Een groet uit tropisch Bad Schandau

Hallo allemaal,

Hier weer even een berichtje uit Duitsland waar het inmiddels tropisch warm is. Net zoals in een groot deel van Europa begrijpen we. En toen wij dat waardeloze weer hadden, was dat ook overal zo (gedeelde smart?).
Vandaag is het zaterdag en onze laatste dag in de Sachsische Schweiz. Een prachtig gebied, dat kunnen jullie uit onze verslagen wel opmaken.
Morgen trekken we verder, een klein stukje maar. Om Dresden te bekijken, daar is erg veel moois te zien.

Jenny schreef dat ze de letters van het weblog erg klein vindt.
Dat vinden wij zelf (met onze 60 plus oogjes) ook. Het gekke is dat ik onze verslagen altijd vrij groot in Word tik (times new roman 14) en bij het plaatsen op het weblog komen er dan van die priegel lettertjes te staan. Geen flauw idee of dit anders kan.
Wel kreeg ik van Geerke de tip om de letters op het weblog groter te krijgen en dan te lezen. Hopelijk lukt dat. Wie onze verhalen graag in een Word bijlage in een mailtje wil krijgen, geef maar door, dat kan ook (zo lang internet werkt).

Je kunt de letters groter krijgen door de control toets ingedrukt houden en een paar keer op de plustoets te drukken. Om het beeld weer kleiner te maken, weer de control toets en de mintoets (toets links ernaast) aan klikken.

O ja, we hebben geen foto's geplaatst. Zijn al lang blij dat het met de teksten lukt tot nu toe. Maar we hebben genoeg mooie plaatjes hoor.

Hartelijke groeten van ons,
Geniet van het mooie weer!


Dinsdag 30 juni

De grote vesting bij Königstein is zeker een bezoek waard volgens meerdere mensen, die gaan we vandaag eens bekijken. Königstein ligt maar 11 kilometer verderop en de route is goed te doen per fiets. Ook met eentje met maar 7 versnellingen, heeft Marijke vernomen.
Naar Bad Schandau fietsen gaat prima, aan de rand ligt de Lidl om even wat broodjes in te slaan voor tussen de miidag. Gisteren vaarden er geen boten over de Elbe, omdat het water te laag stond, geen idee of de veerpont vandaag vaart. Daarom fietsen we niet over de Elbe Radweg, maar op de drukke weg naast het autoverkeer, aan de andere kant (waar ook de burcht ligt). In Königstein zien we de veerpont aankomen vanaf de overkant, dus terug kunnen we de pont nemen en het rustiger fietspad langs de Elbe.
We zetten onze fietsen goed op slot aan de brug en zien de imposante vesting boven op de berg liggen. Hoe daar heen te gaan? Er rijdt een treintje naar boven, maar we ontdekken een wandelpad door het bos, 3 kwartier tot de vesting. Maar na 25 minuten staan deze twee bikkels al boven! Het is warm, we zijn gekleed in T-shirt en korte broek, hebben zelfs geen trui of jas mee in de rugzak. Echt vakantieweer! We trakteren onszelf op een koffie / cappuccino op het terras bij de ingang. Dan kopen we een kaartje bij de kassa en gaan de vesting in. Via een indrukwekkende trap met dikke deuren, je waant je echt in de riddertijd. Eerst lopen we buitenom, waar je steeds een prachtig uitzicht hebt op de omgeving. Daarna gaan we diverse gebouwen in, die vaak te maken hebben met de verdediging van de vesting. Uitkijktorens, wapenkamers, kazerne voor de soldaten, paardenstallen. Er is een museum waarin we o.a. een film zien over de geschiedenis. Iedere vorst liet er weer wat nieuws bij bouwen.
Je kunt je niet voorstellen dat men dat vroeger allemaal bouwen kon op die rotsen, bijna een compleet dorp. We gaan via hetzelfde pad weer naar beneden, het is onderdeel van de Malerweg (een lang wandelpad, zoals ons Pieterpad). Onze fietsen staan nog keurig aan de brug en we gaan nu met de veerpont naar de overkant van de rivier. Nu via de Elbe Radweg terug, dat fietst iets makkelijker en je hebt mooie uitzichten onderweg. Nog even bij de Lidl langs waar de laatste twee Weltmeister broden op ons liggen te wachten. Met een fles wijn en een pak appelsap erbij zitten fietstas en rugzak precies vol.
Het laatste stuk, tot aan de camping, rijdt wat vervelend. Want je fietst naast de tramrails, op een smal strookje weg (en de breedte van de rails komt behoorlijk overeen met die van een fietswiel). Tussen de twee tramrails in gaat beter, en je hoort die tram toch duidelijk aankomen.
Voldaan ploffen we neer op het terras van plaats nummer 22. En hebben hetzelfde als gisteren op het menu, want we hadden toen teveel. Lekker makkelijk, het is tenslotte vakantie.


Woensdag 1 juli

De indrukwekkende rotsformatie Bastei staat ook op ons lijstje, gaan we vandaag naar toe. Daarover zagen we al veel foto’s van in onze folders en laatst zat Chris Zegers daar op een grote rots, in het tv programma 3 op Reis (maar ja, die is al weer vertrokken).
De Bastei wordt goed aangegeven met de bekende bruine borden en via wat kleine dorpen slingeren we omhoog tot aan een grote parkeerplaats. We trekken een ticket, moeten na afloop 5,50 betalen voor parkeren. Maar ze onderhouden hiervoor het gebied dan ook keurig.
Het staat goed aangegeven waar je zoal naar toe kunt lopen, je komt vanzelf de mooie punten tegen eigenlijk. Adembenemende uitzichten op de rotsformaties die uitsteken tussen het groen van de bossen. Schitterend en zeker een bezoek waard. Als je de resten van een oude vesting wilt bekijken, moet je 2 euro pp betalen. Ach, nu we hier toch zijn. Hier ook mooie uitzichten en veel uitleg over hoe het er vroeger uitzag. En alles komt nu extra mooi tot z’n recht met die blauwe lucht erbij. Het is prachtig weer, een graad of 28. Voor onze koffie- en lunchpauze moeten we een plek in de schaduw zoeken (dat was vorige week wel anders).
Het is verbazingwekkend dat deze rotsen miljoenen jaren geleden ontstaan zijn, hier en daar zie je duidelijk dat er stukken zijn afgevallen. En er groeit van alles op die stenen: varens, maar ook bomen, zo wonderlijk. Na een mooi stuk langs een water slaan we af naar de “Schwedenlöcher” (hoe komen ze aan die naam?). Een klim naar boven via trappen, af en toe door een smalle kloof, aan weerszijden begroeide rotsen. Bij een modderige bocht is een bejaarde vrouw gevallen, ze heeft geen geschikte schoenen aan, zien we. En een grote zwarte vlek op haar spierwitte broek, die meer geschikt is voor een stadje. Een tienerjongen helpt haar overeind en geeft haar een druivensuiker tablet, zo aardig.
Na dit vrij pittige stuk pakken we nog twee paden die wat breder en vlakker zijn, door de bossen en steeds weer die prachtige rotsen. Hier komen we maar weinig andere wandelaars tegen. We snuiven de gezonde lucht op van de naaldbomen, bekijken de stenen tafel en stoelen die August de Sterke in 1710 heeft laten plaatsen, nu gaat er even een andere sterke man zitten, voor een kiekje. Rond drie uur zien we onze parkeerplaats tussen de bomen doorschemeren, nog een klein stukje en dan naar de auto en weer terug.
Marijke gaat nog even op internet, laat weten dat wij nu mooi weer hebben.
Van allerlei kampeerders verneemt ze waar die zoal geweest zijn, allemaal enthousiast verhalen en tips voor minstens nog een paar weken in deze streek.


Donderdag 2 juli

Buiten ontbijten onder een stralend blauwe lucht, met op de achtergrond een kabbelend beekje en fluitende vogels. Het “Zwitserlevengevoel”. Wel passend bij een gebied dat Saksisch Zwitserland wordt genoemd.
Het stukje Elbe Radweg is ons dinsdag goed bevallen, daar gaan we vandaag weer een stuk van fietsen. Nu de andere kant op, richting Tsjechië. Het wordt erg warm, maar we doen kalm aan. Eerst door Bad Schandau, we rijden over een pad waarvan we nog steeds niet weten of het eigenlijk ook voor fietsers is bedoeld. Maar we krijgen geen boze opmerkingen van de voetgangers die we voorzichtig passeren.
Al gauw vinden we de Elbe Radweg en rijden heerlijk relaxed over het fietspad met aan onze linkerhand de rivier de Elbe. We hebben beschutting van allerlei groen en er staat ook wat wind, dus we hebben niet echt last van de warmte. Er is genoeg te zien onderweg: schilderachtige gebouwen tegen een achtergrond van bossen en rotsen, een raderboot op de rivier, heiligenbeelden.
Genoeg bankjes onderweg, maar we zoeken er vandaag eentje in de schaduw. En soms is die dan net ingepikt door andere fietsers. Een paal met daarop de kleuren van de Tsjechische vlag en het wapen geeft aan dat we nu in Tsjechië fietsen. En we worden af en toe begroet met “Dobri den” (een van de weinig woorden Tsjechisch die wij zelf ook kennen). De Elbe heet hier de Labe. We vinden een mooie bank voor onze koffie, met uitzicht op de rivier.
Soms staat het woord “Brod” in grote letters op het pad, heeft niets te maken met een naburige bakker. We merken dat er dan een kuil in de weg zit, die met regen vol water kan lopen. Nu geen water, maar wel opletten natuurlijk. Bij het stadje Decín steken we de brug over en zetten onze fiets tegen het hek van het VVV. Daar krijgen we een plattegrond van een meisje dat maar weinig Duits verstaat en spreekt. Eerst een broodje eten in een mooi park bij een groot kasteel en dan kuieren we nog wat door het centrum. Oude stadsmuren, allerlei beelden en een plein met kleurrijke en rijk versierde gebouwen. Aan de overkant van de rivier is nog een mooi gedeelte, maar dat geloven we wel, met deze warmte.
We fietsen terug over hetzelfde fietspad, aan de overkant zien we maar af en toe fietspad, dat risico nemen we niet. We hebben nu de wind in de rug, gaat prima. Alleen steken er tijdens het hele stuk wel een paar duizend zwarte rupsen het fietspad over en die proberen we te ontwijken. Een heel raar gezicht, een soort paddentrek. Het merendeel haalt het niet, getuige al die zwarte vlekken op het pad.
Bij deze warmte van meer dan 30 graden hebben we wel een ijsje verdiend. Bij de warme bakker van Bad Schandau kopen we een koud ijsje. Twee bolletjes aardbeienijs, zeg maar gerust “bollen”. Heerlijk!
Na het eten zitten we nog een tijdje buiten, tot we de muggen en steekvliegen en de chemische lucht die van sommige barbecues af komt zat worden.
Na een paar spannende potjes Rummikub en SkipBo gaan we onder de wol (dat is nu alleen maar een laken).


Vrijdag 3 juli

Ook vandaag is het weer erg warm. Als je ’s morgens uit de caravan stapt, lijkt het net al midden op de dag met die felle zon erbij!Er zijn nog tig mooie wandelingen in dit gebied, dus trekken we er toch maar op uit. Als je veel door de bossen loopt, heb je weinig last van de warmte. Wel wat meer water meenemen, dat kan makkelijk nu er geen trui, jas of paraplu mee hoeft.
We rijden naar Hinterhermsdorf, een stukje naar het oosten en vanaf de parkeerplaats lopen talrijke wandelroutes. We beginnen met een stuk van de rode route, naar de Königsplatz. Een koninklijk uitzicht, we kunnen zelfs de Lausche zien liggen, die we in het Zittauer Gebirge hebben beklommen. Onze koffie drinken we in een houten hutje, lekker beschut (tegen de zon ditmaal). Dan verder met een blauwe route, naar de Obere Schleuse. Tja, Obere is dus klimmen. Langs indrukwekkende rotsen. Niet rondkijken tijdens het lopen, want het pad ligt vol met keien en grote tentakels van boomwortels.
Het groen langs de paden bestaat uit alleen maar bosbessenstruiken. Vorige week bij Zittau ontdekten we hier en daar een bes, nu stoppen we regelmatig om een handvol dikke bessen te plukken en op te peuzelen. Vitamine voor de wandelaars. Ook nu weer tunneltjes in de rotsen, wat flink bukken betekent voor iemand van 1meter80.
Het riviertje de Kirnitzsch stroomt hier ook en we zien een bootje met toeristen langs varen, een soort gondelvaart. Meestal trekt ons dit niet zo aan, maar dit gaat door een prachtig gebied, lijkt de jungle wel in het klein. Bij het startpunt kopen we een kaartje enkele reis en hebben nog 20 minuten de tijd, kunnen dan mooi ons brood eten bij de picknickbanken in de schaduw. Na 20 minuten lopen we de bocht om naar het vertrekpunt en zien de boot net wegvaren (geven hier dus geen vertreksignaal). Dat heet: “de boot missen”. Nu weer 20 minuten wachten, maar dat is geen straf, met zo’n uitzicht. Het komt eigenlijk wel goed uit, de gemiste boot zat tjokvol en wij varen met acht passagiers. De schipper is een jonge knul die met allerlei grapjes info geeft over de omgeving. Wij varen precies over de grens, rechts ligt Duitsland en links Tsjechië, goed te zien aan meerdere grensstenen. Na een klein half uur stappen we uit en vervolgen lopend onze weg, grotendeels langs de rivier. Een paar keer komen we in een wat open gebied en voelen we gelijk de warmte. Maar we drinken regelmatig wat water, dat is zo goed als op als we om half vijf weer bij de parkeerplaats aankomen.
We zijn 6,5 uur onderweg geweest (met flink wat stops natuurlijk) en hebben genoten van deze mooie tocht. Nauwelijks last gehad van de warmte.
Terug op de camping zien we dat er meerdere mensen zijn vertrokken en er ook weer nieuwe kampeerders zijn bij gekomen (zoek de verschillen). Het tentenrijtje achter ons, aan de andere kant van het beekje staat nu helemaal vol met kleine tentjes, een fleurig gezicht.