Onze laatste vakantiedagen

Hallo medereizigers,
Vanuit ons motel in San Francisco sturen we jullie onze laatste belevenissen. Dan is het (bijna) uit met het reizen en meereizen.
We zijn met een taxi van het camper verhuurbedrijf naar het motel gegaan, ging niet bepaald van een leien dakje, maar dat hebben wij wel eens vaker he. Wel weer zonnig en warm vandaag, dat is vrijdag wel even wennen voor ons. Morgen met de shuttlebus naar het vliegveld en dan hebben we nog een flinke reis voor de boeg (met overstap in Chicago). Als alles volgens schema verloopt, landen wij vrijdag om 10.30 uur op Schiphol.
Vanuit Amersfoort krijgen jullie z.s.m. het allerlaatste stukkie.

Groetjes van uw "Amerika-deskundigen"
Marijke en Wopke

Vrijdag 11 oktober: Naar San Simeon
Rond acht uur rijden we weg bij de camping in Malibu. Vannacht dachten we dat het flink stormde, maar we hoorden dus de aanrollende golven. Het weer is prima, we boffen weer.
We hoeven vandaag alleen wegnummer 1 maar te volgen, maar dat is toch niet altijd even duidelijk. Zo lang we de zee aan onze linkerhand hebben, kan er niet zoveel mis gaan. Op een gegeven moment komen we langs een langgerekt landbouwgebied met kassen en akkers waarop werklieden bezig zijn. Maar uiteindelijk zitten we toch op de goede weg. Nu nog een pinautomaat vinden, dat is hier niet zo gemakkelijk. Uiteindelijk vinden we een bank waar wij voor de laatste keer dollars kunnen pinnen.
Vanaf Morro Bay rijden we in een rustig natuurgebied, links van ons de blauwe zee met witte duinen. Wopke heeft op internet een State Park bij San Simeon gevonden met twee campings. Als het lukt willen we op de primitieve camping Washburn staan. Zij hebben gelukkig plaats en wij komen op een plek te staan die wij vanaf de Arches niet meer hebben gehad. Een zeer ruime plaats, midden in de natuur. Wopke ziet gelijk al een paar eekhoorntjes. Alweer een ander soort, deze duiken namelijk in holen in de grond. Jee, wat een verschil met de campings van de afgelopen tijd en zeker met die claustrofobische laatste twee!
Marijke wast nog even wat sokken en ondergoed, de rest komt thuis wel weer. Het kan mooi drogen in de zon. We gaan lekker buiten zitten en genieten van de ruimte om ons heen. Wopke plakt de gaten in zijn grote reistas dicht en Marijke maakt een maaltijd van de macaroni die zij eerst voor zoutjes had aangezien. We hebben twee nachten hier besproken, morgen een stuk wandelen, genoeg mogelijkheden.

Zaterdag 12 oktober: Omgeving camping San Simeon
Het ziet er grijs uit als we wakker worden, even wachten tot het wat beter wordt om een stuk te gaan lopen in de omgeving. Veel toeristen gaan hier Hearst Caste bezichtigen, het kasteel van de krantenmagnaat/miljardair Hearst. Maar we hebben eigenlijk al genoeg glamour gezien en gaan vandaag (gratis) natuur in.
Om half tien gaan we op pad, het is nog steeds vrij grijs, maar de temperatuur is prima. Goed uitkijken waar je loopt, want het stikt hier van de holen van eekhoorns, daar zou je makkelijk je enkel in kunnen verzwikken. We lopen richting strand en zee en kuieren langs het water met aanrollende golven. Mooie rotsen in allerlei kleuren, ook veel bloemen en dat in oktober! Het strand ligt helemaal vol met van dat dikke wier (kelp). Een soort reuze spaghetti, vaak lijkt het of er dikke kabels liggen van water/elektra, maar dat komt dus gewoon uit de zee.
Er zit een roofvogel iets te eten (blijkt een dode zeehond te zijn). We kunnen deze vogel goed volgen met onze verrekijker. Eerst denken we dat het een gier is (met rode kop), maar in een infokrant lezen we dat het de Californische condor moet zijn. Even later zien we een havik op een rots zitten, die kunnen we ook goed van dichtbij bekijken.
Helaas loopt hier geen kustpad zoals je dat in Engeland en Ierland vaak tegenkomt. Maar we kunnen op een bankje alles goed bekijken, ook twee surfers, dit is tenslotte het gebied van de Surfende Beach Boys.
Aan de kant van de camping, beetje bosgebied, loopt een wandelpad dat wij willen volgen. Al gauw hebben wij in de gaten dat dit pad niet veel wordt gebruikt en onderhouden. We komen terecht op een terrein dat afgezet is met hekken, er staan hokjes waar je kunt douchen met een bepaald middel. Wegwezen hier. Welke kant we ook afslaan, we lopen steeds vast en we houden het voor gezien.
Nog lekker bij de camper zitten met een boekje en drankje tot het te fris wordt. Marijke maakt een maaltijd van wat er nog in de camper ligt: rode bietjes uit blik, met de allerlaatste (zoete) aardappel en gebakken eieren.

Zondag 13 oktober: De kustweg
Ook nu is de lucht grijs, maar ja, we zijn ook zo verwend steeds. Rond half tien rijden we weg, vandaag volgen we alleen maar de bezienswaardige kustweg nr. 1.
Al gauw komen we een bord tegen dat aangeeft dat je hier zeehonden kunt zien, de zgn. Elephant Seals. Daar ligt het strand helemaal vol met honderden zeehonden die op- en tegen elkaar liggen. Af en toe kruipt er eentje weg of komt er eentje bij. Soms hobbelt er eentje uit de zee, ook grappig zijn de zeehonden die zichzelf helemaal “paneren” met een dikke laag zand. Natuurlijk zeehonden die met elkaar stoeien, vechten, knuffelen (soms zien we het verschil niet zo duidelijk).
Wopke ontdekt in de camper allemaal water op de grond. Het blijkt dat de koelkast niet meer werkt. Niet kapot, maar het propaangas is op. Dat is pech, we wilden nog twee dagen met het gas doen, ook voor het koken, koffie/thee zetten. Misschien vinden we nog een garage, maar je ziet hier nauwelijks meer een plaatsje.
De weg is prachtig, met veel bochten dan weer omhoog en dan weer dalend. Links zicht op de kust en rechts de bergen. Bij het plaatsje Gorda zou je walvissen kunnen spotten, maar wij hebben ze niet ontdekt. Willen daar een kopje koffie nemen, maar 5 dollar voor een bakkie is ons toch te gortig.
Bij een klein tankstation hebben ze propaangas en wij nemen 1 gallon af, dat is meer dan genoeg voor de tijd die wij nog hebben. Kunnen we weer koken, vaat wassen en straks de binnenkant van de camper een sopje geven, niet echt overbodig.
Er is hier vandaag een festival: Het Big Sur Jade Festival. Na wat zoeken om te parkeren gaan we daar eens een kijkje nemen. Een heel apart sfeertje met allemaal mensen in alternatieve kleding, baarden, rasta haren, vaak kindje en hondje erbij. Overal kraampjes met groene stenen/mineralen (jade) uit deze omgeving. Ook kraampjes met vegetarische hapjes en op een podium speelt een groepje Indiase “zweefmuziek”. Grappig om hier even sfeer te proeven.
Overal zijn nog steeds de campings en alles wat nationaal is dicht (ook parkeer/picknickplekken, het is echt idioot). De andere campings zijn daardoor snel vol, uiteindelijk komen wij terecht bij Big Sur Campgroud. Er is nog 1 plaats vrij voor de somma van sixty dollars. Sixteen? Nee, sixty. Zestig dollar (48 euro) voor 1 nacht. Wij dachten dat wij de duurste al gehad hadden in San Diego (55 dollar). Deze campings varen wel bij de shutdown. We nemen deze plek toch maar, want er is gewoon niets anders. Het is een ruime plek, wel beetje donker onder grote bomen.
We lopen nog een stukje rond, maar je kunt niet zo ver komen. Even bij een terras gezeten. Niet om wat te drinken, maar er is daar wifi (kunnen we de mail bekijken) en er speelt ook nog een leuk bandje. We zijn er nog niet helemaal uit over wat we morgen doen. Hier nog een nacht blijven of verder trekken, waarschijnlijk het laatste (al zal het overnachten wel weer een probleem worden).

Maandag 14 oktober: 17 Miles Drive en Monterey
Goed geslapen, al kon Marijke zich niet zo oriënteren. We slapen namelijk soms de ene nacht met ons hoofd aan het hoofdeinde en de andere nacht aan het voeteneinde. Ligt eraan hoe de camper staat, want die staat vaak een beetje scheef (merk je ook aan het bakken, de boter loopt één kant op).
Na die tinten grijs van de laatste dagen nu weer een mooie blauwe lucht. We hebben besloten vandaag verder te trekken langs de kustweg. Daar is genoeg moois te zien en dan schieten we gelijk weer iets op naar San Francisco. Deze camping zou vandaag “maar” 55 dollar kosten (is in het weekend duurder), dat is ook nog 44 euro. En geen idee of hier echt mooie wandelingen in de buurt zijn.
Onderweg komen we genoeg mooie punten tegen. We kunnen niet altijd stoppen, maar zien al rijdend ook al veel. Veel natuur en nauwelijks een plaatsje. Na Carmel volgen we de 17 Miles Drive, een mooie route (kost 9,75 dollar) door bossen en langs de zee. De huizen worden bewoond door multimiljonairs en het is de ene golfbaan na de andere. Bij de meeste uitzichtpunten stoppen we even, vooral Birds Point is erg leuk. Veel vogels (aalscholvers en pelikanen), maar ook enorm veel zeehonden op de rotsen en vrolijk buitelend in het water. Hier stoppen we om koffie te zetten en raken aan de praat met een gezellig stel uit Florida dat overweegt om een camper te gaan kopen.
Na deze mooie route rijden we naar de plaats Monterey, bekend van de sardine-industrie en later de hippietijd. Nu een gezellige plaats om doorheen te wandelen, langs kleine winkeltjes en eettentjes. Maar wel een probleem om te parkeren met je camper. Dat kost maar liefst 15 dollar. Uiteindelijk vinden we een plek voor 2 dollar per uur, we gooien 6 dollar in de meter, dat blijkt ruim voldoende. We lopen door de gezellige straatjes en vragen bij het Tourist Center info over campings in de buurt. Er zijn er twee vlakbij en de Veterans Campground lijkt ons het meest geschikt. We wippen nog even binnen bij een groot Outlet Center, in een oude sardinefabriek. Kunnen niets leuks vinden, maar het is de moeite waard om in dit oude gebouw rond te kijken.
De camping hebben we vrij snel gevonden. Een eenvoudig terrein zonder elektra, toch nog 27 dollar (nou ja, is in ieder geval geen 55). Hier weer het systeem van: envelop met gepast bedrag in de bus doen en je gegevens hierop noteren. Nu hebben wij nog 1 biljet van 20 en 1 van 5 en verder nog een hele zwik munten, in totaal voor 1 dollar 94 (dus 6 cent tekort). Marijke probeert de envelop in de bus te doen, maar die gleuf is heel smal (zoals wij in de vuurwerktijd hebben). Gevolg: de envelop blijft steken, is heel dik door die munten, kan niet voor- of achteruit. Samen druk aan het peuteren aan de inmiddels gescheurde envelop (een criminele carrière zit er voor ons niet in). Na allerlei pogingen en drie enveloppen verder stoppen we alleen de biljetten in de bus. De 1,94 wordt later opgehaald en de 6 centen worden ons kwijtgescholden.
Nu druk aan de gang om de kasten leeg te maken en alles weer in de koffers te krijgen, dat lukt heel aardig. Nog een laatste maaltijd, een combinatie van macaroni en spaghetti, maar dat bijt elkaar niet. Morgen naar San Francisco, ons begin- en eindpunt!

Dinsdag 15 oktober: Onze laatste vakantiedag
Om half negen rijden we weg van de camping. Marijke geeft nog wat eetbaars weg aan de mensen die achter ons staan, maar het meeste hebben wij keurig opgemaakt.
We rijden weer verder op de Highway nr. 1, eerst nog vrij druk en voor Wopke flink opletten. Tegen tien uur zijn we het overige verkeer kwijt en rijdt het lekker relaxed. We vinden een plekje met super uitzicht voor onze koffie, en ook nog prachtig weer erbij. Even later stoppen we bij een plek waar een groepje jongelui aan het surfen is, altijd leuk om naar te kijken (maar niet om zelf te doen). Nog een stop bij een oude vuurtoren waar we even rondlopen en ook slaan we even af bij het dorpje Pescadero. Daar staan oude, houten gebouwen en je kunt hier beslist niet om Halloween heen. Overal zijn oranje pompoenen te koop. De afgelopen dagen hebben we al veel Halloween versiering gezien.
Nu landinwaarts via weg 84, veel bochten en wat aan de smalle kant soms. En dan zien we San Francisco al weer liggen, we gaan een brug over waar je tol moet betalen (blijkt voor de andere richting, prima hoor) en rijden nu gelijk de wijk in waar het bedrijf is gevestigd waar we de camper morgen terug moeten brengen. Vlakbij is een Walmart en daar willen wij vannacht op de parkeerplaats gaan staan. Ja, dat hadden wij gedacht! Van veel mensen gehoord dat zij nog wel eens bij de Walmart stonden, maar in San Francisco is dat absoluut verboden volgens borden die iedereen met brugklas Engels kan lezen. En deze borden komen we bij alle bedrijventerreinen in de hele omgeving tegen. We grazen alles af, vragen zelfs bij het Hilton Hotel en bij een restaurant of we daar 1 nacht mogen staan: nul op het rekest.
Dan rijden we San Francisco maar weer uit, op zoek naar een camping of alternatief. De spits is al begonnen en we kruipen de stad uit. Nergens wat te vinden en de eerste camping is eigenlijk veel te ver weg. We zien een terrein wat van de weg af en kunnen daar geen verbodsborden bespeuren. Het is naast een oefen/golfterrein. Ernaast is een benzinepomp die alleen maar snoep verkoopt. Dus vanavond bestaat ons eten helaas uit boterhammen met kaas en pindakaas, hetzelfde als vanmiddag. Maar we zijn al lang blij dat we ergens kunnen overnachten.

Woensdag 16 oktober: We leveren ons “huisje” weer in
Prima geslapen op deze parkeerplaats en als we de gordijnen opendoen zien we de zon al weer volop schijnen. Ook zien we vier wilde kalkoenen rondscharrelen, prachtig die dieren steeds overal.
Nu lopen we samen alles na: kastjes leegmaken, koffers inpakken en een lapje over de belangrijkste dingen halen. We moeten de camper van binnen schoon opleveren. Is voor onze komst niet goed schoongemaakt, want wij vinden nog een paar sokken van de vorige bewoners tussen het matras. De buitenkant hoeven we niet schoon te maken, is maar goed ook, want die ziet er niet uit. Wopke kan nergens zijn (Amersfoortse) huissleutels vinden. Heeft alles al tig keer nagezocht, is een raadsel.
Rond negen uur zijn we bij Cruise America en worden gelijk geholpen, wat een verschil met het ophalen van de camper. We vertellen over ons probleem met de koelkast, dat we veel etenswaren moesten weggooien en dat we een vakantiedag kwijt waren aan al dat gedoe. De medewerkster vergoedt ons 187 dollar en wij laten onze brief (waarin wij 150 dollar vergoeding vroegen) dus maar achterwege.
Buiten staat een man die vraagt of wij een taxi nodig hebben. Wij willen een taxi naar het BART station en dan verder met het openbaar vervoer. De man, een Aziaat die Pamir heet, legt ons uit dat het veel makkelijker is om helemaal met de taxi te gaan. Het zal ons zeker niet meer dan 100 dollar kosten. Vooruit maar, we hebben eigenlijk ook niet zoveel zin in al dat gesleep. Wopke zet het adres van ons hotel in de TomTom van de man en zo rijden we door het drukke San Francisco. Maar in de buurt van het vliegveld stuurt de TomTom onze chauffeur alle kanten op behalve de goede. We rijden rondjes, belanden in een parkeergarage. De meter stijgt en onze bloeddruk evenredig. Uiteindelijk komen we toch aan bij Travelodge. We betalen de afgesproken 100 dollar, al staat de meter inmiddels op 122, het dwalen is onze schuld niet tenslotte.
Bij Travelodge kunnen we om tien uur al gelijk naar onze kamer, een ruime kamer met twee tweepersoonsbedden. We lopen nog een stukje door de omgeving, maar het is een wijk met alleen maar bedrijven en hotels, dus zijn we gauw uitgekeken. We eten een hapje en dan weer naar het motel. Marijke heeft al weer ruzie met de douche, nu een goede temperatuur, maar hoe zorg je dat het water uit de sproeier boven je komt i.p.v. uit de kraan beneden? (het duurt ook even voordat Wopke dat doorheeft, gelukkig). Wopke vindt de huissleutels in een zijvak van zijn koffer, dit raadsel ook weer opgelost.
De middag brengen we grotendeels door met lezen, puzzelen en uitzoeken op de pc of onze vluchttijden nog kloppen (doen ze) en bij welke gate we moeten zijn. Tegen zessen lopen we naar een restaurant dat we vanmorgen tegenkwamen. Een gezellige inrichting, beetje pubachtig. We nemen allebei uiensoep en daarna kippenborst gevuld met kaas en…knoflook (die hebben we allebei, dus de aparte bedden laten we maar zo).