Bij Leo in Mudgee

Hallo webloglezers,
Hier het vervolg van onze avonturen Down Under. We zijn een paar dagen bij Leo Boersma geweest en dat is van beide kanten goed bevallen (al kon het weer wel iets beter). Momenteel is het zelfs bar en boos wat het weer betreft. Regen (en niet te zuinig), storm en erg koud. Dikke truien en jassen aan, het lijkt eerder op Schotland dan op Australië en totaal niet op wat er allemaal in onze reisgidsen staat. Duimen jullie voor beter weer?
Leuk om alle reacties te lezen en te merken dat men een beetje met ons meereist. We hebben twee Australische lezers erbij: Joop en Annamarie. Wat gaat alles snel met internet: wij hadden onze ervaringen bij Manly nog niet eens doorgestuurd of er stond al een youtube fillmpje van Joop Mul op internet en daarna gelijk reacties daarop bij ons weblog. Het lukt niet altijd om onze foto’s gelijk te plaatsen, maar kijk af en toe eens op Picasa.
Bedankt voor jullie tips wat de financiën betreft. Maar wij vallen helaas ruim boven de leeftijdsgrens van het mogen werken hier! (Een winkel met Nederlandse prijzen hebben we nog steeds niet gevonden).

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Renate en tante Jo

31 oktober: Goudkoorts
Het heeft bijna de hele nacht geregend en ook als we opstaan regent het en is de lucht grijs. Het is vrij koud ook. Normaal is het hier nóóit zulk weer, zegt Leo (Waar hebben we dat meer gehoord?). Jammer, want we zouden vandaag met Elizabeth, een kennis van Leo uit Hargraves, gaan goudzoeken. Zij is al zeventig plus, maar nog zeer actief en gaat er graag op uit in de natuur. Bij haar in de buurt werd en wordt goud gevonden, dus wie weet? Kunnen we ons reisgeld terugverdienen…of de dure boodschappen. Zondagsmorgens komt hier om half 9 het Nederlandse nieuws op televisie, we zien dat we niet veel gemist hebben. We wachten nog even of de regen minder wordt of ophoudt. Dan zien we een paar kangoeroes niet ver van het huis. Gauw naar buiten, er zijn er wel een stuk of tien. Er is ook een kleintje bij, die wil graag de buidel in, maar moeder houdt de deur dicht.
Er komt nog een kennis van Leo langs, een man die wel eens voor hem klust. Bij hem was laatst een kangoeroe dwars door de autoruit gesprongen, hij reed verder met de kangoeroe op de achterbank, naast zijn hond. Je houdt het niet voor mogelijk. We rijden naar Elizabeth en worden hartelijk door haar en haar twee honden begroet. We drinken thee met crackers en gaan dan naar de rivier aan de overkant. Met zijn vieren gaan we aan de slag, maar Elizabeth is duidelijk het fanatiekst van ons. Ze wroet in de modder, doet die klonten in een schaal en schudt die dan rond. Wij bekijken allerlei stenen en steentjes en soms is het net of er iets van goud in zit, maar dat is toch niet zo. Elizabeth heeft rubber laarzen aan, maar ze gaat zo ver het water in dat het water gewoon haar laarzen inloopt. Af en toe giet ze er een liter water of zo uit, wat een schitterend mens. Ook zit ze gewoon met haar broek in het water, zoals een kleuter doet. Ze vindt twee hele kleine stukjes goud, zo groot als een speldenprikje. Er komt een buurman van Elizabeth langs, die geeft nog wat tips waar we moeten zoeken en hoe we moeten omgaan met de schaal. Wij vinden het heel leuk om het totale plaatje te hebben meegemaakt. We hebben de goudzoekerstadjes gezien, de plaats waar men gegraven heeft en hebben zelf ook een poging gedaan om goud te vinden. Het wordt tijd om te stoppen, Elizabeth gaat weer naar huis en wij rijden nog een klein stukje rond. Dan eten we wat en maken een korte wandeling over Leo zijn land. Goud hebben we niet meer gevonden.

1 november: Wandeling met Leo
Vandaag wil Leo met ons een wandeling in de omgeving maken. Dezelfde wandeling heeft hij een paar maanden geleden ook gemaakt met de mensen van zijn Bushwalking Club. Hopelijk werkt het weer wat mee, het moet wel droog zijn.
Eerst rijden we nog naar het plaatsje Windeyer. Daar woont een kennis van Leo, nogal in de bush bush en hier zou Showroom ook wel een complete uitzending kunnen maken. Er ligt van alles en nog wat op zijn erf, geen idee wat ie er allemaal mee moet. Leo heeft een paar archiefkastjes voor hem en wil die ruilen voor een bootje. Ja, zo gaat dat nog in deze contreien. De man is gek van motorfietsen, er staan er vier in zijn schuur, waar hij aan knutselt en die hij trots aan ons laat zien.
Dan rijden we richting Hargraves waar we met de wandeling beginnen. Het is gelijk al stevig klimmen (even wat anders dan een wandeltraining bij de Bosvijver). Maar het is een mooie omgeving. We volgen af en toe een rivier en vinden een leuke plek aan het water om even wat te eten en om ons heen te kijken. Aan de overkant van het water zien we vier wilde geiten lopen. We zitten onder een boom en Wopke krijgt van alles op zijn broek en shirt. Eerst denken we dat een vogel wat heeft laten vallen, maar hij zit dus onder een zogenaamde Gum Tree die dat kleefgoedje laat vallen (lijkt een soort hars). Maar een stukje opschuiven dus. De wandeling is goed te doen voor ons en we doen er korter over dan Leo met zijn club. Daar was de gemiddelde leeftijd wat hoger en de conditie minder, zegt Leo. We komen keurig bij het eindpunt aan, op het laatst begint het te regenen. Door de regen rijden we weer naar huis. Het gaat steeds harder regenen en we blijven verder binnen. Op het eind van de middag breekt de zon een beetje door en dan zien we iets heel bijzonders: twee regenbogen, waarvan eentje heel fel gekleurd is. Dat nodigt natuurlijk uit tot het maken van een paar foto’s.
Leo heeft een bijzondere dikke soep gemaakt, er zitten heel veel soorten peulvruchten in, wij herkennen eigenlijk alleen de linzen. Het smaakt ons prima. Na het eten kijken we nog een paar DVD’s met series uit de jaren zestig, zoals de Beverley Hillibillies en Lucy Ball. Ook nog een paar spellen: Take Five, Yathzee en Uno (waarbij Marijke geen uno keer kan winnen tot groot vermaak van beide mannen). We zitten met een dikke trui aan in de kamer en eigenlijk kan de kachel wel aan. Het weer is helemaal van slag.

2 november: Verkenning van Leo zijn land
Het is een heel koude nacht geweest, we konden niet goed slapen terwijl we slaapzakken en een deken hadden. Geen Australisch weer dus!
Leo stelt voor om een wandeling te maken over zijn land. Voor een Nederlander lijkt dat best vreemd, een wandeling door iemand zijn “tuin”. Maar dit is natuurlijk geen echte tuin, maar een stuk land van zo’n 160 hectare. Het is frisjes en het waait enorm, maar het is in ieder geval droog. In de mails uit Nederland denken mensen dat het hier veel warmer is. Momenteel scheelt het waarschijnlijk maar een graad of drie. Heeft allemaal met de algehele klimaatsverandering te maken.
Trui aan en de spullen mee die standaard meegaan, zoals een fles water. Hier is ook veel klimwerk bij, maar dan wordt je altijd weer beloond met een mooi uitzicht. Je kunt heel ver kijken alle kanten op, er is nauwelijks bewoning. Leo laat ons verschillende soorten bomen en planten zien en we komen bij een klein watertje met veel planten erin. Hij zegt dat hier een koe met kalf moet rondlopen, die heeft hij hier een tijd geleden gezien. Wopke ziet wel een paar keer een koeienvlaai, maar de koeien vinden we niet. Wel zien we op een gegeven moment een hele groep kangoeroes over het terrein springen. Het zijn er wel een stuk of vijfentwintig, wat een mooi gezicht is dat. Ze voelen zich veilig in dit gebied. Dat is lang niet overal, er zijn nogal wat mensen die op ze jagen (wat een hobby, brr). Er reizen nog meer dieren met ons mee: ontiegelijk veel vliegen. Die steken niet, maar je wordt soms wel gek van het gekriebel en gezoem. Wopke heeft er steeds een paar in zijn neusgaten en zijn ooghoeken (lijkt wel zo’n kind op een Unicefposter). Nog een laatste klim en dan gaan we weer afdalen. Het huis en de schuren komen weer in zicht. We zijn wel zo’n drie uur aan de wandel geweest.
Marijke gaat hierna aan de gang met het weblogverslag over de Blue Mountains en Wopke gaat Leo een handje helpen. Ze zetten wat lijnen uit voor de fundering van zijn huis.
Ook nu heeft Leo weer een aparte maaltijd voor ons, maar wij zijn altijd overal voor in. Hij bakt van zelfgemalen meel, ei, knoflook (en nog wat geheime ingrediënten) vegaburgers. Een salade erbij (het meest uit eigen tuin) en we hebben weer een lekker maaltje. Morgen gaan we weer verder, op zoek naar wat meer zon, we willen geen dikke trui meer aan eigenlijk. Maar we willen sowieso weer een stukje opschuiven, er is nog zoveel moois te zien. Leo laat ons zien welke route we het beste kunnen nemen, wat er te zien is en waar je kunt overnachten. We kijken nog naar een (oude) film over het leven van Rembrandt en spelen een paar potjes Take Five en Uno (waarbij het winnen nu iets beter verdeeld is dan gisteren!).

Meer foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181