Het Zuiden van het zuider eiland

Hallo webloglezers,
Met de rollende golven op de achtergrond leg ik de laatste hand aan dit schrijfsel. We hebben weer veel gezien op dit mooie eiland (daar kan een natuurliefhebber echt zijn hart ophalen). Jullie kunnen weer zeven dagen “meereizen” en hopelijk geeft het een goed beeld van onze reis. We hebben nog vier picasa albums klaar staan, maar het plaatsen wil steeds niet lukken. Beetje balen dus. We hebben de eerste albums al verwijderd om ruimte te maken (het zat bijna vol namelijk), maar ook dat hielp niet.
Verder hebben jullie inmiddels al begrepen dat wij geen last hebben gehad van de tsunami gevolgen. In ieder geval bedankt voor het meeleven.
We blijven genieten, en schrijven!

PS: Inmiddels zitten we in de bieb van Dunedin, een goede plek als het regent. Inmiddels hebben we ontdekt dat we al teveel albums op picasa hebben geplaatst, het verwijderen van albums schijnt niet te helpen. We kijken naar andere opties, maar misschien dat dit thuis pas lukt. Geduld dus (of ze t.z.t. thuis komen bekijken). Heeft iemand nog een goede tip voor onze foto albums, dan horen we dat graag!

Onze verjaardagswensen gaan naar Lia en Henk

10 maart: De Milford Road
We hebben de knoop doorgehakt om a.s. zaterdag een cruise door de fjord Milford Sound te maken. Die van 16.00 uur voor 72 dollar pp. We gaan dat bij het “omaatje” van de camping reserveren. Hoewel “omaatje” eigenlijk geen goede benaming voor haar is, want het is een bijdehante tante. We vragen haar naar een mooie wandeling in de omgeving en zij raadt ons aan vanaf Rainbow Reach naar het meer te lopen. Dat is een deel van de bekende Kepler Track (60 km.) en daar wilde Marijke sowieso graag een deel van lopen. Het vertrekpunt is makkelijk te vinden en we lopen een prachtig pad door het bos. We zien in het begin een rivier stromen en gaan daar twee keer met een hangbrug overheen. De tweede wiebelt nogal, lijkt wel een pretparkattractie. Alles op dit pad is met mos bedekt: de grond, de bomen en al het afgevallen/omgevallen hout. Het is niet druk, af en toe wat mensen die de track helemaal lopen. Je ziet dat snel genoeg aan hun formaat rugzak. We komen na anderhalf uur uit bij Shallow Bay, inderdaad is het een heel ondiep meer, glashelder. Mooie plek voor onze koffie. Dezelfde weg weer terug naar de auto, soms vallen ons dan weer nieuwe dingen op. Op het eind van de wandeling begint het licht te regenen, net op tijd terug dus.
Een stukje verderop eten we ons brood en dan gaan we door naar Te Anau, mooi gelegen aan Lake Te Anau. We nemen eerst een kijkje in het Visitor Centre en lezen een en ander over de natuur hier. We tanken benzine, want voorlopig is er geen benzinepomp meer op de route. Nu volgen we de Milford Road, de weg naar de Milford Sound. Een weg met veel mooie punten, daar hebben we ook een folder van. Wij willen deze weg op ons gemak rijden, dat kan want wij hoeven zaterdag tegen vieren pas op het eindpunt te zijn voor onze boottocht. Wat wij al verwacht hadden: het stikt hier overal van de No Camping bordjes. Zodat wij besluiten om op de eerste DOC camping te gaan staan die we tegenkomen. Daar heb je alleen een super simpel toilet, maar ben je 10,20 dollar kwijt en anders minstens dertig. Zo belanden wij op Henry’s Creek. We vinden een geschikte plek en in de loop van de avond, zelfs als het al vrij donker is, arriveren er meer auto’s en campers. Het waait erg hard, een voorbode van de voorspelde regen.

11 maart: Een wat grijze dag
De voorspelde regen is inderdaad gekomen. Niet zo hard als wij al vaak gewend zijn, maar voorlopig zal het wel even nat blijven. En grijs. De bergen onderweg gaan schuil achter een dikke laag wolken, jammer. Maar we rijden deze route zondag nog een keer, dus wie weet zien we dan meer. We stoppen eerst bij Lake Mistletoe. Marijke heeft de paraplu opgestoken, maar moet die toch regelmatig weer dichtdoen omdat we onder laaghangende takken lopen. Bij de Mirror Lakes stoppen we ook even, net als een paar bussen met toeristen. Vaak met dezelfde paraplu van de reisorganisatie. Ook hier is het mooi, maar nat en grijs.
Dan zien we het bord Cascade Creek, er is daar een DOC camping waar we willen gaan staan. Verschillende plekken vallen af, vanwege onbegaanbare bagger. Maar wij vinden een ruime plek aan de rivier, tussen gele bloemen, een plaatje. De bergen zien we maar half door de laaghangende bewolking, dat zal voorlopig wel zo blijven. Na onze koffie en brood gaan we de wandeling lopen hier in het bos, is een minuut of 45. Het regent zachtjes, met een jackje of paraplu moet het lukken. Ook hier is alles met een dikke laag mos bedekt. En zoveel soorten mos, je houdt het niet voor mogelijk. Echt een soort sprookjesbos. Bij de camper gaan we even binnen zitten, maar als het droog wordt met zelfs wat zon, pakken we snel onze stoeltjes. We gaan aan de waterkant zitten met een puzzelboekje en leesboek. Dat houden we voorlopig nog wel even vol. Alleen zitten hier nog meer sandflies dan op de vorige plekken. Dit gebied schijnt er berucht om te zijn. Dus smeren we ons zoveel mogelijk in en Wopke heeft zelfs zijn Australische vliegennet weer op zijn hoofd gezet. Door het zwarte gaas heen ziet hij nog genoeg om te kunnen puzzelen. Voor het naar bed gaan drukt Wopke nog een flink aantal sandflies dood die zich in de camper hadden verschanst (we hebben 1 voorlopig onbruikbare theedoek).

12 maart: Boottocht door de Milford Sound
Vannacht heeft een aantal sandflies zich uitgeleefd op de “onbespoten” centimeters van ons lijf, we hebben veel steken op onze handen en ons hoofd (schedel). Als we de deur openmaken, komt er al een zwerm van die krengen ons tegemoet. Wegwezen hier. Eerst frissen we ons een beetje op in de rivier, we worden echte Nomads. We hebben tot aan Milford Sound nog een mooie route voor de boeg en onze eerste stop is een wandeling naar Key Summit. De lucht is erg grijs en we zien zo goed als zeker niets op de top, maar het pad op zich is ook al erg mooi. Kleine watervalletjes lopen over de stenen (greenstone) die daarvan mooi gaan glimmen. Boven hebben we inderdaad geen uitzicht, maar het is daar wel erg mooi. Een moerasgebied met bijzondere bloemen zoals zonnedauw. Vlakbij de top staat nog een toiletgebouw, service hoor. We hebben er wat korter over gedaan dan de drie uur die op het infobord staat, dus gaan we nog ergens anders kijken. We gaan hangbrug nummer zoveel over en volgen een klein stuk van een pad richting Lake Marian. De rivier stroomt hier met veel geraas over de rotsen. Een prachtig spektakel, dat witte en soms lichtblauwe water. Bij de camper gaat Marijke een potje koken, hoeven we vanavond na de boottocht alleen maar een boterham klaar te maken. Marijke maakt een lekkere rijstschotel die helemaal opgaat. Wat waarschijnlijk ook bijna opgaat is het gas, we verwachten dat het gas er elk moment mee kan stoppen. Dus gaan we de gasfles op korte termijn laten vullen. We gaan weer verder over de mooie route door de natuur en stoppen nu vlak voor de Homer tunnel, daar loopt een korte rondwandeling tussen grote rotsblokken. De kea’s die je hier vaak zou kunnen zien, zijn letterlijk gevlogen. Dan rijden we door de 1219 meter lange Homer tunnel. Erg donker, met kuilen en naar beneden aflopend. Maar goed te doen volgens de chauffeur.
Hierna verwijst een bord ons naar de Chasm. Een indrukwekkende rotsformatie met allerlei vreemde vormen. Hier loopt snelstromend water doorheen. Rond drie uur zijn we bij Milford en zetten de camper op de parkeerplaats. We gaan een vertrekhal in, laten onze papieren zien en krijgen een boarding pass. Met nog een klein aantal mensen (we zijn maar met zestien personen, tellen we later) monsteren we aan op de “MV Sinbad”. We worden welkom geheten door de bemanning en kunnen buiten op het dek zitten of binnen in gerieflijke stoelen. Iedereen gaat naar buiten, het is prachtig weer. Een blauwe lucht en zonnig, maar wel een harde wind erbij. Het schip schommelt soms, wat het fotograferen lastig maakt. Een bemanningslid geeft uitleg over de bergen die we zien, de watervallen, etc. We kunnen onbeperkt koffie en thee nemen, netjes geregeld allemaal. De boot komt langs een rots met zeehonden, extra dichtbij zodat we ze goed kunnen zien en fotograferen. Andere dieren zoals dolfijnen laten zich helaas niet zien, die zagen we wel uitgebreid in het filmpje in de vertrekhal. De boot vaart het fjord helemaal uit zodat we op open zee uitkomen (Tasman Zee). Er zijn meerdere watervallen te bewonderen en bij de Bowen Falls (160 meter) varen we extra dichtbij. Volgens de Maori’s ziet een vrouw die dat water op haar gezicht krijgt, er daarna tien jaar jonger uit (Marijke heeft een flinke plens over zich heen gekregen…). Rond kwart over zes komen we weer aan, het is een geslaagde cruise geweest, mede door het mooie weer. Het was prettig dat we met een klein gezelschap waren en elkaar niet in de weg liepen. Omdat we laat op de dag vaarden, waren bijna alle andere schepen al weg en was het lekker rustig. En omdat dit de laatste cruise van vandaag is, mogen we van de overgebleven sandwiches nemen wat we willen. Dat laten wij ons geen twee keer zeggen. We rijden weer naar dezelfde camping als gisteren: Cascade Creek en gaan op de eerste plek staan. Niet zo mooi qua uitzicht, maar we gaan toch niet buiten zitten met die klere sandflies.

13 maart: Begin van de Southern Scenic Route
We staan lekker vroeg op en rijden richting Te Anau. Deze route hebben we op de heenweg ook gereden, maar nu is het zonniger en helderder. De zon schijnt op de bergtoppen, wat een prachtige oranje gloed geeft. De Mirror Lakes gaan vandaag in de herkansing. En nu zien we de bergen prachtig weerspiegeld en door het heldere water zien we alles op de bodem, zoals gevallen boomstronken. In Te Anau willen we een en ander afhandelen. Eerst benzine tanken bij de Mobil. Bij Fresh Choice halen we wat boodschappen en dan op zoek naar een internetcafé. Wij vinden er eentje waar je met je laptop kunt werken, is 4 dollar per uur. Het lukt ons om een verslag en bijbehorende foto’s te plaatsen. Maar het plaatsen van een picasa album krijgen we niet voor elkaar helaas, na tig pogingen stoppen we daarmee. We lezen onze mailtjes en het blijkt dat meerdere mensen bezorgd zijn vanwege een tsunami (ja, die hadden we nog niet gehad). Wij hebben daar zelf nog niets over vernomen. Het is in Japan en zou de kant van Australië en Nieuw Zeeland opkomen. Maar hier is het niet in het nieuws verder. Het is onderhand koffietijd geworden en we strijken neer op een bankje aan het Lake Te Anau. Het is erg zonnig en we hebben een mooi zicht op de bergen en het meer waarop veel zeilbootjes varen. Nu verder richting Manapouri en dan volgen we weg nr. 99, de toeristische Southern Scenic Route. Wij zijn ongeveer de enigen die deze route willen volgen vandaag, het is zeer stil op de weg. Bij Clifden stoppen we om bij een historische hangbrug te kijken (de langste in Nieuw Zeeland). Je kunt er niet op, is niet meer vertrouwd. Onderweg zien we nauwelijks huizen, wel enorme schaapskudden. Tot we al snel de zee ontdekken aan de rechterkant. Het waait al bijna de hele dag erg hard en in het gebied waar wij nu doorheen rijden, waait het waarschijnlijk altijd. De bomen zijn helemaal naar 1 kant gebogen, we hebben zoiets dergelijks nog nooit gezien. Dan belanden we in de kleine plaats Colac Bay, we willen daar een camping zoeken. Er is een gratis camping aan het strand, maar dat is (dachten we het niet) voor de “groene sticker campers”. En wij willen sowieso nu een camper met faciliteiten zoals douche en wasmachine. Die vinden wij, Colac Bay Holiday Park. Een kleine eenvoudige camping naast een café. Voor 29 dollar mogen wij zelf een plek uitzoeken en vinden een ruime plek op het gras. Marijke gaat een was draaien en ophangen, Wopke vult het water aan en we nemen allebei een douche. Het is vandaag enorm zonnig en warm, hadden we niet verwacht, was volgens ons niet voorspeld. Kijken hoe het morgen is, we hebben in ieder geval een mooie route voor de boeg, met veel bezienswaardigheden.

14 maart: Het zuidelijkste punt van het eiland!
Vannacht stormde het behoorlijk, ook nu staat er een stevige wind en de lucht is grijs. We gaan verder met de toeristische route door het zuiden. Ook nu weer een zeer rustige weg en af en toe een piepklein plaatsje. Aan het begin van Invercargill zien we veel bedrijven, zoiets hebben we lange tijd niet gezien. Wij gaan op zoek naar het bedrijf dat gasflessen vult, op onze laatste camping heeft men verteld waar dat adres is. Even later hebben wij weer een volle gastank, voor 8,20 dollar. Er zat nog wel iets gas in de fles, maar nu hebben we zeker genoeg voor de rest van onze reis. In Invercargill zijn redelijk wat mooie oude gebouwen, dat hadden we eigenlijk niet verwacht. We buigen nu af naar het schiereilandje Bluff. Daar gaat de ferry naar Stewart Island. In het plaatsje staan wat schilderachtige houten huizen, die trouwens wel een schilder gebruiken kunnen. Op het eindpunt staat een bord dat de afstanden naar diverse steden in de wereld aangeeft. Naast ons stopt een echtpaar uit Californië met wie we aan de praat raken. Zij vertellen een en andere over de tsunami in Japan, het komt op ons over als een horrorfilm, heel onwerkelijk. Er zijn daar meerdere wandelpaden en we volgen een klein stuk van een mooi kustpad. Nu weer terug naar Invercargill en we besluiten wat straten in de binnenstad door te kuieren. Er zijn diverse oude gebouwen te zien, banken, hotels, etc. Met een verscheidenheid aan kleur. Marijke heeft wel zin in een klein warm hapje en bij Domino Pizza’s kopen we een (vierkante) pizza die we samen delen. Even spannend als we de doos openen, maar deze is beter dan die miskleun in Melbourne. Na Fortrose nemen we een kleinere weg langs de kust. Dit gebied heet The Catlins en heeft veel natuurschoon en bijzondere dieren. Bij Waipapa Point (eigenlijke Waaipapa, je waait er weg) staat een houten vuurtoren en wat nog leuker is: we zien daar vijf zeeleeuwen op het strand. Eerst is het een zoekplaatje, maar als ze zich bewegen is het een geweldig schouwspel. Twee zijn er met elkaar aan het stoeien en er is er ook eentje die lui in het zand ligt en zich er helemaal doorheen wentelt. Het volgende punt is Slope Point, best wel een pittig stukje. Met harde storm over een gravelweg. Als we daar aankomen lopen we naar het eindpunt, dat is het meest zuidelijke punt van Nieuw Zeeland! Het regent en we klimmen tegen een muur van wind, maar nu we hier helemaal naar toe gereden zijn willen we toch naar dat punt. En overal weer enorme schaapskudden, het ziet hier wit van de schapen! Sommige dieren nog dik in de wol en andere pas geschoren, met die onflatteuze “scheerlijnen” op hun lijf. Het wordt nu tijd om een camping te zoeken, Wopke weet dat er eentje is bij Curio Bay. In de stromende regen komen we bij de camping, de vrouw bij de receptie legt ons uit dat we hier dolfijnen, zeeleeuwen en pinguïns kunnen zien (als je gelukt hebt, denken wij). Het verschil tussen een plaats met of zonder elektra is erg groot (27 dollar of 16), dus wordt het een 16 dollar plaats. Een eigen veldje tussen mooie planten, het sanitair is zeer eenvoudig. Na het eten lopen we, met trui, regenjack en paraplu, naar het versteende bos (170 miljoen jaar oude bomen liggen hier op het strand, ze lijken op rotsen). Daar komen vanaf 19.30 geel-oog pinguïns aan land. Na wat speuren ontdekken we vier pinguïns waar niet zoveel beweging in zit. Maar erg leuk om te zien en we proberen nog wat foto’s te maken. Wat niet makkelijk is met regen en wind. Morgen wordt het waarschijnlijk iets beter weer en dan kunnen we hopelijk hier alle beloofde dieren bewonderen.

15 maart: Dolfijnen en pinguïns spotten
De hele nacht harde storm en regen. Als we net in bed liggen zien we steeds de schaduwen van de lange bladeren die heen en weer zwiepen. En als we opstaan is het weer niet veel beter, dus we blijven even lekker binnen. Als het droog is gaan we bij de receptie een nacht bijboeken. Dan naar het strand, daar kijken we gedeeltelijk op vanaf ons stekkie. Op zoek naar de Hector dolfijnen, de kleinste dolfijnensoort. Je kunt ze herkennen aan hun vinnen die lijken op “Mickey Mouse oren”. En ja hoor, we zien regelmatig vinnen boven water uitkomen en soms wat meer van een dolfijnenlijf. Met name als er een golf aankomt, zien we ze er goed doorheen schieten. Er staat een snijdend koude wind, wij hebben vijf bovenlagen aan. Maar in het water zijn drie Canadezen (in zwemkleding), vrij dicht bij de dolfijnen. Kicken voor ze natuurlijk. Bij mooier weer had dat ons ook wel geleken, nu bekijken we ze wel met de verrekijker. We lopen nog naar het “pinguïnstrand” en ontdekken 1 pinguïn in de struiken. Die verliest nu zijn veren en kan het water niet in. Terug op de camping kopen we bij de receptie een lekkere pie om warm te worden. Met al die schapen hier kiest Marijke voor een sheperds pie. Na het middageten zien we redelijk wat blauw in de lucht, dus gaan we er weer op uit. We maken een flinke wandeling over het brede strand dat wij helemaal voor ons alleen hebben. Als we weer bij de camping zijn gaan we nog even dolfijnen spotten. Het is nu zonnig en we zitten lekker op een bankje met zicht op de zee. Er komt regelmatig een dolfijn te voorschijn en soms een paar die met elkaar spelen, ze springen omhoog uit het water en genieten zeker ook van het zonnetje. Het is nu beter weer dan gisteravond, dus gaan we na het eten nog een keer kijken of er pinguïns zijn. Nu zijn er veel meer mensen bij het strand, allemaal met fototoestellen en verrekijkers. In totaal zien we zeven pinguïns (inclusief die van vanmiddag, zit nog exact zo in die struiken). Een mooie score.

16 maart: Weer veel te zien onderweg
Met een blauwe hemel waar de zon al doorkomt, vertrekken wij uit Curio Bay. We willen richting Dunedin, de op een na grootste stad van het Zuider eiland. Misschien belanden wij daar vandaag al, misschien morgen pas. Dat is het leuke, we hebben geen idee hoe de dag precies zal lopen. Wopke heeft een en ander aangekruist op de kaart van de Southern Scenic Route, de route die we vanaf Te Anau al volgen. Onze eerste stop wordt de McLean Falls, een mooie waterval in meerdere gedeeltes, eerst lang en later breed. We laten meerdere interessante punten liggen, omdat het anders erg veel wordt. En sommige punten worden afgekeurd door de chauffeur (teveel kilometers gravel om er te komen). Bij de Purakaunui Falls (het blijven tongbrekers) maken we weer een stop. Ze zijn de moeite waard, brede watervallen die trapsgewijs naar beneden gaan. Daarna nemen we een kijkje bij de Tunnel Hill, een 250 meter lange spoortunnel die in 1891/92 is gegraven voor het vervoer van hout. Helemaal met de hand, niet voor te stellen. Je moet een zaklamp bij je hebben, Wopke heeft een handige lamp op zijn voorhoofd. Nugget Point is ons volgende doel, we nemen hiervoor een afslag naar de kust. Je zou daar zeehonden, zeeleeuwen, pinguïns en bijzondere vogels kunnen waarnemen. Er zal dus allicht wel iets te zien zijn. Als we er bijna zijn zien een camper stoppen aan de kant. Er blijkt een grote zeeleeuw op het strand te zitten. Als wij uitstappen om hem op de kiek te zetten, wentelt hij zich helemaal in het zand en is hij bijna onherkenbaar. Verderop zien we rotsen in het water met zeehonden erop en in een poel zijn jonge dieren aan het dollen met elkaar. Bij het eindpunt (de vuurtoren) hebben we zicht op helderblauw water, rotsen waaromheen enorme slierten wier als tentakels heen en weer bewegen en waarop zeehonden liggen. Maar zonder verrekijker is het een zoekplaatje, ze hebben dezelfde kleur als de rotsen. Wij kunnen ze goed observeren (goede kijker John, die Pentax). Dan weer verder, met nog steeds een stralend blauwe lucht. Iedere meter van het landschap op onze weg is genieten: de bergen, het water, al het groen, de schapen en de koeien. We zien een grote kudde koeien oversteken via een speciale tunnel onder de weg, heel apart gezicht. Het laatste stuk van onze route gaat langs de kust, we zitten niet ver meer af van Dunedin. Maar het zou handig zijn om nu ergens te gaan staan en morgen vroeg naar Dunedin te gaan. Kunnen we daar een hele dag aan besteden. We vinden zowaar een plek aan de kust, met uitzicht op strand en zee. Omgeven door grote gele bremstruiken, een plaatje. Dat zou onze eerste keer “wild kamperen” worden in NZ. We pakken onze stoeltjes erbij (een tafel hebben we nog steeds niet en dat laten we maar zo) en genieten van de prachtige natuur.
’s Avonds merken we dat er een hele kolonie muggen via een sluiproute naar binnen is gekomen. Wopke mept er flink wat dood (heeft nu een besmeurd cryptoboekje). We gaan naar bed, gehuld in insectenspray parfum.