We zijn Down Under!

Hallo webloglezers,
Ja, we zijn al weer een paar dagen Down Under, hoog tijd om weer iets te laten weten.
Bedankt weer voor jullie reacties, via weblog en mail. Is voor ons altijd spannend om te zien of er nog post is. Voor de mensen die wat ongerust waren over de overstromingen in Thailand: daar hebben wij niets van meegemaakt, alleen over gehoord via het nieuws. Heel triest voor de mensen daar en de armen zullen wel het meest getroffen zijn.

Nog even wat duidelijkheid over onze verre familie in Australië:
Leo Boersma, een volle neef van Wopke’s moeder (maar van onze generatie, hij is 63) woont in Mudgee, in de omgeving van de Blue Mountains. Hij heeft daar op een groot stuk grond een huis gebouwd waar hij in veel zaken zelf supporting is: zonnepanelen, opvang regenwater, verbouwen groente, etc.
Leo (gescheiden) heeft een zoon en een dochter. Derek is 29 (fysiotherapeut), getrouwd en babydochter. Lisa van 27 is modeontwerpster (voornamelijk badkleding) met eigen kledinglijn, ook fotomodel en nog meer activiteiten. Zij beweegt zich in een totaal andere wereld dan haar vader (die wel trots op haar is).
Zowel John als Marcel hebben tijdens hun trip door Australië deze familieleden ontmoet en daar een leuke tijd mee gehad. Wij mailden daardoor ook met Leo, die ons vaak mails met grapjes stuurt, maar ook info over hoe het staat met zijn huis. En wat zich daar omheen afspeelt, zoals kangoeroes die daar rondhuppelen! Dus wij willen graag eens kennismaken met deze familieleden en dat gaat nu gebeuren.

1 Australische Dollar is 70 Eurocent (ja, da’s andere koek…)
Website van ons hotel in Sydney: www.pensione.com.au

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Carla

17 oktober: Nog even Groot Onderhoud in Thailand
Na het ontbijt gaan we ons weblogverslag en foto’s versturen (van de afgelopen 3 dagen). Daar krijgen we al steeds meer vaardigheid in.
Gisteren is onze Thaise massage goed bevallen en onze masseuses zeiden dat wij vandaag eigenlijk terug moesten komen voor een Oil massage. Het lijkt ons wel een goed plan om hiermee de tijd vol te krijgen, dus we lopen naar de salon. Uiteraard een warm welkom, we gaan weer naar boven. Wopke blijkt al een eigen masseuse te hebben, dezelfde schoonheid van gisteren. Marijke heeft nu een andere, een jonge Thaise die vertelt dat zij 3 maanden bij vrienden in Utrecht is geweest. Zij vindt het prachtig om haar Nederlandse woordenschat op ons los te laten. Ze telt tot tien, zegt “dankjewel”, “lekker slapen” en nog meer, alles begeleid met een aanstekelijke giechel. Ze heeft ook “helling” gegeten (haring dus) en trekt daar een enorm vies gezicht bij. Deze massage is weer heel anders dan die van gisteren. Wij worden met olie gemasseerd en het gaat allemaal niet zo hardhandig, hoewel ze nu ook weer onze ledematen in gekke standen buigen. Ook deze massage duurt een uur en dat kost ons 200 Baht pp, kom daar in Nederland maar eens om. Men neemt hartelijk afscheid van ons en de ene masseuse blijft maar “Doei” roepen naar ons.
Teruglopend naar ons guesthouse kopen we bij een stalletje een zakje met stukjes gefrituurde banaan. Die lachten ons al een paar dagen lekker toe. Smaken echt heerlijk, het zakje is in een mum leeg.
Het regent weer en we pakken de rugzakken nu helemaal in. Dan gaan we met ons boeltje bij het restaurant zitten, nog even op internet. Marijke spreekt een paar jonge Nederlandse backpacksters, die zitten te wachten op een minibus. Zij raden ons de minibus aan, voor 150 baht pp kunnen we naar Bangkok en dan hoef je niet meer naar taxi’s te zoeken. Geen gek idee, dus we veranderen ons plan om met de trein te gaan. Om 12.45 uur komt de minibus en we stappen in, het is een bus voor ca. 12 mensen en hij zit bijna vol. Onderweg is weer van alles te zien, auto’s met hoog opgeladen vracht en daartussen en bovenop nog tig mensen. Kan hier allemaal, je verbaast je in dit land echt nergens meer over! De reis gaat goed, we hebben een goede zitplaats, al hangt er wel een zweetvoetengeur. Het laatste stuk van de reis komt ons al bekend voor en de chauffeur stopt om 15.15 uur vlakbij ons hotel. Hoewel, we moeten toch nog even lopen en flink sjouwen met in totaal vier rugzakken.
Bij de receptie krijgen we de sleutel van onze kamer. We hebben nu de kamer die pal onder onze vorige ligt. Ziet er hetzelfde uit, nu alles in het lila in plaats van blauw.
We doen even een dutje en gaan dan de inmiddels bekende straten in. Om sfeer te proeven, en een hapje eten. Er is weer genoeg te zien en aan etenswaar geen gebrek. Wel is het vaak onduidelijk wat het is en door het gebrekkige Engels van de verkopers wordt het er meestal niet duidelijker op. We komen bij een kraampje met allemaal bakken waar van alles in zit, net als bij ons Chinees buffet. We wijzen iets aan, dat blijkt vis te zijn (meerval). Marijke heeft er pompoen bij en Wopke iets dat wij niet kunnen benoemen. Hij vraagt om medium spicy, maar hun medium is niet het onze! Wopke is er tot tranen toe van geroerd, maar het smaakt goed. Met twee grote cola erbij komt het op 90 Baht, bij ons zou je voor één flesje drinken al meer betalen.
We kuieren nog wat door de drukke straten, alles is mooi verlicht nu. Marijke blijft even staan bij een waterbak waar drie mannen zitten voor een Fish Spa. Het krioelt van de visjes op hun benen, van knie tot tenen, gek gezicht is dat.
In onze hotelkamer merkt Wopke dat er onder beide profielzolen van zijn bergschoenen hondenpoep zit en niet zo zuinig ook, brr. Als je weet dat ze in Australië al panisch worden van een klein beetje zand, weet je dat Wopke met deze schoenen het land niet inkomt. Hij probeert ze schoon te krijgen, gaat met een nagelknipper in de weer en dan de doucheslang. Ja, een backpacker is inventief.
Marijke gaat ondertussen even op internet, want sinds drie dagen hebben ze in dit hotel nu ook (gratis) wifi. Dus maar even gebruik van maken, want we hebben geen idee wanneer dat weer zal kunnen.

18 en 19 oktober: We vliegen weer verder
We willen vandaag nog een paar dingen bekijken waar we niet aan toe zijn gekomen. Dat worden de tempels Wat Pho en Wat Arun. Die liggen niet zo ver van ons hotel en ook dicht bij elkaar. We lopen naar de Wat Pho, onderweg wil iedereen ons weer met een TukTuk wegbrengen. We passeren het enorme complex van het Grand Palace en vlakbij de Wat Pho vertelt iemand ons dat die vanochtend gesloten is, omdat men daar komt bidden. Dit gaan we toch liever zelf controleren en zien dat er veel toeristen binnen lopen, dus dat klopt niet. Waarschijnlijk wilde die Thai wat verdienen en ons ergens heenbrengen. We kopen voor 50 Baht pp een ticket en beginnen aan onze rondwandeling. We zien gelijk al de tempel met de liggende Boeddha en gaan naar binnen (schoenen mee in de rugzak). Daar ligt een enorm gouden Boeddhabeeld (46 meter lang en 15 meter hoog en natuurlijk is er geen centimeter van vloer, muren en plafond niet versierd. Naast deze tempel liggen nog tig tempels, je bent er wel even mee zoet om alles te bekijken. Telkens zie je weer een nieuwe tempel, of een toren die gewijd is aan een van de vorige koningen. Veel grote beelden van krijgshaftige schildwachten en enorm veel boeddhabeelden. Het zijn er echt honderden, er komt geen eind aan. Heel mooi, maar we krijgen wat last van tempel- en boeddhaverzadigdheid. Omdat we hier vrij lang hebben rondgelopen, gaan we niet meer naar de Wat Arun (the Temple of Dawn) aan de overkant van de rivier, want dat zal geheid ook meer dan één tempel zijn. We lopen langs kraampjes en krotten weer naar ons hotel en pakken de laatste spullen in. Dan checken we uit, voor 30 Baht slaan ze onze grote rugzakken even op. We kuieren voor het laatst door Kho San Road. Het is nu minder druk, wat ons nu erg opvalt zijn de kraampjes met nepdocumenten. Je kunt hier echt van alles bestellen: diploma’s van bekende universiteiten, rijbewijzen, paspoorten, perskaarten, etc. Nog even een lekkere fruitshake genomen, verser krijg je het niet. Dan weer naar het hotel, we gaan om 14.10 uur met de airport bus naar het vliegveld. We zitten daar met drie personen in en er komt niemand meer bij tijdens de rit. Lekkere zachte stoelen, voor de verandering.
Rond 15.00 uur komen we bij het vliegveld, bij balie N halen we onze boarding pass en kunnen we de zware rugzakken gelijk droppen (ze zijn een stuk zwaarder, maar waarvan?). Marijke ontdekt na het droppen van de grote rugzak dat haar zonnebrandmiddel in haar kleine rugzak zit en niet in de grote. Ze doet de flacon bij de andere vloeibare spullen in een plastic zakje, volgens de regels.
We gaan door de pascontrole en de beveiligingscontrole, dat gaat goed. Maar vlak voor de gate willen ze nog even in onze handbagage neuzen. De beambte pakt de zonnebrandcrème (die we dus net al hebben laten zien) en zegt dat de flacon te groot is. Hij is onverbiddelijk en neemt hem in beslag. Balen zeg. Wat een belachelijke regels zijn dat toch, wat kan Marijke nou voor kwaad uitrichten met een flacon Garnier factor 30?
We gaan aan boord, we hebben nu rij 71 (de vorige keer 70). Dus weer een rij van twee personen. We vertrekken om 18.00 (Thaise tijd), de vlucht duurt 9 uur en we komen 06.45 uur (Australische tijd) aan. De vlucht verloopt goed, we krijgen geregeld ons natje en droogje, zelfs een lekker ijsje. We hebben niet of nauwelijks geslapen (de oordoppen zaten juist weer in de hoofdbagage en niet in de handbagage!).
In het vliegtuig moeten we een formulier invullen dat we verklaren geen etenswaren in te voeren, dat we geen misdadiger zijn, niet op een boerderij zijn geweest, etc. Ze zijn echt heel precies, die Aussies, vooral dat er geen fruit e.d. het land binnenkomt. Er staan overal bakken waar mensen hun laatste bananen en appels in kunnen droppen. Wij hebben overal Nee bij gezet, en voor de zekerheid Ja bij de vraag over vuil onder je schoenen (misschien een restje hondenpoep?). We moeten dit formulier een paar keer laten zien, maar het wordt goed bevonden, we mogen het land in! We gooien de rugzakken op een kar en lopen richting treinen. We kopen twee kaartjes, samen 31,60 dollar. We hijsen de grote rugzakken op onze rug voor het laatste stukje naar het perron. Het is inmiddels 8 uur, dat houdt in: Spitsuur! Een trein bomvol forenzen stopt, er gaat niemand uit, er moeten alleen mensen bij. Met veel geprop (en gestoot met onze backpack, sorry Aussies) kunnen we er nog net bij. Bij het eindstation blijken we gelijk al in de George Street te zijn, op nummer 631 ligt ons hotel. Eerst lopen we helaas nog een stuk de verkeerde kant op, we zien de huisnummers af- in plaats van oplopen. We vinden ons hotel, het Pensione Hotel. Omdat het nog erg vroeg is (kwart voor 9), is onze kamer nog niet in orde. Om 11 uur hebben ze die klaar, we gaan dus maar even de stad in, de buurt verkennen. Het is hier wel totaal anders dan in Thailand. Frisjes, enorm hoge saaie gebouwen (met wat mooie panden ertussen, geen gezicht) en allemaal jachtige mensen. Heel andere sfeer dan Thailand en dat is echt even wennen. De prijzen zijn ook even wennen, we gaan twee supermarkten binnen en zien gelijk dat alles twee en soms wel drie keer zo duur is als in Nederland. Is echt goed schrikken, we hopen dat we nog goedkopere zaken vinden. Marijke maakt zich daar echt wat zorgen om, er was ons verteld dat de prijzen gelijk met Nederland zouden zijn. En met Thailand is alles uiteraard helemaal een giga verschil, we zien reclame voor Thai massage voor 50 dollar (35 euro dus) en wij betaalden vorige week 3,75 euro! We komen langs een kleine toeristeninfo, twee vriendelijke dames vertellen ons dat er om 10.30 elke dag een twee uur durende wandeling met gids is. Die is gratis, daar houden wij wel van en dat gaan we dus morgen doen.
Om 11 uur gaan we terug naar het hotel, waar onze kamer nog niet is schoongemaakt. Of we nog 20 minuten willen wachten, dat doen we in de guestlounge. Daar kan men ook thee en koffie zetten of een kleine maaltijd bereiden. Het is allemaal wat ingesteld op backpackers. Tegen twaalven gaan we naar onze kamer, het is hier wel een beetje een doolhof van gangen en deuren. We hebben een eenvoudige, kleine kamer, maar het is netjes en bij de douche ziet alles er wat nieuwer uit dan in Thailand (we hebben hier warm water bij de wastafel).
We zijn toe aan wat slaap inhalen en duiken ons bed in. Het is nogal gehorig door verkeer en de buren (Marijke’s Ohropax komt alweer van pas). En we hebben allebei last van het korte bed (door onze langere tenen?). Toch knappen we er van op, zeker met een verfrissende douche erna.
Nu op zoek naar internet (bij het hotel is het 5 dollar per uur en wij zoeken een gratis adres), naar een winkel voor een SIM kaart voor de mobiele telefoon en naar een (betaalbare) eetgelegenheid. Want we hebben vandaag alleen nog maar ontbeten.
Bij MacDonalds kan je gratis internetten, maar dat weten meer mensen. Bij de eerste zaak zitten er nog minstens acht mensen met een laptop en krijgen we die van ons na veel wachten niet op gang. Bij een volgende zaak kunnen we na een tijdje wachten op internet en onze mail bekijken (onze enige contactmogelijkheid momenteel). De telefoonwinkel is inmiddels gesloten, daar gaan we morgen weer heen. Dan nog iets te eten vinden. We gaan bij de Pizza Hut naar binnen. De prijzen vallen ons wat tegen, maar we kiezen een tweepersoons Supreme pizza, daar hoort knoflook brood en frisdrank bij. Dat wil wel smaken na al dat lopen en zoeken.
In onze kamer bekijken we nog wat gidsen en plattegronden van Sydney om ideeën op te doen voor de komende dagen.

20 oktober: Ontbijt op bed
Allebei niet zo goed geslapen, de bedden zijn erg kort en daardoor hangen je voeten steeds over de rand. Gevolg: pijnlijke enkels. Komen hier geen Nederlanders? Je moet echt je hoofd helemaal tegen de muur houden en niet afzakken (probeer dat maar eens!).
Vandaag ons eerste Australische ontbijt in Hotel Pensione. Het zit in een doosje (!?). Toen we gisteren aankwamen vertelde men bij de receptie dat er in dit hotel geen restaurant of iets dergelijks is. Je kunt elke dag bij de receptie je ontbijt in een doosje ophalen: een pakje melk, een doosje cornflakes, een bakje vruchtjes in siroop, een pakje appelsap en vier kleine chocolade koekjes. We noemen het de “Blijde Doos” .
Na dit ontbijt op bed gaan we naar de “Telstra” winkel voor een sim-card. Daar vertelt men dat de sim-card wel geschikt is voor de grotere steden ivm de ontvangst, maar dat we geen bereik hebben buiten die steden. We zullen dan een nieuwe “Australische” telefoon moeten kopen. We willen hier eerst nog eens over na denken.
We gaan weer naar de Mac Donalds. Niet om te eten maar om gratis te internetten. De wifi doet het daar prima. We zoeken en krijgen contact met Leo Boersma. We overleggen met hem over de aanschaf van een sim-card cq nieuwe telefoon. Hij adviseert om een sim-card te kopen. Hij maakt overigens gebruik van de provider “Virgin”. Schijnt niet zo duur te zijn. Na het checken van de email gaan we er weer vandoor.
Het is inmiddels 10.30 uur en we hebben ons, samen met nog een aantal toeristen, verzameld voor een gratis rondleiding door de stad. De vrouwelijke gids Michelle is er al. Ze heeft een hoge schriele stem en is in het drukke verkeer dat zich door de binnenstad beweegt bijna niet te verstaan. De historische gebouwen worden meestal aan drie kanten omgeven door zeer hoge kantoorgebouwen, brr. Moeilijk om die gebouwen er zonder die dissonanten op de foto te krijgen. Onze gids leidt ons langs die oude gebouwen, maar ook door ondergrondse tunnels die omgebouwd zijn tot een winkelcentrum met luxe winkels. Via het Hyde Park lopen we naar de Harbour Bridge en het gebied dat The Rocks heet. Dit is het oudste deel van Sydney met sfeervolle huisjes en straatjes. Daar eindigt de rondleiding om 13.15 uur. We nemen afscheid van de gids en gaan verder onze eigen weg.
We lopen de Harbour Bridge op en over en keren weer terug. Zo hebben we een mooi uitzicht op het havengebied en het Opera House. In The Rocks bezoeken we nog een klein museum (vrij entree) over het leven van vroeger aldaar. Het is vandaag prima weer, een graad of 23 en een mooie blauwe lucht. Stuk beter dan gisteren dus. We vervolgen onze weg naar het Opera House en kijken daar wat rond.
Via de Royal Botanic Gardens met prachtige grote bomen lopen we naar ons hotel. Het is inmiddels 17.30 uur en we moeten even uitrusten.
Rond 18.30 uur gaan we op zoek naar een eetgelegenheid. Die zijn hier volop maar de prijs staat ons niet zo aan. Uiteindelijk belanden we in een Food Store in de Chinese wijk. Dat is een soort winkelcentrum maar dan van kleine restaurantjes. Je kunt er Chinees, Japans, Thais en Indonesisch eten. Het eten wordt op foto’s afgebeeld dus je kunt zien wat je krijgt. We hebben heerlijk gegeten. Deze Food Stores zijn een aanrader voor als je niet te duur wilt eten. Er komen mensen van allerlei rangen en standen, jong en oud.
Omdat het zo goed bevalt nog even naar de Mac om te internetten (deze non-consumenten worden de zaak nog niet uitgegooid). In het donker lopen we terug naar ons hotel. We zien de lichtjes branden in de stad, maar door al die kantoorgebouwen is er geen sfeer.

21 oktober: Naar de haaien
Na het ontbijt uit de “Blijde Doos” gaan we naar de “Virgin” telefoonwinkel en kopen daar een sim-card voor 19 dollar. Die is een maand geldig en moeten we binnen die tijd weer opwaarderen. We worden geholpen door een heel aardig meisje. Volgens haar kunnen we in alle grote steden in heel Australië met die card bellen.
We gaan nu met dit gegeven naar de MacDonalds (het begint al op sluikreclame te lijken) om via internet de telefoonnummers door te geven aan de jongens en aan Leo. We hebben een mailtje van Leo waarin hij zegt morgen om 10.45 uur aan te zullen komen op het Centraal Station, waar we hem zullen ontmoeten onder de grote klok. Leo vraagt of wij het Nederlandse volkslied willen zingen en met de Nederlandse vlag zwaaien, dan kan ie ons herkennen. Dat zullen we maar laten, straks belanden we nog in een Mental Hospital.
Het is vandaag weer een mooie zonnige dag, we lopen naar het Zee Aquarium bij Darling Harbour. Daar kopen we een entreekaartje, één seniorkaartje voor 23 dollar (Wopke boft maar als 60plusser) en een adultkaartje voor 35 dollar. We hebben wel even staan twijfelen vanwege de zeer hoge toegangsprijs.
Binnen zien we hele grote aquaria met allerlei verschillende vissoorten, groot en klein. Soms is het een zoekplaatje door de schutkleuren, of het bijzondere dier dat jij wilt zien blijft koppig achter een steen zitten. Er is een haaienafdeling en een gedeelte over het Groot Barrière Rif (mooi voorproefje). We lopen door glazen tunnels over de zeebodem waar we haaien, pijlstaartroggen, grote schildpadden, een zeekoe en heel veel diverse vissoorten met de mooiste kleuren kunnen zien. Ze zwemmen voor en over ons heen. Het is een grandioze ervaring. We zijn zo’n drie uren binnengeweest en hebben alles goed kunnen bekijken.
We gaan nog even kijken bij de Paddy’s Market. Op de begane grond is een grote groente- en fruitmarkt waar we enkele appels, mandarijnen en bananen kopen (de eerste met vrij normale prijzen!). Verder zijn er veel kraampjes met kleding, sieraden, souvenirs e.d.
We willen nog wat eten en gaan het gebouw verder in. We moeten naar de 3e etage waar een Food Store is. We nemen daar rijst/noedels met drie verschillende soorten vlees erbij. Het is een behoorlijk bord vol. We krijgen er ook nog een kopje soep bij. Kost 8 dollar pp.
Rond vijf uur zijn we weer in ons hotel.

22 oktober: Ontmoeting met onze Aussie familieleden
Vandaag gaan we Leo en Lisa ontmoeten. We hebben met Leo afgesproken dat we om 10.45 uur onder de grote klok van het Centraal Station zullen staan. Voor ons is het 10 minuten lopen vanaf het hotel. We hebben nog tijd over en gaan lekker op een bankje in het park zitten. Daar zien we twee groepjes mensen, voornamelijk Chinezen, bezig met Tai Chi oefeningen. Heel interessant om deze warming-up te bekijken.
In de stationshal tikt Leo ineens Wopke op zijn schouder, het wordt een hartelijke ontmoeting, leuk om elkaar nu eens in het echt te zien. Hij vindt Marijke veel groter dan op de foto’s via de mail. Leo is vrij klein (zeker voor Nederlandse begrippen). Hij blijkt nog zeer goed Nederlands te spreken en te verstaan. Daar kijken we van op, we mailden altijd in het Engels met elkaar.
We nemen gedrieën de trein en daarna de bus naar Bondi Beach, wa