Verder langs de Oostkust

Hallo webloglezers,
Hier het vervolg van onze avonturen. Want het is best wel avontuurlijk allemaal, we weten ’s morgens vaak niet waar we ’s avonds zullen staan. Maar daar houden wij juist wel van. We hebben niet zo vaak internet, maar dan sparen we onze verslagen gewoon even op. Handig die laptop, we hebben zo’n klein formaat dat goed in de rugzak past.
En Sita: we wisselen niet zo vaak van kleding, banjeren toch meestal door de natuur rond. Maar als het ècht nodig is, wassen we onze spullen bij een camping. Er zijn daar wasmachines, maar wij doen het met de hand.
Groeten vanuit Finch Hatton (voor de mensen met Google Earth?)

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Mirjam, Ria Burgwal en Mies

8 november: Verder naar het noorden
Om kwart voor 9 rijden we verder naar het noorden. Het is bewolkt, maar droog en een lekkere temperatuur. De route is niet zo bijzonder. Vrij druk verkeer en helaas nog steeds aan beide kanten verbrande bossen. In Ballina gaan we op zoek naar een zaak waar ze ons kunnen helpen met een probleem met onze mobiele telefoon. Uiteindelijk blijkt dat we bij een sms eerst een + in moeten drukken in plaats van 00. We rijden verder naar Byron Bay, het meest oostelijke punt van Australië. Het is daar erg toeristisch en druk en moeilijk om een parkeerplaats te vinden. We geloven het wel en gaan weer verder. In de buurt van Brisbane wordt het druk op de weg en zien we veel grote gebouwen opdoemen, zoals in Sydney. Brisbane heeft wel een aantal interessante dingen, maar wij slaan het over. Vanaf Caloundra willen we weer langs de kust gaan rijden en dan een camping daar zoeken. Dat valt erg tegen. Onderweg allerlei bedrijven, maar geen camping. Wopke meent af en toe een bord te zien met Camping, maar dat hoort dan bij een bedrijf voor kampeerartikelen! In de plaats Maroochydore vinden we een Top Tourist camping, maar die heeft alleen maar huisjes. En wij hebben zelf al een huisje. Na nogal wat zoeken vinden we de (dure) camping Cotton Tree en besluiten daar te gaan staan. Het is inmiddels al half zeven, maar omdat we nu in Queensland zijn, is het pas half zes. We nemen eerst maar even een glaasje wijn, met een zoutje erbij. Wopke lokt die grappige duiven (met punk-kuif) met een zoutje en ze komen zo op zijn hand zitten. Op deze camping zien we veel stacaravans en campers die meer op een rijdend huis lijken. Geen kleine campers zoals de onze. We lopen na het eten nog even naar het strand, maar het is al te donker. Morgen nog maar even een kijkje nemen.

9 november: Noosa Heads
Na het ontbijt lopen we nog een stukje langs het strand en trekken dan verder, naar Noosa Heads. Volgens ons boekje een mooi plaatsje in een nationaal park. We dachten dat de weg daar naartoe langs de kust zou lopen, maar daar zien we niet veel van. In Noosa Heads is het druk, maar we vinden gelukkig een parkeerplaats. Bij de Tourist Office vragen we naar campings, wandelingen en de mogelijkheden voor Fraser Island (daar zijn we niet zo ver meer vandaan). De vriendelijke heer geeft ons alle gevraagde info. Hij hoort aan ons accent dat wij Nederlanders zijn (dat horen we nou elke keer, we hebben nog geen Aussie tongval). En we zien er ook niet als een Aussie uit (Wopke zou dan een baard moeten laten staan, een grotere buikomvang moeten kweken en een paar tattoos moeten laten zetten). We gaan gelijk maar een wandeling maken. Die loopt langs de kust, aan de ene kant de zee en aan de andere kant het bos. Er zijn nogal wat surfers op het water. Niet met een zeil zoals bij ons, maar gewoon op een plank, dat valt nog niet mee. We komen bij een punt waar je dolfijnen en walvissen zou kunnen zien, maar helaas vandaag niet. Wel zien we twee schildpadden, die komen af en toe heel even met hun kop boven het water uit en gaan dan gelijk weer onder. Het pad gaat ook nog een stuk over het strand, waar nogal wat mannen in adamskostuum rondlopen. Daarna volgen we een wandelpad door het bos. Heel bijzondere planten en bomen, met lange wortels en lianen. Bomen die om andere bomen heen groeien, een paar grote hagedissen en ook steken er geregeld grote vogels het pad over. Die heten Australian Brush Turkeys, lezen we later in een boekje.
Bij een internetcafé willen we wat foto’s en een verslag versturen. Het kost daar 6 dollar per half uur, we besluiten het toch te doen, anders gaan we zo achter lopen. We lopen nog langs wat winkels en restaurants, alles is schreeuwend duur. Marijke heeft wel zin in een ijsje, maar een klein hoorntje kost 5 dollar (3,50 euro!). Laat u maar.
We rijden nu weer een stukje het binnenland in. In deze streek worden ananassen verbouwd, maar waarschijnlijk is dat iets meer naar het zuidoosten, wij zien ze niet helaas. We willen niet al te ver rijden voor een camping, we zoeken iets bij het plaatsje Gympie. Wij vinden daar inderdaad een camping. Ons snoer voor de elektra is net iets te klein, we komen niet bij de paal. Maar er staat gelijk een aardige buurman voor ons neus met een verlengsnoer dat we van hem kunnen lenen. Kijk, dat zijn nou de leuke dingen van het kamperen!

10 november: Camping in Hervey Bay
We rijden Gympie uit en zien dan al gelijk de gratis kampeerplek liggen die we eigenlijk wilden hebben. We schuiven weer een stukje verder op naar het noorden. Eerst een stop bij Maryborough, een stadje met vrij veel historische gebouwen in het centrum. De woonhuizen verderop staan hoog boven de grond voor de koelte en hebben mooie veranda’s. Bij de Tourist Office krijgen we een plattegrond met rondleiding door het centrum. Met deze papieren gaan we aan de wandel. We moeten de behulpzame “locals” gewoon van ons afslaan, ze willen ons steeds maar de weg wijzen als wij gewoon info over een mooi gebouw staan te lezen. Bij een outdoor winkel kopen we het boek Camps 5, waarin gratis en goedkope kampeerplekken staan. “The Travellers Bible, The ultimate guide for the budget and freedom consciuous traveller” (wij dus). Het boek kost 50 dollar, maar dat schijn je makkelijk terug te kunnen verdienen. Het is een heel populair boek en snel uitverkocht, wij hebben de laatste in deze winkel.
Nu verder naar Hervey Bay waar we op een camping willen gaan staan. We kiezen voor Australiana. Niet echt goedkoop, maar met goede faciliteiten. De vriendelijke dame aan de receptie vraagt of wij ook naar Fraser Island willen gaan, Hervey Bay is namelijk een vertrekpunt van veel tours naar Fraser Island (het grootste zandeiland ter wereld). Na wat wikken en wegen kiezen we voor een tweedaagse tour (dat was ons door meerdere mensen die daar geweest zijn aanbevolen). Wel een flinke rib uit ons lijf. We hebben bij thuiskomst in Nederland geen rib meer over, zelfs geen zwevend rib! Wat ons wel meevalt: we kunnen onze camper op de camping laten staan als we op Fraser Island overnachten, zonder extra kosten. We moeten morgenochtend om 7 uur klaar staan, dan pikt de bus ons op voor de tour. We installeren ons op de toegewezen plek, met eigen vuilnisbak en palmboom. Het is zonnig en het waait wat, dus eerst even alle handdoeken wassen en ophangen, het is niet altijd vakantie hè. Dan lopen we naar de zee en daar aangekomen nemen we een pad langs de bomen, met zicht op zee en strand. Na een poosje horen we een ontzettende herrie in de bomen. En we zien al gauw wie die lawaaimakers zijn: honderden vleermuizen (behoorlijk groot) komen aanvliegen en gaan in de bomen hangen. We krijgen een complete film voorgeschoteld: aanvliegen, vleugels spreiden en vouwen, onderling gestoei, klimmen over de takken. Hun koppies hebben een mooie bruine vacht en sommige vleermuizen lijken ons echt aan te kijken van daarboven. Schitterend!
Na het eten gaan we even op internet. Dat lukt niet bij onze camper, maar wel in de keukenruimte. We versturen weer een verslag en een serie foto’s. We gaan niet te laat naar bed, want we moeten er morgen vroeg uit.

11 november: Naar Fraser Island
We zijn al vroeg wakker, pakken onze spullen en staan op tijd bij de ingang van de camping. Er stopt een grote bus en wij geven onze naam door aan de chauffeur. Wij staan op zijn lijstje. We rijden langs diverse campings en hotels om mensen op te halen. Dan komt de bus aan in River Heads waar de veerboot om half negen vertrekt. Bij aankomst gaan we naar een andere bus, wij gaan naar de bus voor de tweedaagse tour. Om half tien rijden we met 45 personen weg, onder leiding van chauffeur en gids Warren. Die vraagt naar de nationaliteit van de mensen, het is van alles wat. Duitsers, Fransen, Engelsen, Noren, Canadezen, Italianen en uiteraard meerdere Nederlanders. De meeste mensen (of iedereen?) zijn jonger dan wij. Wie te laat terugkomt in de bus moet voor straf het volkslied van zijn/haar land zingen. We hebben vandaag het Noorse en Duitse gehoord. Wij zijn steeds keurig op tijd, je kunt de mensen het Wilhelmus toch niet aandoen? Warren vraagt ons nadrukkelijk om de veiligheidsriemen om te doen en het is al snel duidelijk waarom. We hobbelen over mulle en smalle zandwegen door het bos, net een safari. We rijden naar een tropisch regenwoud en stappen uit voor een wandeling. Dat is echt genieten, wat een bijzondere bomen en planten, vaak helemaal door elkaar heen verstrengeld. Lange boomwortels op de grond of ze hangen voor je neus, het is best uitkijken. Warren vertelt dat er vroeger een groot deel van het regenwoud is gekapt voor de houtindustrie. Dit is er nog maar van over. Zoveel moois verloren om tafels of kastjes te maken. Gelukkig mag dit nu niet meer.
We rijden naar het resort voor een lunch. Dit blijkt een uitgebreid buffet te zijn, we laten het ons lekker smaken (al tijden niet zo lekker en veel gegeten…)
Om half een stappen we weer in de bus, die nu een heel stuk over het enorme witte strand rijdt. Er loopt een dingo en de bus stopt zodat we een foto kunnen maken. Het dier blijft echt even poseren. Fraser Island is bekend om de dingo’s, momenteel zijn er meerdere pups. Maar wij hebben er verder geen meer gezien. Dan is er een stop bij een zoetwater kreek. De andere reizigers lopen over een vlonder langs het water, maar deze twee bikkels lopen er lekker blootsvoets doorheen. Ook terug gaan wij door het water, net als de rest. Even later stappen we uit bij het wrak van de Maheno. Niet zo bijzonder, een hoop oudroest. Dan komen we bij prachtig gevormde en gekleurde zandformaties en hierna naar Indian Head waar we naar een uitzichtspunt lopen. Warren brengt ons nu naar de Champagne Pools (die helaas alleen water blijken te bevatten). Tenslotte rijden we 17 kilometer over het strand naar het resort. De bus rijdt door een enorme plas water, die via het dakrooster precies over Marijke heen komt (nou ja, een deel dan).
Om 17.00 uur krijgen we de sleutel van onze kamer. Dat blijkt een verblijf voor vier personen te zijn, compleet met keuken. Tussen half 7 en 8 uur kunnen we eten. Dit is ook weer een buffet, veel pastagerechten. We lopen nog een klein ommetje, maar het is al snel donker. Dus gaan we naar onze kamer, moe van alle indrukken. Het weer was vandaag niet optimaal, bewolkt en af en toe een spatje regen, maar wel warm genoeg. Morgen zal het wat beter zijn, dus ideaal om in de meren te zwemmen.

12 november: Midden in een grote poster
We beginnen de dag met een lekker ontbijt, een buffet met veel keuze. Het is nu inderdaad mooier weer, blauwe lucht en nauwelijks bewolking. We gaan de bus weer in, we rijden naar Lake McKenzie. Een groot meer met kristalhelder water, en een hagelwit strand. Het is net een grote poster, een soort Bounty strand. Al gauw is iedereen in het water, het ziet er ook heel aanlokkelijk uit. Alleen vinden een bepaald soort grote vliegen ons weer heel aanlokkelijk. Ze vliegen constant om ons heen, je ziet iedereen voortdurend slaan en meppen. Om elf uur zijn we weer bij de bus en rijden we terug door de bossen. Wopke is blij dat ie niet zelf hoeft te rijden, over die smalle paden met mul zand. Je kunt hier ook zelf rijden, met een 4wheeldrive auto. Het is een heel geschud, we zitten gelukkig in het midden van de bus, bewust zo gekozen. Om kwart voor 12 kunnen we weer lunchen, hetzelfde als wij gisteren kregen. We gaan nog even een tweede bordje halen (hoeven we vanavond niet meer te koken). Na het eten rijden we naar een tweede meer, Lake Wabby. Daar lopen we via een pad door de bossen naar toe, het is nog flink klimmen. En omdat het zand ontzettend mul is, is het best vermoeiend. Het zou volgens Warren een half uur lopen zijn, maar dat blijkt drie kwartier. Als we boven aankomen, denken we dat daar het meer is, maar we komen uit op een enorme zandvlakte. Heel indrukwekkend. Kort daarna zien we Lake Wabby liggen. We moeten een wit duin afdalen en staan dan bij het meer. Kleiner dan Lake McKenzie, maar eigenlijk nog mooier. Dit is groen gekleurd door algen en je ziet allemaal vissen zwemmen. We doen onze schoenen uit (brandend zand!) en gaan ook hier het water uitproberen. Zalig!
Dan via een ander pad weer terug naar de bus die over het strand naar het resort rijdt. Warren gaat de bus uitvegen die een complete strandzandvloer heeft. Wij kunnen intussen nog even het zwembad in. Maar wie gaat er nu nog zo’n minibadje in, als je net in twee schilderachtige meren hebt gezwommen? Niemand dus.
We rijden weer naar de veerboot die om vijf uur vertrekt. Als we aan land zijn krijgen we allemaal een bus toegewezen die ons weer thuis brengt. Warren blijkt de chauffeur van onze bus te zijn. Hij zet ons ca. 18.15 uur bij onze camping af. We halen bij de receptie nog even een code voor internet en gaan met laptop en brood in de. keukenruimte zitten. Daar zit nog een groepje Australiërs, hebben de grootste praatjes. Ze lusten wel een slokje en waarschuwen Marijke voor haar thee, die volgens hun niet gezond kan zijn.

Foto’s te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181