Wellington en de oversteek

Hallo webloglezers,
We zitten al weer een paar dagen op het Zuider eiland. Hier is nog minder bewoning en nog meer natuur, dus smullen he. Wij smulden net ook weer van jullie reacties, bedankt!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Frank.

26 februari: Naar Wellington
Gisteren heeft Wopke contact gehad via sms met Kerry Morrell van de IPA Wellington Region. Ze hebben afgesproken dat wij elkaar vanochtend om half 10 ontmoeten bij het politiebureau hier vlakbij. We gaan met de auto, kunnen we daarna doorrijden naar Wellington. Kerry laat ons het bureau zien (is een beetje een oude boel) en vertelt wat zij zoal doen. Wopke herkent daar veel van. Kerry zal ons email adres doorgeven aan IPA Christchurch, omdat wij met wat vragen zitten over ons hotelverblijf daar op 30 maart.
De rest van de dag willen we in Wellington besteden. Bij de haven is een parkeerplaats waar we de auto de hele dag voor 8 dollar kunnen neerzetten. Het is frisjes en er staat een harde, gure wind. Er zijn in ieder geval genoeg mogelijkheden binnen, meerdere gratis musea bijvoorbeeld. We lopen naar het grote museum Te Papa en zien vlakbij een grote feesttent, eens kijken wat daar te doen is. Het is het Pacific Festival, met veel muziek, dans en hapjes. We kijken even naar een optreden van een groep van een van de Zuidzee eilanden. Wat hebben die mensen een mooie zangstemmen. Misschien dat we straks nog terugkomen, want het duurt nog de hele dag. Bij Te Papa gaan we (gratis) naar binnen, daar is enorm veel te zien. Vitrines met uitleg over de geologie, aardbevingen en vulkanen. Veel info over dieren, we zien een squid (soort inktvis) van 495 kilo, met uitleg over vangst en preparatie. Je kunt niet alles in een keer bekijken, dus gaan we weer naar buiten. We lopen een stukje verder langs het water en zien het restaurant Fishermans Table dat veel adverteert. Wij wilden daar eigenlijk maandag gaan eten, maar besluiten dat nu te gaan doen. We kiezen een tafel met zicht op het water. Marijke bestelt gerookte zalm en Wopke een Fishermans basket (meerdere soorten gefrituurde vis). Een halve liter wijn erbij en verder kunnen we onbeperkt halen bij de saladebar (we scheppen drie keer een schaaltje op met van alles). Voor ruim 45 dollar hebben we lekker gegeten.
We lopen weer een stukje terug en bij de feesttent begint een dansoptreden. Leuk om te zien dus. De vrouwen in gebloemde rokken zwaaien flink met heupen en billen (daar zijn ze ook rijkelijk mee bedeeld). We hebben gezien dat er op veel plaatsen in het centrum free wifi is. We gaan met onze laptop op een pleintje zitten en krijgen inderdaad internet. Met de zon op ons scherm zien we haast niets, behalve onszelf weerspiegeld. Dus schuiven we een stukje op naar de schaduw, waardoor we wel een beetje zitten te kleumen. Maar het lukt ons om een verslag met foto’s te versturen en ook nog een picasa album van Tongariro. Nu terug naar de camper en de camping. Daar nemen we een kopje vissoep, om in stijl te blijven, met een paar boterhammen. Daarna kijken we twee speelfilms die op de laptop staan, waaronder de Black Swan. Over een balletdanseres, beetje eigenaardige film vinden we allebei (maar dat komt misschien ook omdat wij allebei niet van ballet houden).

27 februari: Bezienswaardigheden van Wellington
Wellington is een mooie stad waar we nog wel een dag kunnen rondkijken. Dus vandaag weer die kant op. We parkeren op dezelfde plek als gisteren en lopen met onze plattegrond de richting op van de Old St. Paul’s. Deze kerk is helemaal van hout en echt een plaatje om te zien, een fraai stukje vakmanschap dat je nu niet meer tegenkomt. Niet ver van die kerk vandaan ligt het House of Parliament, dat je met een gratis rondleiding kunt bezichtigen. We zijn nog net op tijd voor de tour van elf uur. Onze rugzakken met water en appeltjes gaan door de scan en daarna leidt een oudere dame ons rond door de diverse gebouwen. Je hebt een vrij modern gebouw: the Beehive en twee oude gebouwen met mooi interieur. Onze gids legt uit hoe het parlement werkt, we kunnen ook nog vragen stellen. Het is overal prachtig ingericht en wij lopen met onze wandelschoenen over het sjieke dikke tapijt. Het laatste onderdeel is de bibliotheek, ook rijk versierd.
Nu willen we een ritje maken met de bekende Cable Car, een kleine trein die via een kabel naar boven getrokken wordt en uitkomt bij de botanische tuinen. We nemen een enkeltje, want terug willen we lopen. Het is een kort ritje, maar wel geinig, een stukje historie. Boven is een museum over de Cable Car, over het ontstaan, ook staan daar twee oude treinen. In de botanische tuinen is ook genoeg te zien en het is mooi weer om daar rond te lopen. Er is o.a. een kas met enorm grote begonia’s en een grote rozentuin. We lopen weer naar beneden, het Museum of City and Sea lijkt ons ook wel interessant (en gratis!). Inderdaad een heel leuk museum in een oud gebouw. Eerst zien we een tijdlijn langs de muur, van 1900 tot 2000. Bij ieder jaar staat iets vermeld, met een bijbehorend voorwerp. In de andere zalen is veel te zien over de zeevaart, je kunt het lang niet allemaal bekijken, dan ben je wel een paar uur zoet. We willen ook nog even naar Te Papa, om het deel te bekijken dat gaat over de Maori’s en de landen in de Zuidzee. Er is heel veel te zien, over de boten, de woningen, de sieraden, de wapens. Het is kwart voor zes als we weer buiten gaan, naar de camper. We hebben ontdekt dat we op de parkeerplaats ook vrij wifi hebben, dus kunnen we binnen nog even wat op internet doen. Beter dan dat gekleum gisteren. Met wat haperingen lukt het ons om een album op picasa te zetten. We rijden weer naar de camping. Morgen blijven we hier in de buurt, want we hebben nu al vrij veel van Wellington gezien.

28 februari: Laatste wandeling op het Noorder eiland
Onze laatste dag op het Noorder eiland. We hebben niet zoveel bijzonders gepland, eerst maar weer wat boodschappen doen. In de enorm grote Pak ’n Save kunnen we niet uit de voeten met het assortiment. Maar we willen wat extra spullen inslaan, want op het Zuider eiland zijn minder stadjes (en winkels). Na de koffie doen we de bergschoenen aan, we gaan de wandeling doen die achter de camping naar boven loopt. Het waait ontiegelijk hard, maar in het bos hebben we daar geen last van. Allemaal bomen begroeid met mos en varens, kronkelen door elkaar heen. Heel geheimzinnig. In Nieuw Zeeland zijn de Lord of the Rings films opgenomen en wij voelen ons soms net twee van die Hobbits (even voelen of we niet van die grote harige oren krijgen). Het pad bestaat voor een groot deel uit houten treden. Een man met hond die hier vaker loopt vertelt ons dat wij vlak voor het hek eerst naar links moeten gaan, voor het mooiste uitzicht. Als we uit het bos komen, valt de koude wind (storm is een beter woord) gelijk weer boven op ons. We nemen het pad naar links en hebben boven inderdaad een pracht uitzicht op de bergen, de plaatsjes en de zee. Maar we waaien daar wel weg. We vervolgen het pad naar de top en omdat het daar een stuk kaler is, zien we de blauwe paaltjes al van ver. De top is geen bijzonder punt, maar wel weer een mooi uitzicht. We eten daar ons brood op en nemen dezelfde weg weer terug, dat gaat dalend iets makkelijker. Om twee uur zijn we weer op de camping en blijven voor de rest van de dag thuis. We bekijken wat info over het Zuider eiland, want we hebben de kaart en de route nog niet goed in ons hoofd zitten.

1 maart: Oversteek naar het Zuider eiland
Ook nu weer staat de wekker op zes uur en rond kwart voor zeven rijden we de camping af die verder nog in diepe rust is. Het is nog niet druk op de weg, zodat we al om zeven uur bij de haven van de veerboten zijn. Wij moeten in rij 2 gaan staan en voorlopig is het alleen maar wachten. Want de vertrektijd is 08.25 uur. Er zijn vier rijen en onze rij gaat uiteindelijk als laatste de boot op. We zetten de camper op dek 5 en lopen met de meute verder naar boven. Op dek 10 kan je buiten zitten/staan en wat om je heen kijken. Er staat een harde, koude wind en onze trui en jas is wel nodig (hoewel we ook een paar mensen met T-shirt en korte broek zien, brr). Na een poosje gaan we naar dek 8 waar we een warme koffie en chocolademelk nemen. Dan maar weer eens buiten kijken, want we varen inmiddels tussen allerlei eilanden door, een soort fjordengebied. Het stormt behoorlijk en je loopt soms echt tegen een muur van wind op. We hebben uit voorzorg allebei een reisziekte pilletje ingenomen. De dolfijnen die je zou kunnen zien, zitten vandaag op een windstiller plekkie, wij hebben ze niet kunnen ontdekken helaas. Om 11.35 komen we aan in Picton op het Zuider eiland. Bij Picton hadden we de afslag Town Centre moeten nemen. Marijke had dat niet in de gaten, zodat we helemaal verkeerd zitten. Veel te zuidelijk, en als je hier verkeerd rijdt, is er niet zo snel een weg om weer door te steken. Uiteindelijk belanden we met een omweg op de Queen Charlotte Scenic Drive. Een mooie, maar kronkelige weg langs de kust. Bij Linkwater slaan we af naar een smalle weg die langs het water en eilandjes loopt, een deel van de Marlborough Sounds. Deze weg heeft nog meer bochten en om de haverklap wegwerkzaamheden. Er is de afgelopen tijd een en ander afgebrokkeld van de rotsen en de wegen, dat moet allemaal weer hersteld worden. Uiteindelijk komen we bij een DOC camping in Kenepuru Head. Aan het water en een groot strand / moeras. Dat zal wel voor een groot deel verdwijnen bij hoog water. We vinden een mooie plek bij het water en gaan hierna een stukje lopen in de omgeving. Is niet zo heel bijzonder verder. ’s Avonds begint het hard te regenen en te stormen, de wind heeft flink vat op onze camper. Geen idee wat voor weer het morgen wordt, we merken het wel.

2 maart: Abel Tasman National Park
Het heeft de hele nacht onophoudelijk geregend en gestormd. Het ging enorm tekeer en de camper wiebelde heen en weer (daar zou je bijna een reistabletje voor moeten innemen). Als we opstaan is het nog steeds bar en boos, het terrein is een soort moeras geworden. Je kunt er eigenlijk alleen maar goed lopen met rubberlaarzen (staan thuis in de schuur). We komen zonder problemen van het terrein af en nemen de bochtige weg weer terug. Het is een hele toer voor de chauffeur om met die zware regen en storm te rijden, en boomonderdelen die in het rond vliegen. Ook hier en daar de bekende gevallen stenen aan de wegkant. Het is te slecht weer om aan de weg te werken, dus die opstoppingen hebben we nu niet. We zijn helemaal in de wolken, maar dit bedoelen we letterlijk en zeker niet figuurlijk! Ons uitzicht aan alle kanten is: egaal grijs. Kort na Nelson zien we een MacDonalds, even kijken of het lukt met internet. Het lukt niet, er schijnt een of ander probleem te zijn (bij alle filialen waarschijnlijk). Bij Motueka halen we een aantal folders bij de VVV en nemen de weg door de bergen naar Marahau. Het is inmiddels droog en we zien hier en daar zelfs een plekje blauw in de lucht. In Marahau vinden we de Beach Camping, ergens anders mag je trouwens niet staan, je struikelt over de verbodsborden. Voor 32 dollar per nacht boeken we twee nachten en een trip met de watertaxi voor morgen. We gaan dan om 9 uur met de watertaxi die ons op een op een punt van de Abel Tasman Coastal Track afzet. Dan lopen we ca. 14 kilometer tot een punt waar we met de taxi weer teruggaan. De weersverwachting is goed, zegt het meisje bij de receptie. We vinden een mooie plek op de camping en na onze boterham gaan we een stuk wandelen van het Abel Tasman kustpad. Het is een schitterend pad en we genieten van het onverwacht mooie weer erbij. Het is heel afwisselend, eerst wat moerassen en dan lopen we over een bospad met steeds een mooi zicht op de zee en het strand. Het bospad is niet steil en goed te doen, af en toe hebben we een kleine waterval. Bij Coquilles Bay lopen we een stuk over het strand, daar is veel moois te zien. Zoals de naam al zegt, veel schelpen op de rotsen. Bij Apple Tree Bay is ook een prachtig strand waar we even rondkijken. We hebben ca. 13 kilometer gelopen als we weer bij de camper zijn en genieten van een welverdiend pilsje / wijntje. Bij de afwas treffen we een echtpaar dat we ook op het kustpad zagen. We spreken elkaar aan in het Engels, totdat we er achter komen dat we allemaal Nederlanders zijn, dus gaan we maar over in onze moedertaal.

3 maart: De Coastal Track, lang niet gek!
In het voetspoor van onze beroemde voorvader Abel Tasman gaan wij hier de regio ook maar eens verkennen. Om negen uur stappen wij op de camping in de boot. Die op een aanhanger achter een tractor zit. Dus alweer een ritje met de tractor. Maar nu wat korter, want bij de zee gaan wij onmerkbaar los en varen wij verder met de watertaxi. Wij zitten met ca. twintig mensen op de boot, een groot deel van deze groep gaat straks kajakken. Wij worden naar het punt gebracht waarvandaan wij gaan wandelen: Onetahuti (zal vast wel iets moois beteken in het Maori). De boot heeft een flinke vaart, het is best spectaculair. We genieten ervan, vooral omdat het schitterend weer is, wie had dat gisteren kunnen denken. We varen nog langs Tonga Island, waar we zeehonden in het water en aan land zien. Met kleintjes, echt schattig. Als de watertaxi ons afzet, moeten we nog een stukje door het water, dus schoenen en sokken uit. Dan over het zand en proberen om onze “gepaneerde” voeten weer droog te krijgen (dat handige handdoekje ligt dus in de camper). Wij starten om tien uur met onze wandeling, om vier uur worden wij weer opgepikt bij Torrent Bay of iets verderop bij Anchorage. Als je naar Anchorage gaat moet je de laagtij route nemen over het strand, dat is volgens onze gids goed te doen. Het wandelpad is erg mooi, je loopt door het bos met vaak aan je linkerhand een doorkijkje naar de zee en het strand. Er zit iets meer klimwerk in dan het traject dat we gisteren liepen, maar het is prima te doen. We komen veel wandelaars tegen met hun hele hebben en houwen op hun rug, die lopen in meerdere dagen de hele track van 71 kilometer. Dat zouden wij ook wel willen doen...als wij dertig jaar jonger waren. Om kwart voor twaalf komen we aan bij Bark Bay. We nemen onze koffie en brood en in zo’n omgeving smaakt dat extra lekker. Een half uur later trekken we weer verder, we hebben ruim de tijd, merken we. Af en toe kan je een stukje van de route af, dat doen wij bij Sandfly Bay (volgens een man die daar net vandaan kwam, had hij de enige zandvlieg daar doodgeslagen, dus we wagen het erop). Er zitten meerdere bruggetjes in de route, die vaak over een riviertje gaan, soms met een kleine waterval. En een keer een lange hangbrug, voor mensen zonder hoogtevrees. Om half drie zijn we bij Torrent Bay en besluiten verder te lopen naar Anchorage. Nu verder over het strand, een soort wadlopen eigenlijk. Want bij hoogwater is dit stuk onbegaanbaar en dan kan je daar alleen via het bos komen. Af en toe moeten we door kleine stroompjes, dat gaat net met onze hoge bergschoenen. Om drie uur zijn we op het strand van Anchorage, waar we nog een uurtje in de zon zitten en kijken naar de bedrijvigheid op het strand. Onze watertaxi komt eraan en wij trekken onze schoenen en sokken uit. Want we moeten nu ook een stukje door het water om in de boot te komen. De zee is iets ruiger, de golven hoger en daardoor lijkt de boottocht soms wat op een kermisattractie. Rond half vijf komen we weer aan land en wordt de boot weer vastgekoppeld op de aanhanger van de tractor. Het is nog steeds mooi wee zodat we onze stoeltjes buiten zetten en nog even nagenieten van deze geslaagde dag. Er komt nog iemand langs van de website Ratings.com, of wij een formulier willen invullen met onze tips voor Nieuw Zeeland. Het lukt ons aardig om de twee bladzijden vol te krijgen!

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181