Van zonnige stranden tot besneeuwde bergtoppen

Hallo webloglezers,
De tijd vliegt, over een week reizen we al weer terug naar Nederland!
Hieronder weer een week met onze belevenissen in Nieuw Zeeland. Onze reis zit er bijna op en we zijn bijna aan het einde van ons “boek” (Wie weet een leuke titel?). Helaas lukt het niet meer om foto albums te plaatsen. Misschien dat we iets nieuws proberen en daar de rest op kunnen plaatsen. Maar dat zal dan toch thuis zijn, dat laten we eventueel nog weten via dit weblog. En ze bij ons thuis komen bekijken is nog gezelliger uiteraard!

17 maart: St. Patricksday in Dunedin
“Ach, wat lig je hier stil, langs de kant van de weg”. Nou ja stil, de regen klettert aardig tegen ons huisje aan, binnen ontbijten dus. Wopke tovert de slaapkamer om in een woonkamer (het is hier soms net de “metamorfose” van Eigen Huis en Tuin). Dan gaan we weer verder, tevreden dat het ons eindelijk een keer is gelukt om zomaar ergens in de natuur te kamperen. Dunedin zien we al gauw liggen en in het centrum gooien we twee dollar in de meter, kunnen we een uur rondkijken hier. Maar met dit natte, gure weer is het buiten niet zo aantrekkelijk. Naast het oude stadhuis zien we een bibliotheek, we kunnen hier gratis met onze laptop op internet, ook buiten (maar dat is nu geen optie). We installeren ons in makkelijke stoelen en versturen ons laatste verslag, dat loopt helemaal t/m gisteren. En weer een poging om een picasa album te plaatsen, want er zijn meerdere fotoalbums klaar onderhand. Het mislukt steeds en uiteindelijk komen er 47 foto’s van de ca. 120 in het album “Kris kras” en dan staat op het scherm dat wij alle beschikbare ruimte gebruikt hebben! Dat wij laatst zes albums verwijderd hebben, maakt dus niets uit (grr). We zijn een hele tijd met internet bezig geweest (moesten de parkeermeter nog een keer met vier dollar bijvullen), maar het was toch slecht weer. Als we buiten komen is het zo goed als droog, we rijden naar camping Leith Valley Touring Park. De aardige dame daar legt uit dat we op het pad achter de camping gloeiwormen kunnen zien als het donker is. Misschien gaan we vanavond kijken. Na onze broodmaaltijd lopen we naar het centrum, is ca. 45 minuten. Omdat Marijke fan is van Roald Dahl èn gek is op (pure) chocolade, trekt haar een tour bij de Cadbury chocoladefabriek wel aan. Om half drie sluiten we ons aan bij de gids, eerst krijgen we een film te zien. Daarna moeten we onze jassen en tassen inleveren, ook mag je geen mobieltje, horloge, ringen met steen en lange oorbellen hebben. Iedereen krijgt een kapje om zijn haar te bedekken, mannen met snor of baard krijgen zelfs een extra kapje. Het is net of we allemaal geopereerd moeten worden, maar dit is gelukkig een stuk prettiger. We lopen op afstand langs verschillende onderdelen van de fabriek en krijgen uitleg over wat daar gemaakt wordt en hoe. In een bepaalde ruimte is het altijd tussen 30 en 40 graden, je zal daar de hele dag moeten werken. Veel lopende banden waar duizenden producten per dag vandaan komen. Een paar keer krijgen we een chocoladereepje en sommige mensen in onze groep verdienen chocolade door het goed beantwoorden van een vraag van de gids. Een heel bijzonder onderdeel is de chocolade waterval, er komt duizend kilo vloeibare chocolade naar beneden (weer eens een andere waterval). Dit lijkt echt op iets uit “Sjakie en de chocoladefabriek”. Nog even op de foto met die malle mutsjes en dan verder Dunedin verkennen. Het oude spoorwegstation is werkelijk een plaatje en zeker een must. Veel mooie details, ook binnen in het gebouw. Op het terrein van de universiteit zijn meerdere gebouwen te bewonderen. Hoewel Dunedin een Schotse achtergrond heeft (Dunedin is de Keltische naam voor Edinburgh) is vandaag alles in Ierse sfeer. Want het is 17 maart en duidelijk St. Patricksday, de Ierse nationale feestdag. Overal groene ballonnen en vlaggen en veel mensen (studenten) in groene kleding. Op de heenweg kwamen we langs een leuke pub: The Bog en daar gaan we op St. Patricksday maar eens een Guiness drinken. Het is enorm druk en de meeste mensen zijn uitgedost in iets groens, je ziet de mafste dingen. Er speelt een folkband, daar gaan wij vlakbij zitten met ons biertje. Heel leuk sfeertje daar.
Dan is het tijd om een hapje te gaan eten en we hadden in onze folder gelezen over een diner buffet van 18 dollar bij “Great Taste”. Binnen betalen we 36 dollar, antwoorden dat we geen drinken hoeven en krijgen een fles water en glazen mee. Echt een tent naar onze zin. Vooral als je ziet wat je allemaal onbeperkt kunt gaan opscheppen, het is net Luilekkerland. We beginnen met een kom soep en scheppen daarna meerdere keren ons bord op met van alles en nog wat. Rijst en noedels met diverse vleessoorten, frites, vis, kip, salade. Toe nemen we warme apple crumble met slagroom, mmm. En dan kan er alleen nog een kop koffie en thee bij. Dit was een prima idee. Is trouwens een goed lopende tent, erg druk met klanten van alle leeftijden. Nu weer naar de camping waar we nog een stuk over het pad met de gloeiwormen lopen. Overal weer die kleine lichtjes in het donker, vaak een heleboel bij elkaar. Terug bij de camper zijn we erg loom van het eten, dus zoeken we op tijd ons bed op.

18 maart: Mooie natuur, maar soms wel duur
Marijke spreekt op de camping een man die in Christchurch woont. Zijn huis is gespaard bij de aardbeving, maar zijn kantoor is totaal verwoest. Dat stond in dezelfde straat als ons Ibis hotel, dat er ook niet meer is. De man vertelt dat het vandaag een herdenkingsdag is in Christchurch. Het doet je best wel wat om iemand te spreken die er middenin gezeten heeft.
Met een stralend blauwe lucht gaan we op pad, het ziet er een stuk beter uit dan gisteren. Eerst boodschappen doen en dan naar de Baldwin Street, de steilste straat ter wereld en ook zo vermeld in het Guiness Book of Records. Dus gaan wij ons aan die klim wagen, leuke uitdaging. Is inderdaad een ontiegelijk steile straat, een echte kuitenbijter, knieënbijter (nou ja, allesbijter). Maar we komen boven en dan echt via de straat en niet via de trappen op de stoep. Beneden aangekomen gaan we naar de souvenirwinkel waar we een certificaat krijgen met onze naam en datum, leuk souvenir.
Nu rijden we een klein stukje terug naar het zuiden en slaan af naar het schiereiland Otago. We volgen de weg langs de kust tot aan het eindpunt en we krijgen weer veel natuurschoon voorgeschoteld. En met die blauwe lucht komt alles extra mooi uit. Bij Taiaroa Head is een grote albatros kolonie. In het infocentrum lezen we dat we daar niet zelf naar toe kunnen. Alleen met een tour: 30 dollar pp, voor een half uur (1 dollar per minuut!). Krankejorum, dat doen we dus niet. Even verderop zitten pinguïns, maar die kan je gaan bekijken met een tour van 52,50 pp. Ook daar gaan we weer rechtsomkeert. We gaan via een andere route weer terug, meer door het binnenland. De weg is erg smal en we rijden langs afbrokkelende rotswanden waarop bomen staan die met hun wortels al buitenboord hangen (Hoe lang staan die er nog?). Het lijkt ons leuk om Larnach Castle te bekijken, het enige kasteel van Nieuw Zeeland. Maar zelfs voor de buitenkant en tuinen moet je entree betalen, we keren weer om. Verderop klimmen we omhoog naar een War Memorial (WO I) waar we een mooi uitzicht hebben op Dunedin. Vanwege de hoge kosten hebben we veel van ons programma geschrapt, maar het schiereiland op zich is schitterend om overheen te rijden, de moeite waard. We rijden weer door Dunedin en komen zonder problemen weer uit op de goede weg.
Het wordt tijd voor onze middagboterham, maar we kunnen helemaal geen parkeerplaats of inham bij de weg vinden. Het is al bijna half drie, we moeten echt wat eten, Marijke zit tegen wagenziekte aan vanwege de bochtige wegen. Even na Seacliff stoppen we maar bij een inham waar een berg grind ligt en een paar pionnen staan. Net als we de koffie en thee ingeschonken hebben, komen er twee grote vrachtwagens rakelings langs ons heen om daar te staan, moeten wat met dat grind doen of zo. We eten vlug ons brood en gaan weer verder. Zien we zo’n honderd meter verderop een grote parkeerplaats met mooi uitzicht!
Bij Shag Point zou je zeehonden en pinguïns kunnen zien, dat wordt uiteraard een stop. De pinguïns zijn er niet, maar we zien wel veel zeehonden. Veel dieren zijn erg actief, ze zwemmen en spelen. We zien ze nu voor het eerst mooi dichtbij, zonder verrekijker kan je alles goed bekijken. Nu naar onze camping voor vandaag: Moeraki Boulders Holiday Park. Een eenvoudige bij het strand gelegen camping, met een heel schappelijke prijs (22 dollar voor een plaats met elektra). We kunnen zelf een plek kiezen op het grasveld. We pakken onze stoeltjes om lekker in de zon te zitten. Na het avondeten lopen we naar het strand en zien al gauw allemaal stenen liggen. Met prachtige vormen en kleuren, kunst door Moeder Natuur gemaakt. Ware juweeltjes zitten erbij. Dat zijn dus de beroemde Moeraki Boulders. Inmiddels gaat de zon onder en kleurt de lucht en de wolken roze/rood. Wopke probeert daar wat mooie plaatjes van te schieten natuurlijk. Als Marijke ’s avonds naar het toilet gaat, schiet er in het donker een dier langs haar heen. Ze schrikt zich wezenloos, denkt eerst dat het een kat is, maar zeer waarschijnlijk was het 1 van de 70 miljoen opossums hier.

19 maart: We zoeken het hogerop
Na een douche en ontbijt gaan we weer een nieuw stukje van het Zuider eiland verkennen. Ongetwijfeld zal dat weer prachtig zijn, iedere vierkante meter hier is natuurschoon. De wat grotere plaats Oamaru staat bekend om de pinguïns en we gaan even bij dat punt kijken. De pinguïns zijn er alleen met schemer, zoals meestal. Ook moet je hiervoor weer met een (dure) tour. In het centrum komen we veel prachtige historische gebouwen tegen, we willen die van dichterbij bekijken. Tijd genoeg, want het is pas negen uur. Bij de VVV halen we een plattegrond met beschrijving van de mooiste panden en lopen een paar van die straten door. We komen langs een klein museum met allemaal oude radio’s, platenspelers, elpees, etc. Pure nostalgie. Op de deur staat dat we vooral binnen moeten komen. Daar verzorgt een oudere heer met een big smile een programma voor de lokale radiozender. Hij maakt graag even een praatje met ons, een leuke ontmoeting. We bekijken flink wat gebouwen zoals banken, opera house, grote pakhuizen. Het centrum van Oamaru is zeker de moeite waard. We vervolgen onze route en slaan bij Pukeuri af naar weg nr. 83. Een stille weg door heuvelachtig gebied, af en toe een plaatsje met namen zoals Papakalo en Awamoko. We blijven die namen komisch vinden. Aan onze rechterhand verschijnen een paar meren, eerst Waitaki en daarna Lake Aviemore. Beide meren hebben een dam om door waterkracht energie op te wekken. Bij Lake Aviemore lopen we langs die dam, het uitzicht is schitterend. Het water heeft een aparte kleur, heel helder lichtblauw. Al gauw komen we bij de afslag richting Lake Pukaki. Het water in dit meer heeft ook een bijzondere kleur, heel wit. We zien de besneeuwde bergen steeds duidelijker voor ons. De weg eindigt bij Aoraki en na een bezoek aan het Visitor Centre en een museum over bergbeklimmen rijden we naar onze camping. Schitterend gelegen aan de voet van Mount Sefton, die grotendeels bedekt is met sneeuw en ijs. Een plaatje! We vinden een mooie plek en genieten van de prachtige omgeving en het zonnige weer (zonnehoedje en –crème zijn nodig). We kuieren een stukje door de omgeving en besluiten om morgen de Hooker Valley Track te gaan lopen (3 uur heen/terug). We hebben twee nachten betaald (24,40 dollar in de bus gedaan). Net als veel DOC campings is het sanitair simpel, maar hier hebben ze gewone toiletten, ziet er netjes uit allemaal.

20 maart: Bergwandelingen vanaf de camping
Wopke moest er vannacht nog even uit en ontmoette twee opossums bij de toiletten. Het is nu wel duidelijk welk dier Marijke op de vorige camping is tegengekomen! Als we opstaan is de lucht grijs en zien we niet zoveel van de bergtoppen. Maar het ziet er naar uit het snel zal opklaren. We beginnen aan de Hooker Valley Track (doet me denken aan Happy Hooker, ander verhaal). Hij begint bij de camping, kort daarna zien we een grote rots: Freda’s Rock. Genoemd naar de eerste vrouw die naar de top van Mt. Cook is geklommen. Al lopend zien we steeds meer van Mount Sefton, de sneeuw en het ijs op de toppen. En als de lucht wat blauwer wordt, steekt het wit extra mooi daartegen af. We moeten twee keer een hangbrug oversteken, met onder ons een wildstromende rivier. Een paar keer kunnen we makkelijk lopen over houten vlonders, maar er is een stuk bij waarbij we van de ene steen op de andere moeten springen. Tussen die stenen is water en modder, het is soms een hele puzzel op welke steen je moet gaan staan. Maar voor mensen met lange benen is het goed te doen in ieder geval. De bergwanden zij imposant met vrij veel watervallen en je kunt goed zien dat er nogal eens stenen naar beneden glijden. Na ca. twee uur, rond half 12 zijn we bij het eindpunt, Hooker Lake. Dat is echt een “Wauw moment”, in het meer drijven stukken ijs en voor ons zien we een gletsjerwand boven het water uitsteken. Met die mooie wit/lichtblauwe kleur, en een weerspiegeling in het meer. Een vijf sterrenplek voor onze koffie. We lopen weer terug en zien steeds meer wolken verdwijnen en bergtoppen verschijnen. Bij de camper eten we in het zonnetje ons brood op en hebben nog een karweitje te doen. Bij de vorige camping hadden we onze watertank helemaal bijgevuld, we roken toen niets bijzonders. Maar onze thee, koffie, soep en alles wat met dit water in aanraking komt heeft een nare smaak en lucht. Het beste te omschrijven als “ziekenhuislucht”. Dus pompen we in ons keukentje ettelijke steelpannen vol totdat het water op is. Daarna gaan we op pad voor een korte wandeling. Naar Kea Point, ook vanaf de camping. Deze route ziet er weer heel anders uit, de berghellingen zijn groen door bomen en struiken. Na een half uur komen we bij Kea Point (geen kea te zien trouwens). Een uitzicht op een hoge steile bergwand van zwart/grijze keien. En we kunnen Mount Cook hier goed zien, dus samen op de foto met de berg op de achtergrond. Terug op de camping installeren we ons in de zon, met een boek, een wijntje en een zoutje. Dat houden we wel even vol. Als de zon weg is en er meer wind komt, gaan we ons “huisje” weer in.

21 maart: Lake Tekapo en Mount John
Na twee dagen op deze mooi gelegen camping trekken we weer verder. Een klein stuk maar, we willen naar Lake Tekapo. Daaraan ligt Mount John, de berg die onze John destijds heeft beklommen en wij willen graag in zijn voetsporen treden. Na korte tijd moeten we stoppen, er staan drie auto’s voor ons op de weg en we zien al gauw waarom. Een enorme kudde schapen komt ons tegemoet en moet een weiland in. Er lopen een stuk of vijf honden om heen, een prachtig gezicht. Bij Lake Tekapo is een camping vlakbij aan het meer en nog twee eenvoudige campings verderop. We slaan we af om naar het beginpunt van Mount John te gaan en na een kopje koffie vertrekken we. Het pad gaat vrij steil omhoog, maar wat is steil na de Baldwin Street? Het is nog wat grijs en bewolkt, maar zeker niet koud. We hebben ons te warm aangekleed, dus er gaat al gauw een laagje uit. Ook nu zien we weer andere planten, overal rozenbottelstruiken vol met helderrode vruchten. Het is ruim een half uur lopen naar de top en zeker geen uur, zoals aangegeven. Boven genieten we van het uitzicht op Lake Tekapo, het meer heeft een heel speciale lichtblauwe kleur. Jammer dat op de top het naambord verdwenen is (meegenomen door een toerist met de naam John?). We zien nog de metalen houder waar het bord vermoedelijk in heeft gezeten. Wopke gaat op de top op de foto. Het is trouwens veel minder hoog dan wij eerst dachten: 1043 meter. Nu via de andere kant naar beneden, zitten best steile stukken bij. Ook hier weer veel rozenbottels, zo mooi zie je ze bij ons niet. We vragen bij de camping naar hun tarief, dat is 36 dollar en dan moet je nog 2 dollar pp betalen voor de douche. Dat vinden wij wat teveel, dus gaan we eens kijken bij die andere campings. Het is sowieso een mooie route daarheen. We ontdekken een kraan met drinkwater en willen onze watertank bijvullen. Dat is nog niet zo gemakkelijk, want onze slang past niet op de kraan. Dus die moeten we de hele tijd tegen de kraan aanhouden, met wat geknoei erbij. Maar dit water heeft toch ook een beetje die rare lucht/smaak als het uit onze kraan komt. Die lucht blijft dus in de tank zitten, heel vervelend. We rijden naar de eerste eenvoudige camping, via een stuk gravelweg. Dan komen we uit bij een terrein waarop allemaal huisjes staan, heel oud en vervallen, kapotte ramen, vuile gordijnen, het ziet er niet uit. Doet ons aan een krottenwijk denken. Er staat een “drop down” toilet met een nare geur. De ligging is mooi, maar de rest trekt ons niet bepaald aan. Dan naar die andere camping, ook weer een stukje gravel maar niet zoveel. We zien al meerdere campers staan, voor het merendeel bewoond door “Grey Nomads”. Het terrein ziet er goed uit en de ligging nog meer. Uitzicht op Lake McGregor, met daaromheen en erin bomen in goudgele herfstkleur. Een plaatje! We lopen ongeveer de helft van een wandelpad langs het water en installeren ons daarna bij de camper. We verplaatsen onze stoelen regelmatig, want we zitten de ene keer teveel in de felle zon en de andere keer teveel in de gure wind. Als het wat fris wordt gaan we naar binnen, daar hebben we ook nog dat mooie uitzicht. Na het eten halen we de yahtzee weer eens voor de dag (Marijke wint 5 van de 6 potjes).

22 maart: Baggeren in Peel Forest
Vandaag weer een stukje verder, we hebben nog geen idee wat het eindpunt zal worden. Maar wel waar we eerst heen willen gaan. Even verderop staat namelijk een klein kerkje pal aan het meer: The Church of the Good Shepherd. Het bekijken zeker waard. Dat geldt ook voor het standbeeld van de Collie hond, een onmisbare hulp voor de schapenboeren. Door een landschap met bergen, bossen en weilanden met dui-zen-den schapen (NZ is een goed land voor slapelozen) rijden we verder. Bij Fairlie slaan we weg nr. 79 in en stoppen bij de iets grotere plaats Geraldine. We zien een centrum waar je tours kunt boeken aan voor de VVV (die zit er vlak naast), maar het meisje geeft ons alle info waar we om vragen. We willen o.a. weten of de wegen om Christchurch begaanbaar zijn, dat is het geval. We willen nog een week vullen met bezienswaardigheden, maar niet teveel van hot naar her rijden. Bij de VVV halen we nog wat info over Peel Forest, een natuurgebied hier vlakbij waar je goed kunt wandelen. We wippen even binnen bij een piepklein museum waarin van alles te zien is over Geraldine in vroeger tijd. Ze hebben o.a. een mooie fotoserie op een groot tv-scherm. In het plaatsje Peel Forest betalen we voor de camping. Hij is een stuk duurder dan andere DOC campings, maar ze hebben hier elektra en warme douches en daar hebben we na een paar simpele campings wel behoefte aan. We betalen om twee nachten te staan. Het schijnt hier de laatste dagen flink te hebben geregend, veel modderige stukken op de camping. Maar we vinden een plek (met soppig gras eromheen), vlakbij het toiletgebouw. Rond de camping lopen meerdere wandelingen en we zien vlakbij het begin van een pad. Dat is ook het enige bord dat wij tegenkomen, voor de rest moeten we het maar uitzoeken. Door een stuk bos en weiland komen we weer bij de camping waar we een volgend pad gaan volgen. Dat is echt een en al bagger, het maakt het wandelen moeilijk en is niet echt onspannend. Je moet de hele tijd naar beneden kijken, behalve modder heb je ook te maken met stenen en boomwortels. En we willen de laatste dagen van onze reis zonder blessures doorkomen. Vlak voor een waterval wordt het pad nog natter en testen we onze bergschoenen op waterdichtheid in het riviertje. De waterval stelt niet veel voor, we zijn ook al aardig verwend op dit gebied. Er loopt hier nog een kleine wandeling, de Big Tree walk, langs enorm grote en oude bomen. Dat is nog net te doen, want daarna begint het zachtjes te regenen en lopen we terug naar de camping. Daar verzamelen we onze vuile was en hebben al snel flink wat bij elkaar. We gooien de hele handel in de wasmachine en later in de droger. Alles is weer fris, voor zo lang het duurt. We willen eigenlijk morgen hier in de buurt ook nog wandelen, maar vermoeden dat de meeste paden een grote modderbende zijn. Maar we vinden vast wel iets, anders maar wat verderop.


23 maart: Varens en nog eens varens
Vannacht hebben we wat regen horen tikken, dus de wandelpaden zijn er zeker niet droger op geworden. Maar nu is het droog en Wopke vindt een geschikte wandeling in onze folder. Het is de Fern Walk, een wandeling van 1,5 uur door een bos met maar liefst 68 soorten varens. Hoeveel soorten varens zouden er in totaal bestaan? Moeten we thuis maar eens opzoeken. Over het smalle wandelpad liggen grote boomwortels die helemaal met mos begroeid zijn. Ziet er weer uit als een sprookjesboek. Inderdaad overal varens, maar we gaan ze niet tellen. En natuurlijk weer allerlei bomen en struiken door elkaar heen gevlochten, bomen met gekke vormen en gaten. Een heel mooi pad, niet te veel klimmen en het valt mee met de modder. Net als Marijke dit laatste heeft beweerd, verandert het pad in één grote baggerbende. Het is continue opletten waar je je voeten neerzet, vaak is het pad modderig over de hele breedte en moet je dus wel midden in de drek stappen. En zo gaan Stanley en Livingstone, flats-blurp, nog een tijdje door. De vogels fluiten allerlei vrolijke wijsjes of lachen ze ons een beetje uit? Een fantail vliegt steeds om ons heen, met zijn mooie witte staart wijd uitgespreid als een waaier (“fan” betekent waaier). De lucht wordt steeds blauwer en de zon krijgt al aardig wat kracht, het weer valt ons niet tegen. Om half elf zijn we aan het eind van het pad en gaan we via de gewone asfaltweg weer terug naar de camping. Want de andere paden zijn ook allemaal bagger, met nog meer klimmen erbij. We drinken koffie in het zonnetje en even later eten we ons brood. Daarna doen we niet veel bijzonders meer. Wopke gaat de blubberschoenen schoon maken, voor zover dat lukt. Ze hebben het gras om onze camper gemaaid en dat zit nu dus ook aan onze zolen. Marijke kijkt wat we nog in de kastjes hebben en op kunnen maken aankomende week. Wopke sorteert de enorme berg folders: wat gooien we weg en wat nemen we mee? We blijven de rest van de dag binnen, het gaat zachtjes regenen en daardoor wordt het een stuk frisser. Morgen gaan we waarschijnlijk richting Kaikoura. Daar kan je walvissen, dolfijnen en zeehonden bekijken (maar vast niet allemaal tegelijk). Met een dure tour uiteraard, dus maar eens kijken of er nog wat betaalbaars voor ons tussen zit.