Van Mudgee naar de kust

Hallo webloglezers,
Hier al weer een nieuw bericht van ons twee, inmiddels aanbeland in Hervey Bay (bij Fraser Island). Morgenochtend gaan we op een tweedaagse tour over dit bijzondere eiland, we zijn benieuwd. We zitten nu al weer een stuk noordelijker en hebben het slechte weer (hopelijk) achter ons gelaten. Leuk om te vernemen dat jullie graag met ons meereizen via het weblog (we sturen het “meereistarief” nog wel door…).
O ja, de foto’s op Picasa zijn verder bijgewerkt (ook aanvulling Blue Mountains)

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Hanneke

3 november: We trekken weer verder
We zoeken onze spullen weer bij elkaar, want we trekken vandaag verder. We nemen afscheid van Leo en bedanken hem voor zijn gastvrijheid en hulp. Het was bijzonder leuk om elkaar te ontmoeten en met elkaar wat te ondernemen. En wij denken dat hij dat ook wel zo heeft ervaren. Leo zwaait ons uit bij het hek en wij rijden richting Mudgee. Daar brengen we een pakje met folders, tickets e.d. naar het postkantoor. Wij hebben die niet meer nodig, maar willen ze toch wel bewaren als herinnering. We verzenden het naar huis als zeepost. Dan even tanken, zowel benzine als dollars, en naar de Aldi. Ook hier is alles errug duur helaas (behalve de wortels en de meloen).
We rijden nu naar een plek die The Drip heet. Leo heeft daar destijds met Marcel gewandeld, rotskloven langs een riviertje. De wandeling is zeker de moeite waard, langs grillig gevormde rotsen in allerlei kleuren. Vaak met hele rijen gaten erin, heel apart. Beeldhouwwerken door de natuur gemaakt. We moeten nog over een evenwichtsbalk over het water om het pad te vervolgen, daar worden we al aardig bedreven in. Op het pad zien we veel graafsporen en drollen van de wombat. Maar we zien hem verder niet, het is een nachtdier. Op het eind van het pad zien we wat water van de rots druppelen, dat heet dus The Drip. Een paar kilometer verderop is nog iets bezienswaardigs, dat heet Hands on Rock. Op deze rotsen zijn heel oude tekeningen van de Aboriginals te zien (het Widadjuri volk). We moeten eerst even zoeken en dan zien we ze. Het zijn allemaal afbeeldingen van hun handen, die ze tegen de rots aan hebben gehouden. Het doet ons denken aan de afbeeldingen van handen die kleuters maken op papier, voor bijvoorbeeld moederdag. Mooi om dit ook even te zien.
We rijden weer verder via mooie en rustige wegen en komen in de plaats Rylstone aan waar we een camping vinden. We worden begroet door een zeer vriendelijke beheerder, een oudere man die vertelt waar alles is. We eten buiten met mooi uitzicht op de velden en de papegaaien. Morgen weer verder, naar een ander stekkie.

4 november: de Hunter Valley
Om kwart over 9 rijden we weg, nagewuifd door de beheerder. Het is bewolkt, fris en winderig. We willen via het wijngebied Hunter Valley naar de kust rijden. Onderweg zouden we langs een mooi gebied komen, kloven waar je kunt wandelen: Ferntree Gully. De weg ernaar toe is “unsealed” (ongeasfalteerd) zoals trouwens heel veel wegen in Australië. Maar deze weg is erg smal en het zand onder de wielen van onze Apollo wordt steeds muller. Wopke kijkt bedenkelijk en vertrouwt het niet meer, maar keren kan niet op deze smalle weg. Maar het schiet volgens ons al op naar de picknickplaats (beginpunt van de wandeling) en daar kunnen we vast wel keren. Maar…dan ligt er een enorme omgevallen boom over het pad, die zelfs twee bushwalkers met goede conditie echt niet kunnen verplaatsen. Dus toch de camper maar draaien (millimeterwerk!) en dat lukt gelukkig. Dit hadden we niet kunnen weten, er staat aan de weg geen bord dat het een zeer smal, mul pad is en die boom ligt er beslist al langer dan vandaag.
Nu weer verder over een zeer rustige weg, het landschap is afwisselend en zeer mooi. Bossen, rotsformaties met mooie kleuren, weilanden met schapen die dik in de wol zitten (Merino). Koeien, egaal zwart en bruin met kalfjes, geiten en alpaca’s. Nu zien we wel wombats: twee keer een doodgereden dier op de weg, een naar gezicht. Ook vrij geregeld een doodgereden kangoeroe helaas.
We stoppen onderweg voor een bakkie koffie, maar de koffie waait zowat je kopje uit, gauw weer verder. Bij een water zien we een aantal pelikanen, die hebben we nog niet eerder gezien. We rijden nu een stuk door de Hunter Valley, bekend om de wijn. Al gauw zien we wijngaarden waarin een groot bord met de naam van het wijnhuis. De oprijlanen zien er zeer verzorgd uit. Dat kan je niet zeggen van de weg waarop wij rijden, wat een gatenkaas. Onze billen krijgen een “Thaise massage”. We zien het bekende wijnhuis Lindemans die de Rosemount wijnen maakt. Marijke heeft die geproefd op de Margriet Winterbeurs en daar thuis een glas van. We gaan daar even naar binnen (kijken, kijken, niet kopen).
Via Cessnock rijden we richting kust. Het is begonnen te regenen, het ziet er nu allemaal nog grauwer uit. Aan de kust bij Tea Gardens gaan we op zoek naar een overnachtingsplek, het liefst met zicht op het water. We kijken bij een picknickplaats en er stopt een Australiër met zijn auto. Hij raadt ons een kampeerplek aan in Mungo Brush, daar staan we meer uit de wind (het stormt behoorlijk). We vinden de camping, gelegen tussen een meer en de zee, het is inmiddels half zes. We betalen zeven dollar bij een automaat en zoeken een plekje met mooi zicht op het water. Maar dat komt niet tot zijn recht met harde regen, storm, kou en grijze lucht. Marijke zorgt voor rijst en salade en Wopke doet het vlees op de barbecue die daar staat. We willen buiten eten. Met twee truien aan en onder een afdak lukt dat net. Daarna gauw naar binnen. We ruilen van slaapzak. Marijke heeft, omdat ze altijd veel draait, veel last van haar slaapzak. Die zit ’s morgens als een dwangbuis om haar heen (met bijna onvindbare rits). Eens kijken of die van Wopke beter bevalt.

5 november: Op zoek naar mooi weer
Het heeft de hele nacht keihard geregend en gestormd, Marijke heeft halverwege de nacht haar oordoppen maar gepakt. Als we opstaan waait en regent het nog steeds, en niet zo zuinig. Het is vreselijk slecht weer, alles is grijs en overal grote plassen. We staan aan de South Pacific Ocean, daar heb je toch andere associaties mee! Het is kwart over 8, we gaan er maar gauw vandoor. Gauw? Dat valt wat tegen. We komen bij een kleine veerpont, die eens in het half uur gaat en net voor onze neus vertrekt. We moeten een half uur wachten en dan voor 5 dollar naar de overkant (anders hadden we nog een flink eind om moeten rijden). De weg is erg slecht, veel gaten, die inmiddels vol staan met regenwater. Het is goed uitkijken, ook met de harde wind en passerende auto’s die je onderplenzen. Het is echt een wolkbreuk, het gaat maar door. En van het zicht aan beide kanten word je ook niet vrolijk. Vanaf het vertrek bij de camping zien we alleen maar bosbrandgebied: zwartgeblakerde bomen, struiken en gras. Dat gaat helemaal door tot aan onze volgende camping. Dus honderden kilometers bosbrand is dat geweest, heel deprimerend en een vreemd idee dat het een gebied is van meerdere keren ons land..
We rijden door een gordijn van regen. Om onszelf wat op te vrolijken zetten we een paar meegebrachte Cd’s op. Del Shannon zingt: “We follow the sun”. (Sun?). Boudewijn de Groot is meer realistisch: “Het water dat komt jullie al tot je nek”.
Het is vandaag 12/14 graden (overdag dus). Bij een Tourist Office vragen we om het weerbericht voor de regio, dat ziet er niet zo geweldig uit. Het weer is nog nooit zo slecht geweest, zegt ze. We willen onderhand een camping gaan zoeken, al blijft het weer superslecht, er is in de verste verte geen stukje blauwe lucht te bekennen. Bij een volgende Tourist Info vragen we naar campings in de omgeving, aan de kust gelegen. Ze bellen naar een camping in Urunga Heads om te vragen of ze plek hebben. Dat is zo en om half vijf vinden we de camping. We zetten de camper neer en gaan de omgeving wat verkennen. De camping ligt aan een rivier en als je even verder loopt, kom je bij de zee. Bij de rivier zien we iets heel grappigs. Er komt een kangoeroe aan, die zwemt naar de overkant en schudt zich daar uit, blijft nog even staan voor een foto (lijkt het). We lopen over een “boardwalk” (hoge houten vlonder) langs het water. Daar zien we iets heel bijzonders: mangrovebos. Bomen die in het water staan, met honderden kleine luchtwortels. Terug bij de camping is het een gekwetter van jewelste. In alle bomen strijken groepen veelkleurige papegaaien neer. Nu weer voor het eten zorgen, Wopke gaat met het vlees naar de barbecue in de keukenruimte. Als hij klaar is, gauw ermee naar de camper voor het van het bord afwaait of spoelt. Het smaakt ons best, al hadden we graag buiten gezeten in de zon. Maar de regen klettert onophoudelijk op de camper en we horen de storm loeien. Geen idee wat we morgen precies kunnen doen, het weer belooft weinig goeds. En onze buren komen vanaf het noorden (waar wij naartoe gaan) en hadden daar ook alleen maar regen. Marijke gaat ’s avonds nog even naar het toilet en komt totaal doorweekt weer bij de camper aan. Niet bepaald een Zwitserlevengevoel.

6 november: We zoeken verder
Het heeft de hele nacht geregend en gestormd en ook vandaag gaat dit helaas gewoon verder. De camping ligt in een mooi gebied, maar met dit weer heb je er niet veel te zoeken. Rond half negen trekken we weer verder. De parken, sportvelden en weilanden staan overal nu grotendeels onder water. Nu rijden we weer een stukje het binnenland in, een route met watervallen: de Waterfall Way. Eerst komen we door het historische plaatsje Bellingen. Normaal zouden wij daar natuurlijk doorheen zijn gelopen, nu bekijken we de gebouwen snel vanachter de ruitenwissers.
We rijden door bergachtig gebied en zien helaas weinig, alles is grijs. Zo gauw we iets dalen wordt het beter en zien we een paar mooie watervallen vlak langs de weg. Bij het plaatsje Ebor stoppen we bij een picknickplaats. Daar begint een korte wandeling naar twee watervallen. Die zijn echt de moeite waard. Ze zijn heel hoog en kletteren met veel geraas langs de rotsen. De watervallen zijn natuurlijk flink aangevuld de laatste dagen.
We rijden weer verder richting Grafton. We stoppen voor een boterham en daar ziet Wopke in het weiland voor ons een dingo (wilde hond) lopen. Hij heeft een prooi in zijn bek, waarschijnlijk een grote vogel. Met de verrekijker observeren wij hem even. Via Grafton rijden we verder naar de kust. Ook daar regent en stormt het, maar het is overal hetzelfde. Vandaag ook weer de hele dag continue door bosbrandgebied gereden, dat kan je je thuis niet voorstellen. In het plaatsje Wooli vinden we een camping die tussen een meer en de zee ligt. Een vriendelijke oudere dame geeft ons een plaats. We hebben het uiteraard met haar over het bar slechte weer. Zij zegt ook al dat dit heel uitzonderlijk is. We zeggen dat we naar het noorden willen, maar zij had vandaag mensen gesproken die daar vandaan kwamen en die hadden moeten stoppen aan de kant van de weg, zo spoelde het. We gaan gauw de camper in, het is vreselijk guur. Als het even droog is lopen we naar het strand, maar het begint na een paar minuten al weer te regenen. Jammer, want je zou daar dolfijnen en walvissen kunnen zien, maar die zullen nu wel een beter stekkie hebben gevonden. We trekken morgen toch maar naar het noorden, we hebben niet veel keus. Voorlopig beukt de regen volop op de camper en de storm loeit en zwiept alles heen en weer. Maar het zal toch een keer leeg zijn daarboven?

7 november: Mooi weer!
Nou, het schijnt leeg te zijn daarboven, het regent niet en tussen de wolken zien we flink wat blauw! Wopke wil vandaag nog op deze camping blijven, dan kunnen we zo wat op het strand gaan kijken. Dat lijkt Marijke ook een goed idee, heeft de chauffeur een rustdag. Het strand is heel rustig, we zien alleen een paar vissers. We kuieren een stuk over het zand en zien allerlei bijzondere dingen liggen, zoals sponzen in allerlei vormen, mooie stenen en zeewieren, een aangespoelde stekelvis. Het is verboden om sponzen mee te nemen als souvenir, maar er gaat in ieder geval eentje mee voor gebruik in de camper, geen idee of dat een beetje werkt. Verder niet echt iets kunnen jutten. Helaas ook geen dolfijnen of walvissen gespot. Bij de camper halen we koffiespullen en hiermee naar het strand. We gaan zitten op een soort trap die men gemaakt heeft van zandzakken, lekker in het zonnetje. We zien geen dieren in het water, maar het is een prachtig gezicht om naar de aanrollende golven te kijken. We lopen nog een stuk over het strand, lekker in korte broek en op onze blote voeten. Een heel verschil met de afgelopen dagen, wat een verademing! Hopelijk blijft het zo. We merken dat de zee veel kracht heeft, we lopen nauwelijks door het water en voelen al dat we iets meegetrokken worden. We lopen een beetje als dronkemannen. We gaan naar de camper terug om brood te eten en blijven daar zitten met een boekje. Na het avondeten wordt de wind wat fris zodat we de camper weer in gaan. We zijn aardig verbrand, hebben allebei een knalrood hoofd. De een wel iets meer dan de ander (en niet moeilijk te raden wie diegene is…)

Foto’s te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181