Van zeehonden tot gloeiwormen

Hallo webloglezers,
Het is al weer een tijdje stil wat betreft onze berichten en als je de kaart van het Zuider eiland van NZ bekijkt, zie je wel waarom. Heel weinig bebouwing en zeker geen internet. Op dit eiland is iedere meter puur natuur en de keren dat we op een dag “Wauw, wat mooi” zeggen, zijn niet te tellen. Over tellen gesproken, we beginnen al wat af te tellen naar onze thuiskomst op 1 april. Maar genieten voorlopig elke dag van wat dit land te bieden heeft, lees maar. Groeten en tot mails!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Lorna, Joke Tijmensen, Joop Bosman en Joop van Vulpen.

4 maart
Ook nu heeft het de hele nacht geregend en het regent nu nog. En daardoor is het grijs en kil. Maar het regent niet zo hevig als eergisteren en ook minder wind. En het weer kan best gauw omslaan, hebben we gemerkt. We hebben weer een verslag van zes dagen klaar, dat willen we versturen bij de MacDonalds in Motueka. We bekijken daar eerst onze mail en de reacties op ons weblog. Hadden we niet moeten doen, maar gelijk het verslag op het weblog zetten. Er komt namelijk een berichtje op ons scherm dat onze tijd erop zit. Dat was eerst niet zo en wij vermoeden dat ze dat veranderd hebben. (Zouden ze die twee niet-etende Nederlanders wat te vaak hebben gesignaleerd?). Balen, want je zit op het Zuider eiland minder vaak in de bewoonde wereld om te kunnen internetten. Bij Motueka slaan wij af, deze weg gaat naar het zuidwesten en komt zo te zien door een mooi gebied. Dat is ook zo, groen en stil. Met heel veel schapen die soms als ware alpinisten de steile hellingen oplopen. Bij St.Arnaud in de buurt zijn meerdere meren en ook een camping. Maar we horen dat de camping aan Kerr Bay helemaal vol zit vanwege een evenement met oude boten dit weekend. Maar iets verderop op West Bay is wel plaats, alleen hebben ze daar de basisfaciliteiten: toiletten en koud water. Geen probleem, wij zijn nog wel minder gewend. Wij hebben een wandelpad ontdekt dat voor een groot deel om het Rotoiti meer loopt. Trui en jas mee, want het weer is guur en onbetrouwbaar. Ook nu zien we weer nieuwe dingen op ons pad, zoals heel bijzondere paarse paddestoelen. We komen bij het Visitor Centre, waar we kunnen lezen hoe die paddestoel heet en ook staat er uitgelegd waar die honinglucht vandaan komt (Honey-dew beech). Dan weer terug naar de camper, het gaat wat harder regenen dus gauw naar binnen. Marijke begint onderhand de zoute drop te missen, maar nog meer mist ze een lekker leesboek. De laatste tijd ligt er niets bijzonders meer bij de campings, alleen de Nieuw-Zeelandse “Story en Privé”. Gisteren zag ze op de camping een dik boek van John Irving liggen, jippie…in het Pools.

5 maart
Helaas is de lucht egaal grijs en komt er een miezer regen uit. Maar wie weet is het verderop wel beter weer. We gaan nu via weg nr. 6 richting westkust. Op de wegenkaart ziet dat stuk er heel mooi uit. En het is ook prachtig, we volgen voor een groot deel de rivier de Buller die we een paar keer oversteken. Woest stromend water over stenen, aan weerskanten grillige rotsen in allerlei kleuren. En overal groene bomen, de bossen zijn hier heel gevarieerd. Hier en daar rode en gele herfstbladeren, maar de herfst begint er ook al aan te komen natuurlijk. (Je moet hier zes maanden verder rekenen, dus begin september voor ons). In Murchison gaat Wopke tanken en in de tussentijd loopt Marijke door het centrum met oude pandjes. Hier is in 1929 een aardbeving geweest en er liggen gedenkstenen voor de omgekomen mensen (dat zijn stukken van de steen waardoor ze gedood zijn). In de wat grotere plaats Westport ontdekken we een bibliotheek, die op zaterdag open is en waar je kosteloos met je laptop kunt internetten. Zodat we alsnog ons verslag kunnen verzenden. Nu verder naar de kust, naar Cape Foulwind waar we die geinige bruine vogels (weka’s) weer zien rondstappen. Lijken wel wat op kiwi’s en toen we ze voor het eerst zagen dachten we met een kiwi te maken te hebben. Maar die zie je echt maar zelden, helaas. We zien een wandelpad dat na 1 uur uitkomt bij de zeehondenkolonie. Het regent, dus jacks aan, “we zijn niet van suiker” (die uitdrukking ken je ook wel van vroeger, Joop Mul?). Maar het gaat steeds harder regenen en we moeten straks ook nog weer teruglopen. Dus toch maar terug en met de auto naar de zeehonden. Zouden ze er wel zijn of hebben ze een zonniger plekje gezocht? We komen bij een platform en vandaar kijken we op de rotsen. Met zeehonden! Eerst zien we er niet zo veel, maar dan zien we stukken rots en hout bewegen, dat zijn dus zeehonden (hebben dezelfde kleur als de omgeving). Het is een prachtig gezicht, al die dieren die op de rotsen liggen of rondhobbelen. Een prachtig schouwspel, daar heb je wel wat verkleumen voor over. We vervolgen onze weg langs de kust en er is constant wel wat moois te zien. Rechts van ons de zee, met hoge golven die tegen de rotsen spatten. En links de bossen, rotswanden en af en toe een kleine waterval. Maar nergens een geschikte plek te vinden om te gaan staan, die zijn er sowieso veel minder dan verwacht. Met dit slechte weer is een officiële camping ook wel handiger. In het plaatsje Punakaiki (ja, die namen hier) vinden we een plek op de Beach Camping. Het blijft nat en guur, dus wagen we ons niet meer buiten. Marijke wast nog wat ondergoed en hangt dit op in het drooghok. Dat is een ruimte met wasrekken, waar een houtkachel volop staat te branden. Je zou er haast zelf bij gaan zitten!

6 maart
Als we opstaan is het droog en de lucht ziet er goed uit, we zien al flink wat blauw. Vanaf de camping zijn we al snel bij ons doel: De Pancake Rocks en Blowholes. Over een mooi aangelegd pad lopen we langs het water waarin allerlei grillig gevormde rotsen liggen. Ze hebben allemaal kleine laagjes, zodat het net lijkt of het een grote stapel pannekoeken is, vandaar de naam Pancake Rocks. Ook op het pad zelf treffen we deze rotsen aan, het is echt iets heel bijzonders. In veel rotsen zijn grote gaten uitgesleten waar het zeewater met grote kracht doorheen spat, schitterend. En dan zijn wij hier nu met laagwater, met hoogwater moet het helemaal een spektakel zijn. We volgen de weg verder naar het zuiden, het is overal even mooi. Links zien we de bergen en rechts zien we de zee. Af en toe een klein plaatsje waar je al weer doorheen bent voordat je er erg in hebt. Greymouth is een wat grotere plaats, met een MacDonalds. Daar bekijken we onze mail even, John laat ons weten dat ons Ibis hotel in Christchurch is verwoest (dat vermoeden hadden wij al). We zullen morgen bellen hoe het zit met een vervangend hotel. Bij Camerons rijden we over een heel bijzondere brug, daar kunnen zowel auto’s als treinen over. Veel bruggen zijn hier heel smal, dan kan er steeds maar vanuit één richting verkeer overheen. Op het strand van het leuke plaatsje Hokitika eten we ons brood, met een lekker zonnetje erbij. Over een weg met aan weerskanten alleen maar natuurschoon en in de verte besneeuwde bergtoppen belanden we in Franz Josef. Bij het VVV vragen we na wat de mogelijkheden zijn voor campings en gletsjertochten. De vriendelijke dame legt ons van alles uit en raadt ons ook aan om de wandeling om Lake Matheson te maken, met een prachtige weerspiegeling van de bergen. We kiezen ervoor om op de camping in Okarito (aan de kust) te gaan staan. En morgen een gletsjertocht over de Fox Glacier te maken, als er plaats is. Okarito is verder dan het lijkt op de kaart, maar het is een mooie weg en prima weer. We zetten de camper neer op een zonnige plek en verhuizen daar ook weer een picknicktafel naartoe. We lopen nog een stukje door het plaatsje dat bestaat uit een handvol huizen, overgebleven uit de tijd van de Gold Rush. Dan nog een stuk over het strand dat vol ligt met grijze platte stenen, heel mooi glad gesleten door het water. Het wordt al hoog water, dus keren we maar om voordat we vast komen te zitten. Na het eten gaan we nog even een kijkje nemen op het strand om te genieten van een mooie zonsondergang.

7 maart
We staan vroeg op om naar Fox Glacier te gaan, althans het plaatsje dat bij de gletsjer ligt met die naam. Want we willen op tijd bij het kantoor zijn waar je een tour kunt boeken. Dat zijn meer mensen van plan, het is daar een drukte van belang. Wij kunnen met de tour van 14.35 uur mee, de eerdere tours zijn allemaal volgeboekt. We besluiten om deze tijd te gaan, het is erg mooi weer vandaag en je weet maar nooit hoe het morgen is. Net zoals alle tours is het flink aan de prijs, we betalen 99 dollar pp. Nu rijden we naar Lake Matheson, een kilometer of zes vanaf het plaatsje. Voor een wandeling rond het meer, met diverse uitzicht/fotopunten. Het is een goed aangelegd pad met hier en daar vlonders. We hebben een prachtig gezicht op het heldere meer waarin de besneeuwde bergen Mount Tasman en Mount Cook weerspiegeld worden. Net een plaat van een 1000stukjes legpuzzel. Inderdaad een goede tip van de VVV mevrouw. We komen weer uit bij het beginpunt waar een café met terras er heel uitnodigend bij ligt in de zon. In plaats van Moccona uit de camper trakteren wij onszelf op een kopje koffie op een zonovergoten terras met uitzicht op de besneeuwde bergen, wat wil je nog meer. Marijkes cappuccino is mooi versierd en een foto waard. Terug in het dorpje rijden we naar de camping die op loopafstand van het centrum ligt waar wij rond half drie moeten zijn. Op de camping zijn nog maar twee plekken bezet en wij vinden een mooi stekkie.
Wopke belt naar het gratis telefoonnummer van Goway Travel betreffende ons hotelverblijf in Christchurch. Het Ibis hotel aan de Hereford Street is dusdanig beschadigd door de aardbeving dat we daar niet meer terecht kunnen. In plaats van eerst een kwartier een bandje van Fur Elise op xylofoon te moeten aanhoren, wordt de telefoon gelijk beantwoord en zijn de zaken snel geregeld. Morgen worden we teruggebeld. Ze zullen een hotel bij het vliegveld gaan regelen. Prima service van dit bedrijf!
We gaan op tijd naar het verzamelpunt voor onze gletsjertocht en krijgen eerst een korte uitleg en wordt gekeken of je eigen schoenen geschikt zijn voor op de gletsjer. Onze Hanwag Tatra’s komen door de keuring. Marijke kiest nog wel voor de warme sokken die je kunt lenen. Dan gaan we weg in een busje en na korte tijd beginnen we aan onze wandeling. Eerst nog over een vrij goed begaanbaar pad, wel oneffen door de rotsen. We zien het witte landschap van de gletsjer al liggen. Als we daar dicht in de buurt zijn, moeten we ijzers onder onze schoenen binden, die het glijden tegengaan. Ook moeten we allemaal een stok pakken, aan het uiteinde zit een ijzeren pin. Dan gaan we onder leiding van onze gids Joe de gletsjer op. We zijn met een niet te groot gezelschap, voor het merendeel Duitsers. Joe legt een en ander uit over de gletsjer, het ontstaan en de veranderingen in de loop der tijd. In het ijs zijn vaak traptreden gemaakt, dat maakt het lopen een stuk gemakkelijker. Het is een vreemd idee dat je door die ijzers gewoon kunt lopen, ook als het steil is. Het is een adembenemend mooi landschap, met vreemde vormen in het ijs en soms lichtblauwe stukken. We gaan een voor een door een smalle opening om daar een kijkje te nemen, schitterend. Af en toe voelen we ons net op een expeditie van Scott of Amundsen (maar dan zonder de bevroren ledematen). Iedereen maakt foto’s bij het verste punt waar wij komen en dan keren we weer om. Bij het centrum levert iedereen de geleende spullen weer in en dan gaan we weer naar de camping. Marijke gaat betalen bij de receptie en vindt daar nog twee leesboeken, eentje zelfs in het Nederlands. We wachten tot het redelijk donker is en gaan dan om 20.45 uur naar het bospad niet ver van de camping. Om een fenomeen mee te maken dat we nog niet eerder zagen: gloeiwormen (zijn trouwens eigenlijk geen wormen). We lopen over het donkere bospad en zien overal kleine lichtjes. Soms een paar, maar ook wel enorm veel bij elkaar, het lijkt wel Kerstmis. Af en toe schijnen we even met onze zaklamp op het pad, want er zijn flink wat bochten en die zie je anders niet. We wilden al eerder gloeiwormen zien, maar dan was het nog te licht, er waren overstromingen of het was in een grot met hoge entreeprijzen. Maar nu hebben we ze toch gezien en kunnen we die dieren afstrepen op ons lijstje. Nu nog de pinguïns, dolfijnen en walvissen!

8 maart
Na een lekker warme douche (je weet maar nooit wanneer je er weer eentje treft) en ons ontbijt, stappen we weer in de Apollo. We volgen weg nr. 6 naar het zuiden, een heel mooie route (en de enige weg die er is!). Over een rustige weg door vele tinten groen en af en toe een minuscuul plaatsje. Aan de kust vinden we een prima koffiestop waar een wandeling loopt van ca. 30 minuten door duin en bos. Net een leuk tussendoortje. Relaxed, zonder haast, rijden we naar het plaatsje Haast. Dat is kleiner dan verwacht, in een winkeltje kopen we een meat pie die we samen delen (de rest is onbetaalbaar). De weg gaat nu verder landinwaarts, langs de Haast River. Dit heldere water stroomt over de vele keien, iedere meter van deze route is genieten. Bij Thunder Creek Falls gaan we even kijken bij de mooie waterval die met kracht heel steil naar beneden valt. En bij de Blue Pools lopen we een pad naar het helderblauwe water, daar komen twee rivieren bij elkaar. Het water is zo helder dat je de bodem kunt zien. Hier moeten we ook twee keer over een hangbrug, we hebben er al heel wat uitgeprobeerd deze week. Even later komt er een groot blauw meer in zicht: Lake Wanaka. We rijden langs dit prachtige meer, omzoomd door groene bergen. Halverwege dit meer buigt de weg iets naar het oosten en komen we uit bij een ander, nog zo mooi en blauw meer: Lake Hawea. We stoppen een keer om wat foto’s te maken, maar je kunt elke minuut wel stoppen hier, zo mooi. Helaas komen we geen plaatsen tegen waar je zomaar kunt overnachten, overal verbodsborden. Vlak voor Wanaka in Albert Town zien we een eenvoudige camping, die lijkt ons wel geschikt. We doen 14 dollar in de envelop in het kastje en vinden een mooie plek in het zonnetje. Met aan alle kanten uitzicht op de bergen.
Als we op ons stekkie in de zon zitten worden we gebeld door Caroline van Goway Travel. Zij vertelt dat ze een hotel bij het vliegveld heeft geregeld voor ons. Zij zal dat nog in een e-mail bevestigen.

9 maart
Het weer ziet er goed uit als onze nieuwe dag vol avontuur aanbreekt. We gaan nu richting Queenstown en Te Anau en zien wel waar we vanavond belanden. Het liefst willen we zomaar op een plek gaan staan, hopelijk lukt dat eens een keer. Het is zeer rustig op de weg naar Qeenstown en we komen nauwelijks huizen tegen. Wel veel schaapskudden, op het Noorder eiland zie je meer koeien en hier meer schapen. En op de weg nogal eens een doodgereden opossum, soms nog heel herkenbaar, vaak al tig keer overreden. Er zijn in Nieuw Zeeland 70 miljoen(!) opossums, die daar niet thuishoren (geïntroduceerd vanwege de vacht). Ze hebben geen natuurlijke vijand hier, dus dat gedijt wel. De opossums eten veel vegetatie kapot en wat nog erger is: de eieren van de zeldzame kiwi. Dus worden de opossums bestreden, in de bossen zie je overal vangkooien met aas staan.
Vlak voor Queenstown zitten we helemaal tussen de bergen en hebben een schitterend uitzicht op het landschap voor en onder ons. Maar eigenlijk is iedere meter van onze route prachtig. In Queenstown gooien we twee dollar in de parkeermeter en kunnen hier twee uur staan. Queenstown is schitterend gelegen tussen de bergen aan het grote meer Lake Wakaipu. Als je hier woont, hoef je niet meer op vakantie. We willen kijken of we mail hebben over het nieuwe hotel. Er zijn meerdere opties voor internet en we kiezen voor een internetcafé. Helaas gaat het heel traag, zodat we de picasa foto’s niet kunnen plaatsen. Maar wel hebben we de mail over ons hotel en mailen we de jongens even waar pa en ma nu weer uithangen. Hierna lopen we nog een stukje door de stad, het is vrij druk met toeristen en het ziet er gezellig uit. Een grote (stoom)rondvaartboot op het meer, een kabelbaan naar een bergtop, parasailers, een kunstmarkt, een duo dat prachtig zingt met gitaar erbij. Meerdere restaurantjes adverteren met een lunch voor 10 dollar en Marijke heeft wel zin in een dagje vrijaf met koken. We zien bij restaurant The Waterfront een lekkere lunch en besluiten daar zo heen te gaan. Eerst weer twee dollar in de parkeermeter gooien. Aan een tafeltje met zicht op het meer en de bergen genieten we van ons eten. Wopke heeft vis en Marijke biefstuk, allebei hebben we er frites en salade bij, en een glas cola. Voor 25 dollar lekker en goedkoop gegeten. Nu naar een supermarkt om weer wat proviand aan te vullen. Aan de rand van de stad vinden we Fresh Choice, waar we niet helemaal onze keus vinden, zeker qua prijs. Marijke laat de middelgrote komkommer van 4 dollar (2,40 euro) maar liggen. We zoeken nog een dunschiller, want Marijke heeft het gepresteerd om er in deze vakantie twee kwijt te raken (zo goed als zeker weggegooid met de aardappelschillen). Eerst haar vertrouwde Hema dunschiller en toen de dunschiller van de Apollo inventaris. Ze hebben in deze winkel alleen verpakkingen met 4 dunschillers bij elkaar. Waar is dat voor? Verliest of vernielt men in dit land zo vaak een dunschiller? Heel eigenaardig. Maar voorlopig kan Marijke weer schillen (en er nog 3 verliezen).
Nu weer verder, met aan de ene kant het meer en aan de andere kant bergen, er is genoeg te zien. Bij plekken die geschikt lijken om neer te strijken staat steeds een bord met No Camping. Als we bij Te Anau aankomen hebben we nog steeds niets gevonden. We slaan daarom de weg in naar Manapouri, daar zou een leuke camping zijn (tip uit Nijkerk, geloof ik?). Inderdaad, we belanden bij het Manapouri Holiday Park, gerund door een bejaard echtpaar, tachtigers schatten wij. Met veel humor staat de vrouw ons te woord in het nostalgisch ingerichte kantoor. Ze schrijft ons in, met potlood in een groot lijntjesschrift (waar zie je dat nog?). We vragen na wat de mogelijkheden zijn voor boottochten op de Milford Sound of eventueel de Doubtfull Sound. De campingbeheerster laat ons een folder zien met een mooie dagcruise door Doubtfull Sound. Maar die komt op 250 dollar pp, ver boven ons budget! Er zijn nog meer opties, zoals een tocht door Milford Sound, van ruim twee uur, voor 72 dollar pp. Die is van 16.00 tot 18.15 uur, als de grote drukte voorbij is. We houden het in gedachten, zaterdag zou een geschikte dag zijn. Vrijdag gaat het regenen volgens de berichten. We vinden een mooie plek op deze bosrijke camping, je ruikt de bomen en hoort de vogels. En kijken we nog even rond op de camping, daar staan allemaal oude auto’s (met flink wat achterstallig onderhoud!) die door de campingbeheerder zijn verzameld.

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181