In Kanchanaburi

Hallo webloglezers,
Wat enorm leuk om hier in het verre Thailand zoveel reacties te krijgen!
Mensen die dit ook wel wat zou lijken, lezers die dingen herkennen van eigen reizen, tips, etc.
Bedankt voor de complimenten. We zullen proberen (als we tijd hebben en de techniek ons niet in de steek laat) verder te gaan met ons weblog. Het is soms moeilijk om veel weg te laten, dan krijg je geen goede indruk meer. Hebben jullie in ieder geval wat te lezen hè.
Voor de mensen die dachten dat we niet genoeg rust namen: het is niet zo interessant om steeds te schrijven over middagdutjes, door Wopke opgeloste sudoku’s en het dikke leesboek van Marijke. Maar we nemen onze rust, zeker nodig bij deze on-Hollandse hitte.
Hieronder het vervolg van onze avonturen in het fascinerende Thailand.

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar: Henja en Jeannine

9 oktober: Van Bangkok naar Kanchanaburi
Vandaag vertrekken we naar Kanchanaburi, 130 kilometer ten westen van Bangkok. Marijke probeert nu het Aziatische ontbijt, een soort soep van rijst met kip en groente. Smaakt wel, maar voor ons is het een raar tijdstip voor zoiets. In onze kamer proberen we alles weer netjes in de grote rugzakken te krijgen. Dat valt tegen, alles lijkt te zijn uitgezet, maar we redden het. Verder lummelen we wat met een boek en de tv en gaan rond half 12 naar beneden.
Na het uitchecken zoeken we een taxi. Hoewel, zoeken hoef je hier niet. Eén stap uit het hotel en er hangen meteen zes chauffeurs van TukTuk tot taxi om je heen. Ze willen je overal naar toe brengen maar niet waar jij heen wilt. Wij willen gewoon naar het dichtstbijzijnde treinstation en weten waar dat is. Maar zij wijzen ons er op dat een treinrit van tweeëneenhalf uur niet goed voor ons is en dat zij ons veel beter zelf rechtstreeks naar Kanchanaburi kunnen brengen (voor 1000 Bath). Wij betalen voor onze treinreis 200 Baht. We gaan met een taxi naar het treinstation waar we nog een flinke tijd moeten wachten voor onze trein vertrekt. Gelukkig is op en rond het station weer van alles te zien.. Als Europeanen zijn wij ook een bijzonderheid tussen al die Thais. We proberen hier en daar een praatje te maken maar dat lukt meestal niet door het taalprobleem. Naast Wopke zit een klein jochie. Wopke wil hem vertellen dat hij een mooie spijkerbroek aan heeft. Hij wijst op de broek en zegt: “mooi, mooi”. Maar op datzelfde moment realiseert hij zich dat “mooi” in Thailand “schaamhaar” betekent (over schamen gesproken…). Het jochie draait zich verlegen om (gewaarschuwd voor Westerse mannen met rare praatjes?). We proberen het woord Mooi steeds te vermijden, maar dat lukt niet. Overal waar we zijn zeggen we steeds Mooi hier hè? En dan maar hopen dat de Thais niet meeluisteren.
Marijke haalt nog even wat bananen op de grote markt naast het station. Die koop je hier altijd per kam, ze kosten 20 Bath. Het zijn van die kleine banaantjes maar ze smaken heerlijk. Ook eten we de rest van het fruit op dat we gisteren hebben gekocht. Smaakt zalig, zijn een soort mispels. Je ziet veel Thais zitten snacken met zo’n zak vruchten. Je krijgt er wel vreselijke kleefhanden van. Marijke gaat naar de toiletten (3 Baht) om haar handen te wassen. Geen kraan dus, dan de doucheslang boven de toiletpot maar!
De trein komt eraan en we gaan alvast zitten. Iets heel anders dan bij ons uiteraard, met houten banken en schuiframen die helemaal open kunnen. Zou niet misstaan in het Utrechtse Spoorwegmuseum. De deuren blijven gewoon open tijdens de rit. Twee minuten voor vertrek komt de stationschef in tiptop uniform uit een kantoortje aanlopen en luidt een bel. Om exact 13.55 uur vertrekt de trein. De stationschef luidt weer de bel en zwaait met een groene en rode vlag. De conducteur is gekleed in een heel strak militair uitziend uniform. Op een robotachtige manier knipt hij onze kaartjes.
Er zit een Nederlands stel vlakbij ons, de leeftijd van onze jongens. Zij zijn ook voor het eerst in Thailand, gaan hierna nog naar Laos en Vietnam.
De treinreis is een belevenis op zich en we voelen ons net Michael Palin (we zijn gek op zijn reisboeken en –films). Er komt geregeld iemand langs met koopwaar, we zien o.a. een vrouwtje dat maar heen en weer blijft lopen met gebakken vis (zo te zien en te ruiken). Buiten is van alles te zien, mooie bomen en struiken, rijstvelden, tempels en ook weer enorm veel armzalige krotten. Hoe mensen daar kunnen leven, onbegrijpelijk voor ons. En wij maar zeuren over Vogelaarwijken, die zijn voor deze mensen gewoon een paradijs
Onze trein fungeert ook als grasmaaier: we rijden zeer dicht langs struiken en bomen. Omdat de ramen wijd openstaan slaan de takken zo hard tegen het kozijn aan dat er constant versnipperde takjes en bladeren naar binnen vliegen. Die plakken op ons bezwete lijf, zodat we er in een mum uitzien als een paar guerrillasoldaten, je blijft lachen. Om 10 voor half 5 komen we op onze eindbestemming en dan moeten we een taxi vinden. Wopke vindt een man die ons voor 60 Baht naar Blue Star Guesthouse wil brengen (tip van Lia en Steef, handig zulke pioniers). Het is voor ons alweer een ander vervoermiddel, namelijk een open minibusje. Bij de receptie van het guesthouse vragen we om een kamer. Die hebben ze, het is laagseizoen. Eigenlijk zijn het houten hutten op palen. Wij krijgen een hut helemaal achterin met uitzicht op de rivier de Kwai, met een veranda en een balkon. Het ziet er echt schattig uit, hoewel er niet veel comfort is (geen koelkast bijvoorbeeld). In de rivier zien we gelijk al iets aparts: een boot met een vrouw en kind erin, daarachter ligt een man in het water, in een zwemband. Geen idee waarvoor. Is ie aan het vissen of krijgt hij zwemles?
We besluiten een stukje te gaan lopen door de hoofdstraat, hier zijn veel restaurants en winkeltjes. We vinden het Apple’s restaurant (ook een aanbeving van Lia en Steef) en gaan daar een hapje eten. Een meisje met enorme glimlach brengt ons het menu. Er is zeer veel keus, moeilijk te kiezen. We kiezen allebei eerst soep en daarna een rijstgerecht. De soepkom is zo groot, dat we eerst niet weten of we het weer over moeten scheppen in het kleinere kommetje ernaast. Maar dat zal voor de rare dingetjes zijn (zitten er bij Wopke in, groene blaadjes en harde stengeltjes). We zien ook een paar vuurvliegjes waar Lia het over had.
Bij ons guesthouse willen we met de laptop op internet, dat zou mogelijk zijn bij het restaurant. Niet dus, we krijgen het niet voor elkaar. We moeten iets in onze laptop aanpassen maar weten niet precies wat. Na heel veel zoeken door twee personeelsleden lukt het eindelijk. We bekijken ons weblog en sturen een paar mailtjes. Dan gaan we naar ons hutje. We hebben geen kasten, dus onze hele meuk ligt op de grond (terug naar onze vouwwagentijd). Op het bed ligt alleen een deken, dus komen onze lakenzakken goed van pas.
Tip voor 50+ backpackers: Noteer waar je alles hebt ingepakt (en onthoud waar je die notitie laat). Marijke graaft helemaal tot de bodem van haar rugzak en komt dan tot de ontdekking dat haar lakenzak in het zijvak zit!

10 oktober: Een stukje geschiedenis
Het is vandaag zondag, een rustdag. En daar houden we ons dan ook aan. We gaan eerst ontbijten bij het restaurant van ons guesthouse. We zitten in een soort botanische tuin: allerlei tropische bomen en planten met de vreemdste vruchten en hele mooie bloemen. We horen de vogels fluiten en de eekhoorntjes dartelen over de takken. Er komen nog twee gasten aan ons tafeltje zitten. Een bruine en een zwarte. Twee zwerfpoesjes die nadat ze in de gaten hebben dat ze niks krijgen er weer vandoor gaan. We gaan op ons balkon zitten lezen/puzzelen. Marijke heeft een boek meegenomen bij de receptie. Achtergelaten door gasten, anderen kunnen dat weer lenen. Het is behoorlijk warm maar er staat een verkoelend windje. Voor ons de “ River Kwai”, waar af en toe een bootje passeert. Dit is een soort gondel maar dan anders. De gondelier heeft niet een peddel in zijn hand maar een roer en aan dat roer zit een motor. Niet een gewone motor maar een automotor, die het geluid maakt van een formule 1 raceauto. Deze bootjes gaan dan ook zeer snel door het water. Er zitten toeristen in die zich laten verplaatsen van A naar B. Die moeten toch “horendol” worden van dat geluid zou je zeggen?
We horen steeds een gekraak uit de palen van ons huis komen, dat hoorden we vannacht ook al. We zien grote wespachtige insecten in gaten naar binnen kruipen. We hopen dat het hout het houdt, anders zakt onze woning in het water.
Eind van de ochtend lopen we naar het grote oorlogskerkhof waar de mensen liggen die zijn omgekomen bij de aanleg van de Birmaspoorweg. Er liggen Australiërs, Britten en Nederlanders. Het zijn duizenden graven, vaak heel jonge mensen. Indrukwekkend. Naast dit kerkhof is ook een Chinees kerkhof met grote grafstenen met gekleurde tekst en versiering. Aan de overkant is het Death Railway Museum, daar gaan we een kijkje nemen. Er is erg veel te zien en we lezen de Engelse uitleg bij de foto’s, maquettes en voorwerpen van krijgsgevangenen. Opgepropt in een trein naar de spoorweg, hard werk en mishandeling, nauwelijks te eten en geen medische zorg, echt vreselijk. Je krijgt een goede indruk. Thuis gaan we er vast nog wel meer over lezen.
Het is al tegen vieren, we gaan iets eten en vinden een leuk restaurantje. Het is net een grote bamboe hut. We nemen een bordje fried rice met een vleesmix en een cola erbij. Wopke probeert alle sausjes op tafel (voorzichtig) uit.
Daarna lopen we verder door de hoofdstraat, naar de brug waarop wij uitzicht hebben vanaf ons huisje, we kunnen het mooi zien liggen voor een foto. Even later komen we bij een Apple’s restaurant en we vermoeden dat dit het restaurant is dat Lia bedoelt. Het ligt schitterend aan het water.
Nog lekker even op ons balkon met een boekje. We zien een man in de rivier, hij gooit een visnet voor zich uit en heeft soms alleen nog zijn hoofd boven water. Is heel wat anders dan de hengelwedstrijden van Wopke.
Rond 6 uur is het donker zoals gewoonlijk. Boven ons hoofd schieten er allemaal beestjes over het plafond, een soort hagedissen. Je ziet ze hier overal, ook op de grond en over tafeltjes. Om 7 uur lopen we naar het vandaag ontdekte Apple’s restaurant en kiezen een tafeltje aan het water. We zien veel lichtjes aan de overkant, ook komen er een paar boten langs waarop mensen aan het feesten zijn op harde muziek (jammer). We nemen allebei een bordje fried rice met porc en een cola. Dat smaakt weer best. We worden bediend door een jong jochie, met uiteraard Thaise glimlach. Hierna lopen we weer naar ons hutje. We moeten er soms nog wel aan wennen dat het verkeer hier links rijdt en we dus het beste aan de rechterkant van de weg kunnen lopen.
We gaan nog even op internet, nu gaat het lekker vlot gelukkig en gaan dan huiswaarts. Daar proberen we de douche, want we hebben nu de knop voor het warme water ontdekt!

11 oktober: “Naar de Chinees”
Om 07.30 uur ontbijten we en om 08.15 uur lopen we richting de brug over de River Kwai. Het is nu nog een redelijke temperatuur. Straks zal het weer bloedheet worden. Onderweg zien we het inmiddels vertrouwde straatbeeld. Stalletjes met etenswaar, hanen in een grote rieten mand/kooi, restaurantjes en mensen van diverse pluimage. We passeren een hal van een school waar allemaal kinderen in smetteloze uniformen in rijen op de grond zitten. Ze zitten doodstil, zonder geluid en beweging te luisteren naar een lange toespraak (ja Antoinet, zulke leerlingen bestaan!). We wandelen even later over de bekende Bridge over the River Kwai. Daar rijdt regelmatig een bontgekleurd treintje met toeristen over, daar hebben we niets mee. Op de brug zijn diverse werklui aan het werk en halen daarbij soms halsbrekende toeren uit.
We lopen na de brug richting River Kwai Park maar dat stelt niet veel voor. Er staan wat oude treinen die hier vroeger over de spoorrail reden en er is weer een grote markt. We kopen daar bij een stalletje een ice-coffee en laten ons dat goed smaken. Het is inmiddels zo warm dat we besluiten maar even naar ons hutje te gaan. Bij de 7/11 kopen we een flesje melk, wat cornflakes en een rozijnenbroodje. Dat gebruiken we als lunch. Als we op ons balkon zitten te eten ziet Marijke onder ons in het water een groot reptiel zwemmen. Het lijkt op een kleine krokodil, maar dat is het niet. De lengte van het dier is ongeveer twee meter. We hebben er foto’s van gemaakt en vinden later op Google uit dat het een varaan is.
Rond 15.00 uur gaan we weer op pad. We lopen naar het treinstation om te informeren naar een trein richting de Erawan Watervallen. Daar gaat echter alleen een bus naar toe. Dan naar het toeristenbureau. Daar krijgen we een plattegrond van de stad en een folder met bezienswaardigheden. We kunnen kiezen: of met de bus daar naar toe en dan alleen naar de watervallen of met een tour mee naar nog meer bezienswaardigheden (veel duurder uiteraard). Dan zijn we wat korter bij de watervallen. We zullen er nog even over nadenken.
We lopen via een andere weg terug en zien onderweg een grote Chinese poort met daarachter veel Chinese tempels en andere gebouwen. Het lijkt een Chinese wijk. We komen langs een groot gebouw met Chinese versieringen. Achterin de ruimte ligt iemand, daar gaat men naartoe. Het lijkt wel of er iemand ligt opgebaard, maar het kan ook iets anders zijn. We horen ook constant plechtige Oosterse muziek. Er zitten veel mensen in witte kleding onder een grote tent te eten en te drinken. We zijn benieuwd wat er hier gaande is. Is het een feest of is men in de rouw? Als we zo langs die mensen lopen wenkt een vrouw ons. We moeten bij haar aan het tafeltje komen zitten en krijgen meteen een glas water vol met ijsklontjes. Dat smaakt lekker met deze warmte. De vrouw spreekt naast het Thais geen enkele andere taal. Ze klampt diverse mensen aan maar niemand kan ons verstaan cq voor tolk spelen. Wel wordt ons van alle kanten eten aangeboden. We krijgen rijst met tofu en diverse groenten en sausen. We krijgen les in het omgaan met het eten met stokjes. Marijke stuntelt daar behoorlijk mee en dat werkt op hun lachspieren. De vrouw blijkt er te zitten met haar man, haar dochter en twee zoons. De dochter speelt voor tolk. Zij heet Rin en haar broers Min en Kin (de Thaise Kwik, Kwek en Kwak). Rin spreekt zeer gebrekkig Engels maar we komen er wel uit. Het blijkt een jaarlijks Chinees feest te zijn dat 10 dagen duurt en waarbij iedereen in het witgekleed bijeenkomt om een vegetarische maaltijd te gebruiken. We voelen ons nu echt als Michael Palin te midden van al die Chinese Thais. Na het eten wil de vader ons wel even rondrijden. We stappen met de hele familie in de auto, een Pick-up, waarbij wij met Rin achterin zitten, vader en moeder voorin en de twee kleine zoons in de laadbak.
We rijden eerst naar het oorlogskerkhof (een kleiner, er zijn er 2 hier) waar wij Rin en haar broers uitleggen waar de Nederlandse graven zijn, met de leeuw erop. Als we iets verder doorrijden komen we bij een heel groot gouden Boeddhabeeld waar Rin ons uitlegt hoe we daar moeten bidden en dat we daar een wens kunnen doen. De broertjes doen de rituele handelingen voor en wij volgen. We krijgen een bloementak die we tussen onze handen houden. Daarna genieten we van het mooie uitzicht op de rivier, de bergen en de lichtjes op de boten.
Uit een volgend gesprek blijkt dat de vader ons wel naar de Erawan Watervallen wil brengen en dat zijn dochter dan meegaat als gids. De vader werkt daar in de buurt en kan ons dus ophalen en terugbrengen. Wij vinden dat wel een goed idee. We spreken af dat we woensdag om 06.00 uur (!) klaar staan en dat we Rin dan zullen bellen. Het lijkt ons een leuk avontuur en nu maar zien wat daarvan terechtkomt. We worden netjes bij ons guesthouse afgezet. Een nieuwe ervaring rijker.


12 oktober: Op een Thaise fiets
Vanochtend regent het iets en Wopke vertrouwt het niet zo om nu op de fiets weg te gaan (was ons plan). We blijven deze ochtend op ons terras zitten, met een boek, puzzel, verrekijker voor wat er langs vliegt, zwemt en vaart en de laptop om ons weblog verder te schrijven.
De regen stelt niet veel voor, wat dunne spetten en rond 12 uur gaan we op pad.
Bij het vrouwtje van de fietsenverhuur huren we allebei een fiets, 30 Baht pp voor een halve dag. We moeten een formulier invullen en krijgen dan allebei een fiets mee. Wel even wennen dat het verkeer hier links rijdt! En de zijkanten van de weg zijn niet bepaald egaal. Wij vinden weer een andere eetgelegenheid, ook mooi in het groen gelegen. We kiezen eerst een papaya salade met knapperig gebakken visjes en daarna fried rice met kip. De salade zou niet spicy zijn, maar je krijgt er toch wel branderige lippen van. Maar wel lekker en apart.
We stappen weer op de fiets en gaan over de brug bij ons huisje. We hebben een kaartje mee, maar dat is niet super duidelijk. We rijden langs rijstvelden, we ruiken de rijstgeur. We zien nu ook koeien, met lange flaporen, heel andere dan bij ons. Ook geiten en wat kippen. Verder geen fietsers, de Thais die wij passeren groeten vriendelijk, het is echt een super vriendelijk volk. Overal altaartjes in de tuin, zelfs in de velden, zodat ze altijd even kunnen bidden.
Bij een afslag twijfelen we wat en uit die Thaise borden kunnen wij niet wijs. Maar we rijden goed en komen bij de Khaopoon Cave. Daar gaan we een kijkje nemen. We zetten onze fiets op slot en kopen een ticket voor 20 Baht pp. We lopen langs een monnik die zit te mediteren. Hij zit doodstil, hij lijkt net een beeld. Naast hem staat dan ook een bordje: Don’t touch. Moeilijk om bij het lezen daarvan in de plooi te blijven.
We gaan de grot in, die is werkelijk heel bijzonder. Druipsteen, maar dan weer heel anders dan wij eerder zijn tegengekomen. Zowel de kleur als de vormen. Overal Boeddhabeelden, een heel aparte sfeer. De vleermuizen vliegen constant om ons heen, er is heel veel te zien. We lopen steeds van Ooh en Aah! Soms heel nauwe en lage doorgangen, niet echt geschikt voor onze corpulente medemens. We zijn de enige bezoekers en kunnen lekker rondlopen daar.
Buiten valt de hitte weer op ons neer, we zweten enorm. Overal tempels en uiteraard veel zwerfhonden, die zijn echt overal. Moeilijk om ze niet te aaien, het zijn echt stuk voor stuk ons type honden. Middelgroot en allemaal met een lieve (Thaise) blik. We fietsen nu naar het Boeddhabeeld waar we gisteren ook waren en genieten van het uitzicht. Onze banden zijn behoorlijk zacht, Marijke gaat bij een afdaling maar lopen omdat de fiets te veel zwiebert. En het is erg druk met passerende auto’s. We vinden gelukkig al snel een kleine garage waar men de banden oppompt, met een glimlach erbij natuurlijk. Bij een kraampje aan de weg kopen we nog een kilo mispels en een kam bananen. Lekkere en gezonde tussendoortjes. We rijden nog een stukje om, maar besluiten toch weer terug te gaan. Want van deze zadels krijgen we een houten zitvlak. Nu snappen we waarom alle Thais op brommers en scooters rijden (je ziet bijna alleen toeristen op een fiets).
Tip voor Thailandgangers: Neem een gel zadeldekje mee (past wel in dat schoenenzakje).
We brengen de fietsen terug en rusten nog wat uit in ons hutje. Dan gaan we naar de eettent met het rieten dak (waren we al eerder). We nemen allebei een fried rice met cashew noten en ananas. Een cola erbij, dat is hier lekker en goedkoop. Dan weer terug, we gaan nog even op internet. We nemen een ijskoffie op het terras, maar die smaakt naar niks. We kennen betere adresjes. We chatten nog even met John en Marcel, maar blijven niet te lang zitten daar, want de muggen zetten de aanval in. Ook moeten we morgen heel vroeg op!


13 oktober: Expeditie Robinson
De wekker, of beter gezegd de GSM, gaat al om half 6. Wij hadden namelijk maandag afgesproken met de Chinese Rin en haar vader dat we vandaag met hen op pad zouden gaan. Wij nemen wat melk en cornflakes in ons hutje, want het restaurant gaat om 7 uur open (normaal vroeg genoeg voor ons). Dan naar de telefooncel om de hoek. Die doet het niet, je moet hiervoor een kaart hebben. De cel verderop maakt na diverse pogingen ook geen verbinding. Wat nu? Aan de overkant staan wat mensen en wij vragen een man of wij even kunnen bellen. Hij geeft zijn GSM en even later krijgt Wopke contact met een slaperige Rin, die zoiets vertelt als father comes alone, dan is de verbinding verbroken. Maar even later belt ze terug: “Wait twenty minutes”. Dat doen we dus maar. Een vrouw biedt ons een bankje van haar kraampje aan en daar gaan we zitten. Om 6 uur ’s morgens is er van alles te beleven hier, dus we vervelen ons zeker niet. Overal komen monniken vandaan in de bekende oranje en bruine gewaden, ze zijn nu allemaal op blote voeten (slippers gestolen?). In groepjes van twee lopen ze naar de diverse kraampjes waar zij van de handelaren wat eten krijgen. Daarna zeggen ze een gebed op, de mensen staan er vol eerbied bij. Lijkt ons ook wel handig, dat gratis eten. Jammer dat Wopke geen oranje gewaad bij zich heeft. Hij heeft al wel het juiste korte kapsel en is door zijn werk goed in ernstig kijken.
Er trekt van alles voorbij, er is al volop leven in de brouwerij. Diverse auto’s met zeer hoog opgeladen lading, of ze meedoen aan een recordpoging. Na 40 minuten komt onze gastheer eraan. We zijn er niet achter gekomen hoe hij heet, we zullen hem meneer Who noemen (klinkt ook wel Chinees). Hij spreekt geen woord Engels, dus blijft het bij elkaar vriendelijk toeknikken. We stappen in en rijden weg. Na een tijdje stopt hij bij een gebouw (lijkt een garage) en gaat naar binnen. Wij wachten in de auto, geen idee wat er nu gaat gebeuren. Na verloop van tijd komen de broertjes Min en Kin eraan en nog een meisje dat erg op Rin lijkt. Het is het iets jongere zusje van haar, met de naam Kraw (zo spreekt ze het in ieder geval uit). Ook de moeder komt eraan. Wij vragen haar iets over de familie en dan legt ze in gebaren de stamboom uit. Ze wijst op zichzelf, steekt vingers op, het is net Hints. Wij knikken quasi begrijpend. Er wordt van alles achterin geladen, zo te zien om te eten en te drinken. Ook picknickkleden en een hangmat, wat gaat er allemaal gebeuren? Wij rijden met zijn zessen weg. Wopke naast mr. Who, Marijke achterin naast Kraw en Min die de kleine Kin op schoot heeft. Wij vragen Kraw waar Rin is, die is op kamp (was ze dat maandag even vergeten?). Kraw spreekt nog minder goed Engels dan haar zus, dus het is echt Babbelonië. De kinderen blijken schoolvakantie te hebben. Ook mr. Who blijkt vandaag vrij te zijn. Wij vertellen dat we drie zonen hebben. Waarom zijn die niet mee dan? Waarom zijn jullie naar Thailand gegaan, wat willen jullie doen en zien? Waar gaan jullie hierna naar toe? Nee, wij zijn geen Australiërs, wij komen uit Holland.
Extra moeilijk: hun R is een L en van de L maken ze een W (maar wij puzzelen graag, dat scheelt). “My blother wants to be piwot”.
Het is een flinke rit naar de Erawan watervallen, maar onderweg is genoeg te zien zoals gewoonlijk. De omgeving wordt meer bergachtig en tegen half 9 zijn we bij de ingang van het watervallengebied. Een mooi verzorgd terrein, oogt als bij ons Staatsbosbeheer. Mr. Who koopt tickets (wij willen hem later onze 2x200 Baht betalen, maar dat hoeft beslist niet). Dan naar de zeven watervallen, die steeds hoger liggen. We lopen en klauteren naar boven en kijken ondertussen onze ogen uit. Wat is het hier schitterend, we zitten echt in een National Geographic film. Overal enorm hoge bamboebomen en andere bomen, daar hangen weer vreemde takken en wortels aan, met veel kronkels. Een heel bijzondere sfeer. We ontdekken een paar apen in de bomen, dat is helemaal kicken. Bij de eigenlijke ingang van het Nationale Park vraagt men ons of wij eten en drinken bij ons hebben. Wij moeten onze drie flessen water en vier bananen inleveren en 60 Baht betalen. Op de flessen zetten ze een cijfer en dat komt in een boek te staan, daar moet Wopke tekenen. De flessen mogen mee, de bananen krijgen we bij terugkomst weer. Kunnen we de flessen weer tonen,dan krijgen we ons geld weer terug. Wij vonden het al vreemd dat onze Chinese vrienden niets bij zich hadden. Maar nu komt de aap uit de mouw (daar ook al). Reden van dit alles: Het is een National Park, men wil geen afval daar. We komen al gauw bij de eerste waterval, prachtig helder water in een mooie omgeving. De volgende waterval is weer heel anders van vorm en grootte, zo zijn ze allemaal verschillend en allemaal even prachtig. We maken af en toe een foto, maar je kunt hier op elke meter wel een plaatje schieten. Het is flink klimmen en opletten, het is soms glad. Mr. Who en Kin gaan halverwege weer terug en wij gaan met zijn vieren verder. Marijke loopt wat door het water heen, heerlijk verkoelend en bij de laatste, zevende waterval verwisselt Wopke zijn wandelschoenen voor zijn waterschoenen. We lopen door het water en al gauw komen er kleine visjes aan onze voeten sabbelen. Dat heet officieel Fish Spa en er zijn overal in de steden ruimtes met aquariumbakken vol visjes waarin je met je voeten kunt zitten. Die visjes eten dan je dode huidcellen op, schijnt heel goed voor de huid te zijn. Nou, hier is dus een gratis Fish Spa. De visjes storten zich massaal op onze dode huidcellen, dat geeft een enorm gekriebel. Ze raggen zelfs tussen onze tenen. Waterval nummer acht loopt van onze eigen hoofden, we zweten enorm, zijn deze hitte niet gewend.
Dan weer voorzichtig naar beneden. Nu zijn er al veel meer toeristen. Ze zwemmen in het water bij de watervallen. Dat hadden wij eigenlijk ook willen doen, we hebben onze badspullen mee. Maar we laten het nu maar even aan onze Chinese vrienden over.
Bij de parkeerplaats komen we mr. Who en Kin tegen. Op een groot bamboe platvorm worden allemaal pannen, schalen, borden en bekers neergezet. We gaan dus met zijn allen uitgebreid picknicken (is even iets anders dan vier bananen). We krijgen van alles opgeschept en herkennen alleen de rijst en mihoen. Het smaakt verrukkelijk en we krijgen er een grote beker ijswater bij.
Na het eten en onze complimenten willen ze met ons naar een grot. Wij vinden het prima. De laatste 10 kilometer is over een zandweg met allemaal kuilen en gaten, alleen te doen met een 4-wheel aangedreven auto. We hotsen en knotsen en zien rechts van ons bergen met een groot blauw meer. Wow!
We parkeren op een mooi groen terrein, maar dan zijn we nog niet bij de Phrathat Cave. Dat is namelijk een klim van 600 meter naar boven! Je ziet, vandaag veel compensatie voor onze wandel- en hardlooptraining. Bij de ingang van de grot staat een gids die een gaslamp aansteekt. Hij gaat met ons naar binnen, wij zijn de enige bezoekers. De ingang is zeer nauw, dan moet je echt geen fobie hebben. De grot is adembenemend mooi. Wat een prachtige vormen, soms net koraal. De gids schijnt soms met zijn lamp op een bijzondere rotsformatie. Wij zeggen hem dat het “very beautiful” is.
Na deze tour brengt onze gastheer ons rond 15.15 uur weer bij ons guesthouse. Wij bedanken hem en de familie uitgebreid (en zij ons weer), wat een hartelijke mensen. We geven Mr. Who een Hollands klompje aan een sleutelhanger. Kraw vraagt of we plannen hebben voor morgen, want dan willen ze ons wel naar een tempel brengen. We zeggen dat het heel vriendelijk is, maar dat we zelf wat gaan doen. Anders ben je er onderhand verlegen mee.
Tijd voor een dutje in ons hutje, want onze dag is vroeg begonnen. Maar het was wel een heel bijzondere!
Om 18.00 uur begint het behoorlijk te regenen en te onweren. We moeten snel onze kleding van de lijn halen voordat ze de rivier in waaien. Het komt er nu niet meer van om naar buiten te gaan. Gelukkig hebben we vanmiddag al vrij veel gegeten en houden we het nu bij bananen (ja diezelfde, kwamen we vanmiddag uiteraard niet toe), sultana’s, mueslireep en water.
Als de regen is afgelopen horen we weer andere geluiden. Een druk geknaag, het is echt: Knibbel, knabbel, knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje? We willen het niet weten.

Foto's te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181