De laatste kilometers

Hallo webloglezers,
Vanuit onze hotelkamer in Sydney (hetzelfde hotel als in het begin) schrijven we het laatste stuk over onze Australië reis. Of bijna laatste, want we willen nu naar McDonalds gaan (juist, voor de wifi en niet voor de Big Mac) en proberen deze schrijfsels te versturen. Morgen om 14.45 uur vliegen we naar Nieuw Zeeland (Auckland). We hebben een fijne tijd achter de rug en hebben veel kilometers gereden. In totaal 18.608 kilometer! Daar zit onze zoon Marcel het dichtst bij met zijn 18.821 kilometer en krijgt de eervolle vermelding in dit weblog. (Hij heeft zelf ook rondgereden in dit land en dan heb je er wat meer kijk op). Maar Geerke is een goede tweede hoor.
We gaan in Nieuw Zeeland verder met schrijven en fotograferen. Geen idee hoe het daar zit met internet, maar jullie horen/lezen vast wel weer van ons.
Groeten uit een warm Sydney!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Anna-Marie Velthuijsen en Geeske

27 januari: Richting Sydney
We trekken vandaag weer verder, want volgende week vrijdag moeten we de camper weer inleveren in Sydney en de dag daarvoor willen we in/bij Sydney zijn. Het is iets meer dan duizend kilometer en dat willen we verdelen over de komende dagen. Na een kopje koffie rijden we weg, even opletten hoe we de stad weer uitkomen. Het is vrij druk, maar het is goed te vinden allemaal. We komen nu in een gebied met groene heuvels, weilanden en akkers. Ook is dit een bekend wijngebied, we zien veel bordjes die daarnaar verwijzen.
Onderweg kopen we brood, sla en kangoeroevlees. Dat hadden we nog niet eerder gekocht/gegeten en we horen steeds dat we dat moeten proberen. Het is zonder vet en erg smakelijk. Ons reisdoel is Wilsons Promontory, wat men hier afkort tot Wilsons Prom. Aangeraden door Fred en Robyn en door Sally en Dick. Dus gaan we daar maar eens kijken. We vinden de afslag en rijden naar het zuiden, het is een soort schiereiland. Het is een nationaal park, we komen bij een kassa waar je moet betalen voor de overnachtingen. We betalen 47 dollar voor twee nachten en krijgen een sticker voor de auto en een plaatsnummer voor de camping. Onderweg zien we allemaal verbrande bomen om ons heen, dat gaat door tot aan de camping, een mistroostig gezicht. We lezen later dat er in 1951 een catastrofale brand is geweest, zo lang hebben ze daar al schade van. Op de camping is het erg druk en vol, dat hadden we niet verwacht. Het is een groot terrein, wij staan in de 5th Avenue. Onze plek is ruim en we zien en horen al gauw veel vogels in de bomen. Veel mensen hebben hun plek helemaal volgebouwd met extra tentjes voor de kinderen en vaak nog een partytent. Zodoende lijkt het heel op elkaar gepakt. Maar wij zullen toch niet veel op de camping zijn. Er zijn hier veel mooie wandelingen in de omgeving. Eerst lopen we een klein stukje rond de camping. We komen gelijk bij een rivier die uitmondt in de zee, prachtig helderblauw. Op het strand zijn kinderen lekker bezig met kuilen graven. We lopen terug naar onze plek en zien dat we inmiddels buren hebben gekregen. Zowel naast ons als achter ons staat een Apollo camper. De camper van de Duitsers achter ons heeft bijna hetzelfde kenteken: 406 MZR (wij hebben 408 MZR). We gaan het eten klaarmaken, Marijke braadt het kangoeroevlees (moet vrij kort). Het vlees smaakt inderdaad lekker, al heeft Marijke af en toe het beeld van zo’n mooi beestje voor ogen…

28 januari: Aan de wandel
We ontbijten lekker in het zonnetje en krijgen bezoek van een vogel (honey eater). Die vliegt naar Wopke toe en pikt zo een stukje uit de boterham met marmelade die hij in zijn hand heeft. Lachen is dat. Om 9 uur vertrekken we via de loopbrug over de rivier die achter de camping loopt. We volgen eerst het pad naar Squeaky Beach. Als je over het mooie witte zand loopt, hoor je een wat knerpend geluid, vandaar de naam. We zien niet veel andere mensen ondanks dat onze camping bijna helemaal bezet is. Dan verder naar Picnic Bay en terug bij Squeaky Beach kiezen we een plek op de rotsen uit voor onze boterhammen. We hebben mooi zicht op alle vreemd gevormde rotsen en het water dat er tegenaan klotst en omhoog spat. We plakken meerdere wandelingen aan elkaar, ze zijn vrij kort en we dwalen niet te ver af. Op ons pad komen we regelmatig mooie bloemen en vlinders tegen die een foto waard zijn. En mooie uitzichten over de blauwe zee en eilandjes. Dan een pad dat over rotsen naar boven gaat. Boven is een gedenkteken voor alle rangers die omgekomen zijn tijdens hun werk. We willen nog een laatste wandeling doen, dat wordt de Lilly Pilly Link Track. Marijke wil die enkel al vanwege de naam gaan lopen. Op het eind van dit pad komen we bij een boardwalk die door een stuk regenwoud gaat. Langs dikke hoge bomen, indrukwekkend. Als we weer bijna terug zijn, hebben we een mooi zicht op de bochtige rivier. Om half vijf zijn we weer op onze plek, we hebben de dag goed benut. En dit gebied is zeker een bezoek waard.

29 januari: Weer een bijzondere ontmoeting
Om tien over acht verlaten we onze kampeerplek. De lucht is stralend blauw, het belooft een mooie dag te worden. We besluiten nog een korte wandeling te doen, die komen we tegen als we terugrijden: Sparkes Lookout. Ja, en een Lookout betekent klimmen. Het valt mee. We lopen door een gebied met veel frisgroene varens en we snuiven de lekkere boslucht op. Dan zien we een kangoeroe voor ons op het pad. Hij huppelt voor ons uit en blijft na een paar huppen staan en draait zich om. Hij (of misschien is het een zij?) kijkt ons aan, een schattig gezicht. Dat herhaalt zich een keer of vier, vijf totdat ie in de bossen verdwijnt. Een soort wegwijs kangoeroe. We zijn de dag sportief begonnen, maar normaal hadden wij vandaag (zaterdag) ook in het bos gelopen. De een wandelend en de ander hardlopend. We volgen de Gippsland Highway, het is helemaal niet druk op de weg. We rijden door een groen landschap met aan de ene kant heuvels en bossen en aan de andere kant de kust. Behalve op de route letten we ook op benzinestations en supermarkten, want we moeten tanken en wat boodschappen hebben. Niet teveel, want we hebben nog maar een week in Australië. We zien onderweg op een bord dat het 31 graden is. Bij de plaats Sales nemen we een kijkje bij een oude draaibrug, is een mooie plek om ons brood op te eten. In Bairnsdale vragen we bij de VVV om info over campings in de omgeving. We willen bij Lakes Entrance staan, maar daar is het erg druk volgens de vrijwilligster. Ze geeft ons info over een camping in Paynesville, daar kan je met de ferry naar Raymond Island waar je koala’s kunt zien. Dat klinkt wel aantrekkelijk. Naast de VVV staat de indrukwekkende St. Mary’s kerk, binnen is enorm veel te zien. Prachtige muurschilderingen, ook het plafond is helemaal beschilderd, je kijkt je ogen uit. Via de plattegrond van de VVV vinden we de camping in Paynesville. Er is plek en voor 30 dollar mogen we een nacht op nummer 18 verblijven. We installeren de boel en lopen naar de ferry. Voor voetgangers en fietsers is die gratis. Bij Raymond Island vinden we gelijk al veel verwijzingen naar de Koala Trail. Als we een paar bomen gepasseerd zijn komt er een man naar ons toe die vraagt of we al een koala gezien hebben. Wij zeggen Nee en hij loopt met ons terug om er eentje aan te wijzen, die hadden we over het hoofd gezien. Ze hebben ongeveer dezelfde kleur als de boomtakken waarop ze zitten. Iets verder terug staan mensen omhoog te kijken en daar zit er ook weer eentje. Koala’s zijn vrij makkelijk te fotograferen, omdat ze stil blijven zitten. Nu willen we zèlf nog een paar koala’s spotten. Er komt een man aan die een praatje begint, zoals in Australië heel vaak gebeurt. We spreken eerst Engels met elkaar, maar hij blijkt een Nederlander te zijn die hier nu zeven jaar woont. Hij nodigt ons uit voor een kop thee in zijn huis dat hij zelf heeft gebouwd (we verbazen ons nergens meer over onderhand). Hij heet Joep Kuiper en is 78, maar je zou hem zeker tien jaar jonger schatten. Hij vindt het erg leuk dat wij zo van de natuur genieten. Joep zegt dat wij onze camper wel in zijn tuin mogen zetten, maar wij hebben al een plek geregeld (en betaald, helaas). Hij geeft ons nog een mooie kalender met natuurfoto’s en twee sinaasappels, weer een bijzondere ontmoeting. We spotten nu geregeld een koala in de bomen, en een keer zelfs een moeder met kleintje. We kunnen de dieren ook vinden door op het geluid af te gaan, verschillende koala’s maken een hard, knorrend geluid (nog niet eerder gehoord). De teller staat op twaalf en we zijn dik tevreden. Om half acht zijn we weer op de camping. We gaan buiten zitten en horen even later een oorverdovend lawaai. Honderden bontgekleurde papegaaitjes vliegen heen en weer en zoeken een plek in de boom voor ons. Prachtige beestjes, we zoeken ze op en het blijken regenbooglori’s te zijn. Na het eten gaat Marijke douchen (zand plakt snel op zonnebrandcrème). In het sanitairgebouw staat een radio keihard aan op een zender met house, techno of hoe die zooi ook heten mag. Laserstralen en de verkoop van peppillen ontbreekt er nog maar aan. Nergens een uit-knop te vinden. Marijke is snel klaar!

30 januari: Een mooi stekkie
Om half negen rijden we weer verder. Vandaag willen we in de buurt van Eden zien te komen, ook een aanrader van meerdere mensen. We volgen de Princes Highway. Bij Highway denk je aan een drukke weg in een saaie omgeving. Maar wij rijden in een landelijke omgeving en het is helemaal niet druk. Dat is zeker fijn voor de chauffeur, die kan onderweg ook redelijk wat zien. Het wordt een heel warme dag vandaag, er is 39 graden voorspeld. We hebben er weinig last van tijdens het rijden. Bij Lakes Entrance stoppen we even om van het uitzicht te genieten. Het ziet er prachtig uit, dat blauwe water omringd door rotsen en witte stranden. Bij Genoa slaan we af op een pad naar de kust. Daar ligt Mallacoota, dat is waarschijnlijk een mooie plaats voor onze middagboterham. Marijke wil naar het toilet en we rijden naar een gebouwtje vlak bij zee. Daar zien we een camping liggen en die ziet er heel aantrekkelijk uit. Ruime plaatsen in het groen en een magnifiek uitzicht op de zee en de inhammen in het land. Daar zouden we eigenlijk wel willen overnachten. We lopen langs het water waar vissers hun buit schoon staan te maken. De resten gooien ze in zee waar ruim twintig pelikanen op een hapje wachten. Een heel koddig gezicht. Er zit een ouder echtpaar met hun stoeltjes aan de rand van de camping. De man wijst ons de weg naar de receptie. Een plek blijkt 23 dollar te kosten (met stroom), dat valt erg mee. We gaan kijken welke plekken ons bevallen en geven dat door bij de receptie. Nummer 196 is een ruime plek met pracht uitzicht en een grote schaduwboom. En nog beschikbaar. Op deze camping zitten veel wat oudere mensen en er heerst een gemoedelijke sfeer. Na onze boterham gaan we een stukje wandelen. We hebben een kaart met een wandeling die rondloopt, het zijn meerdere wandelingen aan elkaar. Veel door het bos, dus genoeg schaduw. Het is heel gevarieerd. Eerst veel door het bos, dan een heidelandschap en even later lopen we langs het strand. Daar vinden we mooie schelpen en ander aangespoelde dingen uit de natuur, mooi voor een foto. Na een laatste stukje bos komen we weer bij de camping uit en gaan bij de camper zitten genieten van het uitzicht. Dit is ons mooiste uitzicht tot nu toe. We zijn erg tevreden over dit stekkie, dat we eigenlijk bij toeval hebben gevonden. Maar dat verrassende vinden wij juist leuk.

31 januari: Zwemmen bij de voordeur
Na het ontbijt gaan we bij de receptie vragen of we op internet kunnen. Dat is mogelijk. Marijke bekijkt de mail en Wopke verstuurt het laatste weblogverslag met een paar foto’s. Een picasa album plaatsen zou te lang duren, waarschijnlijk wel anderhalf uur. Dat moet dan maar wachten, men weet in ieder geval weer waar we nu uithangen. Rond kwart over negen gaan we weer op pad. We rijden richting Eden en zien het water al vanuit de verte opdoemen. Ook weer de moeite waard en een goede plek voor onze koffie. Het is enorm rustig. Het is natuurlijk maandag en waarschijnlijk zijn er nu veel scholen weer begonnen. We rijden door prachtig groene bossen, veel nationale parken. Onderweg kopen we een paar broden bij de supermarkt. Het lukt Marijke eindelijk om ze gelijk weg te graaien na het scannen. Want de vingervlugge caissières stoppen steeds je boodschappen gelijk in plastic zakken. Vaak maar twee of drie producten per zak, Marijke ergert zich daar al de hele vakantie aan. Het is erg warm vandaag, het zal zeker 35 graden zijn. Het is net als gisteren opletten als je op straat loopt. Want het asfalt smelt hier en daar en kan gaan plakken aan je schoenzolen. Een stukje voor Batemans Bay gaan we kijken bij de kust, misschien zien we wel een plek waar we kunnen overnachten. In Batehaven gaan we even bij het strand kijken, Marijke heeft wel zin om even te zwemmen in dat verlokkende water. Er zijn picknickbanken, toiletten en (uiteraard) barbecues. We zetten onze camper op een grasstrook neer, daar staat geen verbodsbord. Wel op het terrein achter ons en voor ons. We gokken het er op. We zien nog drie andere campers/caravans staan. Hier hebben we ook een pracht uitzicht op de zee, het is een rustige baai. Daarin kunnen we goed zwemmen, het water is lauw en je hoeft er niet aan te wennen. Eind van de middag parkeren er allemaal auto’s voor ons. Veel kleine bedrijfswagens, van de plaatselijke loodgieter en van de sleutelspecialist. Er komt ook een auto met aanhanger, daarop allemaal kano’s. De twaalf mannen trekken speciale kleren aan, zetten een helm met metalen masker op en lopen met hun kano’s naar het water. Ze hebben ook twee doelen bij zich en het wordt dus een wedstrijd tussen twee teams. We gaan er bij zitten kijken, het is een heel spektakel. Er kiepert nog wel eens iemand om, een hele toer om er weer in te komen. Ze zijn zeker een uur bezig, daarna komen ze bij elkaar voor een praatje en biertje. Leuk om dat zo voor je deur te zien. We krijgen buren, een heel oude caravan met daarin een gezin met twee jonge kinderen. De man heeft lang in Nederland gewoond en maakt (zoals veel Aussies) een praatje met ons.

1 februari: “Dooie boel op de camping”
Vandaag al weer 1 februari, wat vliegt de tijd. De zon schijnt door de gordijnen en we hebben gisteren bedacht dat we de dag zullen beginnen met een frisse duik in zee. We lopen zo vanuit de camper naar het strand en de zee. We zijn de enige zwemmers in de baai, dat geeft echt weer een “Zwitserlevengevoel” (voor wie zich dat reclamespotje nog herinnert). Daarna buiten ontbijten. Marijke loopt haar kastjes na en zoekt wat spullen bij elkaar die wij niet meer op krijgen de komende dagen. Ze brengt die naar de buren die het allemaal kunnen gebruiken. Wij hebben een hekel aan voedsel weggooien. Marijke geeft ook haar boek “Wat is de wat” van Dave Eggers aan de buren. Dit waargebeurde en aangrijpende boek gaat over de vele vluchtelingen uit Zuid-Soedan. Onze buren werken als vrijwilliger (komen net uit Oost-Timor) en het boek past helemaal bij hun interesses. Met een stralende zon rijden we verder. Het is niet druk en we genieten van het vele groen om ons heen. Lake Tabourie lijkt ons een geschikte plek voor de koffie en inderdaad, er staat al een bankje pal aan het water op ons te wachten. In het stadje met de mooie Aboriginal naam Ulladulla zien we een McDonalds. Even kijken of er mail is, er zijn weer een paar reacties op ons laatste verhaal. Geerke heeft ontdekt dat de twee Picasa albums van de Great Ocean Road hetzelfde zijn. Zien wij nu ook, is dus haastige spoed van de fotograaf. Jammer, want het kost altijd veel tijd. We merken dat de scholen weer begonnen zijn: bij de McDonalds geen drukke kinderen meer, er schuifelen nu rollators naar binnen. Ook voor ons middageten zoeken we weer een “vijfsterren” locatie, die vinden we bij het grote meer St. George Basin. Ook hier stuiten we op een hobby van een aantal Australische mannen. Op de pier zijn zeven mannen druk bezig met radiografisch bestuurbare zeilbootjes. Ze laten ze te water, dan volgt een officiële aftelling en daarna laten ze de bootjes om een aantal boeien heen varen. Ze besturen vanaf de kant de zeilen van die bootjes. Zoiets hebben we nog nooit eerder gezien. Na Wollongong willen we de weg volgen die wat meer langs de kust loopt. Aan die weg zullen we vast wel een camping vinden. Marijke ziet de afslag net iets te laat, dus we rijden nu op de grotere weg naar Sydney. Volgens de kaart zijn er meerdere afslagen, zodat we weer snel op de bedoelde weg kunnen komen. Maar deze weg blijkt een nieuwe weg te zijn, en afslagen ho maar! We zitten al dicht bij Sydney als we uiteindelijk naar die kustweg kunnen afslaan. We gaan hem nu gewoon een stuk terug volgen. Bij Bulli vinden we een camping, die hebben een powered site voor 28 dollar. Deze plek heeft geen schaduw en het uitzicht is op stacaravans van weekendgasten. Aan de andere kant is het ook heel rustig: we staan naast een groot kerkhof (kan drager Wopke weer even wennen hè). We lopen even langs het strand waar de zee hoge golven maakt waarop surfers aan de gang zijn met hun planken. Verderop zien we een zwembad met rustig water. Misschien dat we daar morgenochtend nog kunnen zwemmen. Het lijkt alsof het gas in onze camper bijna op is. Marijke gaat voor de zekerheid in de kampkeuken koken. Die keukens hebben ze op heel veel Australische campings. Heel handig, zeker voor backpackende jongeren (en soms ook voor “camperende” ouderen)

2 februari: Samen een biatlon
Ook nu weer een zonnige dag, beetje te zonnig zelfs. Afgelopen nacht hebben we nauwelijks geslapen vanwege de warmte. We starten de dag om half acht met een biatlon: Wopke gaat (blootsvoets) hardlopen over het strand en Marijke gaat zwemmen in het zwembad naast de zee. Daar wordt ze gelijk hartelijk verwelkomd door een groep lokale huisvrouwen die daar elke dag komen zwemmen. Ze willen van alles weten, hoe we Australië vinden. Behalve de zeer hoge prijzen heeft Marijke geen minpunten te melden. Het is heerlijk zwemmen daar, helder en vrij warm water, maar geen wilde golven. Het hardlopen op het strand is Wopke goed bevallen en we lopen weer terug naar de camping, waar we douchen en ontbijten. Daarna verder, we willen vandaag naar een camping in Sydney. Wopke heeft er eentje gevonden die niet ver van het inleverpunt van de camper ligt. Het is nog maar een kilometer of 75, dus we doen het kalm aan. We kijken bij een paar uitzichtpunten. Bij de ene is het heel druk, dat is het startpunt voor paragliders en we zien er een paar in de lucht. We rijden over een grote brug, met links de rotsige bergen en rechts de zee, een plaatje. We parkeren daar om over de brug te wandelen. We zien allemaal sloten aan de brug bevestigd, met niets eraan vast. In Amersfoort betekent dat: je fiets is gejat! Hier blijken het sloten te zijn van verliefde stellen, vaak staat er iets op: Jill and Trevor, for ever. We vinden een schaduwrijke plek voor de koffie en rijden het laatste stuk door het Royal National Park. Met veel klimmen en dalen. In Sydney tankt Wopke voor de laatste keer, want we moeten de camper met een volle tank inleveren. Op de camping krijgen we voor zeventig dollar een plaats voor twee nachten (pittige tarieven in Sydney). Het is een kleine plek met veel zwart zand en een verdwaalde grasspriet. Marijke gaat nog wat kleding wassen en Wopke poetst verder aan de camper. Verder doen we kalm aan, het is erg warm. Het menu is: “Wat er nog in de kastjes staat”. Vrijdag moeten die allemaal leeg zijn, zal nog een hele puzzel worden om alles weer in onze rugzakken te krijgen. ’s Avonds moeten we helaas weer snel naar binnen, ook hier stikt het van de muggen.

3 februari: Inpakken en (bijna) wegwezen
Vandaag is het de grote schoonmaak, opruim- en inpakdag. Het is er eigenlijk helemaal geen weer voor, het is ontzettend warm. Wopke gaat aan de gang met een sopje en een doekje. Hij vindt in een verborgen hoekje nog een aantal bagagelabels van meneer en mevrouw Spaan uit Purmerend (onze voorgangers?). Die waarschijnlijk last van hun keel hadden, want even later vinden we nog een doosje Strepsils. We halen de laatste spullen uit de koelkast zodat we die schoon kunnen maken. Die is eigenlijk het meest vies, de rest valt wel mee. We halen onze spullen uit alle hoeken en gaten van de camper. Die moeten we nu weer kwijt in onze grote rugzakken. Wopke redt het niet om alles er weer in te krijgen (terwijl hij niets extras heeft gekocht). Marijke redt het wel, maar zij heeft inmiddels vier kledingstukken weggedaan, waaronder haar oranje rok (die is meegewassen met een afgevend shirt). Ze is ook wat kleine geschenkjes kwijt. We willen het Camps 5 boek verkopen, Marijke hangt papiertjes op, maar het zal wel moeilijk worden. Het boek is een heel gewicht om weer mee te nemen en thuis hebben we er niets aan. Tussen de middag eten we een flinke kom van de soep die we als noodvoorraad hadden, vanavond eten we de rest op. Onze buurvrouw Maud komt een praatje maken. Ze geeft Marijke een leuk boekje in handig formaat (dwarsligger) dat zij al uit heeft. Tussen ons in komt een Nederlands echtpaar te staan, zij beginnen net aan hun reis van zes weken door Australië. We geven ze nog wat nuttige tips. Je kunt hier voor twee dollar per half uur op internet en Wopke gaat kijken of hij daar zijn foto albums op kan zetten (de verslagen zijn sneller te versturen dan de foto’s). Dat lukt niet helaas, wel kan hij onze mail bekijken. Het is de hele dag ontzettend warm, warmer dan het normaal hoort te zijn hier. Ook waait het erg hard en dat wordt een flinke storm die van alles wegblaast. In ons drinken zitten behalve de gebruikelijke rondzwemmende vliegen nu ook takjes, blaadjes en zand. De cycloon Yasi raast over Queensland en op de televisie zien we daar reportages van. In de plaatsen die onder water stonden heeft nu de cycloon alles vernield en weggeblazen. Bomen liggen over de weg (en niet van die kleintjes) en de mensen moeten binnen blijven. Wij gaan ook maar naar binnen en hebben de handdoek bij de hand om ons bezwete gezicht en armen regelmatig af te vegen. We eten een kom soep (van een zakje met erwten, linzen, etc.) en een omelet van de laatste eieren en ham. Onze nieuwe buren zijn twee jaar geleden naar Nieuw Zeeland geweest en daar heel enthousiast over. We krijgen zin om het daar allemaal te bekijken. Maar we hebben van Australië ook erg genoten!

4 februari: De allerlaatste kilometers
We hebben goed geslapen, behalve dat Wopke midden in de nacht Marijke eraan herinnert dat onze CD met bijna 200 Gouwe Ouwe hits nog in de CD speler van de camper zit, dat die er morgen dus nog uit moet. Dat doen we, maar het CD mapje zit helemaal onder in de backpack van Marijke. En zo rommelen we nog even door, wat dingen opeten, weggooien, weggeven. Marijke haalt de advertenties van ons Camps boek weer weg, helaas geen reacties. Om kwart voor negen rijden we naar het terrein van Apollo, Wopke had de route al keurig uitgetekend. (Wij hebben geen TomTom, redden ons zo ook wel). Er loopt iemand met ons mee om de auto te controleren. Wij laten zien dat er iets is afgebroken bij de koelkast en we wijzen op de deuk waar wij al melding van hebben gemaakt. Kost ons in ieder geval 75 dollar administratiekosten, hopelijk niet meer. En we zeggen dat de stoeltjes er niet meer zo uitzien als in het begin. Maar het waren heel simpele stoeltjes, zouden mensen die een stuk zwaarder zijn niet eens kunnen houden. De kilometerteller staat inmiddels op 32.722 en dat houdt in dat wij maar liefst 18.608 kilometer hebben gereden! We zijn vrij snel klaar met alle formaliteiten en laten een taxi komen. Vorige keer zijn we met de trein en lopend gekomen, maar daar hebben we nu geen puf meer voor. Het loopt al tegen de dertig graden. Er stopt een taxi waarin de chauffeur met een enorme “big smile” naar Marijke roept: Hoe gaat het, alles lekker? Hij zegt dat hij gelijk zag dat ze Nederlandse is of misschien Duits. Al schaterlachend en pratend over van alles (de nasi goreng in Nederland bijvoorbeeld) brengt de chauffeur (oorspronkelijk uit Singapore) ons naar ons hotel. Daar vissen ze onze naam uit de kaartenboek, we krijgen kamer 304. Het is een “ free upgrade” zegt de man bij de receptie. In deze kamer is een groot bureau, handig voor het laatste stuk van ons verslag. Maar weer een bed voor korte mensen!

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181