Kriskras door het land

Hallo webloglezers,
Fijn om al weer zoveel reacties te krijgen na ons laatste bericht. De aardbeving in Christchurch is hier uiteraard het gesprek van de dag. Wij hebben daar niets van gemerkt verder. Momenteel zitten we in Wellington, dus helemaal in het zuiden van het noorder eiland. Dinsdag pakken we de veerboot naar het zuidereiland. Hopelijk zien we dolfijnen onderweg, dat zou dol-fijn zijn!
O ja, de fotograaf heeft weer een nieuw album geplaatst.
Groeten en tot mails maar weer!

21 februari: Grijze nomaden zonder groene sticker
Van de schitterende tocht gisteren hebben we geen medaille overgehouden, wel spierpijn. Voornamelijk in het scharnier van ons bovenbeen (zal vast wel een echte naam hebben, Marcel). We doen kalm aan en ruimen de boel wat op in de camper, zodat we alles weer wat makkelijker kunnen terugvinden.
Onze buren uit het huisje aan de overkant, een jong stel uit Cairns, komen met twee tassen vol levensmiddelen die ze niet mee kunnen nemen. Ze vliegen vandaag terug. Wij nemen het dankbaar aan, handig zulke buren, dat is nu al de tweede keer. De gekregen peper- en zoutbus zetten we maar in de kampkeuken, met die van ons zelf kunnen we al een eeuwigheid vooruit.
Gisteravond hebben we besloten dat we nu de kant van Napier opgaan, de oostkust dus. Eerst langs het meer terug naar Taupo en dan de weg naar Napier. Het is stralend mooi weer en de route is prachtig. We zien het meer nu vanaf de andere kant, is toch weer anders. En hierna gaan we een bosgebied in met nauwelijks bewoning. Aan twee kanten uitzicht op bergen en woest stromende riviertjes langs rotsen. Bij een uitzichtpunt draaien we van de weg af, want het is koffietijd. Daar is een heel mooie waterval, echt een verrassing. Onderweg komen we veel blinkend gepoetste oldtimer auto’s tegen. Zij komen terug van het jaarlijkse Art Deco Festival in Napier, dat afgelopen week heeft plaatsgevonden. Napier was helemaal in 30er jaren stijl, de mensen daar waren ook passend gekleed. Dit festival had ons zeker aangesproken, maar konden we er niet tussen plannen. Napier is mooi gelegen aan de kust, na de aardbeving van 1931 is de stad in Art Deco stijl weer opgebouwd. We parkeren bij het VVV en vragen daar naar vrij kamperen. Dat kan bij een DOC camping, maar dat is nog een stuk naar het noorden. De dame vertelt dat er bij de brug wel gekampeerd wordt, we zullen daar gaan kijken. We lopen wat straten in het centrum rond en bekijken de bijzondere gebouwen. Daarna een stukje langs de boulevard, het heeft een wat sjieke uitstraling. Nu op zoek naar de camping bij de brug (Marijke dacht onder de brug, als clochards). We zien die plek meteen, maar als we daar aankomen staat er dat je daar alleen kamperen mag met een zgn. groene sticker (dat houdt in dat je bv. een vuilwatertank hebt). Wij hebben dat niet, maar we doen gewoon of we gek zijn (zijn we ook wel een beetje). Als er controle komt, kunnen we altijd nog weggaan. We zien meerdere campers langsrijden, mèt en zonder groene sticker. We installeren ons met onze stoeltjes in de schaduw van een boom, met zicht op de kano’s op de rivier. Als we met het eten aan de gang willen gaan, stopt er een auto voor onze camper. Controle! Een man die vraagt of wij een groene sticker hebben. Wij moeten voor 21.00 uur weg zijn en ons kenteken wordt genoteerd. We zien nog meer lotgenoten verdwijnen. Na het eten rijden we weg richting zuiden. Misschien dat we zomaar een plek vinden, maar die kans lijkt ons erg klein. We belanden op een eenvoudige camping aan de kust bij Te Awanga (25 dollar) en kunnen zelf een plaats uitkiezen. Het is niet druk, merendeel seizoensgasten. Morgen willen we naar Cape Kidnappers, daar is de grootste kolonie Jan van Genten ter wereld (op het vasteland). Je kunt daar lopend heen, maar dat is 16 tot 20 kilometer in totaal. Dat kunnen onze scharniertjes nog niet hebben. Anders wordt het een tour met gids voor 39 dollar pp. We zullen er nog een nachtje over slapen en kunnen het morgen bij de receptie doorgeven als we mee willen gaan.

22 februariL Cape Kidnappers
Het weer ziet er prima uit, een stralend blauwe lucht. Dus besluiten we om de tocht naar de Jan van Genten te boeken, de Gannet Tour. In verband met het getij moeten we om 13.10 uur bij het vertrekpunt zijn. We boeken ook een nacht op deze camping bij, hoeven we eind van de dag niet meer te verkassen en deze camping is nog schappelijk geprijsd. Met deze zon en wat wind is het handig om de waszak weer eens leeg te krijgen, voor twee dollar draait Marijke een was. Verder gaan we bezig met onze verslagen en foto’s, we willen morgen weer een verhaal verzenden. We nemen nog even een kijkje bij de zee, is tenslotte pal om de hoek. Daar zijn mensen aan het surfen, staan rechtop op een plank in de golven, leuk gezicht.
Na onze boterham lopen we naar het vertrekpunt van de “Gannet Tour”, ca. 3 kilometer. Vlakbij zee staat een kiosk waar je je kunt opgeven en dan moeten we tot half twee wachten voor we vertrekken. Er is veel belangstelling voor deze tour en we vertrekken met vijf tractoren die elk twee platte wagens trekken. Er wordt eerst een en ander uitgelegd, dat je bijvoorbeeld moet roepen als je petje, camera of wat dan ook van de kar valt en je niet zelf eraf moet springen. We nemen plaats op een van de karren en houden ons goed vast aan de reling achter ons (Anders wordt het net de trojka van Drs. P.). De tractor rijdt over het strand, langs schitterende rotsen. Wat een verschillende lagen en kleuren, lijkt soms wel een grote mokkataart. De gids vertelt er af en toe iets over, laat breuklijnen zien van vroegere aardbevingen. Het rijden over het strand is heel spectaculair, want onze chauffeur/gids rijdt regelmatig door het water, over allerlei keien. We hebben er dus gelijk een kermisattractie bij. Je moet soms je benen even omhoog trekken en ben je te laat, word je nat. Er klinkt dan een gegil op, als tieners in een achtbaan. Na vijf kwartier komen we aan bij Cape Kidnappers. We zien al een aantal Jan van Genten op de rotsen zitten, maar het merendeel zit boven op een groot stuk land bij elkaar. Dat wordt dus nog een stukje klimmen. Maar na die klim worden we beloond met zicht op honderden Jan van Genten. Wat een schitterend gezicht, al die dieren die daar rustig zitten, de koppen tegen elkaar aan vleien, hun verenkleed in orde maken, wegvliegen en landen. Er is zoveel te zien, volwassen dieren met hun mooie gele koppen, witte donzige vogels en grijs gespikkelde die het dons al weer kwijt zijn. We hebben anderhalf uur om daar rond te kijken. Je kunt ook naar het terras gaan of in de zee zwemmen, maar wij komen voor de vogels. We nemen flink wat foto’s en dan klimmen we weer op de kar. Nu zitten wij met ons gezicht naar de zeekant. Om half zes zijn we weer bij het beginpunt en lopen we naar de camping terug. Deze tour was een heel goed idee, we zijn blij dat we niet lopend naar de kaap zijn gegaan. Dat was te ver en te vermoeiend en dan hadden we die lol op de tractor ook gemist.

23 februari: Het thuisfront gerustgesteld
De lucht is vandaag grijs en het is ook wat frisser dan gisteren. Maar we zijn tot nu toe behoorlijk verwend met het weer hier. We rijden naar Napier terug, inmiddels is het zachtjes gaan regenen. We gaan MacDonalds binnen waar we de mail bekijken en John en Lorna met ons chatten. Zij (en nog meer mensen) zijn benieuwd waar we zijn en of we in het aardbevingsgebied zitten. Wij hadden gisteren bij de receptie van de camping al gehoord dat er die middag een grote aardbeving in Christchurch is geweest. Dat is best wel schrikken, sowieso al de derde keer dat wij vrij dichtbij een natuurramp zitten. Bij ons weblogverslag zetten we nog maar een extra bericht dat wij in een veilig gebied zitten. We moeten onze proviand weer wat aanvullen en gaan naar de Countdown. Een hele toer om alles te vinden en als het even kan het goedkoopste (minst dure!). Het is nog steeds grijs en regenachtig als we de route weer oppakken. Over een rustige weg langs weilanden komen we in het kleine plaatsje Waipawa. Daar zien we een paar mooie historische gebouwen staan, waaronder een museum (vroeger bankgebouw) met alles van het leven hier in vroeger tijd. De entree is 2 dollar pp, dat is nog eens te doen hè. Er is enorm veel te zien, huis- en slaapkamers met oude spullen, keukengerei en gereedschap en heel veel foto’s van plechtig kijkende mensen uit deze omgeving. Met verhalen erbij uit hun leven. Erg interessant allemaal.
Wopke heeft op de wegenkaart een campingteken zien staan bij het plaatsje Norsewood en als we daar aankomen zien we inderdaad een bord. Maar we kunnen het terrein niet vinden. We doen navraag bij het VVV in het leuke plaatsje en de bejaarde dame zegt dat we weer even terug moeten rijden. Het blijkt dat we het bord verkeerd hebben geïnterpreteerd. We moesten gelijk rechtstaf en dan is het nog 500 meter (wij dachten dat wij na 500 meter rechtsaf moesten slaan!). Op het prachtig met bomen omzoomde veld staat verder niemand. We kunnen nog even buiten zitten met een boekje totdat er wat teveel regenspatten op gaan vallen. Later op de avond komt er nog een busje, verder niemand. In Norsewood (door Noren gesticht) is aankomend weekend een Scandinavisch festival. Maar dan zijn wij weer weg, zodat wij ook dit festival net missen.

24 februari: Hollandse nostalgie
Het is grijs en het miezert wat, maar wie weet klaart het nog wel op. We maken nog even een picasa album en rond kwart over negen gaan we weer op pad. Na Norsewood komen we weer in een plaats met een Scandinavisch tintje: Dannevirke. In deze plaats komen we meerdere Vikingbeelden tegen, ongetwijfeld een vroegere Deense nederzetting.
Kort na Woodville slaan we af om weg 57 te volgen en krijgen nu een schitterende route: Manawatu Gorge. De weg slingert zich door de bergen en naast ons zien we in de diepte een rivier stromen, echt een plaatje. Arianne gaf ons de tip om naar Foxton te gaan, daar is een Nederlandse molen waar ze allemaal Nederlandse producten verkopen. Dus slaan we bij Shannon af, richting Foxton. We zien de molen al snel en nemen binnen een kijkje. Er staan twee bejaarde Hollandse dames achter de toonbank, Corry en Dina. We maken een praatje met ze en zij vertellen dat ze begin jaren 50 naar Nieuw Zeeland zijn geëmigreerd. De man van Corry heeft uit een soort nostalgie in 2000 deze molen gebouwd. De molen maalt graan dat ze verkopen, net zoals roggebrood, beschuit, drop, lange vingers en nog veel meer. Foxton heeft een heel leuke uitstraling met oude kleurige gebouwen en veel muurschilderingen. We rijden een stukje verder naar Foxton Beach waar we ons brood opeten. De zon is inmiddels tevoorschijn gekomen en er zijn aardig wat mensen op het strand en in de zee.
We willen op een gratis camping gaan staan, even voorbij Manakau. We vinden de afslag meteen, een stukje hobbelen over gravel en we zijn op het terrein. Een groot veld in het bos, zoek maar uit. We zetten de camper neer en wandelen een pad op. Dat begint met een rivier over de weg (of een weg door de rivier), maar daar kunnen onze schoenen wel tegen. Een vrij steile klim omhoog, maar op het eind hebben we een magnifiek uitzicht, over de zee en de bergen. Onderweg komen we weer nieuwe bloemen tegen. Roze bloemen aan een soort klimop. Aan deze takken hangen ook een soort vruchten, maar die proberen we maar niet. Geen idee wat het zijn. Terug op het kampeerterrein installeren we ons met een stoeltje en drankje en bekijken wat folders over Wellington. Daar willen we een paar dagen verblijven en er is daar genoeg te beleven.

25 februari: Richting Wellington
Met een uitbundig concert van de magpies (de zwart-witte vogels die we ook veel in Australië tegenkwamen) en een even uitbundige zon, zitten we buiten te ontbijten. Wat een weelde! We vervolgen nu onze weg richting Wellington. Even ten noorden van Wellington schijnt een geschikte camping te zijn. Is 20 dollar per nacht en ligt gunstig wat betreft de veerboot. Onderweg stoppen we bij het Queen Elizabeth Park, een mooi natuurgebied. We hebben daar een folder van met meerdere wandelingen. We kunnen niet zo goed kiezen en lopen uiteindelijk van alle paden een gedeelte: De Coastal Track, Inland Track, Wetlands en Bush Loop. Bij het kustgedeelte hebben we goed zicht op de zee en Kapiti Island aan de overkant. Als we meer landinwaarts gaan, zien we een kudde jonge koeien die bij elkaar gedreven wordt door twee enthousiaste honden. We blijven daar een poosje naar staan kijken, schitterend hoe die dieren dat doen. Nu gaan we naar het Politiemuseum in Porirua. Het is niet super groot, maar interessant om rond te kijken, Wopke ziet veel herkenbaars. In deze plaats bevindt zich ook de camping: Elsdon Camp. We boeken twee nachten en misschien wordt het wel meer. We vinden een geschikte plek, we hebben stroom zodat we alles weer kunnen opladen. Het centrum is niet zo ver, daar lopen we even heen. Bij het Leger des Heils scoren we nog een grote (iets kapotte) paraplu voor twee dollar. Nu weer naar de camping waar we buiten zitten totdat de wind wat te fris gaat worden.

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181