De Noordkaap

Hallo digitale reizigers,

Hoogste tijd om te laten weten wat wij zoal hebben meegemaakt. Het is nu zondagmiddag en dit verslag komt ook weer vanuit een speciale plek. Nee, geen IKEA, maar het Sykehuset (ziekenhuis) in Hammerfest. Daar is Marijke vrijdag opgenomen, onze plannen zijn even gewijzigd.
In het verslag hieronder kunnen jullie lezen hoe het ons is vergaan tot vrijdagavond. Het lijkt ons niet zinvol om een uitgebreid verhaal over hoofdzakelijk medische zaken op een voor iedereen openbaar weblog te plaatsen. Daarom pakt Marijke (is de schrijver van het team) de draad hiermee op als we weer in het gewone ritme zitten. Maar het leek ons toch wel verstandig door te geven hoe het is verlopen.
Ik bleek een ontstoken galblaas te hebben, dat kwam door maar liefst 291 galsteentjes, een record van de chirurg hier. De chirurg vertelde vandaag dat hij heel tevreden is, maar ik moet er toch nog een derde nacht bijboeken. Hopelijk kunnen we morgen weer verder.
Het personeel is hier super vriendelijk en behulpzaam, nemen ruim de tijd voor je, spreken goed Engels, Wopke mocht vandaag gewoon mee eten, alle lof!!!

Ik probeer gewoon verder te gaan met het beschrijven van de belevenissen, maar dat zet ik voorlopig alleen in een stukje dat ik als mail bijlage kan sturen aan mensen die dat willen ontvangen.
En: vragen, opmerkingen of wat dan ook over het "ziekenhuis avontuur" s.v.p. via de persoonlijke mail of eventueel via een app naar de mobiele telefoon van Wopke!

Geen zorgen, het komt goed!
Groeten uit Hammerfest van Marijke en Wopke


Maandag 5 juni

Als we opstaan regent het heel zachtjes, maar het lijkt mee te vallen en we besluiten in ieder geval naar Juuma te rijden, vanwaar de track begint die wij willen gaan lopen. Bij de receptie van onze camping zetten we nog even wat op ons weblog, internet doet het perfect. Nu 13 kilometer terug hobbelen over die onverharde weg en later nog een stuk “gatenkaas” weg. Links en rechts enorme plakken sneeuw en bevroren meren. Op de parkeerplaats in Juuma staan al meerdere auto’s, hoewel het maandag is (later beseffen wij dat het tweede Pinksterdag is). Even verderop is een café waar ze info geven over het pad en ze zelfs mogelijkheid hebben om te kamperen. Dat doen we misschien wel straks. De “Pieni Karhunkierros” is de kleine Berentrack (12 km.), een rondlopende wandeling, die grotendeels gelijk loopt met de grote track van 82 km., de populairste wandeltocht van Finland.
Na een bakje koffie in de camper kunnen we van start, bij een meer met een laag ijs erop, omgeven door rotsen en bomen, een soort kalenderplaat. En zo blijven we eigenlijk de hele tijd lopen, door een natuurposter. Het is droog en niet koud, prima wandelweer. Een pad van stevige houten treden voert ons door het bos, ook hier veel mos en bosbessen. Witte plakken sneeuw, geklater van kleine stroompjes, echt genieten hier. De Pieni Karhunkierros wordt prima aangegeven met groene tekens op bomen en palen. Onderweg regelmatig bankjes, infoborden, bakken waarin men vuur kan stoken, met al de bijbehorende spullen: hout, zagen, bijlen, etc. En men maakt daar netjes gebruik van, geweldig. We komen veel wandelaars tegen, vooral die de grote track doen, opvallend veel vrouwen. Enorme rugzakken steken boven hun hoofd uit. Een paar stellen die we gisteren ook tegenkwamen, waaronder die met een jonge herdershond die z’n eigen spullen op de rug droeg. Op onze route komen we over drie hangbruggen, heel spectaculair over de wild stromende rivier met watervallen. Bij de eerste brug mag er maar 1 persoon tegelijk overheen lopen en bij de tweede moet je 10 meter afstand van elkaar houden. Dat doen we ook maar. Het pad is goed te doen voor Marijke, we lopen een tandje langzamer, dat maakt niet uit. Je doet er 4 tot 5 uur over, zeiden ze bij de info. Ach, we hoeven niet voor donker terug te zijn, want donker kennen ze hier toch niet.
Goed opletten met al die boomstronken die als tentakels over het pad liggen en af en toe een modderplas. We spreken een Fins echtpaar uit Helsinki, de man zegt dat het zeker 100 jaar geleden is dat er hier in juni nog sneeuw en ijs ligt. Normaal is het ca. 20 graden en al veel in bloei (ach, wij hebben al vaker natuur records meegemaakt). Het is heel vredig en stil, het enige geluid is het geklater van de riviertjes en het vrolijke zingen van de vogels. Een paar vogels laten zich bewonderen, als ze vliegen zijn ze mooi gekleurd. Bij een bevroren waterval staan we helemaal te genieten, gewoon een kunstwerk! Er liggen genoeg boomstammen om er eentje te kiezen voor brood, koffie en uitzicht. Bij de laatste hangbrug zien we twee boten met vijf jongens erin door het wilde water raften, heel spectaculair. Om kwart voor vier, na precies 5 uur zijn we terug. In totaal 14 km. (met aanlooproute erbij). Een goed plan om deze tocht te lopen! Voor 15 euro mogen we hier staan, bij het water en al dat moois. Incl. elektra en goede douches. We zijn de enige kampeerders op dit stekkie, met verderop een paar trekkershutten. Naast ons een picknicktafel, voor een wijntje met super uitzicht. Het wordt zonniger, de eerste muggen melden zich, dus houden we vanaf nu onze spray en mepper paraat!

Dinsdag 6 juni

Als we opstaan is het droog en zonnig, aangenamer dan de laatste dagen. We gooien de sleutels van de douchedeuren in het postbakje en rijden om kwart over acht weg. Vandaag hebben we een flink stuk rijden voor de boeg, Wopke wil tot Inari komen. Zoals het er nu voorstaat proberen we de Noordkaap te bereiken, nu we er toch zijn. Sommige mensen hebben ons de Noordkaap afgeraden, anderen hebben hem aangeraden (die waren in de meerderheid). Het is 6 juni, nationale feestdag. Maar dat is in Zweden en wij zitten nu in Finland (geen idee wat hier de feestdagen zijn).
Eerst een stop in Kemijarvi, een wat grotere plaats, voor Finse begrippen dan. Op de heenweg zagen we daar een Lidl en die hebben we nu snel gevonden. Bij de Lidl kunnen we meestal voor al onze boodschappen terecht…als we de Finse omschrijvingen kunnen lezen tenminste. Met wat puzzelen komen we een heel eind en rekenen bij de kassa een kar met brood, groente, fruit en nog wat dingen af, de Finse namen zijn abracadabra.
Nu naar Sodankyla, een bezienswaardige plaats. De weg hebben we voor onszelf afgehuurd lijkt het wel. Geen “beren op de weg”, wel regelmatig rendieren, rustig grazend in de bermen. Soms met kleintjes die bij de moeder drinken. Even later steekt er een groot rendier de weg over. Hij doet zijn naam geen eer aan, sjokt heel rustig naar de overkant, terwijl wij hem gevaarlijk dicht naderen. Via een stukje (aflopende) berm weet Wopke het dier te ontwijken, onze hartslag schiet even flink omhoog.
In Sodankyla stoppen we bij het tourist center waar een vriendelijk meisje ons nuttige folders geeft, zelfs een boekje over Noord Noorwegen in het Nederlands. Naast het VVV staat een mooi standbeeld van een Sami met rendier. Ook een kerk uit 1859 met daarachter een houten Sami kerk uit 1689, de best bewaarde houten kerk in Finland.
Nu nemen we de E75 naar het noorden, een lang stuk, maar zeker niet saai. Een landschap met veel sneeuw en bevroren meren, rendieren, kleine dorpjes met houten huizen. Nauwelijks verkeer, af en toe een fietser helemaal met bagage bepakt, petje af hoor. In Tankavaara buigen we af naar een parkeerplaats. Die hoort bij een terrein met goudmuseum en goudzoekersdorp en een bezoekerscentrum over de natuur in de regio. Wij gaan dat centrum in, er is veel te zien over de dieren en planten hier, hoe men vroeger en nu ermee omgaat. Redelijk wat bezoekers, vaak in donkergroene kleding en met verrekijker. Er lopen buiten vier wandelingen en wij besluiten de kortste te doen, 1 kilometer rond het gebouw. Het is een prachtig sneeuwlandschap hier, zoveel sneeuw hebben wij in Nederland al jaren niet meer gehad. Al gauw verandert het pad in een sneeuwmassa waar wij wel 20 cm. in wegzakken bij elke stap! Goed dat wij onze hoge wandelschoenen aan hebben getrokken.
Het is steeds minder bevolkt naar het noorden toe, Wopke tankt steeds maar wat bij als ie een pompstation ziet, je moet hier niet zonder brandstof komen te staan. Ten oosten van Inari ligt het grootste meer van Finland, met daarin 3000 eilandjes. En ca. 60 km. naar het noorden komen we om klokslag 6 aan bij onze bestemming: een parkeerplaats aan een bevroren meer, rondom grote hopen sneeuw. Ook uitgekozen door de muggen, dus horren dicht. Maar het is een schitterend stekkie!

Woensdag 7 juni

Marijke heeft de hele nacht lopen spoken, bed in, bed uit. Tja, dan mis je even je logeerkamer thuis. Ze is misselijk en rillerig, waar het van komt, geen idee. Kan de temperatuurswisseling zijn (het is nu weer heel warm) of gisteren teveel gereden (ze heeft last van wagenziekte, maar lang niet meer zo erg als vroeger gelukkig). Vandaag dus maar een wat kortere rit, naar de camping in Karasjok. Dat doen we met een omweg, een bocht naar het noorden. Volgens onze info is die weg veel mooier dan de kortere. Op onze wegenkaart is ie dan ook in groen aangegeven (bezienswaardig).
Onderweg is weer van alles te zien, veel sneeuw en mooie rivieren en meren, vaak grotendeels bevroren. Maar op de bergtoppen begint de sneeuw te smelten op deze zonnige dag en ontstaan er overal watervalletjes. Die laten de rotsen vaak mooi glimmen, het is een prachtig gezicht. Hier en daar kleine nederzettingen van de Sami (vroeger Lappen genoemd). De borden met de namen van dorpen staan in het Fins, lang en onuitspreekbaar en daaronder in de taal van de Sami (het Laps, zeggen wij, dat klinkt zo leuk). Een groot deel rijden we langs de rivier de Tenojoki, die ook de grens vormt tussen Finland en Noorwegen. En dan rijden we via een brug Noorwegen in, verder merk je daar niets van controle. Men komt niet in onze camper naar het kleine restje aardappelen speuren, die mag je namelijk niet invoeren in Noorwegen.
Op de camping in Karasjok vinden we een mooie plek, met uitzicht op de rivier waarin de huizen en de bergen met sneeuwtoppen weerspiegeld staan. Er staan al meerdere campers uit allerlei landen, de Nederlanders zijn zo te zien het meest vertegenwoordigd. Naast ons staan Nederlanders die al vaker naar Noorwegen zijn geweest, de mannen hebben al snel aanspraak over…vissen. (Mannen hebben altijd een hengel in de bagage en vrouwen een e-reader). We zetten onze stoelen in de zon, Wopke eet wat brood, Marijke moet er nog even niet aan denken. We realiseren ons dat we de klokken nu weer een uur terug moeten zetten, we zijn Finland uit. Nog een uurtje langer van de zon genieten.
Boven de bomen uit zien we de top van het parlementsgebouw van de Sami liggen, zij hebben sinds 1989 een eigen parlement. De vorm van het gebouw is als een tent van rendierhouders. Wopke loopt er naartoe, Marijke heeft er nog geen puf voor. Wopke kijkt er even rond, buiten en binnen, valt wat tegen (dus Marijke gelooft het wel). Af en toe komt er een wat frisse wind, vestje aan, vestje uit. Maar het is een prachtige zomerse dag, in de schaduw meten we 21 graden. Wat een verschil met een paar dagen geleden!
’s Avonds eten we allebei weer een maaltijd, Marijke knapt al wat op. Heeft regelmatig wat tabletjes genomen (met dank aan Marga). Morgen gaan we waarschijnlijk naar de Noordkaap, dat is niet meer zo ver. En anders strijken we nog ergens neer onderweg, want we liggen goed op schema.

Donderdag 8 juni

Om half acht brandt de zon ons uit bed, we hebben nu allebei goed geslapen. Na het ontbijt volgen weer wat bekende rituelen, zoals het aanvullen van het water.
Een leuke camping, prijs ligt hoger dan wij normaal gewend zijn. Ca. 25 euro, excl. douche. Eerst nog even Karasjok in, diesel tanken voor 1,60 euro de liter (oeps) en Noors geld pinnen. Was toch wel handig, die Euro’s in Finland.
Nu verder richting Noordkaap, over een schitterende route. Sneeuw, ijs, watervallen, een groot winterlandschap. Mooie rotswanden, vaak in kleine laagjes op elkaar. Vanaf Lakselv rijden we langs het Porsangenfjord en kijken onze ogen uit. Meest gehoorde opmerking van Marijke: “wow, wat mooi!” Gevolgd door: “als ie niet gelukt is, doe je hem maar weg” (ze maakt foto’s vanuit de rijdende camper). Aan het fjord strijken we neer voor de lunch, een pracht plek met een platte steen als bijzettafeltje voor de koffie. Nu komen we wel sneeuw tegen van 2 meter dik, zoiets kwamen we met wintersport in Oostenrijk niet tegen.
Er komen nu meerdere tunnels aan, de eerste is bijna 5 kilometer met ruige rotswanden. Dan zien we borden met Nordkapp erop, het rijden gaat prima. We hadden gehoord dat het druk zou zijn op deze weg, maar we zien weinig verkeer. Om kwart over 3 arriveren we bij het loket om te betalen, een pittige prijs voor eigenlijk een grote parkeerplaats. Maar zoiets wil je niet missen. De super vriendelijke medewerkster zegt dat wij erg boffen met het mooie weer. We parkeren aan de buitenrand, met zicht op de komende en gaande campers. Hier komen ook caravans aan en stoere jongens op zwaar beladen fietsen. Eerst naar de globe, waar iedere bezoeker op de foto wil. Het is zonnig en niet druk, we boffen echt. Een paar Noren zetten ons hier op de kiek, we staan op de Noordkaap!!! Wij fotograferen deze vier aardige mensen. Een van hen kent Nederland wel een beetje (Kaatsheuvel).
In het infogebouw gaan we eerst naar de bioscoop, waar we een film van 15 minuten over de Noordkaap bekijken, een impressie van de seizoenen. Dan verkennen we de rest: info over de eerste pioniers, koninklijke bezoekers, zeevogels die je hier kunt aantreffen, enz. Natuurlijk ontbreekt een restaurant en een souvenirshop niet. Dan lopen we buiten rond, het is mooi helder in de zon. Hier staan ook nog een paar gedenktekens. Tijd om een hapje te eten en even te rusten. Dan lopen we om half 10 weer naar het grote gebouw, er staat nu een snijdende wind. Er is niet zoveel meer te beleven, dus duiken we de warme bioscoop in om de film voor de tweede maal te zien. Het is daar nu al aardig druk, er zijn een paar touringcars gearriveerd, je hoort allerlei talen om je heen.
Weer de camper in en dan om kwart voor 12 richting globe, voor de middernachtzon. Het is nu koud en mistig door de wolken. Bij de globe staat een verzameling toeristen met camera’s, vooral de Japanners gaan helemaal uit hun dak. De zon komt steeds tevoorschijn door de wolken heen en gaat steeds feller schijnen. Heel bijzonder, want het is tenslotte middernacht. Na een aantal foto’s te hebben gemaakt gaan we het gebouw in, waar een grote rij krukken staat opgesteld voor de ramen. Daar bekijken we de zon nog een aantal keer en zoeken dan door de mist onze camper weer op. Een bijzondere ervaring om op de Noordkaap te staan, na precies 4000 kilometer te hebben afgelegd. Extra leuk omdat wij vorig jaar op het meest zuidelijke punt van Europa waren, in Tarifa (Spanje).

Vrijdag 9 juni

De hele nacht gierde de storm over de Kaap en liet de camper schudden (men vertelde ons gisteren dat er een keer een camper was omgeslagen door de storm!). Marijke heeft grote moeite om uit bed te komen, nog steeds veel pijn ook al probeert ze het te negeren. We zitten in twijfel: Naar een dokter gaan of afwachten? Buiten is alles 1 grijze massa, de gebouwen zijn compleet verdwenen in de mist, alsof ze zijn weggetoverd door een boze trol. Het heeft dus geen nut hier nog te blijven om even rond te wandelen en binnen hebben we alles al bekeken.
De een na de ander rijdt voorzichtig weg en rond kwart voor 10 gaan wij ook de gok wagen. We draaien de weg op en sluiten aan, achter onze Nederlandse buren in Karasjok. Kan Wopke zich oriënteren op hun achterlichten, want dat is ongeveer het enige wat je nu kunt zien. Langzaam maar zeker komt er meer in beeld, nog steeds een compleet witte wereld en dat op 9 juni! Een groep fietsers komt ons tegemoet, met verbeten koppen trappen de stakkerds tegen de wind in (om dan op de Noordkaap niets te zien). Ook een wandelende backpacker, sneu hoor. Weer door de tunnels en verder genieten van het landschap: de enorme sneeuwvlakten, woeste rivieren en watervallen en natuurlijk de rendieren die het gras aan de wegkant erg lekker vinden. We vinden een mooie lunchplek in het winterse landschap, tussen onze buren van Karasjok en de Franse buren van de Noordkaap!
Wopke slaat rechtsaf naar Alta. Daar is een museum met prehistorische rotstekeningen met een camperplaats. Ook is in Alta een dokter en die gaan we als eerste zoeken. Een vriendelijke man legt de route uit en dan komen we aan bij het Helsesenter en melden ons aan bij de Eerste Hulp. Gelukkig hebben we altijd de kaartjes van de ziektekostenverzekering bij ons.
En dan…wachten. Tezamen met o.a. een vader met dochtertje en een bejaarde vrouw die een nog oudere vrouw in een rolstoel begeleidt. Af en toe tikt ze tegen haar aan, want er zit volgens ons niet veel leven meer in. Dan wordt Maria Antonia (oftewel Marijke) naar binnen geroepen. Bloed prikken uit haar altijd onvindbare aderen, bloeddruk, etc. En dan…wachten. Wopke houdt door het raam de camper op de parkeerplaats in de gaten, voor het geval we de betaalde tijd overschrijden (2 bekeuringen is meer dan genoeg). Dan mag Marijke naar de dokter, een jonge vrouw die uitlegt dat zij een serieuze infectie in het bloed heeft geconstateerd en adviseert om haar te laten onderzoeken in het ziekenhuis. En dat ligt in…Hammerfest. Ruim 2 uur rijden, de noordelijkst gelegen stad van Europa. Die staat niet op ons programma (in WO II verwoest door de Duitsers), maar nu dus wel. “Kunnen we samen in onze camper erheen?” Nee, ze moet in de ambulance en Wopke komt later met de camper. Eerst nog een infuus aansluiten, er gaan nu zelfs twee verpleegkundigen op zoek naar de aderen van Marijke. Ze krijgt een mondkapje voor en lijkt nu wel een Japanse toerist (men is bang voor een ziekenhuisbacterie). Op de brancard, onder een deken met allerlei riemen vastgebonden. Vluchten kan niet meer!
Naast Marijke zit Camilla in de ambulance, om haar in de gaten te houden, Marijke krijgt een zuurstofslang in haar neus en het is compleet. Het is aanlokkelijk om af en toe even naar buiten te kijken, want het landschap is schitterend. De chauffeur zet regelmatig goede muziek op, zoals Dire Straits (van rap zou Marijke nog zieker worden). Het laatste stuk gaat over een hobbelige weg (au!) en dan komt Marijke na 2,5 uur om 20.00 uur aan bij het ziekenhuis (als de Terpers met hun instuif beginnen). Naar een kamer op de derde etage, waar dokter Sven haar onderzoekt (al het personeel stelt zich hier voor met hun voornaam). Hij is gekleed in een lange gele jas (tot de grond), witte mondbescherming en blauwe handschoenen. En al het personeel rondt het bed is zo gekleed, het lijkt wel een Science Fiction film, maar de reden is: bescherming tegen eventuele bacterie. Weer bloed prikken met meerdere pogingen, etc. Marijke wijst de meest pijnlijke plek aan en Sven vermoedt een infectie aan haar “gallbladder”, we kunnen in het Engels communiceren en op deze plek zit de galblaas. Om dat zeker te weten is een echo nodig, die afdeling is nu gesloten en dat gebeurt dus morgen.
Wopke is er inmiddels ook, hij komt in diezelfde gele outfit kamer 3013 in (een nieuwe carriere?) Hij slaapt vannacht in de camper op de parkeerplaats van het ziekenhuis en Marijke in kamer 3013 van het ziekenhuis. Het was me het dagje wel…