Yellowstone Park en omgeving

Hallo medereizigers,
Ja, het was even stil wat onze verhalen betreft. Wij zaten een tijdje in natuurparken zonder bereik. Maar wel met mooie dieren, geisers etc.
Nu weer flink wat leesvoer voor jullie (voor de koude septemberavonden:).
Momenteel zitten we in Buffalo (Wyoming) en morgen trekken we verder naar Cheyenne, de hoofdstad van deze staat (is in ieder geval de planning).
Inmiddels hebben we 4000 kilometer afgelegd, de eindstand laten we straks ook nog wel aan jullie weten. Maar het rijden hier gaat super relaxed, ruime wegen die we trouwens vaak helemaal voor onszelf hebben.

We hebben weer een Picasa album gemaakt, met 98 foto's van Zion t/m Yellowstone Park!
Kopieer deze link naar je adresbalk:

https://picasaweb.google.com/106356017685344616775/13092309?authkey=Gv1sRgCN_81J-k1aibWA

Vanuit Buffalo (Wyoming) wensen wij jullie alle goeds, tot mails maar weer!
Marijke en Wopke

PS: De kaart geeft een andere Buffalo aan, er zijn er namelijk meerdere in de VS!

Woensdag 18 september: Naar Grand Teton
Tegen achten vertrekken wij van de sfeerloze KOA camping. Maar ze hadden daar wel elektra (en 37 televisiekanalen ). Het eerste stuk vanaf Salt Lake City is het nog erg druk op de wegen, veel vrachtverkeer. Af en toe vangen we een glimp op van het grote meer, Salt Lake. Daar gaan we niet kijken. Jammer, maar we moeten vandaag nog een grote afstand rijden. Het wordt steeds minder druk en op het laatst zijn we maar weer met anderhalve kop op de weg Het landschap wordt heel anders, groen en glooiend, veel akkers. Geen rode rotsen meer. Lekker weertje, we boffen weer.
We rijden Utah uit en de staat Idaho in. Onderweg vinden we een grote Walmart waar we wijn, pils en zoutjes (echte) kopen. Hier kan je weer volop wijn e.d. kopen, we scoren een vijfliter doos Cabernet voor ca. 10 euro. Kunnen we even vooruit.
Na een poosje Idaho weer uit en de staat Wyoming in. Daar ligt het nationale park Grand Teton, ons volgende doel. Bij het bezoekerscentrum vragen we naar campings. Er zijn er twee, maar bij de ene, Colter bay, mogen de campers niet langer zijn dan 24 feet. En die van ons is 25 feet (Voor de duidelijkheid: een foot is 30 centimeter). Bij de ingang van het park laten we weer ons pasje zien en krijgen we folders, net als bij de andere parken. De route is gelijk al overweldigend mooi, langs bergen met besneeuwde toppen. De eerste camping heeft nog een paar plekken, maar trekt ons niet zo aan. Dan door naar Colter Bay. Het meisje aan de ingang wijst ons gelijk plaats E119 toe, ze heeft haar duimstok gelukkig niet bij zich! Het is een mooie plek, even uitkijken hoe we staan met kuilen. Waterpas krijgen we het zelden. Het is inmiddels half vijf, later dan onze normale aankomsttijd. We hebben lekker de ruimte, midden in het frisse groen en de eekhoorntjes (al weer een ander soort) dartelen in het rond. Ook dit is berengebied, dus absoluut geen voedsel buiten laten liggen. Zelfs op spullen zoals tandpasta komen die beesten af.
Na het avondeten lopen we nog een rondje, maar niet te ver, want we hebben geen zaklamp bij ons en het wordt snel donker. Het regent nogal als we weer binnen zijn, hopelijk is het morgen weer droog. We pakken de tweede deken erbij, want het koelt ’s nachts flink af.

Donderdag 19 september: We zoeken (ons) wild
Na een goede nachtrust staan we vroeg op, omdat we dieren willen gaan ontdekken. Des te vroeger, des te meer kans. Er zitten in dit park beren, elanden, bevers, otters, pelikanen, adelaars en nog veel meer.
We hadden laatst van Nederlanders gehoord dat zij ’s morgens pannekoekjes bakten, willen wij ook eens doen. Wij zitten duidelijk nog in de experimentele fase. Onze koeken hebben meer weg van scrambled eggs, ze plakken enorm aan de bodem. Onze koekenpan is eigenlijk een platte kookpan met steel, zonder anti aanbaklaag. De afzuiger moet tijdens het bakken op de hoogste stand, anders gaat dus het brandalarm af! Ach, onze buren zijn toch al wakker, lopen al buiten rond.
De wandelpaden, uitkijkpunten e.d. in dit park zijn niet vanaf onze camping lopend te bereiken. Daarom gaan we met de camper weg en stoppen bij mooie punten. We hebben ons warm aangekleed, met thermo ondergoed, want het is nog best koud. Oxbow Bend is “the place to be” om dieren te spotten. Maar wij zien daar alleen een kudde mensen met camera’s, om de zonsopgang te fotograferen. Een stuk verderop nemen we een pad dat naar een meer leidt. Vrij lang, maar geasfalteerd en niet teveel klimmen. Het wandelpad bij het meer zelf is smal en erg nat, dus keren we maar weer om. Geen bijzondere dieren gezien helaas, alleen hun pootafdrukken en poep. Wel twee haviken kunnen observeren en we horen een roedel wolven huilen. Kunnen ook coyotes zijn, wij Hollanders kennen het verschil niet, als dat er al is. Het landschap is schitterend: hoge bergen met sneeuwtoppen in de blauwe lucht. De loofbomen krijgen al herfstkleuren en je ziet volop geel en oranje tussen de naaldbomen.
Na wat uitkijkpunten en een boterham in de camper rijden we naar een wandelpad naar een ander meer. Daar staat bij het begin een grote groep mensen en een ranger. Er blijkt om half twee een wandeling met uitleg te zijn, wij kunnen gelijk aansluiten. De ranger is een jonge meid, Julia, die heel enthousiast van alles uitlegt over o.a. het ontstaan van het gebergte, de kevers die de bomen aantasten, de branden. Om half vier zijn we bij het meer en kijken uit op de hoogste berg, de Grand Teton (4197 m.). Nu lopen wij zelf weer terug via de andere kant.
Dan weer langzaam richting camping. Bij een uitzichtpunt zien we veel mensen, dus daar ook maar eens gaan kijken. Door de verrekijker zien we een groot hert, we denken eerst dat het een eland is. Maar het is een “elk”, de beste benaming hiervoor is een (groot) edelhert. Even later zien we er nog twee, en de grote begint te brullen, het is nu bronsttijd. Dat pakken we toch nog even mee.
Op de camping gaan we nog even buiten zitten met ons wijntje, terwijl Knabbel en Babbel tikkertje doen in de bomen. Dan een groot bord macaroni, dat gaat er wel in na een dag in de buitenlucht.

Vrijdag 20 september: Naar het Yellowstone Park
Liepen wij gistermiddag nog in ons T-shirt in de volle zon, vannacht heeft het gevroren! Het ijs zit op de picknickbank en de motorkap, binnen zitten wij in koude kleren op een koude bank, de stoom komt uit onze mond.
Hoe zou het zijn in Yellowstone park, ons volgende doel? Want dat ligt nog iets noordelijker. Vooral Wopke vindt het best wel spannend, want hoe zit het met het drink- en vuilwater, zou dat bevriezen? En zit er genoeg antivries in onze camper?
Om half negen vertrekken wij, door de grijze wolken, om ons heen is alles witbeslagen. Maar na een half uur zijn de wolken helemaal weg en breekt de zon door in een knalblauwe lucht. Als we in Yellowstone Park zijn, rijden we eerst naar het Visitor Center, we willen weten welke campings nog open zijn. De ranger raadt ons aan naar Madison te gaan, dan kunnen we rustig die kant oprijden en onderweg nog veel moois zien. Mammoth is ook prachtig en ons aangeraden, maar daarvoor moet je vroeg zijn, die zit snel vol. Daar kunnen we later nog heen, we hebben vier nachten in Yellowstone. Dit is het oudste nationale park ter wereld en erg bekend vanwege de dieren en de geisers. Die komen we al snel tegen onderweg. Wij denken dat het er eentje is, maar het is een heel gebied waar je doorheen kunt lopen. Allemaal verschillende bronnen waar de stoomwolken vanaf komen. Het bubbelt en borrelt, heel geheimzinnig. Het water heeft steeds een andere kleur en bij de ene bron gaat het heftiger dan bij de andere. We kijken onze ogen uit. Nu rijden we een stuk langs het Yellowstone Lake, prachtig helder water en daarachter bergen met sneeuwtoppen. Bij Fishing Bridge gaat Wopke even navraag doen bij het Service Station. De medewerkster kijkt onder de motorkap en vertelt ons dat het geen problemen zal geven met vorst, gelukkig.
Even later weer een gebied met geisers, daar kijken we ook rond. Weer heel anders daar. Vrij diepe poelen en ook een soort grot waar stoom uitkomt, schitterend. De Yellowstone River kronkelt steeds langs de weg, zo helder dat je de bodem kunt zien. Dan zien we mensen een bepaalde kant opkijken met camera’s en verrekijkers. Er lopen een paar bizons in het veld. Zo, die hebben wij nu ook op ons lijstje staan! Wij willen om twee uur op de camping in Madison zijn en klokslag twee staan wij voor het loket. We krijgen een mooie ruime plek toegewezen, gaan hier twee nachten staan.
Eerst hadden we het idee om nu een stuk naar het zuiden te rijden, waar je o.a. de beroemde geiser Old Faithful kunt zien. Maar we besluiten langs de Madison rivier achter de camping te kuieren. De zon schijnt volop, het voelt zeker als 25 graden. Overal langs en in de rivier zijn mannen (èn vrouwen) aan het vliegvissen. Ze staan vaak tot hun middel in het water. Ze vangen niets en de forellen springen vrolijk omhoog om de vliegen vlak boven het water te vangen, net een dolfijnenshow soms.
Aan de overkant zien we twee bizons, wat een enorme dieren. Het is net of we in een film van National Geographic rondlopen.
We horen dat aan het begin van de avond edelherten hier te zien zijn. Dus even naar de camping wat drinken en dan weer terug. Inderdaad, we zien allemaal mensen met camera’s en aan de overkant van de rivier een mannetje met groot gewei en vijf iets kleinere herten. Soms maakt ie een hard geluid, ik geloof dat wij dit burlen noemen. Tevreden lopen we weer terug en eten later dan gewoonlijk, voor dit soort dingen moet je gewoon je programma even omgooien.

Zaterdag 21 september: Het land van de geisers
Het pannekoeken bakken gaat in de herkansing. Dikker beslag en kleinere koeken, het gaat prima nu (Wopke heeft het brandalarm even verwijderd). Lekker warm boven de pan, het is nu koud, vannacht was het rond het vriespunt.
Vandaag gaan we een route rijden waaraan veel geisers liggen. Yellowstone heeft de meeste geisers ter wereld. We rijden eerst even verkeerd, maar dat komt eigenlijk goed uit. Aan deze weg zien we maar liefst achttien edelherten. Nu verder naar het zuiden, grotendeels langs de Firehole River. We rijden iets te snel langs Lower Geyser Basin, daar gaan we op de terugweg nog wel heen. Er lopen een stuk of vijf bizons langs de weg, schijnt hier heel gewoon te zijn. Even later komen we bij Midway Geyser Basin. We kunnen makkelijk parkeren, want het is nog niet druk. Er loopt een boardwalk (houten platform) langs alle geisers en bronnen. Die zijn heel verschillend van vorm en kleur, sommige staan druk te pruttelen, uit andere komt veel stoom. Af en toe snuiven we een zwavellucht op. De grootste bronnen zijn niet goed te zien, het is te bewolkt. Het is nog koud, we hebben een warme jas aan, muts op en handschoenen aan. Maar rond negen uur gaan de wolken weg, wordt de lucht knalblauw en wordt het goed warm, voelt aan als ca. 25 graden.
Verderop ligt het Upper Geyser Basin waar de bekende geiser Old Faithful deel van uitmaakt. Het staat allemaal goed aangegeven en we parkeren onze camper op de enorme parkeerplaats. Eerst even een bakkie koffie zetten en dan naar het Visitor Center. Daar is een mooie en duidelijke expositie over het ontstaan van geisers en de verschillende soorten bronnen. Ook kijken we even binnen bij de Old Faithful Inn, een restaurant uit 1904, helemaal opgetrokken uit houten balken en zeer sfeervol. Old Faithful zal rond 11.40 uur gaan spuiten, de meeste bankjes rondom zijn bezet, men wacht op de voorstelling. Wij vinden een goede plek en hebben een mooi zicht op de uitbarsting (tot 55 m. hoog).
Hierna volgen we een route over een boardwalk en komen langs tal van geisers, we kijken echt onze ogen uit. Overal staat wat te borrelen of te spuiten. Sommige kraters zijn ondiep en sommige lijken wel een soort grot. Alle kleuren van de regenboog in en om de geisers, het is echt een natuurwonder en je blijft je verbazen. Soms komt de stoom en het water uit een soort rots, eentje lijkt op een kasteel en heet ook Castle Geyser.
Bij een spuitende geiser staat een bizon doodgemoedereerd vlak naast, hij heeft dit al vaker gezien. Bizons zijn grote logge dieren en hebben maar tot halverwege een vacht, een soort bodywarmer.
Een paar bronnen lijken net een whirlpool, je zou er bijna in gaan zitten. Het is echt schitterend allemaal, vele malen groter en mooier dan verwacht.
Na dit gebied rijden we weer richting camping. Bij het middelste geiser gebied gaan we nog even terug. Er zijn nu minder wolken en we hebben een beter zicht op de enorme bronnen. Daarna nog naar het eerste gebied, bestaande uit waterbronnen en modderpoelen waaruit grote bellen omhoog spatten. Het is heel fascinerend allemaal. En ook wel grappig, als je langs een spuitende geiser komt en de wind staat jouw kant op (lekker warm). Er zijn nog wel meer geisers e.d. te zien, maar dit is al heel veel voor vandaag. Een topdag: veel gezien en prachtig weer erbij!

Zondag 22 september: Naar ons noordelijkste punt
Al om half acht rijden we weg om naar de camping in Mammoth te gaan. Dit is een heel populaire camping en daar moet je zeker voor elf uur arriveren. Onderweg kijken we even bij de mooie waterval Gibbon Falls. Verder willen we eigenlijk geen stops maken. Maar dan zien we een kudde fotografen langs de kant van de weg. Wij gaan langzamer rijden en zien dan een zwarte beer in het veld lopen. Helaas kunnen wij onze grote camper niet meer tussen de andere auto’s wurmen. Maar we hebben het dier toch duidelijk (door onze verrekijker) kunnen zien. Onze eerste beer!
Ineens verandert het landschap en krijgen we bergen en bochten, prachtig. Mammoth is een kleine plaats met veel voorzieningen voor toeristen. We hadden gehoord dat hier de herten volop rondlopen en inderdaad steken er net twee over en er ligt een clubje gezellig ergens op een gazon. Om vijf over negen zijn we bij de camping. Mooi vroeg en daarom kunnen we een mooie plek krijgen, met uitzicht op de bergen. De vriendelijke beheerder laat Marijke in zijn golfkarretje een paar plekken zien die voor ons geschikt zijn.
Na de koffie rijden we terug naar het centrum en parkeren daar. We vragen wat info bij het VVV en lopen dan naar de Hot Springs. Over een boardwalk komen we langs prachtige bronnen. De eerste is gelijk als schitterend, Palette Spring (vanwege de vele kleuren). Er komst stoom uit, overal kleine watervalletjes over de stenen, bovenaan ziet het eruit als druipsteen. De stenen zijn keurig gelijke trapjes, net of mensen het gemaakt hebben. Zo gaat het de hele tijd door, hier en daar lijkt het wel op een maanlandschap. We kunnen alles goed zien, al moet je nog wel eens aan de kant voor een buslading Japanners (die echt alles op de foto zetten).
’s Middags willen we een klein stukje rijden naar wat mooie punten en daar eventueel wandelen. Na korte tijd zitten we in de staat Montana, dat is vreemd, want dat is naar het noorden. En wij wilden naar het oosten, dus: verkeerde weg genomen. Maar die is wel erg mooi. Dan de goede afslag waar we een mooie waterval tegenkomen. Even later allemaal mensen aan de kant: Er lopen zeker meer dan honderd bizons aan beide kanten van de rivier. Heel bizon-der!
Verder komen we niet veel tegen dat de moeite waard is. We keren om en gaan naar het Mammoth Hot Springs Hotel. Daar kan je voor 3dollar64 p.p. douchen. Tikkie aan de prijs, maar het zijn goede douches en we bedienen ons ruim van alle pompjes met shampoo en schuim.
Daarna naar ons stekkie op de camping waar we met een wijntje en pilsje heerlijk van ons uitzicht genieten. In ons T-shirt, want al is vandaag de herfst begonnen, hier is het (nog) zomer.
Na het eten maken we nog even een wandeling aan de overkant van de weg. Daar loopt een pad naar de rivier. We ontwaren in totaal zeventien herten, dus kunnen we tevreden huiswaarts gaan.

Maandag 23 september: ‘k Zag twee beren…
Om kwart voor zes gaat de wekker (een hard kraaiende haan op de telefoon). Een vergissing? Nee, hoor, we gaan vandaag op safari. In dit gebied en zeker in Lamar Valley is veel wild te zien. Maar daarvoor moet je wel vroeg op pad gaan. Om half zeven is het licht genoeg om te rijden en koersen we richting oosten. Het is lekker stil op de weg, maar nog voor de vallei zien we een auto stoppen op de weg. Er loopt een zwarte beer en die wandelt een stukkie met ons op, een paar meter voor onze auto uit. Wow! We kunnen hem goed zien en heel redelijk op de foto zetten, ook een stukje film zelfs. Het vroege opstaan is al beloond. Links en rechts komen we meerdere bizons tegen, soms een hele kudde met jongen die de weg oversteekt. Of een eenling dichtbij in de berm. Op meerdere plekken zien we ook pronghorns, een soort antilope. Mooi gekleurde ranke herten, in totaal tien stuks.
Dan zien we een grote groep mensen aan de kant van de weg, met camera’s op statieven, jacks in bruin/groene schutkleur. Dat is een teken om ook te gaan kijken. We stoppen op een plek waar we de camper kwijt kunnen en lopen erheen. Er blijkt een grizzly beer boven tussen de bomen te zitten en die komt al een dag of 5,6 naar de rivier beneden. We zien een zwarte stip zich bewegen, maar verder komt er geen schot in en houden wij het voor gezien (niet gezien eigenlijk). Het landschap is prachtig, zeker nu de zon opkomt en het weer lekker warm wordt.
Na de vallei rijden we nog even door en keren dan om, we gaan nog een stukje naar het zuiden. Daar schijnt ook veel wild te zitten. En ja, bij de parkeerplaats van Mount Washburn staat weer een groep wild-fotografen. Bij een jonge zwarte beer die vlakbij rondloopt en van het gras eet. Dat is weer wow! Camera erbij en genieten maar.
We rijden de weg verder af door de bergen, die is prachtig met mooie rotsen, een rivier die wild stroomt, daar houden wij wel van.
Waar wij niet van houden: gisteren is onze koelkast en vriezer ermee opgehouden. Met het gevolg dat alles ontdooid is en ook de koele spullen zijn niet koel meer. We hadden juist flink ingeslagen voordat we de rimboe ingingen. Wopke heeft het handboek uitgeplozen, maar komt er niet uit. We rijden naar het service station in Canyon Village, maar daar is nu niemand. Men vertelt dat het service station in Gardiner open is, dat is dus helemaal in het noorden, net over de grens in Montana (waar wij gisteren al bijna waren). Er zit niets anders op dan daarheen te rijden. We komen langs Norris waar we nog even een gedeelte van een gebied met geisers bekijken. Dan gauw verder, het is nog een eind. In Gardiner hebben ze om drie uur tijd voor ons. Het is nu kwart voor een. Dus eerst eten en dan wat door het plaatsje kuieren. Een soort westernplaatsje met houten gebouwtjes waar je o.a. zadels en laarzen kunt kopen. We brengen de autosleutels alvast bij de garage en nemen een cola en friet bij op het terras van de Iron Horse Saloon met uitzicht op de rivier en de bergen. Bij de garage vertellen ze ons dat het “moederbord” kapot is en zij geen moederbord hebben voor ons type camper. Zij bellen voor ons naar Cruise America (een ogenblikje geduld a.u.b.). Uiteindelijk krijgen we te horen dat wij zelf morgenochtend weer naar ze moeten bellen en dan horen we waar ze ons kunnen helpen. Grr! Nu weer naar Mammoth waar we uitvinden dat we in het hotel kunnen bellen. We besluiten nog een stukje te lopen langs de rivier tegenover de camping. Maar al spoedig krijgen we gezelschap van een mannetjeshert en een paar vrouwtjes. Die houden we liever op afstand en we keren weer om. Thuis braadt Marijke een dubbele portie varkensfilet, gelijk ook voor morgen. Maar nu zitten we met nog een aantal ontdooide pakjes biefstuk en varkensfilet. Al gauw voor een dag of zes, kunnen we niets meer mee. Marijke ziet verderop een groot gezelschap van vier families en vraagt of zij het willen hebben. Dat wordt in dank aangenomen, is altijd beter dan weggooien. Benieuwd of morgen het euvel opgelost wordt. En door wie, en waar, en op welke termijn…

Dinsdag 24 september: Ons geduld wordt op de proef gesteld
Om kwart over zes gaat de wekker. Want we gaan weer op jacht, dit keer naar een moederbord/printplaat voor onze camper.
Wopke wil om zeven uur bij het hotel zijn omdat we nog veel moeten afhandelen vandaag en er nog veel reistijd op het programma staat. In het hotel staat een telefoon op een balie in de lounge, die mogen wij gebruiken. Het nummer van Cruise America is een gratis nummer, gelukkig maar. Wopke legt alles uit aan degene die aan de lijn komt, en dan moet ie wachten. Zeker drie kwartier moet ie naar een bandje luisteren, niet normaal. En dan alles wéér uitleggen aan een man die totaal geen begrip voor onze situatie heeft. De lijn is slecht en om ons heen lawaai van pratende en lachende mensen in de lounge, een rochelend espresso apparaat en iedereen schijnt naar het toilet te gaan en de handblower te gebruiken. Hierna gebeurt er nog veel meer, veel teveel om te noteren. Allemaal kastje naar muurtje werk en alles opnieuw uitleggen. Uiteindelijk kunnen we naar een garage in Cody gaan, daar zal men de reparatie kunnen uitvoeren. We krijgen het adres en om negen uur gaan we eindelijk weg.
In ieder geval is de route prachtig, we genieten van de natuur en van het mooie weer. Alweer blauwe lucht en (felle) zon, het wordt saai he. Ineens zien we een dier dichtbij de kant van de weg, het is een coyote, die hadden we nog niet eerder gezien. Wat een mooi beestje, beetje kruising tussen wolf en vos. We rijden Yellowstone Park uit en gaan verder richting oosten, weer door een mooi natuurgebied. Bijna onbewoond gebied, af en toe een ranch met een mooi versierde toegangspoort. Bij de Buffalo Bill Dam maken we een stop om de dam te bekijken en een film in het visitor center over de bouw van deze dam. Die was in 1910 de grootste ter wereld.
Kort hierna zitten we in Cody waar we naar de garage moeten die Cruise America ons heeft opgegeven. Die zit op een industrieterrein en we vinden het eigenlijk een beetje Malle Pietje boel. De man die erover gaat is er nu niet (tja, hadden wij anders verwacht). We gaan dus maar effe lunchen (we hebben nog genoeg eetbaars dat goed is). Dan komt een baardige en niet bepaald spraakzame man de camper bekijken, We zien hem af en toe met gereedschap aan de gang en wachten af. Hij heeft er een nieuwe printplaat ingezet, we hoeven de onkosten niet voor te schieten en kunnen op weg. Jippie!
Het is inmiddels drie uur en Wopke wil nog twee uur rijden en dan een camping zoeken. Ons oorspronkelijke doel Sheridan is niet meer te halen. Weer verder door de eenzame en mooie natuur tot we een bord zien met een campingteken. Linksaf een pad naar boven, er is daar een Lower en een Upper Campground. Laten we die Lower maar nemen dan. We rijden een smalle weg op met tig haarspeldbochten, er komt werkelijk geen eind aan. Zowat op de bergtop (waar zit dan die Upper?) zien we nog niets behalve diepe afgronden en koeien op ons pad. We gaan maar weer terug.
Verderop weer een bord dat een camping aangeeft. We slaan het pad in en dat blijkt eigenlijk meer een 4wheeldrive weg. Allemaal kleine ribbels, de camper en inhoud (oeps, onze borden) worden door elkaar geschud en wij krijgen een soort billenmassage. Na ongeveer 1,5 kilometer zien we een caravan en kleine tent in het bos staan. Aan de overkant zien we een mooie ruime plek, dat wordt hem voor deze nacht. Trusten!

Woensdag 25 september: Naar Buffalo
Na een goede nachtrust op onze (bijna) privé-camping gaan we om half acht weer op pad. Eerst die hotseknots weg weer terug en dan verder richting Sheridan en Buffalo. We hebben de weg helemaal voor ons zelf. O nee, rond een uur of acht steken er wat herten over, verbaasd dat ze hier om deze tijd mensen zien. Het rijdt heerlijk relaxed door deze prachtige omgeving. We draaien er een muziekje bij van Ennio Morricone, heel toepasselijk. De TomTom staat aan (voor de zekerheid), maar we hoeven eigenlijk maar één weg te volgen. Bij een nieuw stuk weg stuurt meneer TomTom ons ineens naar rechts, de afgrond in. Maar we hebben ook nog een bijrijder die gewoon ouderwets kaart leest… Sheridan is een wat grotere plaats met een historische binnenstad waar de cowboysfeer nog hangt. Houten gebouwen die goed in een western zouden passen. Als we er doorheen rijden zien we al redelijk wat en we hebben geen zin om hier rond te lopen (was onze planning). Nu door naar Buffalo, ook een stadje met cowboysfeer. Daar zijn meerdere campings, wij willen vandaag een camping met elektra en wifi. Kunnen we alles weer opladen en contact hebben via internet. Even buiten Buffalo ligt een KOA camping, nogal kaal en aan de weg. Wat meer naar het stadje toe zien we Indian Campground, een kleinere camping in het groen. Dan weet je al wat onze keuze wordt. De vriendelijke beheerster heet ons welkom en vertelt ons ook dat er grote overstromingen in de Rocky Mountains zijn geweest en dat de wegen onbereikbaar zijn. Hele plaatsjes zijn weggespoeld. Hier zouden we overmorgen naar toe gaan. Balen, vooral omdat we verhalen over dit gebied hadden gehoord om van te watertanden.
Na het water lozen en vullen, nemen we een bakkie koffie waarna we het plaatsje gaan bekijken. Via een mooi pad langs een riviertje komen we in de hoofdstraat met veel oude gebouwen, vaak met leuke opschriften. Bij de VVV halen we een paar folders met uitleg over deze gebouwen, ook daar zijn ze weer super hulpvaardig en zoeken de situatie in de Rocky Mountains voor ons uit.
Het mooiste gebouw is het Occidental Hotel uit 1880, met inrichting uit deze tijd. Oude meubels, telefoon, grammofoon, er is heel veel te bewonderen. Het is nog steeds een hotel en restaurant en in het Busy Bee Café (uit 1927) ernaast strijken wij neer voor een Buffalo Burger en friet. Ja, dat hoort in deze plaats. Ook hier is het sfeervol ingericht.
Nu lopen we nog een stukje verder langs de rivier en zitten al gauw weer in een ruim natuurgebied. En jawel, daar zien we meerdere herten en even later een paar pronghorns (soort antilopen). Na verloop van tijd keren we om, lopen nog een stukje door Main Street en gaan dan terug naar de camping. Precies als we binnen zijn, begint het (zachtjes) te regenen. Goede timing!