Het zuid-westen

Hallo allemaal,

Jullie kunnen weer vijf dagen meereizen met ons. We hebben na Blarney op een camping bij Killarney gestaan en staan nu in Adare waar we morgen wegtrekken. Behalve van het zeer matige weer genieten we hier van alles, Ierland is een geweldig land voor mensen die van mooie natuur, oude cultuur, wandelen, folklore houden.
We hebben nog veel moois op ons programma staan, tot de volgende keer!

Groeten uit Adare van
Marijke en Wopke

Vrijdag 4 mei
Om kwart over negen rijden we weg van de camping, op weg naar ons volgende stekkie. Dat is vlakbij Killarney, een goed uitvalspunt voor een paar mooie tochten. Het is bewolkt en frisjes, maar droog en dat is al heel wat. We rijden naar het noordoosten, het is ca. 100 kilometer, dus niet zo ver. We volgen een rustige weg en komen in een wat meer heuvelachtig gebied. De camping die wij op het oog hadden is gesloten, heel vreemd. Maar er zijn campings genoeg in deze omgeving en al snel vinden wij een geschikte camping in Fossa, even ten westen van Killarney. De super vriendelijke beheerder heeft wel plek voor ons en overlaadt ons met info over wat we kunnen doen en welke dag het best geschikt is voor een activiteit. We zetten de caravan op een mooie plek tussen de rododendrons en de fluitende vogels.
Na de koffie rijden we naar een parkeerplaats vanwaar een wandeling loopt door Gap of Dunloe. Een bergpas uitgesleten door een gletsjer. Dit is een heel ander gebied als waar wij vandaan komen. Links en rechts grote rotsblokken die eeuwen geleden naar beneden zijn gevallen, watervalletjes en uiteraard de gele brem. De grote schapen hebben een vacht van lange draden en de kleine lammetjes lijken wel pluchen beestjes uit de souvenirshop. Er zijn meer wandelaars op pad, maar het is zeker niet druk. Je kunt ook naar boven met een klein paardenkoetsje, wij pakken liever de benenwagen (is ook nog een stuk goedkoper). Op een beschut plekje tussen de rotsen eten we ons brood en na het hoogste punt lopen we nog iets verder waar we uitzicht hebben op een mooi meer. Je kunt nog eindeloos wandelen hier, maar we keren om en gaan via hetzelfde geasfalteerde pad weer terug. Je hebt dan weer een ander zicht op het hele landschap. Een schitterende wandeling van drie uur en een leuke kennismaking met county Kerry. Nog even naar de Lidl om een en ander in te slaan, we herkennen veel producten van thuis.
Op de camping nog even buiten zitten. Thuis zou je dat met ca. 10 graden niet doen, maar hier hoort dat er gewoon bij. Dan eten, afwas en wat kleding wassen. Die kunnen we drogen in een warm drooghok. Lijkt ons wel veilig, wie zou er nou vandoor gaan met onze onderbroeken?

Zaterdag 5 mei
Het schiereiland Dingle is volgens onze boekjes (en prachtige foto’s die wij zagen van John en Lorna) zeker het bezoeken waard. Daar gaan wij nu naar toe, lekker vroeg op pad, om 8.45 uur. Dan kunnen we regelmatig stoppen om ergens rond te kijken, voor zover het weer dat toelaat (het is nog droog…).
Via Castlemaine rijden we naar het schiereiland, dat we in klokrichting rondrijden. We rijden rustig en dat moet ook wel, want er blijkt vandaag een wielertour te zijn en regelmatig komen ons groepen fietsers tegemoet. Soms met verbeten gezichten, want het is pittig klimmen. In het plaatsje Dingle zelf begint het bekendste deel, aangegeven op bruine borden als Slea Head Tour. We kijken hier even rond in de haven, het ziet er gezellig uit met die kleurige pandjes overal. Het is te koud om even te gaan zitten, we rijden weer verder. Er is zeer veel te zien onderweg: links de zee met grillige kust, rechts de bergen, en dan natuurlijk de brem, de schapen en koeien en de huisjes die hier en daar lijken neergestrooid. De wegen zijn smal en kronkelig, maar goed te berijden en men houdt hier nog rekening met elkaar in het verkeer. Er is hier veel bewaard uit prehistorische tijd, het valt op dat de plaatsnamen vaak alleen in het onuitsprekelijke Gaelic staan vermeld. We stappen uit bij het bordje Dunbeg Fort (uit de ijzertijd). Maar daarachter staat een kioskje met een mannetje dan ons drie euro p.p. vraagt (uit onze tijd). Vooruit maar, het schijnt toch wel bijzonder te zijn. Ondanks dat het niet zo groot is, is het wel indrukwekkend en proberen we ons voor te stellen hoe de mensen toen leefden. In het infocentrum krijgen we nog een film te zien. Als we verder rijden worden de Beehive hutten aangegeven (stenen hutten in de vorm van een bijenkorf). Maar ook daar een kioskje met een vrouw die ons twee euro p.p. toegang vraagt. Nu vinden we het welletjes, even later zien we twee hutten vanaf de weg en zetten die op de foto. Op de punt van het eiland hebben we een mooi zicht op de Blasket Islands. We lopen een stukje over het wandelpad en eten ons brood op een 5sterren plekje. Je kunt 360 graden in de rondte draaien en steeds weer van iets anders genieten. Tegen enen begint het zachtjes te regenen helaas, maar we hebben er niet veel hinder van. Komen langs piepkleine dorpjes met uiteraard een paar pubs en in deze streek ook meerdere pottenbakkers, dan het gebergte van Mount Brandon. Vanaf de plaats Dingle gaan we via de mooie Conor Pass aan de noordzijde weer terug. Op de camping zien we dat we 212 kilometer hebben afgelegd, maar het was een prachtige tocht en niet vermoeiend.


Zondag 6 mei
Als je in Ierland bent, mag je de Ring of Kerry zeker niet overslaan. Deze beroemde rondrit staat vandaag op ons programma. We vertrekken op tijd, om de drukte voor te zijn. We rijden de route tegen de klok in, dat zien we namelijk in de meeste gidsen aangegeven. Onze camping ligt aan de Ring of Kerry, dus we gaan gelijk van start. Eerst naar het plaatsje Killorglin waar op de jaarlijkse Puck Fair een wilde geit tot koning wordt gekroond (rare jongens, die Ieren…). Aan weerszijden hebben we een prachtig landschap, vaak de bergen aan de ene kant en de grillig gevormde kust aan de andere. Het is helemaal niet druk op de weg, echt nog voorseizoen. Maar al wel het goede seizoen voor de groene bladeren en bloesem overal. Het is net een grote poster waar we doorheen rijden en het is geregeld: “Wow, wat mooi!” Het weer is zeer matig, graadje of elf en een koude, harde wind. Zodat we onze koffie- en lunchpauze in de auto houden, maar wel met een pracht uitzicht erbij.
Bij Portmagee gaan we even van de route af, daar heb je nog een soort aanhangsel, de Skellig Ring. Je ziet dan de afgelegen Skellig eilanden waar vroeger monniken hebben gewoond. Onderweg komen we een bord tegen dat verwijst naar de mooiste kliffen van Kerry, wij die kant op. Maar…bij de parkeerplaats staat een drinkgelegenheid waaruit een vrouw opduikt die zegt dat toegang naar het pad vier euro p.p. kost. Wij aarzelen, maar besluiten het toch te doen. Hebben we spijt van, zetten dit maar onder het hoofdstuk Miskleunen. Je ziet een paar mooie kliffen, maar het is eigenlijk toch te gek dat je voor een natuurverschijnsel moet betalen. We kunnen met ons kaartje 20 procent korting krijgen op hun koffie, ja die hebben we zelf wel. We gaan dezelfde weg weer terug naar de Ring, hadden beter dit rondje gewoon af kunnen maken. Maar je weet van tevoren niet hoeveel tijd alles in beslag gaat nemen. Het is constant genieten van het landschap en wij kunnen ons voorstellen dat veel schrijvers en dichters hierdoor geïnspireerd raakten (wie weet, gaan wij nog iets componeren?).
Bij onze lunch stop ziet Marijk een schedel met gewei in het gras liggen. Wopke stapt over het prikkeldraad om zich over het dier te ontfermen en hij/zij reist verder met ons mee in de achterbak van de auto (Ook zonder John komen we met zulke souvenirs thuis!). In het plaatsje Sneem stappen we uit om daar rond te lopen. Uiteraard kleurige huisjes en pubs en een oude brug over een riviertje dat over de rotsblokken stroomt.
Het laatste stuk met bochtige bergwegen is heel indrukwekkend. Ladies View, zo genoemd omdat de hofdames van koningin Victoria hier verrukt over waren. Nou, deze kampeerders kunnen het ook waarderen. Even verder zien we een gebied met wandelpaden, we hebben tijd genoeg en het is (nog) droog, dus de blauwe paden op. De bordjes kloppen niet met het infobord aan het begin, maar uiteindelijk komen we na een steile klim bij de mooie Torc Warerfall.
Nu weer terug door Killarney, hier veel grote chique hotels. En ook hier rijden die paardenkoetsjes met toeristen rond. Bij de camping krijgen we onze dagelijkse portie regen, maar we zitten binnen droog en met een spelletje yahtzee komen we de avond gezellig door.

Maandag 7 mei
We breken ons bivak weer op om naar de volgende camping te gaan. Wopke bindt de koelkast extra dicht met een touw, want bij de vorige verhuizing is de deur onderweg open- en dichtgegaan en is er een stuk kaas ontsnapt. Het hemelwater (we gebruiken maar eens een synoniem) valt neer terwijl Wopke op aanwijzingen van Marijke de trekhaak van de auto met grote precisie richting caravan stuurt, gaat dit keer niet zo snel.
De route naar onze bestemming Adare is goed te vinden en het is helemaal niet druk op de brede wegen. We genieten van het landschap onderweg, met overal brem. Als we voortaan brem zien, associëren we dat gelijk met Ierland. Na een kleine 100 kilometer en 1 uur en 40 minuten rijden komen we op een kleine camping aan. Genoeg plek en we kiezen een hoek met veel ruimte uit. De beheerder is een gezellige boer die z’n twee onderste voortanden mist. Net als bij de vorige camping krijgen we spontaan info over de omgeving, ze zijn gelijk een soort VVV. Deze camping is één van de welgeteld twee Camping Cheque campings in Ierland. Die kost ons dus 15 euro, en 50 cent voor een douche (voor Wopke 1 euro, want zijn eerste munt blijft steken).
Na de lunch rijden we in een hagelbui (die hebben we nog niet gehad) naar Adare, volgens ons boekje het mooiste dorp van Ierland. Het ziet er inderdaad schitterend uit, vooral de kleurige huisjes met de rieten daken. Heeft wel wat weg van “Midsomer Murders”. Er staan hier meerdere kloosters/abdijen en van eentje bekijken we de ruïne, met daarnaast een mooie kerk. De lucht is voor een groot deel blauw, zodat alle gebouwen mooi tot hun recht komen. Nadat we door de straatjes hebben gelopen, willen we langs de rivier wandelen, dat heeft de beheerder aangegeven op een kaartje. Maar niet zo heel duidelijk zodat we op een gegeven moment onder prikkeldraad door moeten over een pad met koeienvlaaien en modder. We ontdekken toch nog het juiste pad en lopen weer naar de parkeerplaats.
We zetten onze stoelen en drinken buiten, maar na 1 minuut begint het te hagelen en zitten we in een mum weer binnen. We nemen onze gestaag groeiende stapel folders door, we hebben wel info voor minstens een jaar!
Sean Collin’s bar in Adare heeft elke maandag- en vrijdagavond live muziek. Vandaag is het maandag, dus op naar de pub! Als we binnenkomen zitten twee mannen op gitaar en accordeon te spelen. Het is behoorlijk druk met etende, drinkende, pratende en lachende mensen van alle leeftijden, zowel lokale bevolking als toeristen. Na korte tijd komt er een jonge knul met Buddy Holly kuifje binnen, hij speelt mandoline, dan nog een man met cowboyhoed die ook gitaar speelt. Allerlei Ierse liedjes komen voorbij, soms met gevoelige en dan weer jolige zang erbij. Vijf Amerikaanse vrouwen zijn dolenthousiast en zitten onderhand zowat bij de muzikanten op schoot. Na verloop van tijd komt er een algemeen repertoire, The Boxer, Annie’s Song, The night they drove old Dixie down. Wij zingen mee, met een pint Guinness om de keel te smeren. Buiten plenst het volop, de hele avond komen er mensen binnen, in druipende jassen. Maar binnen is een super sfeertje. Om kwart over elf gaan we weer terug, het laatste stuk over een donkere weg met diepe plassen. Een geweldig leuke avond, om nog eens over na te mijmeren. Jammer dat we geen fototoestel bij ons hadden deze keer.

Dinsdag 8 mei
Eerst een mailtje naar Marcel om hem te feliciteren met zijn 31e verjaardag. Dan rijden we naar Bunratty Castle, ten noordwesten van de stad Limerick, we zijn er in een half uur. Bunratty is een indrukwekkend kasteel uit de 15e eeuw met eromheen een park met oude boerderijen, huizen, winkels, etc. Een openlucht museum van het Ierland in vroeger tijd. We hebben een bon voor 1 gratis entree en dat bespaart ons 15 euro, mooi meegenomen.
Eerst het kasteel bekijken, in alle vertrekken is zoveel te zien, het duizelt je gewoon. De meubels zijn prachtig bewerkt, bijzondere kroonluchters, wandkleden, etc. De meisjes die uitleg aan groepen geven zijn in stijl gekleed in lange jurken. Het is niet druk, tot een buslading Amerikanen ons tegemoet komt op de smalle wenteltrappen, dan is het even passen en meten.
Na het kasteel kuieren we door het dorp waar veel moois en interessants te zien is. Alle huizen zijn ingericht in oude stijl, overal aan de muur kijken de Heilige Maria en Heilig Hart afbeeldingen je aan, vooral in de slaapkamers met po onder het bed en aardewerken kruik erop. In veel huizen brandt een gezellig haardvuur, erg aangenaam met dit weer. Ook zijn er allerlei winkels te bekijken, de dokter, het postkantoor, een schooltje en een kerk. Op een bankje in de tuin van het chique Bunratty House eten we ons brood, het blijft bij een paar spatten motregen gelukkig.
Er is hier enorm veel te zien en dit uitstapje is van harte aan te bevelen. Vooral omdat het allemaal op een aantrekkelijke manier gepresenteerd wordt. In Adare scoren we nog even een brood, dat gaat er bij Nederlanders altijd hard door.
Op de camping zitten we nog even buiten, maar de wind is toch te fris, zelfs met onze fleece trui aan. Na het eten bekijken we onze volgende bestemming, een camping in Doolin, ziet er goed uit. Daar rijden we morgen heen (ca. 100 km.), we hebben er zin in!