In de Serra da Estrela

Hallo webloglezers!

Hieronder vinden jullie weer een verslag van vijf dagen.
Wat vliegt de tijd, het is al weer oktober. Al zou je dat (afkloppen!) niet zeggen. Mooi weer nu, na een dipje vorige week. Wij zitten sinds vanmiddag op een camping ten zuiden van Porto. Daar willen wij morgen en waarschijnlijk ook donderdag naar toe. Daarna schuiven we weer iets verder op en dan worden de volgende campings eigenlijk alleen maar onderweg-stops.
Er zit nog een verrassing in, in de vorm van een filmpje. Zie het verslag van zaterdag 29 september.

Hartelijke groeten en “Adeus”!
Marijke en Wopke

Vrijdag 28 september
Het is frisjes, een graad of 15 en een grijze lucht erbij. Dus lijkt ons een bezoek aan het CISE (Informatiecentrum over de Serra da Estrela) in Seia een goed plan. Even twijfelen we of we goed rijden, hobbelen door een woonstraat met kasseien. Maar dan zien we het gebouw liggen. Bij de balie betalen we 4 euro p.p. en horen dat we een rondleiding zullen krijgen. “In het Engels”?, vragen wij. Inderdaad, en onze gids komt er gelijk al aan. Een vriendelijke jongeman (zijn naam is ons ontschoten) heet ons welkom en leidt ons rond in een zaal waar van alles te zien is over dit berggebied. In keurig Engels legt hij duidelijk uit hoe de bergen zijn ontstaan, welke dieren er leven en welke bomen en planten er voorkomen. Er zijn foto’s, maquettes, diverse (ongevaarlijke) slangen op sterk water. Erg interessant allemaal en we krijgen een duidelijk beeld over dit unieke berggebied. Hierna krijgen we een film over de Serra da Estrela. Het is in 3D en daarom zetten we er zo’n maf brilletje bij op.
Na de film gaan we met onze gids naar een ruimte waar je allerlei informatie kan krijgen over de bergen hier, maar ook over andere gebieden en landen, eigenlijk de hele wereld. We krijgen wat uitleg en kunnen dan zelf een en ander bekijken. Maar daar houden we al snel mee op. We kunnen niet goed wijs uit al die knoppen en de tekst erbij is alleen in het…juist!
Marijke vraagt onze gids wat een mooi gebied is om te wandelen en dan geeft hij ons de tip om morgen naar Loriga te gaan. Daar start om 9.30 uur een bergwandeling met gids, in verband met de “Dag van het hart”. Hij legt ons uit hoe we daar naar toe moeten rijden en wij zeggen dat we bij redelijk weer waarschijnlijk komen. Hij zal daar zelf ook aanwezig zijn. Onze gids neemt afscheid van ons, een heel aardige knul die echt hart voor de natuur heeft.
Het is nog steeds wat frisjes en grijs, maar goed weer om nog even rond te lopen. Dus gaan we het centrum van Seia even in, maar daar is niet veel bijzonders te zien. We vonden dat infocentrum de moeite waard, was een goede tip van die Portugese wandelaars.

Zaterdag 29 september
Het weer ziet er goed uit, dus rijden we naar Loriga voor die georganiseerde wandeling. Eerst naar Seia en dan verder naar het zuiden. We komen nu langs een enorm gebied waar bosbranden hebben gewoed, alles is zwart. Echt vreselijk, die pyromanen, en de daders zijn vaak moeilijk te pakken.
Maar in de buurt van Loriga is de natuur weer groen. In de plaats zelf weten we niet waar we zijn moeten, maar het centrum is maar heel klein. Er stopt een auto waaruit twee mensen met rugzakken en wandelschoenen stappen, wij lopen ze achterna. Voor een cafeetje even verderop staat een groepje mensen, de organisators stappen gelijk op ons af en heten ons welkom. Carlos zal onderweg uitleg geven en zijn vriend (tja, naam vergeten) wil in het Frans voor ons vertalen. Maar eerst nodigt onze tolk ons uit naar binnen en trakteert ons op koffie. Daar komt onze gids van gisteren ook al aan, blij verrast dat wij gekomen zijn. In totaal zijn we met zo’n 20 mensen, een gemêleerd gezelschap van mannen en vrouwen, een jongetje en een lieve meeloophond uit het dorp. Wij zijn niet de enige buitenlanders, er is ook een Duits echtpaar. Onze gids vertelt hun regelmatig wat in het Engels, dus wij pakken overal wat van mee.
Om half tien gaan we op pad en volgen een weg omhoog, door de Romeinen met grote stenen aangelegd. Langs een wasplaats waar vrouwen uit het dorp de was doen (en dit keer geen oudjes). Veel mensen van onze groep hebben een wandelstok bij zich. Soms eentje van een sportzaak, maar meestal een dikke tak of bezemsteel. Die blijken ook handig te zijn om appels mee uit een boom te slaan. Een van de vrouwen is een echte lachebek, heeft hele verhalen tegen ons en wij maar quasi begrijpend knikken.
We leren onderweg veel over het landschap en hoe de mensen hier leven. Nemen een kijkje in een klein schuurtje waar een molen staat om maïs tot meel te malen. Het gaat hier allemaal nog zoals in grootmoeders tijd. Onderweg eten we zoete bramen en lachen om de houten elektriciteitsmasten die een heel eind los boven de grond hangen en heen en weer zwiepen in de wind.
Het is flink warm en we hebben onze trui en jas helemaal niet nodig. Die gaan de rugzak in. Halverwege de wandeling wordt er een groepsfoto gemaakt. En iemand is de hele tijd aan het filmen. Je kunt ons tijdens de wandeling vergezellen op de volgende site:
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=V4Bih2atjaU.

We genieten enorm. Van de natuur, het prachtige weer, de uitleg over alles en zeker ook van ons gezelschap. Om twaalf uur komen we weer in Loriga aan, sommige wandelaars roepen wat naar boeren die ze op het land bezig zien, iedereen kent elkaar hier. In een smal straatje stoppen we, daar komt de moeder van Carlos uit haar huis naar buiten. Een lief klein vrouwtje, in zwart gekleed. En uit weer een ander huis haalt men een fles drank en glazen tevoorschijn, men trakteert ons op muscadet en port. “Lachebekje” komt met koekjes langs en toastjes met zelfgemaakte jam. Wat een verrassing en wat een gastvrije mensen!
Nadat wij meerdere keren bedankt zijn (men vond het erg leuk dat wij gekomen waren), wijst onze tolk op een restaurant waar je lekker kunt eten. Wij hebben brood bij ons, maar het lijkt ons wel wat hier neer te strijken. De eigenaar spreekt Frans en vertelt dat de specialiteit geitenvlees is, maar dat heeft nogal tijd nodig. Wij kiezen wat anders (Marijke heeft trouwens die leuke beestjes nog teveel in gedachten). De man van het restaurant legt uit dat de dagschotel iets is “uit de zee”. Verder begrijpen we het niet. Wopke voelt daar wel voor, Marijke houdt het op biefstuk, frites en salade. Na onze gevulde groentesoep krijgt Wopke een grote kom voorgeschoteld: rijst met…inktvis. Dat is lang niet op gekomen, Marijke haar eten wel.
Na het eten halen we bij het VVV een folder met wandelingen in de omgeving. We kiezen de panoramawandeling, de naam spreekt voor zich. Onderweg komen we nog een oude man tegen die zijn zeven geiten loopt uit te laten. Het is nog steeds zonnig en op de terugweg in de auto zien we dat het 24 graden is. Het mooie weer is helemaal terug. Op internet gaven ze voor vandaag een 9 en voor morgen zelfs een 10. Met die 9 zijn we het roerend eens. We kijken terug op een heel geslaagde dag met bijzondere mensen.

Zondag 30 september
Het is net als gisteren een zonnige dag met stralend blauwe lucht. We hangen de was die we gisteravond hebben gedraaid op de gezamenlijke waslijn, dat zal wel drogen nu. We hebben veel zin in de wandeling die we gaan maken. Het is een in het Nederlands beschreven tocht van 15 kilometer, uit de wandelingenmap van de camping.
Eerst rijden we naar ons beginpunt, het kleine, oude dorp Freixo da Serra. En van daar beginnen we om tien uur onze route die zeer afwisselend is. Klimmen en dalen, veel smalle paden die we zelf niet gevonden zouden hebben. Langs een oude verlaten wolfabriek en even verderop een aantal verlaten huizen (van werknemers?). Het zijn inmiddels ruines en soms kan je er nog een kijkje in nemen en een idee krijgen hoe men daarin leefde. Daar hangen ook verlaten druiventrossen (jammie!).
Een koffieplek vinden we ook makkelijk, vlakbij zijn woelsporen van wilde zwijnen, maar die verstoppen zich overdag (uit angst voor jagers).
We zien het dorp Linhares met zijn burcht al een hele tijd liggen in de verte, maar het duurt nog even voordat wij daar aankomen. We wijken even van de route af om alle straatjes -met bijbehorende typetjes- door te lopen. Bij de burcht is een mooie picknickplek en een schitterend uitzicht rondom. Net als op eerdere wandelingen lopen we weer een heel stuk over Romeinse wegen. Ja, ze zijn er maar druk mee geweest. Op een gegeven moment moeten we rood/witte tekens volgen. Dat lukt ons, maar een nieuw likje verf zou geen kwaad kunnen….
Wopke heeft een herdersstok gevonden die hij de rest van de wandeling gebruikt. (Een paar rimpels meer en tanden minder en hij kan zo gaan geiten hoeden). We hebben prachtig weer, de voorspelling was 25 graden en dat klopt aardig. Om vier uur komen we weer keurig bij onze auto uit, tevreden over de mooie tocht en onze prestatie. Portugal in de herfst is echt een Luilekkerland. Tijdens onze wandeling hebben wij geraapt/geplukt en gegeten: bramen, witte en blauwe druiven, vijgen, appels, perziken en walnoten (en dan hebben we de tamme kastanjes nog laten liggen). En de 10 op internet voor het weer: helemaal mee eens.
Terug op de camping vertellen wij onze ervaring aan buurvrouw Carla. Zij en haar man zijn ook wandelaars en gaan deze tocht waarschijnlijk morgen lopen.

Maandag 1 oktober
Vandaag is het al oktober, maar daar ziet het helemaal niet naar uit. Opnieuw een stralend blauwe lucht en de zon schijnt al flink als we buiten zitten te ontbijten. Voor vandaag hebben we geen speciale plannen. Gewoon wat luieren in de zon en de rest van onze reis inplannen.
Na de lunch maken we een ommetje vanaf de camping. Gaan linksaf een piepklein dorpje in, Marijke schrikt zich rot als de kerkklok ineens twee uur slaat als we langslopen. Deze klok horen we ook op de camping, is vaak een soort wekker voor ons. We keren om, willen kijken of de Taberna van Maria nu open is. Twee kleine klapdeurtjes in een straatje van Melo. Voor het etablissement zitten twee oude vrouwtjes en de ene blijkt dus Maria te zijn. Ze nodigt ons uit naar binnen in een soort kamertje, vol met oude spulletjes waar we gaan zitten op een houten bankje tegen de muur (pas je met een halve bil op). De vriendin van Maria (met 1 tand in de mond) gaat aan de overkant zitten en begint tegen ons te praten. Het enige dat wij begrijpen is dat het “warm is vandaag” of zoiets. We bestellen een glas rode wijn bij Maria en zij schenkt ons een glas tot de rand toe vol. We praten wat met handen en voeten met haar, het is een unieke ervaring hier. De rekening is trouwens 90 cent!
Terug op de camping zoeken we daar op de pc (onze laptop geeft nog steeds geen internet) naar campings in een mooi gebied: Serra da Peneda-Geres. We willen morgen naar Porto en na Porto naar dat gebied. Maar dat valt nog niet mee: Of de campings liggen niet gunstig, of je kunt er moeilijk komen en wat nu natuurlijk regelmatig voorkomt: de camping is gesloten. Uiteindelijk besluiten wij naar een andere streek te gaan, die camping hoort bij een keten van vijf campings (waar we nu staan valt daar ook onder).
Onze buren Carla en Han hebben inderdaad onze tocht van gisteren gelopen en zijn er ook enthousiast over. Ze nodigen ons uit voor een glaasje wijn (en nog eentje). Heel gezellig zitten praten, vooral over reizen en wat je dan zoal kan overkomen.
De vaat wassen is op een camping vaak ook een sociaal gebeuren. Wij staan nu samen in die ruimte met het Engelse echtpaar (we zijn nog maar met drie stellen over). Zij zijn op de camping in Porto geweest, die wij geschrapt hadden omdat die vanaf 9 september gesloten zou zijn. Maar zij zijn daar van 19 t/m 21 september geweest en zeggen dat deze camping het hele jaar open is. Dat gaan we morgen nog even opzoeken.

Dinsdag 2 oktober
Na het ontbijt gaan we afrekenen bij Rieke. Als je 8 nachten op deze camping staat, betaal je er 7. Hebben we afgelopen nacht toch mooi voor niks geslapen. We zoeken op de website van camping Madelene en die blijkt inderdaad het hele jaar open te zijn. Dus gaan we naar deze camping, die ligt gunstiger met erheen rijden en daar kan je met de bus naar het centrum van Porto.
Uitgezwaaid door Carla en Han en de Engelsen vertrekken we rond kwart voor tien. We rijden grotendeels over de N16, dat lijkt op de kaart een kleine weg, maar dat valt reuze mee. Wel veel klimmen, dalen en bochten, maar dat redt de auto (en de chauffeur) prima. Door een mooi berggebied en een stuk langs een rivier. We komen regelmatig door kleine dorpjes en we zien elke keer weer bijzondere mensen. Nu komt er een kromme oude vrouw langs met een enorme takkenbos op haar schouders. Beelden die je verwacht bij Bulgarije of zo, maar hier dus ook.
De oude auto’s en brommers (chauffeurs hebben zo’n Willempie helm op), mensen die op het veld druiven of pompoenen oogsten.
Het is nog wel eens puzzelen hoe we rijden moeten, want we willen de ingewikkelde elektronische tol vermijden. Daarom rijden we een paar keer een stukje verkeerd, dat geeft toch weer oponthoud. Vlak voor Porto hebben we onze twijfels, maar het komt helemaal goed. Voor Marijke een opluchting, in haar maag ontstond het oude “schoolreisjesgevoel” door alle draaien en hobbels. Wat later dan gepland, om kwart voor vier, komen we aan op de camping. Toch nog een goede tijd, want we vinden een ruime plek en kort na ons arriveert een grote Franse camper die deze plek anders had genomen, hij wordt nu de achterbuurman.
Als we geïnstalleerd zijn, komt er een Nederlands echtpaar enthousiast op ons toelopen. Bij Marijke draaien de radertjes boven nog volop (bekend gezicht, is zij iemand van een vorige camping?). Het kwartje valt, na even helpen. Lucy Houtzager was net als Marijke deelneemster aan het folkcamp in Eerde afgelopen zomer. Zij hadden tijdens het eten erover gehad dat ze allebei in dezelfde periode naar Spanje en Portugal zouden gaan. “Nou, misschien komen we elkaar nog wel tegen”. Inderdaad, hoe is het mogelijk. Even een praatje gemaakt met Lucy en haar man Boy, dan gaat Marijke eten koken en Wopke kijkt of internet hier wèl lukt. Gaat prima, dus we gaan onze post weer eens bekijken en misschien wat versturen.