Naar het regenwoud

Hallo webloglezers,
Hier weer wat leesvoer van de “Grey Nomads”. Want zo noemen ze in Australië rondtrekkende reizigers van onze leeftijdsgroep. Het gaat nog steeds prima met het reizen, de chauffeur kan goed met de camper overweg. En de bijrijder met de wegenkaarten, de koffie en de CD speler. (Vandaag probeerden we Abba het geluid van de regen te laten overstemmen). Het snorkelen bij het rif staat nog steeds op ons lijstje. Hopelijk kunnen we daar volgende keer over schrijven.
We hebben weer veel foto’s gemaakt, maar het verzenden daarvan lukt niet altijd overal.
Kijk af en toe maar bij Picasa of er nieuwe albums zijn bij gekomen (de link staat –zoals steeds - helemaal onderaan dit verslag)

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Alex

20 november: Een casuaris als huisdier
We verlaten het kampeerterrein dat vannacht nog modderiger is geworden. De “mozzies” hebben ons gelukkig met rust gelaten. We rijden terug naar de grote weg en zien dan ineens een casuaris de weg oversteken. Met zijn gekleurde kop met helm een heel opvallende verschijning. Ze zijn wat verwant aan de emoe en struisvogel. Dit gebied heet de Cassowary Coast, dus dat klopt wel. Bij Tully zien we dat we de suikerfabriek kunnen bezichtigen. Dat lijkt ons wel interessant, we zitten midden in het suikerrietgebied. En het is in ieder geval een droge bestemming, want het regent (hoost) nog onophoudelijk. Maar de dame van het Tourist Office vertelt ons dat er geen rondleidingen zijn. Door de regen kan er niet geoogst worden en is de fabriek niet in werking te zien. In Tully staat een heel grote laars van 7,8 meter hoog. Zoveel regen is daar in 1950 gevallen en daardoor is Tully de natste stad van Queensland. Wegwezen daar! Hierna rijden we een stukje naar de kust, naar Mission Beach. Voor een kopje koffie aan het strand, maar met die stortregen is er weinig aan. Bij de Tourist Office krijgen we nog wat info, compleet met zonnige foto’s met blauwe luchten.
Rond 1 uur strijken we voor onze middagboterham neer aan de kust van Etty Bay, het is zowaar droog (voor hoe lang?). We zien een casuaris langs de auto’s lopen, die kijkt waarschijnlijk of er iets te snacken valt. Er ligt een camping naast de parkeerplaats en het lijkt ons een goed idee daar te overnachten. We hebben een mooi uitzicht op de zee. Inmiddels hebben we aardig wat wasgoed verzameld voor de wasmachine. Terwijl de was draait gaan wij de zee in, er is een zwemgedeelte afgezet met een groot net. Daarbuiten moet je beslist niet komen vanwege de “stingers”, zeer gevaarlijke kwallen. Een beet is dodelijk of je wordt ernstig ziek. Het water is lekker warm, een graad of 26. Heerlijk om wat op die golven mee te deinen of ze over je heen te laten komen, wel zout natuurlijk. De was is uitgedraaid en we hangen hem aan de lijn. Het waait goed en Marijke denkt dat het wel kan drogen nu. Er loopt de hele tijd een casuaris over de camping te paraderen, aan alle kanten wordt zij gefotografeerd. Het is een zij, vertelt de campingbeheerster, en ze heet Etty. Is de plaats naar de casuaris genoemd of andersom?
Om 5 uur is ons rantsoen droog weer al weer op, het begint weer keihard te plenzen. We halen gauw de was van de lijn, die nog niet droog is, wat klam allemaal. Dus leggen we de spullen in de camper om verder te drogen. Marijke doet haar klamme broek gewoon weer aan, want die is met de regen ook aldoor klam, maakt niets uit. We hadden de slaapzakken even te luchten gehangen en daar niet gelijk aan gedacht toen er weer een bui kwam. Gelukkig valt het mee, we kunnen droog slapen. Als Marijke ’s avonds in het toiletgebouw is, hoort ze de regen enorm tekeer gaan. Een wolkbreuk en niet zo’n kleintje. Ze blijft daar wachten tot het minder wordt en leest ondertussen in een tijdschrift dat daar ligt, voor gestrande tandenpoetsers. Uiteindelijk rent ze toch maar snel, flats, plats naar de camper, de camping is nu één groot meer.

21 november: Een stukje het binnenland in
Het regent nog continue, we gaan nu het binnenland weer in, we zien wel hoe het loopt met het weer. Het is momenteel overal slecht, welke kant je ook op gaat. In Innisfail ontdekken we een MacDonalds en daar lukt het om ons verslag op het weblog te plaatsen. We rijden nu het gebied The Tablelands in. Het is mooi groen (ja, waardoor?), helaas niet veel uitzicht. We komen langs een fruitstalletje aan de kant van de weg en kopen daar een kilo bananen voor 1,50 dollar. In dit gebied zie je veel bananenbomen. Even later zien we weer een fruitstal, ze verkopen PawPaws voor 1 dollar. Dat woord komen we vaak tegen op borden langs de weg, geen flauw idee wat PawPaws zijn. We denken dat het bananen zijn. Of papaja’s, die verkopen ze daar ook en wij nemen er eentje mee voor 1 dollar om eens uit te proberen. We volgen de waterval route en stoppen bij alle drie de watervallen. Bij de Millaa Millaa Falls kan je in het meer daaronder heerlijk zwemmen. Maar nu staan wij daar in onze zwarte poncho’s bij, als twee reuzenkraaien. Het wandelpad is een en al bagger, maar wel overal mooie bomen en planten. Heel geheimzinnig soms, vooral met die geluiden van insecten en vogels erbij. Dan naar Yungaburra waar nog redelijk wat oude huizen staan, het ademt echt de sfeer van vroeger tijden uit. Daar volgen we een pad langs het water waar je het vogelbekdier zou kunnen waarnemen. Die laten zich eigenlijk zien bij schemer, dus de kans is niet zo groot. Maar we lopen er nog maar net en daar zien we er eentje, we kunnen het dier goed volgen. Een paar kilometer verder gaan we naar de Curtain Fig Tree, de beroemdste boom van de Tablelands. Een wurgvijg met een 15 meter lang gordijn van luchtwortels. Heel spectaculair!
Kort na Atherton vinden we onze volgende stek om te overnachten. Een kampeergelegenheid bij het Rocky Creek War Memorial Park. Daar staan allemaal gedenkstenen ter nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog, toen hier een veldhospitaal was.
We zetten de camper in het gras, maar al gauw komt de “caretaker” ons waarschuwen dat wij bij (eventuele) zware regenval niet meer weg kunnen komen daar. Dus zetten we de camper maar op het pad neer. We krijgen gelijk al bezoek van weer een ander soort gevederde vrienden: drie parelhoenders. Die af en toe een heel doordringend geluid maken. Vanavond staat er spaghetti op het menu en een stuk papaja toe, lekker.

22 november: Wallabies van heel dichtbij
Naast ons staat ook een Apollo campe, daarin reizen een vader en dochter uit Maastricht. Zij reizen van Cairns naar Sydney, hadden veel regen gehad in het noorden en konden daardoor niet overal komen. Wij hebben ze helaas niet veel goeds te melden over het weer in het gebied waar zij heen willen gaan en wij vandaan komen. Wel hebben we wat nuttige tips voor elkaar om heen te gaan. Zij hebben de tip: Granite Gorge, komen we langs als we verder trekken. Daar zitten allemaal kleine wallabies die erg mak zijn en gewoon naar je toe komen. Dat lijkt ons wel wat. Het motregent en na een tijdje is het zelfs droog. Er komt een vrouw aan die de receptie doet van het terrein, zij vertelt enthousiast over de wallabies die je kunt voeren en de routes die je kunt lopen. Het kost wel 10 dollar pp, we hopen dat we waar voor ons geld krijgen. We krijgen ieder een zakje met voer voor de wallabies (gewoon havervlokken die wij ook af en toe eten bij ons ontbijt). Het is een schitterend natuurgebied met heel veel rotsen, hier en daar loopt er water tussendoor en er zijn ook een paar meren. Een werkelijk oorverdovend lawaai van de cicaden, grote insecten in de bomen. We zien al gauw een paar wallabies zitten tussen de rotsen en de brutaalste komt naar ons toe en eet uit onze hand. Schitterend! Dan komen er steeds meer, ook een moeder met een kleintje in de buidel. Soms zitten ze met meerdere tegelijk uit je hand te eten, een unieke ervaring. Sommige klimmen op schoot, laten zich aaien. We zien een moeder kangoeroe met een jonkie in de buidel, die kruipt er langzaam helemaal uit en dan gaat moeder de “kinderkamer” uitgebreid schoonmaken. Ondertussen huppelt de kleine rond de moeder en gaat steeds iets verder. Wat een plaatje! We lopen een pad over de rotsen, dat vergt heel wat geklauter en we hebben onze bergschoenen zeker nodig. De rotsen liggen vaak niet pal naast elkaar en ook zijn ze meestal niet plat, maar lopen in een punt. Als we weer bij de receptie aankomen, geeft de beheerster Wopke een koekje om de witte kaketoe te lokken. Die gaat mooi op zijn arm zitten en Wopke kan er zo mee rondlopen. Dan rijden we naar Mareeba, het is helaas weer gaan regenen. Bij Coles willen we boodschappen doen, de regen is nu een wolkbreuk en Wopke zet Marijke snel vlak voor de winkel af. Nu verder naar Daintree, waar we een camping willen zoeken en een tour willen gaan maken om krokodillen te zien. In Daintree vinden we een kleine camping, met (bij droog weer) mooi uitzicht op het landschap. We gaan eten, halverwege gaat het harder regenen en gaan we snel met ons bord de camper in. Uitkijken dat de muggen niet meekomen, want die zitten hier volop. Morgen willen we een tour gaan maken naar de krokodillen (maar die laten we niet uit ons hand eten!).

23 november: Crocodile Dundee
Vandaag willen we één of twee krokodillentours gaan maken. Bij Crocodile Express kan je voor één prijs twee tours maken, vanaf verschillende vertrekpunten. We kopen bij de Tourist Info twee seniorkaartjes voor 20 dollar pp (in plaats van 25). Marijke had om 1 seniorkaartje gevraagd, maar heeft er niets op tegen dat haar ook zo’n kaartje wordt berekend. We hebben nog even de tijd en bij de camper lukt het Wopke om een mango, die we gisteren hadden ontdekt in een boom achter onze camper, uit de boom te plukken. Die hing daar de hele tijd heel uitnodigend, maar we konden er net niet bij. Met wat klimwerk lukt het allemaal. De mango blijkt echter een grapefruit te zijn. Ook lekker!
Als we om half tien vetrekken met de boot is het net opgehouden met regenen en komt er zelfs wat blauwe lucht. Tot verbazing van onze gids. Hij zegt dat er normaal twee meter regen per jaar valt in dit gebied en dat er dit jaar tot nu toe al 4,5 meter is gevallen. We zijn in totaal met acht mensen op de boot, we hebben lekker de ruimte. De gids is niet altijd goed te verstaan, door zijn accent en het geluid van de motor. We varen over de bovenstroom van de Daintree River en hebben een prachtig zicht op de weelderige bomen- en plantengroei aan weerszijden. We zien af en toe koeien grazen, er worden er elk jaar 15 tot 20 te pakken genomen door een krokodil. Wij hebben niet veel geluk met het spotten van krokodillen, we zien de rug van een krokodil die in het gras ligt, meer niet. Met dieren weet je het natuurlijk nooit.
We drinken een kopje koffie op de camping en gaan dan naar het vertrekpunt van de tweede tour, de benedenstroom van de rivier. We kunnen gelijk mee met de boot van half twaalf. Er zit verder alleen nog een jong Nederlands stel op, we kunnen makkelijk heen en weer lopen voor foto’s. Onze gids heeft een goed oog voor het ontdekken van krokodillen, ze zijn moeilijk te vinden door hun schutkleur. Eerst zien we een kleintje van een maand of negen. Onze gids ontdekt een grote krokodil, een mannetje die ze Scarface noemen (hij heeft littekens vanwege een gevecht met een ander mannetje). Wij varen een tijdje langs Scarface en kunnen hem goed zien en fotograferen. Verder zien we nog twee vrouwtjes krokodillen op de kant liggen, een tweede kleintje en twee groene boomslangen innig verstrengeld op een boomtak. En verder uiteraard prachtige bomen zoals mangrove en nog wat mooie vogels. Dus op deze tour hebben we meer succes. Nu rijden we door naar de veerboot om naar Cape Tribulation te gaan, het meest noordelijke punt dat wij aan de oostkust kunnen bereiken. Want na die kaap komt er een gravelweg waar je alleen met een 4wheeldrive over kunt. De veerboot komt er net aan en zet ons over de Daintree river. Dan rijden we over een smalle weg door het tropisch regenwoud, heel mooi en mysterieus. We stoppen voor ons brood bij een picknicktafel en volgen daarna de wandelroute over een keurig aangelegd pad door de bossen. Eigenlijk is iedere boom het bekijken waard, zo bijzonder. We rijden verder, de weg gaat regelmatig over water heen en soms komt het water over de weg, best spannend. Bij de auto’s die onze richting op komen zitten ook gewone bij en die redden het, wij ook.
Nu parkeren we bij het verste punt voor ons, Cape Tribulation. We lopen via het regenwoud naar het uitgestrekte strand. Het is laag water en je kunt de enorme boomwortels nu goed zien. Leuk dat we dit punt nu gehaald hebben. We rijden weer terug en zien een camping: The Jungle Lodge. Wij blijken de enige kampeerders te zijn, de mensen durven nog niet te komen door de zware regenval. Maar wij durven wel en zetten de camper op nummer 3. een royale plek. Daarna lopen we naar de overkant van de weg, waar een pad naar het strand loopt, dat is nu helemaal verlaten. Op de camping nemen we nog een glaasje, maar dan komt er helaas water bij de wijn en moeten we weer snel naar binnen. We kunnen dat onderhand al heel snel, stoeltjes inklappen, achterklep open, stoeltjes erin…
Marijke vindt twee kokosnoten, waarschijnlijk door een andere kampeerder meegenomen. Wopke snijdt in de ene een gat en schenkt er kokosmelk uit. We kunnen wel overleven in de jungle, als het moet. We zien na het eten de vleermuizen rondvliegen. En verder piept, krijst en tsjirpt er nog van alles en nog wat om ons heen.

24 november: We zakken weer af
Het heeft de hele nacht geregend, het geluid leek meer op hagel of dat er allemaal steentjes op het dak werden gegooid. Het plenst nog steeds en we besluiten toch maar de wandeling te gaan maken die we wilden gaan doen, het wordt toch niet beter. Bergschoenen aan en poncho’s om (waarin je weer nat wordt van het zweet) en op pad. Er loopt een mooie (korte) wandeling door het regenwoud tegenover de camping. Het is een lange houten vlonder bedekt met gaas tegen het uitglijden, zeker nodig met dit weer. Er zijn verder geen andere mensen te bekennen. Ondanks de stortregen proberen we zoveel mogelijk om ons heen te kijken. Het is echt genieten, zo bijzonder zijn al die bomen en planten. Elke keer is het weer: Wow! Veel infoborden, allemaal prima verzorgd. Om negen uur zijn we weer bij de camping en rijden weg. Afwachten hoe de weg er nu uitziet, of we er sowieso door kunnen komen. Er zitten ook flinke kuilen in de weg, dat weten we nog van gisteren. De plassen op de weg zijn iets minder geworden, dat valt mee. We gaan weer met de ferry over, langs Daintree en dan de kant op van Cairns. De regen komt met bakken uit de lucht en er komt nu ook een zware storm bij. Het lukt Wopke goed om de camper op de weg te houden (kan zich zo opgeven voor Parijs-Dakar). We strepen de Mossman Gorge maar van ons lijstje, want die kant op is de lucht nog donkerder.
Bij Port Douglas parkeren we de camper en lopen door de winkelstraat. Valt wat tegen, veel luxe winkels en weinig historie. We willen nog wat lopen langs de Four Mile Beach. Daar willen we (letterlijk) wat uitwaaien en dan ons brood eten bij een picknicktafel. We lopen net een minuutje of het begint weer harder te plenzen. Gauw weer naar de camper en binnen ons brood opgegeten. Het gas gaat op, we moeten dus de gasfles laten bijvullen. Door het regengordijn heen kijken we rond naar een garage of iets dergelijks. In Cairns zien we een kantoor van Apollo, zij vertellen dat ze gas bijvullen bij Cairns Holiday Park. We kunnen het niet zo gemakkelijk vinden, want Cairns is erg druk qua verkeer. Bij de camping kunnen ze gas bijvullen en ze hebben ook een plaats voor ons. We zetten de camper neer, het is half vier en zowaar droog. We nemen een glaasje en gaan dan een stuk lopen langs het strand. Daar is veel te zien, het is een brede boulevard waar veel mensen aan het hardlopen zijn of op een andere manier actief. Het strand bestaat voor een groot deel uit slik waar allerlei vogels en insecten rondlopen en kruipen.
We bellen de familie Schnitzler op, die wij een week geleden hebben ontmoet. Zij zitten nu bij hun dochter in Cairns en vinden het leuk om langs te komen bij ons. We zijn net klaar met het eten als ze aan komen lopen, hun dochter woont een paar minuten lopen van de camping vandaan. We zitten gezellig een tijd met elkaar te praten, over wat we de afgelopen dagen hebben gedaan, we blijken nogal wat dezelfde ervaringen te hebben. Als Bernd en Erica weer weggaan, wisselen we onze adressen uit. Zij wonen in Dinslaken, dat is niet zo ver van de grens. We proberen de (gratis) wifi van de camping, waar ze mee adverteren. Maar dat wil na zeer lang proberen en wachten niet lukken. Dat overkomt ons wel meer bij campings, word je blij gemaakt met een dooie mus (ja, die vogels zien we hier ook). En de tweede dooie mus: na een paar droge uurtjes begint het weer te…plenzen.

25 november: Via de kust richting Townsville
Als we opstaan regent het nog steeds, maar niet meer zo keihard als vannacht. We besluiten toch nog even naar de boulevard te gaan. Het is nu hoog water en het slik met de vogels is grotendeels verdwenen. Het is allemaal keurig onderhouden daar en er is voor iedereen wat: speeltuin, gymtoestellen, groot zwembad. Op het eind zien we de boten liggen die o.a. naar het Great Barriere Reef varen. Zouden wij eventueel ook kunnen doen, maar het weer is nog steeds heel onbetrouwbaar.
We rijden Cairns uit, het is druk op de weg maar met de plattegrond komen we er goed uit. Het begint nu keihard te hozen, we rijden door een soort “wasstraat”, of je kunt beter zeggen “varen”. De weg staat blank en het stormt nu ook. Maar Wopke heeft inmiddels al heel wat ervaring met rijden in zeer slecht weer. Bij Babinda rijden we maar door, daar wilden we eigenlijk bij de bijzondere rotsen gaan kijken. Maar die kant op is de lucht bijna zwart, dan weet je het wel. We vinden een (overdekte!) picknickplaats voor onze koffie. Daar zitten vier Nederlanders die ons vertellen dat de bijzondere boom die hier staat een kapokboom is. Er hangen allemaal grote dotten pluis aan de boom en er ligt ook veel op de grond. Zo’n boom hebben we nog niet eerder gezien. Heel leuk dat we steeds weer nieuwe bomen, planten en dieren ontdekken.
We willen vandaag naar een kampeerplek ten noorden van Townsville. Daar zijn meerdere eenvoudige (gratis) plekken. Wij vinden de Rest Area bij Saunders Beach, daar staat al een aantal auto’s en campers. De plek ligt mooi aan de zee, maar het is nu binnenweer. We willen morgen weer naar Airlie Beach rijden, het snorkelen bij de Whitsundays gaat nog een keer in de herkansing!

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181