Drie nationale parken

Hallo webloglezers,

Hier weer het vervolg van ons Amerika avontuur, zodat jullie weer digitaal met ons mee kunnen reizen. Bedankt voor jullie reacties. Laat gerust eens weten hoe het daar staat via gmail, al kunnen we het niet altijd gelijk openen en lezen.
Wij vermaken ons hier prima. De VS is een heel mooi land waar je honderden kilometers door ongerepte natuur kunt rijden. En de mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam.

Onze laptop vertikte het helaas twee dagen geleden, daarom komt dit verslag wat later. Wij zitten nu op een grote camping in Salt Lake City, niet ons type camping, maar internet lukt hier wel gelukkig.
Bij onze fotograaf is net zijn tweede poging om het picasa album van Las Vegas erop te zetten mislukt, dus nog even geduld wat dat betreft.
Tja Steef, het woord regen heb ik helaas toch een paar keer gebruikt, dit weblog valt nu eenmaal onder de non-fictie he. Maar over het algemeen hebben we erg mooi weer hoor.
Waarschijnlijk sturen we al snel nog een verslag, daarna gaan we weer de natuur in, met weinig of geen voorzieningen.

Groeten en veel leesplezier,
Marijke en Wopke

Woensdag 11 september: Weer de natuur in
Nog even douchen in onze royale badkamer, alles inpakken en dan lopen we naar onze camper. De lucht is grijs en het regent, wegwezen! We mijmeren nog wat na over het gekke Las Vegas, vele maken gekker dan verwacht en verlaten om kwart voor acht het enorme terrein van Circus Circus.
De stad uitrijden en de snelweg opkomen gaat prima, in het begin zitten we nog in het drukke verkeer, veel vrachtwagens. Het landschap is weer uitgestrekte prairie. Bij het plaatsje Mesquite rijden we de staat Arizona in, maar zijn daar ook al gauw weer uit, nu zitten we in Utah. Ons horloge moeten we een uur verder zetten, in Arzona en Utah is het een uur later. We gaan van de Pacific tijdzone naar de Mountain tijdzone En dat is ook aan het landschap te merken. Om ons heen zien we grote rode rotsen, soms met diepe kloven ertussen, dat belooft wat. Helaas regent het de hele tijd al en niet zo zuinig ook. Ruitenwissers op volle sterkte, door een enorm regengordijn, grote plassen op weg en berm. In de plaats St. George halen we wat info bij het VVV. De medewerker vertelt ons dat ze in deze regio al een week hevige regenval hebben, is anders nooit (waar hebben wij dat meer gehoord?). Vlakbij tanken we ook de camper weer vol, want verderop is amper meer een plaatsje van betekenis.
Na de afslag naar weg nr. 9 missen we helaas een tweede afslag en hebben even het heen en weer. En dan op naar Zion National Park waar we twee nachten zullen staan. We laten onze parkpas zien bij een loket langs de weg. De man vertelt dat wij 15 dollar moeten betalen voor de tunnel naar Bryce Canyon (daar moeten wij vrijdag door), je kunt bij hem een pas kopen en dat doen we maar gelijk. Op de South Campground is nog plek, maar het is wel even zoeken. Nummer 118 ziet er goed uit, we vullen onze gegevens in op de envelop, stoppen daar 32 dollar in en doen dat in een bus bij de ingang. We zitten midden in de bergen, rondom grote rotsen in allerlei tinten rood, schitterend. Het is half drie (nieuwe tijd) en we kunnen nog wat ondernemen. Ook hier gaat een shuttle bus, we laten ons helemaal naar het laatste punt rijden. Onderweg wordt er een bandje afgespeeld met info over de plekken waar we langskomen. We zitten hier in het gebied van de Mormonen, te merken aan de bijbelse namen van de rotsen en andere punten. Het landschap is werkelijk indrukwekkend, eigenlijk niet te beschrijven. Overal hoge kleurige rotsen, in allerlei vormen, met horizontaal en verticaal geulen daarin uitgesleten. Bij het eindpunt stappen we uit en volgen een trail die niet te moeilijk is. Die eindigt bij water, dat nu vrij hoog staat door de regen. De rivier de Virgin stroomt met flinke kracht, heeft een zandkleur omdat er van alles meegesleurd wordt. Gelukkig is het nu droog en de temperatuur is prima.
We nemen de shuttle bus naar het beginpunt en lopen naar de camper. Ook nu hebben we een picknickbank op onze plek, dat is waarschijnlijk op alle campings, erg handig. Morgen weer een paar wandelingen maken, er zijn er genoeg volgens onze folders.

Donderdag 12 september: Indrukwekkende wandelingen
Het heeft de hele avond en nacht hard geregend, ’s morgens spettert het nog wat en we zijn benieuwd hoe het er buiten bij staat. We zien plassen, maar het valt ons mee. Jack en paraplu in de rugzak, dan moet het kunnen.
We gaan met de shuttlebus naar het beginpunt van meerdere wandelingen. Eerst de Lower Emerald Pools en later de Upper, die iets meer klimmen is. We lopen langs watervallen, grote cactussen, er is enorm veel te zien. Hier en daar zijn werklieden bezig met onderhoud van het pad. Na deze paden komen we bij een trail die loopt naar de Scout Lookout (lookout, dan moet je…klimmen!). Wij zien meerdere wandelaars van minstens zeventig jaar die kant op gaan, dan laten wij ons toch niet kennen. Dit pad is de moeite waard, er is zoveel te zien onderweg. Onze mond valt voortdurend open van verbazing, we komen langs prachtige rotswanden. Dan zien we twee herten lopen, weer een ander soort dan in Yosemite (dit zijn mule deer). Het laatste stuk van ons pad is pittig klimmen, hijgen en zweten. Maar het is een vlak pad, dus niet van het ene rotsblok op het andere. Op de top is een plateau waar veel wandelaars zijn neergestreken. Je hoort allerlei talen, veel Duitsers en Fransen en uiteraard Japanners. Een mooie plek voor onze boterhammen. Hier springen meerdere kleine eekhoorns rond, ze zijn kleiner dan die we eerst zagen en hebben een gestreepte rug (men noemt ze chipmunks). Naar het allerhoogste punt (klauteren langs kettingen) kijken we alleen, nu weer dezelfde weg terug. We hebben in totaal ca. 450 meter geklommen. Yosemite is een mooi park, maar Zion is vele malen mooier!
Beneden pakken we na onze fruitpauze nog een korte wandeling, bijna parallel aan de weg. En op dat kleine stuk zien we nog zes herten van dichtbij! De tunnel die wij morgen moeten nemen was gesloten vanwege al het water en wij zouden dus (weer) een alternatieve route moeten zoeken. Maar gelukkig: hij is net weer open en wij kunnen er morgen door (of er moeten vannacht nog heel rare dingen gebeuren).

Vrijdag 13 september: Naar Bryce Canyon
Om acht uur rijden we weg van de camping in Zion, ons volgende doel is Bryce Canyon. Daar zijn we erg benieuwd naar, iedereen die daar is geweest is er helemaal lyrisch over.
De tunnel is gelukkig weer open zodat we niet twee uur om hoeven te rijden (en de 15 dollar voor de pas ook niet voor Piet Snot is betaald). Bij het begin van de tunnel krijgen we instructies, we moeten in het midden van de weg rijden en mogen niet stoppen. Het gaat prima en we vervolgen onze weg door de rustige natuur. Dan moeten we stoppen, er staat een soort berggeit midden op de weg en die is niet van plan zomaar door te lopen. Hij staat daar een heel tijdje en de wachtende automobilisten kunnen mooi foto’s maken.
We zijn bijna door ons brood en melk heen en zoeken naar een supermarkt, dat valt tegen. Alleen dorpjes met eettentjes en souvenirwinkels. Maar in Orderville ontdekken we een supermarkt waar we brood vinden (althans wat Amerikanen brood noemen), ook melk en nog wat dingen zoals een stoffer en blik. In de camper hoorde een bezem te zijn, niet gezien, evenmin als een zaklamp. Wij hebben dit in de drukte bij het ophalen niet gecontroleerd (zullen dat waarschijnlijk straks moeten vergoeden). Bij de kassa zit een vriendelijke oudere man en naast hem zit een cowboy type te buurten bij hem. Heel dorps allemaal.
De weg naar Bryce Canyon is goed te vinden, je kunt het ook al zien aan de campers die deze kant opgaan. Bij het loket weer de procedure van pasje laten zien en folders met info krijgen. We gaan naar Sunset Campground en omdat het pas elf uur is hebben we volop keus. Onze camper staat op een mooie ruime plek in het groen. Er staat iemand naar ons te wuiven, blijken onze Duitse buren van de camping bij Mono Lake te zijn.
Na de lunch pakken we onze rugzakken en lopen naar Sunset Point. Daar kunnen we met een wandelroute beginnen. Hier staan we helemaal perplex, zoveel moois is hier te zien. Waar je maar kijken kunt zie je rotsen in allerlei tinten rood, veel pilaren waar bovenop weer een grotere steen staat (alsof iemand die daar op heeft gelegd), Het is adembenemend mooi, sprookjesachtig! Bij iedere meter die we lopen is weer iets moois te zien, we lopen in een giga grote natuurposter rond. Bij het pad naar The Queens Garden gaan we naar beneden, ook hier is het “wow!”, een paar keer door een soort poortje in de rotswand. Op het eind komen we bij een rots die lijkt op koningin Victoria.
Hierna willen we de Navajo Trail lopen, maar die is gesloten vanwege de regenval van de laatste dagen. Maar er zijn genoeg andere mooie paden met adembenemende uitzichten. De lucht wordt steeds donkerder en het begint te regenen. Dan zijn we gelukkig vlakbij een halte van de shuttle bus. De volgende halte is onze camping, vlug de camper in. Het gaat nu harder regenen, we zijn precies op tijd binnen.
Een schitterende dag, voor ons niet bepaald vrijdag de dertiende!

Zaterdag 14 september: Hike door Sprookjesland
Zoals gewoonlijk zijn we redelijk vroeg wakker, ook omdat we (Marijke het meest) steeds aan het vechten zijn met het onderlaken dat enorm schuift vanwege de zeer gladde ondergrond. Maar dan kunnen we lekker op tijd weg. De lucht is blauw, een verschil met gisteren.
Eerst lopen we nog even naar het hoofdgebouw bij de blokhutten, daar hebben ze wifi in de hal. We sturen een whatsapp (we worden steeds moderner) naar Marcel en Guda, die morgen twee weken op vakantie naar Tanzania gaan. Geen idee of het is gelukt, maar dat is het wel gezien hun reactie hierop.
Om negen uur beginnen we aan de Fairyland Loop, een rondwandeling van 13 kilometer. Maar dat zijn geen Amersfoortse kilometers! Constant dalen en klimmen, met prachtige uitzichten als beloning. Het is onbeschrijflijk mooi wat we allemaal zien, een groot kunstwerk van Moeder Natuur. Achter iedere bocht verschijnt er weer iets prachtigs, de vreemdste vormen. De kleuren veranderen naarmate de zon erop schijnt of niet. Op de toppen kunnen we ver kijken en zien we het gebied dat achter deze canyon ligt.
De meeste mensen blijven op de paden waar wij gisteren liepen, hier komen alleen de “die hards”. De eerste anderhalf uur komen we niemand tegen, zien alleen die grappige chipmunks rondrennen.
Op een omgevallen boomstam eten wij ons brood, uiteraard met een vijf sterren uitzicht erbij. Lekkere frisse lucht op een hoogte van 2400 meter! Op het eind van onze wandeling zien we een donkere lucht, maar die gaat voor ons uit. We horen af en toe wat donder, maar kunnen onze tocht mooi afmaken.
Fairyland betekent Sprookjesland en je loopt inderdaad door een sprookjesland. Het is hier onwerkelijk mooi. Halverwege de middag zijn we weer op ons stekkie en kunnen nog lekker in de zon zitten met glas, puzzel en boek. Heel tevreden over onszelf, deze hike zit in de rode categorie Strenuous! Eigenlijk wilden we morgen de bezienswaardige route door dit park rijden met veertien mooie uitzichtpunten. Maar we hebben hier al zoveel moois gezien dat we morgen weer verder rijden, naar Capitol Reef.
Rond etenstijd wordt het wat fris en valt er af en toe een spet. Dus eten we onze spaghetti binnen op. Bij de buren links en rechts duurt het nog even. Een heel ritueel van hout hakken, aansteken, wapperen. Dat doet die ene buurman met een bezem (zo eentje als er in onze camper hoorde te zitten). Als wij klaar zijn met de afwas, ligt er nog steeds niets op hun vuur.
Wopke gaat een picasa album maken van Las Vegas en Marijke schrijft een verslag van vandaag, dan kunnen we straks een en ander versturen. We lopen naar de lodge bij de huisjes en gaan met de laptop in de lobby zitten. Maar na het intikken van ons wachtwoord doet ie niets meer. Het ligt aan onze laptop, want bij de andere mensen gaat het wel goed en ook onze telefoon heeft verbinding. Balen hoor! Na tig keer proberen stoppen we ermee en lopen in het donker, half op ons gevoel, weer naar huis. Daar vermaken we ons allebei verder met een Baantjer. Marijke waagt zich aan: De Cock en de stervende wandelaar…

Zondag 15 september: Naar Capitol Reef
Na het zoveelste gevecht met wegglijdende lakens en dekens staan we op en vertrekken na het ontbijt. Eerst nog even naar het “amfitheater”, een van de grote uitzichtpunten. Ziet er schitterend uit met de opkomende zon, de stenen lijken nu wel doorzichtig, of er waxinelichtjes in branden.
Nu de Byway 12 naar het oosten, dat is een Scenic Route (bezienswaardig). En dat is deze weg van de eerste tot de laatste meter! Je weet soms niet waar je kijken moet, zowel links als rechts prachtige rotsen, iedere keer weer anders van vorm en kleur. Af en toe zijn er plekken aan de kant van de weg waar je kunt parkeren om van het uitzicht te genieten. Dat doen wij niet steeds, omdat we rijdend al heel veel kunnen zien. Ook de chauffeur, omdat er weinig verkeer op de weg is. Bij één parkeerplaats wisselen we wat ervaringen uit met een Nederlands en een Belgisch echtpaar, heel gezellig.
We klimmen behoorlijk en komen tot aan 2900 meter. Dan flink dalen met scherpe bochten, in de wolken. Dat is Marijke niet, aan haar kant zitten namelijk de diepe afgronden. Maar het gaat allemaal goed, het is best spannend als je niet eerder in zo’n grote camper hebt (mee)gereden. We komen door drie piepkleine plaatsjes, in Boulder kwam tot 1940 de post nog per muilezel! Vlak voor het nationaal park Capitol Reef gaan we even tanken (benzine en koffie). Verderop horen we bij het infocentrum dat de hele weg (bezienswaardige route) door dit park afgesloten is vanwege landslides. Dit woord horen we nogal eens de laatste dagen. Dan zijn er door hevige regenval modder en stenen naar beneden gekomen op de weg. Fruita Camping die wij hebben uitgekozen is nog te bereiken, heeft door de landslides minder plaatsen, maar er nog twee over. Dat is genoeg, we zetten ons huisje neer op een mooie ruime plek.
Veel hikes zijn nu niet meer mogelijk, maar we horen van een leuke tocht vanaf de camping. Omhoog naar een uitzicht op de canyon. Om kwart over twee gaan we op pad, in de zon. Eerst een vlak stuk, dan klimmen en klauteren. Maar we worden beloond met een schitterend panorama, daar even zitten en ons appeltje eten. Op de terugweg maakt Marijke een rare salto over een paar stenen. Met als gevolg een kapotte knie, die morgen wel blauw zal zijn. Als we bijna bij de camping zijn zien we aan de overkant een hele rij (muildier)herten, een stuk of twintig. Kicken!