Halverwege de oostkust

Hallo webloglezers,
Was weer leuk om jullie reacties te lezen op ons verslag en de foto’s. De vleermuizen zijn door diverse mensen goed bestudeerd en wij kregen de juiste namen door. Met onze dank!
Wij hebben al heel wat voorbij zien vliegen en trippelen, waarvan wij de naam niet weten. Dat gaan we thuis zeker nog eens uitzoeken.
Het meest voorkomende woord in dit verslag is waarschijnlijk…regen! Ja mensen, het is niet anders. Ziet er niet zo uit als je verwachten zou, en wat de boekjes en folders vertellen. En dan is het best wat behelpen in die kleine camper, die eigenlijk een mooi weer camper is. Maar we slaan elkaar de tent/camper nog niet uit hoor.
Jullie veel inspiratie gewenst met Sinterklaasgedichten en surprises maken! Wij zagen gisteren de Kerstman door het winkelcentrum lopen, compleet met bel en kadootjeszak. Wij gaan onze schoen maar eens zetten, met de vraag of ie er een portie mooi (droog!) weer in wil doen…

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Tia (je ziet, je mail wordt goed gelezen)

13 november: Een benarde positie
Vandaag gaan we weer verder, maar eerst nog even naar het strand, daar zijn we nog niet geweest. Om half negen hebben we een mooi plekje uitgezocht en om kwart voor negen zwemt Marijke al in de zee. Nou ja zwemmen, het is heel ondiep dus het is meer op je handen lopen. Maar het water is heerlijk warm en helder.
Vervolgens rijden we via Maryborough naar Bundaberg. Daar maken we een kleine stadswandeling. Het is niet zo heel bijzonder en we zijn er zo doorheen. We zien bij een sportveld een aantal (oudere) mensen het spel bowls spelen. Ze hebben allemaal witte kleding aan en een hoed op, het gaat er serieus aan toe.
We rijden naar Burnett Heads waar we (vrij) willen kamperen, maar dat mag daar sinds kort niet meer. We hebben al een andere overnachtingplaats op het oog. Deze ligt tussen Bundaberg en Gin Gin in. Het is een Rest Area met toilet, waterkraan en barbecue.
Als we daar zo tegen drie uur aankomen gaan we eerst een korte boswandeling maken. Dan gaan we de ananas te lijf die we bij een benzinestation(!) voor 39 dollarcent hebben gekocht. Hij is heerlijk sappig en zoet (het klopt Arianne, nog nooit zo lekkere ananas gegeten!).
Wopke gaat zich daarna bezig houden met de barbecue. Ook hier weer een knop even ingedrukt houden en de (gas)barbecue gaat aan. Aardappelschijfjes erop met wat uitjes en twee hamburgers, even laten sudderen en klaar is Wopke. Na het eten het dagboek bijwerken en het steeds maar groter wordende aantal folders uitsorteren. Dat doen we binnen, omdat het rond zeven uur al pikdonker is.
Er overkomt ons nog iets vreemds: Wij willen de zijdeur openen, maar die gaat met geen mogelijkheid meer open. Van alles geprobeerd, maar er zit geen enkele beweging in, we zitten opgesloten in onze eigen camper. Wat nu? Wopke (lenige sportman) kruipt tussen de stoelen door naar voren en maakt daar de deur open. Dan opent ie de achterklep, kan Marijke door de “nooduitgang” nog even naar het toilet. Balen hoor, waar kan je zoiets laten verhelpen, en morgen is het nog zondag ook. Eerst maar slapen…

14 november: Mystery Craters, een afrader!
Het heeft een flink deel van de nacht geregend en het regent nu nog. Wopke klimt weer naar de “cockpit” en doet daar de deur open en dan weer de achterklep. Na veel duwen en trekken gaat de zijdeur gelukkig weer open. Hopelijk overkomt ons dat niet weer.
We hebben in een folder iets gelezen over de Mystery Craters bij South Kolan en willen daar onderweg stoppen om die te bekijken. We gaan een gebouwtje in waar een vriendelijke dame zegt dat het 7,50 dollar pp kost. Dat vinden we wel wat veel, maar vooruit. Als we verder lopen zien we gelijk een aantal grote gaten in de rotsbodem, maar het is piepklein allemaal, je waant je bijna in Madurodam. De foto in onze folder is vast met een speciale lens gemaakt. We voelen ons behoorlijk genept. En dan begint het er ook nog keihard bij te regenen. We zien daar het Franse gezin lopen, dat met ons op Fraser Island was. Zijn er ook ingestonken. Dit is absoluut een afrader voor wie hier ooit in de buurt komt!
Weer verder, naar een groot meer: Lake Monduran. We komen uit op een camping en we vragen bij de receptie of we goed zitten. Dat is zo, gewoon nog een stukje verder rijden, dan kom je bij een uitzicht over het meer. Daarna willen we ergens staan voor onze koffie, de camping heeft een veld voor dagrecreatie zien we. Even vragen of we daar mogen staan, dat is prima. Dus drinken we daar koffie en gaan daar ook meteen even douchen. Nu wel slim bezig dus!
En ook slim: we ontdekken weer een benzinestation waar ze die lekkere en goedkope ananassen hebben, we slaan er gelijk maar drie in.
Dan zetten we koers naar de twee kustplaatsjes Agnes Water en 1770. Dit laatste plaatsje is genoemd naar het jaar dat captain Cook daar aan land is gekomen. We rijden eerst naar 1770, tot aan een mooi uitzicht over de zee. Mooie plek voor onze boterham, we pakken onze spullen om daar te gaan zitten, maar dan begint het te regenen en eten we het maar in de camper op. In Agnes Water rijden we naar Workmans Beach, waar een eenvoudige camping is. We zetten daar onze camper neer tussen de palmen en gaan het strand op. Na een paar minuten begint het flink te regenen, dus gauw weer terug naar de camper. We zijn goed nat geworden, maar merken dat onze broeken inderdaad sneldrogend zijn.

15 november: Red Rock Walking Trail
Het is zeven uur en we zijn al even wakker, het is altijd al vroeg licht. Er wordt op de deur geklopt, het is de ranger die het kampgeld op komt halen (11 dollar). We zullen hem niet ontglippen. Gelukkig dat we geen problemen meer hebben met de deur en we eerst nog al die fratsen hadden moeten uithalen!
Het is droog en zonnig, ideaal voor een wandeling langs de kust. We gaan de Red Rock Walking Trail lopen. Er loopt een gravel weg van 800 meter naar het beginpunt. Gezien de toestand van deze weg pakken we die 800 meter er lopend bij, in plaats van rijdend. Om kwart over 8 zijn we al op het strand waar alleen een visser is, verder niemand. Wel een enorme herrie van insecten, de cicaden.
We volgen een pad langs allerlei mooie bomen waar de meest vreemde dingen aan groeien. Het is logisch waarom dit pad aan zijn naam komt: er liggen overal grote roodkleurige rotsen. Mooi om te zien hoe de golven aan komen rollen en dan boven de rotsen omhoog spatten.
Hierna rijden we weer verder en gaan onderweg bij een bieb even op internet. Mooi verzorgd daar, we drinken nog een beker koel water en lezen de krant, of liever gezegd het weerbericht. Ziet er niet zo geweldig uit helaas. Net buiten de plaats vinden we een geschikte plek aan een rivier voor onze boterham. Er komen meer wolken en het begint te regenen. Het is heel rustig op de weg (af en toe een overstekende slang). Tegen half vijf gaan we een kampeerplek zoeken, er moet volgens onze “bijbel”iets zijn bij een hotel in Marlborough. Eerst belanden we bij een kleine camping, die kost 20 dollar (zonder stroom). Maar dat is niet die wij bedoelen. Die vinden we even later, bij een klein hotel (voor chauffeurs). Het is hier 10 dollar, dus dat scheelt toch de helft. Het regent nog zachtjes en we besluiten in het hotel (meer een café eigenlijk) wat te gaan eten. We kiezen Chicken Kiev, geen idee wat dat precies zal zijn. We krijgen een soort grote kroket, friet en wat salade. In die kroket zit een ragout met knoflook en hier en daarin ontdekken we wat stukjes kip. De muur is helemaal volgekalkt met namen en opmerkingen van gasten. Wij voelen ons niet geroepen er ook wat bij te zetten. (We hadden misschien kunnen schrijven: is de kip nog in Kiev?).

16 november: Het suikerrietgebied
Wij hebben Duitse buren, zestigplussers, die een jaar rondtrekken met een gekochte 4wheeldrive camper. Hun dochter woont in Cairns, is na het backpacken aan een Aussie blijven hangen. De Duitsers geven ons nog allerlei tips over bezienswaardigheden en campings. Onderweg vinden we een picknicktafel voor onze koffie en daar schuift een jong stel bij aan. Ze hebben een apart taaltje, wij denken dat het Noren zijn, maar het zijn Zwitsers. Zij komen van de andere richting en hebben nog wat bruikbare tips voor ons. De weg is heel rustig en ook niet zoveel kuilen. Verder niet veel te zien onderweg, behalve de bekende verbrande natuur overal. En veel suikerrietvelden, vrachtwagens met suikerriet en fabrieken die dit allemaal verwerken.
De haven van Mackay is volgens de Zwitsers interessant om even te kijken, met grote schepen voor de steenkool en het suikerriet. Uiteindelijk komen we wel bij een haven terecht, maar daar zien we plezierboten liggen. We hebben niet veel puf om verder te zoeken, er zijn hier veel wegomleidingen. Ook het weer wordt wat minder, het begint iets te spetten. Bij een picknickplaats daar vlakbij besluiten we warm te gaan eten, dan eten we vanavond brood. Want hier staat een barbecue en je weet niet of je vanavond die mogelijkheid hebt (we hebben in de camper wel een braadpan, maar die bodem is niet bepaald anti-aanbak!). Dus Wopke gooit de schijfjes aardappel op de barbecue en even later twee biefstukjes. We zitten lekker beschut onder een afdak en het smaakt ons heerlijk. Nu rijden we een stuk het binnenland in, naar een nationaal park met regenwoud: Eungella National Park. We komen nu door een bergachtig gebied. Jammer dat het wat regent en de lucht erg donker is. Bij Finch Hatton Gorge gaan we op zoek naar de camping uit ons boek. We zien de camping liggen, maar we kunnen er niet komen. De weg staat onder water en we kunnen daar beter niet doorheen rijden met onze huurcamper. Stel dat je vast komt te zitten. Dan toch maar naar de camping in Finch Hatton zelf, daar waren we net al even geweest. Het is de Showground, een terrein waar ze tentoonstellingen houden met dieren. Via een kuilenweg komen we daar, en een man (uiteraard met baard, sjofele kleding en knauw accent) zegt dat wij onze camper onder een groot afdak kunnen plaatsen. We hebben dus een soort carport, heel handig met die regen, kunnen we lekker droog buiten zitten. Verder staan er nog twee andere kampeerders, we hebben de ruimte. We lopen nog even door het dorp (dat zo klein is dat je er niet kunt pinnen). Na het eten blijven we niet zo lang buiten zitten, want het stikt hier van de muggen en andere steekbeesten. Bij de toiletten hangt -zoals bij veel campings- een bord met het verzoek dat je het deksel weer op de wc moet doen, tegen ongewenste bezoekers. Hier zien wij goed wat met die bezoekers bedoeld wordt: een hele paddenfamilie zit rond en in het toiletgebouw, klaar om een duik in een toiletpot te nemen.

17 november: Wandeling met hindernissen
Vandaag gaan we een flinke wandeling maken door het nationaal park. We gaan lekker vroeg weg, tien voor acht, en rijden door een mooi bergachtig gebied. Dat houdt wel in dat de wegen nogal steil en bochtig zijn, maar Wopke vindt het goed te doen. Even voorbij het plaatsje Eungella zetten we de auto op een parkeerplaats. Het heet hier Sky Window. Maar door de laag hangende wolken heeft de Window dik matglas, het uitzicht is één grijze massa. Als we vanmiddag terugkomen, nog maar eens kijken daar. Het pad slaat het bos in en even later lopen we door het regenwoud, het is gelijk al weer heel indrukwekkend. Iedere boom en plant is bijzonder, omdat ze zo groot zijn, kleurig, gekke vormen hebben, etc. Wopke loopt voorop met een stok te zwaaien, want er hangen flink wat spinnenwebben. Verder is het goed uitkijken waar je loopt, het pad is smal en glibberig door de modder. En overal takken en boomwortels. Marijke ziet er eentje over het hoofd en pats, daar ligt ze languit in de modder. Ze zit er helemaal onder, maar verder geen schade. Waar we ook voor moeten opletten: de bloedzuigers. Wopke heeft een lifter op zijn enkel zitten, hij steekt gemeen en zit goed vast. Hoe verhelp je dat: Men neme een snufje zout en strooit dat op de bloedzuiger. Kort daarna laat ie los (goede tip van Leo). Het werkt prima, dus altijd wat zout bij je hebben in de rugzak. Even later heeft Marijke er eentje op haar enkel zitten en Wopke heeft er later nog twee, die zit echt in de prijzen. Er liggen voortdurend gevallen bomen en takken over het pad en we moeten vaak kiezen of we eronder door bukken of overheen klimmen. We zijn echt sportief bezig. Verder komen we geen andere mensen tegen op het pad, we horen alleen een concert van allerlei vogelgeluiden. In de buurt van Broken River horen we het water al steeds meer en dan zien we de rivier, met rotsen en stroomversnellingen. Marijke kan daar de ergste modder van haar armen en benen afspoelen. Even later komen we bij een kiosk, daar willen we wel een kopje koffie nemen. Maar 4,50 dollar vinden we toch te gortig, dan nemen we straks in de camper wel een bakkie. We lopen nog even naar een water waar je de platypus (vogelbekdier) zou kunnen zien. Eerst zien we een stuk of tien schildpadden en dan zien we het vogelbekdier. Hij is helaas steeds maar even boven water, maar leuk dat we dat dier nu ook gezien hebben. Terug bij de auto lopen we het eerste stukje, een rondwandeling, nog een keer. Nu geeft Sky Window zicht op het mooie landschap, al is het niet superhelder. Dan zou je zelfs de zee kunnen zien. Maar we hebben goed weer gehad, niet te warm en geen regen, heel voornaam. Marijke heeft wel idee om in Eungella te gaan staan, maar Wopke zegt dat je daar heel snel in de laaghangende wolken zit. We gaan dus terug naar onze Showground en zetten de camper weer op dezelfde plek neer (onder het afdak). ‘s Avonds bij de toiletten heeft zich nog meer fauna verzameld. We poetsen onze tanden boven een wasbak vol met torretjes. En naast de padden zitten nu ook knalgroene kikkers (lijken wel gummisnoepjes in groot formaat).

18 november: Wéér een portie regen (Deja Vu)
De lucht is grijs en het regent, we gaan naar Airlie Beach. Daar willen we op een camping staan en van daar uit een tour maken naar deWhitsundays. Een groep van 74 eilanden in het Great Barrier Reef. Je kunt daar o.a. goed snorkelen, maar dan moet je wel goed weer hebben. Onderweg gaat het steeds harder regenen, er staan enorme plassen op de wegen en de velden.
(We kunnen de tekst van twee weken terug eigenlijk zo kopiëren en plakken!). We nemen de wat saaiere hoofdweg, want we vertrouwen met dit weer de binnenwegen niet zo. In de buurt van de kust zien we veel reclameborden langs de weg over de Whitsundays. Daarop zie je stralend blauwe luchten en mensen in badkleding, een heel ander beeld dan wij hebben vandaag. Het komt echt met bakken uit de lucht. Bij de Tourist Office vragen we om een plattegrond, info over campings en tours. We krijgen info over een tour die gevarieerd is en ons wel wat lijkt (bij goed weer dan). Dan naar camping Flametree, wel een eind van het centrum af. We nemen een plek met stroom, dan sta je niet zo in de modder. Het is daar net een moeras, we zetten de camper op het betonnen deel. Normaal zet je de camper ernaast, maar dat is nu een baggerbende. De camper zou daar misschien in vast kunnen gaan zitten. Gauw naar binnen toe, je kunt echt geen kant op. Het meisje bij de receptie zegt ons dat wij morgen vroeg nog kunnen beslissen of we mee zullen gaan met een tour. Dat lijkt ons een goed idee. Om kwart over vier is het zowaar droog en lopen we naar het kleine vliegveld naast de camping. We zien een vliegtuigje opstijgen met mensen die gaan parachute springen.
We pakken alvast onze spullen die we(eventueel) morgen nodig hebben en hopen dat het goed weer wordt. De voorspelling voor de komende dagen is: Rain, showers, thunderstorm, maar misschien hebben ze het wel mis…

19 november: Watersnoodgebied
Het weerbericht blijkt helaas prima te kloppen. Het regende de hele nacht (op oordoppenvolume) en als de wekker om half zeven gaat, regent het nog. Wij zijn vroeg opgestaan, omdat we bij mooi weer met een tour mee zouden gaan. Maar nu pakken we alle spullen weer in en leggen die mooie folders over snorkelen bij het rif weer weg. Heel jammer, vooral Marijke baalt enorm, ze had zich er zo op verheugd. We kunnen hier verder niets doen, het regent en de camping is een grote modderpoel. We trekken verder naar het noorden, hopend op beter weer. We zien al gauw aan weerskanten van de weg complete rivieren en meren, dat zijn allemaal ondergelopen weilanden, bossen en rietsuikervelden. De suikerboeren lijden miljoenen dollars schade, staat in de kranten. Het is echt een watersnoodgebied, zoiets hebben we alleen nog maar op de televisie gezien. Soms komt het water zo hoog, dat het over de weg heen spoelt en wij door het water heen moeten rijden. Dat lukt Wopke heel aardig, we hebben dus een amfibievoertuig.
Je kunt zien dat het al heel lang heeft geregend in dit gebied, alles staat onder water. De lucht blijft grijs en de regen valt continue. Moeilijk om optimistisch te blijven, zeker als je al tig regenvakanties achter de rug hebt. Langs de weg zie je regelmatig borden over: “Experience the tropics”, met vrolijke mensen in badkleding op een zonnig strand met blauwe lucht. (???). We passeren Townsville, deze plaats heeft 300 dagen zon per jaar, maar vandaag is het er eentje van die andere 65! We slaan diverse plaatsen over die wij als bezienswaardig hadden aangekruist. Wat moet je daar in de stromende regen?
Op het eind van de ochtend is het zowaar droog, maar na een uurtje of drie zien we de spetten al weer op het raam verschijnen. De route is niet interessant, suikerrietvelden en verbrande bossen, alles onder water nu. Vlakbij Rollingstone maken we een korte wandeling over het strand. Daar zien we veel moois: allemaal koraal in de meest prachtige vormen ligt daar aangespoeld, ware kunstwerkjes. Je mag dat niet meenemen, maar we maken er uiteraard een paar foto’s van.
Bij Ingham zien we meer berggebied, hier zijn meerdere nationale parken. Maar dat is nu geen geschikt gebied om heen te gaan, de wegen zijn slecht door de modder. We gaan op zoek naar een overnachtingplek en rijden naar Hull Heads, ten zuiden van Tully. Het is een eenvoudig terrein met toiletten, douches en een barbecue. Mooi gelegen aan het water, met uitzicht op diverse eilanden. Al ziet dat er in de stromende regen veel minder mooi uit. We melden ons aan bij de beheerder, een oudere man met veel humor. Hij legt Wopke uit hoe hij de “bloody button” van de barbecue moet indrukken. Hij weet niet of het meevalt met de “mozzies”. Marijke begrijpt dat dit muggen moeten zijn. Nou, we worden zowel buiten als binnen in de camper uitgebreid verwelkomd door hele wolken mozzies! (Er zit nu hier en daar een mozzievlekje op het plafond van de camper). Wopke gaat bij de (gelukkig overdekte) barbecue aan de slag met aardappels en worstjes en Marijke binnen met de sla. Vanwege de regen en de “mozzies” eten we in de camper. De regen klettert onophoudelijk door…

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181