Na regen komt zonneschijn

Hallo allemaal, waar dan ook

Hier weer wat belevenissen van ons, nu verzonden vanuit Zweden. Daar zitten we sinds woensdag op een heel bijzondere camping. Van een eigenaar die echt hart voor de mensen heeft, waar je van alles kunt lenen en gebruiken, een heel sfeervol aangekleed terrein ook. En: we hebben hier prachtig weer, volop zon, stralend blauwe lucht. Dat is echt genieten na al die regen en kou de laatste dagen. We moesten die folders met mooie wandelingen en uitzichten aan de kant leggen. En op zoek naar gebieden met beter weer, dat hebben we nu dus.
Morgen (zaterdag 15/7) trekken we weer verder, weten nog niet precies waar we zullen belanden. Maar dat heeft ook wel z'n charme.
Hopelijk zijn onze verhalen nog wat te volgen, voor wie nog steeds meereist met ons. Maar dat kan ook later natuurlijk, de verslagen blijven op het weblog staan. Hier en daar zetten we wat plaatsnamen en wegen erbij, voor degenen die dat uitvogelen op Google (Hanneke bijvoorbeeld).
Wij wensen jullie alle goeds en ook dat mooie weer van ons (maar dat sturen we niet op).
Groetjes en tot mails,
Marijke en Wopke


Zondag 9 juli

Op ons gemak ontbijten we en maken de camper weer reisklaar. We proberen nog even of we kunnen internetten bij de receptie, maar helaas. Ze hebben wel een code, maar wij kunnen daar niets mee. We volgen nu de E134 verder en bij Amot slaan we af naar een wat kleinere weg (geel op de kaart) naar Rjukan. Daar is een plek om te overnachten. Het is grijs en regenachtig, daardoor is het uitzicht minder aantrekkelijk en niet makkelijk te fotograferen. Het valt ons op dat er veel Noorse campers ons tegemoet rijden, waarschijnlijk is het nu een soort “zwarte zaterdag” (zondag) waarop voor veel Noren (vooral uit Oslo) de vakantie begint.
Bij Amot stoppen we bij een gebouw waarin o.a. de Tourist Info is gevestigd. Alles is dicht en donker, maar we kunnen in onze camper wifi ontvangen en het lukt ons zowaar om mail te verzenden en een verslag op ons weblog te plaatsen. Nu slaan we af en volgen de 37. We zijn al weer een heel stuk zuidelijker, maar hier zijn we nog veel plakken sneeuw op de bergen liggen en ook ligt er sneeuw langs de weg. We zitten al op een flinke hoogte en kijken soms ook op de bergtoppen. Het is een echt wintersportgebied hier, overal zien we borden waarop skiërs staan afgebeeld en enorm veel hutten om te overnachten. Mooi dat die allemaal van donker hout zijn, met gras op het dak, zodat het niet stoort in het landschap.
In Rjukan parkeren we op het terrein naast het station van de Krossobanen, de eerste kabelbaan (1928) in Noord-Europa. Met uitzicht op hoge, groene bergen, niet verkeerd. Bij de kassa nemen we wat folders mee over deze omgeving. Na wat twijfelen besluiten we niet met de kabelbaan naar boven te gaan en daar te wandelen. Dat moet je doen als het droog en zonnig is. Zoals op de foto’s van die folders (op welke dag in het jaar maken ze die?). We lopen nu naar het centrum van Rjukan, daar is veel te zien. Een grote waterkrachtcentrale, die in de tweede wereldoorlog door de Duitsers is ingenomen en door saboteurs is opgeblazen. Hier is een museum aan gewijd en twee speelfilms. Veel oude fabrieksgebouwen hier, mooie architectuur van rond 2015. Dan maar weer eens teruglopen naar ons stekkie. Tjee, dat is nog een hele klim, zijn we net zo’n eind naar beneden gelopen? Is wel weer eens goed om een stukje te lopen, over het algemeen zitten we veel in de camper, rondkijkend als toeristen in een touringcar.

Maandag 10 juli

Internet gaf aan dat we maandag beter weer zouden hebben (droog), maar dat is inmiddels al opgeschoven naar donderdag. Grr! We hebben besloten onze route wat te veranderen. Vooral Marijke had graag naar de Prekestolen, een overhangende rots boven het water ten oosten van Stavanger, gegaan. Een foto van die zgn. preekstoel kom je in bijna alle reisgidsen tegen. Maar de weg erheen is bochtig, het uitzicht kan tegenvallen met regen en de camping daar kost ca. 40 euro. Tja, er zijn nog genoeg andere opties. We gaan nu wat meer richting Zweden, nemen dezelfde weg terug als de heenweg, via de bruggen naar Denemarken.
Weer verder via de 37 naar Heddal, daar staat de grootste bewaard gebleven staafkerk (ca. 1240) in Noorwegen. Op de parkeerplaats staan veel auto’s en campers, maar de drukte valt erg mee. De kerk is van buiten al prachtig, maar binnen is ook veel te zien. Houtsnijwerk, schilderingen, motieven van mensen en dieren. Om 12 uur begint een uitleg in het Engels en we horen nu een en ander dat we anders niet hadden geweten. Met ons toegangsbewijs (80 Kroon) kunnen we ook naar het openluchtmuseum even verderop. Met houten huizen en schuren uit vroeger tijd. Een schitterend ingericht huis van een welvarende koopman (rijk geworden door de houthandel), je kijkt je ogen uit. Vitrines met kleurrijke kostuums, met veel borduurwerk. De medewerkers (in traditionele kleding) geven enthousiast uitgebreid antwoord op onze vragen.
Na Notodden buigen we wat af naar het noordoosten, want we willen de drukte rond Oslo vermijden. Hoewel het in het begin toch nog drukker is dan verwacht. In onze gids staat de kerk in Kongsberg (voltooid in 1761)als bezienswaardig vermeld, dat ligt op onze route, dus maar even gaan kijken. Onze gids vermeldt dat de kerk tot 17.00 uur open is, maar dat blijkt 15.00 uur te zijn en wij stappen om 3 minuten voor 3 binnen! Het interieur is werkelijk adembenemend mooi, maar de koster is onverbiddelijk, geeft ons wel een brochure met veel foto’s.
Nu weer verder en onderweg een plek zoeken om te overnachten. Het valt ons op dat we nu weinig of geen parkeerplaatsen vinden. Even voorbij Vikersund komen we langs een groot meer, maar daar kunnen we niet dichtbij komen. Af en toe zien we een weg, maar die lijkt meer geschikt voor boerenkarren, doen we maar niet. Bij Honefoss raken we het spoor helemaal bijster. Onze ANWB kaart, ons navigatiesysteem en de borden langs de weg corresponderen totaal niet met elkaar. We snappen er niets van, uiteindelijk slaan we af naar de parkeerplaats van het Kistefos museum in “Geen Idee”. Maar we hebben voorlopig weer een plek, nemen een glaasje en Marijke kookt een maaltijd van wat ze zoal tegenkomt in de kastjes. Terwijl de regen maar blijft tikken, een vertrouwd geluid…

Dinsdag 11 juli

De regenbui kletterde de hele nacht door en is nog steeds niet gestopt. Wopke gaat kijken hoe het staat met de lekkage in de kast, daar voelt ie weer nattigheid, maar lang niet zo erg als de vorige keer. Hij plaatst een maatbeker in de kast om het water op te vangen. Ach, de een neemt water mee uit Lourdes en de ander uit Noorwegen…
Als we weer op pad gaan zien we na een paar minuten al het fjord aan onze linkerhand liggen. Met aan de overkant een grote parkeerplaats, die hadden we gisteren eigenlijk op het oog. Die parkeerplaats hoort bij de Hadeland glasfabriek in Jevnaker. De oudste glasfabriek in Noorwegen (opgericht in 1762). Op het terrein staan 17 sfeervolle gebouwen, er is o.a. een restaurant, een bedrijfje waar ze honing en jam maken en een kaarsenmakerij. Om 10 uur gaat de glasblazerij en het museum open, dus we drinken eerst nog even een bakkie. Er is geen toegangsprijs, dat valt ons mee. In de glasblazerij zijn een paar mannen bezig met het maken van een vaas. Wij kunnen het proces goed volgen, wat een secuur werk is dat. Lekker warm om hier te zitten, bij die ovens. Het museum is ook interessant, vitrines met kunstig gemaakt glaswerk in allerlei kleuren en vormen. Ook veel foto’s van vroeger, jongens van 7 jaar moesten hier toen al werken. Er is een grote hal met glas- en aardewerk, veel artikelen met 50 procent korting. Maar voor ons nog altijd schreeuwend duur.
Vandaag rijden we naar ons laatste stekkie in Noorwegen, de plaats Kongsvinger. De weg hierheen is vrij druk, maar we zitten ook redelijk in de buurt van Oslo. Het landschap is hier ook groen, zoals in heel Noorwegen, maar nu zien we ook akkers met korenvelden. In Kongsvinger strijken we neer op een kleine parkeerplaats aan de rivier. Na de lunch lopen we naar de vesting, jas en paraplu mee, want het regent regelmatig al zijn het geen hoosbuien. Kongsvinger ligt niet ver van de grens met Zweden, waarmee Noorwegen het vroeger nog wel eens aan de stok had. Vandaar die vesting op de heuvel, nog een flinke klim (maar straks weer makkelijk naar beneden). Boven lopen we langs diverse gebouwen van de vesting en hebben een mooi uitzicht op de stad en de rivier.
Op de terugweg gaan we even een overdekt winkelcentrum in, lekker droog. We hebben nog 170 Noorse Kroon over (ca. 19 euro). Daar hebben we thuis niets meer aan, dus proberen we dat hier nog te besteden. Dat doen we uiteindelijk in de supermarkt en krijgen het voor elkaar om voor exact 170 Kronen boodschappen te halen. We lopen weer naar de camper en bekijken de kaart en gidsen van Zweden. Morgen willen we naar een camping aan het Vänern meer, die krijgt allemaal lovende recensies. Eens kijken of dat allemaal klopt.

Woensdag 12 juli

De hele nacht roffelde de regen op de camper, is het nou nog niet leeg daarboven? En ook nog een serie muggen die het op ons voorzien had. Ja, vakantie is afzien. Vandaag verlaten we het schitterend mooie Noorwegen, want met regen ben je toch erg beperkt. Zweden heeft over het algemeen beter weer (landklimaat) en daar is ook nog genoeg te beleven. Dat is het aangename van kamperen zonder iets te reserveren.
Over natte wegen waar het verkeer de plassen laat opspatten, rijden we naar Zweden. Daar zijn de wegen ook nat, maar na verloop van tijd niet meer en zien we zelfs kleine stukjes blauwe lucht. Die steeds iets groter worden. Ons doel is Arashult Camping in het dorp Gullspang, gelegen aan het grote Vänern meer. Op de NKC app lazen we allemaal enthousiaste recensies, veel mensen geven een 10, dat maakt ons nieuwsgierig. Het laatste stuk van de route gaat over kleine wegen door boerenland en dan zien we een grappig uithangbord dat naar de camping verwijst. De campingeigenaar blijkt een zeer vriendelijke, joviale man te zijn. Hij zegt plaats voor ons te hebben, we kunnen zelf een plek kiezen. En vertelt wat we hier allemaal mogen: fietsen lenen, zijn boot lenen, levensmiddelen uit het winkeltje pakken en zelf geld in de lade doen, vuur stoken en hout gebruiken. Het is gewoon niet te geloven. Op het terrein zijn ca. 25 plekken helemaal in het groen, met elk een eigen (overdekte) picknickbank en vuurplaats. Wij kiezen nr. 3 en twijfelen of dit “landgoed” voor 1 camper/caravan is of voor meer. Nee, dit is dus 1 plek en: met zon en stralend blauwe lucht!
Als we ons geïnstalleerd hebben, lopen we over het terrein, een soort sprookjespark. Er is een vijver waaraan meerder zitjes liggen, compleet met parasols, lampjes. Bij de toiletten, douches en keuken is aan alles gedacht en leuk opgesierd ook. De campingbaas heeft meerdere gebouwtjes helemaal ingericht als musea, met echt van alles uit vroeger tijd, je kijkt je ogen uit. Er is een stalling met minstens 20 fietsen voor volwassenen en ook nog een serie kinderfietsen in alle maten, allemaal gratis te gebruiken. Je waant je in de jaren zestig waarin zoiets nog kon, maar hier kan dit nog steeds. Het zijn degelijke fietsen met lage instap, met zowel een handrem als terugtraprem, nog nooit gezien. We kiezen er twee uit en gaan op stap, een ideale manier om de omgeving te verkennen, hier is het niet heuvelachtig. Bij het water (een uitloper van het meer) ziet Wopke een ideale plek om te vissen, dat wil ie morgenochtend vroeg gaan doen.
Het is echt genieten hier, zo’n schitterende camping en dat mooie weer erbij. Lekker korte broek en T-shirt aan en in het zonnetje zitten. En voor het eerst in de vakantie zetten we de luifel op. Toch nog even denken hoe die stangen er ook al weer uit moesten, hebben we te weinig routine in.

Donderdag 13 juli

De wekker gaat om 6 uur, niet voor ons beiden, maar voor onze visser. Wopke gaat op 1 van de leenfietsen en met zijn hengels en dergelijke naar het meer. In de twee grote Zweedse meren heb je geen vergunning nodig, want anders “wordt de vis duur betaald”. Het laatste blikje maïs uit de camperkeukenkast gaat niet de sla in, maar wordt gebruikt als aas.
Marijke blijft nog een paar uurtjes liggen en gaat dan wat sokken en ondergoed wassen. Kan mooi drogen, want het is net als gisteren schitterend weer. Blauwe lucht, volop zon, wat een verschil met een paar dagen geleden!
Rond koffietijd komt Wopke weer terug, hij had daar een mooie visstek en heeft redelijk wat vis gevangen. Maar dat is witvis, die niet eetbaar is. Daarom maar even kijken in het winkeltje van Lars (de campingeigenaar). In de vriezer liggen allemaal pakken met zalm, door hem zelf gevangen in het meer. De prijzen staan erop, wij nemen een pak van 70 Kronen, een stuk goedkoper dan in de winkel en lekker vers. Geld in de lade, wat mooi dat zoiets nog kan. Lars spreekt ons nog aan en legt uit waar zijn roeiboot precies ligt, de enige rode boot. Het bospad afslaan naar links, dan kom je bij een plek met meerdere boten.
Nog een tijdje genieten van de zon, lekker buiten eten en dan pakken we allebei weer een fiets uit het assortiment en gaan op pad. Eerst eens kijken waar die roeiboot ligt, die vinden we inderdaad. Staat wat water in, maar er ligt een emmer in om te hozen. Wopke durft het niet aan om er mee weg te gaan, er staat vrij veel wind en we kennen het gebied niet (liggen er rotsen waar je tegenaan kunt varen?). Dus morgenochtend gaat ie weer vissen vanaf de kant (die lekkere zalm is helaas alleen te vangen vanaf een boot).
We fietsen lekker relaxed door de omgeving, afwisselend bos en akkers. Schattige huizen, veel kleurige veldbloemen. Met een kaart van de omgeving en de GPS is de route goed te vinden, allemaal kleine dorpjes hier. Bij de ICA supermarkt kopen we een brood, past nog in de rugzak van Wopke. We genieten van het mooie zomerweer, vooral na al die regen en kou van de laatste tijd.
Op de camping gaan we lekker in het zonnetje zitten, we moeten zelfs af en toe wat schaduw zoeken. De zalm gaan we bereiden op onze vuurplaats, er ligt volop hout en Wopke gaat daarmee aan de gang. De helft van de zalm (want je kunt er makkelijk 2 keer van eten) gaat in aluminiumfolie op het rooster. Best spannend, want wij doen dat nooit, maar het hoort gewoon bij dit weer en deze camping. Het smaakt ons prima en als toetje halen we twee cornetto ijsjes uit de vriezer van Lars, mmm!

Vrijdag 14 juli

Ook nu staat er weer 1 camperbewoner vroeg op (om 6 uur) en fietst naar z’n visstekkie toe. Dat is eerder op vakantie nauwelijks mogelijk geweest, dus nu ervan profiteren. En dan komt het mooi uit dat we op zo’n super leuke camping zitten. En mooi weer hebben, want de zon staat te stralen aan een blauwe lucht.
Wopke is op tijd terug voor z’n “bakkie”, hij heeft weer leuk wat kunnen vangen (witvis). De mensen naast ons breken de boel op en vertrekken. Dat waren vier campers die bij elkaar hoorden, zo te zien een familie met drie generaties (een reünie of zo). Maar je zag en hoorde ze amper, je zit hier niet op elkaars lip.
We lopen nog even door alle musea van de camping, je ziet telkens weer dingen die je eerder niet zag. Wopke wijst op een vogelnestje aan de wand van een schuur, maar dat blijkt dus echt te zijn. Een stuk of zes jonge zwaluwen zit te wachten tot moeder zwaluw komt met voer, zo schattig.
Na de lunch pakken we de fietsen om weer een stukje te toeren in de omgeving. Voor de zekerheid een vest onder de snelbinders, maar die blijkt niet nodig. Al gauw zien we een geasfalteerd fietspad en volgen dat, tot we bij een kleine haven komen. Daar lekker op een bankje in de zon gezeten, met uitzicht op het water. Hier lijkt het een vrij klein meer, maar dat komt omdat we tegen een eilandje aankijken. We nemen dezelfde route terug, het fietspad beviel ons goed. Wat een leuke huizen allemaal, en iedereen hangt bloembakken aan veranda en balkon, een lust om te zien. Hebben we lekker even wat aan bewegen en conditie gedaan, daar kwam met die regendagen weinig van.
Op de camping zijn overal mensen bezig met hout hakken, vuur aanleggen, het ziet er gezellig uit. Vandaag staan er bij ons bietjes (van Hak) op het menu, met aardappelpuree en hamburgers. Als toetje willen we weer zo’n lekker ijsje halen, maar die zijn er niet meer helaas. Met dit mooie weer gaat dat natuurlijk snel.