Wandelvierdaagse Castlebar

Hallo allemaal, waar dan ook

Van 30 juni t/m 3 juli hebben wij meegedaan aan de Vierdaagse van Castlebar. Een evenement waarover we al veel hadden gehoord, deze wandeling hoort bij de International Marching League. Je kunt van wandelingen over de hele wereld stempels halen voor in een speciaal boekje (kijk maar eens op Google voor info). Wij hebben die ambitie beslist niet, maar zijn wel super trots op het behalen van deze tocht. Wij deden de Ramble Walk, en dat is dwars door het veen en de blubber. Een aanrader voor elke geoefende bergwandelaar. ben je dat niet, dan wordt het waarschijnlijk een kwelling.
Het is inmiddels al maandagmiddag, we hebben er een dag aan vast geknoopt. Verslagen bijwerken, want daar kwam niet zoveel van na dat lopen.

Veel leesplezier gewenst en voor zover dat lukt: geniet van het bewegen in de buitenlucht!
Groeten van de Ramblers


Donderdag 30 juni

Vandaag de eerste dag van de vierdaagse. We zijn heel benieuwd, hebben er al veel enthousiaste verhalen over gehoord. Nu hebben we de wekker gezet, want je kunt het niet riskeren je te verslapen, want de deelnemers aan de ramble worden om kwart voor negen per bus naar de tocht gebracht. De hele nacht regen gehad en het ziet er naar uit dat we nog wel een lading krijgen. Dus poncho’s maar mee, ook al zijn het maar simpele dingen en ook een paraplu.
Bij het hotel staat al een grote groep wandelaars in felgele hesjes, een fleurig gezicht. Even zoeken in die menigte waar de mensen staan die onze kaartjes moeten knippen en als de road walkers er vandoor gaan, komen onze bussen en stappen we in. Waarheen, geen idee. Het is ons niet verteld, lijkt wel een dropping. Jammer, want je wilt toch weten waar je gaat lopen, ook om het uit te leggen aan de zoon in Ierland.
Wopke heeft vandaag vrijaf als chauffeur en kan lekker om zich heen kijken. Na Newport rijden we continu door natuur en hier is goed te zien dat de rododendrons een echte plaag zijn. Waar je maar kijkt zie je kleine, jonge struiken in het veld, die alles overwoekeren. Het is nog een hele rit en na pakweg 50 minuten stopt de bus en stappen we uit bij een bord: Wild Nephin, Wilderniss Area. Het regent en er komen allerlei poncho’s tevoorschijn, vooral de wat dunnere fladderen in de harde wind. Het woord Wilderniss blijkt te kloppen, we gaan dwars door het veengebied dat normaal al heel nat is en zeker na drie weken overvloedige regen. Het is opletten waar je je voeten neerzet, want het is een en al modder, bergschoenen zijn beslist geen luxe. Je hoort allerlei talen om je heen, twee mensen spreken Engels met elkaar en je hoort goed dat het van allebei niet hun eigen taal is. Dit geeft een extra tintje aan deze tocht. Bij de eerste pauze drinken wij onze meegenomen koffie, hebben wel behoefte aan iets warms. En bij de tweede stop pakken we ons matje om op een steen in het natte gras te eten en te kijken naar het uitzicht: volkomen grijs! Jammer, want het schijnt heel mooi te zijn achter dat gordijn. Ook de rest van de tocht is van flats, blurb, zo gek hadden wij het echt niet verwacht. Na ca. 5 uur en ruim 13 kilometer zit het er weer op. Een pittige tocht waar we best trots op zijn!
Thuis ontdoen we ons van bezwete kleren en modderschoenen. De schoenen van Marijke blijken niet meer waterdicht, ze heeft natte sokken en haar voeten zien eruit of ze uren in een badkuip heeft gezeten. Die schoenen moeten drogen, maar het regent. Oude kranten hebben we niet meegenomen, maar Marijke vist bij de recycling bakken een Mayo News op en die gaat in proppen in haar schoenen. De douche op de camping voelt extra weldadig aan op onze spieren en we hebben nog wel energie over om ’s avonds naar het centrum te gaan. In restaurant/pub Cox’s zou om 8 uur Ierse muziek en dans zijn, dat klinkt aantrekkelijk. Bij de pub hadden we een aankondiging gezien van 9 uur. Toch maar op tijd erheen, en zoals we al vermoeden, 9 uur is de juiste tijd. Wij ploffen met onze vermoeide lijven neer op een zachte bank, pal voor het podium. Een pint Guinness erbij en afwachten maar. Het is tot onze verbazing helemaal niet druk (veel mensen wisten het niet, jammer) en wij hebben mooi zicht op de mannen met gitaar en accordeon die enthousiast allerlei liedjes spelen. Heel afwisselend, soms met zang en dan weer instrumentaal. Aan het tafeltje naast ons zitten twee meiden achter een bord frites met salade. Dat krijgen ze niet op, want ze moeten optreden. Op de kleine houten vloer laten ze een knap staaltje Ierse dans zien, wat een voetenwerk! Daarna gaan ze verder aan hun tafeltje met een grote sorbet, wat ze niet belet om kort erna weer verder te gaan met hun dansen. Ze springen over bezemstelen, op een ton en het ene meisje blijkt een zeer goede zangeres. Ze zingt een ontroerend lied van tig coupletten, een heel verhaal.
Het publiek wordt gevraagd om mee te dansen en Marijke is daar wel voor te porren. Eerst iets simpels, een dans voor paren op een bekend wijsje (Jan Pierewiet). Later is er weer een dans met publiek, die kent Marijke al. “Siege of Ennis”, in kleine rijen naar elkaar toe, ronddraaien met degene aan de overkant, onder poortjes door, eitje!
Waar we helemaal van onder de indruk zijn, is het optreden van een meisje en een jongen (een jaar of 11?) Wat kunnen die dansen en wat hebben ze er een plezier in, schitterend! Later op de avond komen nog een paar Nederlandse en Noorse wandelaars binnen, ze vragen wat nummers aan bij de muzikanten. En we zingen allemaal volop mee met de Wild Rover, Black Velvet Band en Fields of Athenry. Dat nog in ons hoofd zit als om half twaalf de muziek stopt en wij naar de camping lopen.


Vrijdag 1 juli

De proppen krantenpapier hebben niet helemaal kunnen drogen, zodat Marijke haar vochtige schoenen, waaruit een moeraslucht opstijgt, weer aantrekt. Later horen we van meerdere mensen dezelfde verhalen over natte schoenen, kranten en haardrogers. Gedeelde smart heet dat.
Om kwart over acht lopen we weer naar het vertrekpunt, we zien nog meer wandelaars van ons terrein aflopen. Wij zijn dan wel de enige kampeerders, maar er verblijven vrij veel deelnemers in gebouwen op het terrein. Bij het hotel verwelkomt men elkaar hartelijk, meestal roepen we iets in het Engels en dan zien we wel welk antwoord er terug komt. Gisteren hebben we kennis gemaakt met de Friese Jan en Annie, aardige mensen die op onze “golflengte” zitten. Er zijn meerdere deelnemers van de ramble afgehaakt, omdat ze het te zwaar vonden en geen risico’s wilden nemen. Die gaan vandaag de road walk doen. Wij beginnen stoer aan onze tweede dag Ramble Walk en we zullen gaan ervaren of dat een verstandige beslissing is geweest.
De busrit is nu iets korter en brengt ons bij een gebied dat niet zo ver van het gebied van gisteren ligt. Ook nu is het “ponchoweer” en lopen veel mensen ingepakt. Sommige mensen hebben hun poncho over hun rugzak hangen en lijken wel de gebochelde van de Notre Dame. Het is weer continu baggeren en je moet soms afwegen: ga ik op die glibberige, wiebelsteen staan of pak ik de diepe blubber ernaast? Oftewel: tussen twee kwaden het minste kiezen. Soms zijn de blubbersloten zelfs voor lange benen te breed, dan trekken hulpvaardige handen je naar de overkant. Het lijkt meer op een survival of een expeditie door de jungle. We platsen door het veen, lijken wel ondeugende kinderen die in plassen trappen. En balanceren als ware acrobaten over een plank boven de blubber.
Maar de natuur is overweldigend mooi, we lopen door het groen langs een snel stromend riviertje met watervalletjes. Tussen de buien door is het af en toe droog, zodat onze broeken weer kunnen drogen. Het zijn sneldrogende wandelbroeken, een enkele wandelaar loopt in een spijkerbroek, die drogen echt voor geen meter. Bij de pauzes strijkt iedereen weer neer in het gras of de heide en haalt zijn proviand tevoorschijn. Bij de Denen zit daar ook steeds een flesje met “iets sterks” bij. En dan weer verder door de “Ierse jungle”, met hier en daar een praatje. Met o.a. een man uit Dublin, die de wijk waar John en Lorna gaan wonen goed kent, een heel aardige vent. Nogal wat deelnemers hebben al veel van deze tochten gelopen, over de hele wereld. Soms hebben ze daar badjes van op hun rugzak, of een speldje op hoed of pet. Voor ons is dit de eerste internationale tocht (weten nog niet of we er meer gaan doen) en hebben een badje gekocht om op onze rugzak te naaien. Want 4 dagen Castlebar is qua zwaarte toch wel andere kost dan bijvoorbeeld Diever of Laren!
We hebben ca. 12 kilometer afgelegd, maar in dit gebied reken je in uren en nooit in afstanden. Het was ruim vijf uur, ploeteren en genieten. Dan weer met de bus naar het hotel en ons afmelden. Opfrissen onder de douche en zien dat we weer kranten vinden voor de natte schoenen van Marijke. Wopke bemachtigt een afgedankte Sunday Independent, kijken of die beter droogt dan Mayo News.
’s Avonds lopen we weer naar het centrum, bij de populaire pub John McHale is het idioot druk, wat een kippenhok en herrie. En om half tien (nog) geen live muziek, en daar is het ons juist om te doen, wegwezen! In de andere pubs is het stil en saai zodat we weer naar ons eigen stekkie gaan. Zo, de helft van de vierdaagse zit er al weer op. Morgen naar de kust, is ons verteld. Het zal wel weer mooi worden (en nat!).


Zaterdag 2 juli

Vandaag brengt de bus ons naar een gebied bij de kust, we starten in Mulrany, dat op onze wegenkaart nog de oude naam Mallaranney heeft. Het is (nog) droog, maar de lucht is vrij grijs en dat weet je het wel onderhand. Op een gegeven moment moeten we stoppen voor een tractor, met daarachter een kar die vol beladen is met turfjes. Een heel gewoon beeld in een groot deel van Ierland, maar voor ons nog steeds heel bijzonder. We lopen langs metershoge fuchsiastruiken, die weelderig bloeien. Al veel gezien inmiddels, maar het blijft een plaatje!
Bij de kust zien we een merkwaardig landschap van stukken gras met water eromheen en herkennen het gelijk. Hier waren wij vier jaar geleden ook. En de kleurige gladde stenen aan het strand hebben we ook eerder gezien. We hebben even een pauze om al dat moois rustig te bekijken en te fotograferen. Dan klauteren we omhoog, altijd lastig voor Nederlanders die dat in eigen land nooit kunnen oefenen. En nog meer verraderlijke plekken blubber, soms best diep. Iemand zakt bijna tot z’n knieën erin weg. We worden meerdere keren over blubbersloten getrokken, Marijke zet haar voet net niet ver genoeg neer aan de overkant. En heeft aan haar rechtervoet een klomp modder, of zat daar nog een schoen onder? Regelmatig ligt er voor ons een grote deken van plantjes waaronder diepe plassen liggen. Dan is het de kunst om in zo weinig mogelijk passen daar overheen te lopen. En steeds goed kijken welk paadje degenen voor je kiezen. Je kunt deze tochten beslist niet zonder gids maken. Voorop loopt steeds een vrijwilliger in oranje hesje, die oranje vlagjes langs de route plaatst. Die vlagjes worden door de vrijwilliger achterin weer meegenomen. Boven gekomen hebben we een schitterend uitzicht over de baai, het Wow moment na het andere. Het is gewoon 1 grote kalenderplaat. Na onze middagpauze krijgen we een dikke regenbui met bijbehorende storm, daarna blijft het gelukkig droog. Een groepje koeien komt ons tegemoet, verbaasd over deze vreemde kudde. Het is een mooi gezicht om die sliert wandelaars door die bergen te zien gaan. Het laatste stukje heeft minder blubber, maar wel veel stenen die al of niet rollen. Ook nog heel verraderlijk dus. En dan nog een stukje asfalt, zodat je al lopend rond kunt kijken. Dat kan je verder alleen maar doen als je stil staat.
Het was een pittige tocht, maar wat hebben we genoten van de schitterende natuur. En maar 1 regenbui, dat gaat de goede kant uit! Misschien morgen een tocht zonder regen? Op de camping wordt de douche weer goed door ons benut. En hier hebben we een goede douche: zonder munten, goede temperatuur en geen rare knoppen. Nu maar geen kranten in de schoenen van Marijke, want ze doet morgen haar lage wandelschoenen aan. Dan gaan alle wandelaars gezamenlijk op pad, in een road walk van 10 of 20 kilometer.
We voelen onze spieren best wel en besluiten vanavond niet naar de pub te gaan. De live muziek begint pas om half 11 (wat ook altijd nog uitloopt). Dat is erg laat, zeker voor een wandelaar. Dus blijven we thuis en gaan eens aan de slag met foto’s op Facebook te zetten. Kan men zien wat de Ramble Walk in Castlebar inhoudt. Maar om dit echt te weten, moet je het zelf ervaren. Een echte aanrader, maar wel voor geoefende bergwandelaars!


Zondag 3 juli

Vandaag gaan we allemaal op pad voor een Road Walk vanaf het hotel. We zien Jan en Annie bij de start en lopen met hen op, we hebben hetzelfde tempo. Eerst een stukje door de straten van Castlebar, dat iets groter is dan een gemiddeld Iers stadje. Het is ook de hoofdstad van county Mayo. De bewoners zeggen of wuiven ons gedag, de mensen zijn allemaal zo vriendelijk. De lucht heeft vandaag grote stukken blauw, de wandelaars hebben geen regenkleding aan en dat ziet er gelijk heel anders uit.
Al gauw lopen we weer helemaal tussen het groen en is er weel veel moois te zien. Bij de splitsing gaan wij rechtsaf voor de 20 kilometer en merken dat we nu een stuk sneller gaan dan bij de ramble. Onderweg is er een post met drinken en koekjes en toiletten, ja dat is op dit traject mogelijk en ook wel eens lekker. Gisteren en vandaag zijn er wandelaars die de eerste twee dagen niet hebben gelopen (omdat ze moesten studeren, werken of andere zaken die pensionado’s niet meer hoeven). Zoals een Duits meisje dat stage loopt in Dublin, studie toerisme. Zij moet leren om Duitsers naar Ierland te krijgen. Haar ouders lopen vier dagen de Ramble. Bij twee oude bruggen, de Twin Bridge, maken veel mensen even een foto en wij ook.
Dan slaan we af en lijken de wegen erg veel op een Ramble tocht. Veel modder en ook wat klimmen erbij. Nou, we zijn wel wat gewend inmiddels. We krijgen een mooi uitzicht op de bekende berg Crough Patrick (Jan en Annie gaan die morgen beklimmen). En ook hier liggen weer volop turfjes. Wanneer zou er in Nederland voor het laatst turf zijn gestoken? De gaspeldoorn is nu uitgebloeid, maar nu begint de heide al leuk te kleuren. Langs een schilderachtig meertje waar twee honden lekker rondspartelen en dan zien we de buitenwijken van Castlebar al liggen. We vergapen ons aan de mooie, grote huizen. Soms met een tuin waarin je wel een wandeling kunt maken. Dan volgen we de oranje pijlen op de straat tot aan het hotel, waar we al om half twee arriveren. Buiten worden we ontvangen door een klein muziekkorps. Wel een beetje bejaard en bedaard, maar een leuk idee.
Binnen laten we weer ons kaartje zien, waarna we onze medaille krijgen en men ons feliciteert. Gelijk rolt er voor ons allebei een oorkonde met onze naam uit de printer, ziet er leuk en die moeten we maar in gaan lijsten. Een mooie afsluiting van de tocht en ook van deze dag (zonder regen!!!).
Op de camping kunnen we even buiten zitten, dus gauw de stoelen gepakt. Dan uiteraard weer douchen en iets aantrekken wat een beetje geschikt is voor vanavond. We hebben ons opgegeven voor het diner, leek ons wel gezellig (en dan heeft Marijke ook eens een dagje vrij). Om half acht loopt de eetzaal in het hotel vol met wandelaars, er hebben zich meer mensen opgegeven dan wij dachten. We gaan met Jan, Annie en Cobi (die wij al kenden van tochten in Nederland) aan een tafel zitten. Iedereen heeft nu een heel ander kloffie aan dan eerst, soms is men daarom niet 1,2,3 te herkennen. We lopen langs een buffet waar iemand ons rijst opschept en een lepel met vlees en saus (kip of rund). Daar kan je nog wat sla en brood bij nemen. Als we ons bord leeg hebben, komt gelijk iemand bord en bestek ophalen. We hadden graag nog een bordje gehaald, want dit was echt niet veel, maar dat is dus niet de bedoeling. Ons toetje is een bordje met daarop twee kleine stukjes cake en een minuscuul soesje. En dat voor 20 euro, maar dat weet je natuurlijk niet van tevoren. Een afrader dus!
Dan naar een andere ruimte waar om 9 uur het Blister Ball (blarenbal) begint. Marijke heeft daar zeker recht op, ze heeft drie blaren! Normaal heeft ze zelden een blaar, maar dat zal wel door het vocht zijn gekomen. Het al veel geroemde duo “Brown Sugar” zorgt voor de muziek en men heeft niets teveel gezegd. Wat kunnen die twee mensen (gitarist en zangeres, zij zingen beide) een sfeer maken! Van negen uur tot kwart voor twaalf spelen ze aan 1 stuk door. Allerlei hits, veel uit de jaren 60, waarop men zich lekker kan uitleven. En dat wordt ook volop gedaan. Annie en Marijke zijn bijna de hele avond op de dansvloer, mensen dansen los, in paren, soms ontstaat ineens iets geks in een kring. Een super sfeer, die het armetierige diner weer helemaal goed maakt. Het duo Brown Sugar woont op het eiland Man en heeft zelf ook meegedaan aan deze vierdaagse.
Om kwart voor twaalf stopt de muziek, we zeggen wat mensen gedag en lopen dan met Jan en Annie weer terug (zij zitten in een B&B vlakbij onze camping). Eigenlijk hebben we wel weer behoefte aan een douche, vooral Marijke heeft zich in het zweet gedanst. Maar we geloven het wel en duiken ons bed in. Morgen uitslapen en nog een nachtje erbij boeken hier. En dan zoetjes aan richting Dublin, om het nieuwe huis van John en Lorna te bekijken en daar wat te klussen.