De Blue Mountains

Hallo webloglezers,
Hier weer wat leesvoer voor jullie, vanuit het verre maar niet zo zonnige Australië. Een Nederlands boek of muziekje is prima om ons aan Nederland te herinneren, maar dat weer hoeven wij echt niet! Maar we zijn natuurlijk vrij om te gaan, dus zoeken we morgen weer een ander (hopelijk zonniger, droger en minder winderig) stekkie. Verder is het hier puur genieten van de natuur, zowel de bomen en planten als de dieren. En de mensen zijn allemaal erg aardig en behulpzaam. De prijzen hier vallen ons behoorlijk tegen helaas (wij overwegen de aanschaf van een gitaar, blindenstok en bedelhoed…). Maar we redden ons wel hoor. Bedankt voor jullie enthousiaste reacties, op ons weblog en via de mail. Dat waarderen wij erg en moedigt ons aan om verder te blijven schrijven.
Laatst hadden we wat problemen met het internet, zoals jullie merkten. En daardoor lopen we ook wat achter met het plaatsen van foto’s. Dus kijk af en toe maar eens naar een vorig verslag, want het kan zijn dat wij daar later nog iets bij gaan plaatsen. (Wij hebben nu op Picasa onze eerste Australië foto’s staan).
Hartelijke groeten vanuit Mudgee van
Wopke en Marijke

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Lily en Jeroen

24 oktober: On the Road!
Nog één keer ontbijt uit “de Blijde Doos” en dan checken we uit bij Pensione Hotel (afrader voor toeristen langer dan 1.75). We lopen naar het Central station. De straat loopt iets af, dat is wel lekker met zo’n zware vracht op je rug. Het is slecht weer vandaag, het regent en het is frisjes. Om kwart over 8 gaan we met de trein naar station Mascot. Wat een verschil met toen we aankwamen in Sydney. Het is nu zondag, dus geen forenzen, we hebben de ruimte.
Wopke had al goed uitgezocht hoe te lopen naar ons camperverhuurbedrijf met de naam Apollo (zouden we ook naar de maan kunnen vliegen?). We moeten de camper om 9 uur ophalen, het is kwart voor 9 en het hek is op slot. Misschien is er nog niemand. Wopke loopt om het terrein heen en ontdekt de juiste ingang. Marijke blijft wachten met alle bagage, in de stromende regen. We gaan met een dame van Apollo naar binnen voor het nodige papierwerk en een instructiefilmpje van 10 minuten. De meeste dingen weten we eigenlijk al, hebben we thuis op internet bekeken. We lopen nog even om de camper heen, zodat eventuele krasjes van onze voorgangers kunnen worden genoteerd.
En dan gaan we er vandoor. We krijgen een papier hoe we moeten rijden richting Blue Mountains. Toch wel even lastig: links rijden in een onbekend gebied, de Engelse aanwijzingen lezen, en dat alles in de stromende regen met de ruitenwissers op volle kracht. Maar het gaat goed en het is lekker rustig op de weg.
We rijden naar Winmalee, daar wonen Derek en Liz Boersma met hun dochtertje Lily. Leo, Dereks vader, zal daar ook zijn en heeft ons uitgelegd doe daar te komen. We hebben al een hele serie wegenkaarten van Leo gekregen, het moet lukken. En het lukt ook prima. Rond half 12 komen we bij het huis van Derek aan. Leo komt er al aangelopen en ook hond Pepper hoort bij het welkomstcomité. We gaan naar binnen waar we Derek ontmoeten en even later komt Liz eraan met Lily. Die is al weer 9 maanden en een lekker lachebekje. We hebben voor Lily een kartonnen boekje meegenomen met plaatjes van het Nederlandse alfabet, kan ze mooi leren van opa Leo. Nu hebben we iedereen van de familie Boersma ontmoet. We kletsen gezellig wat bij en lunchen dan met elkaar. Liz heeft een lekkere lasagneschotel gemaakt.
Kwart over 2 gaan we weer weg, samen met Leo, die in zijn busje voorop rijdt.
In Springwood gaan we naar de supermarkt, want we hebben nog van alles nodig natuurlijk. De winkel Coles is volgens Australiërs niet duur, maar dat klopt niet voor ons. We hadden in Sydney al zeer pittige prijzen gezien bij supermarkten, restaurants, entreeprijzen. Hier is alles twee tot drie keer zo duur als bij ons, het is echt schrikken. Marijke raakt er overstuur van, het is net een boze droom. En dan kijken we alleen maar naar de noodzakelijkste dingen, de koekjes en zoutjes negeren we al (en de wijn, en het bier). We pakken de voornaamste spullen, slikken een paar keer flink bij de kassa en gaan weer. Marijke vraagt zich af hoe we dat 5,5 maand moeten redden. Men had ons gezegd dat het ongeveer gelijk zou zijn aan onze prijzen, nou mooi niet!
We rijden met Leo naar een mooie plek in de natuur: Martin’s Lookout. De weg ernaar toe heeft flink wat gaten, de camper wordt gelijk uitgetest. We zetten de camper en het busje op de parkeerplaats en lopen een stukje naar een mooi uitzicht. We zetten koffie en thee in de camper en even later maken we wat eten klaar (“De Primitieve Keuken”). Omdat het zo slecht weer is, is het overal modderig en ziet de vloer van onze camper er al weer heel anders uit dan bij het Apollo kantoor. Leo komt nog even een kopje thee bij ons drinken en we gaan op tijd naar bed. Dat betekent: eerst de banken nog verbouwen tot een bed, lakens, kussen en slaapzakken erop. De extra deken is geen overbodige luxe, goed dat we daar om gevraagd hebben vanochtend.

25 oktober: Ups en Downs
Marijke heeft de hele nacht niet geslapen, ze had ontzettend buikpijn en wist niet hoe ze liggen moest. Ze had het idee dat ze er even uit moest, dus Wopke wakker gemaakt, want hoe red je dat allemaal in het donker, met die grote deur en zo. Nou, het lijkt dus op een flinke buikgriep (nadere uitleg overbodig). Na het ontbijt gaan we met zijn drietjes in Leo zijn auto naar een beginpunt van een mooie wandeling. Leo kent uiteraard massa’s mooie wandelingen in dit gebied. Het is de bedoeling dat we naar Martin’s Lookout lopen, waar wij overnacht hebben. Het is nu gelukkig droog en ook niet meer zo koud. Alleen is alles erg nat en glibberig van de regen geworden. We volgen de rivier, daaraan kunnen we goed zien of we goed lopen of niet. De natuur is prachtig daar, grote rotsblokken, bijzondere bomen en planten en aparte vogels die wij in Nederland niet kennen. Leo heeft de pas er aardig in, hij is gewend aan het lopen in de bergen. Dat is voor ons toch iets moeilijker, het is niet bepaald het Pieterpad. En dat geldt zeker voor Marijke, want met buikgriep zo’n zware tocht lopen is eigenlijk niet te doen. Ze neemt af en toe een sanitaire stop (bosjes genoeg), haar conditie is nul komma nul. Ze loopt te zwabberen op haar benen. Vooral het klimmen nekt haar. We stoppen dus wat meer, we hebben geen haast. We komen bij het eindpunt, Marijke heeft eigenlijk wel een medaille of certificaat verdiend, vindt Leo. We nemen een kopje thee bij onze camper en rijden naar een picknickplaats. Daar gaat Marijke proberen wat nachtrust in te halen. Wopke en Leo maken een korte wandeling in de omgeving.
Leo is inmiddels gebeld door een vriendin van hem, Annamarie. Zij woont in Lawson, dat ligt ook in de Blue Mountains, en wij zouden bij haar kunnen overnachten. Lijkt ons een goed idee. Annamarie heeft een groot en gezellig ingericht huis, met een enorme tuin erom heen. Daar kan onze camper dus makkelijk staan. Zij verwelkomt ons hartelijk, in het Nederlands. Ze komt oorspronkelijk uit Tilburg en is 50 jaar geleden naar Australië geëmigreerd. Ze praat Engels met een Nederlands accent, en voor ons duidelijk Brabants. Annamarie is gek op bushwalks, zoals ze dat hier noemen. Ze heeft destijds ook onze John en Marcel ontmoet en met hun gewandeld. Wat leuk dat ze dat nu met ons wil gaan doen. Annamarie maakt een heerlijke maaltijd voor ons vieren klaar, met spinazie uit haar eigen tuin. Marijke neemt overal een klein hapje van, want ze voelt zich nog hondsberoerd. Geen idee waar het van komt. Wopke en zij hebben hetzelfde gegeten gisteren. We houden het maar op een heel late jetlag. Na het eten kletsen we wat over van alles en nog wat. Annamarie heeft veel tips wat we allemaal kunnen gaan doen in de Australische natuur. We sturen via de computer van Annamarie ons laatste weblogverslag weg. Zodat iedereen weet dat wij nu in Australië zijn en dat wij in Thailand geen last hebben gehad van de overstromingen. Het is zo maar weer laat, we gaan de camper in en Marijke hoopt nu beter te slapen.

26 oktober: Bushwalks
Marijke heeft nu gelukkig redelijk kunnen slapen en voelt zich niet meer zo beroerd als gisteren. Na het ontbijt gaan we een wandeling maken vlakbij Annamarie’s huis. We komen langs allerlei watervallen, prachtig mooi. De wandeling duurt zo’n anderhalf uur en is goed te doen, ook voor Marijke. We gaan weer naar Annamarie’s huis en gaan daar lunchen. Daarna weer op pad, nu met de auto naar de Grand Canyon. Daar maken we een prachtige wandeling door de natuur, het is sprookjesachtig mooi soms. Eerst staan we bovenaan in de bergen en hebben een mooi uitzicht, dan dalen we af en kijken tegen mooie rotswanden in allerlei kleuren en vormen. Echt genieten, we zien zoveel bijzonders. Bijvoorbeeld enorme varens, die bladeren zijn minstens twee meter lang en prachtige grote rode bloemen: Waratah. We zien kleurige papagaaien voorbijvliegen en op de grond scharrelt af en toe een soort fazant rond en niet te vergeten de hagedissen. Soms is het pad heel smal, je moet goed opletten. Ook dat je je hoofd niet stoot aan een rotspunt en dat je je voet niet op een steen zet die wegrolt. Ja, het is niet zo makkelijk voor een Nederlander, maar zeer de moeite waard. Net of je in een grote ansichtkaart rondloopt. Het laatste stuk is flink klimmen en best verraderlijk. Iedere keer denken we dat we er al zijn, maar dan komt er nog een bocht met trappen. Uiteindelijk komen we weer bij de auto’s aan. Het is Marijke een stuk beter af gegaan dan gisteren.
We rijden naar Blackheath om ergens een kopje koffie of thee te drinken. Daar treffen we ook de Fransman die in het begin een stuk met ons is opgelopen, dat is ook toevallig. Hij is een archeoloog uit Metz. Leo en Annamarie willen hem wat tips geven, maar er verschijnt regelmatig een vraagteken op het voorhoofd van het drietal. Dan tolkt Marijke van Frans naar Engels of andersom. We wensen de Fransman Bon Voyage en even later nemen we afscheid van Leo die weer naar zijn huis in Mudgee gaat. Daar zullen wij hem over een paar dagen ontmoeten en daar een kijkje nemen. De kangoeroes rond zijn huis zitten al op ons te wachten, heeft ie gezegd.
Annamarie wil ons graag nog een en ander laten zien van de prachtige omgeving. We rijden naar diverse mooie uitkijkpunten, watervallen, etc. rond Katoomba. Ook hebben we een mooi zicht op de bekende rotsformatie Three Sisters. We hebben de dag helemaal benut met genieten van de schitterende natuur van de Blue Mountains. Als het donker is gaan we weer naar huis. We drinken eerst nog een lekker glas Australische wijn op de veranda en daarna eten we een salade. We mogen onze was bij Annamarie in de machine wassen en nemen nog een douche, dat frist lekker op. Daarna zijn we alle drie wel toe aan wat nachtrust.

27 oktober: De eerste kangoeroe (en eerste slang)
Als we wakker worden horen we een hele tijd een schel vogelgeluid, dat zijn de kaketoes. Voor ons Nederlanders zijn dat leuke en mooie beesten, maar de Australiërs zijn niet zo gek op ze. Ze zitten veel rond de huizen en vernielen daar al het houtwerk.
We ontbijten gezellig met zijn drietjes buiten op de veranda en gaan dan onze spullen in orde maken om weer verder te trekken. We willen naar Megalong rijden om de camper neer te zetten en daar wat te wandelen, een tip van Leo en Annamarie uiteraard. We kijken even op internet of er reacties zijn op ons laatste verslag. Dat is niet helemaal goed doorgekomen, het stopt gewoon ergens. Dat hebben diverse lezers al gezien en attenderen ons daarop. We willen de rest opnieuw versturen, maar de computer van Annamarie houdt ermee op, om onduidelijke reden. Nou, we proberen het later wel weer.
We nemen afscheid van Annamarie en bedanken haar voor alle goede zorgen en hartelijkheid. Wat een geweldig mens, om zoiets te doen voor mensen die ze helemaal niet kent. Echt een bijzondere vrouw, heel verbonden met de natuur, die blijven we ons zeker herinneren.
We gaan nu zelf weer op pad, gewapend met wegenkaarten en notities. Bij de Tourist Office in Blackheath halen we een folder van de omgeving en ook wat info over de Jenolan Caves. Die moeten zeer de moeite waard zijn, maar dat is de entreeprijs niet zien we. Een complete tour door de grot is 40 dollar pp, en voor een gedeelte betaal je ook al 28 of 35 dollar! Dat zullen we over moeten slaan. Dan nog een paar boodschappen bij de Friendly Shop (met niet zo friendly prijzen zoals we al vermoeden!). En dan verder naar ons volgende stekje: Old Ford Reserve. Een picknickplaats waar je ook kunt overnachten. We vinden een geschikt plekje vlakbij de rivier en zijn de enige kampeerders. We eten even een boterham bij de picknickbank en gaan dan een stukje wandelen van de Six Foot Track. Wij lopen een uur langs weilanden en door bossen en keren dan weer om, want het begint te regenen. Als het opklaart gaan we weer op pad, nu de andere kant op. We zijn net onderweg als we een grote zwarte slang zien, van ca. anderhalve meter. Die wil ons aanvallen, waarschijnlijk omdat we hem gestoord hadden in zijn middagdutje. Wij springen allebei gelijk een stuk achteruit. Wij houden van mooie bijzondere dieren, maar zulke hebben we liever niet dichtbij. We komen soms over een terrein van een boerderij, dan moeten we een ketting van een hek halen. Ook zijn er veel trapjes over de hekken, heel handig. Dan spotten we weer een Australisch dier: een kangoeroe. Het is echt een flink beest, dat rustig in het gras zit. Dan komt ie wat overeind en kijkt in onze richting. Wopke probeert hem op de foto te zetten. Even later gaat ie er met enorme sprongen vandoor. Onze eerste kangoeroe, we zullen er vast nog wel meer tegenkomen.
Voordat we naar bed gaan willen we nog even naar de wc. Bij de ingang op een heuveltje staat een huisje met opschrift Uniseks. Dat is een tonnetje zoals wij die vroeger in de jaren zestig kenden. Ja, het is hier pure nostalgie! Het is echter zo aardedonker dat we geen hand voor ogen zien. Er is gewoon niets meer te zien of je je ogen nu open of dicht hebt. Dit hebben we nog nooit meegemaakt.

28 oktober: De Jenolan Caves
Als we wakker worden hebben we het gevoel alsof we naast het vogelverblijf van Artis liggen. We horen de meest exotische vogelgeluiden. Het weer is minder exotisch: bewolkt en het miezert. De toppen van de bergen zijn in nevelen gehuld.
Na het ontbijt rijden we naar Blackheath. Daar komen we toch langs en we willen kijken of we ergens kunnen internetten. Bij de bibliotheek kan je gratis internetten, maar die is nog gesloten. Daarnaast echter zit een soort buurthuis waar mensen naar binnengaan. Wij gaan ook maar eens kijken en zien in een halletje twee computers staan. We vragen of we hier kunnen internetten en dat kan. Het blijkt een hele snelle computer te zijn. Dus we hebben het restant verslag van Down Under (vanaf 22 oktober) weer op de site gezet. De foto’s zullen we er op een later moment nog bij zetten. We kunnen nu ook mooi onze email checken. Theo Lutgerink heeft een brief van Margriet van Wee gescand en naar ons gemaild (we hebben wat nekkramp na het lezen, want de brief stond op zijn zijkant en was niet draaibaar, maar een erg leuk idee hoor!) Verder zijn er nog wat aardige mailtjes van deze en gene. Leuk om zo af en toe wat te horen uit het kouder wordende Nederland.
Als we klaar zijn rijden we verder. Het regent nog steeds en we willen naar de Jenolan Grotten. Niet om de grotten te bezoeken, maar de omgeving schijnt de moeite waard te zijn. We nemen de toeristische route maar zien door de laag hangende wolken nauwelijks iets. Het is erg mistig en we moeten goed op de weg letten. Als we echter steeds meer af gaan dalen klaart het gelukkig op. We rijden door een grote poort gevormd door de aldaar aanwezige grotten. Daarna komen we op een parkeerplaats waar we de camper parkeren. Het miezert nog steeds en het is koud. We trekken onze dikke jassen aan.
We nemen een routekaart uit een van de bakken die hier overal staan en zoeken een mooie route uit. De eerste loopt langs een rivier en heet “Jenolan River Walk”. Er staan regelmatig borden met uitleg over wat er allemaal te zien en te horen is. We lezen over de “Bell Bird” en hij laat zich meteen horen. Het klinkt als een fietsbel. We kijken in het begin dan ook regelmatig achterom. Ook moeten we volgens de borden uitkijken voor de Red Bellied Black Snake. Dit blijkt de naam van de slang waar we gisteren kennis mee hebben gemaakt. Het blijkt een giftige slang te zijn.
Als we na een uur terug zijn, want zo lang duurt deze wandeling, kiezen we voor een tweede. Dit is de “McKeowns Valley Track”, een wandeling van zo’n twee uur. Het is inmiddels droog geworden en de dikke jassen kunnen uit. Via mooie rotsformaties lopen we een bosgebied in. We zien uitwerpselen van een groot dier, er zouden dus kangoeroes kunnen zitten hier. Aan het eind van het pad staan we oog in oog met de vermoedelijke ex-eigenaar van dit baksel : Skippy. Fier rechtop met zijn oren naar ons toegespitst. Een grote kangoeroe op korte afstand van ons vandaan. Hij is niet schuw, eerder nieuwsgierig. We lopen verder en zien rood/groen/blauw gekleurde papagaaien (Crimson Rossela). Ook de kookaburra laat zich zien. Aan het eind van de route komen we weer bij de camper. We rijden nu naar een parkeerplaats even verder op. Daar zijn toiletten en douches en ook kun je daar barbecuen. Dat hadden we gehoord van de man van het Toeristenkantoor. We vroegen hem of we hier konden overnachten. Officieel niet, maar voor een of twee nachten zou het kunnen. Hij verwees ons naar de parkeerplaats waar we nu staan. We nemen eerst een lekkere warme douche. Daarna zitten we nog even op onze kampeerstoeltjes naast de camper. Het begint harder te waaien en het wordt kouder. We gaan nu toch maar binnen zitten. Marijke begint met het koken van aardappels en wortelen. Wopke gaat zich bezig houden met de worstjes en de barbecue. Er staan hier twee grote barbecues voor algemeen gebruik. Die gaan op gas. Je hoeft alleen maar op een knop te drukken en hij gaat aan. Het is vrij snel heet en de worstjes gaan er prima op. Erg handig deze dingen. Hoef je ook niet schoon te maken, dat doen de mensen van de gemeente elke morgen.

Meer foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181