Weer thuis na zeven weken camperen

Hallo allemaal,

Zoals beloofd nog een laatste verslag, nu vanuit Amersfoort. Na een voorspoedige reis zijn wij vanmiddag (vrijdag) thuis gekomen. Best wel weer even wennen als je zo lang hebt rond gezworven. Zeker omdat het in Ierland heel wat minder druk is op de wegen en in de steden (ze hebben niet eens veel steden zoals wij die kennen).

Wij kunnen er goed op terugkijken, vrij veel regen gehad, maar ook heel mooi weer. Dus dat valt uiteindelijk best mee, beetje half om half.
Hopelijk hebben jullie het leuk gevonden om met ons mee te reizen. En wil je ook eens op vakantie naar Ierland, wij hebben plenty tips!
Onze eerste vakantie met de camper zit erop, maar er gaan er zeker meer volgen (en waarschijnlijk dan ook weer een verslag).

Groetjes!


Dinsdag 12 juli

Om negen uur rijden we weg uit Greystones, dit was weer een mooi plekje. Het is ons duidelijk waarom die plaats zo heet, want op het strand liggen allemaal mooie grijs/groene rotsen. We willen zo veel mogelijk via de kustweg naar het zuiden trekken (Rosslare) en kunnen onderweg stoppen bij mooie plekken, we hebben ruim de tijd.
Soms zitten we op de kustweg en soms op de grotere M11 die ook niet druk is en mooi door het groene landschap gaat. Met de camper hebben wij het voordeel dat we vaak boven hegjes uitkijken en een mooi uitzicht hebben.
We passeren het schilderachtige plaatsje Wicklow en zoeken eerst in het mooie Arklow en later in Gorey tevergeefs naar een geschikte plaats aan de kust om onze koffie te drinken. Als je de Coast Road inslaat, betekent dat niet dat je 1,2,3 bij de kust bent! En dan kan je ook na een flinke rit belanden bij de ingang van een camping of slagbomen bij een strand. Aan de kust bij Gorey gaan we even staan en zien een merkwaardig schouwspel. Een grote groep kinderen (tieners, zo te zien) staat aan de kant van het water in de haven. In zwemkleding en allemaal een gele badmuts. Ze gaan in groepjes in het water en doen oefeningen die worden beoordeeld door een dame aan de kant. Zwemles? Zwemexamen? Geen idee, maar leuk om te zien.
Tegen de middag belanden we in Wexford, daar hebben we vier jaar geleden op de camping gestaan. Nu gaan wij op de parkeerplaats bij het zwembad ernaast staan, even een broodje eten. Marijke loopt even de camping op en ziet dat het nu praktisch vol staat (wij stonden er destijds alleen in regen, kou en storm) en het sanitair verbeterd is. Je betaalt nu 29 euro per nacht en douchen is 2 euro p.p., flink aan de prijs dus. Een dame komt ons erop wijzen dat dit de parkeerplaats voor het zwembad is, dus gaan wij verderop iets zoeken. Even buiten het centrum vinden wij een plek en lopen wij de binnenstad in. We herkennen nog veel van toen. Wexford heeft gezellige winkelstraten, maar ook historische gebouwen en muren. Marijke wil graag een verslag versturen, dus gaan we op zoek naar een VVV of bibliotheek. Die vinden we niet, maar wel een gezellige pub met Wifi. Heel sfeervol ingericht en binnen hangen wat mannen uit de omgeving aan de bar. Ze vragen Marijke om een lied en zij zingt de hele Wild Rover en iedereen zingt mee, een grappige ervaring. Internet doet het prima hier, dus Marijke is “haar ei weer kwijt”.
Dan nog een klein stukje rijden naar Rosslare, waar wij om 21.30 uur de veerboot moeten hebben voor de terugweg. De haven staat goed aangegeven en we zetten de camper alvast in de rij. Even wat rondkuieren en niet te laat eten. Er hebben zich al heel wat campers en auto’s achter ons aangesloten en om kwart voor zeven zet de stoet zich in beweging. Vlug het afwaswater weggooien en alles op zijn plek zetten! Maar dan duurt het nog erg lang voordat wij het schip “The Horizon” van de Stena Line op kunnen rijden. Vorig keer hing er een lucht van rauwe vis, nu van vee (paarden?). Binnen krijgen we plaatsen toegewezen waar we kunnen slapen, vliegtuigstoelen in een ruimte met herrie en trillen. Dat heeft Wopke op de heenweg gedaan, Marijke lag toen op een bank in het restaurant. Dat besluiten wij nu allebei te doen, hebben een handdoek bij ons als kussen en een fleece deken. Het valt ons op dat er nu andere reizigers zijn dan op de heenweg, veel families met kinderen. Eerst nog even drie potjes SkipBo gespeeld, allemaal glansrijk gewonnen door Marijke die meestal de verliezer is. Dan vinden we een bank waarop we ons kunnen installeren voor de nacht, zoals veel mensen doen die geen cabine hebben geboekt. Een beetje het gevoel van Leonardo di Caprio op de Titanic (maar hopelijk met betere afloop).


Woensdag 13 juli

Allebei nog redelijk geslapen op de bank in het restaurant, overal zie je mensen liggen. Ergens liggen er zelfs een paar op de grond, met dekbedden. We halen koffie uit de automaat en nemen daar onze boterhammen met jam en honing bij. (Een sandwich hier kost 4,50 euro, laat maar zitten). Naast ons zit een gezin met drie jongens, doet ons denken aan vakanties met onze jongens vroeger.
We blijven voorlopig binnen zitten, want er staat een frisse wind en je ziet alleen maar zee. Eerst wat lezen en puzzelen en dan drie spelletjes SkipBo, alle drie met winst voor Marijke. Wopke zegt: “Jij speelt beter op zee”, dat zal het zijn.
Als er land en zon in zicht komt, gaan we nog even boven op het dek kijken. Daar zijn nu al veel mensen, we spreken een Ier die gaat klimmen in de Dolomieten en graag eens naar Nederland op vakantie wil. Maar dan om te fietsen, uiteraard.
Om half vijf rijden we van de boot af, het is passen en meten, want we staan opgehokt als kippen in een legbatterij. Buiten gekomen schuiven we meter voor meter op in onze rij, die van ons gaat het langzaamst. Om half zes arriveren wij bij de man van de douane, uitgerust met grote baard en machinepistool. Hij bekijkt onze paspoorten en wil graag “een look inside”. Misschien had ie wel interesse in zo’n camper? Hij kijkt binnen even rond en dan is het goed, de kast met onze bezwete kleren zou hem ook al snel verjaagd hebben.
Nu dezelfde route van de heenweg terug, we volgen de N13 tot aan Bayeux. Daar gaan we op dezelfde camperplaats staan als zo’n zeven weken geleden. We herkennen de route en hebben de plek snel gevonden. Wopke had veel drukte verwacht op de wegen en camperplaatsen, omdat het morgen in Frankrijk een nationale feestdag is (quatorze juillet). Maar dat valt reuze mee, nog even afwachten hoe dat morgen is. Misschien is er dan nog hier of daar een festiviteit, we zien wel. We installeren ons en na een drankje (we hebben alleen nog kruidenbitter, wijn hier maar aanvullen) gaan we eten. En niet te laat naar bed, want dat hangen op die boot is toch wel vermoeiend.


Donderdag 14 juli

De nationale feestdag is in veel plaatsen al gisteravond begonnen, want wij hoorden volop vuurwerk toen wij in bed lagen. We staan om acht uur op, Wopke wilde om zeven uur opstaan, maar zijn wekker/telefoon stond nog op de Ierse tijd. Maar acht uur is vroeg genoeg, want we hebben de tijd. Om negen uur rijden we weg en nemen de route van de heenweg, dus gewoon weer de gele stiftlijnen volgen op de kaart naar het noorden toe. Het is grijs en frisjes en het regent af en toe, op de wegen liggen grote plassen, dus er is flink wat gevallen de laatste tijd.
Bij Lisieux besluiten we een stop te maken voor koffie en om de beroemde basiliek te bezichtigen. We worden even op het verkeerde been gezet, want er staat daar zowel een basiliek als een grote kathedraal. Maar we hadden de basiliek in gedachten en die vinden we uiteindelijk. We parkeren op de plek waar ook campers mogen overnachten. Het regent zachtjes, handig dat we iets binnen gaan ondernemen. Marijke vraagt aan de jongen bij de info om een brochure, hij zegt dat hij niet kan horen dat ze uit Nederland komt. Leuk toch, 44 jaar na je middelbare school?
De basiliek is prachtig, met overal kleurige mozaïeken, dat hadden we niet verwacht. De kerk is gewijd aan de heilige Theresia en over haar leven kan je van alles lezen. Haar ouders zijn ook allebei heilig verklaard. Wij hebben er niet zoveel mee, maar vinden het wel interessant. De crypte is heel ruim en hier ook veel kleurige mozaïeken. Er is een mis aan de gang, voor Italiaanse pelgrims. Jonge mensen die zingen bij gitaarmuziek.
In Lisieux komen we nog langs een feestterrein met allerlei kraampjes, jammer van dat weer erbij. Hier en daar zien we een aankondiging van een Brocante (soort rommelmarkt), maar we komen geen echte festiviteiten tegen. Er zijn al veel mensen onderweg op vakantie of een lang weekend, het valt ons op dat er meer campers zijn dan caravans. De camperplaats op de heenweg in Gournay vonden we wat saai en we hebben nu een andere plek gevonden. In het kleine dorp Conty is een ruime camperplaats en als we aankomen staan er al ca. 20 campers uit meerdere landen. Aan twee kanten gras om op te staan, we vinden een mooie plek in de zon, want die is inmiddels lekker gaan schijnen. Stoelen, tafel en wijntje erbij en de zwervers zijn geïnstalleerd. Na het eten lopen we nog een stukje door het dorp, het centrum bestaat uit 1 straat. En dan de laatste overnachting in onze camper. Morgen weer thuis, toch wel een beetje vreemd idee.


Vrijdag 15 juli

Om 10 over 8 rijden we stilletjes van het terrein af, want bijna alle andere mensen slapen nog of zijn net op. Het blauw dat wij door het dakluik zagen is echt de blauwe lucht, dus vakantieweer op onze laatste dag. Zonnebrillen op en rijden maar weer. Eigenlijk wilden we om de grote stad Amiens heen rijden, maar we rijden dwars door de stad om er aan de andere (goede) kant weer uit te komen. Na Arras zoeken we een parkeerplaats op om koffie te drinken en Wopke kijkt even of er een Lidl in de omgeving zit, voor wat laatste boodschappen. De navigatie vindt er eentje en wij rijden erheen. Daar zit een slagboom voor de parkeerplaats, dus kunnen wij er niet op. Heel eigenaardig, dat hebben we nog niet eerder meegemaakt. Marijke gaat alleen naar binnen, het brood dat wij zoeken hebben zij helaas niet. Maar zij ontfermt zich snel over de laatste Pain de Campagne (de rest is witbrood) en ook maar wat wijn erbij.
De grote stad Lille passeren wij, maar rijden er ook nog een gedeelte doorheen.
Als we de grens bij Belgie passeren zien we aan de andere kant van de weg een enorme file staan van verkeer dat Frankrijk in wil gaan. Af en toe schuiven ze een paar meter op, het is echt kilometers lang. Sinds de aanslagen is er veel controle bij de Franse grens en wij hebben met die mensen te doen, ze zijn voorlopig nog niet op hun vakantiebestemming.
Bij Antwerpen wordt het erg druk en komen de vrachtwagens ons van alle kanten insluiten. Wat een verschil met die Ierse schapenweggetjes! Ook hier weer files, maar dan aan de andere kant. Die mensen weten nog niet dat er straks een nog grotere file komt.
Als we in Nederland zijn zoeken we een parkeerplaats op om ons brood te eten en even onze benen te strekken. Het valt ons op dat de Nederlanders die terugkomen over het algemeen de wat ouderen zijn, logisch natuurlijk.
Ook de rest van de route verloopt voorspoedig, Wopke dacht dat wij om 4 uur thuis zouden zijn, maar dat wordt uiteindelijk tien voor half vier. Valt reuze mee dus.
Gelijk de camper zoveel mogelijk uitpakken, wassen draaien en ophangen. Na 51 nachten en bijna 4500 kilometer zijn we weer op onze thuishaven. De vakantie is ons prima bevallen en Wopke kon goed overweg met het besturen van de camper. We gaan al weer nieuwe plannen uitbroeden, voor het najaar…