Terugreis en thuiskomst

Hallo medereizigers!

Zoals beloofd nog een laatste verslag, over onze terugreis en thuiskomst. Dan zijn jullie weer helemaal bij. We hopen dat jullie het leuk vonden om per computer met ons mee te reizen (de mensen die mij specifiek om een weblog vroegen ga ik nog overhoren…). Wil je nog meer weten, we horen het wel.
We kijken terug op een fijne vakantie, zonder “Bekema-weer”. Wat een verademing om zo vaak mooi weer te hebben. Na precies acht weken en 7971 kilometer zijn we nu weer in Amersfoort.
Hartelijke groeten van ons en misschien tot een volgende reis!

Marijke en Wopke

PS.:
- Wie heeft er een recept om tamme kastanjes te bereiden?
- Wie weet hoe je een steeds open schietende kastlade vast kunt krijgen?
- Wie weet hoe je de 242 bladzijden van een Michelinkaart van Frankrijk met spiraalrug weer in elkaar krijgt (zonder de zenuwen te krijgen)?
-
Dinsdag 9 oktober
Om acht uur rijden we weg van de camping, met een grijze lucht en wat miezerige regen. Niet veel later is het al over negenen, want in Spanje is het een uur later, net als in Nederland. De route is goed te volgen, alleen bij Lugo rijden we verkeerd, het is daar zo’n wirwar van wegen ineens. Om weer op de goede weg te komen, nemen we een binnendoor weg. Zo’n witte weg op de Michelinkaart, je verwacht dan een boerenweg maar deze is prima en er rijdt niemand. Overal is het mooi groen om ons heen, maar de druivenbladeren krijgen al een rode herfstkleur.
De wolken hangen laag, sommige grijs en andere wit, een mooi gezicht.
Het laatste stuk rijden we langs de zee (de Costa Verde). Onze camping staat in Luarca en de TomTom leidt ons door het plaatsje heen. De kasseienweg wordt steeds smaller, dan komen we ook nog geparkeerde auto’s aan de linkerkant tegen en aan de rechterkant wegwerkzaamheden. Oeps! Maar we rijden wel goed, we zien steeds de blauw-witte campingbordjes.
Om kwart over drie (Spaanse tijd) komen we aan op de camping waar een norse Nederlandse vrouw ons inschrijft. Zij geeft ons een kaartje waarop staat hoe je deze camping kunt bereiken zonder die moeilijke weggetjes. Tja, dat heet “mosterd na de maaltijd” (of soep…). We krijgen een plek op een groot grasveld, met uitzicht op de zee. Werkelijk een plaatje. Hier en daar een bootje op het water, rotsen die in zee uitmonden, een klein wit kerkje op de punt. Daar gaan we eens even naar zitten kijken. Het weer is helaas wat onbetrouwbaar, af en toe valt er wat regen en gaan we weer naar binnen. We wagen ons niet aan een korte wandeling beneden langs de kust, wat we normaal beslist zouden doen. Maar we kunnen er ons wel een voorstelling van maken.
Zie: www.campingloscantiles.com

Woensdag 10 oktober
De wekker (telefoon) gaat om zeven uur. Hoewel???
Net als op de heenweg: horloge wel verzet, maar telefoon niet. Het is dus al acht uur en om negen uur vertrekken we, een uur later dan gepland. Maar dat is geen probleem, we hoeven niet persé vroeg op de volgende camping te zijn, want er is in deze periode plek zat. Als we wegrijden willen we de aangegeven (aanrij)route op het kaartje volgen, dat wij gisteren kregen. En dan andersom. Oeps: eenrichtingsverkeer en omkeren met een caravan is nog een hele toer. (Ja, vakantie vieren is niet zo gemakkelijk).
Nu hoeven we bijna alleen maar de A8 te volgen, dus de kaartlezer kan wel een tukkie gaan doen. Doet ze niet, want het is veel te mooi om ons heen. Rechts de bergen en links af en toe de zee. We komen over hoge viaducten en duiken regelmatig een tunnel in. De lucht is grijs, maar de temperatuur is prima, gemiddeld een graad of 22. De autoradio hapert nogal, maar we hebben een flinke stapel CD’s. Golden Earring zingt “Back Home”, heel toepasselijk.
Op de tolweg gaat het lekker snel, hoef je niet door al die dorpjes. Regelmatig moeten we een bedrag betalen. Dat ritueel verschilt nog wel eens, soms moet je eerst een kaartje trekken, goed bewaren (niet te goed). Dat kaartje weer inleveren na een tijdje en betalen. Soms gelijk betalen bij een kassa, of je gooit je geld in een bakje om verder te gaan. Marijke zit steeds klaar met een handvol muntgeld, haar handen stinken er helemaal naar.
De camping waar we nu gaan staan (Labenne, boven Biarritz) kennen we al. Daar stonden we op de heenweg drie nachten. Toen kregen we de 1 na laatste plek en nu kunnen we maar uitzoeken. We strijken neer op plaats T6, maar eigenlijk hebben we heel veld T tot onze beschikking. Het is nog prima weer om buiten te eten en daarna zitten we nog even naar de rondvliegende vleermuisjes te kijken. Dan gaat het regenen en gaan we de caravan in.

Donderdag 11 oktober
Om acht uur rijden we weg bij de camping in Labenne-Océan. Dat gaat lekker snel, want wij hebben auto en caravan aangekoppeld laten staan. Op naar de volgende camping, die ligt ruim 400 kilometer verder, bij Poitiers.
We volgen nu alsmaar de N10, dus dat is makkelijk. Hoewel ze daar veel aan de weg bezig zijn en de rijbaan soms wat smal wordt. Maar het gaat goed, want al die grote vrachtwagens lukt het ook. We rijden zonder problemen om Bordeaux heen en herkennen af en toe plaatsen van de heenweg. Het is 18/19 graden, mooie temperatuur om te rijden. Verder veel mist aan alle kanten, maar nog goed zicht.
Bij Poitiers volgen we de borden “Futuroscope”, een groot pretpark waar de camping vlakbij ligt. Om half drie belanden we op camping “Le Futuriste” en krijgen een mooie ruime plek toegewezen. Als we klaar zijn (elektra aangesloten, caravan waterpas, etc.) gaan we naar binnen. Het begint nu hard te plenzen, wat een timing!
Er staan nog heel wat campers en caravans op dit terrein. Deze camping is erg geschikt als doorgangscamping en het hele jaar open. Aan hun kleding kan je zien of men op de heen- of de terugweg is. Er komen mensen naast ons staan, in trui en jack: vanuit Nederland op weg naar het zuiden.
We ordenen de caravan een beetje: vegen een kilo zand van de vloer, kijken wat we nog aan proviand hebben. Dit blijkt al weer de 20e camping te zijn van onze reis en we zullen dus uitkomen op een totaal van 22!

Vrijdag 12 oktober
We staan niet zo vroeg op en doen kalm aan. Wopke heeft de totale afstand in niet te grote stukken gehakt, dat is niet zo vermoeiend. Eerst even douchen, gelukkig eentje waar je de temperatuur kunt regelen. De douches waarbij dat is afgesteld staan vaak op “braadstand”. Nu hebben wij wel zin in de laatste afbakbroodjes. Wopke heeft ze laatst weggelegd, maar waar? We speuren allebei de hele caravan af, zelfs op onwaarschijnlijke plekken, maar geen afbakbroodjes. Echt een mysterie. Dan over op plan B: crackers en roggebrood (er is zelfs nog een plan C: havermout). Als wij om tien uur van de camping vertrekken, zijn de meeste mensen al weer vertrokken. Afgelopen nacht heeft het gestormd, om kwart over vier waren de Fransen tegenover ons druk bezig met luifel en wasgoed. Maar nu is het rustig en ondanks dat het maar een graad of 13 is, lijkt het meer vanwege het zonnetje erbij. Om ons heen steeds grote akkers, veel zonnebloemvelden. De meeste bloemen zijn nu helemaal zwart, er zijn ook velden al geoogst.
Met een warm vest aan kunnen we nog lekker buiten koffie drinken, volop keuze aan picknickbanken. Bij de Lidl haalt Marijke wat broodjes, Wopke wacht buiten. Ze snapt eerst helemaal niet hoe dat hier werkt. Glazen bakken met broodjes, een soort hark erin, daaronder weer rekjes en een luikje. Het lijkt wel horloges grijpen op de kermis. Maar een vriendelijke Fransman legt het uit, die zal wel denken…
Maar de broodjes bewaren we voor de avond. Want onderweg zien we een klein chauffeurscafé: “le gai printemps”. Het zit vol met vrachtwagenchauffeurs en wij schuiven aan bij een Frans echtpaar met oude moeder. Onderweg naar de doop van hun kleindochter in Parijs, vertellen ze. De serveerster legt een en ander uit over het menu, we laten het maar over ons heen komen (niet letterlijk). Eerst kunnen we opscheppen uit bakken rauwkost/vleeswaren. Daarna krijgen we biefstuk met frites, dan komt het plateau met kaas langs en dan het toetje, soort chocoladecake. De koffie slaan we maar over. En bij dit alles staat een literkaraf rode wijn waar je maar uit kunt tuiten (er is ook water voor de chauffeur hoor) en een schaal brood. We genieten van het eten en de sfeer, de chauffeurs geven elkaar en de waard een hand bij het weggaan. De rekening bedraagt 23 euro, ook wij krijgen een handdruk van de waard.
In Illiers-Combray (nooit van gehoord) staat onze volgende camping: Le Bois Fleuri. Hier komt een spinnenweb van wegen bij elkaar, wij zitten als vliegen vast. En dan ook nog in die schattige smalle straatjes. Leuk om doorheen te wandelen, maar niet met auto en caravan. Om kwart voor vier staan we voor de camping, op de slagboom staat: “Fermé, incident electrique”. Geldt die stroomstoring alleen voor de slagboom? Marijke gaat op onderzoek uit. De deur van de receptie kan open, die is leeg en na het bellen komt er niemand. Het hele terrein is leeg, alles is afgesloten. Deze camping zou t/m eind oktober open zijn en Wopke heeft afgelopen week nog op de website gekeken. We parkeren nu maar op de parkeerplaats naast de camping en zien wel. Er komen twee werklui, ook vergeefs, vertrekken weer. Dus eten wij in de caravan onze broodjes, koken water in een steelpan, beetje Australiëgevoel, maar dan zonder kangoeroes. Marijke leest in haar E-reader (zit een lampje aan) en Wopke puzzelt met het mijnwerkerslampje op zijn voorhoofd. Best geinig zo, en we hebben 15 euro bespaard.

Zaterdag 13 oktober
Het is prima gegaan vannacht, ’s avonds hoorden we veel verkeer, maar dat werd later een stuk minder. Om kwart voor negen rijden we weg van onze “camping”, eerst richting Chartres. Daar rijden we omheen, de kathedraal steekt duidelijk boven alles uit.
Bij Evreux is het voor ons allemaal niet zo duidelijk, we komen op de verkeerde afslag. Dan is het zoeken hoe we toch weer op de goede weg moeten komen. Ja, via een B-weg. Niet druk, maar wel hobbelig. En dan met een erg vol beladen vrachtwagen met bieten al die tijd voor je…
Een tijdje later is het weer ergens een doolhof (Nou houden wij daar wel van, maar dan die hegjes bij het Drielandenpunt). Nu maar verder via de tolweg. Stuk saaier en het kost je geld. Maar we komen nu waar we zijn moeten. Rond drie uur arriveren we op onze laatste camping, in Boiry-Notre-Dame. Alweer zo’n klein plaatsje met zo’n lange naam. Vandaag alsmaar regen en negen graden, zo zullen we het morgen in Nederland ook wel aantreffen. In dit gebied heeft het vast al wat langer geregend: Als we de caravan ergens op een grasveld willen plaatsen, draaien de voorwielen van de auto alsmaar in de drek rond en gooien daarbij kluiten modder in het rond. Toch lukt het om een geschikte plek te vinden en na ons komen nog heel wat kampeerders het terrein oprijden. Met dit gure weer gaan we gauw naar binnen. Wel gelijk onze schoenen uit, want daar kleeft me toch een partij klei onder…

Zondag 14 oktober
Met een prachtige zonsopgang en een minder prachtige 4 graden vertrekken we om acht uur voor onze allerlaatste etappe. Het is niet ver meer en Wopke schat dat we tussen 12 en 1 uur weer thuis zullen zijn.
Het wegrijden heeft nog wel wat voeten (wielen) in de aarde. De caravan staat flink in de modderige klei, maar met de mover is ie er wel uit te krijgen. Dat houdt wel in dat het neuswiel alsmaar door de bagger draait en daarna worden daar steentjes van het pad overheen gepaneerd (die zijn er in de Ronhaarstraat weer afgevallen). Het is zonnig en droog, eigenlijk willen we wel even een flinke bui om alle bagger van de caravan te krijgen. Want de voorkant ziet er inmiddels uit alsof iemand met wagenziekte zich daar overheen heeft gebogen.
Het is inderdaad niet druk op de weg en we zijn al snel in België, altijd even opletten met die tweetalige plaatsnamen. Voor de zoveelste keer tijdens een vakantie passeren we de plaats Sint Job in ’t Goor (daar moeten we toch eens een kijkje gaan nemen, zo’n gekke naam).
Nog even een koffiestop vlak voor de Nederlandse grens en dan op naar Amersfoort.
Wopke heeft het goed ingeschat: om half 1 zijn we weer thuis. Het is droog, handig met alles uitpakken. We halen alles uit de caravan en de auto en onze woonkamer en hal zijn (tijdelijk) een uitdragerij. Wopke haalt alles eruit en Marijke brengt het weer naar keuken- en kledingkast en wasmand. Jee, wat een troep en dan zijn wij mensen die lang niet alles meeslepen hoor. Geen televisie, koffiezetapparaat en zeker geen uitgebreide garderobe.
O ja, de afbakbroodjes komen ook nog tevoorschijn. Lagen in een “dode hoek” tussen twee kratten. Gaan we dus morgen mee ontbijten. En dan proberen weer wat in het gareel te komen. Altijd even wennen weer, we aten op vakantie bijvoorbeeld meestal om 19.00 uur, hier is dat rond 18.00 uur.
We kunnen terugkijken op een fijne vakantie. Geen problemen gehad met auto en caravan en gezondheid. Mooie natuur, interessante plaatsen en aardige mensen. En…veel zon!!!