In het voetspoor van onze zonen

In het najaar van 2005 ging onze oudste zoon John een jaar backpacken in Australie en Nieuw Zeeland. En twee jaar later trok Marcel, de middelste, de stoute schoenen aan, of beter gezegd de bergschoenen. Allebei kwamen ze terug met enorm veel verhalen en foto’s, om van te watertanden. Daar zouden wij ook wel heen willen! Dus zeiden wij tegen elkaar: “Als Wopke met de Vut is, gaan wij ook zo’n verre reis maken”. Ja, en dan gaat Wopke oktober 2007 met de Vut en kabbelt het plan voort. Maar afgelopen winter zijn we begonnen met knopen door te hakken. Vooral ’s winters met slecht weer is het heerlijk om aan warme landen te denken.
Dus op 13 januari gaan we naar de Vakantiebeurs, we bezoeken alle voor ons belangrijke stands en komen met een paar kilo folders thuis. We maken een plan over de route, waar we heen willen en wat we willen zien en gaan daar op 22 februari mee naar het kantoor van Pacific Island Travel. Na ontvangst van de offerte moeten we er nog wat nachtjes over slapen, maar we besluiten ons plan te gaan verwezenlijken.
Het reisplan ziet er als volgt uit:
We hebben eerst een stop in Bangkok waar we een aantal dagen zullen vertoeven en gaan daarna nog naar een ander deel van Thailand, maar niet te ver. Dan naar Sydney om 3,5 maand met een campertje door Australie te trekken. Tot slot 2 maanden door Nieuw Zeeland, ook met zo’n campertje. Ons avontuur loopt van 4 oktober tot 1 april (geen mop). Dat is 6 maanden, het maximum voor ons visum en de verzekeringen. Best spannend, want we hebben nog niet eerder zoiets ondernomen. In 2008 zijn we 11 weken door (een koud en nat) Spanje getrokken, maar nu zijn het 26 weken. En een heel beetje verder…

De afgelopen maanden zijn we met van alles bezig geweest: afzeggen van abonnementen, verzamelen van allerlei info, kopen van wandelsokken, afritsbroeken, niet kreukende shirts, etc. Ook allebei nog even een APK voor vertrek: Bij Wopke de spataderen eruit, bij Marijke een kroon erin.
Wopke leent de grote rugzak van John en Marijke die van Marcel. Dus de rugzakken gaan voor de tweede keer die kant op.
Marcel helpt ons met het maken van een weblog, zodat wij het thuisfront op de hoogte kunnen houden van onze belevenissen (en een beetje jaloers maken). Op die weblog worden de dagen tot ons vertrek afgeteld: Nog 18 dagen!!!