Drie nationale parken
Blijf op de hoogte en volg Wopke en Marijke
17 September 2013 | Verenigde Staten, Salt Lake City
Hallo webloglezers,
Hier weer het vervolg van ons Amerika avontuur, zodat jullie weer digitaal met ons mee kunnen reizen. Bedankt voor jullie reacties. Laat gerust eens weten hoe het daar staat via gmail, al kunnen we het niet altijd gelijk openen en lezen.
Wij vermaken ons hier prima. De VS is een heel mooi land waar je honderden kilometers door ongerepte natuur kunt rijden. En de mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam.
Onze laptop vertikte het helaas twee dagen geleden, daarom komt dit verslag wat later. Wij zitten nu op een grote camping in Salt Lake City, niet ons type camping, maar internet lukt hier wel gelukkig.
Bij onze fotograaf is net zijn tweede poging om het picasa album van Las Vegas erop te zetten mislukt, dus nog even geduld wat dat betreft.
Tja Steef, het woord regen heb ik helaas toch een paar keer gebruikt, dit weblog valt nu eenmaal onder de non-fictie he. Maar over het algemeen hebben we erg mooi weer hoor.
Waarschijnlijk sturen we al snel nog een verslag, daarna gaan we weer de natuur in, met weinig of geen voorzieningen.
Groeten en veel leesplezier,
Marijke en Wopke
Woensdag 11 september: Weer de natuur in
Nog even douchen in onze royale badkamer, alles inpakken en dan lopen we naar onze camper. De lucht is grijs en het regent, wegwezen! We mijmeren nog wat na over het gekke Las Vegas, vele maken gekker dan verwacht en verlaten om kwart voor acht het enorme terrein van Circus Circus.
De stad uitrijden en de snelweg opkomen gaat prima, in het begin zitten we nog in het drukke verkeer, veel vrachtwagens. Het landschap is weer uitgestrekte prairie. Bij het plaatsje Mesquite rijden we de staat Arizona in, maar zijn daar ook al gauw weer uit, nu zitten we in Utah. Ons horloge moeten we een uur verder zetten, in Arzona en Utah is het een uur later. We gaan van de Pacific tijdzone naar de Mountain tijdzone En dat is ook aan het landschap te merken. Om ons heen zien we grote rode rotsen, soms met diepe kloven ertussen, dat belooft wat. Helaas regent het de hele tijd al en niet zo zuinig ook. Ruitenwissers op volle sterkte, door een enorm regengordijn, grote plassen op weg en berm. In de plaats St. George halen we wat info bij het VVV. De medewerker vertelt ons dat ze in deze regio al een week hevige regenval hebben, is anders nooit (waar hebben wij dat meer gehoord?). Vlakbij tanken we ook de camper weer vol, want verderop is amper meer een plaatsje van betekenis.
Na de afslag naar weg nr. 9 missen we helaas een tweede afslag en hebben even het heen en weer. En dan op naar Zion National Park waar we twee nachten zullen staan. We laten onze parkpas zien bij een loket langs de weg. De man vertelt dat wij 15 dollar moeten betalen voor de tunnel naar Bryce Canyon (daar moeten wij vrijdag door), je kunt bij hem een pas kopen en dat doen we maar gelijk. Op de South Campground is nog plek, maar het is wel even zoeken. Nummer 118 ziet er goed uit, we vullen onze gegevens in op de envelop, stoppen daar 32 dollar in en doen dat in een bus bij de ingang. We zitten midden in de bergen, rondom grote rotsen in allerlei tinten rood, schitterend. Het is half drie (nieuwe tijd) en we kunnen nog wat ondernemen. Ook hier gaat een shuttle bus, we laten ons helemaal naar het laatste punt rijden. Onderweg wordt er een bandje afgespeeld met info over de plekken waar we langskomen. We zitten hier in het gebied van de Mormonen, te merken aan de bijbelse namen van de rotsen en andere punten. Het landschap is werkelijk indrukwekkend, eigenlijk niet te beschrijven. Overal hoge kleurige rotsen, in allerlei vormen, met horizontaal en verticaal geulen daarin uitgesleten. Bij het eindpunt stappen we uit en volgen een trail die niet te moeilijk is. Die eindigt bij water, dat nu vrij hoog staat door de regen. De rivier de Virgin stroomt met flinke kracht, heeft een zandkleur omdat er van alles meegesleurd wordt. Gelukkig is het nu droog en de temperatuur is prima.
We nemen de shuttle bus naar het beginpunt en lopen naar de camper. Ook nu hebben we een picknickbank op onze plek, dat is waarschijnlijk op alle campings, erg handig. Morgen weer een paar wandelingen maken, er zijn er genoeg volgens onze folders.
Donderdag 12 september: Indrukwekkende wandelingen
Het heeft de hele avond en nacht hard geregend, ’s morgens spettert het nog wat en we zijn benieuwd hoe het er buiten bij staat. We zien plassen, maar het valt ons mee. Jack en paraplu in de rugzak, dan moet het kunnen.
We gaan met de shuttlebus naar het beginpunt van meerdere wandelingen. Eerst de Lower Emerald Pools en later de Upper, die iets meer klimmen is. We lopen langs watervallen, grote cactussen, er is enorm veel te zien. Hier en daar zijn werklieden bezig met onderhoud van het pad. Na deze paden komen we bij een trail die loopt naar de Scout Lookout (lookout, dan moet je…klimmen!). Wij zien meerdere wandelaars van minstens zeventig jaar die kant op gaan, dan laten wij ons toch niet kennen. Dit pad is de moeite waard, er is zoveel te zien onderweg. Onze mond valt voortdurend open van verbazing, we komen langs prachtige rotswanden. Dan zien we twee herten lopen, weer een ander soort dan in Yosemite (dit zijn mule deer). Het laatste stuk van ons pad is pittig klimmen, hijgen en zweten. Maar het is een vlak pad, dus niet van het ene rotsblok op het andere. Op de top is een plateau waar veel wandelaars zijn neergestreken. Je hoort allerlei talen, veel Duitsers en Fransen en uiteraard Japanners. Een mooie plek voor onze boterhammen. Hier springen meerdere kleine eekhoorns rond, ze zijn kleiner dan die we eerst zagen en hebben een gestreepte rug (men noemt ze chipmunks). Naar het allerhoogste punt (klauteren langs kettingen) kijken we alleen, nu weer dezelfde weg terug. We hebben in totaal ca. 450 meter geklommen. Yosemite is een mooi park, maar Zion is vele malen mooier!
Beneden pakken we na onze fruitpauze nog een korte wandeling, bijna parallel aan de weg. En op dat kleine stuk zien we nog zes herten van dichtbij! De tunnel die wij morgen moeten nemen was gesloten vanwege al het water en wij zouden dus (weer) een alternatieve route moeten zoeken. Maar gelukkig: hij is net weer open en wij kunnen er morgen door (of er moeten vannacht nog heel rare dingen gebeuren).
Vrijdag 13 september: Naar Bryce Canyon
Om acht uur rijden we weg van de camping in Zion, ons volgende doel is Bryce Canyon. Daar zijn we erg benieuwd naar, iedereen die daar is geweest is er helemaal lyrisch over.
De tunnel is gelukkig weer open zodat we niet twee uur om hoeven te rijden (en de 15 dollar voor de pas ook niet voor Piet Snot is betaald). Bij het begin van de tunnel krijgen we instructies, we moeten in het midden van de weg rijden en mogen niet stoppen. Het gaat prima en we vervolgen onze weg door de rustige natuur. Dan moeten we stoppen, er staat een soort berggeit midden op de weg en die is niet van plan zomaar door te lopen. Hij staat daar een heel tijdje en de wachtende automobilisten kunnen mooi foto’s maken.
We zijn bijna door ons brood en melk heen en zoeken naar een supermarkt, dat valt tegen. Alleen dorpjes met eettentjes en souvenirwinkels. Maar in Orderville ontdekken we een supermarkt waar we brood vinden (althans wat Amerikanen brood noemen), ook melk en nog wat dingen zoals een stoffer en blik. In de camper hoorde een bezem te zijn, niet gezien, evenmin als een zaklamp. Wij hebben dit in de drukte bij het ophalen niet gecontroleerd (zullen dat waarschijnlijk straks moeten vergoeden). Bij de kassa zit een vriendelijke oudere man en naast hem zit een cowboy type te buurten bij hem. Heel dorps allemaal.
De weg naar Bryce Canyon is goed te vinden, je kunt het ook al zien aan de campers die deze kant opgaan. Bij het loket weer de procedure van pasje laten zien en folders met info krijgen. We gaan naar Sunset Campground en omdat het pas elf uur is hebben we volop keus. Onze camper staat op een mooie ruime plek in het groen. Er staat iemand naar ons te wuiven, blijken onze Duitse buren van de camping bij Mono Lake te zijn.
Na de lunch pakken we onze rugzakken en lopen naar Sunset Point. Daar kunnen we met een wandelroute beginnen. Hier staan we helemaal perplex, zoveel moois is hier te zien. Waar je maar kijken kunt zie je rotsen in allerlei tinten rood, veel pilaren waar bovenop weer een grotere steen staat (alsof iemand die daar op heeft gelegd), Het is adembenemend mooi, sprookjesachtig! Bij iedere meter die we lopen is weer iets moois te zien, we lopen in een giga grote natuurposter rond. Bij het pad naar The Queens Garden gaan we naar beneden, ook hier is het “wow!”, een paar keer door een soort poortje in de rotswand. Op het eind komen we bij een rots die lijkt op koningin Victoria.
Hierna willen we de Navajo Trail lopen, maar die is gesloten vanwege de regenval van de laatste dagen. Maar er zijn genoeg andere mooie paden met adembenemende uitzichten. De lucht wordt steeds donkerder en het begint te regenen. Dan zijn we gelukkig vlakbij een halte van de shuttle bus. De volgende halte is onze camping, vlug de camper in. Het gaat nu harder regenen, we zijn precies op tijd binnen.
Een schitterende dag, voor ons niet bepaald vrijdag de dertiende!
Zaterdag 14 september: Hike door Sprookjesland
Zoals gewoonlijk zijn we redelijk vroeg wakker, ook omdat we (Marijke het meest) steeds aan het vechten zijn met het onderlaken dat enorm schuift vanwege de zeer gladde ondergrond. Maar dan kunnen we lekker op tijd weg. De lucht is blauw, een verschil met gisteren.
Eerst lopen we nog even naar het hoofdgebouw bij de blokhutten, daar hebben ze wifi in de hal. We sturen een whatsapp (we worden steeds moderner) naar Marcel en Guda, die morgen twee weken op vakantie naar Tanzania gaan. Geen idee of het is gelukt, maar dat is het wel gezien hun reactie hierop.
Om negen uur beginnen we aan de Fairyland Loop, een rondwandeling van 13 kilometer. Maar dat zijn geen Amersfoortse kilometers! Constant dalen en klimmen, met prachtige uitzichten als beloning. Het is onbeschrijflijk mooi wat we allemaal zien, een groot kunstwerk van Moeder Natuur. Achter iedere bocht verschijnt er weer iets prachtigs, de vreemdste vormen. De kleuren veranderen naarmate de zon erop schijnt of niet. Op de toppen kunnen we ver kijken en zien we het gebied dat achter deze canyon ligt.
De meeste mensen blijven op de paden waar wij gisteren liepen, hier komen alleen de “die hards”. De eerste anderhalf uur komen we niemand tegen, zien alleen die grappige chipmunks rondrennen.
Op een omgevallen boomstam eten wij ons brood, uiteraard met een vijf sterren uitzicht erbij. Lekkere frisse lucht op een hoogte van 2400 meter! Op het eind van onze wandeling zien we een donkere lucht, maar die gaat voor ons uit. We horen af en toe wat donder, maar kunnen onze tocht mooi afmaken.
Fairyland betekent Sprookjesland en je loopt inderdaad door een sprookjesland. Het is hier onwerkelijk mooi. Halverwege de middag zijn we weer op ons stekkie en kunnen nog lekker in de zon zitten met glas, puzzel en boek. Heel tevreden over onszelf, deze hike zit in de rode categorie Strenuous! Eigenlijk wilden we morgen de bezienswaardige route door dit park rijden met veertien mooie uitzichtpunten. Maar we hebben hier al zoveel moois gezien dat we morgen weer verder rijden, naar Capitol Reef.
Rond etenstijd wordt het wat fris en valt er af en toe een spet. Dus eten we onze spaghetti binnen op. Bij de buren links en rechts duurt het nog even. Een heel ritueel van hout hakken, aansteken, wapperen. Dat doet die ene buurman met een bezem (zo eentje als er in onze camper hoorde te zitten). Als wij klaar zijn met de afwas, ligt er nog steeds niets op hun vuur.
Wopke gaat een picasa album maken van Las Vegas en Marijke schrijft een verslag van vandaag, dan kunnen we straks een en ander versturen. We lopen naar de lodge bij de huisjes en gaan met de laptop in de lobby zitten. Maar na het intikken van ons wachtwoord doet ie niets meer. Het ligt aan onze laptop, want bij de andere mensen gaat het wel goed en ook onze telefoon heeft verbinding. Balen hoor! Na tig keer proberen stoppen we ermee en lopen in het donker, half op ons gevoel, weer naar huis. Daar vermaken we ons allebei verder met een Baantjer. Marijke waagt zich aan: De Cock en de stervende wandelaar…
Zondag 15 september: Naar Capitol Reef
Na het zoveelste gevecht met wegglijdende lakens en dekens staan we op en vertrekken na het ontbijt. Eerst nog even naar het “amfitheater”, een van de grote uitzichtpunten. Ziet er schitterend uit met de opkomende zon, de stenen lijken nu wel doorzichtig, of er waxinelichtjes in branden.
Nu de Byway 12 naar het oosten, dat is een Scenic Route (bezienswaardig). En dat is deze weg van de eerste tot de laatste meter! Je weet soms niet waar je kijken moet, zowel links als rechts prachtige rotsen, iedere keer weer anders van vorm en kleur. Af en toe zijn er plekken aan de kant van de weg waar je kunt parkeren om van het uitzicht te genieten. Dat doen wij niet steeds, omdat we rijdend al heel veel kunnen zien. Ook de chauffeur, omdat er weinig verkeer op de weg is. Bij één parkeerplaats wisselen we wat ervaringen uit met een Nederlands en een Belgisch echtpaar, heel gezellig.
We klimmen behoorlijk en komen tot aan 2900 meter. Dan flink dalen met scherpe bochten, in de wolken. Dat is Marijke niet, aan haar kant zitten namelijk de diepe afgronden. Maar het gaat allemaal goed, het is best spannend als je niet eerder in zo’n grote camper hebt (mee)gereden. We komen door drie piepkleine plaatsjes, in Boulder kwam tot 1940 de post nog per muilezel! Vlak voor het nationaal park Capitol Reef gaan we even tanken (benzine en koffie). Verderop horen we bij het infocentrum dat de hele weg (bezienswaardige route) door dit park afgesloten is vanwege landslides. Dit woord horen we nogal eens de laatste dagen. Dan zijn er door hevige regenval modder en stenen naar beneden gekomen op de weg. Fruita Camping die wij hebben uitgekozen is nog te bereiken, heeft door de landslides minder plaatsen, maar er nog twee over. Dat is genoeg, we zetten ons huisje neer op een mooie ruime plek.
Veel hikes zijn nu niet meer mogelijk, maar we horen van een leuke tocht vanaf de camping. Omhoog naar een uitzicht op de canyon. Om kwart over twee gaan we op pad, in de zon. Eerst een vlak stuk, dan klimmen en klauteren. Maar we worden beloond met een schitterend panorama, daar even zitten en ons appeltje eten. Op de terugweg maakt Marijke een rare salto over een paar stenen. Met als gevolg een kapotte knie, die morgen wel blauw zal zijn. Als we bijna bij de camping zijn zien we aan de overkant een hele rij (muildier)herten, een stuk of twintig. Kicken!
Hier weer het vervolg van ons Amerika avontuur, zodat jullie weer digitaal met ons mee kunnen reizen. Bedankt voor jullie reacties. Laat gerust eens weten hoe het daar staat via gmail, al kunnen we het niet altijd gelijk openen en lezen.
Wij vermaken ons hier prima. De VS is een heel mooi land waar je honderden kilometers door ongerepte natuur kunt rijden. En de mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam.
Onze laptop vertikte het helaas twee dagen geleden, daarom komt dit verslag wat later. Wij zitten nu op een grote camping in Salt Lake City, niet ons type camping, maar internet lukt hier wel gelukkig.
Bij onze fotograaf is net zijn tweede poging om het picasa album van Las Vegas erop te zetten mislukt, dus nog even geduld wat dat betreft.
Tja Steef, het woord regen heb ik helaas toch een paar keer gebruikt, dit weblog valt nu eenmaal onder de non-fictie he. Maar over het algemeen hebben we erg mooi weer hoor.
Waarschijnlijk sturen we al snel nog een verslag, daarna gaan we weer de natuur in, met weinig of geen voorzieningen.
Groeten en veel leesplezier,
Marijke en Wopke
Woensdag 11 september: Weer de natuur in
Nog even douchen in onze royale badkamer, alles inpakken en dan lopen we naar onze camper. De lucht is grijs en het regent, wegwezen! We mijmeren nog wat na over het gekke Las Vegas, vele maken gekker dan verwacht en verlaten om kwart voor acht het enorme terrein van Circus Circus.
De stad uitrijden en de snelweg opkomen gaat prima, in het begin zitten we nog in het drukke verkeer, veel vrachtwagens. Het landschap is weer uitgestrekte prairie. Bij het plaatsje Mesquite rijden we de staat Arizona in, maar zijn daar ook al gauw weer uit, nu zitten we in Utah. Ons horloge moeten we een uur verder zetten, in Arzona en Utah is het een uur later. We gaan van de Pacific tijdzone naar de Mountain tijdzone En dat is ook aan het landschap te merken. Om ons heen zien we grote rode rotsen, soms met diepe kloven ertussen, dat belooft wat. Helaas regent het de hele tijd al en niet zo zuinig ook. Ruitenwissers op volle sterkte, door een enorm regengordijn, grote plassen op weg en berm. In de plaats St. George halen we wat info bij het VVV. De medewerker vertelt ons dat ze in deze regio al een week hevige regenval hebben, is anders nooit (waar hebben wij dat meer gehoord?). Vlakbij tanken we ook de camper weer vol, want verderop is amper meer een plaatsje van betekenis.
Na de afslag naar weg nr. 9 missen we helaas een tweede afslag en hebben even het heen en weer. En dan op naar Zion National Park waar we twee nachten zullen staan. We laten onze parkpas zien bij een loket langs de weg. De man vertelt dat wij 15 dollar moeten betalen voor de tunnel naar Bryce Canyon (daar moeten wij vrijdag door), je kunt bij hem een pas kopen en dat doen we maar gelijk. Op de South Campground is nog plek, maar het is wel even zoeken. Nummer 118 ziet er goed uit, we vullen onze gegevens in op de envelop, stoppen daar 32 dollar in en doen dat in een bus bij de ingang. We zitten midden in de bergen, rondom grote rotsen in allerlei tinten rood, schitterend. Het is half drie (nieuwe tijd) en we kunnen nog wat ondernemen. Ook hier gaat een shuttle bus, we laten ons helemaal naar het laatste punt rijden. Onderweg wordt er een bandje afgespeeld met info over de plekken waar we langskomen. We zitten hier in het gebied van de Mormonen, te merken aan de bijbelse namen van de rotsen en andere punten. Het landschap is werkelijk indrukwekkend, eigenlijk niet te beschrijven. Overal hoge kleurige rotsen, in allerlei vormen, met horizontaal en verticaal geulen daarin uitgesleten. Bij het eindpunt stappen we uit en volgen een trail die niet te moeilijk is. Die eindigt bij water, dat nu vrij hoog staat door de regen. De rivier de Virgin stroomt met flinke kracht, heeft een zandkleur omdat er van alles meegesleurd wordt. Gelukkig is het nu droog en de temperatuur is prima.
We nemen de shuttle bus naar het beginpunt en lopen naar de camper. Ook nu hebben we een picknickbank op onze plek, dat is waarschijnlijk op alle campings, erg handig. Morgen weer een paar wandelingen maken, er zijn er genoeg volgens onze folders.
Donderdag 12 september: Indrukwekkende wandelingen
Het heeft de hele avond en nacht hard geregend, ’s morgens spettert het nog wat en we zijn benieuwd hoe het er buiten bij staat. We zien plassen, maar het valt ons mee. Jack en paraplu in de rugzak, dan moet het kunnen.
We gaan met de shuttlebus naar het beginpunt van meerdere wandelingen. Eerst de Lower Emerald Pools en later de Upper, die iets meer klimmen is. We lopen langs watervallen, grote cactussen, er is enorm veel te zien. Hier en daar zijn werklieden bezig met onderhoud van het pad. Na deze paden komen we bij een trail die loopt naar de Scout Lookout (lookout, dan moet je…klimmen!). Wij zien meerdere wandelaars van minstens zeventig jaar die kant op gaan, dan laten wij ons toch niet kennen. Dit pad is de moeite waard, er is zoveel te zien onderweg. Onze mond valt voortdurend open van verbazing, we komen langs prachtige rotswanden. Dan zien we twee herten lopen, weer een ander soort dan in Yosemite (dit zijn mule deer). Het laatste stuk van ons pad is pittig klimmen, hijgen en zweten. Maar het is een vlak pad, dus niet van het ene rotsblok op het andere. Op de top is een plateau waar veel wandelaars zijn neergestreken. Je hoort allerlei talen, veel Duitsers en Fransen en uiteraard Japanners. Een mooie plek voor onze boterhammen. Hier springen meerdere kleine eekhoorns rond, ze zijn kleiner dan die we eerst zagen en hebben een gestreepte rug (men noemt ze chipmunks). Naar het allerhoogste punt (klauteren langs kettingen) kijken we alleen, nu weer dezelfde weg terug. We hebben in totaal ca. 450 meter geklommen. Yosemite is een mooi park, maar Zion is vele malen mooier!
Beneden pakken we na onze fruitpauze nog een korte wandeling, bijna parallel aan de weg. En op dat kleine stuk zien we nog zes herten van dichtbij! De tunnel die wij morgen moeten nemen was gesloten vanwege al het water en wij zouden dus (weer) een alternatieve route moeten zoeken. Maar gelukkig: hij is net weer open en wij kunnen er morgen door (of er moeten vannacht nog heel rare dingen gebeuren).
Vrijdag 13 september: Naar Bryce Canyon
Om acht uur rijden we weg van de camping in Zion, ons volgende doel is Bryce Canyon. Daar zijn we erg benieuwd naar, iedereen die daar is geweest is er helemaal lyrisch over.
De tunnel is gelukkig weer open zodat we niet twee uur om hoeven te rijden (en de 15 dollar voor de pas ook niet voor Piet Snot is betaald). Bij het begin van de tunnel krijgen we instructies, we moeten in het midden van de weg rijden en mogen niet stoppen. Het gaat prima en we vervolgen onze weg door de rustige natuur. Dan moeten we stoppen, er staat een soort berggeit midden op de weg en die is niet van plan zomaar door te lopen. Hij staat daar een heel tijdje en de wachtende automobilisten kunnen mooi foto’s maken.
We zijn bijna door ons brood en melk heen en zoeken naar een supermarkt, dat valt tegen. Alleen dorpjes met eettentjes en souvenirwinkels. Maar in Orderville ontdekken we een supermarkt waar we brood vinden (althans wat Amerikanen brood noemen), ook melk en nog wat dingen zoals een stoffer en blik. In de camper hoorde een bezem te zijn, niet gezien, evenmin als een zaklamp. Wij hebben dit in de drukte bij het ophalen niet gecontroleerd (zullen dat waarschijnlijk straks moeten vergoeden). Bij de kassa zit een vriendelijke oudere man en naast hem zit een cowboy type te buurten bij hem. Heel dorps allemaal.
De weg naar Bryce Canyon is goed te vinden, je kunt het ook al zien aan de campers die deze kant opgaan. Bij het loket weer de procedure van pasje laten zien en folders met info krijgen. We gaan naar Sunset Campground en omdat het pas elf uur is hebben we volop keus. Onze camper staat op een mooie ruime plek in het groen. Er staat iemand naar ons te wuiven, blijken onze Duitse buren van de camping bij Mono Lake te zijn.
Na de lunch pakken we onze rugzakken en lopen naar Sunset Point. Daar kunnen we met een wandelroute beginnen. Hier staan we helemaal perplex, zoveel moois is hier te zien. Waar je maar kijken kunt zie je rotsen in allerlei tinten rood, veel pilaren waar bovenop weer een grotere steen staat (alsof iemand die daar op heeft gelegd), Het is adembenemend mooi, sprookjesachtig! Bij iedere meter die we lopen is weer iets moois te zien, we lopen in een giga grote natuurposter rond. Bij het pad naar The Queens Garden gaan we naar beneden, ook hier is het “wow!”, een paar keer door een soort poortje in de rotswand. Op het eind komen we bij een rots die lijkt op koningin Victoria.
Hierna willen we de Navajo Trail lopen, maar die is gesloten vanwege de regenval van de laatste dagen. Maar er zijn genoeg andere mooie paden met adembenemende uitzichten. De lucht wordt steeds donkerder en het begint te regenen. Dan zijn we gelukkig vlakbij een halte van de shuttle bus. De volgende halte is onze camping, vlug de camper in. Het gaat nu harder regenen, we zijn precies op tijd binnen.
Een schitterende dag, voor ons niet bepaald vrijdag de dertiende!
Zaterdag 14 september: Hike door Sprookjesland
Zoals gewoonlijk zijn we redelijk vroeg wakker, ook omdat we (Marijke het meest) steeds aan het vechten zijn met het onderlaken dat enorm schuift vanwege de zeer gladde ondergrond. Maar dan kunnen we lekker op tijd weg. De lucht is blauw, een verschil met gisteren.
Eerst lopen we nog even naar het hoofdgebouw bij de blokhutten, daar hebben ze wifi in de hal. We sturen een whatsapp (we worden steeds moderner) naar Marcel en Guda, die morgen twee weken op vakantie naar Tanzania gaan. Geen idee of het is gelukt, maar dat is het wel gezien hun reactie hierop.
Om negen uur beginnen we aan de Fairyland Loop, een rondwandeling van 13 kilometer. Maar dat zijn geen Amersfoortse kilometers! Constant dalen en klimmen, met prachtige uitzichten als beloning. Het is onbeschrijflijk mooi wat we allemaal zien, een groot kunstwerk van Moeder Natuur. Achter iedere bocht verschijnt er weer iets prachtigs, de vreemdste vormen. De kleuren veranderen naarmate de zon erop schijnt of niet. Op de toppen kunnen we ver kijken en zien we het gebied dat achter deze canyon ligt.
De meeste mensen blijven op de paden waar wij gisteren liepen, hier komen alleen de “die hards”. De eerste anderhalf uur komen we niemand tegen, zien alleen die grappige chipmunks rondrennen.
Op een omgevallen boomstam eten wij ons brood, uiteraard met een vijf sterren uitzicht erbij. Lekkere frisse lucht op een hoogte van 2400 meter! Op het eind van onze wandeling zien we een donkere lucht, maar die gaat voor ons uit. We horen af en toe wat donder, maar kunnen onze tocht mooi afmaken.
Fairyland betekent Sprookjesland en je loopt inderdaad door een sprookjesland. Het is hier onwerkelijk mooi. Halverwege de middag zijn we weer op ons stekkie en kunnen nog lekker in de zon zitten met glas, puzzel en boek. Heel tevreden over onszelf, deze hike zit in de rode categorie Strenuous! Eigenlijk wilden we morgen de bezienswaardige route door dit park rijden met veertien mooie uitzichtpunten. Maar we hebben hier al zoveel moois gezien dat we morgen weer verder rijden, naar Capitol Reef.
Rond etenstijd wordt het wat fris en valt er af en toe een spet. Dus eten we onze spaghetti binnen op. Bij de buren links en rechts duurt het nog even. Een heel ritueel van hout hakken, aansteken, wapperen. Dat doet die ene buurman met een bezem (zo eentje als er in onze camper hoorde te zitten). Als wij klaar zijn met de afwas, ligt er nog steeds niets op hun vuur.
Wopke gaat een picasa album maken van Las Vegas en Marijke schrijft een verslag van vandaag, dan kunnen we straks een en ander versturen. We lopen naar de lodge bij de huisjes en gaan met de laptop in de lobby zitten. Maar na het intikken van ons wachtwoord doet ie niets meer. Het ligt aan onze laptop, want bij de andere mensen gaat het wel goed en ook onze telefoon heeft verbinding. Balen hoor! Na tig keer proberen stoppen we ermee en lopen in het donker, half op ons gevoel, weer naar huis. Daar vermaken we ons allebei verder met een Baantjer. Marijke waagt zich aan: De Cock en de stervende wandelaar…
Zondag 15 september: Naar Capitol Reef
Na het zoveelste gevecht met wegglijdende lakens en dekens staan we op en vertrekken na het ontbijt. Eerst nog even naar het “amfitheater”, een van de grote uitzichtpunten. Ziet er schitterend uit met de opkomende zon, de stenen lijken nu wel doorzichtig, of er waxinelichtjes in branden.
Nu de Byway 12 naar het oosten, dat is een Scenic Route (bezienswaardig). En dat is deze weg van de eerste tot de laatste meter! Je weet soms niet waar je kijken moet, zowel links als rechts prachtige rotsen, iedere keer weer anders van vorm en kleur. Af en toe zijn er plekken aan de kant van de weg waar je kunt parkeren om van het uitzicht te genieten. Dat doen wij niet steeds, omdat we rijdend al heel veel kunnen zien. Ook de chauffeur, omdat er weinig verkeer op de weg is. Bij één parkeerplaats wisselen we wat ervaringen uit met een Nederlands en een Belgisch echtpaar, heel gezellig.
We klimmen behoorlijk en komen tot aan 2900 meter. Dan flink dalen met scherpe bochten, in de wolken. Dat is Marijke niet, aan haar kant zitten namelijk de diepe afgronden. Maar het gaat allemaal goed, het is best spannend als je niet eerder in zo’n grote camper hebt (mee)gereden. We komen door drie piepkleine plaatsjes, in Boulder kwam tot 1940 de post nog per muilezel! Vlak voor het nationaal park Capitol Reef gaan we even tanken (benzine en koffie). Verderop horen we bij het infocentrum dat de hele weg (bezienswaardige route) door dit park afgesloten is vanwege landslides. Dit woord horen we nogal eens de laatste dagen. Dan zijn er door hevige regenval modder en stenen naar beneden gekomen op de weg. Fruita Camping die wij hebben uitgekozen is nog te bereiken, heeft door de landslides minder plaatsen, maar er nog twee over. Dat is genoeg, we zetten ons huisje neer op een mooie ruime plek.
Veel hikes zijn nu niet meer mogelijk, maar we horen van een leuke tocht vanaf de camping. Omhoog naar een uitzicht op de canyon. Om kwart over twee gaan we op pad, in de zon. Eerst een vlak stuk, dan klimmen en klauteren. Maar we worden beloond met een schitterend panorama, daar even zitten en ons appeltje eten. Op de terugweg maakt Marijke een rare salto over een paar stenen. Met als gevolg een kapotte knie, die morgen wel blauw zal zijn. Als we bijna bij de camping zijn zien we aan de overkant een hele rij (muildier)herten, een stuk of twintig. Kicken!
-
17 September 2013 - 08:38
Ida:
dag Marijke en Wopke,
wat zien jullie weer veel mooie natuur. En wat leuk-al die dieren.
Geniet er maar van (ja dat doen jullie al)
groetjes,
ida -
17 September 2013 - 08:51
Bep:
Allereerst gefeliciteerd met de verjaardag van Wopke. Wat een leuk verslag en wat hebben jullie weer mooie dingen gezien. Ik hoop dat het met de knie meevalt, want dat kun je nu eigenlijk niet gebruiken.
Bep -
17 September 2013 - 10:10
Geerke En Alex:
Happy birthday to yóú, Wopke....nu slapen jullie nog, maar als je wakker wordt!!!!Feest!
Marijke, Marijke....het is je weer gelukt om een buiteling te maken. Beetje uitkijken hoor. Toch maar richting SLC gegaan, doe mijn familie de groeten. Een nicht woont in Murray, een plaatsje tegen SLC aan en een ander woont in SLC zelf...
Maar wat is Bryce mooi hè? Als je er uit komt zie je alles groen, omdat je zo lang in het rode gesteente hebt rondgewandeld. Voor ons al heel wat jaartjes geleden (1980...) maar er is natuurlijk niet veel veranderd. Hooguit de voorzieningen wat verbeterd.
En die chipmunks, zo schattig en zo brutaal...
Maar jullie zoeken de regen ook wel op...het Capitol Reef met de WATERPOCKET FOULD.....daar moet het toch nat zijn (hahaha).
Nou maak er een mooie gezellige dag van, een kijkje in SLC bij de Mormon Tempel is ook wel bijzonder.
groetjes. -
17 September 2013 - 12:16
Jannie En Hette:
was weer een prachtig verhaal we genieten ervan groetjes .
-
17 September 2013 - 12:49
Marcel:
En hebben jullie vandaag de slingers opgehangen? Die zitten zeker niet standaard in de camper.... .. Ik zal vanavond proosten met een Safari (een merk bier) op safari op je verjaardag.
Ik hoop dat de knieval meevalt. Groetjes uit Tanzania (waarschijnlijk slechter bereik de komende 6 dagen), marcel -
17 September 2013 - 15:24
Margriet Van Wee:
allereerst Van Harte Gefeliciteerd Wopke, met je verjaardag, de hoeveelste? ik dacht 65 jr, nou vier het maar fijn met Wopke.
Verder geniet ik weer van jullie reisverslagen, Theo L print ze weer allemaal voor me uit, kan ik ook genieten van jullie foto`s die erbij horen, Goede reis verder en geniet maar volop
Margriet en Theo
-
17 September 2013 - 16:55
Lia En Steef:
Hallo luitjes in het "Wilde Westen", wat zien jullie toch veel van de wereld, geweldig, het is weer een fantastisch verslag en wij reizen zo stiekem een beetje mee. Wopke gefeliciteerd met je verjaardag maak er een fijne dag van.
Doe Knabbel en Babbel de groeten en geniet van deze mooie reis,
Groetjes van Lia en Steef. -
17 September 2013 - 17:08
Tillybeekelaar:
Hoi Wobke en Marijke,
Fijn dat jullie zo veel moois zien en stoer hoor al die wandelingen.
Beste met je knie Marijke, ik hoop dat het meevalt!
Leuk om het allemaal te lezen!
Groetjes,
Henk enTilly. -
17 September 2013 - 17:15
ANTOINET:
Hoi Marijke en Wopke,
Eindelijk een reactie van mij. Er zijn ook mensen die gewoon aan het werk zijn.
De eerste weken zijn voor mij altijd goed gevuld, ik hoef me niet te vervelen en was nog niet aan het lezen toegekomen.
Wopke van harte gefeliciteerd!
Ik begrijp dat jullie er weer van genieten (ondanks enkele min-puntjes).
Ga zo door, dan genieten we allemaal een beetje mee!
Groet,
Antoinet -
17 September 2013 - 17:50
Elly:
Van Harte Gefeliciteerd Wopke,las dit van je verjaardag,dus bij deze,
Marijke,hoop dat het bij een blauwe knie blijft,en niet dat ie stuk is,heb hier door valpartij van trapje caravan, al 2,5 week een wond op scheenbeen die maar open blijft heel vervelend,
Vind je zowiezo best heel stoer met al die klimpartijen,
Bedankt voor de mooie verhalen,en alle prachtige foto`s,
Vele groetjes uit Ermelo,Elly en Joop. -
17 September 2013 - 18:05
Sita:
Wopke allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Nog één jaar dan ben je al AOW-er, niet te
geloven! Wat een mooie dingen zien jullie weer maar wat ook sportief om zoveel te ondernemen met de
rugzak op. Hartelijke groeten ook van Harry, Sita -
17 September 2013 - 19:26
Henk Gillot:
Wopke en Marijke,
Zoals je ziet leest ik sinds kort ook jullie verslagen.
Als ik dit zo leest, krijg ik er ook wel zin aan om zo'n reis te maken.
Wij gaan het eerst maar even proberen in Kroatië.
Geniet nog maar een poos, het is zo weer voorbij.
Met hartelijk groet,
Henk Gillot
-
17 September 2013 - 19:42
Marinka:
Gefeliciteerd Wopke! Watn mooie dingen zien jullie, gaaf! Niks van de herdenking op 09/11 gemerkt? -
17 September 2013 - 20:24
Vok En Nel Kay:
Hoi Wopke en Marijke
Wat een mooie verhalen over jullie reiservaringen! Misschien komen wij daar ook nog wel eens. Voorlopig zitten we in Rusland, regent het ook steeds.
Nog een prettige verjaardag gewenst, veel moois, en groeten van Vok en Nel -
17 September 2013 - 22:23
Mies:
Wopke, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Hoop dat je het leuk hebt, geen visite, maar misschien wel gebak. Geniet er maar van. Marijke, jij ook gefeliciteerd. Ik wens jullie weer een goede reis. -
18 September 2013 - 09:13
Hannekevg:
Om te beginnen wopke, van harte gefeliciteerd. Hoop dat je een heel gezellige verjaardag hebt gehad gisteren. Moest de hele dag oppassen, kon daardoor mijn berichtje niet sturen. Heb net de laatste 3 verslagen gelezen, was achter omdat ik net terug ben uit Kreta met mijn zussen. Heb daar ook prachtig weer gehad, zo lekker! Kom ik hier terug in de HERFST, brrr..
Ben blij dat jullie beter weer hebben, op wat regenbuien na dan. Het klinkt allemaal erg mooi hoor wat jullie schrijven, ga zo de foto's nog even bekijken.
Groetjes, hanneke
-
18 September 2013 - 12:53
Nel:
Van harte gefeliciteerd, Wopke, en een heel mooi nieuw levensjaar gewenst!
Kus van je zus -
18 September 2013 - 14:12
Robin:
Hoi Marijke en Wopke,
Met veel plezier lees ik jullie reisverslagen. Ik print ze uit, en 's avonds voor het slapen gaan lees ik, lekker in bed, jullie verhalen. Mooie avonturen! Wat een verschil met vroeger, toen er nog geen internet was! In de jaren '70, toen ik tien maanden op reis door Azië was, heb ik weleens in afgelegen streken naar postkantoortjes en brievenbussen lopen zoeken om mijn kaarten en brieven te versturen. En dan maar hopen dat het aankwam. De postbeambten haalden soms zelf de postzegels eraf, om die nog een keer te kunnen verkopen...Daarom moest je altijd zelf toezien dat er gestempeld werd...En het kon weken tot een maand duren voordat men mijn kaartje ontving. Zelf ontving ik de post via het poste restante-systeem: op het hoofdpostkantoor van een van tevoren opgegeven stad zelf kijken of er een brief was aangekomen. Maar goed dat het nu 2013 is, met alle technische mogelijkheden! Zo komen we allemaal vlot op de hoogte van jullie belevenissen. Fijn leesbaar opgeschreven ook. Beste groeten aan jullie, en aan alle webloglezers!
Robin -
18 September 2013 - 19:45
Vera Mallee:
Het klinkt werkelijk geweldig, je zou er zin in krijgen. Wie weet een keer. Nog heel veel plezier!
groetjes van Vera en Kees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
