Coimbra en de bergen

Hallo webloglezers!

Wij waren even uit de ether, maar Wopke heeft de boel toch weer aan de praat kunnen krijgen. Gelukkig, want het is leuk om op deze manier contact te hebben met Nederland, Ierland en zelfs Australië.
Hieronder nu een complete week, ga er dus maar eventjes voor zitten. Wij zitten nu op een schitterende plek aan de rand van de bergen, de Serra da Estrela. Inmiddels is het geen korte broeken weer meer en lopen we (gedeeltelijk) in ons Ierland kloffie. Maar ja, we zitten nu in de bergen en het is al eind september.
Het is soms best avontuurlijk, vooral omdat we het Portugees niet beheersen. Maar dat heeft ook wel weer wat natuurlijk. Gisteren op kunnen zoeken wat “ligeiros” nou toch betekent. Want wij parkeren steeds bij een bord waar dat op staat. Mag dat? Ja, dat mag. “Ligeiros” betekent namelijk “personenauto’s”.
Laat eens weten hoe het daar zoal bij jullie gaat. Via de gewone gmail is dan makkelijk. Bedankt voor jullie reacties en we wensen jullie alle goeds toe, vanuit de Portugese bergen!

Marijke en Wopke
(PS. Er staan nieuwe foto’s op Facebook)

Vrijdag 21 september
Volgens plan trekken we een kleine 100 kilometer verder naar een camping in Coimbra. Na het ontbijt begint het eventjes een paar spatten te regenen, maar dat stelt niet veel voor (wij zijn wel wat meer gewend!). Kort na ons vertrek zien we een keer of vijf een dame aan de kant van de weg. Lifters? Nee, “werkzoekenden”. We kunnen geen geschikte koffiestop vinden, dan wachten we maar tot op de camping. Die staat goed aangegeven op de borden. Camping Municipal en Camping Ar Puro blijkt inderdaad één en dezelfde camping te zijn. Een vriendelijk meisje staat ons te woord en even later staan we op een plek met uitzicht op de groene heuvels. Op deze camping staan deelnemers aan een Vlaamse kampeerreis door Portugal. Verder redelijk veel Fransen. En net als op alle campings in Portugal, en hier nog het meest: kriebelvliegen! We schudden voortdurend met onze ledematen, alsof we een tic hebben. Het sanitair ziet er goed uit, maar wie bedenkt er nou wastafels met links een kraan met gloeiend heet water en rechts eentje met steenkoud (je kunt dat niet mengen als je wilt, want er is geen stop).
De receptioniste heeft ons uitgelegd hoe we naar het centrum moeten rijden en waar we kunnen parkeren, tekent het op de plattegrond. Dus na ons brood rijden we naar die parkeerplaats en dan nog een stukje lopen langs de rivier. Eerst nog wat vragen bij het VVV, met name over de bosbranden in de bergen verderop. Weten ze niet zoveel van helaas (wij willen graag nog wat wandelen, dus wat anders dan kuieren door stadjes). We besluiten morgen de universiteitsgebouwen te bezoeken en dwalen nu wat door de smalle straatjes. Coimbra heeft een gezellige uitstraling, is een studentenstad. Hier ook weer de bekende beelden van oude gebouwen met tegels, kleine winkels, oude mensen die rondscharrelen met hun wandelstok. We komen bij een markthal, met oude vrouwtjes die groente en fruit verkopen. Kopen bij eentje een kilo sinaasappels (50 cent).
In de Santa Cruz kerk bewonderen we de wanden met blauw/witte tegels en het kleurrijke orgel. In een piepklein zaakje dat je binnengaat via traptreden naar beneden, wil Wopke Portugese tapas proberen. Hij doet samen met de uitbaatster een soort Babbelonië, met als resultaat een schoteltje met sardientjes (lekker) en stukjes zwoerd (Wopke vindt het lekker, Marijke gruwt ervan).
In een ander steegje lezen we o.a. vissoep op een bord bij een restaurantje. Lijkt ons wel wat, maar ze gaan net dicht. Morgen hebben ze alles weer, dus dit tentje houden we in gedachten. Ondanks de wat grijze lucht is het flink warm. 26 graden, niet gek voor de eerste dag van de herfst!

Zaterdag 22 september
We rijden naar dezelfde parkeerplaats als gisteren, volop ruimte. En dan lopen we naar de universiteit. Klimmen kan je beter zeggen, de straten lopen vrij steil omhoog. De universiteit van Coimbra is de oudste van Portugal en beslist een bezoek waard. Wij kopen een kaartje en blijven buiten een tijdje staan genieten van een vrolijke, melodieuze muziek/zanggroep die uit studenten bestaat. Via een grote poort komen we op een plein waar we eerst het geheel op ons laten inwerken. Dan betreden we de kapel, daar is zoveel moois te zien aan versieringen. “Wow”, is het hier en dat is het ook weer even later in de enorme bibliotheek, je kijkt je ogen uit. Bij de info lezen we dat een groep vleermuizen ervoor zorgt dat de bibliotheek insectenvrij blijft. Heel bijzonder (wij willen er óók wel een paar voor onze kriebelvliegen). Nu weer verder naar nog een paar indrukwekkende zalen, nog in gebruik bij bepaalde ceremonies zoals opening van studentenjaar en uitreiking van bul. Je komt echt ogen tekort, alles is mooi. De vloeren, plafonds, muren, meubels, etc. Af en toe laten we een groep met reisleider even voorgaan en wachten tot er weer ruimte is. Vanaf een balkon hebben we een prachtig uitzicht op de stad. Het is lekker zonnig, extra mooi allemaal.
Er zijn nog wel meer gebouwen te bezichtigen in Coimbra, maar dan krijg je een overdosis. We dwalen nu verder door allerlei straatjes, komen op een groot plein waar een vlooienmarkt wordt gehouden. Kraampjes met van alles en nog wat uit grootmoeders tijd. Leuk om de spullen te bekijken, en de typetjes die verkopen. Ook hier een zang/muziekgroep die het beluisteren waard is.
We hebben dit keer geen koffie meegenomen, gaan een tentje binnen met mooi tegelwerk. We bestellen koffie en wijzen iets aan voor erbij, geen idee wat het precies is. Het blijkt iets van bladerdeeg te zijn, lekker, maar niet spectaculair. Marijkes koffie met melk is een soort kinderkoffie (onze eigen koffie heeft nog steeds de voorkeur). En voor de lunch willen we naar dat tentje dat wij gisteren vonden, maar waar in dat doolhof van steegjes was dat ook al weer? Het wordt een hele speurtocht, maar we vinden het! In dat restaurant Orpheu zitten alleen twee etalagepoppen aan tafel, maar we wagen het erop. De eigenaars zijn een Portugese vrouw met haar Nederlandse man, dat bestelt toch even makkelijker. Wij kiezen het duurste menu (7,50!) en krijgen daarvoor: vissoep, zalm met aardappels en groente, toetje, koffie en een glas wijn. En een leuk sfeertje gratis erbij.
Na het eten wandelen we terug naar de auto om op de camping nog wat te relaxen. Daar is het wel weer voor, 33 graden. Maar ’s avonds gaat het veranderen, de lucht wordt grijs en het begint flink te waaien. Er is regen voorspeld voor morgen en inderdaad: ’s nachts horen we het bekende tikken van de regen op de caravan.

Zondag 23 september
We hebben een interessante folder over een route langs oude dorpjes. Men heeft een aantal van die oude vervallen huisjes weer opgeknapt, met geld van de Europese Unie, om het toerisme te bevorderen. Het is in een prachtig natuurgebied, wie weet kunnen we er wandelen. Dat is er nog steeds niet van gekomen deze vakantie (ja, slenteren door stadjes, maar onze bergschoenen staan nog in hun hoekje te wachten).
Onze plannen hangen natuurlijk van het weer af, het regent nog steeds en de lucht is grijs (Maar dat mag ook wel eens, we zouden nog vergeten hoe dat is!). Eerst maar een bakkie koffie in de caravan. Dan toch op weg. Lange broek en bergschoenen aan, boterhammen, drinken en routekaarten mee. We zitten al snel in het groen en in Lousa vinden we de borden die de route van die dorpjes aangeeft. Na veel klimmen en bochten komen we bij het eerste dorpje aan. Bestaande uit twee huisjes waar wij twee oude vrouwen met een kudde geiten bezig zien (tja, in Nederland zitten ze aan de bingo). Er loopt een wandelpad naar twee dorpjes, dus we parkeren de auto en lopen naar het eerste: Aigre Nova. Er komen twee honden op ons af, die enthousiast tegen ons opspringen. Heel aaibare, vriendelijke beestjes. De kleinste is een witte ruwharige, een soort Idéfix vinden wij. En de grotere is een gladharige donkerbruine. Zij fungeren de rest van de wandeling als onze gids. Lopen voor ons uit en wij hoeven niet te letten op rood/gele strepen, want zij geven dat helemaal aan. Wachten op ons en kijken waar we blijven. Handig, dan kunnen wij goed letten op het smalle pad met de vele losse stenen, het is flink klauteren. Het weer valt mee, het is een graad of 20, prima wandelweer. Onze wegwijshonden brengen ons keurig naar het dorpje Aigre Velha, met een paar vervallen huizen, maar ook een mooi opgeknapt gebouw met bijbehorend erf. Een man en vrouw wuiven ons uitnodigend toe, dus we bekijken het huis van dichtbij en proberen een gesprek. Dat is alleen maar gebaren en glimlachen, maar we begrijpen dat dit appartementen zijn. De man wijst om zich heen: “Bonito”. Ja, dat vinden wij ook. Hij snuift en zegt: “Ar puro”. Inderdaad, zuivere lucht hier in de bergen. We vinden een bankje voor ons brood, Marijke bewaart wat worst voor onze “gidsen”, maar die hangen momenteel rond bij de geurende barbecue van dat mooie huis. Het regent wat inmiddels, maar het (zelfde) pad terug is goed te doen. We lezen een affiche over een oogstfeest vandaag in Gois, de volgende plaats op onze route. Er is van alles te doen en om 15.00 uur een optreden van twee folkloregroepen. Tja…Gois is snel gevonden, maar nergens iets van een feest te bespeuren. We kruisen het stadje op alle manieren door, doen navraag bij de camping daar (meisje kijkt Marijke aan of ze van Mars komt). We rijden naar nog wat dorpen in de buurt, via tig bochten en smalle wegen, maar geen festival. Nou ja, het is in ieder geval een mooie route. We koersen maar weer op huis aan, het regent en het ziet er niet naar uit dat het nog opklaart. Morgen willen we naar een camping iets verder de bergen in, de Nederlandse buren Nico en Bettie komen hier net vandaan en zijn hier zeer enthousiast over.

Maandag 24 september
Het is vandaag heel ander weer dan wij gewend zijn tot nu toe. Grijze lucht, regen en frisjes. De lange broeken komen uit de kast en aan sandalen heb je nu ook niet veel. We zeggen Nico en Bettie gedag, zij trekken verder naar het zuiden en wij naar de camping in het kleine plaatsje Melo, waar zij net vandaan komen.
We volgen eerst een stuk van de route van gisteren en dan is het opletten waar we verder moeten. Want even keren met de caravan is lastiger dan alleen met auto. De weg valt reuze mee, vrij breed. Aardig wat vrachtverkeer, maar wij rijden in hetzelfde tempo achter ze aan. Het regent wat en de temperatuur zakt naar 14 graden. Ruim twee uur na vertrek ontwaren we Melo en de borden die naar de camping verwijzen. Aan de rand van de bergen, dus het is even klimmen en draaien nu. De camping heeft een schitterende ligging, uitzicht op bergen en kleine dorpjes. Zie: www.cegonhas.com
Het terrein bestaat uit terrassen en we vinden een ruime plek met uitzicht. Blijkt dezelfde plek te zijn als die van onze tipgevers, horen we even later van Rieke. Zij is de sympathieke eigenares, samen met man Gerard. Deze Nederlanders hebben 17 jaar geleden dit alles opgebouwd, complimenten hoor en we begrijpen de tip volkomen. Onze plek is een soort Luilekkerland, om ons heen appel-, peren- en olijfbomen. En struiken met rijpe witte en blauwe druiven. Echt een camping voor tochtjes door de bergen, per auto of te voet.
Na het eten lopen we het dorp in, ook hier heeft de tijd stilgestaan. Oude vrouwen doen de was bij de gemeenschappelijke wasplaats, met borstels en koud water. Ze lachen ons vriendelijk toe. Nee, dit is geen “levende historie”, maar het leven anno 2012. Nadat we ons hebben ingeschreven met een gemoedelijk praatje en wandelinfo erbij, gaan we er weer even op uit in de omgeving. Het weer is wisselend, trui aan en uit. Maar beter dan voorspeld (wij zijn al snel tevreden natuurlijk!). Vanuit een straatje komt ons een mager zwart hondje tegemoet. Een vriendelijk (en uiteraard aaibaar) beestje dat de hele weg met ons meeloopt. Niet een echte geleidehond zoals gisteren, zij loopt niet steeds voorop. We komen langs meerdere “onverklaarbaar bewoonde” huizen, verbazen ons onderhand nergens meer over. Op het eind van de wandeling moeten we onze reisgezel weer kwijt zien te raken. Op de camping zit men niet op zwervers (is ze dat?) te wachten. Het is guur en onze stoelen blijven in de auto liggen, we blijven binnen met een boek, puzzel, spel en een wijntje. Morgen wordt het volgens Rieke nog minder met het weer en daarna weer beter. Dit is in ieder geval een camping waar wij het wel even uit kunnen houden.

Dinsdag 25 september
Inderdaad is het weer vandaag: grijze lucht, regen en harde wind. Voorlopig maar binnen blijven met boekje en puzzel. Als het droog wordt kunnen we altijd nog even een stukje lopen.
Na het middageten besluiten we het er maar op te wagen. We lopen nu het dorp uit via de andere kant. Daar zien we maar één weg, die behoorlijk steil omhoog loopt, er zit geen enkel recht stuk bij. Af en toe staat er een bord aan de kant van de weg, maar met die Portugese tekst kunnen wij niets. We zien in de verte een dorp liggen, maar dat is toch te ver om heen te lopen. De wolken worden steeds donkerder en het begint zachtjes te regenen. “Het valt wel mee met die regen, het is motregen”, zegt Marijke. En dat is dus de weergoden verzoeken. De sluizen gaan boven volledig open en dit noemen wij geen motregen meer. Onze jacks zijn niet echt waterdicht en onze broeken plakken helemaal aan onze benen. Gelukkig gaat de terugweg twee keer zo snel als de heenweg, want nu is het alleen maar dalen.
In de caravan kleden wij ons gelijk helemaal om en blijven de rest van de middag en avond binnen. We gaan zelden of nooit op het toilet in de caravan, maar nu is het wel handig, al is de ruimte wel wat klein (soort “achterwerk in de kast”). Ook hangen in deze kleine ruimte nu twee wandelbroeken te druppen. Het blijft constant regenen en stormen, als we naar bed gaan regent het nog steeds hard. Maar wat nu valt, kan morgen niet meer vallen. De weersverwachting voor morgen is beter. Vandaag was het een “Iers dagje”.

Woensdag 26 september
Het is droog, het waait nauwelijks en de lucht heeft flink wat blauwe stukken. Dus we kunnen er op uit. Van Rieke hebben we meerdere tips gekregen voor mooie tochten in de omgeving en we zien er eentje die ons erg aanspreekt. We pakken de rugzakken in met proviand en drinken, nu gaan er ook warme vesten mee. Want des te hoger je komt des te kouder wordt het.
We komen gelijk al door een dorpsstraat die net zo breed is als onze auto. Maar daarna belanden we op een brede autoweg die we bijna de hele tijd voor ons alleen hebben. Een nieuwe driebaansweg tussen bergdorpjes waar nauwelijks verkeer komt! Aangelegd met ons belastinggeld (via de Europese gemeenschap), dus dan zullen we hem gebruiken ook. We worden verrast met schitterende uitzichten en dat blijft de hele weg zo. Nergens bomen die het zicht belemmeren. Wel jammer dat we af en toe gebied passeren waar grote bosbranden zijn geweest, daar staan alleen maar zwarte staakjes in zwarte grond. Marijke is niet zo gecharmeerd van die enorme dieptes zonder vangrails. Drie keer moeten wij stoppen voor een herder met kudde. Eerst een oude man met geiten, dan eentje met schapen en tenslotte weer twee mannen met een kudde geiten. Beide herders hebben een gebruinde rimpelkop en de ene (met welgeteld 1 tand in de mond) begint tegen Wopke te praten. Er ontstaat een gesprek tussen de twee mannen, dat wil zeggen: Wopke herhaalt alles (zo ongeveer) wat dat baasje zegt en knikt daar begrijpend bij. Hilarisch!
De hele route is adembenemend mooi, vooral vanwege de grote rotsen overal. Met allerlei kleuren en vormen. Sommige lijken door een reus op elkaar gestapeld. We klimmen steeds hoger en bij Torre komen we op het hoogste punt, 1993 meter. Daar zitten we letterlijk in de wolken, alles is grijs. Onze koffie drinken we maar in de auto op, het is inmiddels 4 graden! Deze omgeving is een wintersportgebied, de vele parkeerplaatsen vallen ons duidelijk op. We wijken nog een keer iets van de route af om naar een waterval te gaan. Op dit pad wordt onze auto weer eens goed uitgetest, we hobbelen door kuilen, ontwijken gevallen stenen en takken. Maar het eindpunt is de moeite waard. Een mooie waterval die uitkomt in een door rotsen en groen omzoomd meertje. Je krijgt bijna de neiging om er een duik in te nemen. Daar is ook een picknickplek, tafel en banken zijn gemaakt van stukken rots. Een A locatie.
Deze route is werkelijk schitterend, ook al valt het uitzicht regelmatig weg door de wolken. Maar dat heeft ook wel weer iets geheimzinnigs, zoals in ons land “de Witte Wieven”. Nog even een stop bij de prachtige kerk in Gouveia, met van buiten allemaal tegels. Dan nog een stop bij de Lidl (niet bezienswaardig, wel nuttig). Daar loopt een jongen te bedelen, als we hem wat geven komt er een glunderend “Thank you”. (er leven in Portugal veel arme mensen, dat is ons onderhand wel duidelijk).

Donderdag 27 september
Zoals gepland gaan we vandaag een route wandelen, die heet: Rota dos Galhardos (zoiets als onstuimig pad, volgens de vertaalmachine op google). Eerst met de auto naar Folgosinho, een aardige klim. Hebben wij voor een groot deel gelopen afgelopen dinsdag, in de regen. We parkeren de auto en gaan op zoek naar het beginpunt van de route, dat lukt niet zo. Er komt een mager, oud vrouwtje langs, helemaal in het zwart (ons mooiste exemplaar tot nu toe!). Wopke vraagt haar de weg en ze brabbelt wat terug. Tja wat? “Ik weet het niet, ik wandel nooit” of “Hoepel op, jullie”? We houden het op het eerste. Al snel vinden we het eerste rood/gele bordje en daarna vinden we ze om de haverklap. Dit keer geen “geleidehond”, we moeten het alleen uitzoeken.
Het is vandaag een graad of 17, maar het is droog en dat is het voornaamste. Met warme trui is het goed te doen, Marijke trekt hem uit, want het is alleen maar klimwerk/zweten. Folgoshino ligt al snel als een soort Madurodam onder ons. Ons pad is vrij smal en bestaat uit grote platte stenen, nog door de Romeinen aangelegd. We proberen ons voor te stellen hoe men ca. 2000 jaar geleden hier heeft lopen sjouwen. De route is zeer gevarieerd, langs bomen en planten en ook regelmatig langs rotsen met gekke vormen. Soms is het pad erg smal, banen we ons een weg door varens en over kleine modderstroompjes. Bij een twijfelkruispunt gaat Wopke even vooruit om te kijken. Marijke eet intussen wat geplukte zoet bramen (we kunnen het bij verdwalen nog even uithouden…). Veel uitwerpselen op ons pad, even later zien we waarom. Een stuk verderop steekt een hele processie schapen en geiten een bergtop over. Vooral de geiten hebben enorm grote, klingelende bellen om. Worden ze daar niet horendol van?
We komen geen andere wandelaars tegen, maar halverwege ons pad ontmoeten we een Portugees echtpaar uit Lissabon (met een meeloophondje). Aardige lui, ze spreken perfect Engels en tippen ons om naar het bezoekerscentrum in Seia te gaan. Daar is allerlei info over de bergen hier, de Serra da Estrela. Goed idee.
Plekken met uitzicht voor koffie en brood zijn niet moeilijk te vinden. Rotsblokken genoeg en we hebben altijd en overal ons Bever zitmatje mee.
Na het vele klimmen komt een vlak, breder stuk en daarna dalen we, dat moest wel na al dat klimmen. Beneden in het dorp komen we de Portugese wandelaars weer tegen. Wij lopen Folgoshino nog wat door, ook weer zo’n plaats uit een ver verleden. Met ingezakte huisjes, steegjes en wasplaatsen. En mooi mozaïek natuurlijk. Tot slot nog even naar de vesting waar we steeds op uit keken tijdens het wandelen. Dan weer naar de camping waar we nog eventjes buiten zitten in onze boomgaard. Rieke heeft ons verteld dat de peren die hier overal liggen stoofperen zijn en die vreemde appels zijn kweeperen. Niet zo te eten (zij maken daar jam van). Dus het is kijken en niet snoepen voor ons!