Connemara en Westport

Hallo (achter)volgers,

Hier weer een levensteken van de camperaars in Ierland. Vandaag is het zondag, maar zonder zon. De regen klettert tegen de ruiten en de wind loeit. Ons uitzicht vanaf de camping is egaal grijs, de kliffen zijn helemaal verdwenen. Net of er hier een super illusionist aan de gang is geweest. Je kunt niet veel doen, behalve naar de pub, gaat Wopke straks heen (voor het voetballen). Maar wij zitten toch wel gerieflijk, zeker als je de mensen in hun kleine tentjes ziet. Veel fietsers met bepakking. Blij dat we de fietsen hebben thuis gelaten (klimmen en dalen, geen fietspaden, links rijden en veel regen en storm, genoeg redenen dus).
We staan nu op een camping op Achill Island waar meer schapen wonen dan mensen. Hebben internet en daarom sturen we nu maar weer wat door.
De wandelvierdaagse in Castlebar schiet al op, die begint op 30 juni. Weersvoorspelling voor die periode: 12/13 graden en veel regen (hopelijk hebben ze het mis).

Wij hopen dat het iedereen goed gaat, tot de volgende keer maar weer!
Marijke en Wopke


Woensdag 22 juni

Vannacht hield de regen ons uit de slaap, we hoorden steeds een hard getik tegen de camper, vlakbij ons hoofd. Wopke is naar buiten gegaan en heeft een doek over het kapje van de achterlichten gelegd, daar vielen steeds regendruppels op.
Aan het ontbijt zitten we allebei op ons hoofd te krabben, de mugjes (midges) hebben weer toegeslagen! Om half negen rijden we weg, dus ruim voordat het werk aan de weg begint. Eerst terug naar Clifden, we hadden gehoord en gelezen dat het een aardig stadje zou zijn. We vinden gelijk een parkeerplaats en lopen Clifden in en komen aan de rand uit, bij een mooie baai tussen de heuvels. Daar kuieren we wat rond en lopen dan nog even door het sfeervolle Clifden, dat niet zo groot is. Het is erg rustig, want de winkels zijn nog niet open.
Het is maar een klein stukje rijden naar Connemara National Park waar we de camper op de parkeerplaats zetten, dat wordt waarschijnlijk ook onze overnachtingsplek. Bij het bezoekerscentrum worden we vriendelijk geholpen en krijgen we een blad met info en wandelroutes. Het zijn geen lange routes, maar wel door een prachtig gebied. We nemen de langste wandeling, naar de top (Diamond Hill). In het begin gaat het erg makkelijk, over treden van grote stenen en over vlonders. Die vlonders zijn wel nodig, want het is een nat veengebied. Het regent regelmatig, maar we doen toch maar geen poncho aan, die wapperen nogal door de harde storm. Het is uitkijken dat je niet omver wordt geblazen, het laatste stukje is echt klauteren. Er zijn veel wandelaars op de been en je hoort allerlei talen. Op de top hebben we aan alle kanten een magnifiek uitzicht op de omgeving. Het prachtige kasteel Kylemore Abbey (gaan we morgen bezoeken) zien we goed liggen. Voor ons Nederlanders is het heel bijzonder dat je nauwelijks bewoonde gebieden ziet.
De terugweg gaat makkelijker en sneller en na de lunch pakken we nog een korte wandeling, door een dicht bebost gebied. Dan naar het dorp Letterfrack om daar een korte route te lopen. We komen langs een begraafplaats met alleen maar graven (minstens 80) van jongetjes tussen 8 en 16 jaar, overleden tussen 1890 en 1956. Zij zaten op een Industrial School vanwege een vergrijp zoals kleine diefstallen. Het was een school van de kerk, men weet nog steeds de ware toedracht niet, hoorden we bij navraag bij het bezoekerscentrum. Het maakte veel indruk op ons.
Nu weer naar de parkeerplaats waar de bezoekers zo langzamerhand weer wegtrekken. We verplaatsen de camper naar een nog iets vlakker gedeelte, hoewel we nog steeds niet helemaal recht staan. Maar met een antislip matje blijft een kopje koffie of thee prima op zijn plek.
We staan met de voorkant van de camper helemaal tegen het groen aan, veel frisgroene varens. Het lijkt wel een tropisch regenwoud (met de nadruk op regen, want het plenst weer). We zijn de enige overnachters en dat verbaast ons toch een beetje, deze plaats staat vermeld in de camper app.


Donderdag 23 juni

Alweer een mooie en rustige overnachtingsplek gehad. We ontbijten en daarna maakt Marijke het brood voor tussen de middag klaar en Wopke zet koffie, ons vaste ritueel. Het is maar een paar kilometer rijden naar Kylemore Abbey, een indrukwekkend kasteel dat in alle reisgidsen van Ierland vermeld staat. En door alle touringcars bezocht wordt! Wij zijn er om kwart voor tien, voor de grote drukte met busladingen toeristen.
Even twijfels of we entreekaarten gaan kopen, maar het is de moeite waard en je komt hier niet weer. Dus betalen we 13 en 10 euro (onze “senior” drukt de prijs weer iets) en lopen het terrein op. De lucht is grijs en het regent zachtjes, eerst maar naar de abdij nu het nog niet zo druk is. We mogen maar vijf vertrekken bezichtigen, die zijn erg mooi ingericht. Het gebouw is nu in gebruik door nonnen van de Benedictijner Orde. Tot 2010 was hier een school/internaat voor meisjes van welgestelde ouders. In 1867 kocht de politicus Henry Mitchell het landgoed van 6075 hectare en liet daar Kylemore Abbey bouwen, als geschenk voor zijn vrouw. Het was een vooruitstrevende man die erg goed voor zijn pachters was. We wandelen over het prachtige landgoed en bekijken de kerk en het mausoleum en gaan dan richting Victoriaanse tuin. Dat kan met een pendelbus, maar wij gaan (uiteraard) met de benenwagen. Het ene moment regent het en dan is het weer droog, het is paraplu op en af. Het lijkt soms of men ons toezwaait, maar dat blijkt het verjagen van die verrekte midges! De tuinen zijn schitterend, we drinken onze koffie in deze mooie entourage. “Bever matje” op de natte bank en klaar is Kees. Kassen, kruidentuin, er is veel te zien. Het schilderachtige huis van de hoofdtuinman waar wolken rook uit de schoorsteen komen, vanwege het stoken van turf in de haard.
Om kwart over een hebben we alles wel bekeken en is het etenstijd. In de camper vanwege…de regen. We vervolgen onze route tot aan het fjord van Killary, het enige fjord van Ierland. Met in de haven een parkeerplaats waar campers mogen staan. Dus is het snel beslist wat het gaat worden vandaag. Een prachtig uitzicht op het fjord, ook al is het regelmatig wat verstopt door de regen. Een vijf sterrenplek! We lopen nog even het dorpje verderop in en gaan dan binnen bij het Cranberry Restaurant, daar is het warm en droog en heeft men lekkere vissoep. Terug op de parkeerplaats zien we nog een camper staan met Engelsen (70plussers zo te zien), de vrouw wijst op de kaart aan waar ze zoal geweest zijn, ondernemende types. Ze komen nu uit Westport en raden ons de parkeerplaats bij de haven aan. Wij willen morgen naar Westport, handig om zo’n tip te krijgen. Ze staan graag op een parkeerplaats als er ook anderen staan, dus blijven ze hier vannacht.


Vrijdag 24 juni

De regenbui van gisteren duurt nog voort, is wel een beetje te verwachten hier. West Ierland is erg mooi, maar ook erg nat. We trekken verder naar het noorden, eerst een stukje langs het fjord en in de bocht stoppen we even om de watervallen te bekijken. Die zijn niet hoog, maar wel breed. De weg die wij nu nemen lijkt niet zo breed, maar we zien hier campers en vrachtwagens, dus dat moet lukken. Het valt inderdaad mee en het is niet druk. Bij Louisburgh slaan we af richting Westport en rijden langs de grillig gevormde kust. We komen langs de bekende berg Croagh Patrick, die veel beklommen wordt. Ook door bedevaartgangers op blote voeten! Nou, ons niet gezien.
In Westport rijden we naar de haven waar je op een klein gedeelte kan parkeren. De grote parkeerplaats krijgt vandaag slagbomen zodat overnachten daar niet meer mogelijk is (want de camping verderop is niet blij met wild-kampeerders). We hebben een mooi uitzicht op de baai en je kunt goed de verbinding met de zee zien, soms ligt er een groot gedeelte droog.
Dan naar het centrum van Westport, dat we ons nog goed herinneren van vier jaar geleden. Toen stonden we op de camping naast Westport House, een groot landhuis met park. Het centrum is toch verder weg dan verwacht en de weg klimt wat omhoog. Dan komen we op een plein waar bij een standbeeld een gids uitlegt geeft aan een groep van acht toeristen. De rondleiding van 12 uur is net begonnen en we besluiten ons aan te sluiten bij de vier mensen uit New York en het Ierse gezin met twee zoontjes. Onze gids is een enthousiaste man die in heel duidelijk Engels uitleg geeft over de geschiedenis van Westport. Hij vertelt zowel tragische verhalen als humoristische, is echt geknipt voor dit werk.
Het regent af en toe, maar niet hinderlijk. De rondleiding blijkt 5 euro per persoon te zijn (dat wisten wij niet, omdat wij later inhaakten), maar daar hoort ook koffie of thee bij in een bepaald restaurant. Het is een goed idee geweest om mee te gaan met die gids, maar daardoor is alles wel iets uitgelopen. We hebben geen brood meegenomen en nemen ergens een hamburger met frites. Niet erg smakelijk, maar dan heb je toch even wat binnen.
Nu nog even geld pinnen, een mooie kerk bekijken en dan via het park weer naar de camper. Westport is een gezellig stadje met leuke winkelstraatjes, kleurige pubs en eetgelegenheden. Wij wilden graag vanavond naar een pub met een optreden, die zijn er hier genoeg. Maar om dan weer zo’n eind te lopen, in de stromende regen, lokt ons toch niet. Bij de haven heeft de horeca geen muziek en daar heeft men ook geen sfeervolle inrichting. De regen komt nu met bakken uit de lucht, vergezeld van een hevige storm. De ANWB stormparaplu van Marijke klapt niet om naar boven, maar de storm trekt enorm hard en wil haar bijna als Mary Poppins weg laten vliegen. De metalen stang van de paraplu wordt krom getrokken, zodat ie niet meer dicht kan (thuis buigt Wopke hem weer zo goed als recht, met blote handen). Terug lopen we langs Westport House en door het park, daar kennen we nog veel van terug. In de camper vermaken we ons de rest van de dag met lezen, puzzelen, spellen en films. Want de regen weet voorlopig van geen ophouden.


Zaterdag 25 juni

Vandaag is het al weer een maand geleden dat we uit Amersfoort vertrokken, de tijd vliegt. Ook deze overnachtingsplek beviel goed, we stonden hier met nog twee campers. Eerst nog een paar boodschappen doen, want we gaan nu richting Achill Island waar maar een paar kleine dorpjes liggen (dat heeft voor ons juist charme). Wopke wacht in de camper terwijl Marijke een en ander inslaat.
Weer verder via de toeristische route, ruitenwissers aan, want…(vul maar in). Via een brug komen we op Achill Island waar we bij de Tourist Info wat folders krijgen over de mogelijkheden hier. De uitzichten zijn helaas verdwenen, alles is grijs. Maar dicht langs de weg is genoeg te zien, ook voor de chauffeur, want het is hier relaxed rijden. Opletten voor onze viervoetige medeweggebruikers, die het een sport vinden om regelmatig over te steken. Hier zien we veel schapen met hoorns, sommige met een grote krul erin.
We weten nog niet zeker of we nog 1 nacht wild kamperen of op een camping gaan staan. Eerst maar naar Keem op het eind van het eiland. Daar is een parkeerplaats waar je niet waterpas kunt staan, wel een schitterend uitzicht op kliffen en eilandjes, helderblauw water en een wit strand. Als je het slechte weer even vergeet, zou het zo in de Cariben kunnen liggen. Meerdere groepjes Ieren hebben dat gevoel, ze liggen op een handdoek op het strand te zonnebaden (zonder zon) en een groepje jongens heeft dolle pret in de golven. We besluiten deze plek niet te kiezen voor de nacht, maar zetten koers naar camping Keel Sandybanks (zie: www.achillcamping.com)
Onderweg stoppen we in het dorpje Dooagh waar een korte rondwandeling loopt. Die begint bij de bottle banks. Wat zijn dat nu weer? Er staat een rijtje glasbakken bij het infobord, weer wat geleerd. Het pad loopt over open terrein, aan alle kant zie je dat er turf wordt afgestoken en overal liggen stapels turf. Ze doen dat heel kriskras, geen mooie rijen. Veel heide, fluitende leeuweriken, leuk om even te doen.
Op de camping boeken we 1 nacht, misschien blijven we nog een tweede. Kopen gelijk twee douchemunten en een internet code. In een mum hebben we een plek gevonden, met uitzicht op de prachtige kliffen. Het is eventjes droog, dus gauw de stoelen pakken en buiten zitten, helaas is de pret van korte duur.
In de enige pub die het dorp rijk is hebben ze vanavond live traditional music. Het begint om half elf(!), gelukkig is het maar 10 minuten lopen. Als er al meerdere mensen op de camping tanden staan te poetsen en hun bed opzoeken, lopen wij door de regen en de plassen naar de pub.
We vinden zowaar twee stoelen in de overvolle pub, vlakbij de muzikanten. Vier mannen en een vrouw spelen op meerdere instrumenten en twee van de mannen hebben behalve een indrukwekkend postuur en baard ook een dito stem. Een mooie afwisseling van instrumentale en gezongen nummers, genieten! Jammer dat er naast ons vier meiden keihard tegen elkaar schreeuwen en lachen, ze geven niet om de muziek en je hoort ze er vaak boven uit. Bij het lied Willie McBride zingen alle Ieren in de pub mee. Inmiddels is het half een en gaan wij er maar eens vandoor (in de camper horen we ook nog “slagwerk”).