De zwervers zijn weer thuis

Hallo allemaal,

Hier de laatste belevenissen van ons, verstuurd vanuit huis. We zijn vanmiddag thuisgekomen na een voorspoedig verlopen reis.
We kunnen terugkijken op een geslaagde vakantie waarin we veel hebben gezien en ondernomen, maar ook lekker relaxed in de zon hebben gezeten. Over het algemeen hadden we erg mooi weer, we hebben dan ook goed gelet op waar de zonnetjes stonden. En dat was in de Provence, een streek die wij iedereen kunnen aanraden, je komt daar al snel in een vakantiesfeer, zo gemoedelijk gaat het daar allemaal toe.

We hopen dat jullie genoten hebben van onze avonturen in Frankrijk en misschien kunnen jullie hier nog ideeën uit halen.
Hartelijke groeten van ons en tot een volgende vakantie!

Marijke en Wopke


Dinsdag 13 oktober

Het heeft de hele nacht oorverdovend hard geregend, maar ’s morgens is het gelukkig droog. Omdat we zo’n 300 kilometer voor de boeg hebben, wil Wopke uiterlijk om negen uur vertrekken. En we rijden keurig om kwart voor negen van de camping af. Eerst langs Aix-en-Provence met druk woonwerkverkeer, daarna wordt het een stuk rustiger. Goed opletten hier met al die richtingsborden, we kiezen eerst richting Gap. Dan ziet Marijke de afslag A51, maar die gaat naar Marseille. Dat is de andere poot van die weg, naar het zuiden. Wij moeten de A51 naar het noorden hebben. Maar we zien van alles behalve dat! Na een poosje merken we dat we beland zijn op de tolweg richting Avignon en nergens meer een afslag. Dan maar verder via deze kant, het is niet anders. Bij Orange gaan we van de tolweg af, want de weg parallel hieraan is prima, rustig en gratis. Tijdens het wachten bij verkeerslichten bewonderen we een bijzondere muurschildering. Het lijkt net of er een man op een ladder staat, maar dit is gezichtsbedrog (trompe-l’oeil).
Het is frisjes en bewolkt, koffie en brood nemen we in de caravan. Er is veel te zien onderweg, schilderachtige dorpjes, bergen en rivieren. Door het gebied waar ze druiven telen en wijn verkopen, dan weer fabrieken en winkels met noga (omgeving Montélimar), tenslotte een gebied met allemaal walnootbomen en verkoop van noten en notenolie.
Na Valence moeten we afslaan, maar daar heeft mevrouw TomTom een heel andere route voor bedacht dan Marijke. Via allerlei smalle wegen rijden we door boerendorpen die alleen met een vergrootglas op de kaart te vinden zijn. Terwijl Wopke op onze navigatie juist had aangegeven dat wij “vrachtverkeer” zijn (om deze weggetjes te vermijden). Marijke merkt dat we aan de verkeerde kant van de rivier Isère rijden, we kunnen nog net oversteken om verdere misère te voorkomen.
Om kwart voor vier rijden we camping “Le Coin Tranquille” in Les Abrets op.
Zie: www.coin-tranquille.com
En het is inderdaad een “rustig hoekje”, er staat nauwelijks iemand. We kiezen een ruime plek tegenover het sanitairgebouw. De vriendelijke receptioniste noteert ons eerst voor 1 nacht, waarschijnlijk boeken we morgen nog een tweede overnachting bij, als het redelijk weer is. Dan kunnen we een beetje in de omgeving rondkijken en heeft de chauffeur niet gelijk weer een lange rit.
Het restaurant van deze camping staat bekend als een van de beste campingrestaurants in Frankrijk. Op dinsdag en woensdag gesloten, maar je kunt wel het menu van de dag afhalen. Dat is vandaag Boeuf Bourguignon met pasta. We hebben nog voldoende etenswaren, maar dit klinkt toch wel aantrekkelijk. We bestellen dit menu voor half zeven en gaan eens lekker douchen in het moderne en verwarmde sanitairgebouw.
Het eten klinkt lekkerder dan het smaakt, wij vinden het nogal gewoontjes. Daarna haalt Wopke zijn doorloperbundel tevoorschijn (hij lost nu al 1 complete puzzel per avond op, is echt toe aan 5sterren) en gaat Marijke verder in haar thriller. “Kamer nummer 10” heet die, op plaats nummer 83 gaat het er gelukkig minder eng aan toe…


Woensdag 14 oktober

Relaxed ontbijten met afbakbroodjes en een beschuitje. We blijven nog een dag op deze camping en geven dit even door. Na de koffie gaan we een stukje rijden in de omgeving. Die is ons goed bekend al is dat wel even geleden.
In 1988/89/90 gingen we met de jongens en onze Alpenkreuzer vouwwagen naar camping Les Peupliers in Lépin le Lac aan het meer van Aiguebelette. Een heel avontuur, voor het eerst naar het buitenland op vakantie: bergen, een andere taal, ander geld. We hebben het er drie jaar reuze naar onze zin gehad allemaal.
Via een route door mooie natuur rijden we naar het meer, we zijn heel benieuwd of die camping 25 jaar later nog bestaat en hoe het er nu uitziet.
Het is vandaag zeven (!) graden, dus warme vesten en jassen aan, onze “Ierland uitrusting”. De receptioniste vertelde dat het vanochtend vroeg twee graden was, heel uitzonderlijk voor deze tijd (maar zoiets hebben wij vaker gehoord…).
Op een rustige weg stopt Wopke ineens: hij ziet allemaal walnoten liggen. Die rapen wij en doen ze in een zak (wij rapers/plukkers hebben altijd wel een zak bij ons). We herkennen al meerdere plaatsjes en in het schilderachtige St. Génix stappen we even uit om door wat oude straatjes te lopen. Het is wel koud, maar in ieder geval droog.
We zien borden die naar Lépin le Lac verwijzen en komen al gauw bekende plekken tegen. Het meer waaraan meerdere campings liggen en ja hoor, daar staat: Camping Les Peupliers. Hij is open tot eind oktober, dus we rijden het terrein op en vragen of we even mogen rondkijken en vertellen de reden waarom. We herkennen nog veel, waar wij ongeveer stonden en lopen naar het water waar de jongens continu bezig waren met bootjes, een grote band en zwemmen in het warmste meer van Frankrijk. Marijke gaat nog even naar het toilet, ze hebben niet meer van die hurkdingen gelukkig.
Een stukje verderop eten we ons brood op in de auto, want het is nu veel te koud voor een picknickbankje (we krijgen er visioenen van Ierland bij, toen aten we ook steeds in de auto).
Nu weer naar de camping waar we voor de verandering wat potjes rummikub spelen (meestal is het yahtzee of skipbo). Het wordt 3-0 voor Marijke. Het is erg koud in de caravan, we doen de verwarming aan. Kan de wijn ook gelijk wat opwarmen. In het verwarmde sanitairgebouw is de temperatuur erg behaaglijk, maar om daar nu neer te strijken met ons wijntje…toch maar niet.


Donderdag 15 oktober

Vandaag op weg voor de volgende etappe, naar een camping in Langres. Dat zal weer ca. 300 kilometer zijn (als we niet verkeerd rijden). Het is 4,5 graad en meer zit er vandaag ook niet in. Het is nu echt herfst, of eigenlijk al winter wat de temperatuur betreft.
Om kwart over negen vertrekken we, Marijke heeft de ANWB routekaart en de Michelingids (de bladzijden die we nodig hebben) paraat, maar Wopke stelt ook de navigatie nog in. Af en toe snoeren we die mevrouw even de mond, omdat ze een andere weg voorstelt dan de bedoeling. De lucht is grijs en het begint te regenen. We blijken nogal wat toepasselijke muziek op onze Cd’s te hebben: Crying in the rain, Rain and tears, Flowers in the rain klinken uit de autoradio.
De route is makkelijk en we hebben vaak de weg helemaal voor ons alleen. We komen door allerlei kleine dorpjes, het is soms net een openluchtmuseum. Er is veel te zien, oude huizen met kleurige luiken en bloembakken. De bomen krijgen prachtige herfstkleuren, veel rode klimop die overal doorheen slingert. Nogal wat huizen met allemaal klimop op de muren, je ziet alleen de ramen nog.
Twee keer een stop voor koffie en brood, maar we gebruiken nu de bankjes in de caravan, het is veel te koud en te nat. Bij Bourg en Bresse pakken we even een stukje tolweg, want daar waren we op de heenweg nogal aan het zoeken.
Om kwart over drie komen we aan op de gekozen camping “La croix d’Arles” (www.croixdarles.fr) ten zuiden van Langres. Flink wat regenplassen op het terrein waar nog maar 1 camper staat, van Engelsen. De man begroet ons gelijk, met een flinke dosis humor. Het valt niet mee om de caravan goed te plaatsen, de wielen glibberen steeds weg op deze ondergrond. Uiteindelijk lukt het en gaan we even met de auto naar Langres. Het is koud, maar wel droog en we ontwaren zelfs een flintertje blauw in de lucht. In Langres kuieren we wat rond, deze vestingstad is echt een bezoek waard. We liepen hier al eerder rond, voorjaar 2008 (met acht graden en regen).
Terug op de camping staan wij inmiddels met maar liefst zes caravans/campers in totaal. Dit terrein ligt vlakbij de doorgaande weg, heel handig. Maar misschien daardoor wel lawaai van verkeer. Marijke houdt haar oordoppen in ieder geval bij de hand.


Vrijdag 16 oktober

Redelijk geslapen ondanks de kou (er zit standaard een warme deken in onze caravan). De laatste afbakbroodjes in het oventje, dat nu ook dienst doet als kacheltje op onze ontbijttafel. Warme kleren aan en rond kwart over negen op weg naar onze laatste camping. Het is vijf graden en de lucht is grijs, maar het is wel droog.
De route geeft weinig problemen, we nemen weer de kleinere wegen en hebben vaak het rijk alleen. Door kleine dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan, langs weilanden met grazende koeien. En overal bomen in schitterende herfstkleuren, wat een plaatje!
Voor koffie en brood hetzelfde ritueel als gisteren: de auto uit en een paar stappen verder de caravan weer in. We volgen de borden naar Nancy en Metz, rijden een stukje door Luxemburg en komen dan in Arlon, in het zuidoosten van België. Deze plaats heet ook Aarlen, voor de Vlamingen. Om kwart over twee arriveren we bij camping Officiel (www.campingofficielarlon.be) waar alles in het Nederlands vermeld staat. Het is namelijk een doorgangscamping voor Nederlanders en nu zien we ook alleen maar (oudere) landgenoten op de terugweg. We checken in en krijgen een plattegrond met stadswandeling te leen, want we willen straks het centrum nog even bekijken.
Op een mooie plek in het groen gaan we voor de laatste keer aan de gang met waterpas, blokken en houtjes. Want je caravan 1,2,3 stabiel neerzetten, vergeet het maar. Bij dit sanitairgebouw vallen we helemaal om van verbazing: schone toiletten en douches in een ruimte met beelden, posters, spiegels, stoeltjes, een DVD met sfeervolle muziek, vazen met bijna echte zijden rozen. Echt een uitje daar.
We rijden naar het centrum van Arlon, gooien 2 euro in de parkeermeter en beginnen aan de stadswandeling, de korte versie. Normaal zouden wij voor de lange gaan, maar met vijf graden lokt dat niet zo. De folder is helemaal in het Nederlands, Wopke leest steeds voor wat er zoal te zien is aan gebouwen en monumenten. De Sint Maartenskerk heeft een prachtig interieur en na een klim naar een kapel hebben we een mooi uitzicht over de omgeving.
In café De la Paix gaan we naar binnen voor een glas Maitrank, de lokale specialiteit. Een drank gemaakt van witte wijn waaraan o.a. lievevrouwebedstro is toegevoegd (info hierover op Google te vinden). We nemen plaats aan een tafeltje in het bruine café waar een handvol mannetjes aan de bar elkaar sterke verhalen zit te vertellen. Het smaakt ons goed, al zou met dit weer een glühwein er ook wel in gaan.
Terug naar de camping waar nu al redelijk wat mensen staan. De kachel in de caravan doet het niet, dat is flink balen. Wopke gaat op onderzoek uit, er moet ergens een nieuwe batterij in en ja hoor, het wordt behaaglijk warm. Nu nog een maaltijd koken, Marijke houdt het wel even uit boven de pannen.
Hier is goed werkend internet, daar kunnen we ons ’s avonds nog even mee vermaken. Terwijl de regen inmiddels gestaag op het dak neervalt.


Zaterdag 17 oktober

De allerlaatste dag van onze vakantie, vanmiddag zijn we weer thuis. Op de camping is iedereen net als wij druk in de weer om te vertrekken. Op de laatste dag van onze vakantie in Duitsland liet Wopke een bus chocoladehagel vallen in de caravan. Het leek net of de vloer bezaaid was met muizenkeutels. Nu laat ie verse koffieprut vallen op het aanrecht, dat lijkt verdacht veel op …(vul maar in). Wordt dit een gewoonte? Ach, de caravan ziet er van binnen toch niet uit, dat heb je met slecht weer. We hebben thuis nog wel wat te doen.
Met drie graden, regen en mist gaan we om tien voor negen op pad. Hier moeten we het mee doen (om met de rijdende rechter te spreken). In Martelange ligt 1 straat in Luxemburg en daar ligt een “benzineboulevard”. Een grote rij tankstations achter elkaar, heel apart. Wopke gooit de tank voor 1.10,6 per liter vol.
Het is lekker rustig op de wegen, nauwelijks vrachtverkeer. We hoorden dat het gisteren enorm druk was op de wegen in Nederland, vanwege regen en de herfstvakantie. Een goede keus om vandaag te rijden. Het blijft een graadje of vier en ook nu draaien we toepasselijke muziek in de auto: ”You’re as cold as ice”.
Sommige Belgische wegen hebben een flink gatengehalte, je krijgt er gelijk een soort massage bij. Ook vandaag genieten we van de herfstkleuren van de bomen, waaruit soms stukken rots steken. Heel anders dan op de heenweg. Bij Luik valt de drukte erg mee, we volgen probleemloos de borden richting Maastricht.
Om tien voor elf rijden we Nederland binnen, je rijdt in twee uur door België, en dan nog het langste gedeelte (oosten).
Nu op alle zes rijstroken verkeer, bermen bezaaid met afval (hebben we 6 weken niet gezien) en op de parkeerplaats overal troep behalve in de (bekladde) afvalbakken. We zijn weer in Nederland. Koffiepauze in de caravan waarin de bankjes steenkoud zijn. Een laagje kranten (waarin veel aandacht voor de Nederlandse voetbalnederlaag) helpt nog een beetje.
We zien dat we wat eerder thuis zullen zijn dan drie uur en sturen nog even een SMSje naar Marinka. Inderdaad, om tien over twee stoppen we voor plek nummer 19. Opgewacht door Erik en Marinka, Marcel en Guda. Wat gezellig! Met een kopje koffie en thee wisselen we vakantieverhalen uit (Marcel en Guda waren in september in Portugal).
Nu weer even wennen, na zes weken kamperen. We kunnen terugkijken op een geslaagde vakantie!