Het noord-westen

Hallo webloglezers,
Hier weer eens een reisverslag van de Ierlandreizigers. We waren even uit de ether, want de laatste drie campings hadden geen internet en jullie begrijpen dat we in die schapenheuvels geen MacDonalds of bibliotheek aantroffen om een mailtje te sturen.
We zitten sinds vandaag op een camping in Bushmills in Noord-Ierland (er zal wel weer iets geks komen te staan bij de kaart en het weer). Alweer de tiende camping in Ierland, na onze grote reis draaien we onze hand niet meer om voor het rondtrekken hier.
Net Drie Droge Dagen gehad ('t is net de Bijenkorf he), maar onze zomerkleren liggen nog net zo in de kast. Bij jullie beter, lazen weg. We genieten volop van al het moois hier, je komt ogen tekort. Hopelijk bij jullie ook alles goed, stuur maar eens een mailtje (gmail) hoe het gaat.
Groeten van
Marijke en Wopke


Dinsdag 15 mei
Vandaag schuiven we ca. 45 kilometer verder op, naar Westport. Nog even de betaling regelen bij de receptie, wat een hartelijke mensen zijn dat.
Het regent en het is acht graden, maar de omgeving is weer erg mooi. De wegen zijn minder mooi, wat een gehobbel steeds. Na een klein uur zijn we op onze bestemming. De camping ligt op het terrein van het fraaie landhuis Westport House. Ja, we wonen op stand! We betalen eerst voor twee nachten, kunnen we altijd nog bijboeken. De camping ligt mooi in het groen en we kiezen een plek dichtbij het sanitairgebouw. In Ierland hebben de kampeerplekken allemaal een grote betonnen plaat voor caravan of camper. Heel verstandig, want met al die regen zou je op gras snel wegzakken in de blubber.
Eerst maar weer eens foerageren. We kiezen daarvoor de Lidl uit, thuis ook een favoriete winkel van ons. Hier zijn de prijzen toch wel hoger, zeker voor groente en fruit. Maar gelukkig niet zo gek als in Australië.
’s Middags gaan we het centrum van Westport wat verkennen. Een paar gezellige straten met winkeltjes en pubs. Bij Matt Molloy’s (van de fluitist van de Chieftains) is morgenavond een optreden van vier goede muzikanten. Dat houden we in gedachten. Ook lopen we nog een stukje bij de haven, genoeg te zien. Weer een leuk stekkie, al is het slechte alweer met ons meegereisd.

Woensdag 16 mei
We gaan een kijkje nemen in Westport House, kunnen we zo naar toe lopen. Zijn we in ieder geval een paar uur droog. Ook hiervoor hebben we een kaartje voor 1 persoon gratis (van het gidsje van het Iers verkeersbureau). We krijgen een bandje om onze pols als toegangsbewijs, net als bij een popconcert. Bij Westport House hoort ook nog (apart) een pretpark. Dat is waarschijnlijk nog niet open, gezien het seizoen en het weer. De parkeerplaatsen zijn leeg en de grote zwanen (trapbootjes) liggen stil in de vijver.
In Westport House lopen we door de fraai ingerichte vertrekken met mooi bewerkt meubilair en veel familieportretten. Interessant om te zien en te lezen wie hier allemaal hebben gewoond. Grote slaapkamers met hemelbedden en een indrukwekkende bibliotheek. Het is niet druk, zodat we alles op ons gemak kunnen bekijken.
Na de lunch gaan we nog een stukje rijden, want met 7 graden en regen ben je toch wat beperkt. Even naar het zuiden komen we op een weg door de bergen, langs een paar meren en watervallen. Het is nu allemaal wel wat grijs natuurlijk, als op een wazige foto, maar er valt genoeg te genieten. Voor het totaalplaatje ook de nodige schapen op de weg (gelukkig geen “beren op de weg”). Een heel leuk rondje, vooral het eerste stuk. Hier niet ver vandaan staat de bekende berg Croagh Patrick. Talloze boetelingen maken jaarlijks blootsvoets een pelgrimstocht naar de top. Ons niet gezien, zelfs niet met mooi weer!
Wopke stelt voor om vanavond in de stad te gaan eten en daarna naar het concert bij Matt Molloy’s. Daar zegt Marijke geen Nee tegen natuurlijk. Eerst even bij de pub vragen hoe het zit. De muziek begint om half 9, de deur is om 8 uur open en het kost 15 euro p.p. Ook zal er een groepje mensen met elkaar spelen in de pub, dat is om half 10 en gratis. Je kunt hier niet eten, daarvoor gaan we naar de overkant, bij Cosy Joe’s. Eerst een Seafood Chowder, een goed gevulde vissoep en een favoriet van ons (aanrader!). Daarna het dagmenu: kip met aardappel- en wortelpuree. Eenvoudig, maar lekker. Dan naar Matt Molloy’s, we hebben besloten naar het concert te gaan. De vier muzikanten schijnen tot de top van de Keltische muziek te horen. Eerst meerdere zaaltjes van de bomvolle pub door, een gezellige drukte. In de ruimte waar de muziek komt is het al bijna vol, we vinden nog een barkruk tegen de muur. De ruimte heeft wat weg van een boerenschuur en er hangen veel foto’s en affiches. Om half 9 horen en zien we nog niets. Marijke vraagt aan haar buurman hoe het zit en krijgt als antwoord: This is Ireland! Om kwart over 9 (is erg lang voor een ongeduldige Nederlander!) komen de musici binnen en gaan spelen. Op viool, fluit, gitaar en Ierse trom. Ze zijn werkelijk heel goed en het is zeker het wachten waard geweest, we genieten er allebei van. De gitarist heeft meerdere nummers zelf geschreven en zingt die met een stem waarvan je kippenvel krijgt. Tegen twaalf uur is het afgelopen en gaan we weer naar de camping. Waar we op de laptop nog van alles opzoeken over de musici, ze blijken inderdaad niet de eerste de beste te zijn.

Donderdag 17 mei
Het regent nog steeds (een bui van een paar dagen onderhand) en het is 7 graden. We gaan naar Achill Island, een van de vele grillige uitlopers aan de kust. We laveren tussen de oranje pionnen van de wegwerkzaamheden door en via Newport rijden we over een schiereiland en dan komen we via een brug op Achill Island. Daar volgen we een toeristische route (de Atlantic Drive). Veel verlaten huizen, van sommige is niet veel meer over. Welk verhaal zit hierachter, waar zijn de bewoners heengegaan? Een heel aparte sfeer hier, we zien een oud kerkhof waar de schapen gewoon rondkuieren. Even later drinkt er een kleintje bij moeder, midden op de weg. Die toeristen kunnen wel even wachten. Af en toe even jack aan en de auto uit, om de prachtige natuur wat beter te bekijken. In deze streek veel borden met teksten in het Gaelic. We lezen een paar keer: “Aire Ailtreacha Arda”. Overstekende schapen, vallende stenen? Geen flauwe notie wat men ons wil vertellen.
Na een stop bij een mooi zandstrand en kliffen rijden we naar Slievemore, een verlaten stadje dat nu nog bestaat uit ca.80 ruïnes. De woningen zijn in de tijd van de grote hongersnood 1845-1849 verlaten door de arme, uitgebuite boeren. Nog steeds is dit een arme streek, we zien overal bergen turfjes liggen die volop gebruikt worden. We nemen een turfje mee, als gezelschap voor onze schedel. Wij zijn altijd meer van aandenkens als stenen, schelpen, droogbloemen, etc. dan iets uit een souvenirwinkel (“made in Hong Kong”). Op de terugweg nog even eruit, langs een mooie kust met kleurige stenen en uitzicht op de bergen. We treffen daar kort na elkaar drie kunstschilders aan om al dit moois op het doek te zetten. Als we bij de camping aankomen, hebben we er 165 kilometer op zitten. Maar het was net zoals onze andere ritten goed te doen, we stoppen regelmatig bij mooie plekken en die zijn er in Ierland plenty!

Vrijdag 18 mei
We schuiven weer een stukje verderop naar het noorden. Naar een camping in Ballyshannon. Thuis lazen we op internet slechte recensies (“niet mijn kopje thee”, in een komische vertaling). Maar wij willen dat eerst gewoon zelf zien. Bij het aankoppelen van de caravan bezeert Wopke zijn vinger lelijk, dus snel nog aan de gang met watten, dettol en pleisters.
Het is acht graden, het regent en de lucht is donkergrijs (Ierse blauwe lucht kennen we alleen nog maar van folders en reisgidsen). Het lijkt wel avond in plaats van ochtend. Maar om ons heen is het landschap prachtig en wordt steeds mooier. De wegen zijn goed en daardoor zijn we na 2 uur en 1 kwartier rijden bij camping Lakeside. Zoals de naam al zegt, aan het meer gelegen en we kijken vanuit de caravan mooi op het water. Ook hier maar een paar andere kampeerders. De beheerder is zeer vriendelijk, het sanitair is prima, wij zijn het totaal niet met de recensies eens! Dit is 1 van de maar 3 ACSI campings in Ierland. Wij zouden 16 euro p.n. moeten betalen, maar ook hier een addertje onder het gras. De beheerder zegt dat er 3 euro p.n. bij komt, want zij hebben 16 ampere en geen 6, zodat kampeerders alle apparatuur tegelijk aan kunnen zetten (wij hebben alleen een kleine koelkast!).
’s Middags lopen we het plaatsje in. Een paar straten met winkels en pubs, wel aardig, maar niet bijzonder. De straten lopen omhoog en we lopen eerst een stukje door een mooie buitenwijk. Er is nog veel te zien uit vroeger tijd, een waterrad, een grot die als schuilkerk werd gebruikt en een bron, St. Patrick’s Well. Daar staat een boom waar mensen van allerlei lapjes aan hebben gehangen, ook zien we er sokken tussen hangen (wij houden onze warme sokken lekker aan). We belanden in een achterstandswijk met nogal armetierige huizen. Hier staat ook het geboortehuis van de beroemde (overleden) gitarist Rory Gallagher, in het centrum van Ballyshannon staat een goed lijkend standbeeld van hem.
’s Avonds kijken we op de kaart waar we morgen heen willen. Er loopt een mooie route vanaf Donegal naar het westen. Daar kunnen we rondrijden en hopelijk ook nog wat wandelen.

Zaterdag 19 mei
Na het ontbijt pakken we onze rugzakken in, zoals altijd zorgt Wopke voor de koffie en Marijke voor het brood. Eerst rijden we naar Donegal, daar kopen we brood en een gloeilamp. Gisteren ging er namelijk eentje met een flinke knal kapot. In Donegal lopen we een stukje door het centrum, komen langs een oud kasteel, er is een kleine markt. De volgende stop is Killybegs met een uitgebreide vissershaven. Het is droog, maar erg koud, dus toch de koffie maar weer in de auto.
Onderweg weer veel borden met teksten in Gaelic, daar bak je echt helemaal niets van. Gelukkig vinden we wel de goede weg naar Slieve League, het hoogste klif van Europa. Het laatste stuk weg is smal, maar er zijn veel plekken om uit te wijken voor tegenliggers, en iedereen is hier zeer beleefd. We zetten de auto op een parkeerplaats en lopen het laatste stuk naar boven. Heel steil, hijg, hijg. Maar eenmaal boven ontwaren we een adembenemend stuk natuur. Hoge kliffen van allerlei kleur, met grillige inhammen. Daar gaan we eens rustig naar zitten kijken op een bankje, met brood en koffie (er bestaan slechtere lunchplekken). We klimmen nog een stuk over de rotsen naar boven, maar als het te steil wordt keren we weer om. Dan rijden we richting Ardara en buigen daar af om terug te gaan. Verder naar het noorden is het ook nog prachtig, maar dan wordt het een te lange rit. Het is echt genieten van alles wat we zien, de bergen met overal de schapen, de bloeiende brem, en weer veel gestoken turf. We zien nu ook mensen bezig met turf steken, je gaat hier echt terug naar de tijd van Bartje en z’n brune bonen.
Terug op de camping overleggen we wat we morgen gaan doen. Nog een dag hier blijven of weer verder trekken. We besluiten naar een camping op het schiereiland Inishowen te gaan. Van daar uit kunnen we een dag naar Londonderry, daar is volgens onze info veel te zien.
En dit is zeker het vermelden waard: Vandaag (onze 28e vakantiedag) hadden we onze EERSTE regenloze dag! Nu de temperatuur (10 graden) nog wat omhoog…

Zondag 20 mei
Na een zondags ontbijt met afbakbroodjes en een eitje kunnen we er weer tegen om op pad te gaan. Bestemming is Quigley’s Point in het noorden van county Donegal. De wegen zijn goed en het is niet druk, zodat we al na 1 uur en 3 kwartier op de camping aankomen. Een hartelijk welkom door een oudere dame, de receptie is gewoon hun huiskamer, haar man zit aan de keukentafel de krant te lezen. Houden wij van, zulke campings. We hebben de keus, want ook hier staat maar anderhalve kop. Veel stacaravans die nu onbezet zijn. De camping ligt aan een lange inham van de zee. Na de koffie pakken we onze spullen om rond te gaan kijken in de omgeving. Het hele schiereiland rondrijden is te veel, halverwege gaan we binnendoor terug. De weg loopt langs de kust en bij Greencastle stappen we uit om een korte wandeling te maken. Er staat hier een grote kasteelruïne, helemaal met klimop begroeid, dus de naam Greencastle is wel toepasselijk. Bij Inishowen Head vinden we een picknickbank voor ons brood, lekker om weer eens buiten te kunnen eten. Dan verder naar Malin Head, het noordelijkste punt van Ierland, met een smalle kronkelweg naar boven. We lopen een pad langs de kliffen, er is veel moois te zien. Wat een kleuren en vormen, complete beeldhouwwerken van de natuur. Vooral als de rotsen nat zijn, komt hun kleur helemaal mooi uit. Ook hier zien we Jan van Genten die zich steeds loodrecht in het water laten ploffen, op zoek naar vis. En zelfs op deze verlaten plek zien we bergjes gestoken turf liggen. Weer een prachtig gebied, en dan te bedenken dat het maar een klein stipje op de wegenkaart is.
De hele dag geen regen, het was gewoon vreemd om niet tegen ruitenwissers en natte ruiten aan te kijken.


Maandag 21 mei
Als we de caravan uitkomen, zien we een gedeeltelijk blauwe lucht en wat zon, we schrikken er gewoon van! Toch onze jacks maar mee, je weet het maar nooit hier.
We rijden naar Londonderry, in Noord-Ierland (dat bij Engeland hoort). Het wordt ook wel Derry genoemd, omdat het woord London in dit gebied nogal gevoelig ligt. Londonderry en Belfast waren bij ons vaak in het nieuws door de onlusten en IRA aanslagen. Maar nu kan je weer naar deze gebieden en neemt het toerisme toe.
We passeren ongemerkt de grens, wel is het vreemd om ineens andere verkeersborden te zien. Er staat maximum 30 (mile) en dan rekenen we het snel om als ca. 45 kilometer. Wopke heeft via de Tomton een parkeerplaats gevonden in het centrum. Daar staat een parkeermeter en we hebben (nog) geen ponden. Maar er kunnen in dit grensgebied ook gewoon euro’s in. Een paar vriendelijke jongens wijzen ons de weg naar de VVV waar we een plattegrond halen. Het oude centrum is helemaal ommuurd en je kunt over deze wallen lopen. Vanaf daar heb je een mooi zicht op het hele gebied. Overal staan infoborden over de geschiedenis, Londonderry heeft heel wat roerige tijden meegemaakt, in 1689 een beleg waarbij veel mensen omkwamen. Maar nog niet eens zo lang geleden de onlusten tussen protestanten en katholieken. Je ziet hier nog veel sporen van zoals leuzen op de muren en er is zelfs een wijk helemaal afgezet met hekken. Je kunt je voorstellen welke sfeer er hing (en nu nog een beetje hangt). Bij de wijk Bogside zien we grote muurschilderingen die herinneren aan de onlusten, met name aan Bloody Sunday in 1972 toen 13 onschuldige demonstranten werden doodgeschoten.
Langs de stadswallen komen we bezienswaardigheden tegen zoals de kathedraal en nog een paar mooie kerken. Het beroemde Tower Museum is helaas gesloten op maandag (hadden we ook weer een kortingskaart voor) en de schitterende Guildhall wordt momenteel gerestaureerd. Daar lopen we omheen, al staan er nu veel schotten omheen vanwege het werk. Zowel onze koffie als ons brood nemen we in een park met uitzicht op dit mooie gebouw. Met trui aan, maar geen jas! Het centrum binnen de muren valt tegen. We zijn benieuwd of Belfast een zelfde uitstraling heeft. Londonderry maakt in ieder geval indruk op ons, al is dat in hoofdzaak door zijn roerige geschiedenis.
Terug op de camping kunnen we nog een uurtje buiten zitten, jippie!