Een Nieuw (Zee) Land

Hallo webloglezers,
Hier ons eerste verslag vanuit Nieuw Zeeland. We hebben de draad opgepakt waar we vorige keer gestopt zijn, dus het gaat helemaal naadloos verder.
We zijn nu in de bieb van Kerikeri (ja, de plaatsnamen hier zijn net toverspreuken). Het regent al de hele dag, zo’n druilerige Nederlandse regen die nooit ophoudt. Dus in plaats van een (modderige) boswandeling gaan we onze verhalen versturen. Want we komen de eerste dagen waarschijnlijk niet in grote plaatsen (voor wat men hier groot noemt dan).
Bij dit verhaal nog geen foto album, maar er zal zeker nog een picasa album komen als het technisch lukt.
Groeten van ons beiden en tot mails maar weer!

4 februari: De allerlaatste kilometers (vervolg)
We maken ons verslag met bijbehorende foto’s in orde en gaan daarmee naar “onze McDonalds”. Het versturen van verslag en foto’s lukt prima. We gaan het centrum in, zonder een bepaald doel. Bij de St. Mary’s basiliek gaan we naar binnen, er is veel moois te zien. Dan een stukje door de botanische tuinen, er staat nu wat meer in bloei dan in oktober. En er hangen weer honderden vleermuizen in de bomen, zo te zien wapperen ze wat meer met hun vleugels. Hebben het ook warm zeker, het is 36 graden. Het is bij het water altijd een levendige boel, dus daar kuieren we ook langs. Bij het Opera house zijn ze een groot podium aan het opbouwen en er staan veel rijen stoelen. Ook hekken om het gebied af te zetten. We lezen dat Sting hier straks gaat optreden (kaartjes vanaf 100 dollar). En op een andere locatie komt Kenny Rogers (leeft die nog?). Maar wij gaan op de boulevard in de schaduw zitten luisteren naar een gratis concert van een knul die schitterend Spaanse gitaar speelt. We gooien wel iets in de gitaarkoffer, doen we ook bij de muzikant na hem: een oudere man die met gitaar en mondharmonica songs speelt en zingt van o.a. Bob Dylan, heeft ie echt de juiste stem voor. En verderop staat een man die op meerdere Zuid-Amerikaanse panfluiten speelt. Om half zes begint er in de wijk The Rocks een markt met muziek. De markt is niet zo bijzonder, maar leuk om overal even langs te lopen. En op een podium zingt een duo, dat zich begeleidt met gitaar en accordeon. Dan wordt het tijd om een hapje te gaan eten. We lopen richting hotel en bij een foodcourt waar we in oktober ook waren, gaan we naar binnen. Marijke bestelt Teriyaki kip met rijst en Wopke rijst met seafood (beetje royaal gekruid hè Wopke). Dan weer naar onze hotelkamer, morgen wordt een drukke dag.

5 februari: Naar Nieuw Zeeland
We staan op tijd op en even na achten gaan we naar binnen bij de Ierse pub Scruffy Murphys. Daar zitten binnen al heel veel jongeren met een grote pul bier(!) een live Engelse rugbywedstrijd te volgen op een groot scherm. Wij gaan naar boven, daar is het een stuk rustiger. We bestellen voor 6,95 dollar een Iers ontbijt: toast met gebakken ei, bacon, worst, tomaat en champignons. Dat vult voorlopig wel weer. We gaan terug naar ons hotel, pakken alles in en brengen onze bagage naar de receptie. De receptionist bewaart de vier rugzakken voor ons. Ons haar is toch wel (weer) aan de lange kant, zeker met het warme weer. We gaan naar de kapper om de hoek en vragen om een “kort kampeer kapsel”. Wopke’s haar gaat eraf met de tondeuse, hij wordt geknipt door een buitenlandse man, geen idee waar vandaan precies. Marijke wordt door een Chinese vrouw onder handen genomen. Die spreekt niet goed Engels en Marijke legt in een soort kleuter-Engels uit wat ze wil. Dan nog even snuffelen bij Paddy’s Market waar we nog een paar kleine dingen kopen en een zak met druiven voor straks. We twijfelen of we met de trein naar het vliegveld gaan of met een taxi. Eerst maar eens kijken wat een treinkaartje kost. Dat is 15 dollar pp, nog een flink bedrag. We besluiten om straks een taxi te nemen. Zal wel duurder zijn, maar dan hoeven we niet met die grote rugzakken te slepen in die hitte. Even in het park op een bankje en dan terug naar ons hotel. Even wachten in de lounche en dan met onze spullen naar buiten. Een heel gesleep, die enorm grote rugzakken met hoezen eromheen. Marijke vindt dat het er wat luguber uitziet eigenlijk (ze kijkt graag naar Midsomer Murders). Er stopt gelijk een taxi die ons naar het vliegveld wil brengen. De chauffeur komt oorspronkelijk uit Egypte. Hij is christen en heel bezorgd over wat er nu allemaal in Egypte gebeurt (radicale moslims willen de macht) en wij kunnen dat goed begrijpen. Onderweg zien we dat het 43 graden is! De chauffeur zet ons keurig bij het gedeelte van Qantas af. Het kost 46 dollar, maar daar hebben we veel gemak van gehad. Binnen brengen we gelijk onze grote rugzakken naar de incheckbalie. We eten de laatste druiven en drinken onze flesjes water leeg. Nu naar de pascontrole en de Security waar we meteen onze schoenen en riemen afdoen, want we kennen het onderhand. Dat gaat zonder problemen, we zitten nog een tijdje met een boekje tot we om 14.00 uur naar Gate 37 gaan. We gaan het (vrij kleine) vliegtuig in. Naast Marijke zit een vrouw die in Nieuw Zeeland woont. Ze geeft Marijke de naam van een goedkope supermarkt, ze zegt dat in haar land de boodschappen dezelfde prijs hebben (balen, want men zei ons steeds dat het daar goedkoper zou zijn!). Door een technische storing hebben we een uur vertraging. Dat valt wat tegen met 43 graden en een airco die nog niet werkt (en je deo in de hoofdbagage). Veel mensen zitten te wapperen met de folder met veiligheidsadviezen. Dan stijgen we op en verloopt het verder probleemloos. We vliegen boven de zee, dus we zien water of wolken. Het personeel komt langs met een warme maaltijd en we nemen rijst met kip en salade. Even later krijgen we een frambozen/vanille ijsje. Heerlijk met die warmte. Op de televisie vertonen ze Runaway Train, een rampenfilm met een trein (gelukkig, een trein…). Om 20.50 uur plaatselijke tijd landen we in Auckland. De vlucht duurde drie uur, maar we moeten de klok nog twee uur verder zetten. Dat houdt in dat we nu 12 uur tijdsverschil hebben met Nederland. In het vliegtuig hebben we een uitgebreid formulier in moeten vullen over wat we allemaal wel of niet bij ons hebben, ze zijn héél precies in Nieuw Zeeland. We hebben besloten dat onze busjes peper en zout en onze theezakjes NIET onder voedsel vallen (meer hebben we niet bij ons op dat gebied). Wopke streept aan dat hij “huid” invoert (een leren hoed) en we zetten ook Yes bij zwemspullen (snorkelset), wandelschoenen en dat we in een bos geweest zijn. Eerst naar de pascontrole, daar zit een vriendelijke beambte die oorspronkelijk uit Zuid-Afrika komt (kan je gelijk horen). Nu naar de lopende band waar we onze rugzakken al snel vinden (geen doos met het Vraagteken). Bij de Douane bekijken ze onze formulieren en we leggen alles uit. We denken dat ze nu in al onze spullen gaan wroeten, maar na het scannen van de bagage kunnen we gewoon verder. Buiten lopen we naar de taxi’s en stappen gelijk in bij de eerste. Die zal ons naar het Quadrant hotel in Auckland brengen. Ook deze chauffeur komt zo te zien uit een midden-oosten gebied, maar deze man is niet spraakzaam en houdt het bij wat gekuch. We moeten nog even wennen hier, hadden geen idee dat Auckland nog 20 kilometer is! De meter telt flink aan en we komen uit op 76 NZ dollar. In het hotel krijgen we bij de receptie onze sleutel. Ook hier harde “muziek” en in de lift is zelfs een tv scherm waarop je continu wordt “toegezongen” door hippe jongelui. Onze kamer op de 15e verdieping blijkt al open te zijn, dat willen we toch even melden bij de receptie, ook al mist er niets. We hebben een mooie kamer, dat heet een studio. Je kunt er ook in koken en er staat zelfs een wasmachine. En gelukkig een bed voor mensen met lange benen. We hebben hier gratis wifi voor de laptop en Wopke zet vier foto albums op picasa, dat gaat enorm snel. Nu gaat de fotograaf weer gelijk op met de journalist!

6 februari: Auckland verkennen
Na een goede nachtrust (behalve toen de buren met veel herrie rond 5 uur thuiskwamen) staan we op. Voor ons ontbijt willen we de stad ingaan, geen idee wat er is, we zullen wel zien. Bij de receptie krijgen we een plattegrond van het centrum. De straten lopen hier heel steil naar beneden en naar boven, echte “kuitenbijters”. Om ons heen veel hoge kantoorgebouwen en hotels, hier en daar een mooi oud pand. Dan ontdekken we een Subway waar we een grote sandwich bestellen. De knul die ons helpt is niet zo snugger, heeft zeker een “Melkertbaan” hier. We kuieren door wat straten, niet zo bijzonder allemaal. We gaan richting haven, daar is altijd wel bedrijvigheid. Er ligt een groot cruiseschip, de Amsterdam Rotterdam. We kijken naar de bevoorrading en zien dat er een paar pallets met verse eieren op een hefttruck naar binnen worden geschoven. Bij de VVV hebben we een folder gehaald met interessante punten, maar we hebben eigenlijk niet veel puf dat allemaal op te zoeken. We lopen een stuk door het Albert Park en even later gaan we op zoek naar een eetgelegenheid en een winkel om een simkaart voor onze mobiele telefoon te kopen. We vinden een zaak waar we voor 20 dollar een simkaart kopen met 20 dollar beltegoed. In Queen Street ontdekken we een Foodcourt, ideaal voor de “low budget reizigers”. Wij kiezen drie gerechten waar Wopke rijst en Marijke noodles bij neemt. We hebben gelezen dat er in Sky City wat te doen is in verband met het Chinese Nieuwjaar. De Chinezen vieren van 2 t/m 17 februari het begin van het Jaar van het Konijn. Om zeven uur is er een traditionele Lion Dance in de hal, daar gaan we straks heen. We lopen weer richting haven en water en horen heel leuke zeemansliedjes/shanties en worden daarheen gelokt. Vier mannen die voortreffelijk zingen, met gitaar, banjo en thinwhistle. De ene keer een vrolijk lied en dan weer iets melancholieks over verdronken vissers. We blijven daar een tijdje zitten. We gaan nu weer naar ons hotel voor een ruime “siësta” zodat we later weer op pad kunnen gaan. We zijn ruim op tijd bij Sky City zodat we mooi vooraan staan bij het podium, een groot rood tapijt. Maar we kunnen eigenlijk ook wel meer achteraan staan, want de meeste mensen zijn Aziaten die minstens een kop met ons schelen. De muzikanten (allemaal slagwerk) arriveren en ook de dansers die in de leeuwenpakken zitten. We krijgen een spectaculaire show voorgeschoteld. De twee leeuwen springen rond op het ritme van de muziek en bewegen steeds hun kop en ogen. Heel kleurrijk, de een is felrood en de ander felgeel. Voor de achterste man is het helemaal moeilijk, die vormt de kont en de achterpoten van de leeuw en is constant gebukt. Na deze voorstelling gaan we naar het casino op de tweede etage. Wopke is wel eens in een casino geweest en legt Marijke de diverse spelen uit. In een enorm grote ruimte zijn mensen van allerlei pluimage aan het gokken bij roulette en black jack. Veel mensen achter de fruitmachines, een enkeling wint maar iets natuurlijk. Wij houden het bij kijken, als we naar de supermarkt gaan hebben we al genoeg verliezersgevoel. We zoeken het food court van vanmiddag op, dat is toch nog even zoeken. We vinden het en gunnen nu de buurman van Hot Wok onze klandizie. Naar het hotel is het weer flink klimmen en dalen. Nog even met de verslagen aan de gang en naar bed.

7 februari: Op weg in de Apollo 2
We laten vandaag het ontbijt op onze kamer komen en bestellen “room service”. Ja, we doen even luxe, maar ook handig. Want we kunnen zelf thee zetten, er is een waterkoker en theezakjes. Dan hoeven we alleen het ontbijt te betalen. Even later komt er iemand met een soort “blijde doos”. Twee bakjes met daarin toast en scrambled eggs. We pakken onze rugzakken weer in (we hebben er niet veel uitgehaald) en gaan naar de receptie om uit te checken. We bestellen een taxi naar het Apollo afhaalpunt. Een brede, sterke kerel met een chocoladebruine huid gooit onze rugzakken in de taxi. Hij is een gezellige prater, komt van de Fiji eilanden (“daar moet u beslist naartoe”) en getrouwd met een Nederlandse uit Nijmegen. In het kantoor van Apollo nemen we de papieren door en gaan naar onze camper. Die ziet er praktisch hetzelfde uit als de vorige. Maar andere bekleding en gordijnen. Ze hebben geen losse stoeltjes en tafel meer, die kunnen we zelf ergens kopen en het geld later terugkrijgen van Apollo. We krijgen info over campings, supermarkten en een wegenkaart. Er is een supermarkt vlakbij, de Countdown. Daar de voornaamste spullen maar halen voor we op pad gaan. Marijke zegt: naar de Final Countdown, Wopke doet de radio aan en op hetzelfde moment schalt de hit “Final Countdown” (van Europe) door de camper. Hoe is het mogelijk! In de supermarkt zijn we best een tijdje zoet, om alles te vinden en om overal het goedkoopste van te zoeken. Want ook hier vallen de prijzen flink tegen! Vlakbij is een zaak waar ze campingartikelen verkopen en we scoren daar twee stoeltjes (15 dollar per stuk). Ze hebben helaas geen geschikte tafels. Afwasman Wopke ziet dat de afsluitdop van onze gootsteen mist, dat is toch wel lastig. Dus weer terug, we krijgen een dop en ook het vergeten welkomstmandje met wat thee, koffie en nog wat kleine spulletjes. Onderweg zien we dat het snijplankje mist en ook ontbreken de schalen (voor sla e.d.). Nu laten we het maar zo. Met diverse kaarten erbij rijden we Auckland uit en komen in een rustiger gebied. Op een gegeven moment nemen we een toeristische route die langs de oostkust loopt. Bij Orewa stoppen we om op een bankje bij het strand ons brood te eten. Misschien dat we in de volgende plaats (Waiwera) ons bivak opslaan voor vannacht. Daar vinden we een camping aan de kust en we zoeken een plek met uitzicht op zee. We gaan onze rugzakken uitpakken en proberen alles weer op handige plaatsen neer te leggen. Dan een blokje om, maar het is maar klein hier en we zijn vrij snel weer terug. Voor een wijntje en zoutje, met uitzicht op zee. Marijke gaat aan de gang in de keuken en Wopke buigt zich over alle papieren en kaarten. We moeten er allebei “nog even in komen”. De kaart van Australië zit inmiddels goed in ons hoofd, maar die van Nieuw Zeeland nog niet. Maar dat zal gauw genoeg wennen. Morgen naar de Bay of Islands die erg geroemd wordt. Dat gaan we zelf maar eens beoordelen.

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181