Nu echt aan het zwerven

Hallo medereizigers,

Net weer wat reacties gelezen, we zien dat er nog veel mensen aan het meereizen zijn. Dat wordt nu meer zwerven (helaas). Geen idee wat jullie in Nederland en Ierland hebben gehoord over de sluitingen van de nationale parken. Nou, sinds gisteren (1 oktober) zijn alle nationale parken in de VS gesloten. n sinds vandaag ook alle visitor centers, musea en dergelijke. De regering krijgt het budget niet rond (Republikeinen liggen dwars zo te horen). Gisteren stonden we bij het park Mesa Verde voor een dicht hek en we kunnen nu naar geen enkel nationaal park meer. Dus ook niet de Grand Canyon, wat de kers op de taart zou worden voor ons, iedereen is daar helemaal gek over. Ook de Rocky Mountains niet meer, daar zijn trouwens weer nieuwe overstromingen.

Overal gestrande toeristen en de campings buiten de parken zijn overvol. We spraken net twee Zwitsers die met 30 anderen op de parkeerplaats van de Walmart hadden gestaan, wij stonden op een bouwterrein vannacht. Voorlopig blijven de parken nog dicht, dus zoeken we alternatieven. Echt enorm balen, want we hadden een leuk programma.

In 1995 heeft de regering ook de parken korte tijd gesloten. Dus al weer 18 jaar geleden. Maar ja, als de Bekema's er aan komen...
Gelukkig is hier de natuur overal supermooi, dus als je van A naar B moet, rijd je intussen ook door bijzondere natuur.
In ieder geval hebben we mooi weer, en dat is al heel wat voor ons!

Groeten van de zwervers, momenteel met laptop in de MacDonalds van Page (Arizona)

Donderdag 26 september: Naar Cheyenne
Om half negen vertrekken we van de Indian Campground, lekker opgefrist. Hoewel: het valt niet mee om de juiste temperatuur te krijgen bij de douches. Wopke stond gisteravond te bibberen en Marijke werd vanochtend zowat gebraden.
Vandaag rijden we tot aan Cheyenne, de hoofdstad van de staat Wyoming. Die heeft een aardige historische binnenstad en een geschikte camping. Daar had Wopke over gelezen in een weblog van een Nederlander, die ook de spare ribs van hun restaurant van harte had aanbevolen.
De weg is zoals gewoonlijk breed, recht en nauwelijks ander verkeer te bekennen (Marijke zou misschien zelfs hier wel achter het stuur kunnen gaan zitten). Onderweg links en rechts grote stukken prairie, gebieden met piepkleine struikjes. Maar toch niet saai, want we zien regelmatig een aantal pronghorns (soort antilopen) en het is soms een wedstrijd wie ze het eerste ontdekt. Af en toe komen we wat meer in de bergen en moeten we wat klimmen. In Casper even tanken en daar nemen we ook koffie. Een grote beker (hun kleinste maat) kost maar 1 dollar (ca. 80 cent) en je kunt kiezen uit zes soorten. Dus ook bij benzinestations is de koffie prima. We vinden hier ook een Walmart waar we weer een kleine voorraad aanleggen.
In Cheyenne kunnen we de A.B. camping makkelijk vinden. Er is nog plaats voor ons, de camping is bijna vol. Een joviale man rijdt met een golfkarretje voor ons uit. Hij heeft hele verhalen, prachtkerel. En hij is ook gek op de spare ribs hier, die gaan we vanavond dus eten,
Het centrum is goed te bereiken met onze camper en daar zien we gelijk al het oude stationsgebouw/museum. Daar krijgen we een plattegrond waarmee we door een paar straten van de binnenstad lopen. Bij een mooi gebouw kunnen we binnen rondkijken. Het blijkt de loge van de vrijmetselaars te zijn. Heel bijzonder, wij dachten dat je daar nooit naar binnen mocht. Het mooiste gebouw is het parlementsgebouw, kunnen we ook in en mogen alles bekijken. Prachtige, sjieke inrichting, daar kan je echt wel even rondlopen. Leuk al die foto’s van kabinetsleden van vroeger, streng kijkende mannen in het pak, vaak met snor.
Langs nog wat andere mooie gebouwen, zoals meerdere kerken, lopen we weer terug. In ons T-shirt, hadden we niet verwacht na de regen van gisteravond/nacht. Op de camping gaan we rond zes uur naar het restaurant, dat meer wegheeft van een keuken van een familie. Maar daar houden wij wel van. We bestellen allebei spare ribs met aardappelsalade en coleslaw en eten onze vingers er zowat bij op. We kunnen die man van dat weblog helemaal gelijk geven.
In de camper zoeken we naar alternatieven voor de Rocky Mountains. Het is duidelijk dat we die nu moeten overslaan. Een groot gebied staat onder water, hele plaatsjes zijn weggespoeld, er worden nog zes mensen vermist. Wij vinden een mooie route, via Denver, en zien wel waar we uitkomen morgen.

Vrijdag 27 september: Een grijze, maar zeker geen saaie dag
Marijke bakt pannekoekjes en Wopke haalt de brandmelder er even uit. Nou ja even, hij kan er niet meer in, want er is iets afgebroken (Eerdaags maar even aan de gang met ons multifunctionele plakband).
Om tien voor acht gaan de zwervers weer op pad, geen idee waar ze zullen belanden. Het is bijna 600 kilometer naar de Black Canyon of the Gunnison, ons volgende doel. Waarschijnlijk gaan we halverwege ergens staan, we komen door mooie gebieden waar ook campings zijn.
Eerst een heel stuk over de snelweg naar Denver. Het is druk op de weg, met motregen en een grijze lucht. Er is hier wat minder te zien, veel bedrijven die grote campers verkopen/verhuren. De TomTom en de bijrijder loodsen ons prima over de rondweg langs Denver. Daarna een iets kleinere weg op, die ook best druk is (wij zijn veel privé wegen gewend natuurlijk). Het blijft maar regenen en de lucht wordt steeds grijzer, zodat aan alle kanten ons beeld uitvalt. We rijden langzaam, als een blinde mol. Als het mistgordijn optrekt komt er een pompstation te voorschijn, dat is mazzel. We tanken benzine en koffie (een grote beker die we onderweg op kunnen drinken).
Nu we meer zicht hebben zien we weer allerlei moois. Wat we werkelijk schitterend vinden zijn de herfstbomen. Overal groepen bomen met felgekleurd geel of oranje blad. Het is soms bijna fluorescerend. Links en rechts rotsen in allerlei kleuren en vormen, afgewisseld met stukken prairie. De plaatsjes zijn piepklein, met oude houten western gebouwtjes.
We klimmen flink en moeten een paar keer een tijdje wachten vanwege wegwerkzaamheden. Maar we zitten lekker warm, beter dan die mensen die daar staan met hun “stop” bord. Om ons heen zien we regelmatig bergen met sneeuwtoppen, maar nu komen we zelf ook in een sneeuwgebied terecht. Sneeuw langs de kant van de weg en op de naaldbomen zit een laagje sneeuw, echt een kerstbomen bos.
Het laatste stuk van onze route is schitterend, langs waters waar we soms met een brug overheen gaan. Grillige rotswanden en voortdurend die geel/oranje bomen. Al met al zijn we flink opgeschoten en loont het niet de moeite de route in tweeën te splitsen. We rijden het nationale park Black Canyon of the Gunnison in, na een tijdje komen we bij het Visitor Center. Gelukkig nog open, want het is inmiddels al tien voor vijf. De ranger vertelt ons dat er genoeg plaats is op de South Rim Campground. We kunnen op de B-loop staan met elektra, en omdat er nu geen water is kost het maar 12 dollar per nacht.
Al gauw zien we een geschikte plek, we doen 24 dollar in de envelop en hebben weer een plek voor twee nachten. Volgens de ranger is het morgen droog, kunnen we weer eens een paar trails gaan lopen. Tijdens het eten valt er hagel en sneeuw en blijft er een wit laagje liggen. Vandaag hebben we 577 kilometer afgelegd, maar het was goed te doen.

Zaterdag 28 september: Sneeuw in september
Het heet hier de Black Canyon, maar vandaag is het meer White Canyon. Het heeft vannacht licht gesneeuwd en gevroren, buiten zien we sneeuw op de boomtakken en de grond en er ligt een laagje bevroren sneeuw op onze picknickbank. Er staan bloemen op de ruiten, we zitten hier dan ook op 2536 meter hoogte. In de camper trekken we onze steenkoude kleren aan. Maar we zijn vindingrijk, Wopke legt zijn sokken op de nog warme fluitketel van het theewater.
Het is droog en de zon komt al snel op. Om negen uur is de lucht knalblauw en staat de zon volop te schijnen. Wat een verrassing na het weer van gisteren! We trekken onze bergschoenen en warme kleren aan en gaan op pad voor een paar korte tochten vanaf de camping. Het zijn drie tochten die je aan elkaar kunt knopen, je komt dan weer bij de camping uit. Heel bijzonder om in een soort kerstlandschap te lopen in september. Sneeuw op de (kerst)bomen, de struiken en de paden (uitkijken dus). Het doet ons wat aan wintersport denken. Hier en daar smelt de sneeuw op de paden en wordt het een beetje een modderboel. Mooie uitzichten op de canyon, het is echt weer een plaatje. En weer totaal anders dan de nationale parken waar we eerder waren.
Terug op de camping zetten we onze stoeltjes in de zon voor een bakje koffie en even later een boterham. Daarna pakken we de camper om een mooie tocht te rijden. Langs deze weg zijn meerdere uitzichtpunten. Soms vlak bij de weg en soms moet je een stukje over een pad. Het is niet druk, zodat we makkelijk kunnen parkeren. We krijgen het ene na het andere mooie uitzicht voorgeschoteld. Hele diepe kloven met onderin de rivier de Gunnison, die wild stroomt. De rotsen zijn hier heel steil en de doorgang is erg nauw, heel bijzonder. Veel gekleurde strepen in de rotsen, het lijken soms net tekeningen van een stam uit vroeger tijd.
Op het eind van deze route, die goed te doen is met onze camper, is een iets langer pad dat wij uiteraard gaan verkennen. Met regelmatig klimmen en dalen zien we op een gegeven moment het landschap buiten de canyon aan onze linkerhand en de enorme hoge rotsen aan onze rechterhand. Nog steeds zon en blauwe lucht, we lopen inmiddels in ons T-shirt. Na dit pad rijden we weer naar de camping, onderweg lopen er nog drie herten vlak langs de auto. Eerder op de dag hadden we er al zes gezien, een mooie score weer. We zoeken samen in diverse gidsen naar de route voor morgen, naar de Arches. Ook een zeer mooi park en volgens de chauffeur is de route er naar toe ook de moeite waard.

Zondag 29 september: Naar The Arches (of bijna)
Om kwart voor acht rijden we naar onze volgende bestemming. Met nu al een blauwe lucht en zon erbij. Vannacht was het koud, maar het heeft niet gevroren. Vandaag willen we naar het nationaal park The Arches, een gebied dat bekend staat om de grote bogen van steen, in totaal zijn er maar liefst tweeduizend. We hebben er al veel foto’s van gezien en willen het nu graag in werkelijkheid bewonderen.
We nemen de toeristische route erheen en rijden gelijk al door een prachtig gebied met sneeuwtoppen die steeds dichterbij komen. Aan weerskanten duiken prachtige rotsen op, steeds anders van kleur en vorm. Het is steeds een verrassing wat er na de volgende bocht tevoorschijn komt. Bij het plaatsje Ridgway stoppen we even om door een paar straatjes te lopen. Het ziet er hier precies uit als in een western. Oude houten gebouwen, een saloon en een bank die elk moment door de Daltons beroofd kan worden. Later komen we nog een paar van die plaatsjes tegen. Veel plaatjes bestaan maar uit een paar huizen en zien er nogal armetierig uit. Huizen van afbladderend hout die je bijna om kunt blazen en naast elk huis (of stacaravan) een klein autokerkhof.
Na drie uur rijden stoppen we voor een bakje koffie. Wopke zet de stoeltjes in de berm, met zicht op een mega rotstuin met wilde rivier. In ons T-shirt, niet te geloven. Overal ook weer die prachtige geel/oranje herfstbomen en in de prairiegebieden ontdekt Wopke een dier dat wij tot nu toe alleen kenden van de dierentuin: een prairiehondje! En dan zien we er nog meer, ze staan parmantig op de uitkijk net zoals stokstaartjes doen, op een kleine zandheuvel.
Ook komen we door het plaatsje Bedrock, waar we Fred en Wilma Flintstone niet hebben gezien. Maar twee huizen daar en een oude houten winkel uit 1881, die te koop staat. Aan alle kanten prachtige rotsen, we komen ogen tekort. We komen door Moab, nu zijn we al vlak bij The Arches. Als we het park inkomen staat er bij het loket een bord dat de (enige) camping vol is. We zijn redelijk op tijd (2 uur), maar dit is een populaire bestemming en bij het Visitor center vertellen ze ons dat de camping tot 31 oktober helemaal vol zit! Tja, daar kunnen wij niet op wachten. Er zijn gelukkig nog meer campings, een klein stukje terug en dan naar de Colorado rivier. Er liggen zeven campings langs de rivier. De eerste drie zitten vol, ze hebben ook maar 17 plaatsen. Op de vierde camping (van 11 plaatsen) zien we drie lege plekken en we gaan snel op plaats 6 staan, een ruime plek met zicht op sprookjesachtige, hoge rode rotsen aan alle kanten. We besluiten hier twee nachten te gaan staan en vandaag niet meer het park in te gaan. Morgen proberen we dan zoveel mogelijk van het park te zien, zowel met de auto als via wandelpaden. Verder rommelen we wat in en om de camper en ’s avonds kunnen we buiten in de zon eten, in onze ruime tuin met super uitzicht!

Maandag 30 september: Een dag in The Arches
Om half negen rijden we naar het nationale park The Arches, al volop zon en blauwe lucht, dat ziet er goed uit. We besluiten de hele weg door het park te rijden (zuid-noord) en dan te bekijken of het handig is ergens te stoppen voor een uitzicht, foto of wandeling of om dat later op de terugweg eventueel te doen. Vanaf het beginpunt ziet het er al zeer bezienswaardig uit, overal grote roodgekleurde rotsen in allerlei vormen. Sommige rotsen lijken precies op een mens, dier of gebouw en hebben namen zoals Toren van Babel, het orgel, etc. Het gebied is heel afwisselend, we komen langs de Petrified Dunes, de versteende duinen. Van een afstand lijkt het zand, maar het is steen. De Balanced Rock kennen we ook van foto’s. Een enorme rots die boven op een hoge smalle rots staat, al zal ie er elk moment af kunnen vallen.
Via een zijweg komen we bij een parkeerplaats. Daar start het wandelpad naar de Double Arch, twee grote bogen van steen. Een volgende zijweg leidt naar een langer wandelpad naar de Delicate Arch, een hoge losstaande boog. Er zitten daar heel wat toeristen met hun camera’s.
Jammer genoeg kunnen wij met onze camper van 7,5 meter niet bij elk uitzichtpunt parkeren (hier zie je veel personenauto’s), maar er blijft nog genoeg moois over. Door een nauw pad door mul zand (een woestijnidee) komen we bij Sand Dune Arch en verderop de mooie Broken Arch. Bij het eindpunt in het noorden is het erg druk. We vinden nog net een plekje om te parkeren en lopen dan de Devils Garden Trail. Eerst naar de zeer brede Landscape Arch en daarna volgen wij een moeilijk pad naar nog drie bogen. Het duurt erg lang voor we bij de laatste zijn, bij elke stap moet je goed kijken waar je je handen en voeten zet. Onder je vaak een flinke afgrond, bloedstollend voor niet-klimmers en mensen met hoogtevrees. En dat alles bij een graad of 30! Wij vinden het ook eigenlijk wel spannend en zijn trots als we bij het eindpunt zijn. Dezelfde weg maar terug, we nemen geen risico. Dan weer naar de camper en het park weer uit. Onderweg slaan we nog een blik op het vele moois, soms onecht mooi.
Om half zeven zijn we weer op onze camping, dus we hebben er een lange dag van gemaakt. Nog even buiten zitten met een glaasje. Er komt een mooie grijsblauwe vogel bij ons buurten. Wopke lokt hem/haar met een rozijn en krijgt de vogel aardig op foto en film. Buiten eten doen we toch maar niet, want de muggen hebben ook etenstijd. De zon gaat langzaam onder tegen de rotsen, wat een bijzondere kleur geeft.

Dinsdag 1 oktober: Een baaldag
Om kwart voor acht vervolgen de zwervers hun route weer, de zon komt al mooi op tegen de rotsen. We rijden vandaag naar het nationale park Mesa Verde, dat bekend is om de vroegere rotshuizen van een Indianenstam. Zoals gewoonlijk is de weg makkelijk te doen, breed en kaarsrecht en vaak hebben we de weg helemaal voor onszelf. Het lijkt wel autoloze zondag, voor Nederlanders heel vreemd.
Om kwart voor elf komen we aan bij Mesa Verde, mooi op tijd. Maar het hek is dicht en er hangt een papier dat het park gesloten is wegens een regeringsbesluit. Er komt iemand naar ons toe die uitlegt dat per 1 oktober alle nationale parken in de VS gesloten zijn, omdat de regering (nog) geen budget hiervoor heeft. Wij zijn totaal verbijsterd en vooral zeer teleurgesteld. Na Mesa Verde zouden wij naar de Grand Canyon gaan, daarover hadden wij al veel enthousiaste verhalen gehoord en ons zeer op verheugd. Een enorme streep door de rekening, we balen enorm! Juist de nationale parken zijn de moeite waard, daar komen eigenlijk alle toeristen in dit gebied voor. Eerst de bosbranden en toen de overstromingen, dat was al flink aanpassen (en die stomme koelkast niet te vergeten). Maar dit is helemaal niet te begrijpen.
Er komen een jonge man en vrouw naar ons toe, ze zijn van de Wall Street Journal en willen ons interviewen. Ze vragen wie wij zijn en waar wij vandaan komen, wat onze plannen zijn en wat we van de situatie vinden. We geven zo goed mogelijk antwoord, het komt op een bandje en op film. Dus wie weet komen we in de krant en op tv (wordt al een beetje normaal voor ons ).
In Cortez, waar we net doorheen gekomen zijn, bezoeken we het Visitor Center en leggen ons probleem uit (om ons heen nog meer lotgenoten). Een hartelijk, goedlachs omaatje bedelft ons onder de informatie, echt een schat. We kunnen niet met al haar info wat doen, want we moeten toch min of meer gaan afzakken naar het zuidwesten.
Nu rijden we naar ons doel van de volgende dag: Monument Valley. Een prairiegebied met grote rode rotsen, voor veel westerns gebruikt. Het is nog een heel eind rijden, maar met die mooie natuur is dat niet echt vervelend. Monument Valley ligt in Indianengebied, is geen nationaal park. Daar moet je apart entree betalen, is 5 dollar p.p. Maar kort na het loket kan je al niet veel verder, alleen met een 4wheel drive auto of met een zeer dure toer kan je over de slechte weg. Maar bij het Visitor Center heb je al een mooi zicht op de prairie waar John Wayne en consorten hebben rondgereden. Er zou vlak bij het park een camping zijn voor 10 dollar per nacht. Wat een giller, we zien in de kale hete vlakte een armoedig hek waartussen je een paar ezels zou verwachten. Er is helemaal niets, zelfs geen ezel. Wat nu?
We rijden maar weer verder, de plaats Page en omgeving zien er goed uit qua mogelijkheden. Dat kunnen we vandaag niet meer halen, we zoeken dus een camping op. Die is niet te vinden, het is al zes uur als we op een terrein vijf campers zien staan. Wij draaien het terrein op, daar blijkt men asfalt te verwerken, er liggen grote hopen asfalt en iemand rijdt rond op een heftruck. Bij de campers (vermoedelijk van werklui) zien we niemand, alleen twee honden van een onbestemd ras. Na wat wikken en wegen besluiten we hier neer te strijken, we hebben tenslotte alles bij de hand (als we morgen maar niet bedolven zijn onder een hoop asfalt…).