Winter in juni

Hallo allemaal,

Hier weer een levensteken van ons, met een paar graden boven nul nu, terwijl het hier normaal tussen 15-20 graden is, hoorden wij. Tja, als de Bekema’s komen…
Maar dit weer in Noord-Finland kan ons minder deren dan toen we dit in Zuid Spanje hadden in 2008. Maar “elk nadeel heb z’n voordeel”: de muggen houden nog winterslaap, tot nu toe nog geen enkele muggenbeet! Anders kan Marijke ze al niet meer tellen. De beren hier liggen waarschijnlijk ook nog in hun warme hol.
Zo eens proberen of we dit kunnen versturen, we hebben wifi bij de receptie van deze camping. Is een soort Staatsbosbeheer/Scouting terrein, echt onze smaak. Wij hadden het plan om nog een mooie tocht te lopen in de buurt, maar het regent nu, dus nog even wachten. We zitten nu 15 kilometer van de Russische grens (verder gaan we niet hoor!).

Voor de lezers die dit vergeten waren: Het weblog zet automatisch de tekst in deze priegel letters. Je kunt de letters groter krijgen door de control toets ingedrukt houden en een paar keer op de plustoets te drukken. Om het beeld weer kleiner te maken, weer de control toets en de mintoets (toets links ernaast) aan klikken.
Of: control toets ingedrukt houden en het wieltje van je muis naar voren of achteren rollen.

Misschien leuk om dit te gaan lezen met je dikke fleece vest aan en een kruidenbitter…

Groetjes van ons en hopelijk alles goed daar!
Marijke en Wopke


Zaterdag 3 juni

Om half 9 (Finse tijd) staan we op. Niet omdat het licht is geworden, want het is sinds afgelopen maandag 24 uur constant licht, het wordt niet donker. Marijke gaat met de laptop naar het postkantoor van de Kerstman, daar is internet. Kan je zo gaan zitten, zeggen zijn hulpjes (dames gekleed in het rood, met hoge vilten hoed). Het lukt om twee vakantiedagen op het weblog te zetten, want je weet maar nooit wanneer dat weer kan.
Om 10 uur rijden we met NUL graden weg uit het dorp van de Kerstman (“Joulupukki” in het Fins), richting Oulanka National Park. Een groot nationaal park waar nog bruine beren leven en veel mooie wandelpaden liggen. Het is super rustig op de weg, pas na 2 uur passeren ons drie auto’s op onze helft, aan de overkant hebben we er ook maar een handvol gezien. Waren we een paar dagen geleden enthousiast over een brokje sneeuw langs de weg, nu is het links en rechts wit, grote delen van de bermen en de bosgrond zijn met sneeuw bedekt. En die enorme witte vlakken blijken bevroren meren te zijn! Nu gaan we rendieren spotten, in totaal komen we uit op 23 stuks (19 gesignaleerd door Wopke en 4 door Marijke), eentje met een jonkie, zo schattig. Bij een groot bevroren meer stoppen we even, voor koffie en foto’s. Onderweg af en toe regen en natte sneeuw, maar dat is steeds maar weinig en niet hinderlijk.
Het laatste stuk van de route (13 km.) is onverharde weg met gaten, maar valt ons reuze mee. Omdat er geen ander verkeer is kan Wopke de gaten goed ontwijken, we hebben gekker meegemaakt. Om kwart over 1 komen we bij de camping, midden in het bos (met een lange onuitsprekelijke naam). Er is niemand bij de receptie, Wopke gaat rondkijken en Marijke blijft in de camper, met paspoorten en dergelijke voor als er iemand komt. Wopke komt de beheerder tegen, een vriendelijke jongeman (type buitensporter). Hij schrijft ons in voor 2 nachten, komt op 42 euro. Volop keuze aan plaatsen in het bos, vlakbij staat een gebouw met keukens en eentje met douches. Ook meerdere hokjes met (droge) toiletten. Wij hebben een kaart van het gebied gekregen, ziet er aantrekkelijk uit. Na het eten dus de wandelschoenen aan en via een stukje van de Beren track komen we bij een visitor center waar een vriendelijk meisje ons alles wil vertellen over mooie paden. Eerst maar eens naar de waterval, de oranje tekens op de bomen volgen en de rivier, dan horen we een luid geklater. Via vlonders en bruggen hebben we een mooi zicht op het water dat woest alle kanten opkolkt (Geeft ons beelden van zalm die hierin springt en door beren gevangen worden). Rotswanden in mooie kleuren, schitterend. Het is prima weer om te lopen (droog en windstil) en het pad is niet moeilijk. Na de waterval lopen we terug naar de camping. Bij het tourist center staan we nog even stil om naar prachtige vogels te kijken, die we bij ons niet kennen. Soort grote vinken, in drie kleuren waarvan de rode echt schitterend is!
Het eten koken wil niet zo vlotten, het gas gaat zeer langzaam. Wopke sluit de tweede gasfles aan, we eten wat later, maar op vakantie hebben we de tijd.

Zondag 4 juni

Nu we elektra hebben kunnen we alle apparatuur weer opladen (de laptop had nog maar een paar procent). En ontbijten met afbakbroodjes, echt zondags. Het regent heel zachtjes, is natte sneeuw eigenlijk. Niet zo aanlokkelijk om te gaan wandelen. Eerst maar wat lezen en een kopje koffie. Dan is het droog en gaan we een wandeling in de buurt maken. Ingepakt met thermo ondergoed, muts en handschoenen. We hebben het niet koud, want ook nu is er geen wind en is het droog. Net als gisteren komen we regelmatig wandelaars tegen met grote, zware rugzakken. Zij lopen de Karhunkierros (beren)track van 82 kilometer. Wij hoorden van de campingbeheerder dat het al 2 jaar geleden is dat men een beer heeft gezien, dus bij ons zal het ook wel bij een foto op een folder blijven.
De korte wandelroute staat goed aangegeven en is niet moeilijk. Goed te doen voor Marijke, die nog voorzichtig moet zijn. Het is echt genieten in die ruige natuur, de bosgrond is bedekt met mos en een soort bosbessen. Nu nog geen bessen, dat komt veel later, geen idee wanneer. Af en toe komen we langs een houten hut met daarbij een infobord, gelukkig ook in het Engels. Langs sneeuw, bevroren meren, over vlonders die over drassige stukken gaan. Lijkt wel zo’n reportage van Chris Zegers of Floortje naar het einde van de wereld. Marijke wijst naar een “rendier”, maar dat blijkt een grote lichtbruine kei te zijn! Op ons pad liggen wel allerlei keutels, vermoedelijk van rendieren. We maken er een foto van, voor later research.
Twee uur later zijn we na deze mooie tocht van 6 kilometer weer thuis. Om even uit te puffen en brood te eten. Het Finse brood heeft een beetje anijs smaak, vinden wij. Het weer is nog steeds prima, nu gaan we richting tourist center en volgen daar een rondlopende route. Ook hier is weer genoeg te zien, bijzondere planten, bevroren meren, op het eind komen we weer bij die waterval. Dat blijft fascinerend. Nu ruim 7,5 kilometer gelopen, hoogste tijd om de douche op de camping uit te proberen. Die is behaaglijk warm, onze natte spullen kunnen we in het drooghok ophangen. Ook nu gaat het niet snel met de gaspitten, Wopke denkt dat het aan de koude ligt, wie weet. Na het eten gaan we met laptop en e-reader in het keukengebouw zitten, lekker tegen de verwarming aan. Daar is het warmer dan in onze camper. Naast ons staan nu Duitsers die een iglo tentje hebben opgezet, tja dan zeggen wij maar niets meer…