Salt Lake City

Hallo webloglezers,

Vanuit Salt Lake City waar we nog internet hebben weer twee dagen reisavontuur. Hoewel: met 1mb snelheid en constant tegen draaiende rondjes aankijken. Uiteindelijk is het gelukt en is zelfs de 4e poging om foto;s van Las Vegas in een picasa album te zetten gelukt, yes!

Hier alles goed, de knie van Marijke valt mee (maar ze heeft er niet meer mee gewandeld tot nu toe). Wopke heeft een leuke verjaardag gehad met een uitstapje dat hij graag wilde en uit eten gaan. Bedankt voor de felicitaties.
Morgen (woensdag 18 sept.) gaan we naar Grand Teton en daarna naar Yellowstone Park. Dus weer de natuur in, dat is meer ons ding. Dan zal er voorlopig niet veel te versturen zijn. Jullie merken het wel weer.
Groeten en alle goeds van de zwervers door de States!

Kopieer voor de Las Vegas foto's deze link naar je adresbalk:

https://picasaweb.google.com/106356017685344616775/LasVegasP?authkey=Gv1sRgCI_U-vea19mdeg


Maandag 16 september: Naar Salt Lake City
Om acht uur breken we de boel weer op, om naar Salt Lake City te gaan. Het eerste wat wij zien als we wegrijden zijn veertien herten op het veld waar gisteren ook een hele groep liep. Mooi begin van de dag!
Het is zo’n 360 kilometer rijden, maar we volgen heel lang dezelfde weg en helemaal alleen, King of the Road! Het is mooi weer en onderweg is weer van alles te zien aan mooie, afwisselende landschappen. Wopke heeft totaal geen problemen met onze camper van 7,5 meter (een automaat). De Amerikanen rijden beschaafd, het is anders dan bij ons op de A28 of zo. Wopke houdt zich goed aan de maximum snelheid: in veel dorpjes zit een sheriff op de loer en die heeft waarschijnlijk maling aan de IPA pet van Wopke.
Bij de stad Provo wordt het drukker op de weg, maar ook dan loopt het allemaal soepel, we hebben vijf banen aan elke kant. De (geleende) TomTom stuurde ons in Las Vegas helemaal de verkeerde kant op, wij hadden geen vertrouwen meer in dat ding. Toch maar weer aangezet en dit keer leidt hij ons feilloos naar onze camping. Het is een grote KOA camping, wij betalen voor twee nachten 95 dollar, ongeveer vier keer zoveel als op de natuurcampings. Maar ja, we willen graag de telefoon, laptop en batterijen van de camera opladen en hier hebben we elektra. Ook gaan we eens uitgebreid douchen, want we kunnen die beren wel wegjagen zo (of lok je ze dan juist?). En we hebben ook weer een en ander voor wasmachine en droger. Net als bij de vorige keer doen die dingen niets na het inwerpen van kwartjes. Tja, je moet de knop van de wasmachine heel erg hard indrukken en die van de droger even vasthouden. We blijven leren.
Deze camping is totaal anders dan de campings waar wij bijna steeds op staan. Rondom ons geen herten of eekhoorns, maar campers nog groter dan een stadsbus, vaak hangt daar nog een auto (formaat stationcar) achter. Links en rechts van ons staan van die joekels. Het is hier net de remise van Connexxion. Geen vogelgeluiden, maar het verkeer.
De trein blijkt hier ook ’s nachts continu langs te rijden en toetert dan zeer luid en lang. Dat dringt zelfs door de Ohropax oordoppen heen, dag nachtrust!

Dinsdag 17 september: Een (verjaar)dag cultuur
17 september: Wopke zijn verjaardag! We moeten de slingers ook maar eens op onze paklijst gaan zetten, want vorig jaar zaten we met zijn verjaardag in Portugal. Onze kersverse 64jarige wil vandaag graag naar Temple Square, waar het hoofdkwartier van de Mormonen zit, en het is zijn feestje hè. In de staat Utah wonen veel Mormonen, merk je o.a. aan het feit dat je geen alcohol kunt kopen in de supermarkt (zij zijn tegen gebruik van alcohol en andere verslavende producten).
Er rijdt een gratis busje van de Mormoonse gemeenschap van de camping naar Temple Square, daar stappen wij even na negenen in. Temple Square blijkt een enorm complex te zijn, met veel grote indrukwekkende gebouwen en fleurige bloemperken. We worden gelijk opgevangen door twee jonge meiden, ze dragen een naamkaartje met Sister en dan hun achternaam (weet niet meer welke, maar het was geen Act). Zij leiden ons rond in het Tabernacle, met een groot orgel en duizenden zitplaatsen. Een van onze gidsen spreekt Nederlands, aan haar kunnen we vragen stellen. Best interessant, want zoveel weten wij er niet van. Wopke krijgt het boek van Mormon (in het Nederlands), dus hij heeft al een verjaarscadeautje te pakken.
In het Conference Center worden we ook weer gelijk opgevangen door een vrouw die ons gaat rondleiden. Langs mooie schilderijen en beelden, in de grote zaal kunnen 21000 mensen zitten (tijdens een wereldconferentie). We gaan naar boven met een soort tuin op het dak en een waterval die langs het gebouw loopt. Om 12 uur is er een orgel concert in de Tabernacle van een half uur. De organist speelt gevarieerde nummers, prachtige akoestiek.
Het leek ons handig om het uit eten gaan naar de middag te verplaatsen, daar kiezen we het Lion House voor uit. De roasted beef smaakt ons heerlijk. Wopke heeft er salade bij, Marijke zit heel Amerikaans aan een maïskolf te kluiven.
We gaan nog wat mooie gebouwen in, overal springt men gelijk op ons af: Where do you come from? The Netherlands, how nice!!!
Het Beehive House is prachtig, met kamers en meubilair uit de tijd dat hun eerste leider daar woonde. Ook nog naar de 26e verdieping van het Church Office Building waar we een prachtig uitzicht hebben over Salt Lake City en de bergen eromheen.
Het is inmiddels half vier en we hebben geen puf meer om verder de stad in te gaan, schijnt ook niet zo bijzonder te zijn. We gaan weer met datzelfde busje terug naar de camping. Nu naar de Walmart, is nog een stukje rijden. Maar gaat prima met de Tomtom en daar hebben ze gelijk alles wat we nodig hebben. Niet normaal zo’n grote winkel. Thuis blijkt dat we toch een paar vergissingen hebben gemaakt. Bij ons glaasje wijn pakt Marijke de net gekochte “zoutjes” erbij. Breekt daar zowat haar kiezen op: het blijkt macaroni met de smaak Nacho Cheese, in de vorm van visjes. Ze heeft notabene twee van die pakjes gekocht, eerdaags maar een royaal kindermenuutje macaroni maken.