Twee nationale parken

Hallo webloglezers / medereizigers,
Al vrij snel na ons vorige verhaal sturen we jullie de laatste avonturen toe. Hebben jullie wat te lezen als je binnen zit bij de kachel, en zijn wij ons “ei”ook weer kwijt. We zitten nu in Alice Springs en hebben al meer dan 10.000 kilometer afgelegd. Toch doen we alles relaxed hoor. Regelmatig een boekje, puzzeltje, wijntje en …een plons in het water om af te koelen. Hartelijke groeten van ons twee en voorzichtig op de weg hè!

Onze verjaardagswensen gaan deze keer naar Geerke

2 december: We moeten een en ander schrappen
Vandaag gaan we op pad in het Kakadu Park. Het is prima weer, stralend blauwe lucht. Vanwege insecten en stekelplanten trekken we allebei toch maar een lange broek en overhemd aan, we lijken zo wel parkrangers. Net als toen we hierheen reden, hebben we weer de hele weg voor ons alleen. Bij Mardugal is een camping waar wij eventueel vanavond willen gaan staan, maar die is gesloten. Geen idee waarom. Er loopt een wandelpad dat ook gesloten is volgens de borden, maar wij wagen het erop. Het is een pad dat naar het water loopt, mooi tussen het groen. We willen nu naar Yellow Water waar je heel veel dieren, vooral bijzondere vogels, kunt zien. Maar de weg daar naartoe is afgesloten, dat is flink balen. De vrouw die ons de passen verkocht had daar niets over verteld. Er is heel veel regen geweest en het gras staat nu al heel hoog. De krokodillen komen zelfs al op de parkeerplaatsen. Je kunt alleen met een tour naar Yellow Water, maar dat kost 95 dollar pp, dat is nogal wat. We nemen een kijkje bij het Aboriginal Cultureel Centrum. Daar is van alles te zien over het leven van de Aboriginals en hun cultuur. Hoe ze jagen en waarmee, hoe belangrijk voorvaderen zijn. Soms is er aan naam afgeplakt onder een citaat dat op een bord staat (want je mag de naam van een overleden persoon na diens dood een paar jaar lang niet vermelden).
We komen bij een pad naar een uitzichtpunt en klimmen naar boven. Dat is best steil en zeker met deze warmte een flinke opgave. We houden het lopen en klimmen vandaag voor gezien en gaan op zoek naar een camping. We zetten de camper neer op Muirella Park. We nemen een verfrissende douche, hoewel we daarna gelijk weer zweten. Het is in de camper net een sauna of Turks bad.

3 december: “Graffiti” van 20.000 jaar geleden
We rijden naar Nourlangie, daar is veel Aboriginal kunst te zien op de rotsen. We moeten onze toegangspassen laten zien, we zijn vandaag de eerste bezoekers. Het is al erg warm en net als gisteren dartelen de vliegen om ons hoofd. Er loopt een pad langs de rotsen waarop allerlei tekeningen staan van de Aboriginals, vaak al duizenden jaren oud. Overal staan borden bij met info, wat het voorstelt. De figuren die mensen voorstellen zijn heel simpel, een paar rechte lijnen. Verder zien we veel afbeeldingen van kangoeroes, vissen en schildpadden.
We komen bij het Bowali Visitor Center, daar vragen we na waar we naar toe kunnen en wat gesloten is. We bekijken binnen een tentoonstelling over dieren die je tegen kunt komen. Onze volgende stop is het plaatsje Jabiru, we drinken koffie bij een parkeerplaats aan het water. We rijden een stuk naar de uraniummijnen en zien daar grote afgravingen. Verder kan je er niet bij komen, er zijn ook geen tours.
Nu naar de Bardedjilidju Sandstone Rock (ja, we zijn in Aboriginal gebied). Daar zien we allemaal mooie rotsen en stenen, van miljoenen jaren oud. Soms lopen we door hele smalle gangen, soort grotten. Heel geheimzinnig, net iets uit een Indiana Jones film.
Nu naar Ubirr, ook hier weer veel rotstekeningen waarvan sommige 20.000 jaar oud zijn, dat is bijna niet voor te stellen. We rijden richting westen en gaan staan op Camping Aurora, we zijn de enige op de hele camping. Een soort park met veel bomen en schaduwplekken. We worden al weer door een nieuw soort vogel verwelkomd. Twee grote zwart/witte ganzen met een kleine bult op de kop en een bescheiden kwak, kwak. Grappige dieren, soort Daffy Duck. De padden hebben zich meester gemaakt van het sanitairgebouw. In iedere toiletruimte zit een pad. Het is duidelijk waar dat rare 1 april rijmpje vandaan komt. Of is het een betoverde prins die wacht tot ie gekust wordt? O nee, dat gaat over kikkers. Het is nog steeds drukkend warm en we kunnen niet veel meer doen dan maar rustig gaan liggen. We horen allerlei geluiden en Wopke herkent het geluid van de “barking owl”, de blaffende uil. Net over gelezen in het bezoekerscentrum.

4 december: Darwin, het noordelijkste punt van onze reis
Voor we weer verdergaan willen we eerst een wandeling maken die vlak bij de camping begint. Al na een paar minuten zijn we het spoor finaal bijster, er liggen allemaal gevallen bomen en takken, geen pad te bekennen(een weg, in dit geval). We beginnen nu aan de andere kant, het eigenlijke eindpunt. Al gauw komen we bij een prachtig water, dat ze hier trouwens een “billlabong” noemen. Daar zien we veel watervogels waaronder de vogels die gisteren om onze camper heen scharrelden. Later lezen we dat deze vogel Magpie Goose heet. Het is een mooie wandelroute, maar errug veel hinderlijke vliegen die constant op je neus, oren en mond zitten en op je zonnebril (aan beide kanten). Marijke heeft een soort vliegenboerka gemaakt (goed idee die vitrage, Marinka!) en daar haar hoedje bovenop gezet. Wopke loopt voorop en zwaait steeds met een stok heen en weer, als een zegenende pastoor. Dat is vanwege de grote webben met de grote spinnen. We komen weer bij het onduidelijke punt aan, gelukkig is het nu nog maar een klein stukje kruip/sluip. Bij de camping nemen we nog even een kopje koffie voordat we weer verdergaan. Met zicht op vier kangoeroes die vlakbij rondscharrelen en zich niets van ons aantrekken. We rijden Kakadu Park weer uit, we hebben lang niet zoveel gezien en gedaan daar als we wilden. Wil je naar Kakadu: ga dan tussen maart en september, en in een 4wheeldrive, is ons advies!
Onderweg zien we een bord van het centrum Window on the Wetlands. daar gaan we even een kijkje nemen. Het is een heel verzorgde tentoonstelling over de natuur en cultuur in deze omgeving. Buiten zien we veel buffels in en om het water. In de buurt vinden we een plek om ons brood te eten. Onze zitmatjes zijn hard nodig, want je kunt anders beslist niet op die gloeiend hete stenen bank zitten! We merken dat het nog maar 35 kilometer rijden is naar Darwin vanaf het punt dat we weer op de highway aankomen. Dus lijkt het ons leuk nog even Darwin in te gaan. Het centrum is vlakbij het water, de Indische Oceaan. We lopen een stukje langs het water en langs een paar historische gebouwen. Die zijn er niet zoveel vanwege de bombardementen door de Japanners in de Tweede Wereldoorlog en in 1974 werd de stad bijna geheel verwoest door de orkaan Tracy. Maar sowieso een leuk idee dat we helemaal tot aan dat punt zijn gekomen. We besluiten een camping bij Darwin op te zoeken, camping Boomerang. We krijgen een mooie plek op de camping, ook hier is het niet druk. We staan vlakbij het sanitairgebouw, het zwembad en de kampkeuken. We gaan bij de tafel van de kampkeuken zitten om wat te werken aan onze verslagen, maar zijn door de hitte veel te duf. En we kunnen nauwelijks typen met die glibberige zweetvingers. Dus maar weer rustig gaan liggen. ’s Nachts denken we soms dat er een vlieg over ons heen kruipt, maar dat blijkt dan een straaltje zweet te zijn. Zijn we naar onszelf aan het meppen!

5 december: Helaas, geen internet voor Sinterklaas
Na het opstaan trekken we eerst even wat baantjes in het zwembad. Het is vrij klein, maar het is een geinig idee zo vroeg al bij je voordeur te kunnen zwemmen. Vandaag is het zondag 5 december en viert men in Nederland Sinterklaas. Wij hechten erg aan deze traditie, maar dit jaar slaan we dus over. Wel lijkt het ons leuk om ons nieuwe weblogverslag met een rijmpje te beginnen. Dat heeft Marijke zo voor elkaar (ze weet eigenlijk nog veel meer regels…). We gaan met de laptop naar de receptie, daar kan je voor 2,50 dollar een half uur op internet. Dat blijkt dus alleen met de computer van de camping te kunnen. Maar na ruim een half uur proberen blijkt dat we daar ons verslag niet op kunnen versturen, ze hebben een oud systeem.
Eigenlijk wilden we nu verder naar het zuiden, maar we gaan toch even terug naar waar we gisteren vandaan kwamen. Vlakbij het Wetlands Centrum verzorgt men boottochten over de Adelaide River waarbij de krokodillen zeer dicht bij de boot komen. Men geeft ze voer en ze springen dan meters omhoog. Drie Duitsers op deze camping waren hier dolenthousiast over, en wij hebben in Daintree niet veel gezien van de krokodillen. We vinden het centrum, het is daar erg stil. Op het bord staat: In het Wet Season gesloten op zondag. Zien we nu ook in onze folder staan, maar ja met die duffe hoofden van de hitte…En de campingbeheerster had ons nog aangeboden te reserveren, en wij zeiden dat dit niet hoefde (stom, stom). Ja, wat kan er verder nog misgaan vandaag?
Nu naar het Litchfield National Park, dat is ons door meerdere mensen van harte aanbevolen. Ook nu hebben we de weg weer voor ons alleen. Bij het begin van het park staat een bord waarop vermeld staat wat geopend is en wat gesloten. Gelukkig is er nog redelijk wat open waar wij heen willen gaan. Als eerste komen we bij de Magnetic Termite Mounds. Enkele zeer hoge termietenheuvels, eentje is wel zes meter hoog en een groot aantal hele platte heuvels (lijken wel grafzerken). .
Dan naar de Florence Falls, waar we via aangelegde trappen naartoe lopen. We zien prachtige rotsen tussen het groen, een grote waterval die uitkomt in een water waar men in zwemt. Ziet er heel aanlokkelijk uit. Heerlijk om te zwemmen in die prachtige omgeving, we nemen een douche in de waterval. Terug gaan we via een wandelpad waar je steeds langs en door water komt, schitterend mooi. We zien dat het 38 graden in de schaduw is en maar liefst 45 graden in de zon! Het volgende punt op deze route zijn allemaal kleine poelen in de rotsen waar watervalletjes in uitkomen. Het is niet zo diep, zodat je tegen een waterval aan kunt zitten en een “rugmassage” krijgt. Ook dit is kicken, en de twee miskleunen van vanochtend zijn vergeten. We willen in ieder geval ook nog naar de Wangi Falls, maar daar gaan we morgen naar toe. Wel overnachten we op het kampeerterrein daar vlakbij. Dit is weer zo’n mooi terrein midden in de natuur. Met toiletgebouw en douches (hard nodig met deze warmte). En met een hele colonne mini mieren die over Marijkes voeten marcheren (en kriebelen).

6 december: Zweten en afkoelen
Als we vanuit ons bed naar buiten kijken zien we drie wallabies vlakbij de camper rondscharrelen. Ze eten van het gras, lekker op hun gemak. Wij genieten van dit schouwspel, vooral van het kleintje dat steeds aan het dollen is. Dat heb je als het zo rustig is op een camping. Het is weer bloedheet, we moeten opletten dat we niet teveel activiteit ondernemen op het heetst van de dag. De Wangi Falls zijn een plaatje om te zien en de watervallen komen uit in een groot meer. Daar mogen wij niet in zwemmen, want in dit seizoen poedelen de zoutwaterkrokodillen daar in rond.
Daarna kijken we bij de Tolmer Falls. We hebben een mooi uitzicht op de watervallen en de grotten waarin bijzondere vleermuizen leven. Het laatste waar we in dit nationaal park nog heen kunnen is de Tabletop Swamp, een moeras waar veel vogels voorkomen. Maar die zijn nu even iets anders aan het doen. Marijke heeft allemaal witte strepen op haar armen (soort Aboriginal tekens?). Haar zonnebrandcrème is waterproof, maar dat houdt in dat ie tegen zwemwater kan, niet tegen transpiratie! We gaan Litchfield Park weer uit, het was een goed idee om daar naartoe te gaan. We rijden het plaatsje Pine Creek in, bekend van de Goudkoorts in vroeger tijden. Er staan veel oude machines en treinen. We eten daar even ons brood, verder vinden we het niet zo interessant. Komisch dat er bij dit plaatsje nog een apart bord staat met “Town Center”. Nu verder naar de Edith Falls watervallen. Tussen rode rotsen en uitbundig groen zien we een vrij groot meer waar een waterval in uitkomt. We kunnen er niet in afkoelen, het water is tegen de veertig graden. Maar weer heel bijzonder om daar te zwemmen, effe anders dan het Sportfondsen. Je mag daar van 7.00 tot 19.00 uur zwemmen, daarna zijn de zoetwaterkrokodillen aan de beurt. Hiernaast is een camping waar wij neerstrijken, met douches en een barbecue. We betalen 2 x 9 dollar aan de beheerder die langs komt. Aan het begin van de avond begint het te regenen en zien we bliksemflitsen, maar verder valt het gelukkig erg mee.

7 december: Boter, kaas en …smurrie
We trekken verder naar het zuiden en bij de plaats Katherine gaan we boodschappen doen bij Woolworths. Zoals steeds is het allemaal ontiegelijk duur, wat je ook koopt (de druiven lachten ons lekker toe, maar voor 15 dollar per kilo hebben we ze maar laten liggen). Vlakbij zien we een MacDonalds, misschien dat we ons weblogverslag daar wèl kunnen versturen. Dat lukt inderdaad. Marijke past het intro aan, heeft ze al twee keer eerder aangepast (steeds geen internet mogelijk). We zetten er zeven foto’s bij, de Picasa foto’s moeten maar even wachten, dat duurt te lang. Helaas kunnen we onze mail niet meer lezen, er zijn nu meerdere mensen met een laptop bezig en dan gaat alles veel trager. We nemen een beker ijskoffie, heerlijk met deze warmte. En Marijke gaat even naar een padden- en spinnenvrij toilet. We gaan nu naar Mataranka waar we al eerder doorheen kwamen. Om 12 uur hebben we een geschikte camping gevonden. Het is even zoeken naar een plek met schaduw en waar onze kabel ook nog bij het elektrapaaltje kan komen. We hebben de afgelopen twee dagen op een plek zonder elektra gestaan en dan gaat de koelkast langzaam maar zeker uit. Als het boven de veertig graden is wordt de boter en de kaas een vloeibare smurrie en de ijsbergsla is meer bruin dan groen. De troep zit door de hele koelkast en overal aan vastgeplakt, moeilijk om alles goed te verwijderen. En er moet nog veel meer schoon: beddengoed, handdoeken en wat er verder zoal bezweet is en ècht niet meer aan kan. We stoppen de hele handel in de wasmachine, hangen de was op, die droogt in een mum met die zon. Om 13.00 uur is het voeren van de barramundi’s. Op de camping is een grote vijver waar een aantal grote exemplaren in zitten. Ze worden door de eigenaar gevoerd met stukken vis. Hij laat zien hoe snel en krachtig de vis dat voer pakt uit zijn hand. Barramundi is geliefd bij sportvissers, Wopke kent ze van t.v., maar had ze nog niet in het echt gezien.
In Mataranka zijn twee poelen waarin je kunt zwemmen. We hebben de smaak te pakken en willen bij allebei gaan kijken, en zwemmen uiteraard. Eerst gaan we naar Bitter Springs, niet ver van de camping. We zien een poel midden tussen de palmen, het water is erg warm (zou wel iets frisser mogen nu). Het water lijkt zwart, maar dat komt door de grond, het is heel helder. We snorkelen daar ook even en zien mooie planten. Het is zachtjes gaan regenen en er dreigt onweer. Maar we gaan toch naar het andere water, de Mataranka Thermal Pool. Ook weer een plaatje, zo mooi tussen de palmen. We zwemmen daar lekker in rond (errug warm) en het gaat nu echt heel hard regenen. Maar wij zitten lekker in dat warme water waar de druppels hard op neerspatten. Heel bijzonder, net een filmdecor. Op de camping zijn er flink wat modderplassen bijgekomen, we zoeken een wat drogere plaats. We nemen een glas rode wijn die nu meer op glühwein lijkt, hebben we toch nog een Decembergevoel. Dan douchen en voor het eten zorgen. De pauwen stappen hier trots in het rond, met af en toe een luide schreeuw. Eerst zien we twee prachtig gekleurde mannetjes, later nog twee vrouwtjes en drie kleintjes. Ook een wallabie, die is behoorlijk tam en huppelt achter de beheerder aan. Zo loopt er elke dag wel iets rond te scharrelen.

8 december: Verder naar het zuiden
We willen vandaag tot aan Tennant Creek komen, dus moeten we flink wat kilometers gaan maken. Het is inmiddels 9 uur geworden en we kunnen nog even naar het postkantoor waar we al eerder op internet konden. We sturen een mail naar de jongens en naar Fred en Robyn. Dit is een echtpaar van onze leeftijd dat aan de zuidkust woont. Hij is ook een gepensioneerd politieman en via de IPA (International Police Association) hebben wij contact met hen gelegd. Ze nodigen ons uit en willen een en ander met ons ondernemen (Fred houdt van vissen en heeft een boot, Wopke ziet het helemaal zitten). Er staan weer leuke reacties bij ons weblog, we lezen vooral dat ze in Nederland echt winters weer hebben, met sneeuw en gladheid. Moeilijk voor te stellen hier, met een graad of 42. We hoorden dat, als je zuidelijker komt, het afkoelt in de avond. Hopelijk klopt dat ook. We hebben de weg weer helemaal voor ons alleen, er passeren ons in totaal zes auto’s (tussen 9.45 en 17.00). Het landschap is vrij saai, vooral als je langs zoveel bosbrandgebied komt. Bij Daly Waters slaan we af naar het plaatsje, dat is niet veel meer dan een pub, een benzinestation en een camping. We tanken bij het benzinestation, Wopke geeft bij de pub op wat het bedrag is en dat kan hij daar betalen. Echt op zijn Janboerenfluitjes. De pub zelf is echt een bezienswaardigheid. Overal aan de wand, de bar en het plafond hangen spullen die gasten hebben achtergelaten. Rijen met petjes, T-shirts, beha’s, onderbroeken in alle maten, badges, allerlei visitekaartjes. Leuk om daar iets te drinken, maar een cola kost 7,50 dollar, beetje te gek dus. Bij het gehucht Larrimah is een politiemuseum, maar als we bij het hek staan, hangt daar een bordje: “Closed, gone shopping”. Zo gaat dat hier. Dus tuffen we maar weer door, over de stille wegen. Tennant Creek, bekend om de goudmijnen vroeger, wordt onze volgende overnachtingsplek. Er wordt ons gezegd dat we lekker kunnen afkoelen in het zwembad van de camping, dat gaan we doen nadat we camper hebben neergezet. Keus genoeg, behalve nog twee bezette plaatsen zijn wij de enigen. Het zwembad is inderdaad lekker verkoelend. Morgen rijden we naar Alice Springs, nog even kijken wat daar zoal te zien en te doen valt. We hebben tot nu toe al meer dan 10.000 kilometer afgelegd, daar doen we normaal ongeveer een jaar over!

9 december: Klieren van mieren
Wopke roept dat Marijke even moet komen kijken bij de camper. Marijke denkt dat Wopke weer een mooi vogeltje heeft ontdekt. Nee, er marcheren duizenden kleine mieren over de camper, vooral in de buurt van de deuropeningen. Dat verklaart gelijk dat enorme gekriebel en die enorme jeuk de hele nacht bij Marijke. Leve het buitenleven! Wopke gaat de indringers te lijf met een spuitbus en er zit gelijk al minder beweging in, maar er blijven toch flink wat beestjes rondlopen.
We vertrekken lekker vroeg, om kwart over zeven. Het is nog niet zo warm, maar rond acht uur begint de zon al flink te branden zodat Marijke een handdoek aan haar raamkant hangt. Na ruim een uur rijden komen we aan bij een interessante plek: The Devils Marbles. Over een groot terrein verspreid liggen heel veel grote rotsen van rode steen. Ze zijn vaak rond van vorm en het lijkt net of iemand ze op elkaar heeft gestapeld. Echt de moeite waard om daar rond te lopen. Bij Barrow Creek stoppen we even bij een oud telegraafstation. Van binnen is alles kaal, niet zo bijzonder. Net als de voorgaande dagen hebben we de Highway bijna voor onszelf. Het rijden gaat prima, al hebben we wel voortdurend last van een paar verstekelingen: (kriebel)vliegen die ook wel eens een keertje naar Alice Springs wilden. We vinden een parkeerplaats voor onze koffie. Maar wat zijn al die zwarte spikkeltjes op onze koekjes? Juist, een aantal overlevenden van vanochtend! We stoppen een tijdje later bij een bijzonder punt, daar loopt de Steenbokskeerkring. Er staat een wereldbol en een afbeelding van een steenbok.
Het landschap wordt wat minder saai, we zien af en toe heuvels in de verte. Tegen twee uur zijn we in Alice Springs, voor dit gebied een flinke stad. We gaan eerst naar de Tourist Info en krijgen een plattegrond en info over waar we naar toe kunnen in de omgeving (niet alle wegen zijn geschikt). Dan naar het centrum van de Flying Doctors waar we een film te zien krijgen (ondertiteld met een eigenaardig Nederlands) en daarna uitleg over hun werk. We zien een bord waarop staat aangegeven wie er vandaag waarheen is gevlogen, met de code hoe dringend het is. Heel belangrijk werk, veel mensen wonen afgelegen en zijn van deze service afhankelijk. Hierna gaan we naar Anzac Hill, met een mooi uitzicht op de stad en de heuvels aan alle kanten. De rode grond geeft een mooi effect. En…we lopen voor de vijfde keer vandaag rond met Fransen uit een touringcar. Ze liepen ook bij de Devils Marbles, het telegraafstation, de steenbokskeerkring en de flying doctors. En zij zullen wel tegen elkaar zeggen, dat je die Hollandais ook overal tegenkomt. Weer even tanken, het begint nu flink te regenen, maar niet zo lang. We kiezen Stuart Caravan Park uit om neer te strijken. Het is weer gaan regenen en niet zo zuinig. Flink onweer en als we naar buiten kijken, lijkt het wel of we in een boot op zee zitten! We blijven maar binnen, met een kopje koffie (met spikkelkoekje).

Foto’s (binnenkort) te zien op: http://picasaweb.google.nl/111495532801438259181