Gebied van vulkanen en geisers

Hallo webloglezers,
Hoogste tijd om te laten weten waar wij nu weer uithangen. We waren in het midden van het noorder eiland, het gebied van vulkanen en geisers. Heel fascinerend voor een Nederlander.
En we hebben de ons (vele malen) aangeraden Tongariro Crossing gelopen. Met veel foto’s als herinnering (en een lichte spierpijn).
Groeten vanuit een warm en zonnig Nieuw Zeeland!

PS: Wij zitten nu in de MacDonalds van Napier met de laptop. Hebben gisteren gehoord over de grote aardbeving in Christchurch. Best wel schrikken, de derde natuurramp niet zo ver van ons vandaan. Maar toch nog een heel eind hoor. Wij zitten halverwege het Noorder eiland en Christchurch ligt op het Zuider eiland. Wij zijn daar eind maart (vliegen vanuit Christchurch weer terug).

15 februari: Rotorua
Na ons ontbijt (met pakweg twintig bedelende meeuwen om ons heen) gaan we weer op pad. Eerst even een kijkje nemen bij Hot Water Beach, het is om half negen nog heel rustig. Je kunt daar op het strand zelf je eigen heetwaterpoel graven. Maar omdat er geen schep bij de inventaris van de Apollo 2 zit en het met een soeplepel wel héél lang gaat duren, zien wij daar maar van af. We rijden verder naar het zuiden, nu dus via de oostkant van het schiereiland. En weer door een prachtig landschap. Bij Whangamata stoppen we bij het strand. Hier zou een goede snorkelplek zijn, maar geen idee waar. Maar het is nu toch nog te fris om te snorkelen. Of je moet een wetsuit aandoen (hebben wij niet). Onderweg zien we heel veel kleurschakeringen in de rotsen aan de kant van de weg: allerlei tinten rood, oranje en geel. Met regelmatig een flinke hap eruit, die we soms nog zien liggen! We komen door het mooie plaatsje Waihi en zien daar een statig gebouw, dat blijkt de bibliotheek te zijn. Met gratis internet voor onze laptop om ons laatste verslag te versturen, we hebben al weer zeven dagen bij elkaar. Nog wat foto’s erbij, lukt ook prima en gaat redelijk snel. Zijn we “ons ei” weer kwijt. Internet met de laptop gaat in de Nieuw-Zeelandse bieb beter dan in de Australische.
Bij Tauranga twijfelen we even of we op de goede weg zitten, maar het klopt prima. We zitten nu in het gebied van de kiwiteelt, onderweg allemaal grote kiwiplantages. Het valt tegen om een parkeerplaats te vinden, uiteindelijk vinden we een plek, waar drie grote kippen rondscharrelen die ook wel een boterham lusten. Ons eindpunt van vandaag wordt Rotorua, gelegen aan Lake Rotorua. Bekend van de geisers en “hot pools”. Overal in en rond deze plaats komt heet water uit de grond naar boven borrelen. Dit water heeft een zwavelgeur, die niet zo sterkt ruikt naar rotte eieren ruikt als wij verwacht hadden. We gaan naar de Top 10 camping. Een plaats kost 42 dollar (oeps), maar die andere campings zullen wel niet veel in prijs uitmaken. We betalen eerst 1 nacht en kijken morgen wel verder. De man aan de receptie geeft ons info over tours met Maori dans en muziek, met daarbij een traditionele maaltijd. Best prijzig, maar het lijkt ons een unieke ervaring, waarschijnlijk boeken we morgen een tour. We lopen de stad in, langs het meer waarin veel eenden en zwarte zwanen zwemmen. Dan komen we bij houten gebouwen in Maori stijl, waaronder een kleine kerk. Die is van binnen prachtig versierd met het bekende houtsnijwerk. En overal zien we stoom omhoog komen en ruiken we die speciale lucht. Dat zijn die heetwater bronnen, vlakbij de camping is een park waar je die bronnen goed kunt zien. Het water borrelt omhoog en loopt dan verder naar andere stroompjes, heel fascinerend. Op de camping staan allemaal campers, vooral veel Apollo’s. Onze Zwitserse buurmeisjes hebben dezelfde Apollo als wij en vertellen dat zij gisteren op dezelfde camping in Hahei stonden (hadden zich namelijk bijna in de camper vergist). In de loop van de avond begint het te regenen, hopelijk is het morgen droog als we die tour willen gaan doen.

16 februari: Cultuur snuiven (en nog meer)
Vandaag gaan we naar een show met Maori dans, zang en muziek en aansluitend een “hangi” (een traditionele maaltijd, bereid met behulp van het hete ondergrondse water). We boeken ook een tour met gids hieraan vooraf, bij Te Puia, gelegen in het thermaal gebied met de geiser Pohutu.
We boeken nog een nacht bij op de camping en lopen met de laptop naar de bieb. We hebben vier albums klaar om op picasa te zetten, dan lopen tekst en foto’s weer helemaal gelijk. Bij deze bieb moeten we drie dollar betalen, we krijgen van de vriendelijke medewerkster een password dat we de hele dag tot 20.00 uur mogen gebruiken. We installeren ons aan een tafeltje en het lukt om alle foto albums te plaatsen. In de tussentijd lezen we tijdschriften en kranten. Het is al weer twaalf uur als we de bieb uitkomen, we gaan niet naar de camping voor koffie en eten, maar scharrelen in de stad wel iets op. Bij een zaak die meerdere jaren bekroond is voor zijn pies (lees:pais!), kopen we een lekkere pie. De zon schijnt volop en we lopen door de Government Gardens. Met fleurige bloemen en mooie gebouwen. Jammer genoeg hebben we allebei ons fototoestel niet bij ons. Want het gebouw van de Blue Pool is erg mooi en het museum in Tudorstijl (het oude badhuis uit 1906) is werkelijk een plaatje. Wopke gaat hardlopen op het sportveld naast de camping en Marijke trekt wat baantjes in het zwembad. Om vier uur staan we klaar om opgehaald te worden voor de tour. Er komt een bus waarin nog drie mensen zitten, een echtpaar uit het Engelse Gloucester en een meisje uit Wenen. Bij het cultureel centrum worden we welkom geheten door onze Maori gids. Binnen vertelt hij uitgebreid over de geschiedenis, waar de Maori’s vandaan komen en met wie ze verwant zijn. Interessant, maar het duurt nogal lang. Zodat we daarna nauwelijks tijd hebben om de gebouwen op het terrein te bekijken. We gaan het kiwi huis in, heeft niets te maken met de vruchten maar met de zeer zeldzame vogel. In het donkere gebouw zien we één van de twee kiwi’s achter het glas heen en weer lopen, de andere blijft onvindbaar. De demonstraties houtsnijwerk en weven zijn al afgelopen, erg jammer. We komen nu bij elkaar om naar de voorstelling te gaan. Er is een andere gids die ook weer met het zelfde verhaal begint als de eerste, over Abel Tasman, etc. Iedereen wordt wat ongeduldig. Gelukkig gaan we nu naar buiten waar de dansgroep ons verwelkomt op een speciale manier. In een gebouw (waar we onze schoenen uit moeten trekken) krijgen we een voorstelling met zang, dans en muziek waarbij de mannen krijgshaftig kijken, met hun tong ver uit de mond. Er worden vrouwen uit het publiek gevraagd om mee te doen. Dat houdt in dat ze met een pompoen aan een touw zwaaien (beetje als majorettes). En even later gaat een groep mannen uit het publiek “de haka” doen. Nu gaan we naar de maaltijd, we komen langs een plek waar wat pakketten met eten liggen te stomen. Binnen zijn allemaal sjiek gedekte tafels en wij zitten met de twee Engelsen, een vrouw uit de VS en een Australische vrouw aan tafel. Zij hadden net als wij een minder sjieke entourage verwacht, meer een eenvoudige “bij de natuur” stijl. Op tafel staan allerlei gerechten, we kunnen het naar ons toe halen op een draaiplateau. Grote mosselen in saus, maïskolfjes, heerlijk. We slaan de wijn over, want die kost 9 dollar per glas (5,40 euro), we houden het bij water (zoals de meeste mensen). Nu met ons bord langs een buffet met allerlei seafood en twee soorten soep. Dat laten we ons lekker smaken, je kunt nog niet de helft nemen van wat er staat, zoveel is het. Dan komen er schalen met meerdere soorten vlees. Heerlijk gaar en gekruid. En pompoen en zoete aardappels. En dan mogen we weer langs een buffet waar van allerlei toetjes staan uitgestald. Het kan niet op. We hebben hier iets te weinig tijd voor, want je moet zoiets op je gemak kunnen eten. Het is inmiddels schemerig en we lopen met elkaar naar de geiser toe. Daar waren we al eerder, toen kwamen er al flinke waterstralen omhoog. Nu is het een nog groter spektakel. Grote wolken hete stoom geven een mysterieus effect. Het heet stomende water loopt over allerlei rotsen, het is heel bijzonder allemaal. Zeker als je zoiets nog nooit eerder gezien hebt. Iedereen krijgt een beker warme chocolade tot besluit en dan weer richting bussen. Er zitten nu meer mensen in onze bus en er is regelmatig een stop om een paar mensen uit te laten. Wij worden om 21.30 uur als laatste bij de camping afgezet.

17 februari: Prive hot pool in de natuur
We willen vandaag naar Lake Taupo, het grootste meer van Nieuw Zeeland. In de plaats Taupo zijn meerdere campings waaronder een gratis camping in de natuur. Onderweg komen we door een mooi gebied zodat we waarschijnlijk nog een paar stops zullen maken.. Kerosene Creek is een gratis heetwater poel in de natuur, dat lijkt ons wel wat. Helaas zien we de afslag net te laat en rijden we een heel eind verder richting Taupo. Wopke wil gaan tanken en dan weer terug naar die poel. We vinden de juiste afslag en zien een paar geparkeerde auto’s. Er zitten een man en een vrouw in het hete water tussen de rotsen en wij gaan even verderop ook badderen. Het is best even wennen, zo heet. Maar wel heel bijzonder, zeker zo midden in de mooie natuur. Het water valt als een waterval in een klein meer waar je wat in kunt rondpoedelen. Rare naam, Kerosene Creek. Net of we in vliegtuig brandstof badderen (Wopke heeft het trouwens steeds over terminale baden…). De ondergrond is zand met kleine steentjes. Die steentjes hebben we volop in ons badpak en zwembroek als we weer uit het water komen. Ook hebben we een wat eigenaardig luchtje op onze huid gekregen. Nu naar Taupo waar we bij de VVV info vragen over campings. Er zijn er meerdere, Wopke wil het liefst naar eentje met douches, om die rare lucht kwijt te raken. Dus Reids Farm wordt het niet, maar het All Seasons Holiday Park (38 dollar). We annexeren gelijk een picknickbank, deden we al bij meerdere campings. Onze buren zijn dezelfde als bij Cape Reinga, een jong Duits stel met een jongetje van zeven maanden. Hoe is het mogelijk. Op de plattegrond zien we dat er een wandelpad loopt naar de Huka Falls, we kunnen al vanaf de camping beginnen. We volgen een pad langs de rivier waar we even kijken bij het bungee jumpen. Verderop is een natuurlijke hot pool in het water, daar zit een clubje jongelui gezellig met elkaar. Huka Falls is weer een totaal andere waterval dan de vorige die wij zagen. Dit is eigenlijk een heel wild stromende rivier die met grote kracht door een nauwe doorgang gaat. Prachtig gezicht, en uiteraard super helder water. Nu weer terug naar de camping, tijd om eten klaar te gaan maken. Maar eerst nog even rustig zitten met een glaasje wijn. Morgen willen we een stuk langs het meer gaan lopen en dan op camping Reids Farm gaan staan (de gratis camping in de natuur, we zagen hem al liggen toen we naar de waterval liepen).
18 februari: Lake Taupo
Zoals gisteren bedacht, gaan we een wandeling maken langs het meer. Er loopt een pad dat we kunnen volgen. Het is lekker weer en we hebben steeds zicht op het meer en de bergen eromheen. We hadden gedacht dat er nogal wat bedrijvigheid zou zijn, maar er is niet zoveel te zien. Een paar motorbootjes en een paar kajaks. We zien aan de waterkant weer stoomwolken omhoog komen, hier is het water erg heet. Het blijft heel bijzonder, zo’n vulkanisch gebied. We zien een rivier met heet water het meer inlopen. Uiteraard vinden we weer een mooie plek voor onze koffie en kort daarna lopen we weer terug. Bij de camper eten we ons brood, met uitzicht op de jachthaven en de rivier. Nog een paar boodschappen bij Countdown en dan naar camping Reids Farm. Deze gratis camping is mooi gelegen aan de rivier en wij vinden een pracht plek. Er staan redelijk wat mensen, zowel tenten als campers. Maar niet op elkaar zoals op een gewone camping. Het water ziet er heel aanlokkelijk uit, glashelder. Maar er zit flink wat stroming in en het lijkt ons ook vrij fris. Dus toch maar geen duik genomen. We hebben vriendelijke buren, Nieuw Zeelanders van onze leeftijd. Zij hebben twee huizen die ze verhuren, zodoende kunnen ze nu al 15 maanden rondtrekken in een grote camper. De man is een verwoed visser en legt Wopke uit hoe je oesters moet vangen. We zitten lekker met een boekje en puzzel aan de waterkant. Vlak voor etenstijd komt de buurman met een paar klaargemaakte oesters voor ons (gepaneerd en gefrituurd). Een lekker voorafje.

19 februari: Naar de bergen
Vannacht hadden we het allebei erg koud, zodat we midden in de nacht onze sokken hebben aangetrokken en een extra dekbed hebben gepakt. Als we opstaan ziet het weer er goed uit, de zon schijnt op de rivier waar een groepje eendjes in zwemt. En een enkele dappere kampeerder. Wij trekken vandaag verder naar het Tongariro Nationaal Park. Als het goed weer is, gaan we zondag de bekende Tongariro Crossing lopen. Die wordt ons door bijna iedereen die in Nieuw Zeeland is geweest, aangeraden. John en Marcel hebben hem ook gelopen. We rijden eerst een groot stuk langs Lake Taupo en bij Turangi slaan we weg nr. 47 in die naar het nationaal park loopt. Bij een schitterend breed uitzicht over de omgeving drinken we onze koffie. We vinden de afslag naar Whakapapa, daar is het Visitors Centre en een camping. We kopen een folder over de wandeltocht en kijken wat rond in het centrum met info over dieren en planten en over de diverse vulkanen en uitbarstingen. De weersverwachting voor morgen ziet er heel redelijk uit, dus we besluiten dan de tocht te gaan lopen. We kiezen voor twee nachten op de camping hier (is wel weer 2 x 38 dollar). We krijgen een mooie ruime plek in het bos en gaan nog even weg voor een korte wandeling. Die gaat over een smal bospad met hier en daar vlonders over natte stukken. We horen en zien regelmatig de rivier stromen en pakken dan een zijpaadje om alles goed te bekijken. Het is een mooi pad met veel mos en varens, wat zijn daar toch veel soorten in. Na ruim een uur gaan we weer terug, we moeten onze krachten sparen voor morgen. Bij de camping boeken we ons busvervoer naar het beginpunt en vanaf het eindpunt. Dat is ook weer 70 dollar, maar wel het handigst. Bij de camper gaan we onze spullen voor morgen alvast bij elkaar zoeken. We hebben de bus van 7 uur besproken, dus dat wordt vroeg opstaan!

20 februari: De Tongariro Crossing
Wopke zijn horloge is kapot en Marijke heeft geen horloge mee, maar de juffrouw van het mobieltje wekt ons keurig om zes uur. We ontbijten met een kom havermout met flink veel rozijnen erdoorheen. Onze rugzakken komen aardig vol: 2,5 liter koud water en 0,5 liter water voor koffie/thee, brood met kaas en pindakaas, gekookte eieren, komkommer, sinaasappels, bananen, gemengde noten, mueslirepen. We moeten het dus wel 19.4 kilometer uit kunnen houden. Met onze kleding hebben we ook met alles rekening gehouden: hemd, T-shirt, overhemd, vest en jas (in de rugzak). “Beter mee verlegen dan om verlegen”, zeiden onze moeders altijd.
Om zeven uur stopt de shuttlebus bij de receptie en wij blijken de enige passagiers van Steve te zijn. Steve is zowel om drie als om vier uur vanmiddag op de aankomstplek om mensen terug te brengen. Wij denken dat wij om vier uur terug zullen gaan, want we willen de tijd nemen. We rijden een flink stuk over een gravelweg en het is toch wel handig om je te laten brengen, we zien onderweg al een auto met een lekke band staan.
Om half acht beginnen we aan de tocht en we zijn niet de enigen. Het lijkt een beetje op de Apeldoornse vierdaagse. Maar we lopen elkaar niet in de weg. We hebben prachtig weer, zonnig maar niet te warm. Eerst lopen we door een gebied met veel heide en graspollen, over kleine riviertjes. Dan zien we het landschap veranderen: overal zien we stenen liggen, het zijn grote grijze sintels van de vulkaan. Net of er een enorme aslade (van de kolenbak vroeger) is leeggegooid. Er is heel veel te zien onderweg en je kunt om de paar meter wel een fotostop maken. We doen dat geregeld, en ook om even op adem te komen, want er zit een flink stuk klimmen bij. Ook al is dat voor een groot deel via trappen, het is best pittig en Marijke klinkt als een juffrouw van de “hijglijn”. Wij Nederlanders kunnen dit niet oefenen, zelfs niet op de Gulperberg. Geregeld halen we iets eetbaars uit de rugzak, die gelijk weer iets lichter wordt.
De wandelaars komen overal vandaan, we horen allerlei talen. Ook hun kleding is heel divers, van bergschoenen tot gympen en van lange broeken tot heel kort afgeknipte jeans van sommige backpacksters. Wij blijken ons vest en T-shirt al snel uit te moeten doen. Na de South Crater en de Red Crater (inderdaad prachtig rode steen) dalen we een flink stuk af. Dat valt vies tegen, je glijdt steeds weg op die fijne steenmassa, maar je ziet iedereen daarmee tobben. Dan komen er drie prachtige blauw/groene meren in zicht: The Emerald Lakes. En voor de zoveelste keer roepen we “Wauw!”. Het is werkelijk schitterend en heel bijzonder dat je dit moois ziet wat je kent van foto’s. Er hangt hier een onmiskenbare rotte eieren lucht (zwavel) en we zien op veel plaatsen stoom naar boven komen. Dat komt omdat we dus over de rand van een actieve vulkaan lopen. Na een poosje komen we bij een nog groter meer, The Blue Lake. Om 13.00 uur zijn we bij de Ketetahi Hut en van daar is het ca. twee uur lopen naar het eindpunt. Het valt ons zeker niet tegen wat de tijd betreft. We dalen nu langzaam maar zeker weer af en zien het steenlandschap veranderen in een gebied met allerlei groen. We zien (en ruiken) ook hier de actieve werking van de vulkaan. Omdat het zo helder weer is hebben we een geweldig uitzicht en kunnen het grote Lake Taupo zien liggen. Het laatste stuk van onze tocht gaat door een dicht bos. Allemaal bemoste kronkelbomen en varens en af en toe een klein riviertje. Om kwart voor drie komen we bij het eindpunt aan. Daar liggen al veel mensen uit te puffen terwijl ze op hun vervoer wachten. Steve arriveert met zijn busje en we kunnen dus om drie uur mee, weer als enige passagiers.
Op de camping nemen we gelijk een douche, omdat we daar straks anders geen puf meer voor hebben. Het begint nu zachtjes te regenen, wat een goede timing van ons. Het was een schitterende dag, dit hadden we allebei niet willen missen. En wij kunnen de Tongariro Crossing van harte aanbevelen!

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181