Tussen Lissabon en Coimbra

Hallo webloglezers!
Hier het vervolg van onze reisavonturen door Portugal. Zo meteen vertrekken wij naar een camping bij Coimbra. Geen idee of die wifi heeft, dus sturen we de laatste schrijfsels nu gelijk op. Momenteel zitten we even binnen, het motregent een klein beetje (maar na Ierland zijn deze spatjes “peanuts”!). Nog steeds mooi weer, zou ons “slecht weer abonnement” nu eindelijk verlopen zijn? De fleece vesten (onze standaard kleding in Ierland) liggen nog steeds in de kast, afkloppen…
Wij hopen dat bij jullie allen ook alles naar wens verloopt en sturen jullie hier weer digitaal onze hartelijke groeten,

Marijke en Wopke
PS. Zie net dat het onderaan op mijn scherm (weer) niet zo lukt, plaatsnaam intikken waar je zit is verplicht, maar er komt steeds iets anders te staan. We zitten nu dus in Nazare, maar het kan zijn dat er een andere plaats of zelfs land verschijnt...

Maandag 17 september
Vandaag een bijzondere dag (ook al heeft Marijke geen ballonnen opgehangen, zoals Marcel 10 dagen geleden voor Guda deed in de Australische bush). Wopke is jarig, 63 alweer. Hij heeft van meerdere mensen per mail en sms felicitaties gekregen. Waarvoor dank!
Rond tien uur rijden we weg om naar de volgende camping te gaan. Die is in Guincho, bij Cascais. Maar 45 kilometer, dus we zijn er zo (ja,ja). Eerst via een soort Golden Gate Bridge de Taag over. Moeten voor1 van de 16 tolpoorten aansluiten, maar welke? Geen flauw idee! We kiezen in ieder geval een bemande en Marijke houdt twee bedragen in de hand, want we weten niet zeker of we in tariefgroep 1 of 2 vallen. Het is 1, dus we kunnen 2 euro terugleggen. Volgens de campinggids zou de camping met borden aangegeven zijn, maar we zien niets. En mevrouw TomTom stuurt ons na véél afslagen een smalle, hobbelige grindweg op! Omkeren dus en daar zien we een politieauto. Wopke vraagt de weg, laat ook zijn IPA kaart zien. He, een Nederlandse collega! En we krijgen een escorte van ze tot op de camping. We hadden het alleen nooit gevonden, slalommen de hele plaats door. We bedanken de agenten, twee mannen en een vrouw, en maken nog even een praatje met ze, een leuke ervaring.
Op de camping betalen we twee nachten en vinden een redelijke plek. Ook hier mul zand en lange dennennaalden, raken we al aan gewend.
Na het middageten rijden we naar Cascais, een kustplaats vlakbij. Parkeren zoals gewoonlijk een stuk van het centrum vandaan en kuieren langs de boulevard die kant op. Mooie rotskust, een kleine baai met strand en gezellige straatjes met mooie huizen en hotels/restaurants. Heeft een wat chique uitstraling. Een paar standbeelden en een verzorgd park, een mooi geheel. Op de terugweg willen we boodschappen doen, want onze proviand begint op te raken. Deze keer stuurt de TomTom ons feilloos naar de Lidl, want zoiets kan je ook aangeven bij bestemming. We vinden alles van ons lijstje, kunnen we weer even vooruit.

Dinsdag 18 september
Voor vandaag staat Sintra op het programma, ons door meerdere mensen aangeraden. We rijden er via een mooie weg langs de kust naar toe. Het heeft een paar spatjes geregend, heeft gelukkig geen gevolg (behalve een regenboog). We parkeren buiten de stad, hebben geen idee of het nog ver is naar het centrum. Het is in ieder geval klimmen, Sintra ligt in de heuvels. Eerst bij het VVV een plattegrond gehaald, want het is een echt doolhofstadje met smalle bochtige straatjes. Daar vragen wij ook wat wij het beste kunnen doen, want er zijn in en om Sintra namelijk tig kastelen, paleizen, kloosters en parken. Iedereen met geld en aanzien streek hier vroeger neer. Na wat dubben kiezen we voor een combiticket voor het koninklijk paleis, het Moorse kasteel en paleis en park da Pena. Volgens de informatrice in 1 dag te doen. Maar lukt dat ons niet, kunnen we altijd morgen terugkomen, de kaart is namelijk 30 dagen geldig.
Eerst naar het koninklijk paleis, dat is het dichtste bij van de drie. We lopen alle vertrekken door en vergapen ons aan al dat moois. De plafonds, wanden, meubels, alles prachtig versierd, veel kleurige tegels uiteraard. Af en toe laten we even een grote groep voorbijgaan. Er zijn met name veel Fransen, soms vangen we een flard van hun uitleg op, maar meestal gaat het ons een tikkie te snel. Buiten vinden we een zitje in de paleismuur, een kopje koffie op stand.
Nu verder door het oude stadje, veel toeristen, je hoort allerlei talen. Al klimmend komen we op de route naar het Moorse kasteel, daar dan maar gelijk naar toe. Het pad loopt flink omhoog en is nogal ongelijk, maar daar kunnen onze schoenen wel tegen. Er lopen ook vrouwen met hakjes rond (maar met vermoeide gezichten). Het Moorse kasteel is totaal anders dan wat wij net zagen. Dit is een vesting met allemaal muren, trappen en torens, prachtig in het groen en met schitterende uitzichten naar alle kanten. We ontwaren meerdere paleizen en landhuizen in de omgeving. Hier en daar is men bezig met restauratiewerk, interessant om te zien.
We zien dat het da Pena paleis niet zo ver lopen meer is, dus het is handig om daar nu ook heen te gaan. Minder handig is dat wij ons brood in de auto hebben laten liggen (door aanvankelijk andere planning). Bij de entree kopen we tegen woekerprijs een belegd broodje, want we verbruiken aardig wat energie met dat klimmen. De wandeling ernaar toe is de moeite waard, een wat geheimzinnig aandoend bos. En dit laatste kasteel is heel bijzonder, een mengeling van allerlei stijlen, vormen en kleuren. Veel Arabische, Moorse invloeden, dingen die we herkennen uit Andalusië. Veel te zien, zowel buiten als in de vertrekken. De uitzichten zijn ook niet mis, we kijken tot aan de zee en zien de brug die wij gisteren overgingen duidelijk liggen.
Waarschijnlijk is er nog info te vinden op: www.parquesdesintra.pt
Terug lopen we via een andere route door het grote park met bijzondere bomen en planten. Komen langs een paar vijvers met daarin zelfs twee kasteeltjes voor de eenden. We hebben goed onthouden hoe we zijn gelopen en komen keurig bij de auto uit, waar we eerst nog een heel late middagboterham eten.
Op de terugweg stoppen we even bij de kust. Daar waait het flink met hoge golven die spectaculair tegen de rotsen opspatten. Veel gezien en gedaan vandaag, maar het was goed te doen, omdat de bezienswaardigheden heel verschillend waren.

Woensdag 19 september
Het bekende inpakritueel: kastjes goed dicht, dakluiken dicht, elektrakabel uit het kastje, pootjes omhoog draaien en op naar ons volgende stekkie. Dat wordt Nazaré, weer iets verder naar het noorden, ook aan de kust. We nemen nu grotendeels de tolweg, hoeven we niet door die kleine plaatsjes. Dat houdt wel in dat we geregeld geld moeten betalen. We rijden altijd naar een bemand hokje, maar zijn blij als het bedrag ook nog ergens te lezen valt, want anders snappen we er geen bal van.
Deze camping hebben we snel gevonden (www.valeparaiso.com), is er eentje van Camping Cheques, dus 15 euro per nacht. Daar vinden we een geschikte plek, uit de buurt van een Duitse caravan volgeklad met teksten over dronken worden en een groep Engelsen die hun kinderen luidruchtig tot de orde roepen. Weer mooi in het groen (onder pijnbomen). Er staan hier veel bromelia’s, bij ons een kamerplant (ook ficus en sanseveria gedijen buiten goed).
Na het middageten lopen we naar de kust, is 2,5 kilometer. Ergens aan de boulevard moet het VVV zijn, daar willen we een betere plattegrond hebben (we hebben een heel priegelige van de camping gekregen). We zoeken ons te pletter, op de ene hoek staat het bord er en op de volgende niet meer. Wopke krijgt wat de pest in, heeft daardoor niet veel oog voor alles om ons heen, de straatjes, de mensen, de koopwaar. Als we het VVV vinden, geeft men ons een plattegrond met nòg kleinere schaal! Nou ja, het is toch de bedoeling wat door de steegjes hier te dwalen. Volgens onze info zie je hier de vissers hun netten repareren en vrouwen in klederdracht. Dat eerste kunnen we niet ontdekken, maar oude vrouwen in klederdracht volop. Met kleurige rokken, schorten, blouses en hoofddoeken aan verkopen zij borduurwerk, noten of bieden een kamer te huur aan. Een vrouwtje (van bijna 100) zit te dommelen bij haar koopwaar. Mannen zie je dit werk niet doen, zij zitten bij elkaar in het café. De zee is hier wild, met hoge golven. Geen zwemmers en surfers, alleen zonnebaders. In de vele steegjes hangt een echt Portugese sfeer. Mooie tegels boven de deur, meestal iets uit de bijbel of de zeevaart. Overal lijnen met wasgoed, van onderbroeken tot grote dekens, er hangt hier een zeeplucht.
Dan weer terug naar de camping, we merken nu goed dat we op de heenweg flink gedaald zijn. Klimmen met 27 graden vinden wij wel een ijsje waard. We kopen een Magnum bij een chagrijnige vrouw (zijn we niet gewend hier). Terug op de camping kunnen we nog lekker een tijdje buiten zitten, genieten!

Donderdag 20 september
Hier in de omgeving liggen meerdere bezienswaardige plaatsen en we besluiten een rit te maken waarin wij er drie aandoen: Alcobaca, Batalha en Fatima. Het is eerst nog wat mistig, maar al gauw krijgen we alweer een stralend blauwe lucht. In Alcobaca staat een enorm groot klooster met kerk eraan vast. Wij gaan de kerk in en ook al hebben wij nu meerdere van die gebouwen gezien, het blijft ons verbazen hoe ze dit konden bouwen vroeger. Het klooster zelf bezoeken wij niet, daar heft men entreegeld en dat telt anders gauw aan steeds.
In Batalha staat weer zo’n enorm kloostercomplex. Prachtige versieringen aan de buitenkant en ook van binnen is er weer veel moois te zien. De glas-in-lood ramen worden hier en daar weerkaatst op de pilaren en muren. In een kapel zijn meerdere graftombes, waaronder die van Hendrik de Zeevaarder (die man komen we nog wel eens tegen als standbeeld). We vinden een picknickbank aan de rivier, een bank verderop zit een Portugese oma met kleinzoon echt te picknicken. Ze heeft een mand waar van alles uitkomt, zelfs een echt tafelkleed. Ach, ons brood met salami en pindakaas uit een trommeltje smaakt ons ook hoor.
Nu naar Fatima, “het Portugese Lourdes”. Een bedevaartplaats die jaarlijks miljoenen pelgrims trekt (wij vallen meer onder de categorie “toerist”). Als we de auto geparkeerd hebben, zien we meerdere groepen pelgrims. Vaak te herkennen omdat ze allemaal een hoedje van dezelfde kleur op hebben. Hier weer even de kerk in (wat een vroom dagje zeg), die ligt op een enorm plein waar men bij elkaar komt tijdens vieringen. Nu is het helemaal niet druk. We zien drie vrouwen het plein helemaal op hun knieën oversteken. Wat bezielt ze, vragen we ons af. Aan de andere kant van het plein is een kerk met ruimte voor duizenden mensen, enorme rijen banken.
Via een andere route rijden we weer naar de camping terug. Door heuvels met bochten en mooie uitzichten. We besluiten morgen weer verder te trekken, naar een camping bij Coimbra. We hebben er twee gevonden op internet. Of misschien is het eentje, die twee verschillende namen heeft. We zullen het ontdekken.