Verandering van programma

Hallo medereizigers,
Ja, jullie kunnen nog steeds meereizen met ons, ook al verandert ons programma noodgedwongen. De nationale parken zijn nog steeds gesloten (alles wat maar nationaal is en dat blijkt heel wat). Ook al zouden ze nu open gaan, dan kunnen wij toch niet meer zo’n enorm eind terugrijden. Wij moeten op woensdag 16 oktober de camper weer inleveren in San Francisco, dus nu een beetje richting kust, die prachtig schijnt te zijn volgens onze boekjes en de mensen hier.
Het is hier een heel bizarre situatie die nauwelijks te begrijpen is. Dat je niet in een park kunt vanwege brand of overstroming, logisch. Maar dit…
Nog erger is het uiteraard voor de vele Amerikanen die nu zonder werk en salaris zitten.
Wij gaan vandaag (zondag 6 oktober) naar Yuma, de zonnigste stad van de VS, tegen de grens van Mexico aan. Wat zon betreft hebben wij absoluut niet te klagen, we hebben in bijna vijf weken twee dagen slecht weer gehad en het lijkt haast dat het bij die score blijft, super!
Wij sturen jullie hierbij ook wat zon toe, maar dat zal technisch wel niet lukken. Zoals altijd geen idee wanneer we weer in de ether zijn, maar jullie zijn nu weer helemaal bij.

Groeten van de zonaanbidders
Marijke en Wopke

Woensdag 2 oktober: Op zoek naar een camping
Het overnachten op het terrein voor asfaltverwerking was goed te doen. Wel merken we dat hier het temperatuurverschil tussen dag en nacht veel groter is dan in Nederland. Marijke had het vrij koud, zij ligt aan de wat koudere buitenkant (maar eens wisselen?).
Rond kwart voor acht vertrekken we weer van het terrein, niemand verder te zien. Nu rijden we naar Page, dat ligt bij een mooi meer, Lake Powell, en daar zijn ook twee campings. Bij Page liggen een paar mooie routes, die zouden we kunnen rijden. De weg erheen is zoals steeds heel stil, wij zijn de enige op de weg. Om ons heen alleen maar prairie, en later weer veel imposante rotsen in alle kleuren en vormen. Af en toe wat schamele huisjes waar Indianen wonen. Best beschamend dat zij zijn afgescheept met een dor gebied waar je niets mee kunt beginnen.
In Page is het Visitor Center ook al gesloten. Er staan ook twee Zwitsers voor de gesloten deur, die hadden afgelopen nacht met nog 30 campers op de parkeerplaats van de Walmart overnacht. Het is nu echt een puinhoop wat het kamperen betreft. Als we bij Lake Powel aankomen, staat er al een ranger ons op te wachten, dat zegt genoeg. Page is Indianengebied, maar de twee campings liggen in een NATIONAAL recreation area, dus ook verboden gebied voorlopig. We lopen even langs de enorme dam, het bezoekerscentrum daar is ook al gesloten. Je hoort en ziet overal bedrukte toeristen overleggen wat nu te doen.
Even verderop is een mooi uitzicht op een kloof tussen de rotsen. De stenen waarop we lopen hebben een mooie vorm, net watergolven.
In Page ontdekken we een MacDonalds waar we koffie drinken en Marijke weer wat verslagen de ether instuurt. Daarnaast is een Walmart, voor nog wat boodschappen. Daar laadt net een touringcar een groep sip kijkende Chinezen uit, de Walmart als alternatief voor de Grand Canyon (wat moet je in een supermarkt als je een verzorgde reis hebt geboekt?).
We besluiten maar verder naar het zuiden te rijden, richting Flagstaff en Sedona. Die plaatsen liggen in een mooi natuurgebied met redelijk veel campings (maar er zijn nu heel veel kapers op de kust). Onderweg zien we niemand op de weg, wat relaxed is dat toch. En alweer mooi weer erbij!
In Sedona is een geschikte camping en de weg ernaar toe is al een plaatje. Een slingerweg tussen rode rotsen door, veel wandelpaden zo te zien. Maar die camping zit al helemaal vol, ze geven net de laatste plek weg (nou ja weggeven, die kost 52 euro!). Wij krijgen het adres van een camping die nog plaats heeft. Na lang zoeken en dwalen vinden we camping LoLoMai Springs en die heeft zowaar nog plek! We zijn blij, want we zijn allebei gaar van het rijden en turen op kaarten en borden. We kiezen een mooie ruime plek in het groen waar we neerploffen met een welverdiend wijntje.
Morgen gaan we een of meer wandelingen doen in de omgeving (moeten we eerst een stukje voor terugrijden) en blijven dan ook hier overnachten. Waar we daarna weer belanden, geen flauw idee.

Donderdag 3 oktober: In en om Sedona
Gisteren waren we steeds al wat de kluts kwijt betreffende de juiste tijd. Het schijnt dat Arizona twee tijdzones heeft en we van de een in de andere reden. Vandaag zijn we dus een uur vroeger opgestaan dan de planning, hebben we een mooie lange dag. En we waren toch al wakker, want de echte haan in de verte kraaide eerder dan onze wekker-haan.
Bij de receptie hebben we een blad met wandelingen gekregen. Die zijn helaas niet vanaf de camping te maken, daarvoor moeten we nog een flink eindje terug, voorbij Sedona. Wopke heeft drie wandelingen uitgekozen die wat lengte en moeilijkheid geschikt zijn, misschien kunnen we ze alle drie wel doen. Voor de eerste wandeling (West Fork) moeten we eerst bij een loket nog negen dollar betalen, vooruit maar. Al lang blij dat het hier ook niet is afgesloten.
De route staat goed aangegeven, een smal bospad met aan weerskanten de rotsen. Hier hebben ze weer een andere kleur, beetje lichtoranje. Op ons pad komen we veel wandelaars tegen, allemaal mensen die eigenlijk nu in de Grand Canyon zouden rondlopen. Met sommigen praten we over de situatie, iedereen vindt het bizar.
Op deze route moet je dertien keer een riviertje oversteken, dat is best wel spannend soms. Steeds kijken op welke steen je je voet neerzet, of ie niet glad of wiebelig is. Wopke vindt dertien geen goed getal en steekt ergens nog een keer de rivier over (aan de overkant gaat het pad dus niet verder). Hij valt daarbij languit in het water, gelukkig mankeert ie niets. Heeft alleen twee natte broekspijpen die hij afritst en in een mum weer opdrogen. Het pad loopt niet rond, dus op het eind (bij een grote poel) keren we weer om. Na het maken van een foto wil Wopke zijn camera weer in het tasje stoppen, maar laat hem op de grond vallen. Tja, kaduuk, die camera van drie weken oud. Helemaal verbogen en de lens kan niet meer naar binnen. Kan er ook nog wel bij.
Het was een mooie tocht, al hadden we er nog iets meer van verwacht.
We hebben nog wel de tijd voor een tweede tocht, maar besluiten toch nu naar Sedona te gaan en daar wat rond te kijken. In Sedona is het erg druk (ook daar uitgeweken mensen). Veel winkeltjes en eettentjes van roodgekleurd steen, heel zuidelijk. Het lijkt hier wel wat op Zandvoort of Valkenburg, niet helemaal “ons ding”.
Als we weer op de camping zijn is het nog steeds erg warm. Marijke wil zich even wat opfrissen in het (kleine) zwembad. Dat hebben wij tenslotte voor onze voordeur liggen. Ze komt helaas niet verder dan haar rechtervoet. Brr, wat koud en zij is toch echt niet zo’n koukleum. Dan het wandelzweet er maar afdouchen. Wopke gaat mee, want gisteren kon Marijke niet met de kraan overweg. Het is een joystick, maar was voor haar geen “joy”. Ze kreeg hem alleen op bibber- of braadstand.
Van Nederlandse wandelaars hoorden we over een mooi gebied een stukje verderop, met een kronkelige bergpas ernaar toe. Gaan we morgen heen als het lukt, want we moeten nog een paar gaten opvullen in ons programma.

Vrijdag 4 oktober: Een stekkie gevonden in Prescott
Weer op zoek naar een camping in een mooi gebied, gelijk al een mooie route die alsmaar klimt door de bergen. Steeds mooiere uitzichten natuurlijk en aan weerskanten prachtige rotsen. We komen door het plaatsje Jerome, een oud mijnwerkersplaatsje dat gedeeltelijk verlaten is en Ghost Town heet. Overal afbeeldingen van heksen, spinnen en dergelijke. De camping verderop die Wopke had opgezocht is nergens te vinden, maar een tijdje later komen we een bordje “camping” tegen. Deze weg is nog erger dan die hobbelweg bij Cody (zijn de kastdeurtjes hiertegen bestand?) en nergens iets van een camping. Het duurt even voor we weer een draaipunt vinden, pff.
In de plaats Prescott zien we een camping. We vragen of ze plaats hebben en of je vanuit de camping kunt wandelen. Ja, je kunt vanaf de camping een wandeling van tien minuten maken. Tien minuten??? Nee, er zijn ook langere, en ze geeft ons een kaart met wandelgebied om twee meren. We krijgen plaats 84, voor 1 nacht. Naast ons bij de receptie staat een man met baard en cowboyhoed die ons vertelt dat er morgen en overmorgen een groot folk festival in Prescott is, hij treedt daar zelf ook op. Nou, daar hebben wij wel oren naar! Men legt ons uit waar het is, bij een bekend museum in de stad.
Onze plek heeft veel schaduw van bomen, maar we vinden toch een goede plek voor onze koffie. De cowboy/artiest blijkt onze buurman van nummer 85 te zijn.
Aan het begin van de middag gaan we op pad voor een wandeling om het Watson meer. Eerst lopen we vanaf de camping naar een uitzichtpunt op het meer. Hele aparte rotsen hier overal, met allemaal bruin/oranje vierkanten en cirkels erop. Net of vroeger een of andere stam hierop heeft getekend. Na een picknick in een groot park beginnen we onze wandeling. Er is heel veel te zien onderweg aan bloemen en planten (cactussen), vogels, vlinders, hagedissen. En regelmatig een zicht op het meer als een kalenderplaat, schitterend met die rotsen erlangs en erin. Op een gegeven moment kunnen we kiezen tussen een makkelijk pad aan de buitenkant en een moeilijker pad tussen de rotsen door. Ja, dan is het gauw bekeken. Het pad door de rotsen is heel avontuurlijk, je moet steeds witte verfstippen op de stenen volgen. Op het bord staat steeds: Follow the white dots! En daaronder nog een bevel: Have fun! En “fun”hebben we zeker, wat een prachtige tocht, heel verrassend.
Onze buurman biedt aan ons morgen naar het festival te brengen, want het is veel te ver om te lopen en onze camper daar parkeren zal heel moeilijk worden. We boeken een tweede nacht bij, hoeven we na het festival niet meer op zoek naar een camping. Onze plek is dan bezet, maar we kunnen terecht op nummer 47, geen probleem. We gaan op tijd naar bed, moe van het klimmen en de buitenlucht.

Zaterdag 5 oktober: Het Folk Music Festival
Alle losse dingen even inpakken en dan verhuizen naar nummer 47. De buurman (uit Texas) van nummer 48 gaat net weer naar huis met vrouw en hond. Maakt een praatje met ons, geeft ons een hand en wenst ons nog fijne vakantie, Wat zijn de mensen toch hartelijk overal!
Om negen uur komen de buren van gisteren ons een lift geven. Het zijn John en Eva McFadyen, die al 46 jaar samen optreden. Eva geeft ons de krant met het programma, op vier locaties tegelijk zijn optredens van een half uur. Het duurt van 10 tot 17 uur. We zijn nog vroeg, kopen alvast een kaartje. Is 8 dollar p.p., maar iemand voor ons geeft spontaan zijn extra kortingbon aan ons, dus wordt het 7 dollar. Voor het geld hoeven we het dus zeker niet te laten. We zien daar geen koffiepunt, dus lopen we even de stad in (we hebben een mooie stempel met “friend” op ons hand, kunnen we in- en uitlopen). Bij een schattig klein oud winkeltje “Grammas Bakery” nemen we een kop koffie en zelfgemaakte koek. Die worden hier vers gebakken zien we.
Het festival is werkelijk een lust voor onze oren. Wat is er veel te beluisteren en zoveel verschillende genres ook. Countrymuziek natuurlijk, maar ook folk, blues, rock en allerlei varianten. Soms blijven we ergens een kwartier zitten en gaan dan nog even ergens anders kijken, want het is allemaal de moeite waard. Verder is het ook een lust voor het oog. Al die mannen op leeftijd met baard en hoed, jeans en laarzen, zo weggelopen uit Bonanza of Gunsmoke. Sommige heel stram al, maar nog steeds de sterren van de hemel spelend op gitaar of banjo, schitterend. Maar er is ook jeugd vertegenwoordigd: acht tieners die met veel enthousiasme spelen. En buiten de podia zitten nog overal muzikanten met elkaar te spelen. Hoor je ineens pakkende muziek achter een paar rozenstruiken, zit daar een combinatie van een paar bands met elkaar te jammen.
Tegen enen gaan we even weg voor een hapje eten. Vlak achter het museum eten we een sandwich met warm, mals vlees en friet/salade. Het hoort bij een slijterij. Koffie bij de bakker en eten bij de slijter.
Natuurlijk zitten we vooraan bij het optreden van John en Eva. John zingt en speelt gitaar en Eva zingt. Ze brengen hun liedjes met veel flair en humor. Maar John is ook een heel gevoelige man, hij heeft een gedicht gemaakt over de begrafenisstoet van de 19 brandweerlieden in Prescott (die zag hij voorbij komen). Daar moet hij wel een traan bij wegslikken.
Het is echt de hele middag smullen voor ons allebei, veel kunnen zien en horen, maar lang niet alles natuurlijk. Ook moet gezegd, dat de planning op de minuut klopt, dat lukt in Amersfoort echt niet. Dus je kunt je krantje helemaal volgen. Het laatste optreden van Bob Ward is ook weer een knaller en we gaan tevreden om vijf uur weer weg. We lopen nog door een straat met oude saloons en winkels, heel sfeervol. Dan vinden we een taxi die ons weer naar de camping brengt.
Als we net aan de soep en omelet zitten, komt John aan de deur. Hij geeft ons een CD met hun muziek, wat een verrassing. En dan gaat ie hier in de camper een lang en ontroerend lied, genaamd “The Dutchman” voor ons zingen. Wat een bijzondere dag en wat een super aardige mensen allemaal!