Terugreis en thuiskomst

Hallo webloglezers,
Hier het laatste portie leesvoer, voor wie nog steeds meereist met ons.
Verstuurd vanuit Amersfoort, waar we afgelopen nacht om 12 uur aankwamen.
We kijken terug op een vakantie in een schitterend land, echt een land om in te onthaasten. Wat een ruimte, overal indrukwekkende natuur, stadjes die je in Nederland alleen in een openluchtmuseum tegenkomt, vriendelijke hulpvaardige mensen, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Aan te bevelen voor mensen die van natuur en rust houden, wandelen, fotografie, geschiedenis, folklore, muziek, gezelligheid. Eigenlijk voor iedereen behalve zonaanbidders.
Wij hadden van onze zes weken vijf weken zeer slecht weer! Hebben nog steeds een slecht weer abonnement. Hoe kan je dat opzeggen?
Na de natste/koudste zomer sinds 100 jaar in Schotland, Spanje, Australie kunnen we nu ook Ierland noteren. Iets voor het Guinness Book of Records? (wij hebben wel iets met Guinness...)
Maar zoals gezegd, Ierland is een schitterend land. Waar we vast nog eens terugkomen (als ze het overdekt hebben?)

Voor wie benieuwd is naar onze foto's, kom maar eens langs!

Groeten uit Amersfoort
van Marijke en Wopke

Vrijdag 1 juni
Lekker geslapen, in een gewoon bed. Hoewel dat ons ook prima lukt in de caravan. Zelfs Marijke, die een zeer slechte slaper is.
Wopke ontdekte gisteren dat die sufferds van de camping in Belfast 5 nachten van onze creditcard hadden afgeschreven in plaats van 3, hij had al zo’n vermoeden. Het ging immers al zo vreemd bij onze aankomst. Wopke belt naar hun kantoor, gelijk de juiste persoon die het in orde zou maken. John helpt even met onze naam spellen (Bravo, Echo, etc.), dat doet hij dagelijks op zijn werk. Na het ontbijt gaat Lorna sporten (pilates) en maken wij met John een wandeling. Vanaf hun huis loop je in een mum door de mooie natuur, prachtige paden die naar uitzichten leiden over Howth, de kust en eilandjes. John wijkt van de gewone paden af, met wat klauterwerk. Ons vest kan uit, want de zon komt erbij. Na onze wandeling gaan we naar een gemoedelijke eetgelegenheid waar Lorna al op ons zit te wachten. We nemen een uitgebreide salade, alle vier iets anders, en het smaakt ons best.
Rond 1 uur vertrekken wij naar onze laatste Ierse camping en nemen afscheid van John en Lorna. Zij gaan vanmiddag ook weg, Lorna met vriendinnen een weekend op pad en John heeft een scoutingkamp.
Het lukt ons goed om het drukke centrum van Dublin te ontwijken en via de oostkant rijden we naar het zuiden. Na twee uur zijn we op camping River Valley in Redcross. De route erheen stond zo in onze gids: De Beehive pub aan de linkerkant, dan bij pub Lil Doyle rechtsaf en daarna bij Mickey Flinn’s pub linksaf. Ierser kan het niet.
We krijgen bij de receptie plek N24 toebedeeld, op het beton naast het tennisveld, want ze zitten helemaal vol. Naast ons nog een stuk of vier minder bedeelden.
We lopen een rondje vanaf de camping, valt wat tegen. Hier niet het zonnige weer van Howth, maar guur en grijs. We zitten even buiten, met kippenvel. Dus ons “Chateau” maar weer in. Er zou vanavond om half 10 muziek zijn in de pub naast de camping, daar hebben wij wel oren naar. Maar als we binnenkomen, is er nog niets. Weer naar de caravan, voor een paar potjes rummikub. Om kwart voor elf gaan we nog eens kijken. Er zit inderdaad een zanger/gitarist met te luide versterkers. Eén man publiek, verder campinggasten die het allemaal niets interesseert. De sfeer die wij eerder meemaakten, hangt hier niet, dus weer terug naar het rummikub (een nipte 3-2 zege voor Wopke).

Zaterdag 2 juni
We krabben ons wezenloos en zien er onderhand uit als kinderen met waterpokken (dankzij die kleine, geluidloze mugjes). En onze auto is gebruikt als openbaar vogeltoilet. Heerlijk, het buitenleven!
Als we onze spullen inpakken voor een dag wandelen in de Wicklow Mountains, komt een campingmedewerker ons vertellen dat er vijf plekken vrij zijn gekomen op het normale kampeerterrein. Daar kunnen wij er eentje van uitkiezen. Dat gaan wij dus maar gelijk doen, hebben tenslotte een flink bedrag betaald (81 euro voor 3 nachten). Bovenaan vinden we een mooie ruime plek, zodat we in een mum weer verhuisd zijn.
Nu naar Glendalough, waar wij al eens eerder waren met John. Vooral bekend om ruïnes van een oude abdij, die we toen uitgebreid hebben bezichtigd. Marijke ziet op de kaart dat we bij Avoca af moeten slaan, maar het volgende plaatsje staat nergens aangegeven. Dus rijden we alsmaar verder, op zoek naar die afslag tot zowaar de zee in zicht komt! En het is onze bedoeling naar het westen/de bergen te gaan, die Ieren hadden weer eens een bord vergeten.
In Glendalough is het behoorlijk druk. Het is natuurlijk een vrije dag en deze plek is altijd erg populair. Je ziet aan het schoeisel van de mensen al snel of ze gaan wandelen of alleen even gaan kuieren en picknicken. Wij besluiten de rode route te gaan volgen. De langste, van 11 kilometer. In Nederland doe je daar twee uur over, maar hier moet je op ongeveer het dubbele rekenen. Bij de aanloop naar ons pad raken we verzeild in een grote groep (bijna allemaal vrouwen) die rustig wandelen en geen woord met elkaar praten. Waarschijnlijk wel tegen de bomen, het is iets met meditatie. Bij een waterval waar we destijds ook waren gaan we verder het rode pad op. Alsmaar klimmen over trappen, gemaakt van bielzen met gaas erover tegen het uitglijden. Het is echt pittig, dus geregeld stoppen om uit te blazen en te genieten van een Wow-uitzicht.
Een mooie koffieplek in het groen gevonden. Marijke was vanochtend blijkbaar niet helemaal wakker: zij vond de melkpoeder die ze toen overhevelde in een klein busje in haar rugzak al een beetje dik. En nu blijft haar koffie donkerbruin. Logisch, als je er bloem in gooit!
Helaas grijze lucht en ca. 14 graden, we hebben een jack aan, maar door inspanning en zweten kan dat weer uit. Dan blaast de koude wind weer op onze natte rug, jack maar weer aan. Er lopen nog redelijk wat mensen dit pad, voor ons lopen kleine poppetjes op de top. Naar beneden gaat heel geleidelijk, door de bossen met veel varens, heide en bosbessen. We snuiven de gezonde dennenlucht op, die ruik je extra sterk omdat er veel gekapte bomen liggen. Na 3,5 uur zijn we weer bij het beginpunt . Gaan nog even op een bankje zitten, maar zijn snel weer weg (mugjes!).
Als we naar de camping terugrijden, regent het inmiddels en zakt het kwik naar een graad of 11. In de caravan eten we een echte sportmaaltijd: macaroni. Onze buren barbecuen, in regenjas en onder paraplu’s!
Om half tien zou er weer muziek zijn in de pub op de hoek. Rond kwart voor tien lopen we daarheen, met regenjack en paraplu, door dikke plassen. Bij binnenkomst zien we al gelijk dat dit niet ons sfeertje is en we gaan de pub schuin aan de overkant binnen. Daar zitten alleen maar “locals”, het ziet er veel aantrekkelijker uit. Er is alleen nog plaats op een kruk aan de bar. Daar gaan we zitten met een Guinness en wachten op de aangekondigde muziek. De twee muzikanten (gitaar en accordeon) lopen wat heen en weer, roepen een keer one, two, three en beginnen uiteindelijk om kwart voor elf! Daar kijkt niemand van op, behalve de enige twee buitenlanders. Ze spelen/zingen een soort Ierse countrymuziek. Geinig om alles om ons heen op te nemen. De dorpelingen die elkaar goed kennen, met elkaar dansen op een paar vierkante meter. Ook een groep omaatjes met nette bloesjes en permanentje hebben grote schik. Zulke dametjes liggen in Nederland al lang op bed in huize Avondrood. Om half twaalf lopen we weer naar de camping, die één grote waterplas is geworden. Uitkijken bij het toiletgebouw, want de tegels zijn nat en glad (in Ierland staan die gele bordjes met Wet Floor er gewoon altijd).

Zondag 3 juni
Het heeft de hele nacht geregend, klonk alsof er bakken met knikkers over de caravan werden gegooid. Het hoost nog steeds en de storm loeit om ons heen. Het uitzicht op ons nieuwe plekje wordt verborgen door een grijs gordijn. Dikke truien weer aan en met regenjack vlug naar de toiletten. De volgeboekte camping is een spookdorp, geen mens te zien, zelfs de honden zitten binnen. Het is amper tien graden, het weer van onze eerste 4,5 week. De Ieren treffen het niet met hun lange vrije weekend. Zouden John en Lorna het een beetje droog houden? Er verregent nog veel meer vandaag, zoals de botenrace op de Thames voor het jubileum van koningin Elizabeth. De olympische vlam komt aan in Belfast, die kan wel geblust worden door al dat hemelwater.
We wilden vandaag een klein stuk wandelen in de omgeving en wat mooie plaatsjes bekijken zoals Avoca. Daar is nu niets aan, we blijven in de caravan en eten/drinken onze kastjes wat leeg. Glaasje port, toastje kruidenboter, op is op. Wopke leest in een tijdschrift een artikel over de builenpest (wij krabben nog eens op onze builen).
We zien de overburen naar buiten komen, in witte broek, witte bloes en dito schoenen. Kamperen in een caravan waar die van ons bijna twee keer in gaat. Kennen vast niet het rode pad in de Wicklow Mountains…
Wopke puzzelt en Marijke leest in haar boek. “Roerloos” van Joy Fielding (spannend!). Toepasselijke titel, want we zitten de hele dag roerloos op de bank, deze zondag doet zijn naam geen eer aan, geen zon te zien. De radio waarschuwt steeds voor ondergelopen wegen en slecht zicht.
In beide pubs zou vanavond weer muziek zijn, maar we hebben geen puf om daar weer zo lang op te wachten. Voor de laatste keer slapen in de caravan, want morgen overnachten we op de veerboot. Marijke heeft flinke rugpijn gekregen van alsmaar zitten, dat krijg je niet van een lange wandeling.

Maandag 4 juni
Als we wakker worden is het droog, we zien flinke stukken blauwe lucht en het grijze gordijn voor ons uitzicht is verdwenen. Het is 13 graden en er staat een koude wind, maar het ziet er allemaal fleuriger uit nu.
Nog een kopje koffie en dan controleren of alles goed dicht en stevig vast zit. Om elf uur rijden we weg van onze laatste camping, richting Rosslare en veerboot. De route is makkelijk, we volgen de N11 in zuidelijke richting. Rijden door Enniscorthy, ziet er heel schilderachtig uit met een kasteel en oude straatjes. In de buurt van Wexford staan er overal stalletjes aan de kant van de weg waarin men aardbeien verkoopt, Wexford is het aardbeiengebied. Ook verkoopt men aardappelen, die ze hier vaak “spuds” noemen. We zoeken een eetgelegenheid, liefst een sfeervolle pub, om een kleine warme maaltijd te eten. Vanavond op de boot eten we dan ons brood op, zit al klaargemaakt in onze trommeltjes. Vlak voor Rosslare zien we de Kilrane Inn, “the last pub in Ireland” (of de eerste). We kunnen auto en caravan gelukkig dichtbij parkeren. Nemen allebei “Bangers and mash”, dat zijn drie worstjes met aardappelpuree, saus en ui. Lazen we wel vaker op menukaarten en we houden ervan iets te eten wat bij het land hoort. Het smaakt best, goede keus geweest.
Nu is het nog een klein stukje naar de veerhaven. We moeten nog een tijdje wachten, er staan veel Ieren en Fransen, we zien (nog) geen Nederlanders. Nu meer caravans dan op de heenweg. De procedure is ons bekend, we krijgen onze pasjes, rijden de boot op en dan naar hut 8166. Dit is een tweepersoonshut, die op de heenweg was groter (met vier bedden). De boot vaart ui, we gaan nog even naar het dek (vlakbij de reddingsboot, na al die Titanica verhalen…) en werpen een laatste blik op Ierland. De zee is rustig, men loopt nu niet zwalkend over de boot. Als we alleen nog maar zeewater zien, gaan we naar onze hut. Daar eten we ons brood op, met een cup-a-soup (Wopke bestelt Franse ui, omdat we naar Frankrijk gaan). We zoeken bijtijds onze “kooi” op, één bed kraakt wat. Dat is voor Wopke, de minst draaiende van ons. We hebben veel minder last van wiebelen dan op de heenreis en slapen snel in.

Dinsdag 5 juni
Allebei goed geslapen, we hebben een dun dekbed dat er niet warm uitziet, maar het wèl is. Marijke heeft nog steeds flinke rugpijn, dat moet ze er binnenkort maar uit gaan wandelen en dansen. Boterham en thee, dan nog even lezen en puzzelen in onze hut. Wopke kijkt uit het raam (of heet dat patrijspoort) en ziet twee eilanden liggen. Dat moeten Jersey en Guernsey zijn. En niet veel later komt Cherbourg in zicht, we herkennen er wat van. Om elf uur, op schema dus, leggen we aan en kunnen we naar het dek waar onze auto en caravan staan. We moeten nog even wachten, zitten in de laatste rij. Er gebeurt van alles om ons heen. Vloeren klappen naar opzij, vrachtwagens komen naar boven, compleet science fiction. De Franse douaneman spreekt ons in het Nederlands aan, vraagt waar we geweest zijn. Om half twaalf rijden we Frankrijk in, roepen tegelijk “Rechts rijden!”, zal toch even vreemd zijn na zes weken links. Maar Wopke heeft er geen moeite mee. Ze hebben hier “Iers weer”: 12 graden, bewolkt en…regen. Nu rijden we niet meer langs de invasiestranden, maar gaan meer rechtstreeks via de N13. Om half twee stoppen we om iets te eten. Ons brood is op en de plaatselijke middenstand houdt siësta. Maar we hebben een ruime “noodvoorraad”: crackers, roggebrood en ontbijtkoek.
De chauffeur, bijrijder en TomTom zijn het soms niet met elkaar eens, maar we komen er goed uit. Rijden een klein stuk door Rouen waar we al vaker zijn geweest en door plaatsjes met schattige vakbouwhuizen, die bestaan uit alleen maar de straat waar we doorheen rijden.
Rond zeven uur hebben we zin in een hapje warm eten. Twee fritestenten blijken gesloten, dan stoppen we bij een chauffeurscafé, daar kan je vaak goed en goedkoop eten. Om dixneuf-trente, zegt de man achter de bar. Half acht dus! Maar weer verder, dan zien we een tentje waar we frites en frikadel nemen. Niet verantwoord, wel lekker. Eten het in de caravan op, want het is nog steeds koud en nat.
Al gauw komen we in België, met niet echt interessante uitzichten. Het is druk op de weg, veel vrachtwagens. Wat een giga verschil met het rustige Ierland! Nog even tanken, je moet vooraf betalen vanwege de vele doorrijders na het tanken.
Het is behoorlijk donker als we door Nederland rijden, men is veel aan het werk op de wegen. Om klokslag twaalf zetten we de auto en caravan in de straat. Is hier altijd puzzelen om een gaatje te vinden, ja we zijn weer in Amersfoort. Drinken nog een wijntje en duiken dan ons bed in. Morgen uitpakken, opruimen, schoonmaken, etc. Ons rondje Ierland zit er op!