Het Yosemite Park

Hallo webloglezers,

Hier weer een verslag van ons uit de States. We zitten nu op een camping in Lee Vining, vlakbij het Mono Lake. Het uitzicht hierop is grijs door de rook, helaas. Verder gaat het goed allemaal, op wat kleine hindernissen na af en toe. We hebben geen thermometer hier, maar voelen dat het steeds boven de 30 graden is, misschien wel boven de 35! Maar in Nederland is het ook nog prima weer, begrijpen we.
Leuk om te merken dat jullie met ons meereizen, bedankt voor de reacties!
Geen idee wanneer we weer iets kunnen versturen, maar we blijven elke dag schrijven en foto's maken. Komt wel weer t.z.t.
We hebben nog geen nieuwe foto's op picasa gezet.
En voor de oplettende lezer/kijker: er zit inderdaad alweer een vlek op de lens van onze camera. Dus er vliegt geen grote vogel door de lucht of een Ufo, het is een vlek (reparatie is zo goed als zeker de kosten niet waard).

Groetjes van ons, op weg naar Las Vegas
Marijke en Wopke

Woensdag 4 september: De camper ophalen
Na ons laatste ontbijt in het hotel (ja alweer gebak) bellen we de camperverhuurder om te vragen hoe laat wij onze camper op kunnen halen, we kunnen gelijk komen.
Maar we hebben nog een flinke reis voor de boeg, Wopke heeft thuis een hele map met printjes gemaakt, leve de computer. Eerst met de bus naar het BART station, op dat station staan wij te stuntelen bij de kaartjesautomaat. Een vriendelijke man helpt ons stap voor stap (en Wopke vertrouwde hem eerst niet eens). We zitten in de Blue Line van de metro, maar die heeft als eindstation Dublin (ja heus), dus nog een overstap naar de groene lijn. Die gaat ook nog onder het water door, merken we goed aan onze dichtklappende oren.
Nu weer verder met de bus, nog een tijdje wachten in het zonnetje. Geen idee waar we precies uit moeten stappen en de chauffeur (met tulband) spreekt met een zwaar accent. Ook nu schieten meerdere mensen ons te hulp. Nog een paar straten lopen tot slot. Wopke zijn koffer (backpack op wielen) kiepert steeds om, met nogal wat scheuren tot gevolg, Gelukkig hebben wij ergens een grote rol stevige tape, ook al gebruikt voor de bergschoenen van Marijke. Eerdaags maar eens gaan plakken, in ieder geval voor die koffer het vliegtuig weer in moet.
Het is inmiddels lunchtijd, we nemen een broodje bij de Subway (oei, daar zit iets van pepers in!). Op het terrein van Cruise America staan rijen grote campers, welke zou die van ons zijn? Bij het kantoor is het enorm druk, dus maar weer aansluiten in de rij. Na wat papierwerk moeten we buiten wachten tot we geroepen worden. “Biekiemah” (met klemtoon op tweede lettergreep). Onze camper is jammer genoeg een wat ouder model, nogal muf ruikend ook. Maar ja, als ie verder maar in orde is. Na wat uitleg over diverse knoppen kunnen we op pad. Giddy up go! Eerst naar de Walmart, een grote supermarkt, om boodschappen in te slaan. We zoeken ons daar suf, ze hebben lang niet alles wat wij willen hebben en al helemaal geen verse groente, fruit en vlees. De prijzen zijn bijna Australisch, dit zegt genoeg…
We rijden verder, Marijke krijgt van Wopke een lijstje met uitgeprinte routes. Maar daar is na korte tijd niets van te herkennen op de borden langs de weg. Na een hele poos vertrouwen we het niet meer. Zitten we dus wel op de 680, maar dan naar het zuiden in plaats van het noorden! Al helemaal in San José (Do you know the way…wij wel!). Nu het hele eind weer terug naar het noorden, aardig wat tijd verloren. Nergens een bord te bekennen dat een camping aangeeft, het wordt later en later. Wopke wil benzine gaan tanken en rijdt het terrein van een tankstation op. Gaat over een klein randje en dan volgt er een enorme knal. De bovenste kastdeurtjes zijn opengegaan en al het (aardewerk!) serviesgoed wordt door de camper gelanceerd. Overal scherven van borden en schaaltjes, net de aanblik van een geslaagd Grieks feest. Maar Marijke vindt dit niet geslaagd en zit er even helemaal doorheen.
Na nog meer tevergeefs zoeken naar campings besluiten we op een terrein neer te strijken waar allemaal vrachtwagens geparkeerd staan. Het is inmiddels half negen en donker. Hier is ook een tankstation met winkel en een eetgelegenheid. Daar nemen we nog iets, want we zijn te gaar om te gaan koken. We bergen onze spullen op in de kastjes, maken ons bed op en gaan slapen op onze alternatieve camping. Een dag vol hindernissen!

Donderdag 5 september: Naar het Yosemite Park
We hebben heel redelijk geslapen, het was geen gek besluit om tussen die truckers te gaan staan. En nog dollars in de pocket gehouden ook. Nu het gasfornuis uitproberen om water op te zetten voor de thee. Een paar boterhammen met jam op grote borden (de ontbijtborden zijn allemaal ter ziele). In die rare grote kuip blijkt inderdaad halvarine te zitten, het smeert prima. Er blijkt een stukje verderop een winkel te zijn met groente en fruit, daar kopen we nog een en ander.
Nu op weg naar onze camping in Yosemite Park. Dat is camping North Pines, wij hebben daar plaats 123, al op 5 april moeten reserveren, zo druk is het daar altijd! Op de wegen is het trouwens ook druk, dat valt ons wat tegen. En ook zeer slechte wegen, we hobbelen aan een stuk door (het restant van het servies staat nu op een betere plek).
Vanwege de grote branden in het Yosemite Park is Highway 120 gesloten en moeten we via de 140 rijden. Het is een enorme brand, inmiddels een van de grootste uit de geschiedenis van de VS. Maar we hebben gehoord dat het toeristische gedeelte geen gevaar loopt. De smallere 140 is minder druk, zonder gaten en hobbelen en gaat door mooie natuur, dit lijkt erop!
Yosemite Park staat goed aangegeven, bij het begin van het park kopen we voor 80 dollar een pas waarmee we toegang hebben tot alle nationale parken in de VS. Als je meerdere parken bezoekt is dat goedkoper en voor ons loont dat zeker. Verderop is een loket waar we ons moeten melden, we krijgen wat info over het opbergen van het voedsel. Er zitten hier zwarte beren die graag komen snacken, verder zijn ze schuw en zullen ze jou niet benaderen, maar wel je eten. Onderweg stoppen we om een mooi uitzicht op de bergen te bewonderen en vinden gemakkelijk camping North Pines.
Plaats 123 is een mooie royale plek, de camper kan er makkelijk staan en veel ruimte rondom om te zitten. Er hoort een picknickbank bij en een “food locker”, daar kunnen tentkampeerders hun eten in opbergen i.v.m. de beren. Rondom staan grote naaldbomen die heerlijk geuren, maar waar zeer veel hars vanaf komt. Onze schoenzolen zitten in een mum vol hars en daar zit een dikke koek aangelijmd van blaadjes, takjes en dennennaalden (de vloer van de camper ziet er hierdoor ook al niet fris meer uit, hoe krijgen we dat weer schoon?)
Als we buiten zitten met een kop koffie en een boterham, komen gelijk Knabbel en Babbel buurten. Het stikt hier van de eekhoorns, wat een parmantige beestjes. Na het eten besluiten we met de shuttle bus het park rond te rijden. Die stopt op meerdere plekken, zodat je zelf je camper niet hoeft te gebruiken. We kunnen ons dan mooi even oriënteren. Bij het Visitor Center stappen we uit en bekijken de interessante uitleg over het ontstaan van dit gebied, 100 miljoen jaar geleden! Even verderop is een indianendorp nagebouwd, een oude vrouw indianenvrouw zit op de grond en maakt een rieten schaal waarop ze een spel speelt met halve walnoten, ze legt ons de spelregels uit. Een bijzondere ontmoeting. We rijden verder tot onze camping, de buschauffeur is een vrolijke vrouw die iedere halte zingend aankondigt, compleet met knauwend accent.
Het is lekker zonnig, dus buiten eten aan onze picknicktafel, we hebben een fleurig kleed van huis meegenomen. Vlakbij lopen twee herten langs, een grote en een jong hertje, een “wow moment”. Het is hier al snel donker, om 8 uur gaan we naar binnen om nog wat te lezen en een wandeling voor morgen uit te kiezen.

Vrijdag 6 september: Wandelen door Yosemite Park
We hebben de Valley Floor Loop uitgekozen om te gaan wandelen vandaag. Die is “moderate” (gemiddeld), goed te doen voor ons. Bijna helemaal vlak, ca. 21 km. Rond kwart voor 8 stappen we in de shuttle bus, bij halte 7 eruit en dan beginnen we onze tocht. Brood en fruit mee, en genoeg water, want het belooft een warme dag te worden. De lucht is stralend blauw zodat de bergen mooi tot hun recht komen. Soms hebben we rondom ons heen bergen, ze zijn vaak erg steil en eentje (El Capitan) is een uitdaging voor alpinisten uit de hele wereld. De rotsformatie “The three brothers” zetten we natuurlijk op de foto!
Het is af en toe even zoeken, de route staat niet zo goed aangegeven, maar we hebben een kaartje bij ons. We lopen een stuk langs de Merced rivier, met helder spiegelend water. En wat een bijzondere bomen overal. Veel naaldbomen die een lekkere, gezonde lucht geven.
Af en toe een stop om wat te eten, rotsblokken genoeg die als bankje kunnen dienen. Je kunt nog een stukje van de route af naar een waterval, die de “bruidssluier” heet en dat doen we dus ook.
’s Morgen zagen we drie herten toen we zaten te ontbijten, de uiteindelijke score voor vandaag komt op zeven stuks. De eekhoorntjes hebben we maar niet meer geteld.
Uiteindelijk hebben we ca. 23 km. gelopen en zijn we zeven uur onderweg geweest. Dus tijd voor een stoel en een drankje op de camping, waar het nog erg rustig is. Veel mensen gaan met eigen vervoer erop uit. Tegen de avond komen ze terug, veel mensen maken een vuurtje om daar hun eten boven klaar te maken. Wij gebruiken ons gasstel, willen de kunst eerst nog eens afkijken. Halverwege het avondeten gaan we toch maar naar binnen. Buiten eten is leuk, maar niet met zoveel opdringerige wespen om je heen!

Zaterdag 7 september: Naar Mirror Lake en Vernal Falls
Om kwart over acht lopen we de camping af, terwijl we Bambi achter zijn moeder aan zien huppelen. We lopen eerst naar het Mirror Lake, een meer dat alles rondom mooi weerspiegelt. Het meer staat in dit seizoen droog, maar de omgeving schijnt de moeite waard te zijn. Dat is zeker zo, we zitten in een mum op een mooi pad in de natuur. We horen helemaal niets, alleen vogels die fluiten en kloppen (spechten). Grote rotsblokken in allerlei kleuren en vormen, vaak met mos begroeid. Soms kan je aan de bergwand zien waar het stuk rots uit is gevallen, net een legpuzzel. Ook nu weer helder en zonnig, dus alles komt goed tot zijn recht.
Er lopen hier veel wandelpaden, dus vervolgen we onze weg op een ander pad. Dat blijkt een paarden(poep!)pad te zijn. Na een tijdje zien we veel toeristen bij elkaar, dat is vast een mooi punt. Je kunt hier omhoog naar een waterval, de Vernal Falls. Vol goede moed beginnen we aan onze klim, het is alleen maar klimmen, dus af en toe rusten en een slok water, Het is hier vrij druk, af en toe even iemand laten passeren. De waterval is prachtig, die stort zich met kracht van de rots naar beneden. Onderaan schijnt de zon erop, die zorgt voor een mooie regenboog. We zien ook mensen aan de bovenkant van de waterval staan. Ja, daar willen wij ook wel staan. Nog meer klimmen, over het gezicht van Marijke stroomt ook al een kleine waterval. Boven worden we beloond met een prachtig uitzicht, net een grote poster. Nu weer naar beneden, dat gaat sneller, maar het is zeker uitkijken met waar je je voeten neerzet. Best wel stoer van ons, er lopen niet veel leeftijdgenoten rond, veel mensen van rond de dertig, zo te zien.
Nu met de shuttle bus naar het Information Center. Daar zien we dat de mooie Tioga Road, die wij morgen willen rijden, nog gesloten is vanwege de branden. Men vertelt ons welke alternatieve route we moeten gaan rijden richting Mono Lake. Het is omrijden, maar ook een mooie route.
Op de camping ploffen we weer lekker neer op onze stoeltjes. Ook nu is het weer rond 8 uur donker en gaan we naar binnen. Daar wordt het ook erg donker, want de elektra houdt er mee op. Geen idee hoe lang we het uit kunnen houden zonder aansluiting, nu weten we dat dus ook. Om half 9 is het stikdonker in de camper, we kunnen elkaar niet eens zien. Met een flesje water en zaklamp erbij vieze voeten gewassen en dan naar bed. Zo leren we elke keer weer wat, aan het einde van onze vakantie zijn we volleerde camperaars!

Zondag 8 september: Naar Mono Lake
Om 10 over 7 rijden we weg, er zijn al veel mensen vroeg uit de veren. Je ziet hier veel backpackers met enorme rugzakken, die lopen vaak heel soepel valt ons op. We moeten omrijden via de 120, want de Tioga Pass is gesloten vanwege de branden. We rijden door verbrande gebieden, een troosteloos gezicht al die zwartgeblakerde bomen en struiken. Weinig of geen uitzicht links en rechts vanwege de rook. Aan de kant van de weg hangen veel spandoeken met “Thank you, firefighters”, “firefighters are heroes” en dergelijke. Het enige verkeer dat wij tegenkomen zijn brandweerauto’s en andere hulpverleners.
Rond een uur of 12 krijgen we eindelijk meer zicht en vergapen we ons aan het mooie natuurschoon. Op de Highway 108 klimmen we behoorlijk (26 procent) en bij het hoogste punt , de Sonora Pass zitten we op ca. 2900 meter hoogte. Deze weg is niet geschikt voor voertuigen langer dan 7,5 meter (dus dat redden we precies). Een pluim voor de chauffeur hoor!
Helaas komen we weer in de rook terecht, dus het uitzicht is: grijs! Ons doel vandaag is camping Mono Vista in het plaatsje Lee Vining (368 inwoners). Die zien we gelijk al en de vriendelijke vrouw aan de receptie geeft ons plaats 23.
Daar gaan we nog niet staan, want we willen graag het Mono Lake zien. Het is 18 km. rijden en dan staan we bij het grote meer, omgeven door tufa, wonderlijke rotsformaties. Het ziet er heel geheimzinnig uit, de rotsen hebben allerlei vormen, hebben wel wat weg van druipsteen. We kunnen hier bij de entree onze pas voor de parken gebruiken. Het water is erg zout, als je erin zwemt zou je kunnen drijven. Even proeven, het is inderdaad zout.
Bij de camping kopen we wifi voor 3 dollar (24 uur geldig), dat is nog wel te doen. En doet u ook maar een stel kwartjes voor de wasmachine en de droger. Zijn alle kleren weer lekker zweetvrij. Wopke kijkt op internet wat een hotel in Las Vegas kost. Dat is voor 2 nachten 73 dollar en 1 nacht op een camping daar kost al 75 dollar! Dan is de keus niet moeilijk, we boeken 2 nachten in Circus Circus. We eten binnen, want buiten stinkt het enorm naar rook, de ergste dag sinds weken horen we. Nog even douchen, dan kunnen we morgen fris naar Las Vegas, een rit van ca. 550 kilometer!