Onze laatste avonturen

Hallo webloglezers,
Nog maar een paar dagen tot het einde van onze reis van een half jaar. We hebben er geweldig van genoten en dat komt ook wel tot uiting in onze verhalen via dit weblog. Hieronder weer vijf dagen met onze belevenissen. We zullen zeker nog schrijven t/m onze thuiskomst, zodat iedereen weet “hoe het afloopt”.
Groeten en tot mails (of ziens!)

24 maart: Richting Kaikoura
Op naar onze volgende bestemming, we willen in de buurt van Kaikoura uitkomen. Is nog een heel eind, maar het is goed te doen. Het is lekker rustig op de weg zodat de chauffeur ook kan genieten van de mooie uitzichten. Ook nu moeten we een keer stoppen voor een grote kudde schapen. Het is een prachtig gezicht, al die wollige beesten dicht tegen elkaar aan. Aan alle kanten lopen ze langs onze auto, het lijkt wel of wij zelf veedrijvers zijn. Voor onze koffie (met een lekker stukje appelgebak) vinden we weer een geschikte plek in het groen. We volgen de toeristische route nr. 72 (maar alle wegen zijn hier toeristisch). Onderweg piepkleine plaatsjes waar de tijd heeft stilgestaan. Je komt nogal eens een plaatsnaam tegen die ook in een ander land voorkomt. Zo rijden we b.v. door Oxford (Sheffield ligt daar vlakbij). Rangiora is een wat grotere plaats, daar tanken we en vinden een bibliotheek. Met gratis wifi, zodat we een verslag kunnen versturen. Wopke checkt ons vluchtschema, alles is nog precies hetzelfde. Na onze boterham op een parkeerplaats bij Salt Creek gaan we verder, via State Highway 1. Dat klinkt als een drukke, saaie weg, maar het tegendeel is waar. Steeds een prachtig uitzicht op de bergen en de zee. Ten zuiden van Kaikoura staan borden waar je niet mag kamperen en waar wel. Dat is dus op een van de aangegeven campings. Bij Omihi Beach zien we een mooi terrein pal aan de zee, dat gaan we boeken. We rijden nog even door naar Kaikoura, dat toch iets verder ligt dan wij dachten. Bij de VVV vragen we info over tours, waarschijnlijk doen we een toer om dolfijnen te bekijken. Dat is 80 dollar pp, je kunt ook met ze gaan zwemmen (voor de somma van 165 dollar pp!). We krijgen een plattegrond, daarop staat een wandeling over het schiereiland, kunnen we morgen gaan doen. Nu naar de camping waar we al gauw een mooie plek vinden, uitzicht op zee. Volgens de beheerder kan je hier ’s morgens dolfijnen zien, zou leuk zijn! Dit is een plek met een schitterend uitzicht op de zee, vanuit de camper lijkt het wel of we in een spiedhut zitten.

25 maart: Wandeling over het schiereiland
De weg langs de camping is toch nog flink gehorig, de hele nacht vrachtverkeer (en 1 Nomad heeft dus slecht geslapen). ’s Morgens doet Wopke de gordijnen open en kijkt naar buiten. Geen dolfijnen, wel een prachtige zonsopgang. We rijden naar het centrum in Kaikoura waar je tours kunt boeken. We kunnen morgen met een tour van 6 uur, 9 uur of 1 uur mee. Zes uur vinden we toch wel errug vroeg, we kiezen voor negen uur en onze namen worden genoteerd voor de dolfijnentour. Dan rijden we een stukje verder en zetten de Apollo 2 op de parkeerplaats van het schiereiland. Daar zien we gelijk al een paar zeehonden op de rotsen in het water liggen. We beginnen aan de wandeling die helemaal langs de kust gaat. Regelmatig zijn er uitzichtpunten, met infoborden over de natuur. Bij Whale Bay nemen we een pad naar beneden waar we een flink aantal zeehonden zien liggen. De meeste zeehonden liggen lekker te luieren in het zonnetje. Terug op het pad komen we Vincent en Mary tegen, het echtpaar uit Californie dat we bij Bluff tegenkwamen. Zij herkennen ons gelijk en we vertellen elkaar waar we de laatste tijd zijn geweest. Ze wensen ons een goede reis toe, heel sympathieke lui. Het is erg zonnig en daardoor zijn de uitzichten extra mooi, we boffen echt. Wopke stelt voor om straks ergens een kop koffie met iets erbij te gaan nemen, goed idee. Bij het centrum voor de tours is een terras, dus daar strijken we neer voor een koffie/cappuccino en een hartige muffin. Dan vervolgen we onze wandeling, naar een uitzichtpunt waar we aan twee kanten het water kunnen zien. Nu verder langs de kust, we zien een hele club zeehonden op de rotsen liggen, ook hier kunnen we behoorlijk dichtbij komen. Op het eindpunt (beginpunt) is het water flink gedaald en kunnen we nu beneden over de rotsen lopen. Daar is weer veel te zien, grote schelpen vastgekleefd op de stenen en veel wier dat lijkt op een ketting of een rozenkrans. Op de infoborden lazen we dat het Neptune’s necklace heet. We zagen hier meerdere campers aan de kust staan, eentje zelfs pal naast het No Camping bord. Lijkt ons ook wel wat, maar we gaan toch maar legaal op een (gratis) DOC camping staan. Is negen kilometer ten noorden van Kaikoura. We zien daar een weg, maar geen verwijzing. Na zes kilometer gravel en wat twijfels zien we een klein kampeerterrein. Het heet hier Puhi Puhi, je zou hier enkel om de naam al gaan staan. Er staan nog twee campers en een auto, wij gaan naast de picknicktafel staan. Een korte wandeling van 10 minuten door het bos hier achter kan er nog wel bij. Prachtige grote bomen met enorme wortels, lijken wel wat op de kauri bomen. Tegenover ons komt een camper te staan met een Nederlands stel. Marijke ruilt haar Nederlandse leesboek met dat van het meisje, die had ook niets meer te lezen en het komt dus heel goed uit. We gaan lekker in de zon zitten, we kunnen zelfs buiten eten aan onze picknicktafel. In de loop van de avond komen er verschillende campers bij, waaronder een paar flinke kanjers. Maar iedereen vindt toch nog een plekje.

26 maart: Een dol-fijne dag!
Rond acht uur vertrekken we naar Kaikoura en zijn ruim op tijd bij het tourcentrum. Het is allemaal goed georganiseerd, we krijgen een oranje kaartje (materiaal en vorm lijkt erg op het oormerk van een koe). We wachten op het terras tot de mensen met het oranje kaartje naar binnen geroepen worden. We gaan een zaaltje in waar we uitleg krijgen over wat er gaat gebeuren. Die uitleg heeft grotendeels betrekking op de mensen die gaan zwemmen met de dolfijnen. Dat is bijna iedereen, er zijn in totaal maar vier mensen die gaan kijken waaronder wij twee. De rest van de mensen is gehuld in een wetsuit en bijbehorende spullen. Na de uitleg gaan we met drie bussen naar het vertrekpunt waar we overstappen in drie boten. Het is prachtig weer, zonnig en al flink wat blauwe lucht. We worden welkom geheten en kunnen binnen plaats nemen, dan varen we de zee op. Benieuwd of we vandaag dolfijnen kunnen zien, twee Nederlandse meisjes in ons gezelschap hadden gisteren geen een dolfijn gezien. Je krijgt dan een groot deel van je geld terug, zodoende proberen ze het nu weer. Als we al een flinke tijd varen, krijgen we van de andere boot het sein dat er dolfijnen zijn. De zwemmers gaan het water in en wij gaan boven aan dek kijken. Samen met een Zweed en een Fransman hebben we volop de ruimte. En dan zien we dus dolfijnen! En niet een paar, maar honderden! Je weet gewoon niet waar je kijken moet, zoveel. Voor ons, aan weerszijden, het is een schitterend gezicht. Onze gids legt uit dat de dolfijnen het leuk vinden om met de boot mee te zwemmen, je kunt ze dan vlak onder je zien. Inderdaad, het is echt genieten. Je ziet de dolfijnen van heel dichtbij, je kunt het luchtgat op de rug goed zien. Deze dolfijnen zijn Dusky dolfijnen, ook wel de acrobaten van de oceaan genoemd. Zij verzorgen een complete “show” voor ons, met allemaal sprongen en buitelingen, vaak meerdere keren achter elkaar. Dat is totaal wat anders dan een show in een dolfinarium. Deze dieren leven in het wild, worden niet gevoerd en niet elektronisch opgespoord. Vandaar dat je ook wel eens pech kunt hebben. Maar wij hebben geluk en niet zo’n beetje. Het is leuk om de zwemmers te observeren tussen de dolfijnen. Het valt nog niet mee om in die golven te zwemmen en dan ook nog in de richting van de dolfijnen. Marijke had het zwemmen ook wel leuk geleken, maar is blij dat ze gekozen heeft voor het kijken. Het was een hele toer voor haar geweest, met die snorkel en die flippers. En nu kunnen we de dolfijnen volop zien, we hadden er zeker niet zoveel verwacht. Het is vrij moeilijk om foto’s te maken van die beweeglijke dieren, vooral omdat de boot ook flink op en neer gaat. Marijke houdt het foto’s maken voor gezien, haar maag gaat namelijk ook wat op en neer. Ze gaat rustig zitten kijken, terwijl Wopke heen en weer loopt op de boot. Marijke krijgt een paar gemberkoekjes van onze gids (gember helpt bij zeeziekte, weer wat geleerd). Ze neemt een tweede reistablet en hoopt het stadium van twee pipse Fransen niet te bereiken (die zitten allebei met een emmertje). Na verloop van tijd komen de zwemmers aan boord en varen we met wat meer snelheid terug. We zijn erg onder de indruk van wat we hebben gezien, een geweldige ervaring! Nadat we ons brood hebben gegeten op een mooie plek aan het strand, rijden we naar een DOC camping ten noorden van Kaikoura. Hij is wat verder dan de vorige, we rijden door een mooi gebied tussen bergen en kust. Onze camping, Okiwi Bay, ligt vlak bij zee en er staat verder nog niemand. Vanaf de camping lopen meerdere wandelingen en wij gaan op pad, het is nog zulk prachtig weer. Na de eerste stop bij een uitzicht, wordt de weg vrij steil, veel stenen. Wij vinden het nu meer inspanning dan ontspanning en gaan terug naar de camping. We hebben onze camper (al weer) heel handig bij een picknicktafel gezet. Er komen nog vier auto’s bij, het is niet druk. Er staat een “drop down” toilet waar een sterke amoniaklucht hangt en de muggen je opwachten om ons eens op een andere plek te prikken. Verder prima plek en…gratis.

27 maart: Naar Hanmer Springs
Er is nog ruimte in ons reisschema om naar Hanmer Springs te gaan, bekend vanwege de thermale baden, de Hot Pools. Het is niet zo ver, als er onderweg iets bijzonders is stoppen we. Dat gebeurt al heel gauw, want langs de kustweg zien we allemaal zeehonden op de rotsen. We vinden een plek om het van dichterbij bekijken. En daar zien we een enorme kolonie zeehonden. De wat grotere dieren liggen vaak lui op de rotsen, af en toe krabben en gapen ze wat. Maar er zijn ontzettend veel kleintjes die in het water spelen, achter elkaar aan zwemmen, duikelen en springen als dolfijnen en dan weer allemaal achter elkaar de rotsen over hobbelen. Het is speelkwartier, maar dan wat langer. Die kleintjes geven een complete show en wij staan daar met zijn tweeën van te genieten in de vroege morgen, geweldig. Even na Kaikoura slaan we af om nu via weg nr. 70 naar het zuiden te gaan, door de bergen. Het is weer een en al mooie natuur rondom ons. We stoppen een paar keer om foto’s te maken, o.a. bij een grote brug over een rivier. Kort daarna nemen we de afslag naar Hanmer Springs, we zien de Top 10 camping liggen waar we waarschijnlijk heen gaan. Maar eerst even naar de VVV voor een plattegrond en info over campings, wandelingen en de Hot Pools. We komen langs een deel van de baden, het is erg druk met veel kinderen. Maar het is zondag en drukker dan andere dagen waarschijnlijk. We gaan naar de Top 10 camping, mooi gelegen bij een wandelgebied. Een staanplaats is pittig geprijsd, 38 dollar. Maar we kunnen in ieder geval weer lekker douchen en alles weer opladen met elektra. Het is de hele dag lekker zonnig en we gaan een wandeling in de bossen maken. We volgen de borden Forest Walk, komen langs prachtige bomen en ontiegelijk veel paddestoelen. Zoveel hebben we er nog nooit bij elkaar gezien. Groepen van 20, 50 of wel meer dan 100 vliegezwammen. Hele kleine tot enorme grote die omvallen door hun gewicht. Veel platte, maar ook hele bolle “kabouterhuisjes”. Het hele bos is rood van de paddestoelen. Een relaxte wandeling zonder klimmen. Als we bij de camper zitten komt onze Duitse buurman een praatje maken. Hij is al voor de derde keer op vakantie in Nieuw Zeeland. Zijn vrouw komt er even later ook bij en ze laten ons hun Kea camper zien. Heel wat groter dan de onze en waarschijnlijk een heel stuk duurder. Maar met veel kastruimte en een gezellig zithoek. Ze nodigen ons uit om vanavond een wijntje of biertje te komen drinken. Het is flink beginnen te regenen en het wordt gelijk een stuk kouder. Rond kwart voor negen kloppen we aan bij Alois en Elfie voor een drankje en praatje. Heel aardige lui uit Dusseldorf. Ze schenken ons een rode wijn in en er komen gemengde noten en allerlei chocolade op tafel. We praten uiteraard veel over reizen, zij hebben al veel van de wereld gezien inmiddels. Ze hebben een groot huis met “Gästezimmer”, we zijn altijd welkom. Alois geeft ons zijn kaartje met adres, dus wie weet komen we daar ook nog eens langs, is niet zo ver eigenlijk. Na drie wijntjes gaan we rond elf uur weer naar onze eigen camper, was heel gezellig.

28 maart: Een bijzondere verjaardag
Marijkes verjaardag! Omdat het gisteravond en vannacht nogal regende (er staan flinke plassen), verwachten we dat het er nu grijs uitziet buiten. Maar we hebben een blauwe lucht en de zon komt er al goed door, echt verjaardagsweer. Marijke had zich gisteren laten ontvallen dat ze vandaag jarig is en we zien Alois en Elfie naar ons toekomen. Met een bakje waarin een appel, perzik en mandarijn zitten voor het “Geburtstagskind”. Ze leggen uit dat ze niets anders hadden, chocolade of zo (nee, die hebben we gisteravond op zitten kanen daar). Heel leuk gebaar.
Tegen tienen gaan we naar de Hot Pools. We hebben een bon uit een tijdschrift voor een “upgrade”. Bij de kassa leggen ze uit dat dit betekent dat we vandaag weer terug kunnen komen zonder te betalen. Heeft in ons geval geen nut, maar we laten ons maar gewoon een plastic polsbandje daarvoor aanmeten. Entree is 18 dollar voor Marijke en 14 voor de “senior”. Het badencomplex is groot en het is even zoeken voor de kleedruimtes en dan is het zoeken hoe je een kluisje moet bemachtigen. In een soort geldpinautomaat gooi je 2 dollar (voor 2 uur, 4 voor 4 uur, etc.). Twee uur lijkt ons eigenlijk wel lang genoeg om te weken en te poedelen hier. Dan verschijnt ons kluisnummer op het scherm, sesam open u. We doen onze kleding en fototoestel in het kluisje en gaan met onze handdoek naar de baden. Er zijn allerlei baden en we willen ze allemaal uitproberen. De temperatuur varieert van 28 graden tot 42 graden in de thermale zwavelbaden. Eerst lekker bubbelen, dan een bad met massagedouches, een flinke tijd in een “rock pool”. Allemaal rotsen aan de kant, waar je lekker tegenaan kunt zitten. En om je heen de bomen, de bergen en een knalblauwe lucht! We trekken wat baantjes, gaan in de wildwaterstroom en uiteraard ook in het zwavelbad. Heel warm (zeg maar heet) en aangenaam. Marijke heeft onderhand verrimpelde handen gekregen (of is dat de ouderdom van 57 jaren?). Na een paar foto’s gaan we douchen, tot slot een lekker kopje koffie met verjaardagsgebak op het terras. Nu weer op pad richting Christchurch, daar willen we in ieder geval dinsdagavond op een camping staan. Vandaag vinden we misschien nog een leuk stekkie onderweg. En ja hoor, we zien bij Balmoral een groot terrein in de bossen liggen. Daar willen we ons brood opeten, maar het is een super plaats om te staan ook. En maar 5 dollar per nacht (als er iemand komt om dat te innen tenminste). Er hangt een heerlijke dennenlucht die we diep opsnuiven. Onze buren (tig meter verderop) komen uit de buurt van Auckland. Gezellige mensen die ons op de thee uitnodigen (het houdt niet op). Marijke had ze een tas met spullen gegeven die wij niet meer gebruiken en ook niet meenemen (de paraplu houden we nog even, je weet maar nooit). Julie en Bruce hebben al veel gereisd en het is leuk om wat over hun avonturen te horen (krijg je alleen nog meer ideeën door!). Na het eten (aardappels en “salade met van alles wat we nog in voorraad hebben”) gaat Wopke een en ander ordenen. En Marijke probeert nog een verslag te maken voor het weblog. Want morgen komen we weer door Rangiori waar we al eerder in de bieb een verslag hebben verstuurd.