Met z'n vieren in Jokkmokk

Hallo webloglezers,

Met een dik fleece vest aan en een wolk mugjes om me heen, probeer ik weer een aantal dagen belevenissen te plaatsen. Wij zitten nu in Jokkmokk en trekken deze ochtend iets verder naar het zuiden en later naar het westen (Noorwegen).
De afgelopen drie dagen hebben wij doorgebracht met onze Amersfoortse vrienden Alex en Geerke, die vanaf 1 juni door Zweden en Noorwegen trekken. Heel gezellig en fijn dat het lukte ondanks onze onderbreking in Hammerfest. Met Marijke gaat het steeds iets beter, ze mag niet meer dan 5 kilo tillen, maar daar heeft ze een "mannetje" voor...

Iedereen bedankt voor de reacties, een fijne vakantie gewenst als je weggaat of al weg bent. Wij blijven reizen en schrijven, alleen het plaatsen gaat niet altijd 1,2,3. Kijk maar eens op de kaart in welke gehuchten we soms zitten.
Groeten van de camperaars Marijke en Wopke

Maandag 19 juni

Na een “eenvoudige doch voedzame maaltijd” (Brinta met rozijnen) rijden we lekker relaxed terug naar het Tourist station, 10 kilometer verderop. We parkeren en gaan het gebouw binnen. We hebben hier gisteren Wifi kunnen gebruiken (kaartjes met gratis code op de balie) en willen nu een aantal verslagen op ons weblog plaatsen.
Wopke vraagt of we ergens onze waterflesjes kunnen vullen, want die gaan we toch echt niet vullen met dat “prikwater” (miskoop in de supermarkt). Een vriendelijke medewerkster loopt met hem naar een keuken en daar vult Wopke vier drinkflesjes. In de gerieflijke stoelen (daar kom je bijna niet meer uit) zetten we alle belevenissen van de afgelopen week op het weblog. Er heerst hier een heel gezellige sfeer, mooie kleurige inrichting en er lopen steeds wandelaars in en uit. Gekleed in afritsbroek, stokken in de hand. Op een groot bord staat allerlei info: het is 9 graden.
Nu terug naar de camper voor een bakje koffie, dat kost hier toch wat minder dan de 3 euro in het Tourist station! Wij zien een geel briefje op de voorruit zitten, hellup! Een jongeman heeft die er net aan bevestigd, op het briefje staat dat je hier niet mag overnachten (is dus een waarschuwing, geen bekeuring) en wij leggen hem uit dat wij hier niet overnacht hebben en dat ook niet van plan zijn. Dat wij straks stoer gaan wandelen. Het is hem duidelijk.
Met onze wandelkleding aan en ieder een wandelstok in de hand, beginnen we met de Gele Route naar de canyon. Een korte tocht, van 30 minuten. Om de paar meter zien we een duidelijk geel teken op de bomen, de weg voert voor een groot deel over een houten plankier langs de wild stromende Abisko rivier, die over grote rotsen kolkt en watervallen maakt. Het is echt een Wow moment! Het is droog en het voelt minder koud aan dan verwacht, muts en handschoenen zijn niet nodig. Overal staan infoborden over de flora en fauna hier. Je kunt hier de Dipper zien, een snelle vogel die over het water vliegt (heeft ie ook een Nederlandse naam?).
Nu gaan we over op de (korte) Blauwe Route, naar een Sami Camp. Eerst komen we bij het treinstation dat meer weg heeft van een museum. Met veel geknars stopt er een trein en stapt een aantal wandelaars in. Ook de blauwe tekens zijn goed te volgen en we komen als snel bij het kamp. Houten huisjes met dakbedekking van plaggen en gras, voorraadschuren op hoge palen. Bij alle gebouwen staat een bord, met info in het Zweeds en Engels. Er staan wat dikke palen tegen elkaar aan, hierover komt een dik doek zodat het een tent wordt (die palen zijn degelijker dan de opgelapte tentstokken van Marijke).
Terug bij de camper eten we onze lunch, brood en knäckebröd. Het laatste brood, dus morgen op zoek naar een winkel. En dan de laatste wandeling, de Groene Route. Die voert langs het Tornetrask meer, een van de grootste meren van Zweden (70 kilometer lang!). Over paden met fris groen, enorm veel bosbessen die nu nog rood zijn, helaas. Dan weer terug naar de camper, die 3 korte wandelingen waren precies genoeg. Nu rijden we 20 kilometer verder naar het oosten en strijken neer op een camperplaats aan het grote meer. Later krijgen we nog meer buren, maar er is ruimte genoeg. Rond 8 uur gaat het regenen, maar wij hebben een droge en mooie dag gehad!

Dinsdag 20 juni

Vandaag rijden we niet zo ver, eerst naar de stad Kiruna. Over een rustige weg door het groen, helaas met grijze lucht en regen. We parkeren bij de Tourist Info waar we een plattegrond bemachtigen. Het is frisjes, maar nu wel droog, dus lopen we naar een mooie Sami kerk, een mooi rood houten gebouw. Met grote goudkleurige beelden op de zijkanten, die stellen b.v. “zorg” voor of “verdriet”. Geen idee of dit gebruikelijk is bij deze kerken, niet eerder gezien. Binnenin zien we enorme houten pilaren. Kiruna heeft de grootste ijzerertsmijnen ter wereld en we zien veel van die bedrijvigheid in en om deze plaats. Even buiten Kiruna passeren we het bord dat naar het beroemde IJshotel verwijst. Hebben we wel eens wat van gezien op televisie, heel bijzonder.
Tegen 13.00 uur komen we bij een camperplaats in Lappeasuando. Met een klein restaurant en mooie toiletgebouwen met alle voorzieningen. Aangenaam verwarmd, je zou er zo de nacht in doorbrengen. Er staan hier veel campers, ca. 15. Naast ons staat een enorme camper (rijdend statussymbool). Na het eten gaan we toch maar een stukje lopen, onder de paraplu. Via een brug over een grote rivier, een mooi bospad. Maar er is niet veel aan met die regen.
De rest van de dag blijven we binnen met een Denksport Doorloper boekje. Het lijkt wel een schoolklasje, het blikje met potloden, gum en puntenslijper tussen ons in. Marijk waagt zich aan de 5sterren bundel, maar komt er niet uit. Dan maar een hulplijn inschakelen, Wopke zoekt op zijn tablet (we hebben wifi via het restaurant). Sabelkwast = “troetel”. Dit woord gebruiken we nu te pas en te onpas. Marijke heeft gisteren de laatste antibiotica geslikt en gunt zichzelf nu weer een glaasje rode wijn. Die smaakt niet zo, is niet op kamertemperatuur (maar onze kamer is natuurlijk ook niet op temperatuur!). Het menu in het restaurant spreekt ons niet zo aan en is ook aan de prijs. Dus brouwen we zelf een “internationale” maaltijd: Finse diepvries sperziebonen, Zweedse kipfilet en Nederlandse aardappels (de laatste).

Woensdag 21 juni

Het heeft de hele nacht hard geregend, leve de Ohropax oordoppen (die heeft Marijke binnen handbereik). Wopke vertrouwt het profiel van de twee voorbanden niet meer, die hebben de laatste weken blijkbaar flink te lijden gehad. Daarom rijden we eerst naar het bedrijventerrein in de plaats Gallivare. We hebben het bedrijf Euromaster vrij snel gevonden, helaas hebben zij maar 1 band voor ons. Wel verwijzen ze ons naar een ander bedrijf, dat echter helemaal de benodigde banden niet op voorraad heeft. Maar zij weten weer een ander bedrijf: Dackia. Met stadsplattegrond (en kaartlezer) is dit bedrijf goed te vinden. Op het terrein staat een auto met Nederlanders die zojuist heel snel en keurig aan nieuwe banden zijn geholpen. Wij worden ontvangen door Johnny, een jonge vent met helblond haar en armen vol tattoos. Hij heeft twee banden voor ons, wij kunnen wachten met koffie en warme choco, en in die pakweg 10 minuten heeft hij met zijn maten de banden erop gezet! Wopke pint ca. 450 euro, de post Onvoorzien loopt al flink op: bekeuringen, eigen risico ziektekosten en nu die banden. En er moet nog meer gedaan worden, want het profiel was gaan slijten door een wat scheve stand van de banden (uitlijning). Dat zou weer een andere garage moeten verhelpen, met de naam HMS. Wij dus weer zoeken bij een gebouw met bedrijven, langs allerlei deuren met Verboden Toegang, eindelijk de goede deur te pakken. Helaas heeft dit bedrijf geen tijd. Nou, we hebben in ieder geval weer deugdelijke banden.
Het is koud en nat, maar we gaan toch even naar het centrum van Gallivare. Op zoek naar de Tourist Info, een hele puzzeltocht. Want het kantoor is verhuisd, ze zitten nu in het stationsgebouw. Een vriendelijke medewerkster overlaadt ons met info over wat er zoal te doen is en geeft ons folders en boekjes. In het gebouw is een mooie tentoonstelling over Laponia (Unesco natuurgebied) de regio waar wij nu verblijven, heel interessant. We willen de oude kerk nog even bekijken, maar daar is net een dienst aan de gang. Bij een meer vinden we een lunchplek, er valt nu een enorme hagelbui, of hemel en aarde vergaat. Even voorbij Porjus zien we een mooie plek aan een meer, al blijft de regen met bakken neervallen. Als de regen ietsje mindert, gooit Wopke even zijn hengel uit in het meer. Hij vangt een grote vis (forel?), maar die weet weer te ontsnappen. Geen vis op het menu vanavond…

Donderdag 22 juni

Thuis in Amersfoort hadden we met onze vrienden Alex en Geerke afgesproken dat wij elkaar op 22 juni op een camping in Jokkmokk zouden ontmoeten. Als alles volgens plan zou gaan. Dat deed het bij ons duidelijk niet, gezien het verblijf van Marijke in Hammerfest. Maar die dagen hadden we eerder al “ingelopen” (gereden is een beter woord, wij lopen vrij weinig deze vakantie, maar reden nu al meer dan 6000 km!).
Over een stille weg komen we al snel in Jokkmokk, vernoemd naar de IKEA eethoek. Daar kijken we nog even of hier een garage is, maar men had ons al weinig kans gegeven. Ergens vinden we nog een terrein met gribus, het gaat niet lukken hier. Door het niet grote Jokkmokk komen we nu in het dorp Skabram en zien de boerencamping liggen die Alex en Geerke hebben uitgezocht en waar zij gisteren zijn gearriveerd. Een kleine camping in het bos, precies onze smaak! Vooraan staat een soort Villa Kakelbont van Pippi Langkous, we horen de kippen en geiten rondscharrelen. De Nederlandse eigenaar deelt ons mee dat wij de plaats achterin kunnen krijgen, schuin achter onze vrienden (met het bos als voortuin!). De camping kost 200 Kronen per nacht, voor Zweedse begrippen heel acceptabel. Wij hebben Alex en Geerke al snel gespot, enorm leuk dat de plannen gelukt zijn! Onder het genot van een lekker kopje koffie in hun caravan (waar het duidelijk wat graden warmer is als bij ons) wisselen we ervaringen uit.
Na de lunch rijden we 40 kilometer, naar het Nationaal Park Muddus. Vanaf de parkeerplaats beginnen we aan een route die aangegeven staat met oranje strepen op de bomen, al goed te zien vanuit de verte. Het is frisjes met af en toe een spat regen, maar toch goed wandelweer. Het terrein is behoorlijk drassig, zodat we een groot deel over planken lopen die soms wiebelen en aan vervanging toe zijn. Overal met mos beklede grote rotsen, fris groen en kleurige bloemetjes. Rendieren en elanden hebben zich goed verstopt, we ontwaren alleen wat vogeltjes. Na zo’n anderhalf uur besluiten we om te keren, omdat de afstand langer blijkt dan verwacht, het moet wel leuk blijven. Op de terugweg nog even een pauze op de brug over de rivier en met z’n vieren op de foto via de zelfontspanner. Na drie uur wandelen in Muddus (met veel “mud” dus) komen we weer bij de parkeerplaats. Een mooie tocht, we zijn tevreden over onszelf. Op de camping gaan we de douches eens uitproberen, Marijke ziet dat alleen de wond van de drain nog een pleister nodig heeft, het gaat de goede kant op!
We zijn uitgenodigd bij Alex en Geerke voor het eten en krijgen een heerlijk diner voorgeschoteld in hun caravan: nieuwe aardappels, worteltjes met sugar snaps en een moot zalm, jammie! Vruchtenvla toe, we hebben gesmuld.
Na de koffie leren Alex en Geerke ons een nieuw spel (uiteraard). Een spel met kaarten, heet Port Royal. Wat je het beste kunt bemachtigen om aan de overwinning te komen, hebben wij nog niet 1,2,3 door. Maar het is zeker de moeite om het nog eens te spelen (en te winnen…).
We zoeken onze camper weer op, hebben afgesproken om morgen met elkaar naar Jokkmokk te gaan, daar viert men dan het Midzomerfeest. En van een stukje folklore houden we alle vier wel.

Vrijdag 23 juni

Het programma voor vandaag is in grote lijnen rond. Eerst om kwart over 10 koffie bij de buren. Tegen elven rijden we naar Jokkmokk, want om 11 uur zou men in de Hembygdsgard (heemtuin?) het Midzomerfeest gaan vieren. Daar aangekomen zien we dat die viering zal plaatsvinden van 13.00 tot 15.00 uur. Nou, dan schakelen we gelijk over op het volgende programmapunt: bezoek aan het Sami museum, is vlakbij. Entree voor een dagkaart is 80 Kronen (ca. 9 Euro) en dat blijkt het zeker waard te zijn. Met een uitleg op papier in het Nederlands lopen wij vieren de verschillende vertrekken in. Er is enorm veel te zien en te leren over het leven van de Sami, op alle gebied. Dit museum is het meest uitgebreide Sami museum van Zweden. Allerlei vitrines over de cultuur van de Sami, de dieren en planten, hun kleding, huizen. Het is erg interessant, vooral omdat je veel dingen van dichtbij kunt zien en aanraken. Boeiend voor jong en oud, een interactief museum. Tegen enen lopen we weer naar het park waar de bevolking van Jokkmokk Midzomer gaat vieren. Wij vinden een bankje waar wij ons brood op kunnen eten en alles kunnen gadeslaan. Er ligt een meiboom, gemaakt van twee dikke boomtakken. Een stuk kleiner dan de boom die wij in 2005 in Dalarna hebben gezien, maar we bekijken graag hoe het hier toegaat. Een aantal mensen, onder aanvoering van twee in het wit geklede vrouwen met een bloemenkrans in het haar, gaat aan de gang met het omkleden van de takken. Eerst met groen en daarna met veldbloemen. Al gauw ziet het er heel anders uit. Nog twee kransen aan beide kanten en het is compleet en kan de meiboom omhoog gezet worden. Dat hoeft bij deze boom niet met zoveel mankracht. Er zijn allerlei mensen op dit festijn afgekomen, jong en oud, in hun gewone kloffie en op hun mooist, inwoners en toeristen. Een paar meisjes van een jaar of drie zijn er uit als engeltjes met hun roze jurkjes, een jochie loopt rond in z’n tijgerpakje. Op het podium beginnen muzikanten te spelen en dan gaat een grote groep mensen om de meiboom dansen. Zoals we al eerder hebben meegemaakt, zijn dat van die kleuterdansjes. Volwassenen doen ook volop mee, beelden met hun handen oortjes en staartjes uit. Na het dansen wordt er nog wat muziek gemaakt en gezongen (niet te verstaan, geen goede versterking). De zon schijnt nog maar zwakjes en we besluiten terug te gaan naar het Sami museum, daar hebben we nog niet alles bekeken. We maken een virtuele ballonvlucht over de omgeving, heel realistisch allemaal. Zien allerlei keutels van dieren die hier leven en nu blijkt dat die “chocolade eitjes” niet van het rendier zijn, maar van een eland. Dus hebben we inmiddels al veel elandkeutels gezien, maar het dier zelf nog niet. Alex en Geerke hebben er de afgelopen weken al zes gespot, hoog tijd dat we eerdaags een eland ontdekken!
Als we alle afdelingen van het museum hebben bekeken, gaan we weer naar de camping. Jammer dat het feest niet wat grootser was, met meer dans, zang en muziek. En vooral: Sami mensen in mooie rood/blauwe kleding (zoals we die zagen in het museum.
Na het eten lopen we met z’n vieren een pad achter de camping, genaamd Hollandsleden. Erg modderig, dus even terug om onze Hanwag schoenen aan te doen, je veert soms als een soort trampoline over de grond. De enige dieren die we tegenkomen zijn agressieve mugjes, Marijke loopt de eerste beten op van deze vakantie (normaal zit ze er al helemaal onder). Dan gaan we naar de caravan van Alex en Geerke (waar het aangenaam warm is). En leren wij hun een nieuw spel aan: Deal and Steal, valt in de smaak. Rond een uur of elf weer naar onze camper, al is het nog klaarlichte dag.

Zaterdag 24 juni

Na een ontbijt met afbakbroodjes en uitzicht op ons “landgoed” rijden we met Alex en Geerke mee, een route van ca.120 km. naar het plaatsje Kvikkjokk. En daar moet je dezelfde weg terug nemen, want die gaat daar niet meer verder.
Als we vertrekken is het nog droog, maar al gauw vallen de eerste regendruppels en zakt de temperatuur van 15 graden naar 7 graden. Alex en Geerke hebben inmiddels al een goed beeld van onze vakanties in voorgaande jaren. Zij noteren de rendieren die ze onderweg zien en we komen drie keer een groepje van drie rendieren tegen, met mooie geweien. Ze lopen rustig over en langs de weg en laten zich goed bekijken.
De weg loopt deels naast een langgerekt meer, met grote rotsblokken aan de kanten. Het beginstuk heeft veel kuilen, echt een lappendeken (we zijn tenslotte in Lapland). Elanden laten zich helaas niet zien, behalve op de verkeersborden. Bij Kvikkjokk parkeren we en nemen een kijkje in een houten kerk. Met een mooi bewerkte preekstoel en een grote kachel. Door de regen lopen we naar het bergstation waar meerdere backpackers zijn neergestreken om wat op te drogen en te eten. Wij eten in een gedeelte waar je zelf je brood mag opeten ons trommeltje leeg, met koffie erbij. Toch nog even verder naar een pad dat naar een waterval en een woeste rivier loopt. Alex en Wopke gaan het modderige pad af naar beneden, Geerke en Marijke bekijken het vanonder een afdak en zien later de foto’s wel. Het is te koud en te nat om daar rond te lopen, we keren dus weer om. De rendieren laten zich niet meer zien, die zijn ook aan het schuilen. Wel zien we nog stukken van een vacht en een skelet liggen, waarschijnlijk van een aangereden rendier waaraan andere dieren al hebben zitten peuzelen.
Terug op de camping gaan we alvast afrekenen, omdat we morgen willen vertrekken. De campingeigenaar vertelt ons dat er in Arvidsjaur waarschijnlijk een garage zit, die ons zou kunnen helpen. Verder zijn hier alleen maar kleine dorpjes zonder voorzieningen.
Wij hebben aangeboden vanavond de maaltijd te verzorgen voor ons vieren en maken in onze camper een “camping menu” klaar: gemarineerde stukjes kipfilet, zilvervliesrijst en sla. Dat eten we in de warmste locatie, dat is overduidelijk de caravan. Het smaakt iedereen goed, de mannen gaan aan de afwas en dan is het tijd voor een bakje koffie. Met het spel Carcassonne, af en toe woedt er een hevige strijd om een stad of weg te bemachtigen. Een ruime overwinning voor Geerke. Daarna leren wij nog een nieuw spel van ze: “Keer op Keer”. Leuk en niet te moeilijk, geschikt voor op vakantie. Morgen gaan we alle vier weer op pad, maar het is best mogelijk dat we elkaar weer ergens kunnen ontmoeten. We proberen via internet of sms contact hierover te houden.