Weer thuis

Hallo webloglezers,
Dit verslag wordt verstuurd vanuit Amersfoort, want daar zijn we weer sinds 1 april. Nee, is geen mop. We hebben een geweldig mooie reis gehad en kunnen daar met veel plezier op terugkijken. Hieronder het einde van het boek, de afloop (zouden ze elkaar krijgen…nee, ze hebben elkaar al bijna 40 jaar). Leuk dat zoveel mensen meereisden via ons weblog.
Wil je nog wat meer horen of foto’s zien, of zomaar bijkletsen, kom gezellig bij ons langs. En voor mensen die ook die kant op willen reizen hebben we een heleboel tips.

29 maart
Gisteravond genoten we van een pikzwarte lucht met fonkelende sterren, die lucht is nu stralend blauw. We hebben in Nieuw Zeeland veel mooi weer gehad, warmer en zonniger dan normaal. Vandaag willen we op een camping in Christchurch staan, dat wordt onze laatste nacht in de camper. We hebben nu voor een deel een andere route dan op de heenweg, ook deze is weer schitterend. Bij de Weka Pass grote indrukwekkende rotsen, dat blijft smullen voor een Nederlander. In Rangiora gaan we weer naar de bieb om een verslag te versturen met een paar geschikte foto’s erbij. We lezen de reacties op ons weblog, er zitten meerdere verjaardagsfelicitaties bij. We zijn al dicht bij Christchurch en hebben zin om onze koffie ergens aan zee te gaan drinken. Maar er zijn daar veel wegen opgebroken, je kunt niet verder. Op een winkeldeur staat dat de zaak gesloten is vanwege de aardbeving, dus dit gebied heeft daarvan te lijden gehad. Bij een meertje met waterlelies en –vogels strijken we neer voor ons laatste bakkie onderweg. Dan naar de Top 10 camping die makkelijk te vinden is. Een grote moderne hal als receptie met automatische deuren, dat belooft een pittig tarief. Kost 44 dollar, gelukkig staan we hier maar 1 nacht. Nu aan de slag om alle spullen weer in de twee backpacks en de twee kleinere rugzakken te krijgen. Zoals verwacht valt dat nog niet mee. Wopke legt eerst al zijn spullen op de picknicktafel, het lijkt wel een rommelmarkt (zie foto). Marijke heeft net afscheid genomen van haar Meindl wandelschoenen en ze na trouwe dienst in de vuilnisbak gegooid. De zolen werden erg dun, ze voelde ieder steentje. Dus die ruimte is over. We ruimen de kastjes zoveel mogelijk uit, morgen nog wat schoonmaken. Er staan hier allemaal mensen die beginnen met hun vakantie of juist eindigen. Het valt ons op dat er heel veel Kea campers bij elkaar staan, allemaal zelfde model. Tegen de avond komen er allemaal mannen in oranje hesjes aan, zij zijn hulpverleners die tijdelijk in deze campers wonen. En verderop staan allemaal blokhutten die bewoond worden door mensen die hun huis hebben verloren bij de aardbeving. Om half acht is er op een pleintje op de camping een concert, verzorgd door de band van het leger van Nieuw Zeeland. In de eerste plaats bedoeld voor de hulpverleners en de ontheemde bewoners, maar iedereen is uiteraard welkom. Er zijn meerdere toeristen waaronder wij dus. De band heeft veel koperblazers en brengt een gevarieerd repertoire. Wopke herkent meerdere stukken uit zijn Big Band tijd. Met het bekende Bohemian Rapsody sluiten ze af, een leuke afsluiting van onze vakantie.

30 maart
Alweer een zonnige dag met blauwe lucht. Maar vandaag gaan we er niet meer op uit, we moeten van alles regelen. De spullen die we nog gebruikt hebben zoals toilettas, gaan nu ook in de bagage. En we maken de boel schoon, voor zover nodig. De binnenkant van de koelkast is nogal vies. Er heeft wel eens iets gelekt, omdat we soms iets neer moesten leggen bij gebrek aan ruimte om neer te zetten. Als meest lenige van ons twee gaat Wopke de kleine en zeer lage koelkast schoonmaken. Marijke loopt alle kastjes nog eens na, we hebben niets vergeten zo te zien. Je kunt ook niet gauw iets over het hoofd zien in deze kleine ruimte. Dan rijden we weg van onze laatste (hoeveelste?) camping. Eerst naar het Sudima Hotel, de vervanging van ons hotel in de binnenstad. Het hotel ligt pal naast het vliegveld en heeft twee woonlagen, begane grond en eerste verdieping. Heeft alles te maken met de aardbevingskansen hier, je ziet hier geen hoge gebouwen in ieder geval. We kunnen pas om twee uur in onze kamer, maar we kunnen wel alvast onze bagage daar achterlaten. Het bedrijf van Apollo is niet ver van het hotel, het zijn hier allemaal bedrijventerreinen. Bij Apollo komt er op het parkeerterrein gelijk een dame naar ons toe die vraagt of alles in orde is. Wij beamen dat en dan is het eigenlijk al klaar. Niemand die een blik wil werpen op de mooi schoongemaakte koelkast en vloer, of ons bestek gaat tellen. Marijke zegt dat we nog twee stoelen hebben gekocht, dus we gaan toch even naar binnen om de betaling te regelen. Ze bieden aan om ons naar het hotel te brengen. Het is ca. half 12, dus we moeten ons nog even vermaken. Er is hier helemaal niets verder, we lopen naar het vliegveld om daar de boel alvast te verkennen. We zien waar we de bagage in moeten checken en nemen een kop koffie met zicht op de landingsbanen. Het platform waar je uit kunt wuiven is gesloten vanwege de aardbeving en hier en daar zien we schade zoals tape over barsten in een raam. Rond half twee gaan we weer eens kijken bij het hotel. We kunnen onze kamer in, op de eerste verdieping. Jee, is wel heel wat anders dan de ruimte in de Apollo’s. Een groot vierkant bed, bureau, televisie en twee makkelijke stoelen. Marijke maakt brood klaar uit de zak met restanten en na het eten relaxen we wat met lezen en televisie. Rond een uur of zes gaan we naar het restaurant voor een warme hap. We treffen het, er is een zgn. Kiwi barbecue. Een buffet met van alles voor 25 dollar pp. Hebben we nog precies bij ons in contanten. Kopje koffie/cappuccino toe en dan weer naar onze kamer. Op het televisienieuws wordt ons alle wereldleed weer voorgeschoteld, we zien schokkende beelden uit Libië en Japan (we hebben de televisie geen moment gemist tijdens onze reis!). We schakelen over naar iets luchtigers: Australia’s got Talent waarin allerlei mensen hun talent laten zien op gebied van zingen, dansen en acrobatiek. We moeten erg lachen om ons bed, dat is driepersoons. Heel breed, met drie hoofdkussens naast elkaar. Nummer drie komt niet opdagen, dus hebben wij twee de ruimte, je zou elkaar haast kwijtraken. En onze kleren hangen we ieder over een stoel. In de camper lagen Wopke zijn kleren over het gasstel en die van Marijke over het aanrechtje.

31 maart en 1 april
Lekker geslapen in het megabed, nog even een douche zodat we fris aan onze lange reis beginnen. Marijke smeert het laatste brood en beleg voor het ontbijt en lunch. We gaan om tien uur naar beneden, want dan moet je de kamer verlaten. Met een boek en een krant komen we, gezeten op een makkelijke bank in de hal, het volgende uur door. Om elf uur komt de shuttlebus van het hotel om ons naar het vliegveld te brengen, een gratis service. Raar idee, want het is naast de deur. Maar met twee zware backpacks van zeker 20 kilo is dit toch wel handig. We worden mooi voor de ingang afgezet en lopen naar de incheckbalie van Qantas. Daar geven we de backpacks af, ze wegen samen 42 kilo en dat is (net) onder de grens. We krijgen een boardingpass voor Christchurch – Sydney en voor Sydney – Frankfurt. Die voor de vlucht Frankfurt – Amsterdam hebben ze niet, moeten we daar nog regelen. We nemen een kop koffie en een boterham erbij. Dan naar de Security met het “lopende band spel”. Nou zo heel lollig is het ook weer niet, ze nemen het handige multi-tool mes van Wopke in beslag. Had ie in zijn rugzak zitten in plaats van in zijn backpack (en wèl tig keer aan Marijke vragen waar ze het fruitmesje had ingedaan, netjes in haar backpack dus). Bij de gate weer een tijdje wachten tot onze rij omgeroepen wordt en het eerste deel van onze lange reis kan om 13.25 uur beginnen.
We gaan nu in 1 keer terug, op de heenweg waren we eerst twee weken in Thailand voor we weer verder gingen. Nu hebben we geen tijd, puf en geld meer om onderweg nog ergens neer te strijken. De vlucht naar Sydney verloopt prima en we genieten van het schitterende uitzicht op de bergen en meren van het zuider eiland. We krijgen ons natje en droogje (kiezen een maaltijd met vis) en je kunt films kijken op je eigen scherm. Of muziek beluisteren, spellen spelen of de vluchtroute bekijken. Naast ons zit een dame uit Dublin met wie Marijke een praatje maakt, want we hebben natuurlijk raakvlakken. De vlucht naar Sydney duurt 3,5 uur, we komen daar om 14.50 aan. Maar dat is de plaatselijke tijd (het is daar 2 uur vroeger), we zijn al gauw de draad volkomen kwijt hoe laat het is en zelfs welke dag het is. In Sydney onze spullen in de bakjes op de band voor de Security. De broekriemen moeten ook weer af vanwege het piepen van het metaal en met licht afzakkende broeken lopen we langs de band om alles weer te pakken. We hebben in Sydney twee uur en wachten in makkelijke stoelen in de hal. Marijke gaat niet naar de winkeltjes met idioot dure kleding, parfum en drank, maar zet het verslag van 30 maart op de laptop voordat ze alles weer vergeten is. De Boeing 747-400 waarmee we nu verder vliegen is een heel stuk groter. Op het stuk waar wij zitten heb je rijen van 10 passagiers (3, 4 en 3). Het wordt een lange vlucht, we vermaken ons met lezen, puzzelen en films en muziek. Marijke zet haar muziek (albums van o.a. Beatles en Stones) flink hard aan om het gekrijs van een hysterische peuter niet te horen. Die peuter huilt de hele reis door. Met grote regelmaat komen de stewards langs om ons te voorzien van allerlei lekkers. We smikkelen het lekker weg, geen idee of het bedoeld is als ontbijt, lunch of diner. Het is een hele zit en we proberen regelmatig onze benen te bewegen met oefeningen die op een kaart staan. Knieën één voor één omhoog, enkels draaien, etc. Onze bergschoenen hebben we uitgedaan (ja, aan schone sokken gedacht), want je voeten worden alsmaar dikker. Bij heel hoge nood toch maar even naar de w.c., maar hoe moet die deur open? Na wat geklier ziet Marijke dat ie inklapt zoals een douchedeur. Kort voor de landing in Singapore wordt er omgeroepen dat we alle persoonlijke bagage mee moeten nemen, anders wordt het weggegooid. Heel gek, want we komen straks nadat het vliegtuig is volgetankt, weer terug op onze zelfde plaats. Maar het wordt nog veel gekker: In de vertrekhal in Singapore kunnen we wat heen en weer lopen. Na een half uur moeten we het vliegtuig in en moet al onze bagage die we net uit het vliegtuig hebben gehaald en in Sydney al is bekeken, weer op de Security band. Marijke had het flesje water dat ze in het vliegtuig kreeg nog driekwart vol en had dat in haar rugzak meegenomen (zou men anders weggooien). Nu wordt dit zelfde flesje in beslag genomen, verboden mee (terug) te nemen. Toppunt van waanzin! Eenmaal binnen zien we dat niet alle passagiers verdergaan, de krijsende peuter is er niet meer bij. En naast Marijke heeft het Duitse meisje met de zware transpiratielucht plaats gemaakt voor een man met slechte adem. Ja, dan merk je dat je economy reist! Het is naar Frankfurt nog een langere zit, we maken er maar het beste van. Het eten en drinken is weer goed verzorgd en wij zijn sowieso allebei echte omnivoren. Van slapen komt helemaal niets van terecht, ondanks kussentje, deken en masker, thuis maar inhalen als dat lukt. In Frankfurt landen we om 6.20 uur plaatselijke tijd en moeten we om 7.10 weer verder. Het zit wat krap op elkaar deze keer. Eerst naar de pascontrole, er staat een enorme rij. We vragen of we voor mogen gaan, omdat we onze vlucht moeten halen. De man achter het loket bestudeert Marijkes pas uitgebreid (toe, schiet nou op). Dan weer de ceremonie bij de Security. Wopke is al gauw klaar, maar Marijke wordt aan de kant geroepen, armen wijd en een meisje gaat alles langs. Of er nog iets in haar zakken zit? Marijke haalt een flinke hand suiker- en zoutzakjes tevoorschijn (die gebruikten we niet in het vliegtuig en zijn goed bruikbaar met kamperen/wandelen). Wat vermoeden ze dat dit is, een kleinschalig drugstransport of zo? Het plastic doosje met oordoppen moet ook uit de broekzak en het bakje met de zakjes en doppen gaat door de scan. Er piept blijkbaar nog steeds iets in haar broek, een afritsbroek met veel ritsen en drukkers. Wopke is al een eind doorgelopen en staat druk te gebaren dat Marijke op moet schieten. Ze spurt op bergschoenen, met losse veters èn een vrij zware rugzak door de gangen. Net op tijd kunnen we mee met een bus die ons naar het vliegtuig brengt, pff! De laatste vlucht is in een vrij klein toestel, een KLM Cityhopper. Ook hier krijgen we nog iets te eten: twee broodjes met koffie of thee. Deze vlucht duurt maar een uur gelukkig en we komen rond kwart over acht aan op Schiphol. De halve wereld doorgereisd in 1 dag, of waren het er 2? We hebben ruim 25 uur gevlogen en zijn meer dan 30 uur onderweg geweest. Nu naar de lopende band waar de grote bagage op komt te liggen. Maar niet die van ons dus! We melden dat aan een loket, de bagage kon die sprint niet maken en is nog in Frankfurt. We moeten formulieren invullen met het signalement van de backpacks. Die worden z.s.m. door een koerier thuisbezorgd (hopen we). In de aankomsthal treffen we onze Marcel en Erik, met een groot spandoek. Het blijkt dat de sms van Marcel dat zij er zouden zijn, niet is aangekomen, maar nu is de verrassing des te groter. Bij een kopje koffie kletsen we wat bij en dan gaan we met zijn vieren in Marcels auto naar onze uiteindelijke bestemming in Amersfoort. Waar een Nederlandse en een Australische vlag uit de ramen hangen en de voor- en achtertuin ontdaan zijn van onkruid, er staan al wat bloemen in bloei. Er liggen meerdere “welkom thuis’ kaarten.
Vrij laat ’s avonds komt de koerier een backpack brengen, die van Marijke. En de volgende ochtend staat er weer een koerier voor de deur, met de backpack van Wopke.

Het is best wel even wennen na zo’n lange tijd van huis.
Maar fijn om je eigen w.c. te hebben, zonder geluiden uit hokjes naast je. Je eigen douche gebruiken, met de juiste temperatuur en zonder muntinworp.
Fijn om naar een supermarkt te gaan met normale prijzen, al heet ie nu geen Super de Boer meer, maar C 1000 en zoek je je rot waar alles staat.
Nog fijner om iedereen weer te zien en te spreken en weer te beginnen met wandelen en dansen, hardlopen en viswedstrijden. Marijke fietst elke donderdag met een groepje vrouwen. Ze heeft nu een half jaar niet gefietst en moet maar aan de zijwieltjes (of elektrisch).

We hebben gemerkt dat het heel goed te doen is om een half jaar door het buitenland te toeren. Je moet wel flexibel zijn ingesteld, omdat je de plannen wel eens moet veranderen vanwege overstromingen, slechte wegen, te hoge tarieven. En dat je makkelijk op acht vierkante meter kunt leven.
Ook zien we dat je met nog minder bagage kunt reizen dan wij deden, want je doet toch steeds dezelfde (makkelijke) kleding aan. Als we weer op pad gaan, houden we dat beter in de gaten. Gaan wij weer op pad? Zeker wel. We hebben nog een hele lijst van wensen. Die van Marijke is langer dan die van Wopke (het verschil tussen een Ram en een Maagd waarschijnlijk). Maar eerst in ons eigen landje wat ondernemen, boekje 2 van het Pieterpad staat al in de kast te wachten. Eerdaags naar Vorden, om de draad van dit pad weer op te pakken. En misschien dat wij daar ook weer verslag over gaan doen!

Voor de statistieken:
Christchurch – Sydney is 2130 km., vliegtijd 3 uur 20 min.
Sydney – Singapore is 6289 km., vliegtijd 8 uur.
Singapore – Frankfurt 10.281 km., vliegtijd 12 uur 45 min.
Frankfurt – Amsterdam is 1 uur vliegen, km. niet genoteerd.
En we hebben in Australië 18.608 km. gereden, in Nieuw Zeeland 6.592, dus in totaal 25.200 kilometer!