De Blue Mountains (vervolg)

29 oktober: naar Sofala
Als we opstaan is het frisjes en grijs, dat hadden we niet besteld. Lijkt verdacht veel op Spanje. Of Terschelling (of een willekeurige andere Bekema-vakantiebestemming…). We hebben onze twijfels of we naar Kanangra Walls zullen gaan, een hoge rotsmuur met prachtig uitzicht. Maar niet met dit weer. We rijden toch even een stuk die richting uit, maar dat heeft geen zin. De weg is niet best en door de dikke mist moeten we enorm opletten. We rijden naar het plaatsje Oberon en gaan bij het Tourist Office naar binnen. Een enthousiaste, gezellige dame geeft ons allerlei tips over wandelpaden in de omgeving en tekent ze uit op een plattegrond. Daar zouden we wat van kunnen doen, als het weer een beetje meewerkt.
Eerst nog wat boodschappen doen, we vinden een grote supermarkt, IGA. Marijke maakt zich geen illusies over de prijzen, dat is inderdaad weer flink schrikken en slikken. Alles is hier stukken duurder dan in Nederland, behalve de benzine (0,90 euro per liter, maar dat lusten we niet). Waarom zijn sommige artikelen hier zo idioot duur, zoals een kilo appels of een krop sla? Die laten we toch maar liggen. Een ding valt ons ook erg op: Australië pretendeert veel om het milieu te geven, maar bij de kassa stopt het personeel gelijk al je spullen in plastic zakken. We krijgen er zeker een stuk of acht mee, overdreven hoor! Naast IGA is een slijterij en daar zien we een leuke wijnaanbieding: 6 flessen voor 25 dollar, dat is te doen voor ons. We kopen vier flessen rode wijn en twee witte. Dan gaan we een wandeling maken, even buiten Oberon. Het is minder bijzonder dan de dame van de Tourist Office vertelde, vinden wij. We twijfelen eraan of we goed lopen. Die dame zei dat we gewoon op de stand van de zon moeten letten (Ja, dan moet die er wel zijn hè!). We komen toch weer bij het beginpunt en de camper uit. Dan rijden we door naar Tarana, daar liggen allemaal enorme keien (tikje groter dan de Amersfootse). Vaak met vreemde vormen en tegen elkaar aan. Het is zeker de moeite waard, merken we al gauw. We klauteren langs en over de rotsen en maken een paar leuke foto’s. We zien nog een bijzonder dier, lijkt wat op een stekelvarken. Ook nog een paar wallaby’s, een kleinere kangoeroesoort. We horen ze nog voordat we ze zien: poing, poing, enorme sprongen. In deze streek komen we weer andere papagaaien tegen, meer met geel erin en ook een soort die roze met grijs is.
Hierna rijden we naar Sofala. Onderweg stoppen we twee keer bij een kleine kampeerplaats, maar ze zijn het net niet en de toegangsweg is ook te slecht voor onze camper. We rijden nog maar even door. Het is super rustig op de weg, een vreemde gewaarwording op vrijdag rond 17.00 uur. We denken even aan de spits bij Hoevelaken om deze tijd, wat een verschil! Links en rechts hebben we mooie uitzichten, goed te zien omdat het totaal niet druk is. Wel steeds flink wat bochten en gaten, in de camper hebben we daardoor constant een carillon van pannen, borden en flessen wijn. We komen bij Sofala, een oud goudzoekerstadje. Overal gebladderd hout en verroest ijzer, maar het heeft juist daarom charme. Voor het café zitten een paar mannen, van die ruige types die helemaal in het plaatje passen. We vragen ze waar een camping is en één man legt uit dat zes kilometer verderop aan de rivier een camping is. We denken een paar keer de camping te ontdekken, maar dat zijn gewoon de simpele behuizingen van dit gebied, met roestige auto’s en landbouwmachines ernaast. Dan zien we de camping liggen, een klein terrein waar je vrij kunt kamperen. We spreken nog een viertal Australiërs dat daar ook staat en vinden een plek met zicht op de rivier. Dan vinden we het allebei tijd om de wijn eens te gaan testen. De Shiraz smaakt heerlijk. Het is goed weer nu, we kunnen lekker buiten zitten. Marijke flanst een macaronimaaltijd in elkaar. Geen Koken met Sterren, maar wel onder de sterren.

30 oktober: De sfeer van Bonanza
Na het ontbijt zitten we nog even lekker te genieten bij de camper, want het is nog wat vroeg om gelijk verder te gaan. Het weer ziet er gelukkig goed uit, na drie zeer matige (Hollandse) dagen. Als we daar zo zitten komt onze buurman even buurten. Grote baard, pet op en allemaal tatoo’s op zijn armen. Hij vertelt met knauwerig accent dat hij uit Cairns komt en aan het rondtoeren is. Hier is hij aan het goudzoeken. Hij gebruikt een metaaldetector en dat schijnt goed te werken. Hij laat ons een steen zien waarin echt goud zit. Daar is hij erg trots op. Die heeft hij pas gevonden. Leuk om zulke types te ontmoeten. We rijden naar Sofala, waar we gisteren al door zijn gereden. Het zier er net uit alsof we in een oude westernfilm zitten, zoals Bonanza, schitterend! Ieder huis heeft wel iets bijzonders en we maken er aardig wat foto’s van. Er is een oud postkantoor, hotel, winkel, etc. Bij een oud en afgebladderd huis deken we dat daar niemand woont. Mis! Een oudere man, ook een wat ruig type woont daar met hond en zes puppies van acht weken. Die dartelen gelijk naar Marijke toe, ze krijgt er eentje op haar arm, die mogen we van die man wel meenemen. Het is een schatje, maar dat is te onpraktisch hè.
Na Sofala rijden we naar Hill End, dat is ook een oud goudzoekerstadje. De weg ernaar toe is rustig en de huizen die we onderweg zien zijn ook van hetzelfde type als in Sofala. We kunnen ons een redelijke voorstelling maken van de types die daar wonen.
In Hill End gaan we eerst naar de Tourist Info, daar is ook een klein museum. We betalen 2,20 dollar pp en kijken daar even rond voor we Hill End gaan verkennen. Het ademt dezelfde westernsfeer uit als Sofala. Voor het café zitten twee ruige mannen, het is net of ze leden van een Levende Historie groep zijn, maar het zijn gewoon inwoners van dit plaatsje. Ieder gebouw is de moeite van het bekijken en fotograferen waard en overal staat uitleg bij. Als we Hill End uitrijden komen we langs de Golden Gully, het gebied waar we de mensen vroeger naar goud hebben gegraven. Het zijn diepe gangen met grillige vormen en we lopen daar een stuk doorheen.
We rijden nu naar Mudgee, waar Leo woont. Hij woont niet in de plaats zelf, maar helemaal buitenaf. Op een stuk land van ca. 160 hectare heeft hij zelf een huis gebouwd en wat schuren, veel materialen zijn hergebruikt. Rond half vier komen we bij de ingang van zijn terrein. Leo is thuis en we drinken met elkaar een glas wijn. We zitten buiten met een magnifiek uitzicht over de bergen. Dan wandelen we een stuk over Leo’s land en zien nog een paar kangoeroes, er huppelen er hier altijd veel rond. Dat kennen we wel van foto’s die we afgelopen jaren per mail hebben gekregen. Leuk om nu zelf te zien waar Leo woont en waar onze John en Marcel destijds hebben gelogeerd. Weer een heel andere woning dan het penthouse van Lisa in Sydney, echt het andere uiterste. Hier zou je goed een programma kunnen vullen voor Villa Felderhof of Joris’ Showroom. Leo wil een nieuw huis bouwen op zijn land, dat moet grotendeels onder de grond komen. Er is al een groot gat gegraven, maar er moet nog heel wat gebeuren. We eten met elkaar en bekijken een DVD over de Barossa Valley, een gebied waar wij ook nog zullen komen. Leo laat ons nog wat oude foto’s zien en dan gaan we naar bed. Boven is een grote ruimte met logeerbed. Kunnen we wat royaler liggen dan in de camper. Nog even met een zaklamp naar het (nostalgische) toilet, want ook hier is her behoorlijk donker ’s avonds en ’s nachts.

Meer foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181