Het Noorden van het Noorder eiland

Hallo webloglezers,
Inmiddels zijn we al weer ruim een week in Nieuw Zeeland. Een heel mooi (en heel groen) land. Al missen we de kangoeroes wel een beetje. De Apollo 2 heeft al weer de nodige kilometers gemaakt, maar dat geldt ook voor onze wandelschoenen. Hieronder zeven dagen met onze belevenissen, zodat jullie er ook een beetje bij kunnen zijn!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Roelof (en ik meen dat Sabina en Kees ook in deze periode jarig zijn?)

8 februari: Bay of Islands
Ontbijt in de zon met een ruim zeezicht, een gevoel als Robinson Crusoe, alleen staan hier buren om ons heen. De Apollo 2 koerst nu verder naar het noorden, we willen bij de Bay of Islands uitkomen. We volgen weg nr. 1 die ook een toeristische route is. Door een groen landschap met weilanden, vrij glooiend en vaak een breed uitzicht. Even na Whangarei slaan we af naar een weg die meer langs de kust loopt. Al gauw zien we borden die verwijzen naar een waterval. Er loopt een wandelpad dat uitkomt bij een uitzicht van boven op de watervallen, daarna kan je ze beneden zien. Ook lopen we een stuk van een pad langs de rivier, die wild stroomt over de keien. We volgen nu de borden naar de plaats Tutukaka (doet ons denken aan het eiland waar Pippi Langkous heen ging). De plaatsen hebben hier allemaal onuitspreekbare Maori namen. Bij Ngunguru installeren we ons voor een boterham met uitzicht op zee, strand, bootjes en vogels. Het tweede deel van deze weg heeft veel bochten en wat nog veel lastiger is: er zijn overal flinke stukken grond en stenen naar beneden gekomen, soms zitten er zelfs boompjes tussen. We hadden al van iemand in een winkel gehoord dat er vorige week veel overstromingen zijn geweest. Dat kunnen we nu duidelijk zien. Overal zijn ze aan de weg bezig om de boel te herstellen. Gelukkig is er nauwelijks ander verkeer op de weg. We komen weer op de nr. 1 uit waar verder geen problemen zijn. Bij Kawakawa slaan we even af om de openbare toiletten te bekijken die door Hundertwasser zijn ontworpen (zijn laatste werk). Heel kleurrijke kunstwerken. We kijken rond of we ergens kunnen gaan staan voor de nacht, maar we zien overal borden (tent met streep erdoorheen). Jammer, we dachten dat het makkelijker zou zijn een vrije plek te vinden. Bij Opua begint de Bay of Islands en even verder bij Paihia is het enorm druk. Veel toeristen die de winkels en eettenten afstruinen. Aan de weg staat een man (type oudere hippie, grote pluisbaard) die zegt dat we het beste naar de camping aan de kust kunnen gaan. Hij overlaadt ons met allerlei tips en weet van geen ophouden. De camping kost 30 dollar, we krijgen een plek met zicht op het water, zolang er geen mensen voor ons gaan staan. Het is wel wat winderig, maar een goede temperatuur verder. Even opletten waar de mannen en de vrouwen toiletten zijn. De tekst is alleen in Maori (Waahine = Vrouwen). O ja, gelukkig ook nog een kleine afbeelding van een vrouwtje. In dat gebouw is ook de kampkeuken waar we ons eten gaan koken en opeten aan de grote, hoge eettafel. Dus vandaag hebben we onze campingtafel niet gemist. Het zal nog tegenvallen een tafeltje te vinden, want het seizoen loopt af. We zijn onderweg al een paar zaken in geweest, die hadden helemaal niets. Na het eten lopen we nog een stuk langs het water en het plaatsje in. Het wordt al wat donker, maar het is nog warm, 24 graden. Je kijkt op allemaal kleine eilandjes uit. Het is nu lekker rustig, een heel verschil met vanmiddag. De zee is nu wel minder rustig, er rollen grote golven naar het strand. Rond 9 uur zijn we weer bij de camper, het is een flinke avondwandeling geworden. Goed voor onze nachtrust. We hebben in de Apollo 2 geen slaapzakken, maar een dekbed (Marijke wordt dus niet meer wakker in een dwangbuis). Maar de moderne beige gordijnen laten veel meer licht door dan de donkerrode van de Apollo 1.

9 februari: Genieten van Maori kunst
Als we onze gordijntjes opendoen zien we een grijze lucht en motregen. Naast ons staat een jong Spaans stel, zij hebben hun vakantie er weer op zitten en geven ons twee zakken levensmiddelen die zij niet mee kunnen nemen. Net zoals wij deden toen we uit Australië vertrokken. Heel aardig van ze, er zit veel bruikbaars in (Ha lekker, ze houden ook van honing/mosterd saus!) Marijke ontfermt zich over een snijplankje dat waarschijnlijk door een vertrokken kampeerder is vergeten (Misschien heeft op de volgende camping iemand een slakom laten staan…).
We rijden over een zeer smalle brug naar Waitangi, daar is in 1840 een belangrijk verdrag tussen de Engelsen en de Maori’s getekend. We zetten de camper op de parkeerplaats van het grote complex. Bij de ingang zien we dat de entreeprijs 25 dollar pp is. Vrij veel, maar het lijkt ons wel interessant allemaal. Zeker als je pas in een land bent, wil je graag de geschiedenis en achtergrond kennen. We kunnen voor 18 dollar extra een rondleiding met gids krijgen, workshops en voorstellingen. We houden het op zelf rondkijken. We krijgen eerst een film te zien over hoe het verdrag is ontstaan. Dit is heel goed nagespeeld, het lijkt net of de film in 1840 is gemaakt. We lopen hierna naar buiten, over een boardwalk tussen grote bomen en planten. Eerst gaan we naar twee enorme kano’s. het hout is prachtig versierd. Vooral met de angstaanjagende koppen die je overal ziet in de Maorikunst. De kano’s zijn uit 1 stuk gemaakt van een kauri boom. Dan komen we bij het Treaty House waar we rondkijken in de kamers met oud meubilair, foto’s, e.d. Vlakbij staat een gebouw dat prachtig versierd is met houtsnijwerk aan alle wanden. Het zijn allemaal symbolen uit de Maori cultuur. Lange tongen uit de mond en de ogen glinsteren fel (dat zijn parelmoer binnenkanten van schelpen). Net als in de Thaise tempels moet je hier bij binnenkomst je schoenen uitdoen. Er is een mooie wandeling rond het terrein, maar daar is het nu te nat en grijs voor. We rijden verder naar Kerikeri, een wat grotere plaats in deze regio. We parkeren vlakbij het water en gaan op zoek naar het DOC centrum (soort Staatsbosbeheer). Die hebben goedkope kampeerplaatsen. Na wat zoeken vinden we dit centrum en zij leggen uit hoe we bij een bepaalde camping kunnen komen. Wij willen het liefst naar de gratis camping waar Nederlanders over schreven op hun weblog (daar spieken we nog wel eens van). In het gebouw van VVV en bieb zoeken ze op hoe we naar de gratis camping moeten rijden. De bieb heeft gratis wifi, dus kunnen we mooi een nieuw verslag versturen. Het is toch te slecht weer om buiten iets te ondernemen. Dan op zoek naar Forest Pools in Puketi Forest. Een gratis kampeerplek in het bos, aan een rivier. Het is nog een flink stukje rijden, we hebben ons wat op de schaalverdeling van de kaart verkeken. Het begin van de weg naar de camping is modderig en glibberig, maar het wordt al gauw wat beter en na ca. 2 kilometer zien we de plek. Prachtig gras tussen hoge bomen, aan een heldere rivier. Ziet er goed uit. We pakken onze stoeltjes en gaan bij het water zitten met een glas witte wijn (van de “Spaanse voedselbank”). We krijgen in de loop van de middag en avond nog vier buren erbij, al met al is het een prachtplek.

10 februari: Het noordelijkste puntje
We zijn vrij vroeg wakker zodat we om acht uur al weer kunnen vertrekken naar onze volgende bestemming. Dat wordt een natuurcamping bij Cape Reinga, het noordelijkste punt van Nieuw Zeeland. Wat ons hier opvalt is dat het zo ontzettend groen is. En de wegen hebben veel meer bochten, in Australië was het soms de hele dag “immer gerade aus”. Het is niet druk op de weg, onderweg veel weilanden met koeien en schapen en houten huizen. In Kaitaia doen we boodschappen bij de Pak ’n Save, een grote supermarkt. De prijzen liggen iets lager dan in een andere zaak, maar het is nog lang niet het Nederlandse prijspeil. En een goed brood vinden is helemaal een naald in een hooiberg. (Wij vinden in geen enkel land het brood zo goed als in Nederland). In Pukeni vinden we een koffieplek met uitzicht op het water. We denken dat we onze Duitse buurvrouw van gisteren langs zien rijden. Er is natuurlijk maar een route naar het noorden, dus die kans is groot. Vlak voor Cape Reinga slaan we af naar Tapotupotu, daar zou de camping liggen waar we heen willen (de meest noordelijke van N.Zeeland). Het is een lange weg met gravel en veel bochten. We twijfelen even of we goed zitten, maar dan zien we een Apollo camper ons tegemoet rijden, dus dat zal wel kloppen. De weg eindigt bij een terrein aan het strand, met een helderblauwe zee die tegen de rotsen klotst. Ziet er héél aantrekkelijk uit. Bij de ingang van de camping staat echter een bordje Camping Closed. Zouden we hier helemaal voor niets naar toe zijn gereden? We vragen aan een ranger hoe het zit. Ze zijn op de camping bezig met het verdelgen van de Argentijnse mier (nóóit van gehoord) die zeer schadelijk is. Ze kunnen zelfs met elkaar een vogel doden. Maar we mogen nu op het dagterrein gaan staan. We vinden een geschikte plek, en wie staat er naast ons: juist, die Duitse vrouw van gisteren. Het is nog lekker vroeg, we eten ons brood en beginnen om 1 uur aan de Coastal Walk naar Cape Reinga. Volgens het bord is het 2,5 uur daarheen. Het is gelijk een steile klim omhoog, maar we hebben daardoor een magnifiek uitzicht op de omgeving. Het pad is vaak vrij smal, met hoge (prik)struiken aan de kanten, dus opletten. We zijn na een uur bij Sandy Bay en dat zou 1,5 uur moeten duren. We zijn optimistisch over het tweede stuk. Met redelijk wat stops voor een foto of om uit te hijgen komen we om half drie aan bij Cape Reinga, dus daar deden we in totaal anderhalf uur over. Voor welke leeftijdgroep is die 2,5 uur bedoeld? We lopen naar de vuurtoren, daar staan borden met info over het gebied en de Maori cultuur. Hier komen de Tasman Zee en de Pacific Ocean bij elkaar en je ziet de golven botsen. Tien over drie gaan we weer terug, het is nog steeds prachtig weer, wel veel wind. Om kwart voor vijf zijn we weer terug bij de camper. We zijn tevreden, we hebben een flink stuk gelopen in een prachtig gebied. En de hele dag mooi weer, hadden we niet verwacht na die grijze, natte dag gisteren. We zitten nog even buiten, met ons “poster uitzicht”. Voor het eten gaan we maar naar binnen, zonder tafel is het toch wel lastig en het eten kan trouwens je bord wel afwaaien.

11 februari : Reuzen van bomen
Vannacht hebben we allebei niet goed geslapen. Een mug zat beurtelings in Marijkes oor en in Wopkes oor te zoemen. En buiten produceerde een of ander insect ook de nodige decibels. Om kwart voor acht gaat de Apollo 2 weer verder. Niet in het tempo van zijn Amerikaanse naamgenoot, wij doen het lekker kalm aan zodat we kunnen genieten van de mooie uitzichten. Het hele landschap is prachtig groen, met een grote variatie in bomen en planten. We slaan even af om naar de grote zandduinen te gaan. Prachtige hoge duinen, daarachter ligt 90 mile beach. Maar daar kunnen en mogen wij niet komen (is voor 4wheeldrive auto’s). We rijden dezelfde weg terug die wij gekomen zijn, want er is maar een weg hier. Bij Kaitaia stoppen we om te tanken en naar de McDonalds te gaan. We gaan met onze laptop tussen de ontbijtende mensen zitten en hebben snel verbinding. Er hebben al heel wat mensen gereageerd op ons laatste verhaal. En er is een lekker lange mail van onze Erik. Marijke stuurt een kopij stukje naar haar mederedacteuren, want voor je het weet is de deadline voorbij. Want hier heb je minder idee van de dagen en de data. Na Lake Omapere slaan we af om weg nr. 12 verder te volgen. Marijke heeft al gezien dat er in de buurt van Hokianga mooie picknick plekken zijn. We vinden inderdaad een plek met uitzicht op het water en witte stranden. Daar is ook een VVV waar we info vragen over campings in de buurt. Ook regelen we daar de ferry naar het zuidereiland voor 1 maart. We vervolgen onze weg, naar de reusachtige kauri bomen. Als we de eerste enorme boom zien, valt onze mond open van verbazing. We dachten dat we al grote bomen hadden gezien, maar deze zijn echt gigantisch. De eerste grote is ca. 2000 jaar oud. We volgen drie andere routes die ook naar grote kauri bomen leiden. De weg erheen is schitterend, allemaal varens en mossen. Voor we deze wandelingen maken, moeten we eerst onze schoenen schoonmaken, ook als we terugkomen. Deze bomen zijn namelijk heel kwetsbaar. We besluiten naar de eerste camping te gaan die we tegenkomen. Als het niets is, kunnen we de tweede nemen (die we eigenlijk op het oog hadden). De eerste is minder ver en het is eigenlijk al tijd om ergens te gaan staan. Het is toch een langere route dan we dachten, met heel veel bochten. Maar we komen uit bij het Information Centre waar we 30 dollar moeten betalen voor de camping. Die is daar vlakbij, het is niet druk en we hebben snel een plek gevonden. Daar lekker even gezeten met wat drinken en dan eten en douchen. Er zijn hier niet zoveel wandelingen, waarschijnlijk trekken we morgen halverwege de dag weer verder. Er is nog genoeg te beleven, als we dat zo zien op de kaart en in onze boekjes.

12 februari: Zoeken naar een stekkie
Vannacht weer veel wakker geweest door die mug. Is ie meegelift met ons of is dit weer een andere? We breken weer op en parkeren even verderop bij het Visitor Centre. Vlakbij begint een wandeling naar een uitzichtpunt. Het is een smal pad omhoog, maar gelukkig niet zo steil als die we bij Cape Reinga liepen. Een dicht en groen mysterieus bos, met kauri bomen, varens, veel te zien. Maar wel opletten, want het pad bestaat bijna helemaal uit kronkelige boomwortels, vaak spekglad van het mos. Het miezert een beetje, maar we hebben er niet zoveel last van onder het bladerdak. Boven worden we beloond met een pracht uitzicht over de bossen en de zee. Weer terug spoelen we onze modderschoenen af in de rivier en drinken een welverdiend kopje koffie. We vervolgen onze weg verder naar het zuiden en zien wel wat we voor interessants tegenkomen. Het weer is heel wisselvallig: harde buien, motregen en dan weer droog met zon. Bij Dargaville ziet Wopke een Take Away die werd aanbevolen door Lonely Planet. Het is er behoorlijk druk, een goed teken. We bestellen bij de Aziatische verkopers Fish and Chips. Na even wachten wordt nummer 29 omgeroepen en krijgen we twee porties, verpakt in The New Zealand Herald van december (gelukkig zit het eten zelf wel in een papieren zak). In de stromende regen gaan we gauw ons “huisje” in om het op te smikkelen. Het is zo goed als droog als we een korte wandeling maken door Dargaville. Niet zo heel bijzonder, maar dan heb je er een indruk van (Ook hier geen geschikte campingtafeltjes). Over een mooie route met veel groen en af en toe zicht op zee gaan we verder. De plaatsen hebben steeds komische namen zoals Tokatoka, Matakohe, Maungaturoto en het heeft niet zo veel zin die door te geven aan de chauffeur. Dat blijft toch niet hangen. Maar we komen er wel uit. Waar we minder goed uitkomen is het vinden van een kampeerplek. Nergens een bord dat naar een camping verwijst. Wat wij nog liever hebben: een simpele plek ergens in de natuur. Maar alle zijpaden gaan alleen maar naar woningen toe. Bij Helensville slaan we af naar rechts (het schiereiland), daar is volgens de bediende van de benzinepomp een camping. Dat klopt, even na Parakai is een camping. Verderop is er niets meer, dus gaan we daar staan. Het is naast het zwembad waar een helse dreunmuziek vandaan komt. Dat klinkt enorm door en Marijke krijgt er hoofdpijn van. Er komt een man langs voor een praatje, hij staat naast ons. Heel moeilijk verstaanbaar. Hij zegt dat hij het hier zo rustig vindt, dat lijkt met die pokkeherrie op een grap dus. Maar hij is doof, doet alles met liplezen en hij vraagt waar wij vandaan komen. Marijke zegt Holland en hij: Ik kom óók uit Auckland. Dat gaat zo maar door.. Zijn vrouw (of vriendin) komt erbij. Zij is Thaise en spreekt vrij gebrekkig Engels. Het is nu helemaal Babbelonië en de hoofdpijn van Marijke wordt er niet beter op.
We kunnen lekker buiten aan de picknicktafel onze macaroni eten. In de camper geeft Wopke twee muggen de genadeklap, zodat we (hopelijk) vannacht een goede nachtrust zullen hebben. Wopke leest op de camping dat er vandaag van 15.00 tot 21.00 uur een dance feest is, vandaar. En de eindtijd is inderdaad 21.00 uur. Gelukkig, Marijke had haar oordoppen al in, en ook luisterde ze naar (echte) muziek via de MP3speler.

13 februari: Een wel héél warm bad
Na een goede (muggenloze) nachtrust gaan we lekker buiten in de zon ontbijten. De buren komen weer langs en willen wat uitleggen over mooie plaatsen op onze route. Gelukkig wijzen ze een en ander aan op een kaart, dan is het wat duidelijker. Zij willen graag een praatje maken, hebben waarschijnlijk een vrij geïsoleerd leven. Om 10 voor half 10 rijden we naar onze volgende bestemming: Miranda (ja, dat is een plaatsnaam). Daar is een goede camping, met een warmwater pool. (Gevonden op een weblog van voorgangers). Het is prachtig weer, blauwe lucht, zodat het landschap er extra mooi uitziet. Het is niet moeilijk om langs Auckland te rijden, het staat goed aangegeven. Vlak voor Miranda zien we de kust liggen en aan de overkant van het water de bergen van het schiereiland Coromandel. Prachtig. De camping heeft volop plaats, we zijn vandaag de eersten. Maar we zijn ook lekker vroeg, kwart over elf. We betalen iets meer dan gemiddeld, maar we kunnen gratis gebruik maken van de hot pool. Na de koffie gaan we eerst een was draaien, onze waszak zit al behoorlijk vol. De was kan daarna lekker drogen in de zon. Na ons middageten rijden we een stukje verder naar de kust. Daar loopt een pad door een prachtig natuurgebied waar heel veel watervogels te zien zijn. We hebben gehoord dat het om drie uur hoog water is, dan zie je de meeste vogels. We kijken eerst een tijdje in een observatiehut, we zien veel vogels, voornamelijk een kleine meeuwensoort. We lopen nog een stuk over het pad, veel mangrovebosjes en allemaal kleine gaten in de grond. Als je goed kijkt, zie je daar allemaal kleine krabben in- en uitgaan. Rond drie uur zijn we weer bij de hut en zien we grote groepen vogels aanvliegen. Er zijn nog meer mensen, gewapend met grote verrekijkers en camera’s. Nu weer naar de camping waar we de hot pool gaan uitproberen. Het is een zwembad met zeer heet water, afkomstig van een bron. Zoiets hebben we nog niet eerder gezien…en gevoeld. Het is een bijzondere gewaarwording, net een heel grote badkuip. En met die palmbomen eromheen ziet het er super-de-luxe uit. Alleen de champagne en kaviaar ontbreekt nog (maar mag ook een sjuutje met blokje kaas zijn hoor). Het water ruikt een beetje vreemd, maar zeker niet vies (door bepaalde mineralen). Er zijn inmiddels meer mensen op de camping gekomen (allemaal campers) en die maken ook dankbaar gebruik van deze hot pool. Als we bijna gaar zijn, is het tijd om in de schaduw te zitten met een boekje en wat drinken. Toen we aankwamen hebben we gelijk de picknicktafel bij onze plek neergezet, zodat we daaraan kunnen eten. Na het eten en de koffie pakken we weer onze zwemspullen om nog een tijdje luxe rond te poedelen. Was een goed idee om hierheen te gaan!

14 februari: Coromandel
Om kwart voor acht rijden we weg, de zon schijnt al volop en de wolken aan de overkant (waar wij naar toe moeten) verdwijnen al snel. Vandaag gaan we een route rijden over het schiereiland Coromandel, in alle reisboekjes aanbevolen. In Thames zien we de McDonalds en de Pak ’n Save liggen. Bij McDonalds lukt het internet niet helaas, hopelijk komen we nog een andere tegen, want we hebben weer het een en ander klaar om te versturen. Bij de supermarkt spreken we een Duits echtpaar dat alles ook erg duur vindt. De vrouw dacht dat de prijs voor de paprika per kilo was (meende Marijke eerst ook), maar dat is de prijs per stuk. De route is werkelijk schitterend, aan de ene kant zien we de bergen en rotsen en aan de andere kant de zee. We zien wel dat vrij kamperen hier overal verboden is, we dachten dat dit veel makkelijker zou zijn. Misschien op het zuider eiland? Bij Hahei is van alles te doen: wandelen, snorkelen, een mooie kust. We willen daar een camping gaan zoeken. Er is er eentje, wel aan de prijs. We nemen een unpowered site voor 38 dollar. We kunnen zelf een plaats kiezen en vinden een ruime plek bij de kampkeuken en niet ver van het strand. We willen graag een wandeling maken naar Cathedral Cove, maar bij de receptie wordt ons verteld dat dit niet mogelijk is. Door “landslides” is het pad onbegaanbaar. Jammer, het schijnt een mooi pad te zijn (John had het ook aangestreept in zijn Lonely Planet). Onderweg hadden we ook al gezien dat er door de vele regen stukken rots de weg op waren gerold. We moesten nog wel eens wachten omdat ze bezig waren met opruimen.
We besluiten naar het strand te gaan en te zien wat we daar nog kunnen doen. We kunnen in ieder geval tot aan Stingray Bay komen en bij Gemstone Bay is een van de mooiste snorkelplekken van het schiereiland. Dus zwemkleding aan en snorkelspullen mee in de rugzak. De zee is behoorlijk wild, lokt ons niet om te zwemmen. We gaan het wandelpad op naar de Cathedral Cove en zien wel waar het pad stopt. Het gekke is dat nergens staat aangegeven dat dit pad nu onbegaanbaar is. Langs het pad hebben we een prachtig uitzicht over de blauwe zee met de vele kleine eilandjes. Bij Gemstone Bay is het water erg wild en daardoor ook troebel, dus de snorkelspullen kunnen (helaas!) in de rugzak blijven. Verderop bij Stingray Bay is het pad al helemaal niet te doen. Na een stukje ploeteren keren we weer om (het is nog erger dan de groene-zeep helling van Zeskamp).
En even later zien we een bord dat het pad niet verder loopt. Er zijn flinke stukken afgebrokkeld, heel gevaarlijk. We gaan weer terug naar de camping, het is ook wat te warm om nog veel te lopen. We bekijken de boekjes en folders over het gebied dat we morgen gaan verkennen. Marijke gaat met haar pannen naar de kampkeuken, handig en spaart gas. Het is een grote keuken waar veel mensen bezig zijn hun potje te koken, er komen je allerlei geuren tegemoet. We gaan na de koffie/thee nog even een kijkje nemen bij het strand. De zee is nu vrij rustig en we zien de maan mooi op het water schijnen.

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181