Kanchanaburi (vervolg)

Hallo webloglezers,
Hier weer een nieuw verslag van jullie reizende reporters. Ons Thaise avontuur zit er bijna op. Morgen (zondag) gaan we weer met de trein terug naar Bangkok en maandag vliegen we naar Sydney. Ons Australische avontuur kan beginnen.
Thailand is ons prima bevallen. De prachtige natuur, de mooie tempels, het lekkere en goedkope eten en vooral de super aardige mensen!
Fijn dat het weblog zo goed gelezen wordt, in Nederland, Ierland en Australië. En wie weet waar nog meer.
Misschien nog handig om te weten: 1 Baht is 2,5 Eurocent
En dit zijn de websites van onze twee verblijven in Thailand:
www.bluestar-guesthouse.com
www.sawasdee-hotels.com (en dan kijken bij Khaosan Inn)

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Bettie.

14 oktober: de Chinese wijk
Na het ontbijt gaan we aan de gang met ons weblog. Wopke heeft al veel foto’s uitgezocht en samen zoeken we negen foto’s uit voor bij het verslag zelf. We hebben over de honderd foto’s voor Picasa. Het plaatsen van de foto’s en de titels gaat niet in een keer, maar al doende leert men. We zijn tevreden over het resultaat. We zijn er best een tijdje mee bezig, maar je neemt gelijk zelf de dag weer door (het is net Man bijt Hond).
We vragen de manager om schone handdoeken en badmat. Hij zegt ons dat ze ook wel kunnen schoonmaken. Dus ruimen we snel wat spullen aan de kant zodat de werksters er beter bij kunnen. Het ruikt nu allemaal weer fris. Er ligt een heel groot badlaken op ons bed, maar dat is dus de nieuwe deken.
Daarna lopen we naar de Chinese wijk waar we maandag ook waren. We zien gelijk al grote kleurige gebouwen. De versieringen zijn anders, veel draken bijvoorbeeld, je ziet gelijk dat het Chinees is. We komen bij een schoolgebouw waar één voor één jonge kinderen naar buiten komen, in nette schooluniformen en schoenen. Ze dragen allemaal een rugzak, heel parmantig. In een grote ruimte zien we een paar honderd kinderen in blauwe kleding, ze zingen allerlei vrolijke liedjes met gebaren erbij. Het lijkt veel op Scouting, zowel de kleding als de liedjes. We lopen verder door de wijk en komen langs de plek waar wij maandag gegeten hebben met elkaar. Daar zijn nu ook weer in het wit geklede Chinezen bezig met het voorbereiden van een gezamenlijke maaltijd. (we zouden straks weer kunnen aanschuiven…)
We zien twee schitterende tempels, wat een kleurenpracht. Het begint heel zachtjes te regenen en we gaan even onder een boom zitten te schuilen. Er komen een paar honden naar ons toe en eentje is heel aanhalig, geeft gelijk een pootje. Meestal zijn ze heel schuw. We komen nu bij gebouwen die er weer Thais uitzien. We zien een ruimte waarin iemand ligt opgebaard, veel bloemen erbij. Ook een kar waarop volgens ons een kist wordt vervoerd (blijkt ook zo te zijn, horen we later). Bij een grote tempel spreekt een Thaise jongeman ons in heel behoorlijk Engels aan. Hij begint ons van alles uit te leggen over de tempels, het hoofd van de Thaise monniken (een man van 96 jaar, er hangt een grote foto van hem). Hij loopt met ons naar de tempel en zegt dat wij gerust naar binnen mogen, schoenen uit natuurlijk. Hij vertelt ook dat het hoge gebouw dat wij gepasseerd zijn, een crematorium is en dat men in Thailand altijd gecremeerd wordt. De jongen zegt dat hij High School heeft gedaan, maar dat zijn familie heel arm is. Wij willen hem wat geld geven voor al zijn moeite, maar dat wil hij niet. We hopen niet dat wij hem hiermee beledigd hebben.
Voor het avondeten gaan we naar het Apple’s restaurant waar wij zaterdag ook waren. De supervriendelijke serveerster herkent ons gelijk en weet nog precies wat wij toen allebei gegeten hebben, verbazingwekkend. Wopke neemt weer dezelfde soep en Marijke probeert een andere (heldere groentesoep met gehaktballen, maar dan op zijn Thais). Het meisje vraagt nadrukkelijk of wij eerst de soep willen en daarna pas het andere gerecht. Dat is zeker niet gebruikelijk hier. De serveerster is echt een schatje, hoewel ze allemaal heel vriendelijk zijn hier. Maar zij spant de kroon. Zowel de soep als het hoofdgerecht smaken ons goed. We zijn de enige gasten in het restaurant.
We lopen weer terug naar ons guesthouse en merken op dat er ook wel wat andere gelegenheden in deze straat zitten. Daar zitten vrij wuft geklede meisjes, de muziek staat wat harder, het publiek is anders. Die komen soms wel om een ander hapje, vermoeden wij.
We gaan nog even op internet en zien dat we al een aantal reacties hebben, erg leuk. Met de mail wil het niet zo lukken, dus dat proberen we morgenochtend nog even. We gaan nog even met een boek en puzzel op ons terras zitten. Al snel komt er een jonge kat aan die zich heerlijk oprolt op onze schoot. Kopje op onze arm en lekker spinnen, heel lief. Het irritante hoge geluid dat door merg en been gaat is er ook weer (dat hoor je bij ons huisje het ergst). Waarschijnlijk van een of ander apparaat in de omgeving. Dus Marijke doet haar oordoppen weer in. Anders ligt ze de hele nacht te draaien en bij dit bed veert de ander steeds helemaal mee…

15 oktober: Een hele (trein)zit
Vandaag willen we met de trein naar Nam Tok en terug. Omdat je dan door een mooi gebied schijnt te komen en je wat meer van het land ziet.
Eerst nog even op internet, weer wat reacties erbij en ook een paar mails. O.a. van John die schrijft dat hij een andere baan heeft en dat Lorna promotie heeft gemaakt, goed nieuws dus.
We kopen bij het station een kaartje voor 100 Baht pp. Daarop staat zelfs het nummer van onze coupé en zitplaats! We gaan de trein in, weer net zo eentje als vorige week. Wopke maakt een foto van Marijke die uit het raam hangt. Dat staat nog een klein stuk open en knalt hard naar beneden als zij daarop leunt. Schrikken en lachen dus. We vertrekken om 10.45 uur. Er stappen zowel Thaise mensen als toeristen in. Naast ons komt een groepje van zes mensen te zitten. Een Thaise jongeman die gids is van vijf mensen uit India. De Thaise man blijkt een aardig mondje Nederlands te spreken. Hij werkt al twee jaar voor Co van Kessel, die veel fietstours door Bangkok organiseert (met veel Nederlandse deelnemers). Wij hadden dat aanvankelijk ook op ons programma staan, maar is erbij ingeschoten.
We rijden over de bekende brug over de Kwai, waar wij eerder deze week liepen. Onderweg is alles mooi groen en zowel de bomen als de bladeren zijn vele malen groter dan bij ons. We zien maïs- en rijstvelden, suikerriet en de Indiase vrouwen wijzen op een gewas dat tapioca heet. Een soort aardappel die zij veel eten. We stoppen meerdere keren bij een station, soms maar heel klein en meestal met een moeilijk uit te spreken naam.
Het Marskramerpad loopt hier weer door de trein: handelaren met T-shirts, petjes, ansichtkaarten, allerlei etenswaren. Wopke koopt voor 100 Baht een T-shirt van de River Kwai Bridge.
Er zitten meerdere groepen in de trein die georganiseerd reizen met een gids. Bij de mooie stukken zoals bochten in een rivier, uitzicht op bergen, hangt iedereen met zijn fototoestel uit het raam. En natuurlijk ook bij de zgn. Death Railway, nog een oorspronkelijk stuk rails dat door krijgsgevangenen in de Tweede Wereldoorlog is aangelegd.
Rond 13.15 uur komen we aan in Nam Tok. Het was een mooie reis, maar we hadden wel wat meer bergkloven en zo verwacht.
We hebben twee uur de tijd voordat de trein teruggaat dus gaan we wat rondwandelen. Bij het station staan alleen enkele eetgelegenheden, verder niets. We lopen een stukje verder en komen in een straat terecht waar de lokale bevolking woont en werkt. Het ziet er hier erg armoedig uit. Een oude man zit enkele motoronderdelen aan elkaar te solderen. Er wordt natuurlijk weer overal op straat gekookt en gewokt en er zijn voor ons nostalgische “Winkels van Sinkel”. We zien ook weer mooie tempelgebouwen en nog meer krotjes. De natuur is hier prachtig, we zien mooie bloemen, planten en vruchten en de bergen een stukje verderop. Daar zouden wij graag willen wandelen, maar onze Chinese vrienden keken toen wij dat zeiden heel bedenkelijk, hadden het over “snakes”.
We proberen iets eetbaars te vinden bij de vele kraampjes, maar het ziet er voor ons allemaal ondefinieerbaar uit. Uiteindelijk nemen we een kleine maaltijd in de buurt van het station. Er hangt daar een grote staatsiefoto waarop de Thaise koning en nog veel meer koninklijke hoogheden staan, waaronder Prins Alexander en Maxima. De foto is genomen in 2006 ter ere van het 60 jarig regeringsjubileum van de koning (de langst regerende vorst ter wereld).
Om 15.15 uur nemen we de trein terug en hopen kwart voor zes aan te komen (volgens de folder). Onderweg komen er steeds meer toeristen in de trein. Die worden daar gedropt door de Touroperators en rijden alleen het stuk van de Death Railway waarna ze weer uitstappen en de bus weer in gaan. Dat we om kwart voor zes aan zullen komen blijkt een misrekening want ergens onderweg, bij Wangyen, blijft de trein een uur stilstaan. Dat blijkt hier normaal. Het is enkelspoor en de trein wacht dan op de trein uit tegenovergestelde richting. Wij zijn dan nog de enige toeristen. Er zitten nog enkele lokale vrouwen in de trein met zakken vol paddestoelen die ze kennelijk die dag geplukt hebben. Ze leggen kranten op de bank en de grond en gaan spontaan die paddestoelen schoonmaken met een klein mesje, zittend in kleermakerszit. Voor ons duurt het wachten erg lang, we hebben geen boek bij ons. Als we ons fruitmesje bij ons hadden, zouden we die vrouwen nog even een handje kunnen helpen. Als de trein uiteindelijk weer gaat rijden hebben we nog een halfuurtje nodig om te komen waar we uit willen stappen, bij de brug over de Kwai. Het is 18.50 uur, dat stond ook aangegeven op het station in Nam Tok en blijkt dus de juiste tijd te zijn, niet die van onze folder. Dus 3,5 uur in de trein en de laatste 1,5 uur in het donker, dus geen uitzichten meer. En van 3,5 uur op een houten bank krijg je een …juist! Met de bus terug was sneller en goedkoper geweest, maar weet alles maar eens van tevoren.
We gaan eten bij een restaurant aan het water, met uitzicht op de rivier. Wij worden bediend door een serveerster die vroeger ober was (zijn stem kon niet worden veranderd). Het eten is niet zo bijzonder. Marijke bestelt kip met paddestoelen (op het idee gebracht door onze treinreis). Maar dat smaakt echt naar niks en aan het vlees zitten veel rare stukjes. Ook de sfeer valt tegen, te commercieel allemaal. Zo kun je je wel eens vergissen in een bepaald restaurant.
We lopen in de regen terug naar ons hutje. Marijke doet de oordoppen maar weer in, die moeten nu de discodreunen tegenhouden.

16 oktober: Een Thaise APK
We doen het vandaag kalm aan. Eerst hadden we het idee om weer fietsen te huren, maar daar is het weer te onbetrouwbaar voor. Het heeft vannacht flink geregend, veel plassen en modder dus. En wie weet gaat het vandaag weer regenen.
In de loop van de morgen gaan we naar een tweede museum over de Birma Spoorweg. Eerst lopen we door de Chinese wijk, we zien nu ook waarom er in het gastenboek van de grot overal 12/10/53 stond. Het is voor de Chinezen het jaar 2553. Ze zijn weer met allerlei ceremonies bezig en brengen offers bij een altaar. Bij het museum betalen we 30 Baht pp aan de eerste Thaise zonder glimlach. Het museum is een nagebouwde barak van de krijgsgevangenen. Er hangen veel foto’s, krantenartikelen en tekeningen die door de gevangenen zijn gemaakt. Op zich wel interessant, maar we dachten dat het groter zou zijn. Ook hangen veel dingen er in twee- of drievoud, zoals de krantenartikelen.
We lopen weer langs heel veel tempels terug, er zijn er voor ons gevoel wel erg veel bij elkaar. Even later lopen we langs een zeer eenvoudig eetkraampje met een paar bankjes. We stoppen en kijken wat ze hebben, dat staat allemaal in het Thais aangegeven, dus we snappen er niets van. Al gauw komen er een paar mensen aan en ook een knul die een handvol Engelse woorden kent. Met handen en voeten bestellen we (denken we) noodles met vlees en verschillende groentes. We gaan zitten en wachten het af, men blijft ons continu toelachen. Aan de overkant zitten mannen te vissen, iemand heeft beet en ze hebben er de grootste lol om. Wopke gaat daar natuurlijk even een kijkje nemen. De man van het restaurant laat ons een schaal vis zien en gebaart (hij spreekt Thais en gebarentaal, verder niet) dat die aan de overkant zijn gevangen. We krijgen onze bestelling, het ziet er goed uit en smaakt heerlijk. Beter dan die ballentent van gisteravond. We merken dat deze mensen het prachtig vinden dat wij Westerlingen aan komen schuiven en het gevoel is wederzijds. Het kost in totaal 70 Baht, echt een schijntje.
We hebben thuis veel gehoord over Thaise massage, dat dit zo goed schijnt te zijn, moesten we vooral doen daar. Die gelegenheden kom je in Bangkok en ook hier om de haverklap tegen, keus genoeg. We zien een betrouwbaar uitziende salon, het personeel komt van een Medical School. We besluiten daarheen te gaan. We lopen eerst naar binnen met onze schoenen aan, stom, stom. Schoenen buiten en dan met twee Thaise masseuses naar boven, geen idee wat ons te wachten staat. Marijke krijgt een soort kniebroek, omdat ze een rok aan heeft. Want ze masseren dus gewoon over je kleding heen. Ja, ze komen overal doorheen, het is een heel bijzondere ervaring. We liggen naast elkaar op een matras. Wopke heeft echt een beeldschone masseuse, zij spreekt Engels en tolkt af en toe voor de masseuse van Marijke. Ze nemen ons flink onder handen, en voeten, en ellebogen. Ze leggen onze ledematen soms helemaal in een knoop, je hoort het soms kraken. Ze trekken hard aan onze tenen en Marijke hoopt dat ze haar nieuwe bergschoenen straks nog past. Ze trekken aan onze vingers, masseren ons hoofd, alles wordt aangepakt. Het voelt niet altijd aangenaam, maar het schijnt goed te zijn voor je lijf. Kunnen we er weer tegen aan hè.
Als we naar ons hutje willen lopen begint het keihard te regenen. We schuilen bij een winkel, maar het blijft lang aanhouden. Een vrouw op een brommer stopt en haalt een plastic zak bij de winkel, doet dat bij haar peuter die achterop zit op het hoofd. We zien meer mensen met een plastic zak op het hoofd. Dan komt de winkelierster naar ons toe met een grote paraplu, die kunnen we van haar lenen. Wat een mensen, die Thais! Dat zal je bij ons niet gauw meemaken.
Voor het avondeten gaan we weer naar de rieten hut waar we al twee keer eerder waren. Het is daar lekker en niet duur, goede bediening. We nemen nu ook een voorgerecht, dat heet Money Bag. Kleine loempia’s in de vorm van een klein zakje.
Bij het guesthouse gaan we even op internet, dat lukt na veel proberen en navragen bij de Deen die hier ook zit.
Morgen weer naar Bangkok, dus we gaan de boel maar weer eens ordenen. Het moet allemaal weer in die rugzakken passen!

Foto's te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181