In the middle of nowhere

Darwin, 5 december

Sint laat jullie hierbij weten
Dat hij jullie niet is vergeten
Een pakje kan hij helaas niet sturen
Alleen het vervolg van zijn avonturen!

Een zwetende Sint en Piet

Maar de computer op de camping is van het jaar Nul
Zijn wij weer mooi de …Pineut

Ja, mensen die eerste vier regels wilden wij jullie zondag sturen, maar dat lukte dus niet. We zitten de laatste tijd namelijk veel in gebieden waar je niet veel meer tegenkomt dan een benzinepomp.
Dus Hanneke, we zijn niet verdronken. Wel de hele dag drijfnat, want het is 38 graden in de schaduw en 45 in de zon!
Inmiddels hebben we al meer dan 9000 kilometer afgelegd!
Wij wensen jullie veel leesplezier toe en hopen dat het daar meevalt met het winterse weer, zeker wat de gladheid op de wegen betreft.
(Al gezien dat er nieuwe albums bij Picasa staan?)

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Jos

26 november: Terug naar Airlie Beach
Als we opstaan is het droog, we gaan lekker met onze ontbijtspullen aan de picknicktafel zitten, met uitzicht op zee, zo hoort het. En dan rijden we naar Airlie Beach waar we al eerder hebben gestaan (in de stromende regen).
De lucht is hier en daar blauw, maar verandert al gauw in grijs. Nou ja, zo lang het maar droog blijft. Wel waait het enorm hard en het is soms best een klus de camper goed recht op de weg te houden. Gelukkig is het niet druk op de weg en ook weinig kuilen. In het leuke plaatsje Ayr zien we een MacDonalds en verzenden daar ons laatste verslag met tien foto’s erbij. In Airlie Beach kennen we de weg nog en gaan eerst wat boodschappen doen. Als we uit de winkel komen, regent het flink, maar niet erg lang. Een compleet droge dag te hebben lukt ons nog niet. Er zijn in Airlie Beach meerdere campings, wij besluiten weer naar Flametree te gaan waar wij acht dagen geleden ook op stonden. Bij de receptie laten we de folder zien van de tour waarmee wij morgen naar de Whitsunday eilanden willen gaan. Het meisje bij de receptie vraagt of we seniors zijn en of we alles eten. We antwoorden op beide vragen met Ja. Ze noteert onze gegevens en geeft die door aan het bedrijf. Om 10 over 8 worden we morgen opgehaald bij de camping. De plek die wij op de camping krijgen toegewezen is heel modderig, de camper zit gelijk al bijna vast in de blubber. We geven dit door en we mogen een andere plek uitkiezen, die vinden we. We gaan we bij de receptie twee fotoseries op Picasa zetten, dat lukt prima. Marijke vraagt bij de receptie nog een paar dingen na van onze folder van de snorkeltour. Er staat: “Eftpos facilities available on board”. Maar wat is nou “eftpos”? Volgens Wopke zijn het toiletten, maar Marijke wil het zeker weten. Nou, het is dus een Pinautomaat, dus men zal het niet op prijs stellen als wij daarop onze behoefte gaan doen!
Na het eten ziet Marijke even verderop een camper staan en heeft het vermoeden dat dit wel eens de camper van onze buren in Rocky Creek zou kunnen zijn. Dat blijkt inderdaad zo te zijn: Vader Ronald en dochter Anne zitten bij hun camper, net terug van een geslaagde snorkeltour. Wij halen onze stoeltjes erbij en we vertellen over en weer onze belevenissen. Zij houden ook erg van kamperen op kleine campings in de natuur, heel gezellig om zo even bij elkaar te zitten. We wensen elkaar een goede reis toe, nemen nog even een douche en pakken onze spullen voor morgen bij elkaar.

27 november: Snorkelen in een groot aquarium
Vandaag gaat de snorkeltour in de herkansing en het weer ziet er een stuk beter uit dan toen wij hier de vorige keer waren. Om 10 over 8 worden we opgehaald met een klein busje, er gaat nog een jong Nederlands stel mee. Daarna rijdt het busje langs een paar campings en hotels tot het helemaal vol is. We rijden naar de haven bij Abel Point en worden aan boord hartelijk verwelkomd door schipper Bryan. Om 9 uur vertrekken we met een groep van veertig mensen. Er volgt nog wat uitleg over wat er gaat gebeuren. Met het snorkelen heeft men een “stingersuit” nodig, om beten van gevaarlijke kwallen te voorkomen. Ook kan je een buigzaam stuk schuimrubber meekrijgen om je aan vast te houden. We varen langs de eilanden tot aan een punt waar we gaan snorkelen. Iedereen krijgt een stingersuit, heel charmant. Ook krijgen we een snorkelset en een paar zwemvliezen, en dan het water in. Marijke heeft nogal moeite om vooruit te komen met die gekke flippers aan haar voeten, maar ze komt toch bij de rest aan. En dan eens kijken wat zich daar in het water afspeelt. Geweldig, wat je allemaal te zien krijgt, het is net een heel groot aquarium. Prachtig koraal, in allerlei vormen, vissen in allerlei kleuren en maten. Er zijn blauwe vissen bij met een helgroene kop, gestreepte vissen, vissen die heel aparte ogen of vinnen hebben. Het lukt niet om elkaar ergens op te wijzen, want je herkent elkaar niet. Iedereen ziet er uit als Batman of Catwoman. De mensen die niet snorkelen zitten in een rubberboot met een glazen bodem. De watertemperatuur is 26 graden, maar op het eind worden we toch een beetje koud, we bewegen niet zo veel natuurlijk. Dan moeten we weer naar de boot zwemmen, waar we ons weer uitpellen. We kunnen een kop thee of koffie nemen. Marijke blijft beneden, want ze gaat niet met een hete kop koffie een smal en steil trapje op, terwijl de boot ontzettend op een neer deint. Wopke zit al boven, waar wij eerder ook al zaten naast een Iers echtpaar van onze leeftijd. De boot gaat flink op en neer, goed dat we een reistabletje hebben ingenomen. We varen naar Whitehaven Beach waar je even kunt zwemmen, rondlopen of op het strand liggen. Wij lopen even een stukje, tot het om 1 uur tijd is voor deAussie Beach BBQ. Bryan maakt op de barbecue het vlees klaar, iedereen krijgt een worstje, karbonaadje en een gehaktschijf. Daar kunnen we nog brood, salade, rijst en fruit bij pakken. Als je dat zit te eten op zo’n prachtig strand met wit zand, is dat echt een Zwitserleven gevoel. Hierna varen we naar een ander strand waar we een korte wandeling maken naar een prachtig uitzicht, echt een ansichtkaart. We hadden wel verwacht dat die wandeling langer zou zijn, met uitleg. En de boot met glazen bodem was alleen voor de mensen die niet snorkelden. Maar met het snorkelen zag je toch veel meer dan in die boot, hoorden we later. Het snorkelen was een geweldige ervaring, hadden we zeker niet willen missen. We varen nog een heel eind voor we weer terug zijn bij de haven. Onderweg zien we een paar keer een grote schildpad. Het water is prachtig helderblauw. De boot vaart vrij snel en gaat flink op en neer. Als je aan de kant zit, word je nogal eens nat gespat, maar je droogt weer snel op. Om 5 uur zijn we weer in de haven en gaan we weer met een busje naar de camping. Dit is een kleiner busje, we zitten er als sardientjes in, om maar in vistermen te blijven. Op de camping nemen we wat soep en brood en douchen het zout en het zand eraf. We zijn best moe van het snorkelen en alle indrukken en gaan vroeg naar bed. In bed voelt het net aan alsof we nog op de boot heen en weer deinen.

28 november: Goedkope mango’s
Vandaag willen we weer een flink stuk opschuiven op de kaart, vanaf Townsville richting Mount Isa. We gaan om 8 uur weg en het is goed weer. We rijden eerst een stuk waar we al twee keer eerder reden. Bij Bowen komen we voor de derde keer langs die enorme mango, dus nu moet ie maar eens op de foto. Bowen is bekend om de mango’s, je ziet veel stalletjes langs de weg. Maar je moet meestal een grote hoeveelheid kopen, b.v. een emmer, en dat is niet handig voor kampeerders. Dan gaan we in Ayr op zoek naar een bank, en niet eentje om te picknicken. We zoeken de Commonwealth Bank, die berekent namelijk geen extra kosten. We lopen nog een stukje door de hoofdstraat met een paar mooie gebouwen voor een foto.
Even na Ayr vinden we een parkeerplaats voor onze koffie. Daar staat een mangoboom met valmango’s op de grond. Veel zijn er kapot, maar we rapen de beste op, een plek snijden we straks wel weg. We eten er allebei wat van, heerlijk. Bij Townsville gaan we richting westen, het is ontzettend stil op de weg en dat zal de hele dag zo blijven. Vooral omdat het zondag is. We kunnen goed om ons heen kijken, maar er is niet zo veel bijzonders te zien. We vinden een picknickplaats voor ons brood en eten ook wat van de geraapte mango’s. Bij het White Mountain nationaal park stoppen we bij een mooi uitzicht. Helaas mag je in dit park niet kamperen en de boetes zijn hier niet mis. We willen niet te lang meer doorrijden, het regent al een paar uur (de wegen zijn erg nat). We gaan staan op de camping van het Exchange Hotel, in the middle of nowhere. Het woord hotel en camping is wel groots voor wat het is. We staan op een klein grasveld, verderop nog 1 caravan. We hebben dus het sanitairblok zowat voor onszelf, ook ontdekken we een mangoboom achter onze camper…
We eten buiten, maar op het laatst gaat het regenen en gaan we gauw naar binnen. Tijdens het eten hebben we weer een schooier: de hond van het hotel, ze kan heel zielig kijken. Als Wopke zegt “zit”, gaat ze gelijk zitten, ze verstaat Nederlands!

29 november: Modder en (dooie) sprinkhanen krabben
Om half acht trekken we weer verder door de prairie. Het is droog en bewolkt. Maar geen regenlucht, gewoon mooie witte wolken in allerlei vormen. We willen proberen tot Mount Isa te komen. De weg is helemaal verlaten, we hebben hem helemaal voor ons alleen. Een heel vreemde ervaring voor een Nederlander. We kunnen heel ver kijken, omdat de weg kaarsrecht loopt. Er is helemaal geen bewoning onderweg, we zien wel het landschap af en toe veranderen. Dan wat meer gras, dan wat meer bomen. Af en toe passeren we smalle watertjes met gezellige namen zoals Skelleton Creek en Skull Creek. De plaatsjes waar wij doorheen komen hebben maar een paar huizen en een benzinestation, je rijdt erin en gelijk weer uit. Bij een klein meer willen we onze koffie drinken. Wopke rijdt de camper er naartoe, maar merkt gelijk dat ie wegzakt in de modder, dus snel weer naar achteren en de auto op het pad gezet. Wopke moet een dikke laag modder van de banden af krabben. Bij een benzinestation ontdekken we een compleet sprinkhanenkerkhof op de motorkap. Die zit helemaal onder de geplette sprinkhanen (van ca. 10 cm.). Nu weten we waar dat pok-pok geluid steeds vandaan kwam. Marijke probeert de ergste troep van de ramen te krijgen. Op onze weghelft komen we deze dag vijf andere auto’s tegen en tegenliggers zijn er ook maar sporadisch. Vaak is het een Road Train, dat is een zeer lange vrachtwagen (ca. 53 meter) met drie of vier aanhangers. Als we in de buurt van Mount Isa komen wordt het landschap wat meer bergachtig. Mount Isa is bekend om de mijnen, voornamelijk ijzererts. Bij de Tourist Info vragen we wat na over rondleidingen in de mijnen. Ze weten niet wanneer de volgende zal zijn, ze kosten 45 dollar pp, dus (zoals alles hier) ook erg prijzig. Laat u maar. Nog even naar de IGA supermarkt, met ook alleen maar prijzige spullen (Marijke ziet paprika’s voor 10 euro de kilo!). Maar Wopke ontdekt spikkelbananen voor 50 dollarcent i.p.v. 4 dollar, daar slaan we dus twee kilo van in. Vijftig kilometer na Mount Isa vinden we een overnachtingsplek op een Rest Area. We staan er alleen, later komt er nog een auto verderop staan. Heel bijzonder, zo midden op de prairie te staan. We moeten hier wel de klamboe voor de deur hangen, anders komen er hele wolken muggen mee naar binnen. We bakken de biefstuk van het barbecuepakket in de pan, want er is hier geen barbecue (we hebben de biefstuk onderweg gedeeltelijk laten ontdooien op het dashboard). Wel zijn er toiletten, maar die ruik je al van ver, niet bepaald fris. We ontdekken een plas water bij de koelkast, die is aan het ontdooien en werkt niet meer, lijkt het. Maar even afwachten, we kunnen niet zonder een koelkast. We hebben een heel mooie zonsondergang met een rode lucht, een plaatje!

30 november: “King of the road”
Vandaag al weer 30 november en al weer 8 weken op pad. We zijn vroeg wakker en trekken om 7 uur weer verder. Wopke denkt dat de koelkast misschien weer op gang zal komen tijdens het rijden. De lucht is stralend blauw, dat kan dus toch in Australië! De weg is net als gisteren weer helemaal verlaten. Ook zitten er geen kuilen in, dus dat rijdt wel relaxed voor de chauffeur. Wel af en toe flinke zijwind. Ook nu weer helemaal geen bewoning te zien. De grond langs de weg heeft die roodbruine kleur die we zo goed kennen van de foto’s. Links en rechts van de weg zien we allemaal termietenheuvels, echt duizenden. Soms zijn het net beeldjes, een grappig gezicht. We komen door het plaatsje Camooweal, dat heeft 310 inwoners staat er op een groot bord geschilderd (ze veranderen dat niet, of zijn er daar geen geboortes of sterfgevallen?). Een benzinepomp en een paar huizen, veel meer is het niet. Kort na dit plaatsje bereiken we de grens met de volgende staat: Northern Territory. We zien borden met allerlei waarschuwingen over de invoer van planten en zaden. Ze zijn namelijk erg bang voor besmetting met insecten. Even later worden we aangehouden door twee agenten. O jee, onze spikkelbananen! (en al die dooie sprinkhanen). Maar het gaat niet om een controle van onze spullen. Wopke moet zijn rijbewijs laten zien en blazen voor een alcoholtest (om 9.15 uur in de morgen!). Alleen een kopje ontbijtthee op, is OK uiteraard. We komen ook een paar keer borden tegen waarop staat: no liquor / no pornography. De rest van het verhaal hopen we nog eens een keer te kunnen lezen, nu lukt dat niet al rijdend. Bij parkeerplaats Soudan drinken we onze koffie. Het is erg warm en we vinden de naam Soudan wel toepasselijk. De volgende plaats is Barkley Homestead, we denken dat die nog wel minder dan 310 inwoners zal hebben, misschien 200? Mis, het plaatsje bestaat alleen uit een benzinestation. De benzine kost ons hier 1,74 dollar, dus zo’n 50 cent meer dan normaal (Hadden we beter in Camooweal kunnen tanken, daar vroegen ze nog 1,65). Bij de parkeerplaats waar we ons brood eten horen we een enorm gekwetter in de bomen. Daarin zitten allemaal zebravinkjes, die hadden we nog niet eerder gezien. We zien dat de koelkast het helaas nog steeds niet doet, waarschijnlijk krijgen we hem weer aan de praat als we hem weer op elektra aansluiten. Dus gaan we op zoek naar een camping met elektra. We komen rond vier uur aan bij een camping in Renner Springs, het is bij een Roadhouse met motel. Voor 25 dollar krijgen we een powered site. We staan in de zon met zicht op een metalen windmolen, net het decor van Flying Doctors. De koelkast doet het weer gelukkig. Vandaag ruim 700 kilometer gereden (met maar 1 keer een andere auto op ons wegdeel!)

1 december: Naar Kakadu Park
We worden al weer vroeg gewekt door de vogels en vertrekken om zeven uur. Kunnen we een mooi stuk opschieten, als het kan tot aan het begin van Kakadu National Park. Een bijzonder gebied in Australië met prachtige natuur en inheemse rotskunst. Het is mooi weer en net als gisteren weer niemand op de weg. De weg is kaarsrecht, Marijke zou haast het stuur zelf over kunnen nemen. Onderweg is niet zo veel bijzonders te zien, wel vinden we de duizenden termietenheuvels heel bijzonder. Het zijn vaak net beelden en dat dachten andere voorbijgangers ook, wij zien er eentje met een petje op en een shirtje er omheen. We komen een paar keer langs een klein, maar interessant plaatsje. Dat laten we liggen, omdat we er op de terugweg ook weer langskomen. Het is nu belangrijk dat we in het Kakadu park komen, maar het blijft sowieso een gok wat het weer betreft. Officieel begint het regenseizoen daar eind december, maar er is nu al heel veel regen gevallen.
Onderweg weer heel veel verbrand natuurgebied, zwartgeblakerde bomen en grond. We komen langs een brand, van verre al te zien en te ruiken. Bij het leuke plaatsje Mataranka zien we veel aboriginals rondlopen, was ons eerder nog niet zo opgevallen. We moeten de klok een half uur naar voren verzetten in deze staat.
In de plaats Katherine gaan we nog even een paar boodschappen doen en bij de slijter ernaast vinden we een fles rode wijn die qua prijs er nog net mee door kan. Wopke moet zijn paspoort laten zien, dat is verplicht als je alcohol koopt in het Northern Territory. Na Katherine rijden we naar Pine Creek en dan zijn we bijna bij het begin van het nationaal park. We zien al weer een andere papegaaiensoort, geel met blauw. Helaas is de lucht nu helemaal grijs en begint het enorm te regenen. Bij Mary River Roadhouse kopen we een pas voor het park (25 dollar pp) en gaan op de camping daar staan. We zijn de enige gasten, we gaan een beetje vooraan staan, achterin zijn heel veel muggen werd ons verteld (nou, er zitten er voorin ook nog zat!). Er is een kampkeuken met gasbarbecue, daar gaan we ons eten klaarmaken. De keuken is niet al te fris. eerst maar een doekje over de tafel en de barbecue. We hebben een lekkere maaltijd van sla, gebakken aardappels en ieder twee stokjes saté. In de camper gaan we onze info over het Kakadu Park lezen, er is genoeg te zien daar. Er zijn meerdere wegen afgesloten vanwege regenval, maar dat zijn de wegen die wij toch al niet zouden nemen (niet geschikt voor onze auto). Nu maar hopen dat het droog blijft!

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181