De Mourne Mountains

Hallo webloglezers,
Hier weer even een berichtje van ons, vanuit onze tussenstop bij onze zoon in Howth/Dublin. De fleece vesten zijn weer uit de kast gehaald, ons mooi weer rantsoen is vermoedelijk op. Ach, we zien wel. We zullen de laatste dagen nog wel wat leuke plekken bezoeken. Er is genoeg, soms moeilijk een keuze te maken. Gelukkig houden we allebei van hetzelfde: wandelingen door de natuur en oude plaatsjes bekijken. Verder is Marijke gek op folk muziek in de pubs en Wopke op een hengel uitwerpen. Door het slechte weer is het eerste goed gelukt, het tweede helemaal niet.
Maandagmiddag varen we weer terug met de veerboot. We zijn woensdag 6 juni weer terug en misschien al dinsdagavond laat.

Geen idee hoe het de komende dagen loopt met internet. Daarom alvast onze verjaardagsfelicitaties voor BEP, MARINA en WIM!

Met Ierse groeten van
Marijke en Wopke

Maandag 28 mei
Gisteravond alle boekjes met info over campings doorgespit en besloten dat we verder trekken naar Rostrevor, bij de Mourne Mountains. Het ligt nog net in Noord-Ierland, het gebied van de ponden en de mijlen.
We gaan niet zo vroeg op pad, na de koffie. Het is ruim honderd kilometer rijden. Wopke loopt naar de Spar om de News Letter te kopen, het dagblad van Noord-Ierland. Daarin een groot artikel over de viering in de St. Anne’s Cathedral en op bladzijde 5 staan we oog in oog met Wopke and Maryke Bekema! Een kleurenfoto en interview, de journalist heeft goed weergegeven wat we allemaal zeiden. Door dit artikel wordt het nu voor de meeste aanwezigen duidelijk wie die zwerverstypen eigenlijk waren.
Internet werkte gisteren niet, nu gelukkig wel. Zodat Marijke een verslag van de laatste zes dagen op ons weblog kan zetten. En we contact hebben met John over onze verdere reisplannen. We willen donderdag bij John en Lorna langs gaan en de caravan bij hun in de buurt neerzetten.
De Fransen vertrekken en wensen ons “Bon Voyage”, kort daarna gaan wij er ook vandoor. Het valt mee om het drukke Belfast door te rijden en de goede afslagen te nemen. Eerst richting Dublin, later splitsen de wegen dan weer verder. Het laatste stuk van onze route gaat helemaal langs de kust, links de zee en rechts de bergen. Genieten! Na Kilkeel rijden we even verkeerd, de weg wordt steeds smaller en eindigt bij de zee, we hebben dus een afslag gemist. Even later komen we aan in Rostrevor, gelegen aan een meer, eigenlijk een zeearm. Op het prachtige groene kampeerterrein vinden we een geschikte en ruime plek. Niet ver van de toiletten. Dit keer hoeven we geen code te onthouden, maar moeten we een pasje tegen de deur houden. Hebben we 20 pond borg voor betaald, dus niet vergeten als we hier vertrekken!
Na de lunch lopen we het plaatsje in, net zoals overal in Ierland aan pubs geen gebrek. We kopen bij de supermarkt nog een krant, John wilde er ook graag eentje hebben. Maar we worden nog nergens herkend…
We kuieren het plaatsje wat door en gaan langs het water weer terug naar de camping. We kregen bij de receptie wat folders over wandelen hier in de buurt, dat gaan we morgen maar eens doen.

Dinsdag 29 mei
Bergschoenen aan, rugzakken gevuld en op pad. Eerst met de auto via een bosweg omhoog naar een parkeerplaats. Daar beginnen twee wandelingen, de zwarte en de rode. De zwarte ziet er het meest interessant uit, die nemen we. Gelijk al een heel steile klim, we merken goed dat we nog weinig gewandeld/geklommen hebben. Maar na zo’n klim komt er altijd een mooi uitzicht, we kunnen helemaal in het rond kijken naar de bergen, het water en de plaatsjes. Het komt mooi uit met die heldere lucht en alles is fris lichtgroen door de jongere bladeren en naalden. Bij een bankje waar we koffie drinken spreekt een Ier uit de omgeving ons aan en geeft ons een hele vracht tips. Een aardige vent, net als veel Ieren momenteel werkeloos. Even later komen we uit bij de Cloghmore Stone, een soort Amersfoortse kei. Weer terug op de parkeerplaats hebben we geen duidelijk plan wat we nu gaan doen. Uiteindelijk wordt het Silent Valley, schijnt een mooi gebied te zijn. Maar dat blijkt véél verder te zijn dan ingeschat, ook veel gezoek omdat er nauwelijks borden staan en als we er eindelijk zijn ziet het er niet uit als verwacht (en je moet ook nog entree betalen). We keren om en rijden terug om de rode wandelroute te gaan lopen. Ook weer een flinke kuitenbijter, tussen naaldbomen en minder uitzichten. Het laatste stuk is onverwacht steil en we komen puffend aan op de parkeerplaats. Waar een ouder echtpaar zegt dat er nog een route is. “Die hebben we vanochtend al gedaan”. We krijgen bewonderende blikken.
Nu terug naar de caravan waar we even buiten zitten met een drankje. Wopke ritst zijn broekspijpen eraf (tja, die dingen kunnen eraf), maar dan verdwijnt gelijk de zon en komt er een koude wind. Zodat we binnenshuis ons heil gaan zoeken. Gaan nu aan de denksport, een pittig cryptogram uit het AD (en Wopke lost nu al Engelse sudoku’s op ;) )

Woensdag 30 mei
We gaan een mooie route in de omgeving rijden, langs de Mourne Mountains. En waarschijnlijk komen we ergens nog wel een wandelpad tegen. Het heeft vannacht even geregend en de lucht is nu grijs, maar het is droog en al gauw probeert de zon erdoor te komen.
Eerst richting Hilltown, maar we kunnen de weg binnendoor niet vinden, nemen nu een weg die er bijna naast loopt en ook mooi is. Het landschap is een en al kleur, gele brem, witte meidoorn en paarse rododendron. We zien een afslag met het bord Santa’s Cottage, dat bord zijn we nu al zo vaak tegengekomen, eens kijken of we het huis van de Kerstman kunnen vinden. We zijn onderhand al weer bijna bij de camping, niets gevonden. Dan de route maar weer opgepakt. Bij Tollymore Forest Park aarzelen we of we daarin gaan, kost 4,50 pond parkeergeld. We besluiten het te doen en hebben er geen spijt van. Prachtige variatie aan bomen en allerlei rodondendrons, azalea’s en fuchsia’s. Eerst koffie met zicht op al dat moois en dan kiezen we de rode wandeling, loopt langs de rivier. Ziet er allemaal sprookjesachtig uit, het heldere water dat over de bemoste rotsen klettert, soms vormen zich watervalletjes. In de tijd dat het een landgoed was zijn er allerlei grappige bouwsels en bruggen neergezet. We hebben allebei wat “zware benen” van de klim van gisteren, nu weinig klimwerk. Het weer valt reuze mee en we stoppen onze wandeljacks weer in de rugzak. Een bankje voor ons brood is gauw gevonden en dan weer verder op pad. In Newcastle (het Ierse) verbrassen we onze laatste ponden bij Lidl, gevestigd in een oud stationsgebouw. We lopen het stadje een stukje door, schitterend gelegen tussen de zee en de bergen. Nemen (uit de verte) een kijkje bij een kasteelruïne in Greencastle, die plaatsnaam kwamen we al eerder tegen.
Vlakbij de camping slaan we de weg in die we vanochtend over het hoofd zagen en waar ook een bord Santa’s Cottage staat. Daarna zien we heel lang geen bord meer, wel een huisje met een gesloten entreehek. Dat is het waarschijnlijk. Wopke zegt dat het wel alleen rond Kerstmis open zal zijn. Marijke vraagt zich af waarom al die borden dan nú langs de weg staan. Wopke: Dit is Ierland!


Donderdag 31 mei
Vandaag al weer de laatste dag van de maand mei, normaal de droogste maand in Ierland (maar nu even niet!). Grijze lucht en regen, het weerbericht meldt “Heavy showers and top temperature of 14 degrees” (we moeten altijd lachen om het woordje “top”).
Vannacht wat ongenode bezoekers gehad, zodat Marijke muggenbeten heeft van voorhoofd tot enkels, met bijbehorende jeuk. Andere dieren kunnen wij wèl waarderen: er roetsjen twee eekhoorntjes door de boom voor onze caravan. Nog even douchen voor we weer verder trekken, dat is elke keer weer een verrassing. Hier moet je elke vijf seconden op een knop drukken en dan word je ongeveer gebraden! We leveren ons pasje weer in en krijgen de 20 pond borg weer terug. Daar koopt Wopke nog even olie voor, onze auto begint die werkelijk te zuipen.
Het duurt niet lang voor we weer in de republiek Ierland zijn en alles weer aangegeven staat in mijlen en euro’s. We gaan naar Howth bij Dublin, daar hebben we voor vannacht een bed geboekt bij John en Lorna. Het valt reuze mee de weg te vinden en na twee uur zijn we bij hun in de straat waar we de auto en caravan neer kunnen zetten. Een hartelijke begroeting door Lorna en een zeer onstuimige door hond Vuma. We vertellen wat over onze reisavonturen en laten de krant zien met onze foto en interview. Lorna gaat dit weekend naar Achill eiland, daar waren wij twee weken geleden ook en hebben er dus een goed idee van. John komt rond zes uur thuis van zijn werk en we kletsen tijdens het eten lekker bij over van alles.
We willen de komende drie dagen op een camping in de Wicklow Mountains staan. Wopke vermoedt dat alles vol is vanwege een lang weekend in Ierland (Bank Holiday). Hij belt de uitgekozen camping, ze zijn vol en hebben alleen nog een plaats voor ons op een soort parkeerplaats. Wel met elektra en sanitairgebruik. Vooruit maar, we zijn toch meestal de hele dag weg. Misschien kunnen deze VIPs morgen nog met de krant wapperen om een betere plek te krijgen?