Bangkok: Niet te filmen....

4 en 5 oktober: Ons avontuur begint
Vandaag is het maandag 4 oktober, ons avontuur gaat beginnen!
We gaan met de bus naar het treinstation, daar komt Erik ons uitzwaaien. Op Schiphol checken we in en leveren we onze hoofdbagage in. Hoeven we niet meer met die zware rugzakken te sjouwen, ze zijn 17,5 en 20,5 kilo. Deze bagage gaat rechtstreeks naar Bangkok (hopen we althans). Ons vliegtuig vertrekt om 19.10 uur, dus we kijken nog wat rond.
Bij onze gate moeten we nog even door de beveiliging met onze kleine rugzakken, dus laptop uit de tas, riem af, schoenen uit, etc. We hebben stoel 9B en 9E, dat houdt dus in dat wij niet naast elkaar zitten. Er zitten nog een gangpad en twee andere mensen tussen.
De vlucht naar Londen verloopt prima, na 5 kwartier landen we op Heathrow, waar het een bedrijvige drukte is. We blijken uiteindelijk naar gate 23 te moeten en daar volgt weer de inmiddels bekende ceremonie van de riemen en schoenen. Wij hebben rij 70, bijna helemaal achteraan in het vliegtuig. Het is een rij van twee stoelen naast elkaar met redelijk wat ruimte voor onze benen en bagage. Om kwart over 10 vertrekken we, voor een vlucht van ruim 11 uur!
Een hele zit dus. Er ligt van alles klaar op onze stoelen: een kussen, dekentje, koptelefoon, een mapje met daarin een oogmasker voor als je wilt slapen en zelfs een tandenborstel en pasta. De koptelefoon is voor het scherm dat bij elke stoel hangt, hierop kan je allerlei speelfilms zien, maar dat geloven we wel.
De stewards komen langs met een warme maaltijd, we kunnen kiezen tussen rundvlees en zalm, we kiezen het laatste. Er hoort ook een salade bij en een toetje (soort caramelpudding). Het smaakt ons prima, al is het voor ons een gekke tijd om te eten. .
Even later komt men weer langs met een zakje waarin een flesje water, chips en koek zit. Het personeel is vriendelijk en draagt kleding met Aboriginal motief (bruine cirkels). We proberen te slapen, maar dat valt nog niet mee. Vooral Marijke is veel aan het draaien, drukt dan met haar heup tegen de knoppen van de afstandsbediening in de stoelleuning, zodat er geregeld flitsen van films voorbij trekken. Wopke stoot steeds met zijn elleboog tegen het knopje van de afstandsbediening waarbij het licht boven ons steeds aangaat. Waarom zit die afstandsbediening toch op zo’n vreemde plaats?
Er wordt goed voor ons gezorgd, we krijgen ook nog een ontbijt. Wij kiezen het continentale, met muesli. We kunnen op ons scherm volgen waar we zijn, op een gegeven moment vliegen we op 10 kilometer hoogte en is het buiten -40 graden! We vliegen over India en dan over Thailand, we kunnen buiten steeds meer zien. De landing gaat prima, behalve voor onze buurvrouw die haar zalm of rundvlees in een zakje retourneert. Op het vliegveld gaan we op zoek naar de immigration office, daar moeten we formulieren inleveren en maken ze een foto van ons met een webcam. We vinden onze hoofdbagage al snel, gooien die op een grote kar en dan op zoek naar de uitgang met Public Taxis. Daar is een balie waar we opgeven waar we heen moeten en krijgen een taxi toegewezen. De vriendelijke meneer Chamnong propt onze bagage in zijn kleine taxi en daar gaan we. Onze chauffeur spreekt weinig Engels, maar heeft een smile van oor tot oor. We kunnen onderweg veel zien van het drukke Bangkok, grote kantoorgebouwen en hotels, maar ook vuilnisbelten en sloppenwijken. We vinden ons hotel (Sawasdee Khaosan Inn), er hangt een groot uithangbord en we herkennen het ook van de foto op internet. We betalen de chauffeur 400 Baht, dat is ca. 10 euro en gaan nog even met hem op de foto.
Wij krijgen een kamer op de tweede verdieping, een Thaise man (niet veel groter dan onze rugzakken) sjouwt onze bagage naar boven. Onze kamer en badkamer is eenvoudig, maar schoon en ruim genoeg. Je mag geen toiletpapier in het toilet gooien (waar dan wel in?) en er hangt een soort doucheslang naast het toilet, ja het gaat hier wat anders allemaal. Eerst even douchen, het is hier 30 graden, zweten dus. En dan de omgeving wat verkennen, we zitten midden tussen de bekende, drukke straten. Daar is echt van alles te beleven, je komt ogen tekort. Iedereen verkoopt wel iets vanuit een piepklein kraampje of karretje. Overal staan en zitten mensen te eten, je kunt noodles kopen, vis, saté, fruit, maar ook gefrituurde insecten. Wij kopen voor 40 Baht p.p. (maar 1 euro dus) een heerlijk bordje noodles met kip en gebakken ei bij een vriendelijke vrouw. We eten het zittend op de stoep en genieten van alles wat voorbij komt. Even verderop zit nog een goede muzikant (zang en gitaar). Wat wil je nog meer? O ja, een kokosnoot (20 Baht) waaruit je met een rietje de koude melk kunt drinken.
Tegen half 9 gaan we naar ons hotel, want het was een vermoeiende dag en morgen willen we op tijd opstaan om Bangkok verder te verkennen. We laten de airco aan, Marijke doet haar oordoppen in. Is een soort kneedbare gum, hopelijk krijgt ze die er morgen weer uit!

6 oktober: Cultuur opsnuiven
Na een redelijke nachtrust staan we vroeg op. Rond 7.15 uur gaan we naar de ontbijtzaal, met zicht op de straat (geen ramen) of het voetbal op tv. We kiezen allebei het Amerikaanse ontbijt, met gebakken eieren en bacon. Daarna gaan we op pad. We gaan vandaag cultuur opsnuiven. Maar ook: geuren van rijst, kip, vis en uitlaatgassen. Want van APK en kathalysators hebben ze hier nog nooit gehoord, ook de ArboWet is hier onbekend.
We worden al gelijk aangesproken door een mannetje dat ons met een TukTuk voor 40 Baht de hele dag rond wil rijden langs alle bezienswaardigheden. Hij begint met zijn pen alles aan te strepen op onze plattegrond. Wij zeggen hem dat wij liever gaan lopen, wat hij heel raar vindt. We worden nog meerdere keren aangeklampt door vriendelijke mannetjes die willen weten waar wij vandaan komen, ons een hand geven, maar het zijn steeds TukTuk chauffeurs die ons rond willen rijden
We besluiten eerst naar de Gouden Boeddha te lopen, een tempel met een 32 meter hoog Boeddhabeeld en veel mooie gebouwen eromheen. Zeer indrukwekkend, veel kleurrijke versieringen. Weinig toeristen en de Thais die hier zijn komen om te bidden. We moeten in de tempels steeds onze schoenen uitdoen, dat hebben we bij de douane al flink geoefend. Overal lopen zwerfhonden en –katten (nee, we aaien ze niet al kijken ze erg lief).
Daarna lopen we verder naar de Marmeren Tempel. We doen het kalm aan, want het is 34 graden. Ook hier een groot gebouwencomplex, met prachtige versieringen. Er lopen monniken rond in oranje gewaden. We kopen voor 20 Baht p.p. een ticket en gaan de tempel in. Schoenen uit, maar dat is dus een risico. Van een toerist zijn de schoenen gestolen, hij baalt behoorlijk uiteraard. (“at a Holy Temple!”). Wopke stopt zijn schoenen in zijn rugzak en Marijke neemt ze zo onopvallend mogelijk mee in haar hand. Tip voor Thailandgangers: Altijd een zakje mee voor je schoenen!
Vlakbij de tempel vinden we wat eetkraampjes waar ze van alles staan te bakken. We willen iets eten bij een Thaise vrouw. Zij spreekt en verstaat geen Engels, dus afwachten wat het wordt. Maar we krijgen een tafeltje en twee krukjes, kampeerborden en bestek en even later een bord met een lekker warm hapje. Het kost ons 30 Baht p.p. en we nemen er nog een koel flesje cola bij voor 10 Baht per flesje, geen geld.
Het volgende wat we bekijken is Wat Sommanat Worawihan (wat een mond vol). Met in het midden een gouden toren. Ook hier is het niet druk en kunnen we alle gebouwen rustig bekijken.
Daarna naar de Golden Mount, even zoeken en lastig om over te steken in het drukke verkeer van auto’s, bussen, taxi’s, TukTuks, brommers, bakfietsen en nog meer. We lopen langs veel groen de trappen op naar boven waar we aan alle kanten een mooi uitzicht over Bangkok hebben. Er hangen meerdere bellen die je kunt luiden en ook een paar grote gongen.
Overal langs de wegen kom je enorm grote foto’s tegen van de koning en van zijn vrouw. Met allemaal versiering en bloemen eromheen, doet heel vreemd aan voor ons. Op de foto’s is de koning steeds een jaar of 30 (hij is nu 83 jaar!).
Na nog een mooie tempel met uitzicht bovenin besluiten we richting hotel te gaan, we hebben al veel gelopen en gezien vandaag. Want op elke meter is wel iets te zien, overal zitten mensen met koopwaar, midden op de stoep of half op straat. Veel etenswaar, maar ook kleding, eigenlijk van alles. We zijn meerdere steegjes doorgestruind, veel winkeltjes volgestouwd met koopwaar, soms bemand door oude (kromme) mensjes. Nogal wat zaken waar ze metaal aan het bewerken zijn. zonder mondkapjes en andere voorzieningen dan. Je kijkt echt je ogen uit. TukTuks vol met mensen, met dikke walmen uitlaatgas. Allerlei auto’s en karren volgestouwd met koopwaar, het is één grote film.
Nu verder naar het hotel met een stop bij MacDonalds. Daar hebben ze geen internet voor ons, maar wel lekkere frisse ijskoffie. Buiten staan kraampjes met eetwaar en we kopen bij een vrouw wat stukjes papaya.
In het hotel bekijken we op de kaart nog eens wat we allemaal hebben beleefd vandaag. Daarna een hapje eten, we nemen weer een bordje noodles met kip bij dezelfde vrouw, nu kiezen we een andere noodles soort. Het smaakt weer heerlijk. We lopen nog even door de bedrijvige straten en gaan dan richting hotel.

7 oktober: Het loopt wel eens anders
Weer op tijd op, want het leven komt hier al vroeg op gang. Wopke neemt weer het Amerikaanse ontbijt en Marijke probeert nu het continentale (ze zijn erg zuinig met de jam).
Vandaag willen we een en ander rond de rivier bekijken, daar staan veel bezienswaardige gebouwen. En Wopke wil graag bij het treinstation van Thonburi naar de vertrektijden van zaterdag informeren. We gaan op pad, het is weer erg warm. We nemen de veerboot naar de overkant van de rivier, het platform deint erg op en neer. Het is nog een heel stuk lopen naar het station en geen mooie route. Dan lopen we door een grote markthal waar ze van allerlei vaak ondefinieerbare etenswaren verkopen. Bij het station krijgen we een folder met vertrektijden, we moeten de trein van 13.55 uur nemen, er gaan maar 2 treinen per dag naar Kanchanaburi. Daarna willen we langs de rivier lopen, maar we gaan erg aan het dwalen. We komen weer langs een enorme markt, op elke meter zit iemand iets te verkopen. Hier zien we veel krotten, het ziet er echt mensonwaardig uit, veel roestig golfplaat, wat stukken hout en allemaal modder. En natuurlijk weer veel zwerfdieren. Op het laatst vragen we de weg aan een paar jongens, we blijken zelfs buiten onze plattegrond te zitten! Bij de rivier zijn meerdere wegomleidingen, waarbij we door parkeergarages van het ziekenhuis worden gestuurd. We zien een MacDonalds en vinden dat we wel een ijskoffie hebben verdiend. Marijke vraagt waar het toilet is, maar dát hebben ze hier niet. Met de boot weer naar de overkant. We zien een complex waar monniken lopen, daar gaan we even in. Een agent van de Tourist Police raadt ons aan naar een interessante tempel te gaan waar nauwelijks toeristen komen. Ook moeten we naar de Royal Factory gaan, mooie spullen voor een goede prijs en daarna naar het Grand Palace. Hij regelt dat een TukTuk ons naar al die plekken brengt voor de somma van 40 Baht. We klimmen in de TukTuk en gaan in volle vaart door het drukke verkeer en ademen ondertussen flink wat uitlaatgassen in. Bij de tempel is het erg rustig, binnen zitten wat mensen te bidden, een paar mensen zitten bij een monnik en zeggen een gebed van hem na, indrukwekkend. De TukTuk brengt ons nu naar de Thai Factory, onderweg is veel te zien. In die Factory worden edelstenen bewerkt en verkocht, we hadden van tevoren geen idee. We worden hartelijk ontvangen door een gastvrouw, ze biedt ons wat te drinken aan in een stijlvolle omgeving. We kijken naar een Nederlandse film over het winnen van edelstenen, met name robijn en saffier. We kijken bij de vaklui die bezig zijn met de stenen en komen dan in een ruimte met vitrines waar allemaal sieraden liggen uitgestald, voornamelijk ringen. De aap komt nu uit de mouw, zij wil ons een ring verkopen en doet Marijke meerdere ringen aan de vinger. Best mooi, maar wel aan de prijs en we komen daar ook niet voor. Uiteindelijk kopen we toch een ring met blauwe saffier, de dame vindt dat dit eigenlijk wel hoort bij 35 jaar getrouwd zijn, ze rekent het zelfs voor ons om in dagen! Weer verder met de TukTuk, de chauffeur wil ons naar een winkel voor maatkleding brengen, maar daar zit een backpacker al helemaal niet om te springen! Om kwart voor 2 komen we aan bij het paleis. De chauffeur wil 80 Baht, maar dat hadden we niet afgesproken, we geven hem 50. Bij het paleis worden we gelijk aangesproken door mensen die onze gids willen zijn voor 300 Baht, maar dat wimpelen we af (we worden al aardig bedreven in afwimpelen). . We zien gelijk enorme gebouwen en alles prachtig versierd. En dan hebben we het dus over echt goud, prachtig bewerkte stenen, porselein, het is schitterend. 60 Hectare vol met pracht en praal, gewijd aan de koningen en aan Boeddha. Maar eigenlijk wel heel overdadig, vooral als je net al die krotten hebt gezien. We geven ons op voor een gratis rondleiding in het Engels en de gids geeft een duidelijke uitleg met wat humor erbij. Het is teveel om allemaal te bekijken, dan zou je hier wel een paar dagen moeten rondlopen. Maar we krijgen een goede indruk. Natuurlijk nemen we een kijkje bij de Smaragden Boeddha, nu gekleed voor het regenseizoen (er zijn nog twee soorten kleding, voor de andere seizoenen). Rond 4 uur gaan we weer weg en moeten nodig iets eten, we hebben het middageten overgeslagen doordat het wat anders liep. In de Khao San road nemen we een Roti met banaan nemen, een soort pannenkoek, erg lekker. Na een dutje en douche gaan we op zoek naar een eetgelegenheid aan het water. We hebben meerdere adressen opgezocht, maar kunnen ze niet vinden. We krijgen een adres van een restaurant aan het water, Aquatini. We hebben een tafel met uitzicht op het water, hoewel het al erg donker is. We nemen allebei zeebaars en een glas pils. Dit kost een stuk meer dan wat we eerst aten als warme maaltijd, maar we zitten hier mooi en het smaakt prima. We lopen hierna nog door een grote straat waar een heel goede band optreedt in een grote overdekte ruimte. Maar wij kunnen het buiten ook volgen op een groot scherm. Hele goede muzikanten en zangers, een geweldige sfeer. Daarna weer naar ons hotel terug.

8 oktober: De Drijvende Markt
Na het ontbijt lopen we naar de VVV om info te vragen over het vervoer naar de beroemde drijvende markt. Het is 8 uur en iedereen op straat staat stil, wij ook, want het volkslied wordt gespeeld. Dat is elke dag om deze tijd. Bij de VVV krijgen we een briefje met busnummers en tijden, de halte is vlakbij. We stappen in de bus, iets heel anders dan die van Connexxion. De ramen kunnen open, op meerdere standen. Er komt een meisje langs, wij moeten 14 Baht betalen en krijgen een heel apart kaartje, lijken wel spaarzegels. Bij halte Sai Tai Mai moeten we uitstappen en onze volgende bus komt er al gauw aan. Deze is luxer, met gordijnen en airco, nu krijgen we een enorme rits van die zegels. Deze rit duurt maar liefst twee uur, maar we kunnen onderweg gelijk mooi om ons heen kijken. Er is natuurlijk weer van alles te zien. Vrachtauto’s vol met mensen in hun laadbak, brommers met een soort zijspan. Die kunnen zo meedoen aan Ter land, ter zee en in de lucht. Uit veel voertuigen komt een dikke zwarte walm. Logisch dat je nog wel eens mensen met een mondkapje ziet hier. Het is geen bus die rechtstreeks naar de drijvende markt rijdt, er stappen regelmatig mensen in en uit. Er staat een bus met pech langs de weg en die mensen komen er ook gezellig bij. Wij twee blijven als laatste zitten, we zijn ook de enige toeristen.
Onze bus stopt bij het begin van het marktcomplex. Je moet met een boottoer door de kanalen en men zegt ons dat dit 2000 Baht pp kost. Een belachelijk bedrag, we lopen dus weer weg. Dan wordt het 2000 voor 2 personen en uiteindelijk komen we uit op 1000 Baht totaal. We stappen in een boot bij een man met uiteraard vriendelijke grijns en een wat onvolledig gebit. Er zit een flinke motor op de boot en in het begin maakt ie flink vaart, het is net de James Bondfilm (The man with the Golden Gun?). Links en rechts prachtige bomen, veel palmen met kokosnoten, bananenbomen en nog veel meer. Houten huizen en winkeltjes op palen in het water. De kooplieden staan vaak tot hun knieën in het water. Onze schipper stopt regelmatig bij een kraam met souvenirs en wij roepen steeds maar: No, thank you. Wat moeten wij met die spullen, onze rugzakken zitten al helemaal vol trouwens. Op een gegeven moment komen we bij de echte floating market. Allemaal bootjes, vaak bemand door oude vrouwtjes met grote strohoeden op. Ze verkopen groente, fruit, bloemen en souvenirs. Sommige vrouwen zitten zelfs eten klaar te maken op hun bootje. Wij kopen wat bananen en even later nog een kokosnoot om uit te drinken. We varen tussen de boten en de prachtige natuur en komen ogen tekort. Dit hadden we niet graag willen missen, ondanks de lange reis en de kosten. Na een uur is de toer voorbij, verder is daar niet veel om rond te kunnen lopen.
We nemen de bus terug, daar zitten we met zijn tweeën in. Een heel andere bus dit keer, met een tv aan. Hierop harde muziek (moeten we dit 2 uur aanhoren?) waarop gedanst wordt door schaars geklede danseressen. Na een tijdje moeten we overstappen op een andere bus. Wopke vindt het wel een beetje jammer van die danseressen. Die bus staat eerst nog heel lang stil bij de beginhalte, wij vragen ons al af of we goed zitten. We horen de hele tijd een gebed uit een luidspreker, zouden ze pas vertrekken als dat afgelopen is? Wopke wil nog even een flesje cola halen en komt even later met een plastic zakje terug. Daar hebben ze de cola ingedaan, met een rietje erbij. Je blijft lachen hier. We zien weer van alles aan ons voorbij trekken. Een soort tuincentrum voor boeddhatempels in je tuin, allerlei winkels en krotten en een zeer grote gouden tempel. Geen idee waar we zijn, de borden zijn niet te lezen. We zien de rivier en even later moeten we eruit (we hebben gezegd dat we naar Khao San road moeten). Na een paar keer flink ons hoofd stoten (wiebelende bus met laag plafond) stappen we uit en herkennen de omgeving niet gelijk. Maar we blijken toch in de buurt te zitten en lopen al gauw in de bekende straat. Daar nemen we nog even een roti met banaan. Die jongen doet dat heel handig, lijkt wel wat op pizzabodem maken. En dan is het de hoogste tijd om wat bij te komen in onze hotelkamer. Bijkomen? We moeten ons beloofde verslag maken voor het thuisfront!

Foto's te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181