West-Ierland

Hallo webloglezers,
Na ons vorige verslag vanuit Adare zijn we al weer drie campings verder. Vanochtend zijn we aangekomen op een camping in Westport. Hoogste tijd om weer wat van ons te laten horen.
We genieten van dit prachtige land, de natuur is overweldigend mooi en in de schilderachtige dorpjes heerst een gemoedelijke sfeer.
Helaas wachten we nog steeds op mooi weer en onze eerste 100% droge dag. 6 tot 12 graden (overdag dus), veel regen en storm. Maar we kleden ons dik aan en gaan er toch veel op uit. In Nederland is het weer ook niet veel bijzonders, lezen we. Guda mailde ons dat je met slecht weer dan beter in een mooie omgeving kunt zitten. Helemaal gelijk!

Groeten van de "travellers" in Ierland (bekend met deze reportages? bij ons is het nog niet zo erg hoor)

PS: Ik zie boven ons verslag staan: Ierland, Westport. Dat is juist, maar van 22 graden kunnen we alleen maar dromen. En geen idee wat voor kaartje er nu weer bij is gezet!

Marijke en Wopke

Woensdag 9 mei
We gaan lekker vroeg op pad naar onze volgende bestemming, om 9.10 uur. Het is ca. 100 kilometer, we kunnen rond koffietijd op de camping in Doolin staan. Deze camping ligt aan de kust, met uitzicht op de Cliffs of Moher. Weer een heel mooie rit, wat een ruimte hier, totaal anders dan in ons dichtbevolkte land. Het is acht graden en de lucht is egaal grijs, er zit nog geen verandering in het weer.
De aanwijzingen van de mechanische gids in onze auto zijn niet altijd even logisch en het laatste stuk al helemaal niet. De weg wordt steeds smaller, een eenbaansweg met veel kuilen, zo hobbelen we een heel eind voort. “Het lijkt wel een ezelpad”, zegt Marijke, en wie staan daar aan het eind van de weg in het weiland?...Vier ezels.
Dan een bord “verboden voor caravans” zodat er nog maar een weg overblijft, de goede. We komen door Doolin, met kleurige pubs en winkels en helemaal aan de kust ligt de camping. Een open (winderig!) terrein met stenen muurtjes, maar een super uitzicht. We betalen 63 euro voor 3 nachten aan de beheerder die vol grappen zit en vinden een geschikte plek.
Als we de caravan openen, zien we dat het gehobbel niet zonder gevolgen is gebleven. Marijke had thuis een flesje Maggi gekocht, de “echte”, die je kunt afsluiten met een dopje. Maar dat moet je dan wel goed aandrukken…Nu ruikt de hele caravan naar maggi en er loopt een spoor langs de muur, als in een moordfilm. Ach, we hebben ook een paar keukenrollen mee. (In Tsjechië rook het eens wekenlang naar augurken…).
Na de koffie en lunch lopen we het plaatsje in. Bij de haven vragen we info over de boottours langs de Cliffs of Moher. Want wij zien dat je die eigenlijk alleen goed kunt zien vanaf het water. Om half vier gaat er een boot, het kost 15 euro p.p. Ook vragen we info over een tocht naar Inishmoor, het grootste van de drie Aran eilanden. Lijkt ons leuk voor een dagtocht, alleen is het weerbericht t/m zondag ronduit slecht. In het dorp lopen we wat rond, zien dat er in meerdere pubs live muziek is.
Rond drie uur lopen we naar de haven, net als de vier Duitsers en nog wat “die hards”. Het regent en stormt, we hebben ons goed ingepakt met zes lagen kleding waaronder thermo ondergoed, geen overbodige luxe. We moeten nog een tijdje wachten op de boot, de eerste is niet de onze. Om tien voor vier varen we weg, wij gaan stoer boven op het dek zitten, warme muts en capuchon op, we lijken wel een paar bankovervallers. De tocht voert ons naar de hoge kliffen waarop duizenden vogels zitten en rondvliegen. We moeten de naam nog opzoeken, ze zijn zwart met wit en bewegen hun vleugels zeer snel, als propellers. Ook zien we een paar papegaaiduikers, al hadden we er meer verwacht. Door de regen is alles grijs en komt er geregeld een spat op de lens van fotocamera en verrekijker. Er staat een grote rots in het water, alle richels vol met vogels. Net een hoge torenflat met verdiepingen. We keren en leggen om 10 over half 5 weer aan, duurt wat korter dan het ons beloofde uur. Gauw naar de caravan waar we de kachel aandoen en een wijntje nemen. Maar onze rode wijn heeft al weken een heel koude kamertemperatuur, we zetten onze glazen op de kachel…Tja, mei zou de droogste maand zijn in Ierland, hoe nat zijn de andere maanden dan???
We proberen of internet het hier doet, er is verbinding, maar toch lukt het niet. In ieder geval zijn we helemaal bij met verslagen schrijven. In de pub in Doolin is vanavond muziek, maar met dit beestenweer wagen we ons niet buiten, jammer. Als het bedtijd is pellen we alle lagen kleding uit, we lijken wel van die Russische poppetjes!

Donderdag 10 mei
Het plan was om vandaag met de boot naar het eiland Inishmore te varen, het grootste van de drie Aran eilanden. Zeer aanbevolen, vooral omdat daar veel van de oude cultuur bewaard is gebleven (taal, kleding, etc.). Maar het regent nog steeds keihard, vanaf gistermiddag, harde storm en hartstikke koud. Dan hebben we daar niets te zoeken, zeker omdat we daar fietsen willen huren.
We besluiten voorlopig in de warme caravan te blijven. Die niet helemaal droog is, het dakluik lekt wat, merkt Wopke die op zijn sokken loopt. Wopke vermaakt zich met wat tijdschriften en Marijke leest haar boek uit (“Het diner” van Herman Koch).
“Het is niet anders” zeggen we (weer) allebei. Zullen we dat maar op onze caravan schilderen?
Na de lunch is het droog en we besluiten een wandeling te maken door het mooie natuurgebied de Burren. We kiezen uit een folder de Caher Valley walk van 14,5 kilometer en gemiddeld niveau. Deze wandeling is niet ver uit de buurt en loopt rond, ook belangrijk natuurlijk. We starten bij het strand van het dorpje Fanore, volgen de loop van een snelstromend riviertje en na een groot stuk over asfalt gaan we nu klimmen over een groen terrein. Met overal muurtjes gemaakt van keien van allerlei grootte, zomaar opgestapeld zonder te metselen. Een heel bijzonder landschap hier, enorme plateaus van grijze steen. Net een maanlandschap, heel mysterieus. We zijn de enige wandelaars, verder komen we alleen schapen, geiten, koeien en paarden tegen. Veel bloemetjes in bloei, zoals gele primula’s. We volgen de rode pijlen, die zijn ineens verdwenen. Maar even later duiken ze weer op gelukkig. Je kunt eigenlijk niet verdwalen, we zien vanaf boven onze parkeerplaats liggen. Na ruim drie uur komen we weer bij de auto. Halverwege onze wandeling is het heel zachtjes gaan regenen, we worden er niet erg nat van.
Via een prachtige route die parallel via het binnenland loopt, rijden we terug. In Doolin hebben we alleen winkels gezien die souvenirs, truien e.d. verkopen. Maar wij hebben broodnodig brood nodig. Dat kopen we in een kleine winkel in Lisdoonvarna, de treurige groente laten we maar liggen.

Vrijdag 11 mei
Het weer ziet er heel redelijk uit, zodat we ons plan van gisteren kunnen uitvoeren: naar Inishmore, het grootste van de drie Aran eilanden. We kopen twee tickets bij dezelfde man die ons ook de tickets voor de Cliffs of Moher verkocht. Ze zijn 20 euro p.p. en de boot zal om 10 uur vertrekken. Bij het ontbijt hebben we al snel besloten dat we geen fietsen gaan huren vanwege de 3H’s: heuvels, harde wind en huurfietsen, geen ideale combinatie. We gaan het eiland wandelend verkennen en kunnen dan best nog een heel eind komen. Even na tienen vertrekt onze boot met flink wat passagiers, zelfs een paar honden. Er vallen een paar spatten regen (de enige van vandaag), maar we worden hierna regelmatig nat door het opspattende water van de schommelende boot. De wildwaterbaan van de Efteling is er niets bij. Bij het eerste en kleinste eiland Inisheer stappen de meeste mensen uit. Wij kunnen het goed bekijken vanaf de boot, er is meer bewoning dan wij dachten. Dan koersen we naar Inshmaan en tenslotte, om half twaalf, gaan wij van boord.
Bij de haven van Kilronan staat een hele rij paardenkarren en minibusjes klaar voor de toeristen. Daar moeten de bewoners het ook van hebben, er zijn hier nauwelijks middelen van bestaan. Er passeren ons regelmatig mensen op huurfietsen, valt nog niet mee aan sommige gezichten te zien. Wij hebben lekker de pas erin en lopen naar een oude vuurtoren waar we even naar boven gaan via roestige traptreden. De wandelweg buitenom kunnen we niet vinden en we blijven de hoofdweg volgen. Overal kleine weilandjes met stenen muurtjes eromheen, oude huisjes en ruïnes. Nogal wat huizen zijn verlaten. Hier en daar grafstenen waarvan je de teksten nauwelijks meer kunt lezen, zomaar in een stuk land. Het lezen gaat hier toch niet echt makkelijk, vaak staat iets alleen in Gaelic aangegeven. Voor ons brood vinden we een mooie plek uit de wind vlakbij een klein strand. Af en toe klampt een paardenkar of busje ons aan. Maar deze bikkels wandelen lekker door en kunnen stoppen waar zij zelf willen.
De mooiste bezienswaardigheden -zoals Keltische forten- liggen even van de route af, maar wij kunnen het risico niet nemen om te lang weg te blijven, om vier uur varen we weer terug.
Heel erg leuk om op de route terug de zeehonden te observeren, zij liggen lekker te luieren. Aan de overkant van het water zien we een prachtig berglandschap, het maakt ons nieuwsgierig wat dat is, de kust is zo grillig gevormd.
Om half vier zijn we weer in Kilronan, we lopen op ons gemak naar de haven. Ook op de terugweg doen we weer de twee andere Aran eilanden aan. Jammer genoeg geen klederdrachten gezien (moet je op zondag komen als de kerk uitgaat , hoorden wij). Maar zeker wel de aparte sfeer van deze eilanden geproefd, een leuke dag.

Zaterdag 12 mei
We breken ons bivak weer op, om naar een camping in Cong te gaan. Het regent, maar daar kijken we al niet meer van op.
De route is ca. 118 kilometer, niet zo lang rijden. Eerst een smalle bochtige weg, maar wel vlak. Daarna flink hobbelen, zeker met de caravan erachter geen pretje. We horen allerlei geluiden en krijgen visioenen van alles wat uit de kastjes zou kunnen vallen. Een specifiek geluid vertrouwen we niet, we stoppen en Wopke gaat kijken. Het neuswiel is losgetrild en was beslist goed vastgezet.
Marijke hoopt in de buurt van de stad Galway een grote winkel te vinden om wat boodschappen in te slaan. Maar onze route gaat om de stad heen, verder noordelijk. De camping zou bij een kasteelmuur liggen en een kerkhof, dat klopt, rond kwart voor twaalf rijden we het terrein op. De beheerder is even weg, volgens een briefje, zo gaat dat hier in Ierland. We drinken vast een bakje koffie, eerste bakje buiten, dan weer snel binnen schuilen. Het is een klein eenvoudig terrein midden in het groen. Maar wij hadden gedacht dat het vlakbij de twee meren Lough Corrib en Lough Mask zou liggen. Dat Wopke bijna vanaf de caravan zijn hengel uit kon gooien.
De beheerders zijn heel hartelijk, houden erg van Nederlanders, die ze uitzonderlijk lang vinden. We moeten per nacht 5,50 bijbetalen bovenop de Camping Cheque (reden is dat zij vaak niets verrekend krijgen van die organisatie!).
Nadat we ons geïnstalleerd hebben, rijden we naar de iets grotere plaats Ballinrobe. In de Supervalu slaan we een en ander in, laten de dure appels (koop je per stuk!) en yoghurt (6x de prijs van thuis) maar liggen. Daarna kijken we rond in Cong, lopen over een mooi terrein van een kloosterruïne. We hebben allebei geen notie meer waar onze parkeerplaats was, terwijl het maar een klein plaatsje is. Alle straten drie keer doorgelopen en ja hoor, toch gevonden. Nu eens kijken waar dat grote meer is (met al die vis). Dat is niet zo dichtbij als we dachten, en ook daar zijn we wat aan het dwalen. Het is wel een prachtig meer, met allemaal kleine eilandjes. We zien vissers in bootjes, maar waar kan je die huren, niet erg duidelijk. Misschien dat Wopke toch bij een volgende camping zijn hengels uitgooit. Overal aan de weg staan borden die voor morgen in deze omgeving een triatlon aankondigen. Kunnen we het beste wat verderop een route gaan rijden, door het mooie Connemara.

Zondag 13 mei
We gaan vandaag een deel van Connemara bekijken, een veel bezongen gebied (zelfs door onze BZN). Koffie en brood mee, misschien dat we nog ergens kunnen picknicken, maar die kans is erg klein. Want er staat een zware storm en het is venijnig koud. De deelnemers aan die triatlon hadden voor 13 mei ook wel ander weer verwacht.
We zitten al snel op de route die we willen volgen en het is constant smullen van de mooie natuur om ons heen. De bergen, meren, weilanden, af en toe een huis of pub, je rijdt rond in een grote natuurposter. De kust is heel grillig en verrassend. Bij Kylemore Abbey gaan we even de auto uit om dit schitterende gebouw van dichtbij te bekijken, net iets uit een Austen of Bronte verfilming. En bij Connemara National park stoppen we ook even, lopen vanaf het bezoekerscentrum een korte wandeling. Koffie en brood nemen we in de auto, want je waait buiten gewoon om, je kunt nauwelijks het portier in bedwang houden.
We moeten een paar keer stoppen voor schapen die over de weg kuieren, geen probleem, want er is zeer weinig verkeer op de weg. Er liggen allerlei stapeltjes in de velden en we zien dat het turf is, dat steken ze hier nog steeds. Vandaag niet, het is zondag en we zien de mensen op hun paasbest naar de kerk gaan. Vanaf de Sky Road hebben we prachtige uitzichten, al is het nog een toer om de juiste weg te vinden. In Ierland stikt het van de bordjes die je verwijzen naar een Bed and Breakfast of restaurant, maar ze zijn erg zuinig met plaatsnaamborden e.d. We hadden ook een bordje verwacht voor de waterval Owenglen, daar zou zalm omhoog springen. Het zal wel…
Connemara is inderdaad een schitterend gebied, wat een mooie natuur. Jammer van het minder mooie weer, rond half twee begint het te regenen en dat stopt niet meer. Maar terug in Cong halen we een wandelroute die start bij de ruïne van de abdij. In het bos lopen we redelijk beschut en kunnen we de benen strekken na 200 kilometer in de auto zitten. Op de route komen we bijzondere plekken tegen, zoals een paar spannende grotten waar we in afdalen via glibberige bemoste treden.
Op de camping gauw naar binnen, want het blijft hozen en de wind giert en loeit . Net of we straks met caravan en al worden opgetild, als in een verhaal van Roald Dahl. In dit land waar alles er zo sprookjesachtig uit ziet, begin je vanzelf in zulke dingen te geloven…

Maandag 14 mei
Eigenlijk willen we vandaag wel weer verder reizen, maar we vermoeden dat toen wij aankwamen gelijk de drie opgegeven nachten van ons Camping Cheque saldo af zijn gehaald. En we hebben geen zin in eventueel geharrewar over het weer verrekenen. De zon schijnt (heel eventjes) en we gaan allebei eens wat nuttigs doen. Marijke doet de was, die kan lekker drogen in de wind, al krijgt alles kort na het ophangen een tweede spoelbeurt…
Wopke dweilt de caravanvloer, daar ging gisteren een glas wijn overheen (Marijke zag niet dat het glas van Wopke op de kachel stond). We zitten soms heel even buiten als het droog is en niet te koud, dan weer snel naar binnen, we zijn heel bedreven in het snel opvouwen en wegzetten van onze stoelen.
’s Middags lopen we nog een stukje in de omgeving. Eerst naar het indrukwekkende Ashford Castle, nu een hotel. Een enorme tuin eromheen met een grote variatie aan bomen en planten. Ook nog een stuk langs het grote meer. Wopke ziet af van het vissen daar, je moet dan een bootje huren en dat is niet te doen met dit weer.
In de caravan halen we onze boeken en puzzels voor de dag. En op de radio (uiteraard) een Iers muziekje.